Als ik erin vlieg, wil ik het maar ineens af hebben ook !

Ik heb dan ook een nieuw blogbericht, een update over de laatste gebeurtenissen in Cochabamba. Een maand is alles wat me nog rest, binnekort sta ik terug met mijn voeten in België/op de grond. Wij, de Belgen, worden hier stilletjes aan een beetje gek, en vooral dan wanneer we denken aan de dingen die we nog willen doen in Bolivië. De laatste week zijn we dan ook altijd te vinden in cafeetjes en restaurantjes, gerechten uitproberend of gewoonweg onze gewoonlijke bestellingen. Profiteren wil ik, van het goedkope leven en het lekkere eten ! Zo gaan we bijvoorbeeld elke week een keer middageten in ons stamcafe, de 'Clockwork Orange'. Hier betaal je 20Bs (2 euro) voor soep, salade buffet, rijst, aardappelen, fritjes, kip/vlees, fruitsap, dessert en een tasje koffie. Nu begrijp je wel waarom ik hier nog van wil profiteren zeker ... :)

En omdat ik veel eet, ga ik nog steeds naar de fitness, hoewel mijn buik hier niet van lijkt af te slanken. Het is het gedacht dat telt zeker ? Teken van het goede leven!

Sinds kort heeft onze meid, Cynthia, besloten om te stoppen met werken (ze is haar terugkeer naar Spanje aan het plannen, en heeft hier ook een winkeltje waar ze veel moet staan) waardoor wij een nieuwe meid in huis hebben. Ze heet Andrea, komt uit La Paz, is 17 jaar (hoewel we dit eigenlijk niet weten, omdat we haar identiteitskaart nog steeds niet gezien hebben) en werkt voor de eerste keer. Haar mama heeft haar op 2-jarige leeftijd achtergelaten bij haar nonkels, omdat ze naar Spanje is vertrokken om te gaan werken. Blijkbaar gebeurt het heel veel in Bolivië dat moeders (ouders) hun kinderen achterlaten bij nonkels/vrienden, in het buitenland gaan werken en af en toe geld opsturen, al denkend dat dit de problemen oplost. Echter, is het cijfer van kindermisbruik/verkrachtingen zeer hoog in Bolivië, en gebeurt dit vaak door de nonkels/vrienden waar kinderen op jonge leeftijd worden gedumpd. M'n mama zegt dat het leven in de stad met dag en nacht verschilt van het leven in de bergen; er bestaat amper moraal, ook omtrent het verkrachten van kinderen, en van zo gauw er drank bij komt zien veranderen mensen meteen. Andrea, onze meid, is dan ook na een paar maanden weggevlucht uit haar verblijf, en bij haar grootouders gaan wonen. Wat mensen, en vooral de armen, hier meemaken... Het is een lief meisje, maar omdat ze haar school niet heeft afgemaakt (hoewel ze dit nog wel zou willen) is ze allesbehalve intelligent waardoor we soms raar opkijken als ze reageert op iets, of vorken in plaats van lepels brengt. Ja, we mogen nog blij zijn met gratis en verplicht onderwijs in ons Belgenland, iets wat als utopie kan doorgaan voor Andrea.Tot zover de huiselijke veranderingen.

Voor de mensen die zich afvragen of ik me toch met iéts nuttigs bezighoud aan de andere kant van de wereld, universiteit bestaat hier nog. Veel les heb ik toch hiertoe niet gehad, maar dat ligt niet enkel aan mij. Een aantal maanden terug had ik les in een vreselijk oud gebouw in het centrum. Dit gebouw stond echter (letterlijk) op instorten, waardoor mijn faculteit (want enkel wij sociologen in spe hadden hier les) gingen protesteren op straat voor veiligheid en dus voor een nieuw gebouw. Aan de stakingen doe ik niet mee (deze eindigen met geweld) maar wel stond ik achter hun keuze. Op de binnenkoer van ons gebouw hing immers een zeil in de lucht om te voorkomen dat als het dak zou instorten, dit in het zeil zou vallen en niet op de studenten. Deze keer werd er wel degelijk gestaakt om een grondige reden, om een noodzakelijke verandering. Dit zorgde dus voor een paar weken geen school, en wat later wel degelijk les in een nieuw (en veilig) gebouw.

Ook was er een aantal weken geleden de 'Feicobol' (Feria Internacional de Cochabamba Bolivia), een gigantische 'markt' met standen van verschillende bedrijven/winkels/merken die hun producten voorstelden, lieten uittesten en verkochten. Zo kon je overal eten proeven, alsook proeven van alle Boliviaanse wijnen en andere dranken. Ook waren er 'discotheken', omdat tijdens de Feicobol (die 10 dagen duurde) heel Cochabamba hier rondhing. Ik ging met mijn neef en vrienden, mensen van school en met een paar Belgen, en elke keer vonden we wel een nieuw kraampje waar we vanalles konden uittesten, onder het alibi van potentiële koper. Maar dat heel Cochabamba rondhing op de markt, wil ook iédereen zeggen. Zo kon het onvermijdelijke me nog eens overkomen; ik werd beroofd. Iemand vond het nodig mijn leren handtasje te stelen, waarin een kleedje, een nieuw gekocht parfum, mijn gsm, wat geld en kauwgom in zat. Een domper op de avond was het wel, aangezien ik niet de enige was die beroofd was. Gelukkig konden we mee naar huis rijden met vrienden, anders hadden we daar mooi gestaan midden in de nacht.

Cochabamba, zeg maar Bolivië, blijft een stad/land waar je moet oppassen. En omdat er ons lang niets overkomen was, er ons eigenlijk nog steeds niets serieus is overkomen, zijn we roekelozer geworden en dus onvoorzichtiger, wat eigenlijk na 10 maanden nog steeds niet mag. En toch hou ik van dit land, van de cultuur, van het eten en van de mensen. Een echte Boliviaan zal ik nooit worden, poging tot mag zeker :)

01-06-2011 om 18:15 geschreven door Eva