Dag beste vriendjes, vriendinnetjes en natuurlijk familie! Jullie hebben er lang op moeten wachten maar (hoera!) mijn eerste blogbericht is klaar om met nieuwsgierige ogen gelezen te worden. Jullie kennen mij als Eva Vrijens, maar in Bolivia ben ik voor iedereen (behalve mijn neef, die mijn naam juist uitspreekt) Eba Bridgens. Nu zijn er geen grapjes meer over Vrijens, maar over Bridgens, wat op virgins zou lijken. Perfect ...
Het is ondertussen al een week geleden dat ik België verlaten heb, en daarom wordt het eens tijd dat ik iets doe met mijn blog. Zoals jullie weten ben ik na ongeveer 24 uur onderweg te zijn geweest (en ziek te zijn geworden in Miami ... ) aangekomen in La Paz waar het toch o zo koud was ! Onze bagage werd op het busje gegooid en zo naar het hotel gebracht. Daar kregen we onze eerste lokale oriëntatie door Andres en Andres.Ook moesten we bloed laten trekken, ons gewicht en onze lengte laten bepalen, ... reactie van de dokter? "todo es muy bien!"
Heel grappig is dat zowel in La Paz als in Cochabamba de kabels van bv. straatverlichting in "trossen" hangen zodat er knopen van draden op straat zijn. Ons eerste echte boliviaanse maal kregen we in een lokaal restaurantje: salteñas en tucumayas. Hier betaal je voor een portie salteñas op tucumayas 3bolivianos, wat nog niet halve euro is. Hoera ! Me gusta :)
Last van de hoogte had ik niet echt, hoewel ik een paar bloedneuzen had. Wel voel je bij elke inspanning dat je heel hoog zit! Over de gevaren in Bolivia is ons natuurlijk ook wat verteld. Niet veel nieuw, behalve dat je moet oppassen voor de pollilias . Dit zijn jonge kinderen die altijd high zijn zal ik maar zeggen en je overvallen zodat je niets meer hebt. Gelukkig ben ik deze nog niet tegengekomen, omdat Diana (mijn geweldige gastzus) ze ontwijkt.
En toen sprongen we met zn allen op het vliegtuig naar Cochabamba, waar we 30 minuten later werden ontvangen met liters zon en een warm applaus. Mijn familie is ontzettend open, nieuwsgierig en lief. De tweeling van vier jaar, Wilfredo y Jose, praten constant tegen mij in kinder Spaans. Geweldig :) Na de koffers in de auto te hebben gegooid reden we naar het restaurant van onze familie. Mijn tante en nonkel hebben een gigantisch en chik restaurant waar we met een groot deel van de familie hebben gegeten.
Na ons te hebben volgepropt met lekker eten kregen Caroline (een zwitserse AFSer) van Percy, mijn neef van 17, en Diana een rit door Cochabamba. En wat voor een, het werd me meteen duidelijk dat verkeersregels een grap zijn. Percy geeft gas, remt als een gek, scheurt door de bochten en rookt natuurlijk zijn sigaret. De muziek kan natuurlijk ook niet zacht staan, het moet weerklinken door heeeel Cochabamba. Dit hebben we ondertussen al een aantal keer gedaan. Gisteren hebben we zo de race track gedaan, gewoon racen op een vrij lege autosnelweg, om daarna als een gek te remmen voor andere autos.
Mijn familie woont in een appartement. Ik zou het eerder een huis noemen, aangezien het een verdieping heeft en gigantisch groot is. Ik heb mijn eigen badkamer en slaapkamer met dubbelbed, grote kast, een grote raam met balkonnetje en een prachtig uitzicht op de vallei en de palmbomen. Jaja, ik zit hier meer dan goed. je hoeft je niet schuldig te voelen als je jaloers bent :) Mijn chocolade, antwerpse handjes en speculaaspaste werden heel goed ontvangen. De regel "UNO PAR DIA" is vandaag ingelast om te voorkomen dat alles meteen op is.
In de grote vakantie gaan we naar Cobija, een tropisch dorpje tegen de grens met Brasil, waar we een grote boerderij hebben met meer dan 15 paarden. Ik moet leren paardrijden van Ciro, mijn gastvader. En dat zal ik zeker doen!
Vrijdag ga ik naar mijn eerste echte Fiesta in de beste (volgens Diana) discotheek van Bolivia. Happy Hour, Reggaeton en geweldig veel en goed dansend volk. Een feest om U tegen te zeggen, o ja :)
Zo Zo, ik hoop dat jullie snakken naar meer verhalen, want die komen er zeker en vast. Ik geniet enorm van mijn tijd hier, het is hier geweeeldig en het wordt alleen nog maar beter als ik mijn Spaans onder de knie heb.
Een dikke kus aan jullie allemaal, ik ben jullie nog niet vergeten aan de andere kant van de wereld. :)
Voor diegene die mij willen schrijven of iets in die aard : Eva Vrijens Pantaleon Dalence 1810 edificio Las Magnolias Cochabamba, Bolivia
