Ik ben alweer laat met het plaatsen van blogberichten, waarvoor mijn
gemeende verontschuldigingen. De moed om te beginnen schrijven
lijkt steeds verder weg te drijven, dus wordt het tijd dat ik deze terug vastgrijp.
Vandaag heb ik me, met een heerlijke groene appel, gezet aan de computer
om jullie een nieuw bericht voor te schotelen.
Woensdag 20 oktober (ja hoor, voor mijn blog gaan we terug in de tijd) begaf ik me
terug naar school, met La Paz nog in mijn gedachten. Het gedacht dat ik nog
maar even naar school moest gaan deed echt deugd. Op school vroeg iedereen waar
ik in godsnaam uit had gehangen (Eva, jij bent te lui om naar school te
komen, maar ik zou het in jou plaats ook wel doen meisje!) Noem me maar lui, ik vind
het geweldig school te skippen. s Middags moest iedereen van AFS naar Interpol gaan om opnieuw wat
beweging in ons visum te krijgen. Na Interpol zijn we met zn allen naar mij
thuis gegaan om ons rond de tafel te zetten en reisplannen te maken. Het werd
een hele kalender, met voor elke maand een reis, die we hopelijk uit kunnen voeren.
Vandaag kreeg ik te horen dat Louisa, onze meid, voortaan niet meer bij
ons komt werken. Het is al een aantal keer zo geweest dat ze vroeger vertrekt
en later aankomt dan er is afgesproken. Aangezien we het altijd druk hebben
thuis (zeker met mijn twee gehandicapte broertjes) vond de mama dat het genoeg was. Ze wil iemand met
verantwoordelijkheid, iemand op wie ze kan rekenen, en vandaar dat het agentschap
een nieuwe meid gaat zoeken. (Ze hebben hier een hele organisatie/agentschap
met potentiële meiden)
Donderdag stonden we om 8.30 klaar om bloed te laten trekken in het
ziekenhuis. Omdat we vroeg klaar waren en nog niet echt zin hadden ons op de
schoolbanken te storten besloten we rustig te ontbijten bij iemand thuis.
Resultaat? Toen we op school aankwamen restte ons slechts een uurtje les,
waardoor de tijd eens snel voorbij ging.
s Middags ging ik eten bij Marieke thuis en van daaruit naar de
Relieve. Relieve is een fotostudio waar alle laatstejaarsstudenten uit
Cochabamba fotos laten trekken voor het jaarboek. Aangezien ik vorige week een
Spaanse tekst in elkaar moest puzzelen, kan mijn foto er toch niet bij
ontbreken, toch? Gekleed in een felblauwe-met witte kraag- toga en bijpassende
hoed (de naam ontglipt me) kon ik me laten vastleggen op camera. De fotograaf
was me er eentje; voor hij fotos nam werd mijn haar goedgelegd en mijn gezicht
in de juiste richting geduwd om vervolgens in een verkrampte houding een geforceerde
tandpasta-smile te tonen. Maar het is gelukt, ik sta in het jaarboek !
Omdat de griep was uitgebroken (vrij tot zeer overroepen) moesten we vrijdag
niet naar school gaan. Na een hele dag luieren (we doen hier ook niets anders)
hadden we zin om, s avonds, na Cartys, een nieuw discotheekje te ontdekken. Het
werd Chupitos, een kleine maar gezellige discotheek, 18+ en gratis inkom.
Zaterdag werd ik vroeg uit bed gehaald door de mama; het was
International Day op de school van mijn broertjes en België was ook van de
partij! Dat België hier dan toch ergens bekend is verbaasd me echt. Op AISB
(American International School Bolivia) werden 28 landen tentoongesteld in
kleine kraampjes met typisch eten en/of drinken. België was niet veel soeps,
aangezien niemand wist wat typerend was aan ons land. Samen met de gastmama
hebben we gesmuld van Peru, Taiwan, Paraguay, Uruguay, Afrika, Zwitserland,
Italia, China, Korea, Venezuela, Nieuw-Zeeland, Je kan het al raden, we
hebben (nog maar eens) veel te veel gegeten
(Diegene die geïnteresserd zijn, twee kilo extra heeft zich een weg tot
bij mij gevonden)
Zondag was het barbecue op het dakterras van Jorik en net zoals de
barbecues ten huize Ekeren hadden we te veel eten. De zon straalde over
Cochabamba, we hadden muziek, het vlees lag op de barbecue, START! Eten! Het
werd een eetfestijn tot en met, waar we allemaal van genoten hebben.
Maandag ging de laatste week les van start. Eigenlijk kan ik het geen
les meer noemen; wanneer ik aankwam op school werden de twee eerste lesuren
ingelast als examen, waardoor ik niets anders kon doen dan met mijn duimen
draaien. I-pod in de oren, hoofd op de bank en luisteren maar. Maandag, dinsdag
en woensdag waren dezelfde liedjes. Gelukkig zijn er nog de vriendjes en
vriendinnetjes die school even beu waren, anders waren deze dagen een
marteling.
Dinsdag trof ik een sympathieke vrouw in mijn badkamer, onze nieuwe
meid. Cynthia is 31 jaar, heeft 6 jaar in Spanje gewerkt als huishoudster, heeft
daar ook haar vriend gevonden, heeft geen kinderen, is altijd vrolijk en kuist
het huis geweldig! Ook is ze streng tegenover mijn kleine broertjes, waar ik
wel blij om ben aangezien ze niet echt opgevoed zijn..
Ik denk dat ik met Cynthia een goede relatie kan opbouwen, in
tegenstelling tot de lieve maar zwijgende Louisa. Voor sommige betekent zon
band niets, maar ik vind het belangrijk om met Cynthia een band op te bouwen.
Woensdag ging ik na school naar Berdien. Met haar familie is het serieus
misgelopen, en omdat het beter was dat ze er zo snel mogelijk weg was, moest ik
haar komen helpen inpakken. Toen de koffers ingepakt waren en een droog
afscheid volgde, mocht ze bij mij intrekken tot er een nieuwe familie gevonden
was. Toch altijd raar, het veranderen van gastgezin, omdat het soms van de ene
dag op de andere (zonder dat je het ziet aankomen) kan gebeuren.
Zo, ik heb nog een typisch Boliviaanse gebeurtenis om te melden, maar deze verdient een apart blogvakje!
