Voor de 4de maal trokken we met onze Davidsfondsafdeling Rekkem naar het toneel voor Frans-Vlaanderen. We opteerden opnieuw voor het toneel in de thuisbasis van de groep, Westouter. Onze secretaris Geert had met veel geduld 31 kaarten kunnen reserveren en had een korte wandeling rond de Rode Berg voorbereid. Op zondagnamiddag trokken we met het schoolbusje naar Loker. We startten onze wandeling (niet iedereen wandelde mee, de niet-wandelaars zochten hun heil in een drankje) en genoten van weidse vergezichten. Ook het kerkje van Loker werd met een bezoekje vereerd. Bekijk maar even de foto met de heiligenbeelden. Ken je ze allemaal bij naam?
Na een uurtje wandelen bereikten we opnieuw ons startpunt en konden de wandelaars ook nog even genieten van een drankje en een bezoekje brengen aan het antiquariaat en prularia dat te koop was in het 'Narrenschip'.
Daarna trokken we naar het 2 km verder gelegen Westouter om er de toneelvoorstelling 'Uniroyal' bij te wonen. We hebben heerlijk gelachen en genoten van de volkse voorstelling.
Duizenden bezoekers genoten van een sfeervolle kerstmarkt te Lauwe. Zo'n 130 kraampjes met allerlei lekkers zorgden dat de vele genieters aan hun trekken kwamen.
Electrawinds
organiseerde zondagmorgen, 2 december een Open Werf net voor de start van de
grote torenwerken en het optrekken van gondel en wieken. Medewerkers van Electrawinds
gaven uitleg bij de ontwikkeling, bouw en exploitatie van een windturbinepark.
De
bouwwerken voor het windturbinepark in Menen zijn gestart in de zomer van 2012
en zijn een samenwerking tussen Electrawinds en enkele plaatselijke
ondernemers. Het project bestaat uit twee turbines die elk een geïnstalleerd
vermogen hebben van 2,3 MW. De verwachte jaarproductie komt overeen met het
jaarlijks elektriciteitsverbruik van 2900 gezinnen.
In
de aanloop naar de Open Werf organiseert Electrawinds op vrijdag 30 november
ook een bezoekmoment voor de plaatselijke scholen van Menen. 360 scholieren uit
zowel het lager als hetsecundair onderwijs
zijn hiervoor ingeschreven. De leerlingen nemen ook deel aan een tekenwedstrijd
waarvan het resultaat te was op de Open Werf.
De bouw van het windturbinepark
in Menen is ook nog steeds te volgen via de Facebook Pagina van Electrawinds.
In de Deerlijkse sportzalen Gaverdomein konden leerlingen uit diverse scholen uit de regio zich uitleven met leuke sportspelen. Via een doorschuifsysteem maakten ze om de 10 minuten kennis met een andere 'Amerikaanse' sport.
De SVS-actie ging diverse malen door in voor- en namiddagsessies. De foto's werden gemaakt toen volgende scholen aan bod kwamen: GBS Kooigem, GVBS St.-Rita Harelbeke, BSGO Dol-Fijn Waregem, BSGO Gaverbeek Waregem, GVBS St.-Theresiaschool Rollegem, SBS Torenhof Waregem, GBS Rekkem, BSGO De Windroos Zwevegem en GVBS Bellegem.
Het feestjaar '40 jaar St.-Niklaaskoor' werd afgesloten met een bonte wemeling van sketch 'Humor in de kerk', fotoreportages en muzikale flitsen uit voorbije concerten. Stichter-dirigent Hubert Cottenie was heel blij met de massale opkomst. Een volle kerk en een puik programma waren de ingrediënten voor een geslaagde avond. Hij was ook bijzonder dankbaar naar alle koorleden die schitterend hadden gezongen. Hij dankte speciaal de sponsor van het gedenkboekje over de 'Geschiedenis van het koor' dat in geheel Rekkem werd verspreid, namelijk Jean-Luc en Herlinde van garage Delbar. Er was dan ook een passend geschenk voor hun eerste kleinkind. Voorzitter Michel Suestrone dankte de vele medewerkers voor en achter de schermen voor hun inzet. Edith Catry dankte namens de koorleden hun dirigent Hubert en bood onder luid applaus een ruiker bloemen aan. Nadien konden alle aanwezigen nog wat nagenieten van een glaasje cava.
Het was een druilerige regendag. Met het busje vertrokken we om 13.30 u. en tegen 14.15 u. bereikten we het bekende aardappelbedrijf Lutosa in Leuze. Lauwenaar Adrien zorgt er voor de rondleidingen. Wij waren de derde groep van de dag die hij ontving voor een bezoek.
Eerst trokken we naar de gekoelde loods waar honderden tonnen aardappelen worden opgeslagen. Niet te geloven dat één loods met zo'n voorraad in 6 dagen wordt verwerkt. Lutosa beschikt over 8 zo'n geacclimatiseerde opslagruimtes. De aardappelen die er worden verwerkt zijn hoofdzakelijk bintjes. Vandaar trokken we met de groep naar de ontvangstruimte. Adrien vertelde er in geuren en kleuren alles over de geschiedenis van het bedrijf, hoe de aardappelen worden verwerkt en welke producten ze allemaal worden gemaakt. Vandaar trokken we dan naar de plaats waar de aardappelen worden aangevoerd. Merkwaardig, net op dat moment werden er twee vrachtwagens gelost van aardappelhandel Rik Tanghe uit Lauwe. Uit de aangevoerde aardappelen wordt telkens een staal genomen. Door de modderige brei trokken we dan naar de ruimte alwaar we een witte jas en een hoofdnetje moesten aan trekken. Na de groepsfoto moest mijn fototoestel achter slot en grendel. (Adrien had ook de 'Man bijt hond'-uitzending gezien en vreesde dat ik toch stiekem foto's zou nemen. Inderdaad spijtig, nu moeten we onze fotoreeks kompleet maken met ingescande foto's uit de brochure). Ondertussen had Adrien ook afscheid genomen van onze groep en werden we in twee groepen verdeeld om het bedrijf binnen te trekken. Daar heerste een oorverdovend lawaai. We zagen hoe de aardappelen werden gestoomd om ze van hun schil te ontdoen. Daarna werden de aardappelen nog geborsteld en gespoeld. Een optische sorteerder, uitgerust met een camera en een laser, verwijdert met een ferme stoot samengeperste lucht vreemde objecten, stukjes hou en steen en aardappelen die niet aan de gestelde eisen voldoen. Daarna zagen we hoe de aardappelen in schijfjes werden gesneden (sautées). Om alle bewerkingen te volgen moeten we trap op, trap af. In een razende vaart gingen de schijfjes verder en werden ze geblanceerd (om niet te verkleuren), gedroogd en dan gebakken. Nadat de schijfjes werden afgekoeld, zagen we dan hoe de sautées in zakken van 1 kg en 2,5 kg werden verpakt en in dozen werden gestopt. Die dozen werden dan gestapeld op paletten en netjes met plastiekfolie omwonden. Na de rondleiding trokken we opnieuw naar de ontvangstruimte en terwijl we enkele filmpjes bekeken, konden we ons tegoed doen aan de lekkere Lutosa-frieten. Het werd een leerrijk bezoek.
Op 20 november 2012 is het Kinderrechtendag. Op die dag wordt er taart gegeten in Menen omdat De Kleine Prins de eerste Kinderrechtenschool in West-Vlaanderen wordt. Recht op voeding, recht op onderwijs, recht op spelen, recht op geloof. Het zijn enkele voorbeelden van de kinderrechten waarrond de lagere school de afgelopen twee jaar werkte. Onder begeleiding van Plan België integreerde de school kinderrechten in hun dagelijkse werking. Zo werden de leerlingen zich beter bewust van hun rechten en die van leeftijdsgenoten wereldwijd. Alle klassen werkten rond de principes van het Internationaal Verdrag van de Rechten van het Kind. Dit verdrag werd in 1989 door 192 landen ter wereld ondertekend. Het verplicht regeringen om kinderrechten te respecteren en in praktijk te brengen.
Voor Plan België vormt het Kinderrechtenverdrag de rode draad doorheen al haar programmas, zowel in België als in het Zuiden. De ngo hecht er dan ook veel belang aan dat de kennis over dit internationaal verdrag wordt overgedragen aan de jonge generatie. Scholen kunnen gratis gebruik maken van de verschillende lespakketten van Plan België rond kinderrechten. Ze worden ondersteund door Plan België en Vormen, een vzw gespecialiseerd in mensenrechten en kinderrechteneducatie. Zo kunnen scholen kinderrechten een plaats geven in de dagelijkse schoolcultuur: in de lessen, het schoolreglement en de pedagogische projecten. Want veel van wat er op school gebeurt, kan een aanleiding vormen om kinderrechten te bespreken. Kinderen maken ruzie, een leerling laat een andere leerling niet uitspreken, een leerling wordt gepest omdat hij of zij een andere mening heeft.
Het recht op participatie bijvoorbeeld, is in De Kleine Prins heel tastbaar geworden: de school heeft een eigen kinderparlement. Daar bespreken de kinderen hun voorstellen, ideeën en problemen die verder opgevolgd worden door de leerkrachten. Vanuit hun positieve ingesteldheid reiken de leerlingen ook pluimen uit. Elke klas heeft ook zijn eigen smaakkoffer waarbij het recht op voeding bespreekbaar wordt. Door middel van activiteiten worden de leerlingen sterker op mondiaal vlak en kinderrechten helpen hen in hun groei naar verantwoordelijke wereldburgers.
Op Kinderrechtendag overhandigde de directeur van Plan België officieel het Kinderrechtenlabel aan De Kleine Prins, in aanwezigheid van de nieuwe burgemeester Martine Fournier en schepen van onderwijs Bérenice Bogaert. Op het programma stond een gezongen kinderrechtenrap, de kinderrechtenburgemeester die de stem van de leerlingen vertolkte, een discussie tijdens het kinderrechtenparlement. En natuurlijk een grote taart. Het werd een boeiende dag.
Op dit moment begeleidt Plan België zeven lagere scholen die op weg zijn een Kinderrechtenschool te worden. Het Prisma te Gent mocht als eerste ons Kinderrechtenlabel ontvangen in november 2011.
11 november = Wapenstilstand. De plaatselijke herdenking is pas een week achter de rug. Drie verenigingen (Davidsfonds - KWB en NSB) hadden het plan opgevat samen naar Ieper te trekken en activiteiten te organiseren in het teken van de Eerste Wereldoorlog. Deze geplande activiteit viel bijzonder in de smaak, liefst 49 deelnemers schreven vooraf in. Nog een aantal Rekkemnaars vervoegden 's avonds de groep om ook de plechtigheid aan de Menenpoort, de Last Post, bij te wonen. Rekkem zou er immers een krans neerleggen.
Met het schoolbusje en een aantal wagens trok de groep naar Ieper. Na de traditionele groepfoto werd een bezoek gebracht aan het totaal vernieuwde 'Flanders Fields Museum'. Iedereen kreeg een armbandje rond de pols en daarna kon men er op zijn eigen tempo doorheen de diverse tentoongestelde herinneringen en tentoonstellingsborden trekken. De ene vorderde al sneller dan de andere. Indien je alle filmpjes wilde bekijken en alle teksten lezen, dan kwam je er niet met de ons toegemeten tijd. Het museum sloot om 17.00 u. Ik persoonlijk was ook maar tot halverwege geraakt. Filmpjes volledig bekijken vergt z'n tijd. Anderen zaten al lustig te vertellen en te genieten van een drankje in het cafetaria. Heel wat personen die het museum voor de vernieuwing hadden bezocht vonden dat het toen beter was. Ik kan niet vergelijken, was er vroeger nooit geweest.
Tegen 17.30 u. moest iedereen die de avondwandeling wilde meemaken, aanwezig zijn aan de Menenpoort. Daar stonden twee gidsen ons op te wachten om een avondwandeling te maken. Ze waren prachtig uitgedost met een wijde mantel, een hellebaard en een lantaarn. Onze gids was Stephan Kesteloot. Zo trokken we door het feeëriek verlichte Ieper. We maakten kennis met prachtige historische gebouwen (uiteraard allemaal vernield tijdens de W.O.I, maar nadien in dezelfde stijl opnieuw opgetrokken). De gids zorgde voor leuke en pittige verhalen. Het was bijzonder spannend om in het donker de vestingen te bezoeken en af te dalen in de ijskelder. Tegen 19.30 u. bereikten we opnieuw de Menenpoort. Weet je, ook de naam van één vermiste Vlaming, een zekere Vangheluwe, staat op de muur gebeiteld.
Last Post Voorzitster van de NSB Thérèse Behaegle en Simon Verhauwaert zouden een krans neerleggen. Georges had de Belgische driekleur bij. Hij ontmoette er een Franse collega. Beiden verbroederden en de nodige herinneringsfoto's werden gemaakt. Zo werd het stilaan tijd voor de Last Post. Er waren heel veel Britse studenten aanwezig. Ook andere Rekkemnaars hadden zich bij de groep gevoegd. De beide vlaggendragers mochten midden de straat staan. En daar weerklonk dan de dagelijkse 'LastPost'. De klanken weergalmden door de Menenpoort. Nadat Britten hun krans hadden neergelegd, was het de beurt aan Thérèse en Simon. Waardig stapten ze naar de plaats waar de kransen werden neergelegd. Dat was meteen het einde van een schitterende namiddag Ieper. Iedereen zal er nog lang over spreken.
De St.-Niklaaskerk liep vol met oud-koorleden, ouders en vrienden van
het kinderkoor Hanbléchia.
Ook oud-leerling Klaas Delrue, zanger van Yevgueni was, tot ieders
vreugde, van de partij.
De avond werd geopend met het milieulied Sing for the Climate. Verder
bracht de groep heel wat stemmige liederen. Klaas zong er samen met het koor
zijn winnend lied, waarmee het allemaal begon, Laat ons een bloem. Ook de
duetten met juf Roos en juf Katrien waren adembenemend. Tijdens het concert werden
vooral liederen gezongen in het thema van het behoud van de aarde, respect voor
het milieu en vrede en verdraagzaamheid in deze multiculturele wereld.
Na het schitterend optreden volgde in het Dorpshuis een officiële
ontvangst door het stadsbestuur. Heel veel oud-Hanbléchia-leden, ouders en
vrienden waren er aanwezig. Het was voor sommigen een blij weerzien na zoveel
jaren. Schepen Bérenice heette iedereen welkom, maar moest het op twee locaties
doen, wegens de massale opkomst.
Juf Roos Wullaert:
Ons koortje heeft zijn oorsprong vanuit de Vrije Basisschool te Rekkem,
zon 30 jaren geleden. Toen gaf Roos Wullaert les in het 5de
leerjaar en was Trees Sonneville directrice. Enkele jaren later kwam Katrien
Lievens er ook lesgeven en het koor ondersteunen met een muzikale begeleiding.
We begonnen met kindvriendelijke eucharistievieringen op te luisteren,
ondersteund door de toenmalige onderpastoor Wilfried Dekeyzer.
De naam Hanbléchia bestaat 25 jaar en komt eigenlijk van hem. Hij was
toen ook proost van de Chiro en enorm geboeid door de Indiaanse cultuur. Hanbléchia
is namelijk de Indiaanse benaming voor oproep tot vrede.
Jacques Dufourmont, toen onderwijzer op het Paradijs, begeleidde het
koor met zijn gitaar en Johny Duthoy (toen voorzitter van de oudervereniging)
begeleidde met de piano en zijn accordeon. Katrien en Roos dirigeerden en Mevr.
Trees Sonneville was onze steunpilaar. Jacques Rosseel en Derick Deruyck
zorgden voor de techniek.
Het koor staat dus open voor alle kinderen en jongeren vanaf 7 jaar
tot
Nieuwe leden zijn dus hartelijk welkom !!!We starten elk jaar in september met heel wat nieuwe leden,
waarbij we dikwijls van onze beste zangers afscheid moeten nemen.
Ook in Rekkem werd het einde van de Eerste
Wereldoorlog met de nodige luister herdacht. De Oudstrijders en sympathisanten,
de kinderen van de Vrije en de Gemeentelijke Basisschool met leerkrachten en enkele
ouders luisterden naar de woorden van schepen Berenice Bogaert. De
klaroenblazers van de brandweer en de Kon. Harmonie De Bie zorgden voor de muzikale
noot. Daarna lieten de kinderen de witte ballonnen in de lucht. Daarna trok de
stoet naar de St.-Niklaaskerk. De dienst werd opgeluisterd met stemmige muziek gebracht
door de harmonie die van deze feestdag tevens zijn St.-Ceciliaviering maakte.
WAPENSTILSTAND LAUWE
Op 11 november
verzamelden onze scholen (Ter Molen, GBS en De Stap), leden en leiding van de
Chiromeisjes Padiro en de Chirojongens Oskaarke, samen met de Oudstrijdersbond
NSB, de brandweer en de Koninklijke Harmonie om 10 u. op de Lauweplaats. De
stoet werd gevormd en trok naar de St.-Bavokerk waar de viering ter
nagedachtenis van de slachtoffers van de beide wereldoorlogen werd gehouden en
tevens werd gebeden om vrede. Na de viering werden kransen neergelegd en lieten
de aanwezige kinderen een witte ballon op. Hier een impressie van de stoet
vooraf en de kranslegging bij het monument van de oorlogsslachtoffers achteraf.
Japan Tabacco kondigde op 24 mei 2012 aan het Belgische tabaksbedrijf Gryson te hebben overgenomen en zette daarmee een belangrijhke stap op de Europese markt voor roltabak. Gyson telt 151 werknemers en produceert jaarlijks 3.900 ton tabak, het equivalent van 5,2 miljard sigaretten. Gryson exporteert naar zowat 65 landen en behoort in Frankrijk, Portugal en Spanje tot de top. Op 14 augustus werd de overname van Gryson NV door JTI officieel. Op 6 november was het een belangrijke dag voor de fabriek in Wervik. De officiële inhuldiging vond plaats van de Gryson-fabriek als volwaardig lid van de JTI-groep. Tom McCoy, Chief Operating Officer van JTI, was voor de gelegenheid naar Wervik gekomen, alsook provinciegouverneur Carl Decaluwé en burgemeester Johnny Goos.
ACW Lauwe bezoekt
verbrandingsinstallatie MIROM Roeselare. Voor velen was het een verrassing dat
van ons huisvuil door verbranding enorm veel energie gerecupereerd wordt,
warmte voor woningen, warmte om elektriciteit te produceren, warmte en
elektriciteit voor eigen gebruik. Zo kon men ervaren dat MIROM Roeselare een
belangrijke rol speelt in duurzaam milieubeleid.
KWB Rekkem organiseerde voor de 6° maal haar bierproefavond
in de Paradijsschool. In een sfeervol ingerichte ruimte konden 65 deelnemers -
bijna evenveel vrouwen als mannen - proeven van een 8-tal hogegistingbieren
met bijpassende hapjes. Het geheel kaderde in een biermarkt met tenten,
aangepaste verlichting en diverse bierstandjes. Dit jaar werd gekozen voor
bieren waarvan de naam begint met de letter M. Het idee werd ingegeven door
het streekbier Muurken van onze gewezen dorpsgenoot en hobbybrouwer Hein
Delabie. Andere bieren op het menu waren Morpheus, Maredsous Bruin, Moeder
Overste, Mamzelle, Moinette Brun, Montagnarde en Malheur. Na het proeven
konden de deelnemers meedingen naar de titel van Miss en Mister bier waarbij de
deelnemers hun zintuigen van zien, ruiken en smaken dienden aan te wenden om
het juiste bier aan te duiden. Uiteindelijk wisten Orphée Debeuf als Miss en
Bart Leuwers als Mister de biertitel naar zich toe te halen. Iedereen ziet nu
reeds uit naar een volgende editie.
Opnieuw
zon trieste morgen met druilerige regenval. Iedereen is reeds vroeg op de
been, de bagages worden in de autos gestopt. Ook voor de busreizigers gebeurt
het laden van de bus in de steeds maar toenemende regenbuien. Pas wanneer het
merendeel reeds het ontbijt heeft genomen verschijnt Ervé in de eetzaal ten
tonele en meteen krijgt hij een daverend applaus. Het is zijn 62ste
verjaardag. Hij mag de kaarsjes uitblazen.
Om 9.00 u.
nemen we afscheid. Rune, de kleindochter van Ervé en Francine moet ook mee met
de bus. Er vloeien traantjes, ze had nog graag wat bij opa en oma gebleven,
maar maandag is er opnieuw school.
Na een paar
kilometer rijden houden we onze 80 km/uur aan in de 16 942 m lange Gotthardtunnel. En niet te geloven! Net zoals deze week is bij het uitrijden
van de tunnel de zon van de partij. De besneeuwde toppen schitteren in onze
ogen. Zo is het heel wat leuker rijden. We dwarsen Luzern en al snel bollen we
op de autoweg naar Basel. Minder leuk is het met de busdeur die voortdurend
piept, dat werkt op de zenuwen. Daarom houden we even halt om de deur eens
opnieuw goed te sluiten. Van de gelegenheid wordt gebruik gemaakt om even naar
het toilet te trekken en Paul heeft nog ergens een wondermiddeltje. Hij wrijft
op de rubber van de deur een product die hij op zijn fietsketting smeert
wanneer die piept.
Om 11.15 u.
hebben we precies 185 km gereden en bereiken we de Frans/Zwitserse grens. Wij geraken er zonder
problemen tot op de parking, maar de Franse politie onderwerp de auto van een
kleurling aan een grondige controle. Ja, zelfs een oliebusje schroeven ze open
om er in te neuzen. Ondertussen trekken we naar de Zwitserse toiletten, die aan
de Franse kant zijn zoals altijd gesloten.
We
vervolgen onze weg via Mulhouse en de N66 naar de Col du Bussang. We hebben er
ieder jaar reeds halt gehouden aan de bronnen van de Moezel. We willen eens wat
afwisseling en zullen halt houden in een dorpje om te picknicken.
Om 12.45 u. (226 km) trekken we de remmen dicht op de Place de 2 octobre 1944' te Saint-Maurice-sur-Moselle. We picknicken er op de banken op het pleintje. Het
is er heel winderig. Naast ons bruist een snelstromend riviertje die aan de
overzijde van de N66 uitmondt in de Moezel. We gaan er even rondneuzen.
Na de
verplichte 45 min. chauffeursrust vervolgen we onze weg langsheen kleine
dorpjes in de Vogezen om dan uiteindelijk de autoweg naar Remiremont en verder
de snelweg naar Epinal en Nancy te bereiken. Even voor Nancy is het gedaan met
het goede weer en is de regen opnieuw een spelbreker. Het is lastig rijden en
we houden ook nog even een korte plaspauze om even de ogen te laten rusten.
Na Metz en
Thionville bereiken we na 493 km de Frans/Luxemburgse grens. Ondertussen is het gedaan
met regen. Na 521 km bereiken we de Aire de Capellen en kunnen we nog eens wat goedkoper tanken.
En om 17.00 u. zijn we opnieuw aan het bollen, de laatste loodjes van een lange
terugreis. Maar we hebben toch nog een aardig stuk voor de boeg. Precies om
20.00 u. bereiken we de parking van Groot-Bijgaarden en kunnen we afscheid
nemen van Marc en Lutgard, onze lieve gasten die er ook al zoveel jaren bij
zijn.
We bollen
verder naar onze volgende afspraak, de parking van Wetteren. Geen ouders te
bespeuren van Rune. Die staan aan de overzijde. Ze moeten nu nog eerst verder
rijden tot Erpe-Mere, de afrit nemen en terugkeren. Ook Gaston en Roos hebben
hetzelfde probleem. Hun auto staat ook aan de overzijde. Maar voor Gaston is
het geen probleem. Hij zal stappen, eerst tot aan de brug over de snelweg en
dan de andere zijde nemen. Nadat wij afscheid hebben genomen en veder rijden,
nemen we Gaston die duchtig aan het stappen is, een eindje mee en zetten hem af
aan de oprit aan de andere kant. Zo is hij toch al een stuk gevorderd in zijn
gang naar zn wagen.
Volgende
afspraak is Vichte. Daar laten we Luc en Gerda, Pol en Francine met hun bagage
en hun mountainbike uit na weer eens een hartelijk afscheid. De volgende halteplaats
is Kortrijk. Maar wanneer Wim de bus heeft verlaten is het precies 21.45 u.,
net het tijdstip waarop de voetbalwedstrijd van KV Kortrijk beëindigd is. We
hebben pech, net wanneer we de weg naar Wevelgem willen nemen, wordt die door
de politie afgezet. Het is inderdaad op één luttele minuut aangekomen, we
kunnen niet verder dan via Marke en Lauwe naar Wevelgem rijden om er Rita en
Marcel voor hun huis in de Dennenstraat af te zetten. En zo wordt het
uiteindelijk 22.30 u. wanneer ik kan thuiskomen in Rekkem. Een tocht an 844 km zit er op.
Mijn 6de herfstvakantie in Zwitserland zit er op. Of er een 7de volgt is nog
koffiedik kijken. Onze vzw Gemeenteschool hield op te bestaan en is
overgedragen naar de nieuwe vzw Barthel. En blijkbaar wil het nieuwe bestuur
reglementaire vergunningen bekomen om met de bus te rijden. We wachten in
spanning af.
Het weer ziet er wisselvallig uit. In Airolo regent het voorlopig niet, het heeft zelfs de neiging zonnig te zijn. Maar hoever geraken we op de Lukmanierpass? Op het internet vindt Ervé dat de pas (1914 m) met sneeuw is bedekt. We zien wel. We rijden via de gewone weg naar Biasca. Daar nemen we de richting Disentis. Op het bord staat dat de Lukmanierpass open is. Maar er hangen veel wolken. We zien wel hoe ver we geraken. Het eerste doel was in Olivone te geraken en onderweg het eeuwenoude kerkje van Negrentino te bezoeken. De weg is helemaal vrij, maar zowel links als rechts liggen pakken sneeuw. Ervé neemt het besluit om toch nog wat verder te rijden. Achteraf gezien een wijs besluit, want door deze beslissing is het een onvergetelijke dag geworden. Met wat bochtenwerk bereiken we de pashoogte van Lucmagn, 1914 m. Er hangt wel wat mist, maar we zien toch ook de zon over de bergtoppen. De Lukmanierpass of Passo del Lucomagno is tussen de kantons Graubünden en Ticino. De bergpas is met 1.914 m hoogte de laagste bergpas die over de Zwitserse Alpen gaat, de overige bergpassen zijn allemaal hoger dan 2 km. Na wat fotos in de sneeuw en nadat een sneeuwman werd gemaakt, vervolgen we onze weg. Eenmaal de tunnel voorbij zien we een heldere zon over de witte bergen schijnen. De afdaling is een aaneenschakeling van prachtige vergezichten. We houden dan ook enkele keren halt in kleine dorpjes om fotos te maken van de maagdelijk witte landschappen. Zo bereiken we Disentis (12.15 u.). We wandelen tot aan het Benedictijnerklooster en bezoeken de kloosterkerk met patroonheilige St.-Maarten. De kerk bezit een prachtig interieur en het vele goudwerk schittert in de ogen. Je raakt er maar niet op uitgekeken. We trekken via de Rozenkranstrap naar de naar de Mariakapel. Aan de muren hang heel wat ex-votos met eenvoudige schilderwerkje. Buiten de kerk verorberen we onze picknick en maken nog een korte wandeling doorheen Disentis. Eens was het een drukbezochte verblijfplaats van Belgische vakantiegangers van de mutualiteiten. Ervé verbleef hier ettelijke periodes. Het gebouw staat nu al meer dan 20 jaar leeg te verkommeren. Iedereen is om 14.00 u. terug aan de bus. Ondertussen heeft Ervé ook de nodige info genomen over de Oberalppass en die is ook open. We kunnen dus gewoon verder rijden richting Andermatt. Met heel wat bochtenwerk tussen muren van hagelwitte sneeuw stijgen we hoger en hoger. Rondom opent zich een wondermooie witte bergwereld in een stralende zon. Onbeschrijflijk mooi. Boven op de pas (2048 m) kunnen we opnieuw halt houden. Als dartele veulens zijn er die door het dik pak sneeuw trekken. Het meer is zelfs voor een stuk dichtgevroren. We vernemen dat er om 14.50 u. een trein zal aankomen boven op de pas. En inderdaad, met de stiptheid van een Zwitserse klok komt zowel een trein van links als van rechts aan. Ze kruisen elkaar op de pashoogte. De rode kleur van de trein staat in schril contrast met de witte vlakte. Ook voor ons is het nu tijd om de Oberalppas af te dalen. We halen de trein die zich doorheen het landschap naar beneden slingert zelfs in. Ervé legt ons uit dat een trein verschillende cirkels maakt doorheen tunnels in de bergen om zo grote niveauverschillen de overbruggen. De weg om te dalen is heel breed en we bereiken veilig Andermatt. We vinden snel een parking en recht tegenover staat een levensgrote fles Appenzeller, een van Ervé lievelingsdranken uit Zwitserland. Het stadje zelf ligt er doods en verlaten bij op een feestdag zoals vandaag, Allerheiligen. Gelukkig is er toch een zaak waar koffie en taart wordt verkocht open. Tegen 16.15 u. zijn we allen terug aan de bus. Het wordt nog een klein stukje afdalen tot Göschenen, doorheen een prachtige kloof. Het gehele gebied rond Andermatt is ook ingenomen door het leger en kazernes. In Göschenen nemen we nogmaals de 17 km lange Gotthardtunnel. Wanneer we die door zijn, zitten we meteen in het slechte weer, wolken en regen. Wij mogen inderdaad van geluk spreken. De wandelaars hebben het vandaag in en rond Airolo met minder moeten doen. Tijdens het avondmaal (lekkere stukken konijn) krijgen we bezoek van Uchi en Kristof uit Seelisberg. Na het avondmaal wordt ook nog een quiz gespeeld. Zo breekt stilaan het einde van de week aan. Nog één dag te gaan vooraleer terug naar de heimat terug te keren. Ze beloven ons in elk geval voor morgen schitterend weer.
Voor vandaag
werd slecht weer aangekondigd, maar aan de andere kant van de Gotthardpas is
mooi weer. Niet te geloven !!??
Ervé stelde
voor om met de bus naar Seelisberg te rijden. In totaal vertrekken we om 9.30
u. met 30 personen op het busje. We rijden de 17 km lange Gotthardtunnel
door en nemen onmiddellijk de uitrit naar het dorpje Göschenen. Daar stappen Koen en vier wandelaars uit. Zij zullen daar
vandaag wandelen.
Met de rest
van de groep rijden we langs de gewone weg naar Erstfeld. We houden een
fotostop in Wassen om het kerkje te
fotograferen. We rijden verder richting Altdorf. We bereiken eerst Erstfeld. Daar is een tentoonstelling
te zien over de AlpTransit Gotthard. Reeds van in de jaren
1992 is men begonnen met de bouw van een 57-km lange tunnel dwars doorheen
Zwitserland. Het is de bedoeling dat vrachtwagens op weg naar Italië niet
langer meer het land teisteren. Ze zullen allemaal de trein op moeten en worden
zo verder gevoerd. Eind 2015 zou alles moeten in werking treden. De tunnel is
geboord, momenteel is men bezig aan de verdere afwerking.
We
vervolgen onze weg. In Altdorp houden we even halt aan het monument ter ere van
Willem Tell. Er wordt er opnieuw duchtig op los gefotografeerd.
Een zonnige
dag. De busreizigers trekken er vandaag met de trein op uit. Ik mag vandaag eens
lekker meewandelen met de groep van Koen.
In totaal
zijn we met 7 personen. We nemen ons busje en rijden naar het 12 km verder gelegen All'Acqua (1600m). De zon is van
de partij, veel extra truien hoeven we dus niet aan te trekken. Het is een
rustige klim op het met een laagje sneeuw bedekte pad. Af en toe houden we eens
halt om de groep opnieuw te verenigen of om een leuke foto te maken van de
besneeuwde bergtoppen. Spijtig dat hier, zowel links als rechts, enorme pylonen
met elektriciteitsdraden het prachtige landschap verstoren.
Om 11.00 u.
bereiken we reeds de Sac-berghut Piansecco (1884 m). De berghut is wel verlaten, maar is open. We maken van de gelegenheid gebruik
om deze even te bezichtigen. Ook de bovenverdieping met de bedden ontsnapt niet
aan onze nieuwsgierigheid.
We stappen
verder door het sprookjesachtige landschap tot we een plaatsje vinden om te
picknicken (12.20 u.). Wanneer iedereen weer de nodige calorieën heeft naar
binnen gewerkt trekken we opnieuw verder. Het is dan wel even uitkijken welke
de juiste weg is. We nemen de bovenste weg, maar al snel blijkt dat de onderste
weg ook naar hetzelfde pad leidt. Alleen moeten zij die de bovenste hadden
gekozen nu via een stenenveld terug afdalen. Maar ondertussen zien we dat met
snelle spoed, gemzen van de ene steen op de andere springen en veiliger oorden
opzoeken. Terwijl we verder stappen en spijtig zijn dat we geen fotos ervan
konden maken, zien we opnieuw een gems. Ze vlucht de berg op, draait en keert
in onze richting terug. Ze snelt naar beneden en denkt wellicht Welke
sukkelaars lopen daar op twee poten die bergwand af! Inderdaad, overal zien we
in de sneeuw sporen van gemzen. Na met heel wat gezigzag de berg te zijn
afgedaald, worden we onderaan beloond met een prachtige waterval. Er is zowaar
een tafel en stoelen met platte stenen opgebouwd. Een groepsfoto aan tafel mag
uiteraard niet ontbreken.
Zo bereiken
we de Alpi di Pesciora (1920 m). Nog 45 min.
naar Ronco. Maar dat hebben we nooit gehaald. We hebben er 1.30 u. over gedaan.
Met de sneeuw was het soms zoeken naar de weg, was het af en toe voetje voor
voetje afdalen op de gladde hellingen. Zo bereiken we om 16.15 u. de huizen van
Ronco (1480 m). Er wachten ons
nog 2 km terug te wandelen langs de weg naar de startplaats AllAcqua.
Het is een
prachtige wandeling geworden, mooi weer en onvergetelijke vergezichten om U
tegen te zeggen.
Na het
avondmaal beleven we onze vakantie van vorig jaar in Sörenberg opnieuw aan de
hand van de fotomontage die ik had opgemaakt. We hebben heel veel gelachen met
het centrale thema de draden.
Zoals voorspeld, het is een zonnige dag. De bergen rondom
het hotel hebben een totaal ander beeld onder de stralende morgenzon.
Vandaag staan zowel voor de wandelgroep van Koen, als voor
de busreizigers de Ritomsee op het programma. Om 9.30 u. wordt de groep
Koen naar het 5 km verder gelegen Piotta (1005 m) gevoerd. Ze kunnen er om 9.45 u. de funiculaire (kabellift) nemen. Het is
een van de steilste kabeltreintje ter wereld (87,8 %) dat hen in 12 min. naar het 1794 m hooggelegen Piora brengt.
Op de terugrit kan ik even halt houden om een paar fotos te
maken van de snelweg en de ingang van de Gothardtunnel. Ik heb ook nog even de
tijd om het kerkje van Airola te bekijken. Wat een adembenemende schilderijen
op plafond en muren !
Ondertussen staan ook de busreizigers klaar. We vertrekken
om 10.30 u. en maken eerst een ommetje om een de gesloten Gothardpas te zien.
Vandaar rijden we door het centrum van Airolo naar Piotta. Om 11.15 u. stijgt
de kabellift met onze groep de steile helling op. Wat een prachtig vergezicht,
de bergen schitteren in de zon.
Vanaf Piora wandelen wij op een rustig tempo naar de
diepblauw 1850 m
hoog gelegen Ritomsee. De sneeuw smelt, maar in de schaduwrijke plaatsen
ligt er nog sneeuw en ijs. Maar wat een natuurwonder! Honderden stalagmieten
van ijs hangen aan de bergen. Ook aan de in- en uitgang van de tunnel hangen
ijspunten.
Zo bereiken we het bergmeer. We zoeken een plaatsje om te
picknicken. We vinden dat aan het gesloten restaurant Lago Ritom.
Van zodra ik klaar ben maak ik nog een flinke wandeling aan
het mooie bergmeer. De sneeuw ligt op sommige plaatsen vele tientallen cm dik.
De wind snijdt in het gezicht en maar best dat ik een muts en handschoenen bij
heb.
Met de kabellift (14.15 u.) dalen wij af tot het station van
Altanca. We wandelen in een rustig
tempo naar het dorpje aan de Strada
Alta. Van een koffie of iets dergelijks kan geen sprake zijn, alles is
potdicht. Het dorpje bezit echter een wondermooi kerkje uit 16 met een pracht
aan wand- en plafondschilderijen. Je weet niet waar eerst gekeken. Ik wil kost
wat kost een fot van het kerkje met de toren en de achterliggende witte bergen.
Voor een foto heb ik er een steile afdaling voor over. Ondertussen wacht de
rest van de groep op de komst van de kabellift. Maar dat duurt en duurt. Pas om
15.40 u. kunnen we instappen om onze tocht af te ronden.
Met het busje rijden we terug naar Airolo. Ik mag
rechtsomkeer maken om de groep van Koen op te halen die er om 16.40 u. zal
aankomen in Piotta.
Iedereen heeft opnieuw een fijne dag beleefd. De groep met
berggids Ludo had er ook een zware tocht op zitten. Het was een mooie tocht met
veel leuke watervalletjes, maar erg vermoeiend.
De dag eindigt opnieuw met een schitterend en heerlijk avondmaal.
Zoals het de avond voordien werd voorspeld, zo ligt er deze morgen een wit tapijt. Terwijl iedereen nog rustig op de kamer toeft, kan ik al enkele plaatsjes schieten van het sneeuwlandschap. Om 9.00 u. is iedereen klaar om de dag aan te vatten. De groep van Ludo en Koen houden het bij wandelen. Goed gekleed en beschut tegen de koude trekken ze er op uit.
Wij trekken met de bus verder zuidwaarts, naar de dorpsjes rondom het meer van Lugano. Het is er inderdaad een stukje warmer, naarmate we vorderen ligt er minder sneeuw. Op de bergen is heel mooi de sneeuwgrens waar te nemen. In de verste zien we zelfs even de zon schijnen op de bergtoppen.
GANDRIA Lugano ligt zo'n 80 km van Airolo. We rijden dwars doorheen Lugano en klimmen een bergflank op naar het dorpje Gandria. Dat dorpje is helemaal tegen de bergflank gebouwd. De huisjes en steegjes zijn verbonden met trappen. Probleem is echter wel parking te vinden voor de bus. Geen eenvoudige klus. Achteruit rijden proberen we zo dicht mogelijk tot tegen de bergflank te rijden, zodat de auto's toch nog het dorpje kunnen uitrijden. Ondertussen regent het pijpenstelen. We brengen een bezoekje aan het prachtige kerkje, wandelen doorheen de smalle straatjes... Alles is dicht en om 11.15 u. houden we het voor bekeken. Ze vertrekken opnieuw met de bus richting Lugano. Het is echter nog wat te vroeg om te picknicken en Ervé stelt voor eerst naar Morcote te rijden.
MORCOTE Het dorpje is een 12-tal km verder gelegen. In de Michelingids lezen we daarover: 'Met zijn Lombardische booggewelven, bouwkundige monumenten en natuurlijke schoonheid is dit echt wel de 'parel van de Ceresio'.' We verorberen eerst onze picknick in de bus. Daarna trekken we er op uit. Wandelend langsheen het meer bereiken we de trap en smalle straatjes die leiden naar de Santa Maria del Sasso, een kerk met prachtige 16de-eeuwse fresco's en een mooi houten orgel. Door de kerk bereiken we de doopkapel (Batisteri da Sant Antonio) in barokke stijl (beschilderd plafond, een met engeltjes versierd altaar). Het meer, de kerk, het baptisterium, de cipressen en de begraafplaats vormen samen een beeldig plaatje. De monumentale trap (16de eeuw) tussen de kerk en de waterkant is een bouwkundige parel. Om 14.00 u. bereiken we opnieuw het busje en kunnen nu terugrijden naar Lugano.
LUGANO Nadat iedereen aan het meer in het centrum is uitgestapt, kan ik verder een parkeerplaats zoeken. Gelukkig is het zondag en zijn er enorm veel vrije plaatsen. Luc maakt van het betere weer gebruik om de mountainbike uit de koffer te halen en te gaan fietsen. Ik trek er alleen op uit en ga op zoek naar monumentale gebouwen. In een eerste kerk, San Antonio, is een koor uit Luzern, dat om 17.00 u. een concert zal geven, aan oefenen. In een andere kerk, de S Maria degli Angeoli wordt duchtig op het orgel gespeeld. De gehele kerk hult in prachtige fresco's. Naast de kerk liep eertijds een 'funiculaire'. Daar blijft niet meer van over, enkel nog de trap. Via vele tientallen trappen bereik ik het hoger gelegen stadsgedeelte en geniet van een prachtig uitzicht op het meer. Spijtig dat altijd die enorme torenkranen het zicht bederven. Via de gewone weg daal ik terug af naar het centrum. Ik trek nog even de Sint-Rochuskerk binnen. Ook hier word ik weer overdonderd door de massa's schilderijen op plafond en muren. Tijd om terug naar de bus te gaan. Het wordt een hele puzzel om de juiste terugweg te vinden naar de plaats van afspraak, de gehele verkeersstroom verloopt via eenrichtingsverkeer. Stipt om 16.00 u. kan ik het gezelschap oppikken en kunnen we terugreis naar Airolo aanvatten.
Ondanks alles is het toch een mooie dag geworden en hebben we heel veel gezien. Onze andere vrienden hebben flink gewandeld. Ze hebben het soms wel wat koud gehad, maar toch geen regen zoals wij. Soms was het wel een beetje glad.
UNIROYAL - toneel voor Frans-Vlaanderen
KERSTMARKT LAUWE
OPEN WERF ELECTRAWINDS
SVS American Games
40 jaar Sint-Niklaaskoor Rekkem
DE KLEINE PRINS MENEN
DAVIDSFONDS - KWB - OUDSTRIJDERSBOND
FEEST: 25 jaar kinderkoor HANBLECHIA
11 november:
OPENING VAN DE TABAKSFABRIEK
Bezoek aan Mirom Roeselare
BIEREN MET EEN 'M' 
Dag 8 - Terugreis REKKEM - AIROLO
Dag 4. WANDELING 
Dag 3 - RITOMSEE
