Zoals ik al zei, ik bouw verder op mijn verhaal,op mijn leven in
Bolivia.
Maandag ging de wekker om 6.45. Zon irritant geluidje dat me duidelijk
maakte dat het weer tijd was om me aan een nieuwe schooldag te wagen. Deze ving
aan met het zingen van het boliviaanse volkslied + het lied van Cochabamba (als
voorbereiding op de feestdag van CBBA 14 september) Het wordt tijd dat ik deze
eens volledig ken, want minstens 2x per keer per week hoor ik deze wel ergens.
(bijna) Alle Bolivianen zijn zeer patriotisch, en zo worden kinderen hier ook
opgevoed. Ze zijn trots op hun land, en trots om deel uit te maken van de
Boliviaanse cultuur. Wel is er veel racisme aanwezig: zo zegt men dat de indianen de onderontwikkelde bevolking zijn die niet vergeleken mag worden met de stadsmensen,
de blanken. Vandaar
dat de meeste van de blanken niet blij zijn met Evo Morales, de huidige
president van Bolivia. Naar het buitenland toe lijkt hij een goede president, maar
de enorme veranderingen die hij wil waarmaken zijn niet allemaal even
bevorderlijk voor Bolivia. Op school heb ik de
taak gekregen om een essay te schrijven over culturele verschillen tussen Bolivia
en Belgica, zowel in het Engels als Spaans. Voor mij was het niet moeilijk om
te beginnen pennen; armoede, machoisme, drinken, contrasten, verhouding tussen
mannen en vrouwen, Ik zal mijn best doen, en ook al maak ik verschrikkelijke fouten,
is het beter een iets af te geven dan het niet eens te proberen. Want over
machoisme liet ik me volledig gaan op mijn huistaak, alsook tegen een
klasgenoot. Ik kan er (nog) steeds niet aan wennen, omdat ik het een kwestie
van luiheid vind. De man die geen nee aanvaardt, thuis het
laatste woord heeft maar qua huishouden niets doet. Ik weet het, dit klinkt
ongelofelijk stereotiep en dat is het ook, maar ik krijg er nog steeds geen positief inzicht in. Bolivia is een echte macho-cultuur, en hoewel ik er al wat
aan begin te wennen ben ik ervan overtuigd dat ik dit nooit als iets normaals zal beschouwen. Dit is een van de AFS-uitdagingen, daar ben ik wel degelijk van overtuigd. Ik ga er dan ook volledig voor.
s Avonds was het tijd voor de boksles, een les waarbij ik op een
razendsnel tempo rond het stadium moest lopen, om vervolgens te gewoonlijke oefeningen
te doen. Uitputtend.
Dinsdagmiddag was het tijd om ingrediënten te gaan kopen voor het event
van de week: Cocinando con las Belgas, Jessica y Eva Jessica en ik zouden
woensdag onze beste kookkunsten laten zien. Onze ingrediënten gingen we halen
in het hol van de stad: La Cancha; Een gigantische plaats met oneindig veel
kleine straatjes waar je letterlijk alles kan kopen, en tegen een goedkope
prijs. Alle winkeltjes zijn een paar meter groot: net groot genoeg om ze vol te
proppen zodat er nog net plaats is voor het winkeljuffrouwtje, dat meestal wel
op een of andere berg kleren/rommel zit. Hier moet je oppassen om niet bestolen
te worden, want doordat er zon mensenmassa rondhost, loop je constant tegen
elkaar.
s Avonds was het tijd om afscheid te nemen van mijn neef, die gisteren
(donderdag) vertrokken is met AFS naar Duitsland. Vreemd om iemand te zien
vertrekken voor een jaar, om hem waarschijnlijk niet meer te zien.. Toch kon ik
me nog altijd niet voorstellen hoe het voor jullie geweest moet zijn.
Woensdag werd me door de jongens in de klas HET spel voorgedaan. Fotos hiervan volgen
(zoals de rest van mijn kiekjes), en de mannen onder jullie zullen hun ogen
opentrekken. Bij dit spel moest 1 jongen tegen de muur gaan staan,
waar vervolgens twee andere jongen voor gingen staan maar dan gehukt en de ene
met zijn hoofd tussen de ander zijn benen. Dan was het de buurt aan drie andere
jongens die, na af te tellen, op de gehukte jongens sprongen. En dan was het om
ter langste stand houden. Ze waren enorm verbaasd toen ik zei dat mijn
belgische vriendjes dit niet spelen.
s Middags was het tijd voor een waar eetfestijn. Spaghetti a la
manera de Belgica, door Jessica en mij, en dit voor een twintigtal man. Dit waren zowel vrienden uit mijn klas als vrienden uit de hare. Het was
onze poging twee scholen, die enorm verschillen in sociale klasse (zoals ze het
hiet zeggen) te verzoenen met elkaar. Na een hele middag onze saus te laten
sudderen kwamen de eerste mensen aan om op het dakterras te smullen. Na de
eerste mislukte pasta volgde de tweede geslaagde pasta, en iedereen was blij. Twee verschillende klassen bij elkaar zien te brengen leek theoretisch
toch makkelijker. De
school waar ik naartoe ga staat bekend als de school waar de fresas en de pendegos
zitten: de meisjes die om niets anders geven dan hun nagels en hun haar, en de
jongens die alle meisjes om hun vinger draaien. Vooroordelen, je komt ze zelfs
aan de andere kant van de wereld tegen. Nadat iedereen naar huis was vertrokken, konden we beginnen aan een
afwas die vergeleken kon worden met die van op scoutskamp: gigantisch,vuil en
met koud water.
Donderdag werd me nog maar eens duidelijk dat de grens tussen leerkrachten
en leerlingen hier niet veel voorstelt. Quasi elke les praat de leerkracht met een
aantal leerlingen in plaats van les te geven en wordt er gelachen. Ook geven leerlingen de leerkracht een kus, of soms een knuffel; iets
waar men in België waarschijnlijk om zou doorslaan..
Vrijdag, bijna weekend, en boliviaanse markt op school. Elk groepje had
de taak een bepaald(e) aspect/regio/stad/ van Bolivia tentoon te stellen. Iedereen had ook
iets klaargemaakt wat typerend was aan het onderwerp. Wij, die Cochabamba
hadden, hadden chicha (een alcoholische drank gemaakt van maïs, en met
een afgrijselijke geur/smaak), choclo (gekookte maïs) en zwart-achtige aardappeltjes in
een grote pot. Ook
waren er kleine optredentjes, zoals de geslaagde rap van mijn klasgenoot, David
(DVD) de filosoof.
Zaterdag heb ik
kennis gemaakt met de ongelofelijke agressiviteit van de boliviaanse insecten.
Ik maak maar een grapje; hoewel ik gestoken ben door een geniepige bij. Deze is tijdens ik wandelde (met mijn sleffers aan) onder
mijn teen gesukkeld, met gevolg hij zijn angel eens goed heeft laten
doordringen in mijn teen. Heel fijn ook om deze er in de blakende zon al zittend
op straat eruit te halen.
En toen was het zondag, het einde van mijn immense blogbericht maar ook
het begin van het logement van Judith. Zij kwam logeren tot en met dinsdag
omdat haar ouders een paar dagen in Chapare, een tropisch dorpje wat verderop
verbleven. s Avonds hebben we dan ook met onze vrienden, Andres en Hugo, op
het dakterras gehangen.
Zo, jullie hebben weer een gigantische update gehad, en ik hoop dat
jullie ervan genoten hebben.
