Jullie hebben je geduld weer op de proef kunnen stellen… Hier ben ik eindelijk weer, klaar met een versgeschreven blogbericht!

Na meer als een maand te vertoeven in Cobija, was het (eindelijk) tijd om m’n koffer te maken en te vertrekken naar huis. Punctueel als we zijn, kwamen we te laat aan op de luchthaven, waar de chef het vliegtuig tegenhield tot we allemaal opgestapt waren. Een vliegtuig dat later de lucht ingaaat omdat we te laat zijn, maak dat eens mee! Na een dik uur vliegen landden we op cochabambaanse grond, waar het zonnetje aangenaam op me straalde. Heerlijk, terug functioneren zonder airco! Voor jullie me weer op de voet kunnen volgen in Cocha, deel ik jullie nog de laatste gebeurtenissen in Cobija mee.

Zoals reeds meegedeeld, viel er in Cobija niet al te veel te doen, waardoor ik m’n tijd voornamelijk op de chako met de paarden doorbracht. Ter afwisseling sprong ik eens bij m’n nicht binnen, gingen we naar de kerk (heb van m’n gastouders een poster van Maria gekregen) of dook ik m’n kamer met airco in.

Maar af en toe waren er toch momenten waarop we afweken van onze dagelijkse routine (de chako). Zo ging ik met m’n ouders uiteten in Brazilië, waar een interessant onderwerp op de tafel kwam: homoseksualiteit, en wat is hun perceptie hierover. Mijn gastouders zijn van mening dat het iets onnatuurlijks is, iets dat niet normaal.is. God heeft de mens geschapen met als doel hem in paren te laten leven, paren van man en vrouw, die elk hun specifieke functies hebben. Als je écht in God gelooft, laat je dit niet toe, luidde hun mening. Ook al denk ik er absoluut niet zo over, snap ik wel hoe het komt dat ze er zo over denken. Beide zijn 200% gelovig (geloven letterlijk in het scheppingsverhaal, alsook verhalen uit de bijbel) en opgegroeid in een cultuur met zijn eigen waarden/normen en opvattingen. Alles hangt zo hard af van de cultuur waarin je geboren bent .. Maar natuurlijk weerhield dit me er niet van mijn menig te zeggen, en dat appreciërden ze ook, hoewel ze toch niet begrepen waarom ik dit normaal natuurlijk vind.

Ook hebben we gepraat over de reizen die ik wil maken, tenslotte moeten ook zij akkoord gaan met m’n wilde plannen. Ik vertelde hen over Machu Picchu, La Paz, Shakira in Sta Cruz, de driesteden tocht (Sucre, Potosi, Tarija), Carnaval in Oruro en de reeds goedgekeurde reis naar Argentinië, Uruguay en Brazilië. Gelukkig als ik maar zijn kon, kreeg ik toestemmingtoe, op voorwaarde dat ook AFS en de oudjes toestemming geven. Ik moet genieten van de 5 maanden die me nog resten, en deze nuttigen door te gaan reizen (en te studeren..) Want ja jongens, ondertussen zit ik al over de helft van m’n hele avontuur. 5 maanden is alles wat er nog rest van het, eens langlijkende, jaar in Bolivië. En of ik België mis ? Ja, alles en iedereen. Maar nee, niet in de zin dat ik (al) wil terugkeren. Het is tenslotte maar een jaar, en ik moet er alles uit halen wat er maar uit te halen valt. Wel kan ik uren dromen van het eten en drinken dat ik al 6 maanden moet missen: Lipton Iced Tea, speculaas, écht brood,geitenkaas, dinokoeken,Jupiler, chocolade,koffiekoeken,smoskes van de panos,fritjes met satékruiden mayonnaise en stoofvleessaus, mama’s  kookkunsten, …. Ik hou moedig vol!

Maar goed, enkele dagen later beviel een vriendin van de familie, en moest mee naar het ziekenhuis van de mama. Ze wou me laten zien hoe het ziekenhuis van Cobija eruit ziet, en hoe de president zegt hoe goed dit wel niet is. Tegendeel meteen bewezen .. Het ziekenhuis was armzalig:de vloer lag vol met vuil en overal hosten katten/honden rond, om maar te zwijgen over de rondvliegende monstertjes.  Niets liet me denken dat het hygiënisch was, en ook de kamers waren even erg. Angela (diegene die bevallen was) lag ik een verstikkend hete en kleine kamer, samen met vijf andere vrouwen. De verf van het korte, metalen bed bladerde van het  verroeste bed, en het dunne matrasje zorgde voor zero comfort. Airco was er niet, de kamer was voorzien van 1 kleine ventilator. Het kinderbedje was in dezelfde staat als het grote bed, en overal lag vuil.Ik kreeg er een krop van in m’n keel, zulke armzalige kamers (5 in het hele ziekenhuis), zulk armzalig ziekenhuis.. Nog maar eens de realiteit waarmee ik geconfronteerd werd. Aan de uitgang vertelde m’n gastmama dat een tijdje geleden het ziekenhuis voor lange tijd gesloten was. Niemand kon wekenlang verzorgd werden in Cobija, en wel maar om één (om niet voor mogelijk te houden) reden: de plastieken handschoentjes waren op … Maar meneer de president? Hij blijft moedig volhouden dat dit ziekenhuis in perfecte staat is en voorzien wordt van al het noodzakelijke. Hij zegt wat hij wil geloven, dat is duidelijk ..

Na een aantal dagen chako en wat verveling begon het aftellen naar huis. Een kleine week voor we terug naar huis vertrokken organiseerden we een afscheidsbarbecue  op een land van de opa, waarbij de hele familie (+ wat vrienden die ik mocht uitnodigen) aanwezig was. De mama had Kepi klaargemaakt, een turkse massa van graantjes, rauw gehakt,ajuin en allerlei kruiden. Klinkt het niet lekker? Proef het dan, want het is heerlijk (m’n smaakpapillen zijn dan ook al aan zoveel gewend) Waar ik in België soms met vreemde ogen naar kon kijken, proef ik hier van alles wat er m’n bord verschijnt. Zo heb ik in Cobija bv. heel veel masaco gegeten: bakbananen in schijfjes frituren,vervolgens verbrijzelen tot een massa en hier kaas, peper en zout aan toevoegen. De eerste keer was het gruwelijk, nu vind ik het heerlijk!

De laatste dagen Cobija bestonden uit laat opstaan, koud douchen, genieten van de airco, paardrijden en eten. Maar de laatste ávond Cobija mocht ik niet zomaar voorbij laten gaan! Nee, deze moest ik in stijl afsluiten. Feest, en dat met m’n andere nicht, haar bende en mensen die ik kenden van ziens. De muziek was beter dan ooit tevoren (een soort elektro aan het begin van avond, braziliaanse funk tot in de vroege uurtjes) Ik heb dan ook met volle teugen van m’n laatste avond genoten. Ook zijn m’n gastouders losser geworden in het uitgaan. Ik heb het gevoel dat ik hun vertrouwen volledig gewonnen heb, ben er echt blij om.

En dan misschien nog het gekste nieuws (vanaf nu terug uit Cochabamba) van allemaal! Omdat ik, zoals jullie al wel weten, België niet binnen wil rollen eind juni, heb ik besloten om te gaan fitnessen. Gisteren (maandag 17/01) ben ik begonnen, en ga ik vanaf nu elke weekdag om 7u ‘s morgens voorkomen dat ik nog bijkom. 3 dagen per week cardio, 2 dagen musculación en dat gedurende de komende vijf maanden. Of het effect gaat hebben, valt nog te bezien, maar deugd doet het in ieder geval wel om terug te sporten.

En ja, ik ben heel gelukkig (noem het gerust euforisch) om terug thuis te zijn. Terug dat aangename klimaat, het rijke aanbod aan groenten en fruit, m’n eigen badkamer, een stad waarin je iets kan doen en het weerzien van iedereen! Hoe ik mijn avontuur hier verder zet lezen jullie in volgende berichten.

Eva

18-01-2011 om 20:07 geschreven door Eva