11-09-2010 om 00:00 geschreven door Eva

Het heeft weer even moeten duren voor er een nieuw blogbericht tot stand is gekomen. Ik heb het hier zo druk, en als ik tijd heb heb om jullie een teken van leven te geven, ben ik meestal te lui om eraan te beginnen. Maar zoals jullie zien, jullie kunnen vol goede moed beginnen aan een hele boterham. Enjoy!

 Maandag 30 augustus (wat klinkt het lang geleden) was het tijd om,samen met Jessica, te beginnen aan de bokslessen in het stadion van Cochabamba; een tamelijk lugubere locatie, een kleine instructuur die verschillende kampioenschappen gewonnen heeft en een paar windels ter bescherming. Qua conditie opbouwen laat hij er geen gras over groeien; nieuwkomer of niet, ik werd meteen ingeleid in het lppen, springen, joggen, sit-uppen en andere vreemde oefeningen. De lessen zijn van 18u-19u of van 19u-21u en kosten ons 80Bs/maand. Spierpijn kon ik zonder twijfel verwachten voor de volgende dagen, en dinsdag was het al zover.

Maar spierpijn of niet, dinsdag was het tijd om samen met Jessica pannekoeken te bakken voor wat vrienden en de mama. Iedereen was nieuwsgierig naar hoe het zou smaken, want pannekoeken zoals wij ze kennen ('iedereen weet toch wat een pannekoek is!') zijn hier vrijwel onbekend voor de bolivianen.Naast 'gewone' pannekoeken hebben we er ook een aantal met appel gemaakt. Er was niemand die niet wild was van onze kookkunsten; we hebben er ontzettend veel gemaakt. Naast suiker, siroop of confituur, hebben we van onze pannekoeken gesmuld door er geconcenctreerde (zoete) melk op te smeren. Heerlijk.

Woensdag zijn Jessica, Marieke, Berdien en ik een ijsje gaan eten in 'Globos', het ijssalon van Cochabamba. Voor 9Bs (1 euro) krijg je hier een plastieken bekertje vol met ijs, vol met heerlijk ijs. Hierna gingen Jessica en ik te voet naar het stadion wandelen voor onze boksles (we gaan er helemaal voor) en is ons onderweg drie maal een verschillende weg uitgelegd. Hier in Bolivia meent iedereen de weg te weten, en meent iedereen het ook goed om deze uit te leggen, maar helaas heeft iedereen er zo zijn eigen idee over ... Resultaat? Tijd om onze oriëntatie in Cochabamba uit te testen, en dit met succes ! Na aan te komen, bleek het dat er geen les was vanwege een kampioenschap (waar we toch nog niet aan deel konden nemen) dus zijn we naar Hugo, een vriend, thuis geweest. Thuis aangekomen is de relatie tussen mijn mama en ik er ook weer op vooruitgegaan, doordat we een hele avond aan tafel hebben gebabbeld. Ook met mijn broertje van 13 klikt het enorm goed; altijd goedgezind, vriendelijk, ...  Ik ben blij dat het zo goed meevalt met mijn familie, het had altijd anders kunnen lopen ...

Want dat het mis kan lopen, is niet vermijdbaar; Caroline, het meisje uit Zwitserland dat verbleef bij mijn tante (die van het restaurant) is een aantal weken geleden veranderd van familie. Ze had haar eigen kamer met alles erop en eraan, kreeg wat ze nodig had, maar datgene ze echt wou kon ze niet krijgen: familiegebeuren, samen dingen doen met de familie, ... AFS-studenten moeten zich (zo zegt AFS) aanpassen aan de normen van de familie, en in deze familie werken beide ouders in het restaurant. Dat het moeilijk was voor beiden was duidelijk, en dat er door jan en alleman geroddeld werd was eens zo duidelijk.

Soit, donderdag was het tijd om samen met Jessica massa's fruit te blenden tot een gezond (!) drankje, vergezeld met een stukje chocoladetaart van de mama. Dit hebben we helemaal opgedronken, samen met het dochtertje van de emplejada van Jessica. Vaak hebben de emplejadas kinderen, die meekomen als ze moeten werken in huis.

Later die dag zijn we met een aantal AFS'ers gaan eten voor 10Bs in een gezellig restaurantje, met een eigenaar uit Italia. (Het verbaast me eigenlijk dat hier toch veel verschillende nationaliteiten zitten, Bolivia is in Europa, zo lijkt me toch, vrijwel onbekend) Als afsluiter van de dag zijn we met z'n allen nog een fruitsla gaan eten in een ander cafeetje. Het was een dag van eten, maar zolang ik dat hier niet altijd en overal doe komt dat wel in orde.

Omdat vrijdag een dag was zoals er zovelen van zijn, skippen we deze maar even. Hop naar zaterdag, een dag waarop ik vroeg uit de veren moest om naar de sportdag van mijn broertjes te gaan. Deze zitten op de American International School of Bolivia, een gigantische (elite) school met alles erop en eraan. Omdat iedereen in Bolivia trots is op zijn land en cultuur, ontbrak deze sportdag ook niet aan het weerklinken van het volkslied van Bolivia. Iedereen, echt iedereen wist dit mee te zingen, wat onvergelijkbaar is met de kennis van het volkslied in België ...

Na mijn broertjes te hebben gezien, kwam Jessica me halen; we gingen (nog maar eens) koken. Ditmaal was het broccoli in de oven met witte saus en een krokant kaaskorstje. Jessica's emplejada ging kip maken met rijst, aardappeltjes, en zoete aardappeltjes. ( natuurlijk met heel veel, heel veel zout)

De oven waarin we onze broccoli echter in wilden plaatsen, zat stampvol met eeuwenoud brood. Resultaat ? Broodpudding natuurlijk !

's Avonds was het tijd voor feest, het was lang geleden. Ditmaal ging ik met Judith, en twee vrienden van haar school (de kunst en muziek- school in Cochabamba) naar Flown, de discotheek in CBBA. Omdat we al vroeg hadden afgesproken, zijn we met z'n vier in Cartys iets gaan drinken. Omdat ook hierna Flown nog niet open was, en we niet veel zin hadden geld uit te geven, besloten we maar naar het huis van een van de vrienden te gaan, om daar iets te drinken en wat naar muziek te luisteren.

Het leek een avond zoals in België, zeker toen Artic Monkeys en MGMT weerklonken in de woonkamer (eindelijk eens iemand met een goede muzieksmaak) 

Op de (bijna) twee (!) maanden dat ik hier woon is mijn sociale netwerk van 'vriendloos' naar 'vriendvol!' gestegen; overal kom je wel mensen tegen, die de vrienden van de vrienden van je vriend/in blijken te staan. Omdat je via via dan toch bekend bent, word je aangesproken alsof je al jaren lid bent  van die vriendengroep. Het sociaal zijn van de bolivianen is enorm plezant, en handig om vrienden te maken.

Zondag was het, geloof het of niet, auto-vrije dag in Cochabamba. 1 dag in het jaar wordt de helse drukte, het getoeter, het levensgevaarlijke rijden en nog wat van dat stilgelegd. Omdat wij hier thuis niet over fietsen beschikken (zo sportief zijn ze niet) was het wandelen geblazen! Aangekomen in het 'centrum' waren er, hoe kan het ook anders, mensen die we kenden waarmee we de hele dag hebben opgetrokken. Ook deze dag leek erg op een middag in België; wat rondhangen op straat, voor de gezelligheid iets drinken, en op het gemak wat babbelen. Ook vandaag zag je de alternatievere jongeren op straat hangen. Deze waren klasgenoten van Judith, en wat later ook deel van mijn sociale netwerk. Later die dag traden er twee jongens uit de kunstschool op als deejay. Met hun installatie op straat speelden ze electro tot 19u 's avonds waarna we terug naar huis moesten.(het werd immers donker, en om dan op straat te lopen is het minder veilig) Een geslaagd weekend.

Zo, Ik heb mijn zegje gedaan over mijn zesde week, maar omdat ik vrij tot zeer achter sta met een volgend blogbericht, kunnen jullie in volgend (dat ik morgen online zet) lezen over meer leuke en dolle avonturen.

Eva

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Eva