Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
20-12-2016
werk en keuzes maken
Eindelijk heeft mijn man eens een deftig gesprek aangegaan met mij. Ik zie al geruime tijd dat hij er niet gelukkig bij loopt. Al 3 jaar loopt hij geïrriteerd tegen mij. Zich snel kwaad maken, mij gebruiken als de pispaal. Ik zie al heel lang dat hij zich niet goed voelt in zijn huidige situatie van zijn werk. Het loopt nog steeds niet zoals hij het voor ogen had. Ik had het eigenlijk wel voorspeld. Op papier ziet het er allemaal zo mooi uit. Men heeft hem ook daarin gevoed, dat hij veel geld ging verdienen met het werk die hij nu doet. Ja, als het goed draait en je er voldoende werk in hebt. Hij heeft geïnvesteerd in materiaal, hij doet zijn werk goed. Hij kan het, niets van te zeggen. Hij doet het met zorg en de nodige perfectie. Maar, er komt niet genoeg vraag naar zijn werk, dus loopt hij een beetje (veel) verloren. Zit hij met 1001 vragen, die hij niet luidop zegt, maar alleen zijn frustraties op allerlei manieren naar mij uit. De laatste week voelde ik dat hij een keuze had gemaakt, hij was vriendelijker en rustiger tegenover mij. Een compleet ander iemand. Raar maar waar, mijn antennes stonden goed, hij begon erover gisterenavond. Hij sprak het eindelijk uit. We hebben lang gepraat. Ik steun hem erin. Het is goed dat hij nu eindelijk beseft en durft de keuze maken om werk te zoeken. Vast werk. Hij zal de activiteit die hij nu doet nog blijven doen. Maar hij heeft dan ook vast werk, een vast inkomen, een zekerheid als hij ziek wordt, meer stabiliteit. Nu is het solliciteren en stappen zetten. Het is niet gemakkelijk om een ideale oplossing te vinden die bij mijn uren past en in functie van onze gezinssituatie. Maar, hij is er uit. Vandaag hebben we er nog verder over gepraat. Eindelijk eens iets dat misschien wat meer rust gaat brengen in zijn hoofd. Ik heb hem het ook gezegd dat ik dit al lang voel dat hij zich niet goed voelt en dat het goed is dat hij er over praat, dat ik hem steun. Dat het geen schande is om te moeten veranderen. Dat het geen falen is. Hij is goed in wat hij doet, maar als het niet groeit en het financieel niet haalbaar is, moeten er keuzes gemaakt worden. Het zal sowieso weer aanpassen worden en puzzelen. Maar, we zullen dit ook wel aankunnen, net zoals de zo vele moeilijkheden die we al hebben getrotseerd met vallen en opstaan.
Al een hele tijd heb ik te kampen met het slecht inslapen en doorslapen. Het begint echt wel door te wegen. De laatste twee-drie maanden is het aantal uurtjes slaap per nacht drastisch laag. Ik heb nood aan eens een paar nachten gewoon kunnen doorslapen. Ik geraak niet meer uitgerust, wordt moe wakker en moet mij door de dagen sleuren. Alle zorgen rond mijn gezin, de frustraties en gebeurtenissen wegen door. Het slecht slapen erbij zorgt ervoor dat mijn draagkracht minder wordt. Ik moet waken over mezelf, dat ik er niet onderdoor geraak. Gelukkig komt er een einde aan die examens van mijn oudste twee en is de vakantie nabij voor de kinderen. Wat geen overbodige luxe zal zijn. Op het werk is het enorm druk en is er heel veel zorgzwaarte die voor langere tijd zal doorgaan. Hoelang ik het nog trek met mijn slaaptekort, ik weet het niet. Ik heb niet veel meer nodig om vol te schieten, alles komt zo hard binnen. Deze ochtend was een collega heel fel uitgevlogen tegen mij, helemaal onterecht, mijn andere collega's hebben het dan ook meermaals aan haar gezegd dat ze erover ging. Maar ze bleef maar doordrammen. Ik was diegene op wie ze vandaag zou vitten. Dat had ik echt niet nodig, echt niet. Vanwaar dat het kwam, dat ze plots mij zo viseerde, ik weet het niet. Ik heb haar dan ook heel wijs ontweken zoveel dat ik kon, de anderen geholpen en dan pas haar. En dan liet ze mij haar werkjes opknappen, commanderen kan ze goed, terwijl zij zich in de keuken ging gaan settelen voor haar koffiepauze. Zeer collegiaal was het niet. Ik heb vandaag mijn uren afgeteld, ik was zo moe, de energie werd zo uit mijn lijf gezogen. Mede door die ene collega die heel onrechtvaardig was. Ik had blijkbaar een dag verlof gevraagd die zij ook wou hebben, maar ik had hem al ingenomen. Zij neemt vaak de dagen in het weekend vrij, nu had ik eens een dagje gevraagd en ze was er niet mee gediend blijkbaar. Dit had ze al een paar keer laten vallen, deze ochtend op de parking begon ze er opnieuw over. Ik heb toen nog maar eens gezegd dat ik die dag nodig had, omdat ik weg moest (voor een cursus). Het was duidelijk aan haar te zien, dat het haar niet zinde. Jammer voor haar, maar soms moet ik ook eens aan mezelf denken, wat ik te weinig doe. We maken ons ook zorgen om haar als collega, deze ochtend wilden we haar sparen van de zwaarste zone. We zeiden dat zij die zone niet moest doen. Ze werd ineens zo kwaad en wierp zich op mij als een echte leeuw. Dat ik alles beslis en dat ik niet mocht beslissen boven haar. Terwijl wij alleen maar goed wilden doen, omdat we bezorgd zijn om haar. Ik werd gewoon volledig afgeblaft. Terwijl ik en mijn collega net hetzelfde zeiden. Maar, alleen ik werd geviseerd, waarom? Misschien dat ze zich al ergerde in mij om die dag in het weekend dat ze niet heeft, of omwille van iets anders?? Mijn andere collega's lieten haar direct verstaan dat ze erover ging, maar zij vond dat ze recht van spreken had en ging maar door. Ik heb haar ook gezegd dat wij haar gewoon wilden helpen. En toen ze weer zei dat ik alles beslis, heb ik haar wel geantwoord. Zij is diegene die altijd alles beslist en wil regelen volgens haar idee en iedereen moet maar volgen. Ze is goed van hart, maar kan ook heel hard zijn en iemand neersabelen met woorden en zelfs ook mensen pesten. De hele voormiddag heb ik dan gewoon gevraagd wat ik mocht doen en niets beslist uit mijzelf, want ik wou niet nog eens zo scheef aangesproken en afgeblaft worden zoals eerder vandaag. Mijn draagkracht was niet zo sterk vandaag en ik had het niet nodig zoveel negativiteit erbij te hebben. Tijdens de overdracht begon ze er opnieuw over tegen mijn collega, die collega blokte haar onmiddellijk af en zei dat ze moest stoppen, dat ze te ver gegaan is. Ze bleef proberen en mijn collega blokte haar steeds weer af. Mooi van haar! De sfeer was al heel snel omgeslagen door haar gedrag. Ik wou eigenlijk gewoon naar huis, maar dat kan natuurlijk niet. Het vraagt zoveel energie nu. Ik heb nood aan rust, slaap, positiviteit, ... Als ik wat meer energie heb samengesprokkeld, zal ik haar nog wel eens aanspreken erover.
19-12-2016 om 16:45
geschreven door fibromie
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:relatie en ass
Onze zoon is al een tijdje niet meer naar school geweest. Hij kon niet meer. Helemaal op. Zelfmoordgedachten, angsten, psychosomatische klachten, geen draagkracht, van het minste overprikkeld, we mochten niet meer ademen op de duur.
Ondertussen neemt hij opnieuw zijn medicatie, met een moeilijke opstart (veel weerstand en agressie), maar nu neemt hij het op vraag, zonder tegenspartelen. Ik merk dat de medicatie hem toch wat meer rust geeft. Deze week is hij met halve dagen gestart op woensdag. Maandag en dinsdag lukte niet. Woensdag lukte het, er was spaghetti 's middags, dat lust hij heel graag, de klasgenootjes waren blij hem terug te zien. Hij was doodmoe toen hij thuis kwam. Hij mocht trakteren voor zijn verjaardag in de leefgroep en ze mochten gamen en hotdogs eten voor zijn verjaardag.
Op donderdag ging hij een halve dag. Als hij niet op de bus ging geraken, kwam zijn mentor hem oppikken en zij geeft ook thuisbegeleiding van school uit. Op school liep het al snel mis tijdens de creales. Hij en zijn vriend begonnen te discussiëren over de waarde van de pokémon kaarten. Over de waarde van euro en de dollar. Zijn vriend is verbaal heel sterk en kon zich goed verweren. Mijn zoon kan dit niet en uitte zich in woede en agressie. Hij viel zijn vriend aan met de schaar die hij bij hem liggen had. Gelukkig kon de meester voorkomen dat hij zijn vriend niet beschadigde met de schaar door hem ermee te steken. Hij moest in de TAVA (afzonderingsruimte). Daar verbleef hij met zijn mentor voor 1,5 uur. Hij was razend, beet, klopte, schopte, schreeuwde, gebruikte al zijn macht. Zijn ogen werden wit en schuimbekkend raasde hij zich uit. Hij was aan het schelden en riep meermaals dat hij dood wou en uit zijn lijden verlost wilde worden. Deze keer probeerde hij zich te verstikken, hij deed meerdere pogingen. Zijn mentor heeft dit natuurlijk trachten te verhinderen. Ze durfde hem niet alleen te laten in de TAVA en bleef bij hem.
Hij was op, had op de duur geen krachten meer. Hij wou naar huis. Maar, dat mocht niet, hij moest wachten tot het afgesproken uur dat zijn mentor hem naar huis ging brengen om 13u.
Thuis heb ik hem opgevangen. Hij was uitgeput. Ik heb nog overlegd met zijn mentor. Op vrijdag moest hij terug naar school, we mochten nu niet zeggen dat hij thuis mocht blijven na dit incident. Opnieuw en halve dag. Ik ben hem gaan oppikken. Overlegd hoe we het volgende week gaan aanpakken. Welke dagen wel naar school en welke niet, wie zorgt voor het vervoer,.. en wat hij gaat doen die dagen dat hij aanwezig is. Telkens maar halve dagen.
Eens in de auto zakte hij helemaal in een hoopje, uitgeteld, uitgeput. In de namiddag kon hij niets meer. 's Avonds begon hij fel te wenen, hij was moe, hij wou slapen, maar wou gelijk met de zussen pas gaan slapen. Ik heb hem in de zetel gelegd bij mij, hem tegen mij gehouden, hard, de klemming had hij nodig op dat moment.
Het vraagt hem zoveel energie om gewoon al aanwezig te zijn op school. Hij heeft de klaswerking amper meegevoerd. Volgende week nog minder. Vooral therapie, mentorschap en de halte, daarnaast een aantal momenten bureau-werk. Zijn grote toetsen kan hij niet meedoen, omdat hij teveel afwezig is geweest. Hij is terug achterop met het schoolse. Hopelijk krijgt hij snel weer energie terug om zijn achterstand terug bij te benen. Nu, stap voor stap. We hebben contact gelegd voor hippotherapie, hopelijk slaat dat aan. De andere optie is een opname in de kinderpsychiatrie, mijn man wil dit vermijden, maar ik vrees dat het zich meer en meer aandringt. Ik kreeg de tip voor een borgboerderij. Ik ga dit ook eens bespreken met de teamcoördinator. Dit kan ook zorgen voor rust en energie. Ik doe er alles aan om mijn rakker niet te verliezen.
