Het was er
nog niet van gekomen maar dit jaar namen we eindelijk deel aan The Loppet. Dit is een langlaufwedstrijd van 50 km over
een aantal meren in Minnesota die overdag plaats vindt. Deze helse tocht lieten we links liggen dus
kozen we voor de gezinsvriendelijke optie van 3.5 km wandelen op de bevroren
meren.
Na 16 u
konden we met temperaturen rond het vriespunt deze wandeling aanvatten, waarbij iedere deelnemer een lichtje rond de
nek kreeg. Het hele traject was verlicht
met kaarsen en er waren ook kunstwerken met ijs te bezichtigen.
Veel tijd
om ons te vervelen hadden we niet want bijna om de 800 meter werden we wel op
iets getrakteerd. De eerste stop waren
er vuurspuwers aan het werk. Deze vonden
de kids niet zo interessant. De 2de en
3de stop kon hen wel bekoren want daar werden we getrakteerd op warme
chocolademelk en s mores.
Na afloop
kregen de volwassenen een biertje aangeboden die hier door een plaatselijke
brouwerij wordt gebrouwen. Na een frisse
neus te hebben opgehaald werd het tijd om ons richting Minnetonka te begeven
waar we heerlijk smulden van zelfgemaakte sandwiches.
Al enige tijd geleden hadden Petra (nicht Bjorn) en Marc ons
al laten weten dat ze een tripje richting Minneapolis hadden geboekt. Na het lange wachten werd ons geduld beloond
en kwamen ze toe met Presidents day. Op
vrijdag was het vooral gezellig bijkletsen en blijven we dan ook tot de late
uurtjes plakken.
Vooral Daniel en Amelie hadden uitgekeken om in de sneeuw te
kunnen spelen en de weergoden waren hun wel gezind want 10 dagen voor hun komst
heerste er hier een serieuze sneeuwstorm.
Op 18 uur tijd is er tussen de 50 en 70 cm gevallen. We haalden dan ook alles uit de kast om
zoveel mogelijk van de winteractiviteiten te genieten. Sleeën, snowtubing, sneeuwman maken, is
hier allemaal de revue gepasseerd. Voor
ons was het ook genieten want 2 weken later is de sneeuw hier al verdwenen en
was dit voor ons de mildste winter die we hebben gehad.
Niet alleen buitenactiviteiten werden er gepland maar ook de
volwassenen namen de tijd om een gezelschapspel te spelen. Voor de gelegenheid hebben we Machiavelli
gespeeld die bij veel onze vrienden zal gekend zijn.
Veel te weinig tijd om bij te praten maar volop genoten van
het bezoek kwam hier ook een eind aan.
Mijn bed & breakfast is nu gesloten tot eind april waar we dan de
meter van Thano, meter Heidi en Petra Horré mogen verwachten.
De laatste dagen van januari en de eerste week van februari
waren voor Marcin een aaneenschakeling van hoogtepunten. De eerste belangrijke gebeurtenis was het
plaatsen van een beugel. Hier maken ze
er een big deal van. Eerst en vooral
dien je 2 keer op consultatie te gaan en alle aspecten (ook de financiële) te
bespreken. Na het nemen van de nodige
fotos, werd de beugel eindelijk geplaatst.
En om papa wat te plagen heeft Marcin voor de gelegenheid zijn rubberen
bandjes in blauw zwart laten kleuren.
Ook in school waren er twee weken na elkaar een activiteit
gepland. Tijdens de maand januari werd
er in de graad van Marcin een schrijver van gedichten uitgenodigd die hen
hierbij de beginselen leerde. Vol moed
begon Marcin aan het schrijven en werden we iedere avond op een ander gedicht
getrakteerd. Na aantal weken te zwoegen
had hij het perfecte gedicht klaar en werden alle ouders uitgenodigd om te luisteren
naar de vele gedichten die de leerlingen hadden voorbereid.
Sinds dit jaar heeft Marcin de kans om een instrument te
leren spelen en hierbij opteerde hij voor tuba. Heel wat uurtjes heeft hij hierop al
geoefend en konden we week na week de verbeterde versie beluisteren. In de school was de volledige band aanwezig
en werden we een 30-tal minuten getrakteerd op het beluisteren van de nodige
songs die een streling waren voor het oor.
Het volgende concert zal doorgaan in mei. So to be continued.
Nadat Els gedurende een weekje de laatste stukjes van de puzzel bijeen heeft weten te schrapen en nadat Bjorn met het werk de laatste afspraken omtrent de toekomst kon maken, was het maandagavond zover... de kinderen werden rond de tafel geroepen voor een familieberaad met als inzet de grote vraag die ons gezin (en vele anderen) sinds enkele maanden al bezig houdt... blijven we langer in Amerika of keren we terug naar Belgie. Of trekken we ergens anders naar toe? En is Belgie gelijk aan Roeselare of overwegen we nog andere opties. Het familieberaad leidde tot een eensgezinde conclusie: we keren deze zomer naar de Roeselaarse regio terug. Een beslissing die meteen bezegeld werd met een passend glaasje bubbels voor iedereen.... Uiteraard een kinderversie voor de kleinere snaken... Daarna volgde een avond vol plannen en dromen, want zo'n beslissing roept uiteraard veel andere vragen op... keren we terug naar onze eigen woning? Naar welke school gaan de kinderen gaan? Welke studierichting? Wanneer keren we terug? Vragen die we nog niet allemaal hebben uitgeklaard en waarvoor we de komende weken en maanden tijd zullen nemen. Wel staat vast dat de terugkeer in de laatste helft van augustus zal zijn, wellicht ergens tussen 20 en 25 augustus. Doel is om de container hier in Minnetonka halfweg augustus het zeegat te laten kiezen, waarna we ons avontuur op Amerikaanse bodem zullen afsluiten waar het dromen is begonnen in 2011... in Orlando!
De winterse temperaturen blijven momenteel nog wat achterwege en dus besloten we om het nieuwe jaar in te zetten met wat winterse buitenactiviteiten. Vooral nu ook Katelijn de skimicrobe te pakken heeft.... De winterse dag werd aangevat met snowtubing, terwijl Bjorn en Marcin voor het eerst sinds lang de langlauflatten aanbonden. Vooral voor Bjorn een eerste test voor de voet, die het wel vijf kilometer vol hield naar daarna twee dagen voor pijn zorgde... de spieren moeten duidelijk nog verder getraind worden! Na de middag werden de skilatten in de wagen geladen voor enkele uurtjes downhill skiplezier. Katelijn volgde daarbij al snel het pad van de twee jongens, zelfs al liep dit tussen bomen en over kleine sprongetjes. Met vallen en opstaan, dat moet gezegd, maar dat is de manier waarop skien aangeleerd wordt... Na de winterse dag werd de vakantie van Katelijn afgesloten met het typische Minnesota desert: smores. Voorbije bezoekers zullen hierbij wellicht de wenkbrauwen fronsten, want dit doen we traditiegetrouw bij een kampvuur. Zo gek zijn we echter nog niet om dit bij vrieskou te doen... Catharina kreeg van de kerstman dit jaar een toestelletje om indoor smoes klaar te maken, kwestie van de winter op dit dessert door te kunnen komen... smullen geblazen dus om de dag later valiezen te pakken en Katelijn en mama naar de luchthaven te brengen richting Belgie...
Een overtuigende witte Kerst is het niet geworden, maar het jaar wordt uiteindelijk toch in sneeuwstijl uitgewuifd. Tijdens ons verblijf in Washington DC groeide het witte sneeuwdek aan tot boven de 25 centimeter en dus mochten wij bij onze terugkeer meteen de oprit aanpakken alvorens onze garage binnen te kunnen rijden. Voor de kinderen kon de pret evenwel niet op want de dag erop werd volop buiten gespeeld. Katelijn en Catharina poseerden voor ettelijke foto's en maakten ook sneeuwengelen. De jongens hadden daarentegen volop oog voor de Playstation 4. Ze moesten immers genoeg oefenen want later op de avond kwamen onze Nederlands vrienden op bezoek om het nieuwe jaar samen in te zetten en de jongens zouden voetbaltornooitjes oude PS4 spelen. Het oude jaar werd met een Vlaams-Nederlandse mengeling van tradities ingezet. Onze Noorderburen brachten steevast allerhande oliebollen met rozijnen mee, een traditie op oudejaar bij hen. Wij hadden dan weer gekozen voor de vele hapjes die ons feest sieren. Een iets hadden we wel gemeen - bubbeltjes in overvloed. Laat werd het feest niet, daar hadden de kleinere kinderen van onze vrienden zeker iets mee te maken. Het nieuwe jaar werd ingezet met nieuwjaarswensen over FaceTime naar de andere kant van de oceaan, waarna eindelijke de resterende cadeautjes van onder de kerstboom geplukt konden worden. En daar zat vooral een bijzonder fraai cadeautje bij van Katelijn (en familie) voor Catharina... het zal enkele maandjes creawerk vergen alvorens het eindresultaat te bewonderen zal zijn...
Een dagje later zou de culinaire verwennerij nog grote zijn. De gastheer was ditmaal wel aanwezig en begeleide ons persoonlijk in het Roeselaarse dialect naar onze tafel. Het werd het begin van een ware culinaire én gastvriendelijke verwennerij. We voelden ons zowaar in een sterrenrestaurant en toen bleek dat Bart bovendien opgeroeide in Beveren, én amper twee jaar ouder is dan Bjorn, werden de gesprekken met de gastheer aan tafel alleen maar langer. De ober bleek al snel letterlijk te zweten om toch maar zeker te zijn dat we alles naar wensen hadden. Temeer daar Bart ons ook een rondleiding in de keuken en in een nieuwe zaak gaf (die binnenkort de deuren opent).
Het eten was echter een streling voor de smaakpapillen én het oog. Klassieke Vlaamse gerechten kregen ene speciale toets en het is dus niet verwonderlijk dat Bart de meeste Belgische chefs als persoonlijk vriend mag rekenen. Op de koop toe kwam even later ook Greet Dekeyser het restaurant binnen, waarbij ze meteen ons tafel bezocht en over de avond gespreid zowat een half uurtje bij ons door bracht om zowel met iedereen een praatje te slaan. Uiteraard werd de journalistieke achtergrond van Bjorn besproken en wisselden Greet en Bjorn de nodige gegevens uit om contact te blijven houden aangezien zij nog altijd voor het VTM journaal de komende presidentsverkiezingen verslaat.
Bij al dat lekkers zouden we bijna vergeten dat we onze laatste volledige dag in Washington DC opnieuw volgestouwd hadden met bezoeken. Niet allemaal in de stad. Net buiten de stad bezochten we Arlington, de begraafplaats van alle beroemde politici, schrijvers, wetenschappers maar vooral legerhelden. We liepen onder meer langs bij het graf van JF Kennedy, de overledenen van de Challenger, ... Bij het graf van de onbekende soldaat wordt ook permanent wacht gelopen door de presidentiële garde waarbij de soldaat om het uur wordt afgelost met een vast ritueel. Ietwat te vergelijken met de Last Post aan de Menenpoort in Ieper.
Later op de dag reden we de staat Virginia binnen om het buitenverblijf van president Washington te bezoeken. Deze statische ranch biedt een prachtig beeld van het leven in die tijd en hoe ook schaamteloos gebruik gemaakt werd van slaven om de levensstijl in de hand te houden. Het verblijf licht op een heuvel aan de Potomac rivier van waaruit de obelisk van Washington DC te bewonderen is maar waarbij in de weide omgeving geen huis te bespeuren was. George Washington en zijn vrouw zijn op het landgoed ook begraven en de tombes zijn nog altijd te bezichtigen.
Marcin kreeg dit jaar een bijzondere verjaardag voorgeschoteld. Al bij het ontwaken hadden we op de hotelkamer een kleine attentie voorzien. Na het ontbijt trokken we naar de Belgische ambassade om de internationale paspoorten van de kinderen te vernieuwen. Hiervoor moesten de kinderen hun vingerafdrukken plaatsen, een foto nemen én een handtekening plaatsen. Marcin wou opnieuw de leukste zijn en plaatste een smilee achter zijn handtekening. De attente beambte op de ambassade, die ook die dag jarig bleek te zijn en echt wel mee kon grappen, liet de handtekening op deze wijze doorgaan. Marcin moest even slikken toen hij te horen kreeg dat hij de komende vijf jaar zijn handtekening op alle officiële documenten met een smilee zal moeten voorzien aangezien dit ook zo op het paspoort zal verschijnen..
Na de ambassade was een rondleiding in het Kapitool voorzien waarna we nog enkele interessante musea bezochten. Eerst was er het Hollocaust museum, waar Marcin duidelijk enkele uren langer in door had willen brengen. Daarna volgde het luchtvaart- en ruimtemuseum. Ook hier bleek de tijd te kort... We sloten de dag af met een bezoek aan Belga Cafe. Dit is een Belgisch restaurant dat ruim tien jaar geleden door de Bevernaar Bart Vandaele werd opgestart. De man van Amerika specialist Greet Dekeyser heeft intussen nog een ander restaurant geopend, waar we een dagje later naar toe zouden trekken. We genoten met volle teugen van dit toch wel hoogstaand eetfestijn (zelfs naar Belgische normen) en Marcin kreeg een lekker dessertje cadeau. Daarna reden we nog even langs het witte huis waar de de presidentiële kerstboom in volle glorie konden bewonderen om de dag te eindigen aan het zwembad van het hotel. En alsof Marcin nog niet genoeg gegeten had, bleek bij het aankomen op de kamer ook nog een verjaardagsgeschenk van het hotel op hem te wachten - een lekkere chocolade taart met slagroom en een bon voor een gratis film naar keuze...
Op de valreep is het in Minnetonka dan toch een witte kerst geworden. In de nacht van kerstdag op tweede kerst viel zowat vijftien centimeter sneeuw zodat we de vakantie richting Washington DC inzetten met het opruimen van de oprit. Amper 24 uur later zouden we evenwel in Washington DC rondlopen in T-shirt met temperaturen rond de 21°C... Een aangename temperatuur om heel wat bezienswaardigheden van de stad te ontdekken. Washington DC bleek al meteen een ware meevaller te worden. De stad voelt bijzonder Europees/Brits aan met geplaveide voetpaden en heel wat verkeersvrije parken waarin heel wat monumenten te bezichtigen waren. De hoogbouw is er ook beperkt, daar geen enkel gebouw boven het Kapitool mag uitsteken. Dit is het gebouw waar de kamer en de senaat van Amerika zijn gevestigd.
We stelden onze voeten en benen dan ook danig op te proef en verkenden al snel de vele monumenten: Lincoln Memorial (waar Martin L King zijn beroemde speech gaf op de trappen van dit monument), Washington Memorial (obelisk), World War II Memorial, Vietnam Memorial, Korean War Memorial...Even verderop hielden we ook halt bij het Witte Huis dat in werkelijkheid veel kleiner is dan wat het op televisie lijkt te zijn. We probeerden eerder al een toer in de woning van Obama te versieren, maar door het feit dat men de kerstversiering weg zou halen tussen kerst en nieuw, konden we helaas het historische gebouw niet binnen. Hetzelfde lot waren we beschoren bij het Pentagon (ministerie van defensie) en de plaats waar de dollarbiljetten gedrukt worden. Gelukkig was er genoeg te beleven in de stad. Zo bezochten we dan maar het Spymuseum waar heel wat spionagetechnieken heel fraai worden uit de doeken gedaan, met als toemaatje ook de beruchte Aston Martin van James Bond.
Na de drukke dag waren we maar al te blij dat we voor de gelegenheid opnieuw ons intussen vaste hotelketen geboekt hadden: Embassy Suites by Hilton. Hier beschikten we immers opnieuw over een tweekamer suite met heel wat ruimte. De kinderen genoten van het zwembad en Els en Bjorn vooral van de dagelijkse welkomstreceptie... met salon op de benedenverdieping...
Kerst werd dit jaar al bijzonder vroeg ingezet. Na het drukke programma van de voorbije dagen besloten we 24 december wat rust in te bouwen. Dit liet iedereen toe om kerstavond met Belgische familie in te zetten via Facetime en Skype. 6000 kilometer verder was kerstavond immers al ingezet en dus nipten we op afstand mee van een glaasje aperitief. Toch moesten de kinderen wachten tot de Amerikaanse kerstavond om de pakjes van onder de kerstboom (en ver daarnaast) te plukken. We opteerden om geen typische Amerikaans kerstdiner (kalkoen) of de Vlaamse variant ervan te serveren. In plaats daarvan verrasten we onze gasten op een winterbarbecue met lekker Cargill vlees vergezeld van hapjes in rijst uit het Thaise restaurant van onze buren. Zoals een feestmaal op Vlaamse wijze vereist... uiteraard in veel te grote hoeveelheden, zodat ze ook op kerst nog eens van dit menu mochten smullen. Het openen van de pakjes was echter het grote moment van de avond en er kwamen heel wat aangename verrassingen te voorschijn, ook van onze gasten. Zo hadden de klasgenootjes van Thano via Lieke een mooie kaart bezorgd en enkele klasgenootjes hadden zelfs een kerstgeschenkje via Lieke aan Thano weten af te leveren. Hij glunderde dan ook apetrots en het moet gezegd... het deed ons allemaal deugd om te weten dat zelfs na ruim twee jaar afwezigheid dat de klasgenootjes hem nog niet vergeten zijn!
Op kerstdag zelf trokken we met zijn allen naar de lokale kerk waar we een kerstviering in moderne stijl met vooral veel muziek mochten beleven. We beleefden zelfs even een back to Belgium gevoel, toen Stille Nacht weerklonk in onze taal. Bleek dat de zangeres/pianiste een deel van dit lied in het Duits naar voor bracht. De viering werd afgesloten met een koekje en een koffie, waarna we langzaam maar zeker allen opnieuw aan het pakken mochten slaan want op tweede kerst vertrokken onze gasten richting New York, terwijl ons gezin met Katelijn richting Washington DC zal trekken.
Een witte kerst kan je het dit jaar niet echt noemen. In tegenstelling tot de voorbije jaren is er een dag voor kerst amper een centimeter sneeuw te zien. De temperaturen schommelen rond het vriespunt (versus -20°C twee jaar geleden). Gelukkig beschikken de skipistes echter wel over sneeuwkanonnen, zodat onze gasten tocht kunnen proeven van het typische winterse winterplezier in Minnesota. Op 23 december trokken ze allemaal richting Buck Hill om te leren skiën. Thano en Marcin kregen voor hun verjaardag een les snowboarden terwijl Robbe en Lieke in gezelschap van Bjorn de eerste knepen van het skiën leerden. De rest kreeg les in de volwassen groep. Vooral de kinderen bleken snel met de wintersport overweg te kunnen en tegen de middag trokken Lieke, Robbe en Katelijn al met Bjorn de skiliften op. Tegen het eind van de dag konden ze zowaar al van de beginnerspistes af en naar de 'blauwe' piste! Het skiën beval hen zo goed dat ze opteerden om te blijven skiën terwijl het begon te sneeuwen. En zelfs het snowtubing (met een band een sneeuwpiste afgleiden) moest wijken om zo lang mogelijk op te latten te kunnen blijven staan. Dit smaakt duidelijk naar meer. Behalve voor Line en Jurgen, die niet meteen hun draai op de latten wisten te vinden.
Met onze Belgische gasten vierden we de afgelopen 24 uur de 43ste verjaardag van Bjorn. Die uren mogen voor een keer letterlijk genomen worden, want we startten de feestelijkheden al op de vooravond van zijn verjaardag. Nadat we de kinderen in de lokale gym en zwembad wat hadden afgemat, zorgden Catharina en Katelijn ervoor dat de kids tijdig het bedje opzochten. Hierdoor konden de volwassenen op de boemel gaan samen met de Nederlandse vrienden. Plaats van afspraak werd de Shout house. Dit is een bar downtown Minneapolis waar twee pianisten alle verzoekjes van de gasten omzetten in muzikale pareltjes, vergezeld van de nodige entertainment. De twee spelen tegen elkaar op om de gunst van het publiek ( en het zakgeld) te ontvangen. Bjorn werd naar aanleiding van zijn verjaardag op het podium geroepen waarbij de pianist een serenade ten berde kon brengen. Het bier én de rum was voor de gelegenheid ook aan spotprijzen te verkrijgen, wat de sfeer zeker ten goede kwam.
Een dagje later bezochten we de favoriete pizzazaak van Bjorn. Amper bekomen van de pizza's reed een limosine voor die ons gezin en onze Vlaamse gasten drie uur lang doorheen de mooiste plekje van Saint Paul en omstreken zou brengen. Die plekjes waren allerhande private woningen die meer dan 10.000 kerstlichtjes hebben. Een aantal van hen flitsten bovendien op de muziek van het favoriete radiostation. En enkele bewoners hadden zich voor de gelegenheid ook verkleed in de kerstman en deelden de bijhorende typisch Amerikaanse muntsnoepjes uit. In de limo genoten de kids met volle teugen van de weelde, terwijl de volwassenen een magnum flesje bubbels soldaat maakten.
Shoppen kan leuk zijn voor kinderen... althans indien je het doet in de Mall of America. Onze Belgische gasten mochten kennis maken met de Amerikaanse manier van winkelen... Terwijl Line en Els de kredietkaarten richting maximale limieten stuurden voor de kerstinkopen, genoten de mannen met de kids van het indoorpretpark in het winkelcentrum. Véél interessanter en zelfs onze kinderen krijgen er na bijna tien bezoeken nog altijd niet genoeg van. Al is het uiteraard altijd leuk om hun kennis van de attracties te kunnen delen met Vlamingen... Maar er zijn nog andere ingrediënten van een leuke shoppingdag in de Mall. Zo gingen de mannen én jongens een pint pakken in het mannencafé bij uitstek: Hooters. Vooral Robbe kwam ogen te kort... De dag shoppen werd afgesloten bij een diner in het Hard Rock Café Minneapolis dat het voorbije jaar van het centrum van de stad naar het winkelcentrum verhuisde. De kinderen en jongeren kregen hun menu uit een toepasselijk bord opgediend...
Zoals verwacht waren onze gasten ondanks de vermoeidheid
vroeg uit de veren voor wat het eerste etmaal op Amerikaanse bodem zou worden.
Tegen de middag moest Marcin nog een zaalvoetbal wedstrijd spelen. Met Robbe
(en de anderen) aan de zijlijn, mocht hij uiteraard geen mal figuur slaan en
het moet gezegd, hij speelde een fraaie wedstrijd en hielp zijn team opnieuw
aan de overwinning. In deze competitie blijven ze totnogtoe ongeslagen en in
elke wedstrijd wist Marcin ook als zijn doelpunt mee te pikken.
Na de wedstrijd trok Bjorn met de gasten richting downtown
Minneapolis om de stad van nabij te verkennen. De klassieke trekpleisters
passeerden de revue: Twins stadion, de bekende concertzaal op First avenue, de
skywalks, het prachtig uitzicht op de stad vanop de Foshay tower, Sculpture
garden, Maar er werden ook enkele feestelijkheden meegepikt. Op de hoogste
verdieping van Macys bezochten we Santaland waar het leven van de kerstman,
zijn rendieren en de elfjes is uitgebeeld. Nabij sculpture garden staken we ook
de brug over richting Lorring park, waar die zondag de Amerikaanse versie van
de kerstmarkt werd afgesloten met een heus vuurwerk. De kinderen konden er
gratis schaatsen, de volwassenen kozen voor een Fulton blond in de verwarmde
tent. Andere klassiekers op zon markt vormen de Amerikaanse fastfood
kraampjes, maar wij vonden gelukkig een verre afstammeling van een Nederlander
die zowaar Poffertjes verkocht. Dat was echter slechts een aperitiefhapje, want
eenmaal thuis werd genoten we met zijn allen van een kaasraclette.
Hartsvriendinnen sluiten elkaar (eindelijk) in de armen
Honderden kalenderblaadjes zijn de afgelopen maanden
reikhalzend verscheurd om naar dit belangrijk moment af te tellen. De start van
de kerstvakantie betekende dit jaar een blij weerzien met Katelijn (voor
Catharina) en Robbe en Lieke (voor de jongens). De familie Deschout landde in
de late namiddag zodat de kinderen nog tijd hadden om de zaterdagse
sporttrainingen af te haspelen. Catharina was amper uit de douche en het haar
nog aan het drogen toen ze naar beneden stormde om Katelijn in de armen te
vliegen nog voor ze goed en wel een voet in de woning had gezet. De vlucht van
onze gasten was voorspoedig verlopen en Els zorgde voor een gepast onthaal met
bubbels en heerlijk vers gebakken suiker- en rozijnenbrood. De jongens hadden
intussen de verkenning van het huis afgerond en bleven steken rond de
pooltafel.
Eerste taak voor de gasten bestond erin de jet lag meteen te
bekampen en dus hadden we als welkomstverrassing een typische Amerikaanse
sportspektakel uitgekozen: rollerskating voor dames. Niet zomaar was
rolschaatsen, maar een waar gevecht om op een ovalen piste zoveel mogelijk
rondjes te pakken op de tegenstrever. Belangrijkste obstakel daarbij vormt de
tegenpartij die de dames uit de piste proberen te duwen of tegen te houden,
maar daarbij alles behalve de handen mogen gebruiken. Het levert een waar
spektakel op dat als het ware een mengeling is van pisterijden en american
football. Knotsgekke en uitdagende outfits en een lichtshow brengen daarbij het
entertainment gehalte de hoogte in. En alsof dat niet genoeg was, trad tijdens
de pauze ook nog een Polkaband op die met bierfeestenklassiekers zowaar alle
toeschouwers aan het polkadansen wist te zetten. Meteen een gepaste
onderdompeling in het knotsgekke en enthousiaste Amerika, al trokken we na de
pauze wel huiswaarts aangezien de vaakluizen bij de Belgische gasten volop
begonnen aan te vallen. Op de terugweg kon wel nog genoten worden van een
fantastische zicht op downtown Minneapolis en Saint Paul by night.
Totaal onverwacht keerde Bjorn afgelopen week terug naar
Belgische bodem. Voor het werk moest hij een dagje in Mechelen en twee dagen in
Manchester (dichtbij het stadion van Manchester United) zijn, en dus wrong hij
er nog snel een weekendje Roeselare aan vooraf. Een unieke gelegenheid om het
Engelse snooker eens bij te spijkeren met Jo, want dit is toch al enkele jaren
geleden. Hier staat de Amerikaanse pooltafel centraal Daarnaast mocht hij bij
oma ook nog even nostalgisch dineren (koetong is hier niet echt te vinden) en
met Bert een Hasseltse koffie verorberen op de Roeselaarse kerstmarkt. Hij
pikte ook de Beverense kerstmarkt mee waar hij botste op onze gasten die
volgende week de oversteek maken. En
uiteraard stond ook op de gastvrijheid van de familie Vermander weer geen
(wijn)maat. Door dit avontuurtje moest Bjorn wel de verjaardag van Thano op
afstand vieren, maar hij kon hierdoor wel een cadeautje van peter en meter
bezorgen, die Thano heel sterk apprecieerde. Thano vierde zijn verjaardag
trouwens met Marcin, Catharina, Frits en Hans in het lokale trampolinepark.
Voor het derde jaar op rij stuurde de Sint opnieuw één van zijn Pieten richting Minnetonka om de Belgische en Nederlandse kinderen van een leuke attentie te voorzien. En zoals de traditie in Nederland het wil, zorgde de Sint er ook voor dat elk stukje speelgoed keurig ingepakt zat en werd voorzien van een leuke gedichtje waarin de goede en kwade streken van het voorbije jaar tegen het licht gehouden werden. Zoals vorig jaar waren wij ook ditmaal gastheer en gastvrouw voor de 25 ouders en kinderen. We verzamelden al in de late namiddag zodat de kinderen eerst nog wat kondens spelen, de vrouwen wat bubbels konden verorberen en de heren een kaartje konden leggen. Sinds enkele maanden zijn de Belgische en Nederlandse heren namelijk aan het wiezen geslaan, een traditie dit elke eerste vrijdagavond van de maand roterend bij iemand thuis in stand gehouden wordt. Even later bonkte de Piet aan de deur om even snel het hazenpad te kiezen richting Spanje. De laatste Belgenfamilie werd geselecteerd als evenementenleider. Een goede keuze van Liesbet had heerlijke Vlaamse taart gebakken en keurig voorzien van Sint versiering. Gunther organiseerde de pakjesverdeling. Als slot moesten ook de heren op het toneel verschijnen, want de Sint had hun kaartavond al vanuit Spanje in de gaten gehouden en dus werd ook voor hen een kaartengedichtje voorzien van een nieuw kaartspel. De Belgisch-Nederlandse Sinttraditie was opnieuw een voltreffer en smaakt naar meer... al weten drie van de vijf koppels nog niet of dit volgend jaar in USA, Nederland dan wel België plaats zal vinden...
We hadden niet echt plannen voor Thanksgiving want Catharina
wilde tijdig beginnen aan de Black Friday deals. Maar Judith en Serge hadden ons al
meegerekend voor de maaltijd en dat konden we natuurlijk niet weigeren.
Omstreeks 17 u begon het diner en werden we verwend met
talrijke hapjes en vooral een lekkere champagne. Natuurlijk mocht de kalkoen ook niet op het
appel ontbreken en de gastvrouw had er een echt prachtexemplaar uitgekozen en
klaar gemaakt. Samen met talrijke
groenten, puree en salades was het een maaltijd om u tegen te zeggen. Na het dessert werd het voor ons evenwel tijd
om aan de shopping te beginnen want de winkels openen hier hun deuren op
donderdagavond en blijven de ganse nacht open.
Ook op vrijdag vertrokken we richting Mall of America waar we 10 minuten
moesten rond rijden vooraleer we parking vonden en dan kon je echt op de koppen
lopen. Veel batjes waren er echter niet,
die kan je vooral online vinden en Bjorn is hierin echter een specialist
geworden.
Al een aantal weken als Thano in de badkamer vertoefde
konden we met tussenpauzes genieten van de liedjes die zouden gezongen worden
op de musical. Op dinsdag 17 november
werden we uitgenodigd op de musical Its Saturday.
De zenuwen stonden hoog gespannen en Thano was vooral bang
dat hij zijn tekst zou vergeten. Alle
kinderen moesten zich met pyjama aanmelden in school. De voorstelling begon stipt om 19 u waar we
verwend werden met een gamma aan liedjes.
Thano bracht zijn voorstelling tot een goed einde en kon met een gerust
hart gaan slapen.
Ook tijdens die week stond de bingo-avond op het programma. Net zoals ieder jaar mochten we niet op deze
avond ontbreken. . Thano kon 2 maal luidkeels bingo roepen waarmee
we een deken en bal mee naar huis sleepten.
Net zoals ieder jaar wordt de United Way Campagne in gang
getrokken in Cargill. Dit is een
organisatie die aan maatschappelijk werk doet.
Cargill zorgt ervoor dat de organisatie nog eens in the picture wordt
geplaatst en tijdens deze dag kunnen we ook vrijwilligerswerk doen.
Vorig jaar konden oma en opa zien hoe het eraan toe gaat en
dit jaar mochten we natuurlijk niet ontbreken.
Catharina, haar vriendin, Marcin en Thano stelden een voedselpakket en een
pakket voor mondhygiëne samen. Na
anderhalf uur waren alle dozen gevuld en konden deze vertrekken naar de vierde
wereld.
Ook kon je per opbod fotos, kaders, inzetten. Wij hebben geboden op een taxirit met
babysitter waar wij het hoogste bod haalden en binnenkort kunnen genieten van
een avondje uit met chauffeur en een babysit.
Na het harde werk verdienden we allemaal een traktatie en
sloten we de dag af met een maaltijd in pizza Lucé, die bij een aantal van onze
vrienden wel zal gekend zijn!
