De dag erna hadden we een wandeling langs de wilwaterrivier vlak na de watervallen gepland.  Iedere rivier wordt in een cateregorie onderverdeeld.  Categorie 1 is niet gevaarlijk en categorie 6 is extreem gevaarlijk.  De Niagara rivier loopt van Lake Erie naar Lake Ontario.  Dit vomt ook de grens tussen de provincie Ontario, Canada en de staat New York, Amerika.   Enkele waaghalzen probeerde de rivier te trosteren maar tot op heden heeft niemand dit overleefd.

Kort na de middag namen we de boot die ons dicht bij de watervallen brachten.  Gelukkig kregen we ook een regenbescherming want dit hadden we meer dan nodig.  Zelfs de bescherming kon niet verhinderen dat de kledij nat werd.  We hadden het gevoel dat typisch Belgisch weer baas over ons werd.   Na het kieken van de nodige foto’s bracht de boot ons terug naar drogere horizonten.  

Bjorn had nog de moed om een fietstocht  langs de Niagara rivier van 60 km aan te vangen maar wij verkozen om op de camping te blijven en nogmaals het zwembad aan te doen.  De temperaturen waren de voorbije dagen serieus de hoogte ingegaan en verkoeling konden we meer dan ooit gebruiken.

De Niagara Falls zijn niet te omschrijven met 1 woord.  De falls op Canadese bodem bestaan uit 2 delen.  De meest gekende is de Horeshoe falls en is 671 meter lang en valt 60 meter naar beneden   Aan de andere kant kan je ook de Amerikaanse falls zien maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de Canadese. 

Op alle mogelijke facetten hebben we die bezocht.  Eerst  behind the scenes, waar we al een eerste indruk kregen van de kracht waarmee dit water naar beneden komt.  Deze watervallen worden ook gebruikt om elektriciteit op te wekken. 

Nadat we al een beetje nat waren geworden werden we kregen we via een 3D cinema wat meer inzicht over het ontstaan hiervan.   Tijdens deze info werden we meegezogen door het verhaal en ook door de pracht van fauna en flora die er langs die rivier en te zien is.  ‘s Avonds worden de watervallen verlicht met verschillende kleuren en diegene met de kleuren van de regenboog vonden wij het mooist.  Met nog een uurtje wachten, werden we getrakteerd op een schitterend vuurwerk waarbij we de laatste bus richting camping namen.

Het zuidelijkste punt van Canada is Point Pelee.  Dit is een national park gelegen aan Lake Erie, in de staat Ontario.   Hier werd het echter terug tijd om de fietsen van de camper te halen en te genieten van de pracht van bomen, planten en dieren.  Het laatste stuk moesten we echter te voet doen maar het uitzicht hier was adembenemend.   Het is ten strengste verboden om in dit meer te zwemmen wegens het vedrinkingsgevaar.  De onderstroom is hier heel sterk en in 2003 is er helaas een dode gevallen.

 Na dit punt reden we door naar de camping bij Niagara Falls, waar we eerst dankbaar gebruikt maakten van het zwembad ter verkoeling.   Na het verorberen van de lekkere BBQ maaltijd namen we het openbaar vervoer om ons te begeven naar de Niagara Falls,  Dit stond nog op mijn bucket list van plaatsen die ik zeker nog wou bezichtigen voor onze terugkeer richting Roeselare.

Detroit staat vooral bekend om zijn auto-industrie.  Aangezien we beide liefhebbers zijn van de Ford wagens werd het dan ook tijd om de Ford fabriek in Detroit te bezoeken. De stichter van de fabriek is Henry Ford, die was een Amerikaanse industrieel die heel gepassioneerd was door techniek.  Zijn eerste job als ingenieur werkte hij bij Edison die de lamp bedacht.  Maar zijn grote droom was nog steeds het maken van een auto en die droom verwezenlijkte hij in 1896.  Daarna probeerde hij zijn wagens te verkopen maar met zijn eerste 2 bedrijven boekte hij geen groot success.

De kentering kwam er in 1903 met zijn bedrijf Ford Motor Company waar hij eerst het model A uitbracht.  Toen werden de auto’s nog door 1 persoon gemaakt en was dit volgens Ford nog te kostelijk.  Daarom bracht hij de lopende band in voege.  Dit versnelde het proces aanzienelijk om auto’s te maken waardoor ook de kostprijs verminderde en de efficientie hiervan steeg.  Voor het eerst spraken we hier over massaproductie.

Tijdens de tour bezochten we eerst de fabriek waar het model F150 wordt gemaakt.  Hier mochten er helaas geen foto’s van worden genomen, maar zeker de moeite waard voor een bezoek. De tweede helft bestond uit een museum waar de verscheidene tendensen van auto’s, treinen, games, interieurs, … werden tentoon gesteld.  Hiermee sluiten we ons hoofdstuk in the United States af en rijden we door naar Canada.  

Detroit is de grens tussen Amerika en Canada.  Maar vooraleer we de grens bereikten reden we we met de camper door de tunnel of trees.   Zijn startpunt ligt in Harbor Springs   Aan de ene kant kan je genieten van een prachtig uitzicht op Lake Michigan terwijl de andere kant vooral een zicht biedt op de vakantiewoningen.   Deze weg is volgens Amerikanen nauw (volgens Belgen ruim)  en is heel bochtig.  Dit deed ons een beetje denken aan het rally rijden.   In de herfst biedt dit zeker een mooi zicht want dan is het kleurenpalet duizend keer mooier.  In de meeste vakantiemagazines wordt dit heel hoog gerankt.

 Deze weg vervolgden we tot de Sleeping Bear Dunes.  Dit zijn duinen van 56 km lang en behoorlijk hoog.  Onze conditie werd ondertussen aangescherpt en vol moed begonnen we aan onze klim.   Marcin bereikte als eerste de finish met Thano en Bjorn in zijn kielzog.  Catharina en ik deden het op een rustiger tempo maar we behaalden ook de top.  Hier werden we helaas niet getrakeerd op een biertje maar op het mooie uitzicht die we hadden op Lake Michigan.  De boys waren nog niet moe genoeg en stopten nog enkele kilometers verder terwijl Catharina en ik terug afdaalden en genoten van de stilte in de camper.

Na de nodige inspanning volgde de nodige ontspanning.  Hierbij reden we iets verder naar het stadje Frankenmuth.   Dit is een typisch Duits aanvoelend stadje dat tevens de grootste kerstmisshop van Amerika heeft.  Dit ontbrak niet op onze to do lijst en Catharina en ik voelden ons al volledig in kerstmisstijl. Na de nodige aankopen reden we naar een Duits restaurant waar we genoten van schnitzel, witte pens, … en vooral een goed Duits biertje.   Bij de aankomst in de camping was het tijd om ons bedje op te maken en te gaan slapen.

De volgende dag stond Mackinaw eiland op het programma.  Dit is een eiland waar geen gemotoriseerde voertuigen worden toegelaten en die alleen bereikbaar is met een boot. Behoorlijk uniek dus naat Amerikaanse normen.  Bjorn had voorzien dat we onze fietsen mee hadden en dus reden we hiermee dit eiland rond.  Niet iedereen gebruikt fietsen want het meest populaire vervoermiddel hier is paard en kar.

Dit eiland is een echt pareltje en we verkenden eerst de binnenstad.  Hier trok vooral de telefooncel de aandacht van Catharina en werd ze natuurlijk hierbij gefotografeerd.  De jongens konden vooral het veel klimwerk op de rotsen bekoren.   Met hongerige maagjes namen we plaats in een bar waar we onze frietjes in een minimum van tijd verorberden en daarmee konden we het tweede deel van onze fietstocht aanvatten.  In de namiddag reden we de 12 km rond het eiland en Thano was vooral blij toen hij het eindpunt in zicht kreeg.

Met een heuse rit van 7 uur voor de boeg en met een korte nacht achter de rug, vertrokken we ruimschoots op tijd.  Tijdens de rit werden we meermaals getrakteerd op een regenbui en bidden we vooral dat onze vakantie niet in het water zou vallen. Ons eindpunt was de Mackinac City maar vooraleer we hier stopten, had Bjorn een verrassing in petto en stopten we in Mystery spot.  Dit is een attractie waar wordt beweerd dat de wetten van zwaartekracht en natuurkunde niet van toepassing zijn.   Bij de eerste kennismaking in dit huis is het vooral misselijkheid die opkomt.  Hier halen ze allerhande trukjes uit om je te doen twijfelen en vooral Marcin had het hier bijzonder naar zijn zin.   Tijdens de laatste rit reden we nog over de bekende brug, Mackinac Bridge.  Deze brug is 8.068 meter lang en verbindt Macikinac City met St Ignace.  Deze werd geopend in het jaar 1957.