Na Toronto trokken we richting noorden. En of we niet genoeg sportactiviteten hadden gedaan, werden we ook nog eens getrakeerd op een canoe-tocht van 6 uur met begeleide gids in Algonquinpark.   Dit is het oudste nationale park in Canada. Ik was vooral wat bang voor het lange peddelen en zeker voor de mogelijke dieren die we onderweg al dan niet zouden tegen komen.

Kort voor de middag verzamelden we aan het begin van het Lake Canoe.    Met 2 boten vertrokken we voor een tocht van ongeveer 8 km.   Vanuit dit meer trokken we met de boot over het land om naar Lake Joe te gaan.   Na een halfuurtje peddelen werd het tijd om onze lunch te veroberen, om daarna richting cliff te varen zodat Bjorn, Marcin en Thano van een hoogte van 3 tot 5 meter konden springen.  Gelukkig had Bjorn zijn bril niet aan want anders zou hij nooit zo’n sprong gedaan hebben.

Met het strand in het vooruitzicht was ik vooral heel blij en dan ging het peddelen voor een fluitje van een cent.  Zelfs na zoveel uren peddelen was de energie van Marcin onuitputbaar en bleef hij tetteren in de camper.   Ons bedje heeft die nacht nog nooit zoveel deugd gedaan en iedereen heeft geslapen als een roosje.

Twee dagen hebben we uitgetrokken om Toronto te verkennen.  We namen eerst de hop on hop off bus die ons naar de CN tower bracht.  De omschrijving hiervan is Canadian National tower, die 553 meter hoog is.  Het is de 7de grootste alleenstaande toren in de wereld.   In de toren klommen we in 58 seconden tot een hoogte van 351 meter, waarbij we werden getrakteerd op een adembenemend uitzicht over Toronto.  Dit is een toren die je over de volledige 360 graden kan bekijken.   Niet alleen het zicht trok onze aandacht maar vooral de geuren uit de keuken waar wij dan lekker gegeten hebben en ondertussen de wedstrijd Zweden tegen Ierland hebben bekeken.  In de namiddag zochten we een pub in de buurt zodat we de wedstrijd Italie – Belgie konden bekijken.  Catharina en ik bezochten Lululemon terwijl de jongens hevig supporterden voor de duivels.  Met een nederlaag verlieten ze de pub om onze hoop te vestigen op de wedstrijd van zaterdag 18 juni.  

De dag erna namen we nog even de tijd om een boottocht te maken op Lake Ontario om ons daarna te begeven naar de volgens Canadezen nummer 1 als te bezien, Casa Loma. Het huis werd gebouwd door de entrepreneur Henry Pellat in het jaar 1911 en bestaat uit heel wat kamers.  Volgens mij had hij voor die tijd toch wat grootheidswaanzin en heeft veel mensen bedot.  Na enkele jaren kon hij de woning niet meer aanhouden en werd die verkocht waar ze dit gebouw gebruikten als hotel.  Na een aantal jaren kwam dit domein in handen van de stad die vooral dienst deed als opslagruimte van Engelse stukken voor de 2de Wereldoorlog.  Na de oorlog lieten ze alles verkommeren tot de Kiwani’s het heft in eigen handen namen en de vervallen woning omtoverden tot een prachtig kasteel.

Met pijn in het hart lieten we de Niagara Falls achter ons waar we ons richting Toronto begaven.  De tussenstop die Bjorn hier had voorzien was een kayaktocht van 13 km op de Grand River die vertrok in het stadje Paris.  Bjorn en Thano, Catharina en ik namen plaats in een kayak van 2 personen, terwijl Marcin de tocht alleen aanvatte.

Na het niet zien van verscheidene bezienswaardigheden wegens het te snel kayakken (Marcin wou niet onderdoen voor zijn papa...) arriveerden we een 2 uur 30 minuten later.  Moe en vooral voldaan reden we naar de camper waar we ons ‘s avonds in de Hard Rock café lieten verwennen met een burger en frietjes.