Zondagmorgen, kwart voor negen... Leyton staat op en merkt dat papa al weg is om zijn werk te gaan doen, om half elf is hij terug. Leyton krijgt zijn eerste crisis. Hij krijst en weent. Scheldwoorden vliegen rond. Ik kan hem maar moeilijk kalmeren. Plots slaat hij om en kruipt hij onder zijn fleece in de zetel. iedereen heeft al gegeten, lekkere verse croissants uit de oven. Ik zeg tegen Leyton dat hij aan tafel mag om zijn croissantjes op te eten. Hij weigert om te eten en schiet weer in een crisis. Ik laat hem met rust en hoop dat hij honger krijgt. Ik hou mij een beetje bezig op de computer. Plots is er kabaal, Emmelie en Leyton maken ruzie. Voor een cm plaats in de zetel, pfff Ik zeg tegen de meisjes dat ze zich beurtelings mogen douchen na mij. Ondertussen is het wat rustig in Leyton zijn buurt. Het liefst van al blijft hij thuis in het weekend, maar vandaag gaan we naar de opendeurdag op school. Alicia, de oudste, gaat volgend schooljaar naar het middelbaar en we willen de school wel eens zien. Dit is dik tegen Leyton zijn zin en hij laat dit dan ook duidelijk merken in een woede-uitbarsting. Ja, ik moet de dagplanning wel zeggen, zo is de dag voorspelbaarder. Leyton heeft er heel veel nood aan, vooral aan visualisatie. Emmelie heeft er ook nood aan, maar zij kan het met gesproken uitleg.zij blijft het goed onthouden. Bij Leyton vervliegt de informatie als het gewoon wordt gezegd.'s Middags eten we een boterham. Nadat papa zich gedoucht heeft en geschoren is, vertrekken we. Ale, dat proberen we toch. Leyton is met geen stokken uit de zetel te krijgen. Hij is heel agressief en weigert mee te werken. Ik vraag papa erbij, want ik kan fysiek hem niet meer aan door mijn fibromyalgie en CVS. Papa heeft het ook moeilijk om hem tot rede te brengen. Uiteindelijk kunnen we zijn sokken aankrijgen en zijn schoenen aandoen. Na twintig minuten onderhandelen , kunnen we eindelijk vertrekken. In de auto maak ik duidelijke afspraken over hoe we het daar op school gaan doen. We blijven niet hangen om te praten ... In de klassen. We gaan naar de serres en naar de schoolhoeve. Dus we doen ook wat we zeggen. In de serre kinnen de kinderen eens rondlopen tussen de bloemen en planten, terwijl kunnen wij een praatje maken met een oudleraar van Yves. Leyton laat tijdig merken dat het hem beu is en begint te trekken en sleuren aan papa zijn hand. We zetten,onze tocht verder. Yves wil zijn oude klaslokalen en de speelplaats nog eens zien. Leyton en Emmelie worden lastig, want ze willen naar de schoolhoeve en ze hebben schrik dat het pendelbusje weg gaat zijn. Ik neem de twee al mee richting busje en papa en Alicia komen wel Achter. Zo kan ik ze al een beetje geruststellen. Toch blijven ze naar papa roepen en willen ze dat hij wat sneller komt. Het busje staat er al. In de schoolhoeve kan Leyton zich wat meer ontspannen en is hij afgeleid door de koeien en de duiven. Alicia komt helemaal wild, zoals we ze kennen. Al gauw wordt het Leyton ook beu. Het busje kan niet snel genoeg komen. Als die toekomt roept hij luid en duidelijk: Eindelijk. Eens terug op school, moeten we rechtstreeks naar de auto. Natuurlijk komen we bekenden tegen. Leyton trekt zich dat niet aan en trekt en sleurt en klaagt. Hij,wil naar de auto, nu onmiddellijk... thuis mogen ze een ijsje eten, dit is ook voorbereid in de dagplanning. Het slapen gaan is ook een groot ritueel geworden. Alles moet een slaapwel krijgen, een knuffel, van alles neemt hij afscheid, hij hoidt zich hel lang bezig met van alles. Tina moet nog eens mee naar boven, moet eventjes bij hem liggen, ze moet hem een likje geven, zijn knuffels moeten juist liggen. Leyton komt ook vaak naar beneden. Vanavond ook. Hij moet een nieuwe fles water hebben. Wederom overloopt hij zijn honden, mama en papa om slaapwel te zeggen en een zoen en knuffel te geven. Na weer een kwartier komt hij opnieuw naar beneden, hij moet kaka doen. Weer zijn slaapwellekes en zoentjes en zo. Dan moet hij perse zijn poster nog eens in detail bekijken en bespreken. Hij zwijgt ook gene seconde. Elk detail moet gezegd zijn. Hij wil niets overslaan. Op zondag avond is hij heel nerveus, want op maandag gaat hij naar school en verblijft hij daar ook. Meestal weent hij ook. Hij zegt altijd d'ik hou van jou' en ' ik ga je missen'. Een hele lieve jongen, hij denkt heel zwart-wit,en heeft een zeer klein hartje. Als.zijn ritueel erop zit, is er al snel een ruim uur gepasseerd. Het is heel vermoeiend. Hij zit vol van vragen, die moeten beantwoord zijn. Worden zijn vragen niet beantwoord, dan slaapt hij niet, is hij angstig,... De dag is rond, ik ben doodop, uitgeput.
