Opnieuw zo’n trieste morgen met druilerige regenval. Iedereen is reeds vroeg op de been, de bagages worden in de auto’s gestopt. Ook voor de busreizigers gebeurt het laden van de bus in de steeds maar toenemende regenbuien. Pas wanneer het merendeel reeds het ontbijt heeft genomen verschijnt Ervé in de eetzaal ten tonele en meteen krijgt hij een daverend applaus. Het is zijn 62ste verjaardag. Hij mag de kaarsjes uitblazen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om 9.00 u. nemen we afscheid. Rune, de kleindochter van Ervé en Francine moet ook mee met de bus. Er vloeien traantjes, ze had nog graag wat bij opa en oma gebleven, maar… maandag is er opnieuw school.

Na een paar kilometer rijden houden we onze 80 km/uur aan in de 16 942 m lange Gotthardtunnel. En niet te geloven! Net zoals deze week is bij het uitrijden van de tunnel de zon van de partij. De besneeuwde toppen schitteren in onze ogen. Zo is het heel wat leuker rijden. We dwarsen Luzern en al snel bollen we op de autoweg naar Basel. Minder leuk is het met de busdeur die voortdurend piept, dat werkt op de zenuwen. Daarom houden we even halt om de deur eens opnieuw goed te sluiten. Van de gelegenheid wordt gebruik gemaakt om even naar het toilet te trekken en Paul heeft nog ergens een wondermiddeltje. Hij wrijft op de rubber van de deur een product die hij op zijn fietsketting smeert wanneer die piept.

Om 11.15 u. hebben we precies 185 km gereden en bereiken we de Frans/Zwitserse grens. Wij geraken er zonder problemen tot op de parking, maar de Franse politie onderwerp de auto van een kleurling aan een grondige controle. Ja, zelfs een oliebusje schroeven ze open om er in te neuzen. Ondertussen trekken we naar de Zwitserse toiletten, die aan de Franse kant zijn zoals altijd gesloten.

We vervolgen onze weg via Mulhouse en de N66 naar de Col du Bussang. We hebben er ieder jaar reeds halt gehouden aan de bronnen van de Moezel. We willen eens wat afwisseling en zullen halt houden in een dorpje om te picknicken.

Om 12.45 u. (226 km) trekken we de remmen dicht op de ‘Place de 2 octobre 1944' te Saint-Maurice-sur-Moselle. We picknicken er op de banken op het pleintje. Het is er heel winderig. Naast ons bruist een snelstromend riviertje die aan de overzijde van de N66 uitmondt in de Moezel. We gaan er even rondneuzen.

Na de verplichte 45 min. chauffeursrust vervolgen we onze weg langsheen kleine dorpjes in de Vogezen om dan uiteindelijk de autoweg naar Remiremont en verder de snelweg naar Epinal en Nancy te bereiken. Even voor Nancy is het gedaan met het goede weer en is de regen opnieuw een spelbreker. Het is lastig rijden en we houden ook nog even een korte plaspauze om even de ogen te laten rusten.

Na Metz en Thionville bereiken we na 493 km de Frans/Luxemburgse grens. Ondertussen is het gedaan met regen. Na 521 km bereiken we de ‘Aire de Capellen’ en kunnen we nog eens wat goedkoper tanken. En om 17.00 u. zijn we opnieuw aan het bollen, de laatste loodjes van een lange terugreis. Maar we hebben toch nog een aardig stuk voor de boeg. Precies om 20.00 u. bereiken we de parking van Groot-Bijgaarden en kunnen we afscheid nemen van Marc en Lutgard, onze lieve gasten die er ook al zoveel jaren bij zijn.

We bollen verder naar onze volgende afspraak, de parking van Wetteren. Geen ouders te bespeuren van Rune. Die staan aan de overzijde. Ze moeten nu nog eerst verder rijden tot Erpe-Mere, de afrit nemen en terugkeren. Ook Gaston en Roos hebben hetzelfde probleem. Hun auto staat ook aan de overzijde. Maar voor Gaston is het geen probleem. Hij zal stappen, eerst tot aan de brug over de snelweg en dan de andere zijde nemen. Nadat wij afscheid hebben genomen en veder rijden, nemen we Gaston die duchtig aan het stappen is, een eindje mee en zetten hem af aan de oprit aan de andere kant. Zo is hij toch al een stuk gevorderd in zijn gang naar z’n wagen.

Volgende afspraak is Vichte. Daar laten we Luc en Gerda, Pol en Francine met hun bagage en hun mountainbike uit na weer eens een hartelijk afscheid. De volgende halteplaats is Kortrijk. Maar wanneer Wim de bus heeft verlaten is het precies 21.45 u., net het tijdstip waarop de voetbalwedstrijd van KV Kortrijk beëindigd is. We hebben pech, net wanneer we de weg naar Wevelgem willen nemen, wordt die door de politie afgezet. Het is inderdaad op één luttele minuut aangekomen, we kunnen niet verder dan via Marke en Lauwe naar Wevelgem rijden om er Rita en Marcel voor hun huis in de Dennenstraat af te zetten. En zo wordt het uiteindelijk 22.30 u. wanneer ik kan thuiskomen in Rekkem. Een tocht an 844 km zit er op.

Mijn 6de herfstvakantie in Zwitserland zit er op. Of er een 7de volgt is nog koffiedik kijken. Onze vzw Gemeenteschool hield op te bestaan en is overgedragen naar de nieuwe vzw ‘Barthel’. En blijkbaar wil het nieuwe bestuur reglementaire vergunningen bekomen om met de bus te rijden. We wachten in spanning af.

Heel hartelijk en dankbaar voor het samenzijn.

Eric Vanthournout