Dag allemaal,

Omdat er de afgelopen twee weken (de twee weken waarvan blogberichten ontbreken) er zich niet al te veel spectaculaire dingen hebben voorgedaan, zet ik in volgende blogbericht de dingen die ik jullie wil vertellen. Als jullie er hierna nog niet genoeg van hebben (ik kan me wel voorstellen dat al die letters jullie op den duur gek maken) overlaad ik jullie met de bekende ‘wist je dat’, ditmaal over Bolivië uiteraard !

Allereerst, op 4 november heb ik een spaghetti-saus gemaakt volgens het recept van DE mama (en hier bedoel ik niemand minder dan mijn echte mama mee), die –hoe kan het ook anders- geslaagd was, en hiermee bedoelende dus (bijna) smaakte naar de spaghettisaus in Ekeren. Meestal experimenter/kook ik als de gastoudjes weg zijn, waar mijn broertjes blij om zijn zolang er geen groenten in het experiment verzeild raken. Helaas, daar draait het hele experiment om: mijn broertjes groenten leren eten! Resultaat van de spaghettisaus? Ze hebben gegeten, gesmuld en slechts de gourgetten laten liggen. Op naar stap 2: meer groenten.

Jullie weten ondertussen al wel allemaal dat ik Skype geïnstalleerd heb. Zondag heb ik hier 4 maal gebruik van gemaakt, door te skypen met Laura, Babette, Evelien en het thuisfront. 4 maal skype = TE VEEL. Omdat ik zo enthousiast was dat iedereen online was, had ik er niet aan gedacht dat het misschien te veel zou zijn. Toen ik dan ook na een paar uur klaar was met de Skype zaten mijn gedachten onvermijdelijk in Ekeren, met gevolg ik niet de vrolijkste was die avond. Les voor mezelf; met maximum 2 mensen per skype-date praten.

Wat ik jullie ook kan vertellen is hetvolgende: sinds een week zijn mijn broertjes veranderd in yoghurtvretende monstertjes. Elk uur van de dag sluipen ze naar de ijskast, om er een zak (veel vloeibare producten als melk en yoghurt zijn niet verpakt in karton maar in een zak) yoghurt uit te halen en deze vervolgens vo-lle-dig op te drinken. Hierdoor moest ik gedurende de 5 dagen dat ik alleen thuis was, 4 maal naar de supermarket om de ijskast (en mijn broers) te voorzien van hun nieuwe verslaving: Yoghurt.

26 november 2010 heb ik mijn ‘graduacion’ m.a.w. mijn proclamatie op Anglo Americano. Op het Koninklijk Atheneum Ekeren gingen we hier naartoe met een deftig kleedje boven de knieën, eventueel hakken en wat opgemaakter  dan anders. Maar beste mensen, ik begeef me in Bolivië en zo gaat dat hier niet. NEE. in Bolivië kruipen de meisjes, na de kapper/styliste bezocht te hebben en na een grondige bruinings-en dieetkuur, in een waar galakleed (zoals wij op tv zien, maar NOOIT gebruiken) tot op de grond met hakken om U tegen te zeggen. Zwart mag het kleed niet zijn, want dan ben je in de rouw en dus niet in form voor het feest. Ik mag me de komende dagen zulk een kleed zoeken, dat me gemiddeld 150$ gaat kosten …

Wat meer? Oja, in februari 2011 trek ik naar de Universidad San Simon om me tussen de filosofen in spe te begeven. Ja, mijn  toekomstige boliviaanse (!) studie wordt filosofie. Eind September 2011, wanneer ik terug aangepast ben aan België, ga ik voor ‘bachelor in de sociologie’ aan de Universiteit Antwerpen. Kan ik rustig van ‘t stad genieten en hoef ik niet nog meer geld van de oudjes af te luizen om op kot te gaan.

Sinds een week huizen mijn grootouders langst de mama haar kant mee bij ons omdat ze ziek zijn en goede medische zorgen nodig hebben die niet in Cobija, maar in Cochabamba te vinden zijn. De oma is 74, de opa is 81 en omdat ze niet weten wat ze juist hebben start een volledige analyse in het ziekenhuis.

Meer nieuws uit Bolivië: woensdag was ik op een decadente theekrans met de mama, een theekrans ten voordele van de eindejaarsreis voor de toekomstige ‘Promo-2011’. Een gigantische zaal bekleed met witte gordijnen, ronde tafels met bloementafellakens, dure tassen + bestek & als kers op de taart een bord met allerlei speciale -duur uitziende- taartjes en koekjes. Alleen al aan de zaal en de bekleding hebben ze, naar mijn mening, een fortuin moeten uitgeven, laat staan aan het eten en de thee. Iedereen was opgekleed, maar omdat ik niet op de hoogte was van het ‘niveau’ van de theekrans strompelde ik (naast mijn opgekleede mama) binnen op sleffers, m’n grijze tweedehandsrokje, een gewone t-shirt en zero shmink. ‘weer een uitwisselingsstudent’ zullen ze denken … Achja, ik ben nu eenmaal niet opgewasssen tegen dat decadente gedoe.

Misschien wel het belangrijkste nieuws van allemaal: IK GA VERHUIZEN. Geen paniek, ik moet/wil niet van gastgezin veranderen. De eigenares van wie we ons huidige appartement huren heeft plots besloten dat ze het appartement enkel nog wil verkopen, en dit voor een belachelijk dure prijs. Gevolg hiervan is dat mijn gastouders besloten te verhuizen, maar dit moet gebeuren voor December … Veel tijd hebben we niet, we zijn als gekken op zoek en hebben al wat appartementen bekeken. Het kan dus zijn dat we wat later naar Cobija gaan, omdat we pas willen vertrekken als we genesteld zijn in ons nieuwe appartement. Als ik nieuwjaar haal, ben ik blij : ) Ook al is het huidige appartement nog maar vier maanden mijn thuis, ik ben er echt gehecht aan, alsook aan mijn vertrouwde stekje (de slaapkamer). Ik vind het dan ook jammer dat we verhuizen maar dan heb ik deze, voor mij nog onbekende, verhuisstress ook eens meegemaakt.

Eergisteren heb ik iets meegemaakt, iets geweldigs-leuk-fijn-onvervangbaar en dus iets waar ik gelukkig van ben. Toen ik de ondergrondse garage opreed met de mama, overhandigde de portier van ons appartementsgebouw me een groot postpakket, waarvan ik het handschrift van Laura herkende op de doos. Thuis was het eerste wat ik deed dan ook het postpakket zorgvuldig openmaken, om vervolgens echte schatten te ontdekken. Echte Belgische chocolade (waarvan ik 2 reepjes reeds verorberd heb), een gigantische Belgische vlag een welverdiende plek aan mijn muur verdient, een prachtige sjaal die sinds eergisteren rond m’n nek hangt, avonturenvoer = chocolademousse uit een zakje (enkel water toe te voegen), een rasecht stationsromannetje dat ik intussen al uit heb wegens zin om me te verdiepen in Nederlandse lectuur van topkwaliteit (!) en tenslotte ellenlange maar niettemin zalige brieven van Laura, Caitlin, Elien en Evelien. It made my day

Laat ik even een einde maken aan mijn blogbericht, dat mits inkorting toch nog lang is geworden. Morgen verlaat ik Cochabamba en vertrek ik naar Santa Cruz voor het concert van mijn goede vriend David Guetta. Meer nieuws krijgen jullie volgend weekend dan ook te horen!

15-11-2010 om 02:26 geschreven door Eva