Ik heb heel wat in te halen, en ben
blij jullie weer lectuur voor te schotelen :)
Maandag moesten we eindelijk, naar Interpol om nog eens beweging te
zetten in de regeling van ons visum. We moesten allerlei papieren invullen met
onze naam, woonplaats in België en Bolivia, geboortedatum en zelfs kleur van
ogen/haar en gewicht. (hoewel ik hier waarschijnlijk al wel ben bijgekomen,
schreef ik toch mijn oude gewicht; ik moet mezelf toch nog in de waan houden
zeker ;))
Woensdag bestond 'Centro Cultural Anglo Americano' 49 jaar, en dat moest
gevierd worden. Toen ik aankwam op school moesten we ons per jaar & per
geslacht verzamelen voor het podium, waar meneer de directeur in zijn beste
uniform klaar stond een toespraak te houden. Na zijn diepgaande toespraak,
waren ook de leekrachten Engels aan beurt, alsook een aantal leerlingen die
dansten. Na de 'viering' waren we verplicht af te sluiten met het volkslied van
Bolivia en Anglo Americano. Wanneer dit gezongen wordt, worden er altijd 2 leerlingen
naar voren geroepen die de vlag van Bolivia en Anglo Americano (ja, de school
heeft een vlag!) op te hijsen. De 'beste studenten'
krijgen dit privilege altijd en mogen deze o zo belangrijke taak op zich nemen.
Misschien moet ik me toch maar eens achter de computer zetten om het Boliviaans
volkslied van buiten te blokken, want ik voel me meer en meer een
buitenstaander als we dit lied moeten zingen (en dit wordt zo vaak gezongen)
Zelfs de kleinsten van de school krijgen de 'lyrics' in hun hoofd gestampt om
uitvolle borst en met trots mee te kunnen
zingen.
Vrijdagochtend werd er op het nieuws een nieuwe wet voor Bolivia
aangekondigd: de Wet omtrent Racisme. Vanaf nu is het verboden om mensen uit te
maken voor 'cholita, cholo, indio, negro,...' alsook er andere regels zijn (die
ik me niet herinner) Deze wet is er niet door stemming gekomen, neen, Evo
Morales heeft deze wet ingevoerd zonder een stemming te houden. Ook de
oppositie kreeg geen kans om zijn stem/mening te laten horen. (Lang leve de
democratie in België...) De mama is hier niet blij om, ze vindt dat Bolivia op
weg is naar totalitarisme en denkt dat het binnekort zover is dat we zelfs onze
eigen mening niet meer mogen uitspreken. De persoonlijke mening wordt
ingesnoerd door Evo Morales, die nog tot 2025 aan de macht zal blijven. Ik weet
te weinig over het land en de president, dus kan niet goed zeggen wat er juist
aan het gebeuren is. Wel geef ik mijn gastouders gelijk; Bolivia is een
onstabiel land, en als Evo Morales alles gedaan krijgt wat hij wil zal het land
misschien nog onstabieler worden.
Op school ging ik over op een nieuw experiment: Wat gebeurt er als ik
mijn koptelefoon opzet in de klas? Resultaat: leerkracht kijkt, zegt niets en
geeft verder les. Gevolg: een nieuwe bezigheid in de klas.
's Avonds gingen we, hoe kan het ook anders, weer naar onze Cartys. Na er een uurtje te
hebben vertoefd werden we uitgenodigd door de vrienden van iemand om mee naar
hun huis te gaan. 'Het huis is niet zo ver, en we
zullen jullie hierna thuis afzetten'. Bon, we stapten in de auto en kwamen een
halfuur later aan in niemandsland. Het huis was een huis zonder ramen, met amper
licht en muziek. Het lag helemaal buiten de stad, en op een berg. We beseften
pas hoe ver we waren toen we 'El Cristo' (normaal dichtbij) zagen. Een klein
lichtgevend stipje in de verte, zo zag hij eruit. Na een gezellige
verderzetting van de avond werden we gelukkig veilig en wel terug gebracht naar
de bewoonde wereld.
Zaterdag had de mama haar best gedaan lekker te koken. De papa kwam thuis en
zijn ex-schoolmaatje kwam eten. Eigenlijk begin ik
meer en meer te ontdekken/beseffen dat ik in een, hoe zeg ik het, klassieke
Boliviaanse familie terecht ben gekomen. Mijn gastmama had haar eerste kind op
16-jarige leeftijd, is denk ik (geen zekerheid!) op die leeftijd getrouwd, is
nu huisvrouw en doet alles voor mijn gastpapa. Zij maakt de kinderen klaar, Louisa
(de meid) doet de was en het huishouden, de mama maakt het eten klaar en zorgt
voor de rest. De papa werkt en brengt het geld binnen, zet zich aan
tafel wanneer het geserveerd wordt en gaat weer van de tafel wanneer hij gedaan
heeft met eten. Soms is er een kleine wil in mij om te zeggen 'He jij papa,
zo'n moeite is het nu ook weer niet om je bord weg te zetten, toch?' maar dan
denk ik 'neen, dit is de cultuur, dit is de man in huis, ik mag hier niet op ingaan'.
En dat doe ik ook niet; ik ruim braafjes de tafel af om hierna wat te helpen
met de afwas (als Louisa dit niet moet doen) 's Avonds ging de papa naar een
reünie van zijn school (de school waar ik nu zit) om na 30 jaar zijn
klasgenoten terug te zien.
Zondag (een paar dagen geleden, ik begin late blogberichten in te
halen!) was het vergadering bij mij thuis voor de eerste trip. Vrijdag
15/10/2010 om 8u 's morgens vertrekt de bus naar La Paz, waar we met 5 uit AFS
Cochabamba naartoe reizen. Dinsdag keren we, onvermijdelijk uitgeput, terug
naar huis. Na
toestemming te hebben gekregen van de gastoudjes en AFS, moeten we nu beginnen
met alles te beginnen regelen. We reizen met de
maatschappij ' Trans Copacabana S.A. ' , een veilige busmaatschappij die ons
90Bs aanrekent om heen en terug te reizen. Reizen naar La Paz duurt een 8-tal
uur en wanneer we hier aankomen worden we door een vriend uit de familie van
Marieke (uit Sint Nijs) opgehaald om gebracht te worden naar ons huisje. Ons
'huisje' is een kamer ter grootte van de tv-kamer in Ekeren, met 1 twijfelaar,
1 matras, 1 toilet en 1 douche. Dat het een avontuur wordt, is zeker. Dat het
enorm grappig gaat zijn om hier te verblijven, is ook zeker. In La Paz zelf
willen we een aantal dingen bezoeken, de AFS'ers uit La Paz terug zien, en de
feestjes eens uittesten. Er is namelijk een drum and bass feestje in La Paz,
dat we zeker niet willen missen. (3 maanden geen feestje met zulke muziek, ik
ga losgehen als ik die beat in mijn oren hoor suizen)
Op zich gaat het al leuk worden omdat we alles in alle vrijheid kunnen
doen. Ook is het de eerste trip die we gaan maken, waardoor iedereen enorm
enthousiast is en niet meer kan wachten te vertrekken.
Zondag heb ik ook voor de eerste keer geskyped met de familie in Ekeren.Heel
raar om iedereen in (bijna) levende lijve terug te zien. Wel plezant om
iedereen (including de katten en de cavia's) terug te zien/spreken. Het lijkt
echt lang geleden dat ik nog in Antwerpen heb rondgedwaald, maar dat is het
eigenlijk ook.
27 september 2010: Een zeer gelukkige verjaardag aan mezelf, ik werd 18
!
Volgens mijn gastouders was dit de dag waarop ik volwassen werd, en zou
alles wat ik verkeerd deed bestraft worden. Geweldig vooruitzicht, hoewel ik
mezelf na deze drie maanden niet volwassen(er) voel dan ik was/niet was in
België.
Om 8u moest ik aan het stadion staan, omdat alle scholen in Cochabamba
daar de kans kregen een toespraak van hun 'goede vriend' Evo Morales bij te
wonen Daar vlogen een aantal me in de nek en kreeg ik ontzettend veel kussen en
verjaardagswensen; ze waren het niet vergeten. ik was gelukkig. Terug thuis
kwamen mijn gastouders met een speciaal kadootje naar huis: ik kreeg een paar
oorbellen en een ketting in zilver en met een lila-achtig steentje genaamd
'Bolivianita'. Dit is een steentje dat men enkel in Bolivia kan verkrijgen en
daarom vonden mijn gastouders dit een gepast kado. '' Zo hopen wij dat je ons nooit
zal vergeten, je boliviaanse familie ''. ik was ontroerd. 's Avonds, na een
hele middag koken/klaarzetten met de AFS'ers, begon het feest. In tegenstelling
tot wat ik dacht doken er zo'n 35 mensen op die m'n verjaardag mee wilden
vieren. Er waren broodpudding, pannekoeken, broodjes, groentjes, koekjes,
chipjes en natuurlijk de onmisbare verjaardagstaart. Hier moest ik, volgens
Boliviaanse traditie, in bijten waarna een aantal m'n hoofd hierin duwden.
Hierna volgde wat muziek, wijn, bier en andere sapjes. Verjaren aan de andere
kant van de wereld, het was geslaagd.
Na twee dagen niksen, luieren op school, was het tijd voor donderdag. En
naar die dag keken we uit, want Jasper (uit Turnhout) zou vanuit Tarija naar
Cochabamba komen. Toen hij aankwam was het tijd om al onze wilde verhalen uit
te wisselen; het waren er veel. Heel plezant om eens verhalen te horen vanuit
een andere stad, hoe het leven daar is, hoe de familie is en hoe hij zich daar
al heeft geamuseerd deze tijd.
Ook vrijdag hadden we onze dag met Jasper gepland en toen hij 's avonds
terug weg moest gingen wij naar Cartys, ons (intussen) vertrouwde stekje, waar
we onze avond hebben doorgebracht.
Zaterdag zouden Judith en ik voor haar ouders en mijn gastmama (de papa
zat in Cobija) koken; wortelsoep, aardappelgratin, bloemkool in witte saus en
worst. Na een hele middag zwoegen en zweten (of is het zweten en zwoegen? ik
vergeet zelfs de Nederlands spreekwoorden!) kregen ze allemaal een heerlijk
maaltje op hun bord.
Zondag belde m'n neef (Darwin) of ik geen zin had om iets te gaan
drinken voor mijn verjaardag; ik werd tenslotte toch maar 1 keer 18! Natuurlijk
had ik hier zin in, en nadat hij me kwam ophalen hebben we uren rondgereden
door Cochabamba met wat muziek op de achtergrond. We zijn naar overal en
nergens gereden, naar plaatsen die ik nog nooit gezien had, om tenslotte ergens
iets te gaan drinken. Onderweg heb ik ook m'n eerste Boliviaanse auto-race
meegemaakt. Een auto (lijkend op een afschuwelijk speelgoedautootje met
allerlei tekeningen) maakte een grollend geluid naar de auto van Darwin, waarop
hij antwoordde met een al even vreemd grollend geluid. Tijd om te racen, tussen
alle auto's door, om tenslotte in stijl (en snelheid) te winnen. Mijn neef was
weer gerustgesteld, zijn ego was weer gestreeld. Hoewel ik er goed mee overeen
kom, zijn er sommige dingen waarmee ik niet om kan gaan. Zijn racisme tegenover
de 'niet blanken' en de manier waarop hij geweld promoot. Het zit hier
vastgeroest in de cultuur om met vechten respect te krijgen van iedereen. En
vechten, dan bedoelen ze ook echt slagen tot er iemand neervalt. Integratie in
Bolivia of niet, met vechten krijgen de bolivianen toch geen respect van mij..
