Nee hoor, geen typfout; na een geslaagd verblijf in Sucre vertrokken we opnieuw naar Potosi, die charmante koloniale stad. Voor we namelijk onze reis verder wouden zetten stond er ons nog een toeristisch hoogstandje op te wachten: 'el ojo del inco' - 'het oog van de inca' Dit 'oog' is een natuurlijke waterbron (diameter 100m; diepte 22m) die door onderbevindende vulkaan de temperatuur van een warm bad heeft. Naar zeggen baadden hier vroeger de inca's zich, toen dit gebied nog Peru was. Ook de inca's hielden van een warm badje, zo blijkt. Na een nacht in Potosi (we kwamen immers 's avonds aan) vertrokken we, voorzien van zwemgerief en kodak, naar de bron. We konden het water al zien stomen toen we aankwamen, en eens in het water was ik versteld van de warmte; het leek écht of ik in bad zat, weliswaar immens veel groter en bewoond door eendjes. Heerlijk, maar dit was ook de stralende/brandende zon. Wij, in de ban van het warme water, dachten er niet aan om ons in te smeren, met voorspellende gevolgen vandien ... Na het bezoeken van een kleinere warmwaterbron (waarvan het water letterlijk borrelde, alsook er zwavelgeur ontsnapte en onze neus in kroop) voelden we onze gezichten en schouders al branden. Van bodylotion waren we niet voorzien, en alvorens we dit konden kopen stond er ons de verschrikkelijkste (10uur lange) busreis te wachten. Want ja hoor, met brandende huid kropen we in onze 'bus Cama' (slaapbus) richting de laatste stop van onze driestedentocht: Tarija, de zuidelijkste stad van Bolivië, gekend om zijn smaakvolle wijnen en vriendelijke bevolking.
Maar voor we deze wijn konden proeven stond er ons een helse reis te wachten, dit vooral om de slechte weg. Van slapen kwam er niet veel huis aangezien we zowat de volledige busreis van de ene put in de weg naar de andere put schokten. Het werd zelfs nóg dat beetje fijner toen het afkoelde en ik wegens gebrek aan een deken(tje) het gevoel kreeg dood te vriezen. Ja jongens, veruit de beste busrit ooit ! Er zijn geen woorden om te zeggen hoe blij ik was uit de bus te kruipen, aangekomen in Tarija. Maar daarmee was het nog niet afgelopen, we moesten op zoek naar een hostal. 5,6, misschien wel 7 hostals passeerden we, tevergeefs. 'Residencial Central' had nog massa's plaats, wij kwamen snel te weten waarom. Onze bedden waren hard of zakten door, slechts 2 douches werkten en warm water tijdens het douchen werd een heus mirakel. Maar waarom treuren, de oude eigenares verwelkomde ons met stralende glimlach en warme woorden. We aten ontbijt, gingen uit op verkenning in de stad en toen overkwam me het onvermijdelijke: hoofdpijn en een misselijkheid om 'waarom!' tegen te zeggen. Dit kon niets anders dan een zonneslag zijn, misschien logisch ook. Het werd middag en avond in bed samen met Marieke -die het ook had zitten- zonder eten en een pilletje. Veel slapen was de boodschap, ik wou beter zijn tegen de volgende dag.
En gelukkig, die volgende ochtend voelde ik me weer kiplekker ! Maar goed ook, want vandaag zouden we onze wijntour maken. De voormiddag werd sightseeing, de namiddag werd wijn proeven. Omdat we hier vrij laat aan begonnen waren, waren er niet veel wijnhuisjes meer open en besloten we om te blijven hangen in 'Casa Vieja' (een wijnhuis uit de 16de eeuw) We werden ontvangen met open armen en mochten meteen wijn en singani (boliviaanse sterke drank) proeven. Lekkere wijn, maar geef mij maar Zuid-Afrikaanse.
De volgende dag werd avontuurlijker, en mijn persoonlijke hoogtepunt van onze driestedentocht: 17km mountainbiken naar Caimata, een plek tegen de bergen gekend om zijn prachtige watervallen en weinige toeristen. De zon scheen, we moesten voornamelijk stijgen en ons poep deed zeer van het zadel, maar al snel kwamen we aan. Een prachtige, groene plek met berggeitjes en amper (zeg maar geen toen we aankwamen) mensen overviel ons. Na een picknick besloten we naar boven te wandelen, het water al volgend. Natuurlijk was ik het weer die z'n evenwicht verloor en viel, alsook mijn topje even later zijn vrijheid in het stromende water zocht ... en vond. Gelukkig kwamen wij heelhuids aan bij een rustige plek met diep water, rots en waterval. Logisch dat we niet konden weerstaan aan het springen van de rots, waardoor we dit niet veel later ook deden. De moeite, zalig. Tegen de late namiddag klommen we naar beneden en reden we tegen een vliegensvlug tempo naar huis (stijgen in de heenreis = dalen in de terugreis!) Geweldig om bijna naar huis te vliegen, met de suizende wind door onze haren. Aangekomen in '' 't stad '' dronken we een pintje, at ik lasagna en trokken we naar een feestje. Want feest zou de perfecte afsluiter zijn geweest, maar niet heus. 14-15 jarigen domineerden de dansvloer, dronken afgrijselijk mierenzoete (maar YES (?), alcoholbevattende) rommel en krijsten bij elke hit die gedraaid werd. Om 2uur kwamen we thuis, trots het zo lang volgehouden te hebben. Een korte nachtrust, rugzak klaar en recht richting hell: 16uur hobbelend richting Potosi, van Potosi naar Oruro en van Oruro naar Cochabamba. Het zal jullie heus niet verbazen als ik zeg dat wanneer we de volgende ochtend om 5.30 aankwamen, ik meteen m'n bed in kroop en er niet snel ben uitgekropen.
En bij deze eindigen mijn verslagen over onze meer dan geslaagde driestedentocht. Het was een reis waarvan ik met volle teugen genoten van heb; alweer drie steden rijker, rijker aan buitenlandse vrienden en weer duizendnnieuwe herinneringen om mee naar huis te brengen en voor altijd te koesteren.
