Lang heb ik door gedaan... Veel getwijfeld of ik zou blijven werken of toch het advies van de huisarts op te volgen en mij eventjes time-out te geven.
Na maanden onder zware stress door de problemen waarmee mijn zoon te kampen had/heeft, werken, verbouwingen, mijn eigen problemen, de zorgen rond mijn dochters die ook hun deel te lijden hadden, mijn man die door een dal ging,... Mijn rekker was helemaal af.
Uiteindelijk dan toch maar aan de alarmbel getrokken,.. had ik reeds gedaan, maar ik wou mij nog niet geven. Wetende dat het ook niet de beste oplossing was, maar mijn werk was ook mijn uitlaatklep, mijn plek waar ik gewaardeerd werd en waar ik toch nog dat beetje energie uit putte.
Ik ben nu een anderhalve week thuis en eindelijk begin ik een beetje energie te vinden. Ik had ook ernstige tekorten in mijn bloed, dus dat zorgde mede voor de zware vermoeidheid.
Ik heb mijn vitaminekuren en probeer mijn energie te verdelen en ook mijn rust te zoeken.
Het is goed dat het mooi weer is, dit laat mij toe om buiten te komen en de natuurlijke energie op te snuiven.
Ik heb mij de laatste 2 jaar ferm gegeven en de zorgen begonnen toch zwaar door te wegen.
Maar, ook al val ik diep en zeer diep, telkens weer vind ik de kracht om weer erbovenop te klimmen. Soms heb ik daar wel de nodige steun en een aantal goeie gesprekken voor nodig. Als ik dan dat moment vind om een klik te maken, dan ben ik weer de leeuwin die ervoor gaat. Het is altijd met ups en downs.
Mijn zenuwpijnen zijn weer al een tijdje hun ding aan het doen, veel last van. Ik hoop dat het niet zorgt voor weer een periode zoals een aantal jaar terug. Dus moet ik echt aan zelfzorg doen.
Het doet deugd dat ik mensen rond mij heb die af en toe eens vragen hoe het is. Ik zie ze net zo vaak, maar het helpt wel.
Ik heb al veel kortsluitingen in mijn hoofd.. zo noem ik dat.. als ik blokkeer door veranderingen, door dingen die gezegd worden en ik het effe niet kan plaatsen. Niet gemakkelijk voor mijn gezinsleden, maar ook niet voor mezelf. Ik ben er mij bewust van dat het voor hen niet gemakkelijk is. Het zou gemakkelijker zijn, moesten ze mij dan even laten, zodat ik alles weer kan ordenen in mijn hoofd, dan lukt het weer wel. Maar als ze blijven doordoen tegen mij, dan blijft de kortsluiting duren.
Morgen een moeilijke dag, een begin van hopelijk iets goeds... Morgen wordt mijn zoon opgenomen, ik hoop dat we er goed aan doen, dat hij zich beter kan voelen. Het is een sprong in het onbekende, maar voor het gezin is het nodig, voor hem is het nodig... Hopelijk neemt hij het ons later niet kwalijk, we doen alleen maar om goed te doen en omdat we ons zorgen maken. We willen voor hem ook een toekomst waarin hij een weg vindt.
|
