Sinds mijn diagnose van fibromyalgie en cvs en daar bovenop een majeure depressie kreeg ik verschillende soorten medicatie voorgeschreven.
Medicatie voor mijn depressie, angsten, overprikkeling, medicatie tegen de pijn, ik nam al medicatie voor mijn adhd en voor mijn reflux.
Voordat ik het goed en wel besefte, kreeg ik een ganse cocktail aan pillen, die mij zouden moeten helpen, maar die mij ook veel bijwerkingen gaven én op elkaar inwerkten.
Ik werd een tijd opgenomen voor mijn depressie en mijn pijn. Men zou mij kunnen 'genezen'.
De eerste maand heb ik zo goed als niet anders dan geslapen, pijn verbeten. Ik werd suf van de medicatie en mijn emoties werden afgestompt door de medicatie. Ik voelde mij niet als 'mij'.
Mijn lichaam reageert heel fel op medicatie, vooral op de bijwerkingen en vaak deed het niet wat het moest doen.
Sommige medicatie werd gestopt, maar veelal werd de dosis opgedreven en kreeg ik meer en meer pillen bij. Hoe konden ze op de duur nog weten wat er echt wel hielp en wat niet.
Ik had echt heel veel bijwerkingen. Enorme obstipatie, ik kon gerust drie weken niet naar het groot toilet, ondanks gebruik van laxeermiddelen, eten van veel vezels,... Mijn gewicht nam toe, meer dan een beetje, met gevolg ik steeds niet meer in mijn broeken paste. De buikpijn, het opgeblazen gevoel, de gewichtstoename doet je niet beter in je vel voelen.
Daarnaast had ik bijna continu migraine-aanvallen, met daarbij misselijkheid, braken, gevoelsstoornissen, smaakveranderingen, zichtproblemen.
Ik was zo goed als constant misselijk, apatisch of onverschillig of hoe je het ook benoemt. Van een bepaald medicijn had ik last van dubbelzicht, wat heel vermoeiend was om mij te concentreren, om iets te lezen en dergelijke, ik moest dan telkens mijn ene oog afdekken.
Ik werd elke dag meermaals overvallen van sufheid en in slaap vallen, hoezeer ik probeerde om 'erbij' te zijn, wakker te zijn. Ik viel in slaap terwijl ik aan tafel zat te eten, elke poging om mijn vork in mijn mond te krijgen lukte op een bepaald moment niet en ik zakte weg, mijn hoofd belandde meermaals in mijn bord. Op een gegeven moment sprak een verpleegkundige mij aan, ze gingen mijn kamer controleren om te kijken of ik 'bijslikte'. Ik liet hen begaan. Ze vonden medicatie in mijn handtas (die er altijd zit, zonder meer) en beschuldigden mij ervan dat ik medicatie bij nam. Wat ik nooit gedaan heb, ik ben al tegen het overmatig en onnodig slikken, ik bijt liever af dan naar pillen te grijpen. Maar ze waren overtuigd en wilden mij niet geloven. Tja, wie gelooft nu iemand die opgenomen is in de psychiatrie? Ik heb altijd de waarheid gesproken en had niets te verbergen, ik baalde zelf ervan dat ik zo suf was en om de haverklap in slaap viel. Ik baalde er nog veel meer van dat niemand mij wou geloven. Hun idee was de enige juiste, mijn eerlijkheid werd gezien als leugen. Hoe kon ik nog vertrouwen hebben, als zij mij niet geloofden. Zwaar teleurgesteld was ik, in het personeel, de dokter, de psycholoog..
Ik heb altijd gezegd dat ik teveel medicatie kreeg. En tegen de pijn hielp het allemaal niet zoals het moest. Ik heb veel moeten verbijten en vroeg om iets dat mij echt wel zou helpen i.pv. wat het toen allemaal maar deed.
Ik voelde mij niet begrepen... Helemaal niet.
Na mijn opname heb ik een deel van de medicatie gestopt.
Deze zomer heb ik nog een heel groot deel gestopt en na een week 'afkickverschijnselen' werd het beter. Die vuile troep heb ik heel bewust de rug toegekeerd. Mijn wereld ging weer open. Ik had nog steeds veel pijn, maar ik kreeg meer levenskwaliteit. Daarvoor sliep ik ongeveer 20u of lag ik daar, weg van de wereld in mijn zetel of in bed. Ik miste stukken uit gesprekken, gebeurtenissen, ik was niet 'aanwezig' enkel mijn lijf was aanwezig, ik was er niet als mama voor mijn kinderen.
sindsdien kreeg ik terug meer connectie met mijn kinderen. Mijn 'energie' peil stond nog steeds heel laag. Stap voor stap probeer ik meer energie te putten en op te bouwen.
Ik ga naar de pijnkliniek waar ik nog geholpen word om mijn pijn onder controle te houden.
Ik heb geen last meer van hevige obstipatie zoals toen ik al die pillen slikte. Mijn gewicht is terug genormaliseerd. Sinds ik mijn laatste antidepressiva gestopt ben, tegen advies in, voel ik dat bepaalde pijnen verminderd zijn. Blijkbaar kreeg ik zelfs meer pijn door dat pilletje. Ik hoop dat ik zonder antidepressiva verder kan.
We worden volgestopt met pillen, om ons te sussen, om ons te 'helpen',... Maar eigenlijk maken ze ons zieker. Langs de ene kant kan het helpen, maar moeten we voorzichtig zijn zodat het niet uit de pan swingt, langs de andere kant is het vergif.
Daarnaast is het ook duur en weegt het op de financiën, de doktersbezoeken, de kosten aan pillen, de aankoop van kledij,...
Het heeft ook een enorme impact op het hele gezin.
ik ben trots op mijzelf dat ik de wilskracht heb om de vicieuze cirkel te doorbreken en heb kunnen afbouwen in de medicatie. Het was niet gemakkelijk, want het maakt je eerst heel ziek, om erna pas verbetering te zien. Velen starten opnieuw, door deze ervaring die ze moeten overbruggen. Veel sterkte voor diegene die het ook willen proberen, geef niet op.
|
