Ondertussen zijn we aanbeland in Cobija, en staat er versgeschreven blogbericht dan ook klaar voor jullie.
Vlucht 1: Cochabamba - La Paz (35min)Vlucht 2: La Paz - Cobija (1u)
Onderweg van La Paz naar Cobija kon ik aan de vegetatie zien dat we steeds dichterbij kwamen. Van een koud/bergachtig landschap vlogen we richting een vlakke, groene en tropische vegetatie. Alleen nog maar bij het zien van Cobija leek het wel of ik de warmte kon voelen, de zon voelde branden in de uitgestrekte velden.
En ja, toen ik me uit het vliegtuig begaf viel de warmte als een gigantisch zware blok op me neer. Binnen de vijf minuten stonden we allemaal in het zweet, en werden onze koffers gelukkig op een karretje naar de auto gebracht.
De papa stond ons op te wachten met een gigantische jeep waarin de airco vollen bak stond te draaien; maar goed ook, want bij de aankomst had ik het gevoel dat ik deze hitte geen maand ga kunnen uithouden.
Mijn (voorlopige) ervaring in Cobija :
-40graden = haast uithoudbaar
-het lijkt een dorp; volgens de papa wonen hier zon 80.000 mensen (de menigte van Pukkelpop 2009 ...)
-geen enkele supermarkt te bespeuren, enkel kleine winkeltjes waar je àlles kan vinden.
-Mini-eetkraampjes aan de rand van de straat
-Een ander type mensen: Cobijenen hebben een donkerdere huidskleur
-Omdat we ons op 5minuten van de Braziliaanse grens begeven, lopen hier veel brazilianen rond. (deze zien ero ok stukken beter uit dan de Bolivianen)
-De taxi is een moto/brommer
-VLEES + rijst met kaas (rijst gekookt in water, waar vervolgens kaas bij wordt gekapt tot het een brij wordt. ik ben nog steeds niet gewend aan de afschuwelijke smaak..)
-Familie lijkt nog belangrijker als in Cochabamba; je ziet ze praktisch alle dagen
-Stortbuien zijn vaak voorkomend
-Nieuwe gruwelijke insecten (ook hàd ik een vriendje in mijn kamer, die leek op het vriendje van Wall-E. Wegens de grootte en de snelheid waarmee het door mijn kamer hostte kon ik hem niet langer in leven laten.)
-Muziek = Funky; braziliaanse muziek die je kan vergelijken met Reggaeton alleen sexier (aldus neef Jaime) Ik moet dringend iets doen aan mijn hakkerige danspasjes..
-Bijna iedereen bezit een Chako (boerderij op de boerenbutien). Wij hebben er koeien (melk kopen we niet in de winkel) en paarden.
-Mensen zijn opener dan in Cochabamba, en lijken gelukkiger.
-Douche = douchekop waar dunne sliertjes water uitkomen.Gebruiksaanwijzing: laat de douchekop openstaan tot deze een plastieken bak vult met koud (¡) water. Neem een kruik, kap deze over je heen, smeer je in en kap de rest van het water over je zeeploos bent.
-Hier hebben we twee meiden: Nancy die eens in Cocha was (ik kan ze niet uitstaan) en Miyuki (15 jr) die sinds een maand werkt bij ons thuis.
-Internet = meeeeega traag
-Armoede reikt zich over heel Bolivië, en dus ook in Cobija. Op straat lopen nog steeds 8-jarigen rond die je helpen met te parkeren, in de hoop ze hiervoor een paar bolivianos krijgen.
-Het hele gezin lijkt wel open te bloeien nu ze hier zijn; veel vrolijker, vragen constant of ik het hier ook zo leuk vind als zij, en genieten van de hitte en de boerderij met huisgekweekte ananas. Ook valt het me op dat mn relatie met hen steeds beter en beter wordt, waar ik natuurlijk ook vrolijker van word.
Èen van mijn (voorlopige) hoogtepunten de trouw van Yvanna en Elias (11/12/10) Hiervoor moèst ik een (Braziliaans) kleedje kopen, werd mn haar platgetrokken (door een rokende/zwetende kapper die meedanste op de 90s muziek weerklinkend uit zijn kapsalon) en mn gezicht volgeplamuurd. De trouw zelf was èèn decadente bedoeling, alles tot in de kleinste details uitgewerkt. Er was een ceremonie, de aantrede van het koppel, de eerste dans, het aansnijden van de taart en veel feest.Er was zon 400 man aanwezig, en iedereen kreeg een aandenken mee naar huis: een bord met foto van het koppel, gebakjes, een speciale servet met hun initialen, een vaas met bloemen, een waaier en meer gebakjes. Hoeveel geld er in deze avond gestoken is wil ik echt niet weten Niettemin was het een schitterende avond! Het koppel strààlde echt geluk uit..
+ : op de trouw heb ik de Boliviaanse SAmmy TANghe leren kennen. Het duurde even voor ik wist aan wie hij me deed denken, mar als snel moest ik mn lach inhouden.Ge-wel-dig !
Boodschappen doen en gaan uiteten in Brazilië is de gewoonste zaak van de wereld in Cobija. Een paar dagen geleden nam mn nicht me met haar vrienden mee naar Braziliê om te smullen van een pizza buffet. Pizza met kip, vlees, fritjes, spek, kaas, groentjes maar ook pizza met dulce de leche (caramelachtig), chocolade en allerlei fruit ! Ik beeld me jullie al in met gruwelijk afkerende gezichten, maar deze pizzas waren heerlijk :)
Ook boodschappen doen, doen we geregeld over de grens, ook vooral omdat ze er een groter aanbod hebben. Wel tof om zo maar even de grens over te gaan voor wat melk en fruit, om vervolgens weer terug te keren.
Zoals jullie kunnen lezen, heeft Cobija veel te bieden. Zoveel nieuwe indrukken, nieuwe mensen met verschillende persoonlijkheden. Hoewel Cochabamba de top is, wil ik hier nog niet weg. Er valt nog veel te ontdekken, feesten, leren eten en meer van dat.
merken jullie ook niet dat praktisch al mijn blogberichten met ''omdat het weer lang geleden is'' , ''sorry, het is weer lang geleden'' aanvangen ? Misschien stop ik er beter mee en vlieg ik beter meteen met de deur in huis om jullie alles te vertellen. Maar, dan is er geen inleiding en in een goed blogbericht mag dit niet ontbreken. Goed, in volgend bericht vertel ik jullie kort samengevat wat er de afgelopen twee weken gebeurd is in Cochabamba. (te beginnen na Chapare)
Soms zijn er van die dagen dat je thuis wat rondhangt, eens lekker kookt, wat interessante weetjes op facebook zoekt (met de nadruk op zèèr interessant) en meer van die onbenullige dingen zoekt om je mee bezig te houden. Wel, als een cake bakken onder koken valt is dit nummer 1 op mijn lijstje. Deze was bedoeld voor Emily (Antwerpen) die een feestje gaf voor haar 18 verjaardag, waarvoor Jorik Judith en ik ons best hebben gedaan onze beste bakkunsten te tonen. En met succes, hij was heerlijk. Ook blogberichten onderhouden zijn een verplichting waarvoor ik soms de moed niet verzameld krijg; maar dit lukte me op bepaalde dagen.
Belangrijk om weten is dat we tòch niet gaan verhuizen. ''dit is Bolivië'' denk ik dan ... De eigenares van ons appartement (die ons zonodig vòòr december uit het huis wou) belde de dag dat we net een appartement gevonden hadden (Penthouse, centraal, veel licht en een grotere oppervlakte) en op het punt stonden het contract te tekenen. Om financiële redenen besloot de eigenares om het appartement tòch niet te verkopen, waarop ze ons bijna smeekte te blijven. Omdat er weinig tijd restte voor we naar Cobija gingen, en verhuisstress toch altijd iets is wat je wenst te vermijden, besloten we om op haar wens in te gaan en voorlopig te blijven. Wel wordt het tijdens ons verblijf in Cobija helemaal onder handen genomen; al het stijlvolle (!) behang van de muren, een nieuwe laag verf, ...
Waar ik me vooral mee bezig heb gehouden de afgelopen twee weken zijn de proclamaties van andere Belgen. Zo ben ik naar de act (je weet wel; diplomauitreiking in toga, volkslied, melig gedoe en het gooien met de hoedjes) van Jessica geweest, en vervolgens naar haar grote feest. Omdat ik m'n kleed van de mama niet mocht gebruiken, moest ik een kleedje van m'n gastzus aandoen. Net zoals mijn feest was er de aantrede van alle studenten, een diner en een leuk feest. De volgende act was die van Jorik, waarvoor we deftig opgekleed naar een school mochten rijden die meer leek op het witte huis dan wat anders. Na de act werden we door zijn ouders uitgenodigd om pizza te komen eten, een glaasje schuimwijn te drinken en wat te waterpijpen.
Omdat het afgelopen zondag 2de week van de Advent was, en Kerstmis dus steeds dichterbij komt, woonden we met het hele gezin nog eens een viering bij. Op zondagmiddag gaan we meestal uiteten (zondag=familiedag), en deze keer gingen we nog eens naar het restaurant van de tante en nonkel (Rodizio), waar ik een heleboel nieuwe familie leerde kennen. Hoe groot families hier zijn kan je je niet voorstellen. Via via is iedereen wel een beetje van familie van elkaar. Iedereen heeft namelijk zowel de achternaam van de vader als van de moeder, waardoor je vaak mensen tegenkomt die 1 van je achternamen delen. En deze zijn familie, waardoor de hele stamboom nòg gigantischer wordt ... Ik vind het wel iets, die familiale sfeer. Er wordt zoveel belang gehecht aan je familie; familie gaat altijd voor, wat er ook gebeurt.
Maar gelukkig kan je na je familiale verplichtingen plaats maken voor je vrienden. Zondag was ik dan ook uitgenodigd door Alexandra (een meisje uit de klas) die een paar dagen later vertrok naar de VS (studies) en hiervoor een afscheidsbarbecue deed. Ik was wel blij dat ik was uitgenodigd, tenslotte kennen ze mij nog niet lang. 1 groot hamburgerfestijn en bijhorende drankjes. Er waren niet veel mensen, waardoor het ook gezellig was en ik de mensen wat beter kon leren kennen. Mijn eerste ritje achterop de moto heb ik trouwens zondag meegemaakt; ge-wel-dig ! Met de wind in de haren scheejste ik door de straten van Cocha, een echt gevoel van vrijheid.
En ondertussen naderde het vertrek naar Cobija, waarvoor ik enerzijds heel enthousiast was, maar anderzijds met 'schrik' naartoe ging omdat het voor zo'n lange tijd zal zijn. Van 9 december tot 15 januari 2011 (!) vertrek ik naar het Noorden van Bolivië, COBIJA. Een streek in het departament Pando (Bolivië) aan de grens met Brazilië. Tropische temperaturen, veel groen, veel brazilianen, ... Uiteindelijk, ik denk dat dit een hele nieuwe ervaring (een ander deel) in mijn AFS-avontuur zal worden ... Koffer gepakt, zonnebril/crème en muggenstick in de hand, hop naar niemandsland !
