Omdat het alweer meer dan een week geleden is EN ik hier ondertussen al
1 maand vertoef wordt het tijd dat ik jullie een nieuw teken van leven geef.
Al een maand weg van
huis Langst de ene kant lijkt hete en eeuwigheid, langst de andere kant dan
ook mar een maand van de 11 maanden.
Gelukkig is alles nog steeds in orde, voel ik me nog steeds welkom in
Cochabamba en ben ik nog niet (!) overvallen !
Hou je vast, er komt weer een heel verslag:
Zaterdag heb ik voor de tweede keer met het thuisfront gebeld, tot grote
verbazing van de mama en de papa. Hoewel we niet lang gebeld hebben was het leuk
om nog eens vertrouwde stemmen uit mijn telefoon te horen.
's Avonds was het, hoe kan het ook anders, tijd om nog eens uit te gaan.
Deze keer samen met Marieke (uit Gent) en een aantal van haar klas, gingen we
een nieuwe discotheek verkennen: de Flown,
een discotheek waarvan de muren volgespoten zijn met graffiti en waarvan de bar
gedecoreerd is met schilderijtjes van o.a. Jimi Hendrix, Elvis Presley, Jim
Morisson, ...
Wat me nog blijer maakte is dat de muziek er niet uit Amerikaanse Lady
Gaga-shit bestaat, neen, in de Flown
wordt er Elektro en Reggae gedraaid ! Een leuke avond, dat kan ik jullie
verzekeren.
Omdat zondag geen spectaculaire dag vol nieuwe en boeiende avonturen
was, gaan we ineens naar maandag. Na school en de spaanse les zijn Jessica (uit
Roeselare) en ik immers voor het eerst naar de fitness gegaan. Jaja, dit gaan
we ook blijven volhouden om België niet binnen gerold te komen. Strak plan, al
zeg ik het zelf ! Ondertussen is de planning al gewijzigd en gaan we een aantal
keer in de week kickboxen, omdat dit veel uitputtender. Zeer strak plan
Woensdag (dinsdag was een gewone dag) heb ik mijn eerste examen
afgelegd, en dit voor het vak wiskunde. Omdat het me al niet lukte het
onderwerp te ontcijferen, heb ik mijn fantasie dan ook volledig laten gaan op
de test met als resultaat een hoop gelach in de klas.
Woensdag eindigt school om 13u en dat moest gevierd worden. Jessica ging
met haar klas een verjaardag vieren in Ratabar ook ik was uitgenodigd. Om 15u
's middags werd er verzameld en werd er Jarra gedronken. Dit is een grote kruik
gevuld met bier en grenadine of iets anders waar je met zn allen van kan
drinken; goed voor de portemonee en nog lekker ook.
Na donderdag, een dag met o.a. Plastische Opvoeding (ik heb mijn
tekenkunsten nu ook in Bolivia laten zien..) was het tijd voor vrijdag. En vrijdag wilde
zeggen: tijd voor het concert van Tito El Bambino ! Er waren zowel mensen van
de Promo als van het vijfde middelbaar, wat zorgde voor een goede
vertegenwoordiging van El Anglo Americano. Het concert was in openlucht, in een voetbalstadion waarvan de helft was
afgezet. Een ticket op de tribune kostte me 80Bs (8 euro) en was, uiteraard,
zijn geld meer dan waard. Tito el Bambino kwam op met vuurwerk, gevolgd door
een krijsende massa meisjes die hem maar al te graag wou horen zingen. Zingen
kon hij evengoed als hij zichzelf kon verkopen, en iedereen zong zijn
klassiekers dan ook uit volle borst mee.
Zaterdag was een dag om niet snel te vergeten; Het was Urkupiña, een
religieus en traditioneel feest in Bolivia waarbij een grote parade hoort. Dit
feest begint s nachts, waarbij iedereen die wil aan een lange wandeltocht
begint tot bij de plek waar het feest gehouden worden. Tijdens deze tocht wordt
er veel gebeden en om hoop gevraagd bij God. Wij, de AFSers, bleven echter
vredig in ons bedje om om 10.30u aan te komen op de parade. Daar zaten we met zn
allen op de tribune op straat (deze was afgezet) en kregen we tot na 17u
parades voorgeschoteld van verschillende 'groepen'. Sommige waren verkleed als
Indianen, anderen waren cholita's en weer andere waren in mini-pakjes en
buffalo schoenen gekleed. 1 ding hadden ze toch gemeen met elkaar: stuk voor
stuk waren ze kleurrijker dan ooit en brachten ze zowel muziek als sfeer met
zich mee !
's Avonds was er het afscheidsfeestje voor Fabi, de gastzus van Jessica,
die voor een jaar met AFS naar België (Namen) vertrekt. Omdat ze geen feestje
bij haar thuis kon houden, gaf Rudy (een jongen uit de Promo) zijn huis ter
beschikking om daar het feest door te laten gaan. Deze jongen had ook een
schildpad in de tuin lopen, wat ontzettend grappig was voor de dronken mensen
uit de klas..
Zondag zijn we met het gezin en de 'meid' uit Cobija (die ondertussen
lid van de familie is) gaan eten in een Braziliaans restaurant met de naam
'Beirut'. Een restaurant dat de naam draagt van mijn favoriete groep, kan het
nog beter? 's Middags ben ik naar het 'meisjes-afscheidsfeest' van Fabi geweest,
waar we ontzettend veel eten voorgeschoteld kregen: oreo's, chips, popcorn,
taco's met kip/vlees/bonensaus/tomaat/komkommer/sla/... en als dessert
boliviaanse limoentaart. Hoe je deze taart klaar moet maken wil ik echt leren,
want deze is typisch Boliviaans en ook lekker. (ik moet wel nog wennen aan de
mega-zoete smaak)
Maandag was er, vanwege Urcupiña, geen school en ben ik samen met
Jessica, Isela en Marieke naar de feria (marktje)op Plaza Colon geweest. Hier kon je allerlei spulletjes
van Bolivia kopen: kleurrijke tassen, leren tassen, oorbelletjes, sleutelhangers,
armbandjes, doeken, eten,muziek,...
Omdat Bolivia lekker goedkoop is en ik daar elke dag meer en meer van
geniet, heb me dan ook een (echt!) leren tasje aangeschaft. Vervolgens heb ik
bij een Argentijnse een handgemaakte groene armband gekocht waarin een steentje
zit gevlochten, wat verder een armband met de Boliviaanse kleuren (af en toe
moeten we toch nog eens de tourist uithangen ) een aantal leren bandjes, en oorbellen
gemaakt van appelsienenschilletjes.
Je leest het goed,vanaf nu ben ik in het trotste bezit van appelsienen-oorbellen.
Dinsdagmiddag stonden er plots twee vreemde mannen bij mij thuis, die
mijn neven uit Cobija bleken te zijn. Ook was het tijd om mijn eerste les muziek te
skippen, en in de plaats een ijsje te gaan eten met een aantal van de klas. Veel hadden we niet gemist, en we hadden nog lekker gegeten ook! s
Avonds hebben we ons begeven in het verlaten stadion om er de kickbox-les te
gaan zoeken; les van een Boliviaanse boxkampioen en ongelofelijke trainingen,
er staat ons veel spierpijn te wachten.
Ik ga het hierbij laten, want ik denk dat jullie voorlopig al genoeg
hebben om te lezen. Hoewel ik het hier enorm leuk vind en nog niet naar huis
wil, mis ik de vrijheid die ik in België heb toch ook wel. Gewoon op je fiets
kunnen springen en rijden naar waar je maar wil met de i-pod in je oren,
zelfstandig ergens naartoe gaan, dat zijn wel de dingen die ik mis.
Een dikke kus aan jullie allemaal, binnekort moet ik echt eens tijd
vrijmaken voor een blogbericht van het eten !
