Blogberichten. Ze worden hoe langer hoe lastiger om te onderhouden. Niet omdat ik niet wil, neen, ik zou jullie graag zoveel mogelijk vertellen over m'n avontuur. Het blijft moeilijk om me achter de computer te zetten, me te concentreren, en te schrijven in plaats van af te spreken met de een of andere, of naar de universiteit te gaan. Al bij al zal ik proberen voor de laatste maand nog een aantal blogberichten te plaatsen, zodat we dit jaar toch schoon kunnen afsluiten. Hier gaan we dan, na bijna een maand hebben jullie opnieuw leesvoer !
& FELIZ PASCUA.
Ja, Pasen is al relatief lang gepasseerd, maar omdat dit in Bolivië (en in mijn zeer gelovige gezin) een nieuwe ervaring was, verdient dit een laat blogbericht. Voor ik over Pasen begin, kan ik al vertellen dat mijn gastmama 40 dagen geen rood vlees heeft gegeten (en voor Bolivianen, vleeseters, is dit een zeer moeilijke opgave). Ook zij wou een opoffering maken aan God, om hem te bedanken voor alles wat we hebben en wat ons niet overkomen is. Ook vertelde ze me dat haar geloof in God enorm versterkt is bij de Geboorte van Wilfredo (5jr, één van de tweeling) en Cirito (14jr). Omdat beide een lichamelijke handicap hebben en dus niet kunnen wandelen, zocht mijn mama in haar geloof naar een antwoord op de vraag 'waarom' dit zo was. Ze dacht dat ze iets verkeerd had gedaan, vroeg zich af waarom God haar deze kinderen had gegeven, en na lang zoeken vond ze het antwoord. Bij God. Dit gezin maakt me geloviger dan ik ben, en dat is vreemd. De uitspraken die ze maken, de raad die ze me geven, verhalen die ze vertellen en manier waarop ze leven heeft mij een geloviger mens gemaakt dit jaar. En ik begrijp m'n gastouders volledig; ze zoeken bij de Kerk een soort houvast, een soort verklaring voor de dingen die hen, of anderen, overkomen. Het helpt hen.
Witte Donderdag, a.k.a. 'de Kerkentocht'. In Cochabamba is het namelijk de gewoonte om op deze dag welgeteld 12 kerken te bezoeken. Heel de stad liep vol met mensen die zich in de overbevolkte kerken wurmden om hier 5 minuten te bidden, en vervolgens naar de volgende kerk trokken. Er liep volk op straat van alle leeftijden, het verbaasde me dat er ook veel jongeren liepen. Wij deden deze kerkentocht dan ook met een aantal vrienden, en slaagden erin 4 kerken te bezoeken. Sommige kerken kon je gewoon niet binnen vanwege de massa die er was, het was onvoorstelbaar. Na onze mini-kerkentocht (want zo mag je die van ons wel noemen) kochten we anticucho (reepjes gebakken koeienhart op een saté-stokje en geserveerd met een aardappel en pindasaus. Dit wordt verkocht op straat) en gingen we naar huis. M'n gastvader was die dag trouwens aangekomen van Cobija om Pasen met zijn gezin te kunnen vieren. Eigenlijk vind ik het best jammer dat hij zo weinig naar Cochabamba komt, omdat we elkaar daardoor niet heel goed kennen.
Met Witte Donderdag, alsook Goede Vrijdag, werd er nergens rood vlees gegeten en maakte m'n mama dan ook allerlei visgerechten voor het gezin een paar vrienden uit Cobija. Na dit ware feestmaal hielden ze hun siesta en namen we deel aan de 'Procesión', iets waarvan ik op die moment niet wist wat het was. Ja jongens, ik deed mee aan de kruistocht, samen met zo'n 700 anderen. Aan de kerk vlakbij ons thuis verzamelde iedereen zich. De mensen waren in het zwart gekleed, de pastoor stond vanvoor, hierachter een misdienaar die het grote houten kruis droeg, een andere met 'n Maria beeld, 'n Christus beeld en een aantal mannen droegen een kist met Christus in. We zouden de kruistocht afleggen, die zo'n 3 uur duurde en waarbij we 12 stops doorheen de hele stap maakten om te bidden. Mensen rouwden, huilden en liepen er verslagen bij, en ik was weer zeer slim geweest om een bloementopje aan te doen...
Nu maakte ík deel uit van een heuse attractie voor de toeristen en Braziliaanse studenten. Sommigen zag je met hun labtop al skypend uit de raam van hun appartement hangen, anderen kwamen nieuwsgierig kijken naar de voorbij strompelende massa. Op dagen als deze merkte ik eens zo hard hoe invloedrijk het geloof is voor de Boliviaanse samenleving. Hun tradities, gewoontes, waarden en normen zijn hier vaak op gebaseerd, iets wat we ons in België niet kunnen voorstellen. Zo loopt meer dan de helft van de jongeren hier bijvoorbeeld met een Parter Noster rond hun nek. Toen de tocht erop zat, was er nog een afsluitende misviering waar ook wij niet ontbraken. We waren kapot toen we thuiskwamen, 3 uur wandelen was echt wel genoeg. Mijn gastouders waren blij dat ik mee was geweest, zo had ik weer een nieuwe anekdote voor mijn boek (blog).
Stille Zaterdag verliep zeer stil, zeer gewoon, maar ook zonder enig vlees op tafel. Het was een familiale dag, een dag waarbij iedereen thuis bleef, een middagmaal met zijn familie had en 's avonds niet uitging. Er was ook zo goed als niets te doen in de stad, iedereen zat thuis. Mijn papa zou deze dagen niet drinken, maar vertrok niettemin naar het restaurant om met mijn nonkel te praten/drinken. Dit zorgde er dan ook voor dat we zondag niet naar de mis gingen, wat ik ergens zeer jammer vond. Toen iedereen zijn bed uitkwam, haalde ik mijn 'paaspakket' boven, de chocolade en andere lekkernijen die ik een lange tijd terug van mama en papa opgestuurd had gekregen. Ze waren euforisch, en vielen dan ook meteen aan op een reep Côte d'or. Voor het middageten vertrokken we naar het restaurant van m'n tante en nonkel, de 'Rodizio'. M'n mama kon na 40 dagen terug vlees eten, en haar gezicht was dan ook geld waard toen ze haar bord kreeg. We bleven er wel uren praten, eten, praten, nog wat eten, gezellig samenzijn met de familie. Pasen was geslaagd, iedereen was tevreden en de mama was trots dat ze de Vasten was doorgekomen. Ook ik was blij Pasen eens te vieren vanuit een veel religieuzere hoek, een feest dat hier toch meer is dan alleen de chocolade (die uiteraard ook NIET mogen ontbreken;-) ) Ik vergeet het nooit.
