Twee dagen hebben we uitgetrokken om Toronto te verkennen.  We namen eerst de hop on hop off bus die ons naar de CN tower bracht.  De omschrijving hiervan is Canadian National tower, die 553 meter hoog is.  Het is de 7de grootste alleenstaande toren in de wereld.   In de toren klommen we in 58 seconden tot een hoogte van 351 meter, waarbij we werden getrakteerd op een adembenemend uitzicht over Toronto.  Dit is een toren die je over de volledige 360 graden kan bekijken.   Niet alleen het zicht trok onze aandacht maar vooral de geuren uit de keuken waar wij dan lekker gegeten hebben en ondertussen de wedstrijd Zweden tegen Ierland hebben bekeken.  In de namiddag zochten we een pub in de buurt zodat we de wedstrijd Italie – Belgie konden bekijken.  Catharina en ik bezochten Lululemon terwijl de jongens hevig supporterden voor de duivels.  Met een nederlaag verlieten ze de pub om onze hoop te vestigen op de wedstrijd van zaterdag 18 juni.  

De dag erna namen we nog even de tijd om een boottocht te maken op Lake Ontario om ons daarna te begeven naar de volgens Canadezen nummer 1 als te bezien, Casa Loma. Het huis werd gebouwd door de entrepreneur Henry Pellat in het jaar 1911 en bestaat uit heel wat kamers.  Volgens mij had hij voor die tijd toch wat grootheidswaanzin en heeft veel mensen bedot.  Na enkele jaren kon hij de woning niet meer aanhouden en werd die verkocht waar ze dit gebouw gebruikten als hotel.  Na een aantal jaren kwam dit domein in handen van de stad die vooral dienst deed als opslagruimte van Engelse stukken voor de 2de Wereldoorlog.  Na de oorlog lieten ze alles verkommeren tot de Kiwani’s het heft in eigen handen namen en de vervallen woning omtoverden tot een prachtig kasteel.

Met pijn in het hart lieten we de Niagara Falls achter ons waar we ons richting Toronto begaven.  De tussenstop die Bjorn hier had voorzien was een kayaktocht van 13 km op de Grand River die vertrok in het stadje Paris.  Bjorn en Thano, Catharina en ik namen plaats in een kayak van 2 personen, terwijl Marcin de tocht alleen aanvatte.

Na het niet zien van verscheidene bezienswaardigheden wegens het te snel kayakken (Marcin wou niet onderdoen voor zijn papa...) arriveerden we een 2 uur 30 minuten later.  Moe en vooral voldaan reden we naar de camper waar we ons ‘s avonds in de Hard Rock café lieten verwennen met een burger en frietjes.

De dag erna hadden we een wandeling langs de wilwaterrivier vlak na de watervallen gepland.  Iedere rivier wordt in een cateregorie onderverdeeld.  Categorie 1 is niet gevaarlijk en categorie 6 is extreem gevaarlijk.  De Niagara rivier loopt van Lake Erie naar Lake Ontario.  Dit vomt ook de grens tussen de provincie Ontario, Canada en de staat New York, Amerika.   Enkele waaghalzen probeerde de rivier te trosteren maar tot op heden heeft niemand dit overleefd.

Kort na de middag namen we de boot die ons dicht bij de watervallen brachten.  Gelukkig kregen we ook een regenbescherming want dit hadden we meer dan nodig.  Zelfs de bescherming kon niet verhinderen dat de kledij nat werd.  We hadden het gevoel dat typisch Belgisch weer baas over ons werd.   Na het kieken van de nodige foto’s bracht de boot ons terug naar drogere horizonten.  

Bjorn had nog de moed om een fietstocht  langs de Niagara rivier van 60 km aan te vangen maar wij verkozen om op de camping te blijven en nogmaals het zwembad aan te doen.  De temperaturen waren de voorbije dagen serieus de hoogte ingegaan en verkoeling konden we meer dan ooit gebruiken.

De Niagara Falls zijn niet te omschrijven met 1 woord.  De falls op Canadese bodem bestaan uit 2 delen.  De meest gekende is de Horeshoe falls en is 671 meter lang en valt 60 meter naar beneden   Aan de andere kant kan je ook de Amerikaanse falls zien maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de Canadese. 

Op alle mogelijke facetten hebben we die bezocht.  Eerst  behind the scenes, waar we al een eerste indruk kregen van de kracht waarmee dit water naar beneden komt.  Deze watervallen worden ook gebruikt om elektriciteit op te wekken. 

Nadat we al een beetje nat waren geworden werden we kregen we via een 3D cinema wat meer inzicht over het ontstaan hiervan.   Tijdens deze info werden we meegezogen door het verhaal en ook door de pracht van fauna en flora die er langs die rivier en te zien is.  ‘s Avonds worden de watervallen verlicht met verschillende kleuren en diegene met de kleuren van de regenboog vonden wij het mooist.  Met nog een uurtje wachten, werden we getrakteerd op een schitterend vuurwerk waarbij we de laatste bus richting camping namen.

Het zuidelijkste punt van Canada is Point Pelee.  Dit is een national park gelegen aan Lake Erie, in de staat Ontario.   Hier werd het echter terug tijd om de fietsen van de camper te halen en te genieten van de pracht van bomen, planten en dieren.  Het laatste stuk moesten we echter te voet doen maar het uitzicht hier was adembenemend.   Het is ten strengste verboden om in dit meer te zwemmen wegens het vedrinkingsgevaar.  De onderstroom is hier heel sterk en in 2003 is er helaas een dode gevallen.

 Na dit punt reden we door naar de camping bij Niagara Falls, waar we eerst dankbaar gebruikt maakten van het zwembad ter verkoeling.   Na het verorberen van de lekkere BBQ maaltijd namen we het openbaar vervoer om ons te begeven naar de Niagara Falls,  Dit stond nog op mijn bucket list van plaatsen die ik zeker nog wou bezichtigen voor onze terugkeer richting Roeselare.

Detroit staat vooral bekend om zijn auto-industrie.  Aangezien we beide liefhebbers zijn van de Ford wagens werd het dan ook tijd om de Ford fabriek in Detroit te bezoeken. De stichter van de fabriek is Henry Ford, die was een Amerikaanse industrieel die heel gepassioneerd was door techniek.  Zijn eerste job als ingenieur werkte hij bij Edison die de lamp bedacht.  Maar zijn grote droom was nog steeds het maken van een auto en die droom verwezenlijkte hij in 1896.  Daarna probeerde hij zijn wagens te verkopen maar met zijn eerste 2 bedrijven boekte hij geen groot success.

De kentering kwam er in 1903 met zijn bedrijf Ford Motor Company waar hij eerst het model A uitbracht.  Toen werden de auto’s nog door 1 persoon gemaakt en was dit volgens Ford nog te kostelijk.  Daarom bracht hij de lopende band in voege.  Dit versnelde het proces aanzienelijk om auto’s te maken waardoor ook de kostprijs verminderde en de efficientie hiervan steeg.  Voor het eerst spraken we hier over massaproductie.

Tijdens de tour bezochten we eerst de fabriek waar het model F150 wordt gemaakt.  Hier mochten er helaas geen foto’s van worden genomen, maar zeker de moeite waard voor een bezoek. De tweede helft bestond uit een museum waar de verscheidene tendensen van auto’s, treinen, games, interieurs, … werden tentoon gesteld.  Hiermee sluiten we ons hoofdstuk in the United States af en rijden we door naar Canada.  

Detroit is de grens tussen Amerika en Canada.  Maar vooraleer we de grens bereikten reden we we met de camper door de tunnel of trees.   Zijn startpunt ligt in Harbor Springs   Aan de ene kant kan je genieten van een prachtig uitzicht op Lake Michigan terwijl de andere kant vooral een zicht biedt op de vakantiewoningen.   Deze weg is volgens Amerikanen nauw (volgens Belgen ruim)  en is heel bochtig.  Dit deed ons een beetje denken aan het rally rijden.   In de herfst biedt dit zeker een mooi zicht want dan is het kleurenpalet duizend keer mooier.  In de meeste vakantiemagazines wordt dit heel hoog gerankt.

 Deze weg vervolgden we tot de Sleeping Bear Dunes.  Dit zijn duinen van 56 km lang en behoorlijk hoog.  Onze conditie werd ondertussen aangescherpt en vol moed begonnen we aan onze klim.   Marcin bereikte als eerste de finish met Thano en Bjorn in zijn kielzog.  Catharina en ik deden het op een rustiger tempo maar we behaalden ook de top.  Hier werden we helaas niet getrakeerd op een biertje maar op het mooie uitzicht die we hadden op Lake Michigan.  De boys waren nog niet moe genoeg en stopten nog enkele kilometers verder terwijl Catharina en ik terug afdaalden en genoten van de stilte in de camper.

Na de nodige inspanning volgde de nodige ontspanning.  Hierbij reden we iets verder naar het stadje Frankenmuth.   Dit is een typisch Duits aanvoelend stadje dat tevens de grootste kerstmisshop van Amerika heeft.  Dit ontbrak niet op onze to do lijst en Catharina en ik voelden ons al volledig in kerstmisstijl. Na de nodige aankopen reden we naar een Duits restaurant waar we genoten van schnitzel, witte pens, … en vooral een goed Duits biertje.   Bij de aankomst in de camping was het tijd om ons bedje op te maken en te gaan slapen.

De volgende dag stond Mackinaw eiland op het programma.  Dit is een eiland waar geen gemotoriseerde voertuigen worden toegelaten en die alleen bereikbaar is met een boot. Behoorlijk uniek dus naat Amerikaanse normen.  Bjorn had voorzien dat we onze fietsen mee hadden en dus reden we hiermee dit eiland rond.  Niet iedereen gebruikt fietsen want het meest populaire vervoermiddel hier is paard en kar.

Dit eiland is een echt pareltje en we verkenden eerst de binnenstad.  Hier trok vooral de telefooncel de aandacht van Catharina en werd ze natuurlijk hierbij gefotografeerd.  De jongens konden vooral het veel klimwerk op de rotsen bekoren.   Met hongerige maagjes namen we plaats in een bar waar we onze frietjes in een minimum van tijd verorberden en daarmee konden we het tweede deel van onze fietstocht aanvatten.  In de namiddag reden we de 12 km rond het eiland en Thano was vooral blij toen hij het eindpunt in zicht kreeg.

Met een heuse rit van 7 uur voor de boeg en met een korte nacht achter de rug, vertrokken we ruimschoots op tijd.  Tijdens de rit werden we meermaals getrakteerd op een regenbui en bidden we vooral dat onze vakantie niet in het water zou vallen. Ons eindpunt was de Mackinac City maar vooraleer we hier stopten, had Bjorn een verrassing in petto en stopten we in Mystery spot.  Dit is een attractie waar wordt beweerd dat de wetten van zwaartekracht en natuurkunde niet van toepassing zijn.   Bij de eerste kennismaking in dit huis is het vooral misselijkheid die opkomt.  Hier halen ze allerhande trukjes uit om je te doen twijfelen en vooral Marcin had het hier bijzonder naar zijn zin.   Tijdens de laatste rit reden we nog over de bekende brug, Mackinac Bridge.  Deze brug is 8.068 meter lang en verbindt Macikinac City met St Ignace.  Deze werd geopend in het jaar 1957.

Maanden voorbereiding door Bjorn waren aan deze dag vooraf gegaan en dankzij de gouden tips van Johan en Nancy, belooft dit een prachtvakantie worden. Voor het eerst in ons leven huurden we een RV (recreational vehicle),  in Belgische termen een mobilhome om onze tocht van 16 dagen aan te vatten. Veel gelijkenissen met de Belgische versie was er evenwel niet, want het exemplaar dat we voor de reis op de kop getikt hebben is liefst 9,1 meter lang…

Op zaterdag 4 juni was het tijd om deze camper af te halen maar vooraleer we konden vertrekken, speelde Thano nog 2 voetbalwedstrijden in zijn thuistornooi van Tonka United, waar ze verdiend ook winnaar werden. Omstreeks 14 u was de camper gepakt en gezakt en off we went …   De eerste stop bracht ons naar een camping in Hayward,  Wisconsin.  Deze plaats is door ons al redelijk gekend aangezien we hier al talrijke weekends doorbrachten in de cabin van onze vrienden Kevin en Lori. Onderweg namen we nog even de tijd om te stoppen voor een ijsje in de Burnett factory.  Wisconsin is vooral gekend als de staat van dairy (zuivel).

Vooral het bed boven de chauffeur en medepassagier was de favoriete plaats van de kinderen.   Hier konden ze spelletjes spelen, fims bekijken,…   Mama en papa konden genieten van het eerste glaasje wijn waar we klonken op de komende vakantie. De meeste van onze kampeerplaatsen waren geboekt via de organisatie KOA (campground of America).  Deze bieden heel wat activiteiten aan en vooral WIFI.  Bleek heel belangrijk te zijn want zo kon Marcin toch nog het Europees kampioenschap voetbal volgen!

Het weekend van 15 en 22 april was ik telkens terug te vinden in Chicago en waren er zeker geen mannen toegelaten.  Het eerste weekend vlogen we met Tessa, Judith en Liesbeth naar Chicago.  Hier slenterden we wat langs de straten, bezochten we een museum,  …  Op tijd en stond maakten we ook tijd voor drankje en vooral om culinair te gaan eten.   Een weekend om nooit meer te vergeten en voor herhaling vatbaar naar andere oorden in de USA.  Hiervan zijn geen foto’s voor publicatie vatbaar…

Het weekend daarna keken we vooral uit naar de Belgische vrienden die bij ons op bezoek zouden komen.   Heidi en Petra beslisten om ook de oversteek te maken naar ons thuisfront.  Vooraleer we richting Minnetonka reden maakten we eerst nog de binnenstad van Chicago onveilig…

Catharina en ik vertrokken tijdig op vrijdagmorgen waar we nog een korte tussenstop maakten in de outlet winkel van Wisconsin Dells.   Rond 16 u kwamen we ruimschoots op tijd aan in de luchthaven van Chicago waar we onze vrienden verwelkomden en ons richting downtown begaven.

Vooraleer we onder de wol kropen namen we de tijd om nog een hapje te gaan eten in de Eataly, waar ik vooral heel wat flessen Limoncello heb gekocht .

Fris en monter (alhoewel)  … starten we met de scavenger hunt in Chicago.  Dit was ook voor ons een nieuwe manier om de binnenstad te verkennen.  We kwamen langs de belangrijkste plaatsen, kunstwerken, the bean, the pier, …   Met al heel wat stappen op de teller konden we de overige dagen wat minder sportief zijn.

Op zondag reden we richting Minnetonka waar Bjorn zorgde voor een heerlijke maaltijd en waar het vooral tijd was om bij te kletsen.  De week is zomaar voorbij gevlogen en daarvan probeerden we hen zoveel mogelijk van Minneapolis te tonen.  Het shoppen, the mall of America, downtown, … mocht natuurlijk ook niet ontbreken.   Tijdens hun verblijf hadden we ook al het triestige nieuws gekregen dat Prince is gestorven en brachten we nog een laatste groet aan zijn thuis (Paisley Park).   Terwijl wij in Chicago vertoefden had Thano een sleepover bij Lode (Belgische familie), waarvoor een dikke merci.

Marcin en Bjorn hadden hun gading gevonden in het mountainbiken en als kers op de taart zijn ze een wedstrijd gaan bijwonen van Minnesota United FC.   Ze hadden een leuk boys weekend achter de rug en Marcin vond het een topper.  Bijna een volledige dag alleen de aandacht van papa krijgen.

Op zaterdagmorgen geland en op zaterdagavond 2 april reden we al terug richting luchthaven.  Bjorn vertrok namelijk voor een korte periode richting Europa.   De week erop zouden we elkaar op vrijdag ontmoeten in Kansas City want Marcin had hier een tornooi.

Op vrijdag 8 april zwaaiden we Catharina uit die voor het weekend bij haar vriendin bleef logeren en wij hadden een rit van 6 uur voor de boeg richting Kansas City.  ’s Avonds genoten we van een team dinner waar ook Bjorn nog een graantje kon van mee pikken.

Op zaterdag en zondag maakten we ons klaar om 2 wedstrijden te spelen en hierbij hebben maakten we het tot de finale.  Met spijt hebben we deze verloren op penalty’s.   Met een gelukkig gevoel reden we terug naar Minnetonka waar we omstreeks middernacht aankwamen.

’s Morgens vroeg waren we al vroeg uit de veren om Graceland te bezoeken.   Daar was het echter al een drukte van jewelste en moest Bjorn toch al gauw een halfuurtje aanschuiven om onze tickets te bemachtigen.   Het aanschuiven was echt de moeite, bij het vertrek kregen we allemaal een Ipad en koptelefoon in onze handen waar we de rondleiding in zijn huis in het Nederlands konden volgen.  We kwamen vooral heel wat zaken over hem te weten en Graceland is tot op heden nog steeds intact gebleven zoals hij het bij zijn dood achterliet en trekt jaarlijks nog miljoenen bezoekers.  Het begin van onze toer startte door de woning waarna we verder werden geleid naar een deel waar opnames werden opgenomen.  Daarna maakten we kennis met zijn ranch om vervolgens door te gaan naar de plaats waar vooral de aandacht werd bevestigd op de films die hij heeft gespeeld.  Door de jaren heen speelde hij mee in 35 films waarvoor hij per film ongeveer 1 miljoen dollar mocht opstrijken, hiermee schonk hij heel wat geld aan goede doelen.    In het laatste bijgebouw werden we getrakteerd met opnames van zijn concerten en zagen we talrijke singles aan de muur hangen.  Als laatste brachten we een groet uit aan het graf van Elvis.  Niet alleen Elvis ligt hier begraven maar ook zijn ouders en grootmoeder die hem nauw aan het hart lagen.

Wat een groot talent en spijtig dat hij op zo’n jonge leeftijd is gestorven.  Zowel Catharina, Marcin als Thano hebben genoten en veel geleerd uit dit bezoek.

In deze rondleiding brachten we niet alleen een bezoek aan Graceland maar ontdekten we dat Elvis ook een verzamelaar was van auto's en moto's. Heel wat oude modellen stonden hier tentoon gesteld.   Op weg naar zijn privé-jet was de Elvis radio fans aan het interviewen en konden die een prijs mee naar huis nemen.  Over de ganse wereld stromen mensen hier naartoe.

 Na Graceland bezochten we de Sun studios.  Dit is tot op heden een van de bekendste studio’s,  waar  heel wat bekende artiesten hun platen hebben genomen.  We spreken niet alleen over de good old days (Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, U2) rekenen,  maar ook de hedendaagse artiesten vinden hun weg hiernaar toe.    In de opnamestudio mochten we even plaats nemen achter de microfoon die heel wat artiesten al in hun handen hadden genomen.  Tot op heden is deze studio nog actief.  

We kregen maar niet genoeg van de muziek en bij deze hadden we ook een bezoek een de fabriek gepland waar ze de Gibson gitaar maken.  Volgens de experts worden deze nog steeds manueel gemaakt maar daar hadden we echter onze twijfels hierover…   Vooral Bjorn, Marcin en Thano voelden het kriebelen en mochten ook even de gitaar in de hand nemen en wat noten uitbrengen.  De gitaren legden we echter snel terug toen we de kostprijs hiervan zagen…

Op de laatste avond van deze reis pikten we ook nog een wedstrijd van de MBA mee.  Voor slechts 25 dollar per ticket.   De basketbalwedstrijd was tussen een team van Canada (Toronto) en de Grizzly Bears.  Vooral Bjorn had oog voor de mooie dames die dansten tijdens de pauzes. We hebben terug een ongelooflijk avontuur achter de rug en kijken uit naar de volgende vakantie die ons richting Canada zal sturen.

Tijdens de 10-daagse rondreis had ik vooral uitgekeken naar de eindbestemming Memphis.  Het jaar dit Elvis is gestorven was tevens mijn geboortejaar en deed me vooral vaak mijmeren aan de muziek die mijn ouders een tandje luider zetten als Elvis op de radio werd gedraaid.

Vooraleer we Graceland bezochten stopten we nog even in zijn geboortedorp Tupelo.  Een huis met slechts 2 kamers en helemaal geen comfort en zeker geen Wifi zoals we vandaag gewoon zijn. Op zijn elfde kreeg hij zijn eerste gitaar waardoor Elvis de passie voor muziek heeft ontdekt.  Op zijn dertiende verhuisden ze richting Memphis waar hij stierf in 1977 wegens langduring medicijngebruik.

De stad is ook gekend voor een uitgebreid assortiment oldtimers waarbij ook een Belgische wagen te vinden was.  Een korte tussenstop werd hier dan ook in het museum gemaakt.

Tijdens de eerste avond in de muziekstadje brachten we een bezoek aan Beale Street.   Deze straat vind zijn start aan de Mississippi River en is ongeveer 3 km lang.   Overdag valt hier weinig te beleven maar ’s avonds kan je je ogen de kosten geven aan de vele blues bands die hier buiten spelen.  

Galveston was dan ook de laatste stad die we bezochten om van hieruit door te rijden naar New Orleans.  Vooraleer we de stad binnen reden, maakten we nog even een ommetje om een suikerrietplantage ‘Laura’s plantation’ bekijken waar er tot 1977 met slaven werden gewerkt.   Hier kregen we vooral heel wat informatie over de familie Duparc die hier heel wat jaren de scepter zwaaide.   Vooral voor mij was dit een eye opener dat slavernij nog bestond tot een goeie 40 jaar geleden.  

Met de nodige geschiedenis in ons achterhoofd werd het tijd om richting New Orleans aan te komen.  Daarbij reden we onmiddellijk door naar ons hotel waar de kinderen zich naar hartenlust konden uitleven in het zwembad terwijl wij genoten van een plaatselijke apertief  “The Hurricane’.   Na de nodige uren te vertoeven in het zwembad moesten de hongerige maagjes gestild worden en worden we naar een plaatselijk restaurant doorgestuurd,  waar we volop hebben van genoten.

Dag 1 in New Orleans stond in het teken van het verkennen van de stad.  Dit kon natuurlijk het best via de scavenger hunt, diegene die we ook in Dallas hadden gedaan.   Die bracht ons natuurlijk terug op verrassende plaatsen, kunstwerken, …  Voor ons sprong er een kunstwerk in het oog en dat was deze ter herinnering van de Holocaust.  

Hierna mochten we de tram nemen richting French Quarter, deze is vooral gekend als Vieux Carre.   Dit is de oudste buurt in New Orleans sinds het ontstaan hiervan.   Dit deed ons vooral terug denken aan de plaatselijke markten in Frankrijk.  We smulden hier van heerlijke appel beignets!  In de namiddag zetten we onze zoektocht verder, waarbij we passeerden in de straat waar zich heel wat pubs bevinden.  De kinderen keken hun ogen uit van het aantal dronken mensen die daar al rond liepen en zeker en vast van het taalgebruik.

 Op de tweede dag namen we de tijd om het museum van de tweede wereldoorlog te bezoeken.  Dit nam meer tijd in beslag dan we zelf hadden gepland.  We brachten hier een volledige dag in door en leerden vooral de Aziatische kant van de oorlog kennen.  Met een bagage vol en vooral veel tijd om hierover na te kaarten stapten we terug richting hotel.  De volgende dag hadden we terug een lange rit voor de boeg want we wilden namelijk eindigen in Memphis, de stad die Elvis Presley ademt.

Aangezien de rit van korte duur was, namen we nog even de tijd om te genieten van de talrijke accomodaties die het hotel had.  Marcin en Thano hun aandacht viel gauw op het basketbalveld, terwijl Bjorn de kok van dienst was en de BBQ uittestte.

Na het vullen van de hongerige maagjes werd het tijd om een korte tussenstop in Houston te maken.  Bjorn had een stop bij het mooiste stadspark voorzien die we met de fiets bezochten.  Aangezien het een mooie lentedag was, waren zo goed als alle fietsen verhuurd.  De laatste 2 exemplaren waren een tandem waar Bjorn en Marcin samen fietsten, waarbij ik Catharina achteraan op de fiets nam.  Met enig bezwaar en met lood in de benen vatten we de fietstocht aan.   De bloemenpracht, de kuntswerken, … mogen er echt wel wezen en wij hebben ondertussen onze conditie terug wat aangescherpt.

Niet alleen verkenden we de natuur maar in Houston vinden we ook het Space Center terug.  Dit center werd in het jaar 1992 geopend en trekt jaarlijks talrijke bezoekers aan.  Er hangt hier zowel echt als nagebouwd ruimtemateriaal.  Vooral de Boeing met de Space Shuttle is een echte eye catcher die natuurlijk ook kan bezocht worden.  Ook de controlekamer die gebruikt wordt in o.a.  Apollo 13 hebben we gezien.  Deze wordt niet meer actief gebruikt maar dient enkel om toeristen in rond te leiden.  De controlekamer die tegenwoordig in gebruik is, is niet voor publiek toegankelijk. 

Na een goeie 4 uur werd het tijd om de buitenlucht op te snuiven en reden we richting Galveston.  Dit is een eilandstad die bij ons vooral gekend staat van de orkaan Ike die er in 2008 passeerde en die er de stad onder water zette.  Van deze waterellende was er gelukkig niets meer te merken en zijn we gaan kijken naar een pyramide waar ze het regenwoud met zijn pracht en praal hebben nagebootst.  De massa’s dieren die er rond vlogen of die we konden bekijken waren zeker een streling voor het oog.

Met nog een laatste fotoshoot op de stoel reden we richting strand.  Wat als mooi wordt omschreven in de boeken was voor mij een van de tegenvallers.  Heel wat vuilnis werd door de strandbezoekers gewoon acher gelaten waar we dit door de zee werd meegesleurd.  Na een halfuurtje hielden we het daar voor bekeken en staken we de voeten onder tafel waar we konden genieten van lekker eten en een mooie zonsondergang.

Na 2 dagen werd het tijd om onze reis verder te zetten in Texas.   Met spijt namen we dan ook afscheid van het mooie Dallas.  Om de rit niet al te lang te maken had Bjorn een tussenstop voorzien bij de Natural Bridge Caverns, die pas in 1960 werden ontdekt.  

De toer kan je enkel begeleid volgen waarbij de nodige uitleg wordt gegeven.   De vochtigheidsgraad binnenin is 99% waardoor het ook heel klem aanvoelt.  De gemiddelde temperatuur is 20 graden.   Tijdens deze tocht werden op heel wat pareltjes getrakteerd, met als hoogtepunt een open plaats ter grootte van een voetbalveld gevuld met allemaal stalactieten en stalagmieten. 

Nadat we de nodige info hadden opgesnoven werd het voor de kids tijd om wat actiever bezig te zijn.  Hierbij konden ze zich volop uitleven op een klimparcours, wat natuurlijk niet zo avontuurlijk is als die in Europa want ja, in de USA moeten we nu éénmaal rekening houden met heel wat safety rules.  Die werd het jammer niet toegelaten om hun clip zelf te verhangen…

Met nog een uurtje voor de boeg reden we naar San Antonio.  Deze stad is vooral gekend door zijn River Walk en de Alamo.  De River walk voelde net aan zoals Venetië, waar er langs het water kan gewandeld worden, lekker gegeten, geshopt en onnoemelijk veel pubs te vinden zijn.  Heel wat bruggetjes doen dienst al oversteek waar er vlot van de ene naar de andere kant kan gewandeld worden.   De gondels zijn talrijk op het water aanwezig en maken dit, voor mij toch, als één van de romantische plaatsen in de USA.

Alamo is een toeristische trekpleister, dit is een katholiek missiegebouw dat diende als centrum voor de Texaanse Onafhankelijkheidsbeweging. 

Ook snoven we niet alleen cultuur op maar werd er ook een pretpark bezocht.  Deze keer bezochten ze Six Flags in San Antonio, waar vooral Marcin en Thano hun hartje ophaalden.  Gelukkig hadden we geen al te lange rit meer voor de boeg en kropen we tijdig onder de wol…