Onze zoon is al een tijdje niet meer naar school geweest. Hij kon niet meer. Helemaal op. Zelfmoordgedachten, angsten, psychosomatische klachten, geen draagkracht, van het minste overprikkeld, we mochten niet meer ademen op de duur. 

Ondertussen neemt hij opnieuw zijn medicatie, met een moeilijke opstart (veel weerstand en agressie), maar nu neemt hij het op vraag, zonder tegenspartelen. Ik merk dat de medicatie hem toch wat meer rust geeft. Deze week is hij met halve dagen gestart op woensdag. Maandag en dinsdag lukte niet. Woensdag lukte het, er was spaghetti 's middags, dat lust hij heel graag, de klasgenootjes waren blij hem terug te zien. Hij was doodmoe toen hij thuis kwam. Hij mocht trakteren voor zijn verjaardag in de leefgroep en ze mochten gamen en hotdogs eten voor zijn verjaardag. 

Op donderdag ging hij een halve dag. Als hij niet op de bus ging geraken, kwam zijn mentor hem oppikken en zij geeft ook thuisbegeleiding van school uit. Op school liep het al snel mis tijdens de creales. Hij en zijn vriend begonnen te discussiëren over de waarde van de pokémon kaarten. Over de waarde van euro en de dollar. Zijn vriend is verbaal heel sterk en kon zich goed verweren. Mijn zoon kan dit niet en uitte zich in woede en agressie. Hij viel zijn vriend aan met de schaar die hij bij hem liggen had. Gelukkig kon de meester voorkomen dat hij zijn vriend niet beschadigde met de schaar door hem ermee te steken. Hij moest in de TAVA (afzonderingsruimte). Daar verbleef hij met zijn mentor voor 1,5 uur. Hij was razend, beet, klopte, schopte, schreeuwde, gebruikte al zijn macht. Zijn ogen werden wit en schuimbekkend raasde hij zich uit. Hij was aan het schelden en riep meermaals dat hij dood wou en uit zijn lijden verlost wilde worden. Deze keer probeerde hij zich te verstikken, hij deed meerdere pogingen. Zijn mentor heeft dit natuurlijk trachten te verhinderen. Ze durfde hem niet alleen te laten in de TAVA en bleef bij hem. 

Hij was op, had op de duur geen krachten meer. Hij wou naar huis. Maar, dat mocht niet, hij moest wachten tot het afgesproken uur dat zijn mentor hem naar huis ging brengen om 13u. 

Thuis heb ik hem opgevangen. Hij was uitgeput. Ik heb nog overlegd met zijn mentor. Op vrijdag moest hij terug naar school, we mochten nu niet zeggen dat hij thuis mocht blijven na dit incident. Opnieuw en halve dag. Ik ben hem gaan oppikken. Overlegd hoe we het volgende week gaan aanpakken. Welke dagen wel naar school en welke niet, wie zorgt voor het vervoer,.. en wat hij gaat doen die dagen dat hij aanwezig is. Telkens maar halve dagen. 

Eens in de auto zakte hij helemaal in een hoopje, uitgeteld, uitgeput. In de namiddag kon hij niets meer. 's Avonds begon hij fel te wenen, hij was moe, hij wou slapen, maar wou gelijk met de zussen pas gaan slapen. Ik heb hem in de zetel gelegd bij mij, hem tegen mij gehouden, hard, de klemming had hij nodig op dat moment. 

Het vraagt hem zoveel energie om gewoon al aanwezig te zijn op school. Hij heeft de klaswerking amper meegevoerd. Volgende week nog minder. Vooral therapie, mentorschap en de halte, daarnaast een aantal momenten bureau-werk. Zijn grote toetsen kan hij niet meedoen, omdat hij teveel afwezig is geweest. Hij is terug achterop met het schoolse. Hopelijk krijgt hij snel weer energie terug om zijn achterstand terug bij te benen. Nu, stap voor stap. We hebben contact gelegd voor hippotherapie, hopelijk slaat dat aan. De andere optie is een opname in de kinderpsychiatrie, mijn man wil dit vermijden, maar ik vrees dat het zich meer en meer aandringt. Ik kreeg de tip voor een borgboerderij. Ik ga dit ook eens bespreken met de teamcoördinator. Dit kan ook zorgen voor rust en energie. Ik doe er alles aan om mijn rakker niet te verliezen.