M'n dierbare Belgen!

Aangezien ik weer even verdwenen leek te zijn, en ik binnen enkele dagen op vakantie vertrek, lijkt het me een goed idee jullie een vergeschreven bericht voor te schotelen. En hoewel ik veel te vertellen heb, prop ik het in éen bericht. Enjoy!

Zoals AFS zegt, bestaat mijn jaar uit 1/2 middelbaar en 1/2 universiteit. Van juli tot november ging ik naar school, en enkele dagen geleden is mijn vakantie opgehouden. Jullie lezen het goed, sinds een paar dagen ben ik dan toch begonnen met de universiteit. En hiervoor hebben we AFS moeten lastigvallen tot er uiteindelijk iemand werd aangewezen als verantwoordelijke voor de univ. Het comité in Cochabamba trekt eigenlijk op niets, en dat heeft bijna alles te maken met het hoofd (Sra. Eleni). Haar verantwoordelijkheid bestaat uit het organiseren van activiteiten, regelen van de universiteit, in orde maken van ons visum, etc. Activiteiten hebben we niet meer gehad sinds het nieuwe comité er is, wat iedereen wel jammer vindt. Ons inschrijven in de universiteit bleek voor haar ook een uitermate moeilijke opgave te zijn, met gevolg ze deze taak op iemand anders schoof die het in 3 dagen in orde kreeg.
Maar goed, de universiteit! Sinds een paar dagen ga ik naar 'Universidad Mayor San Simon' (U.M.S.S) als sociologe in spe. En deze faculteit, deze universiteit, is onvergelijkbaar met Anglo Americano (de 'elite-school' waar ik zat). Racisme bestaat, ook in Bolivië, en dit gaat vooral om een racisme tussen de rijken en de armen (campesinos) Omdat U.M.S.S. een universiteit van de staat is, betaalt men quasi niets om hier te studeren, met gevolg de arme bevolking hier studeert. Het is een ander 'soort' mensen; ze denken anders, zien er anders uit, en velen hebben (ik hoop dat het niet grof overkomt, want dat is zeker de bedoeling niet) zo'n typische geur. Niettemin, staan zij helemaal open voor zo'n vreemde blanke als ik. Helemaal alleen kwam ik aan en werd ik meteen aangesproken door een aantal van mijn klas. Ook de leerkrachten vinden het een 'eer' dat ik nog drie maanden sociologie kom volgen bij hen op de faculteit, en hebben me dan ook een kolos van een boek in de handen geduwd. We zitten met zo'n 30 à 40 man in klassen met bankjes uit de jaren stillekes. Onze faculteit is diegene die het meest verwaarloosd is, qua infrastructuur dan toch; door de vele regen in Cochabamba (het regenseizoen was heel fel dit jaar) is er gevaar op instorten van het dak, wc's kan je van meters ver ruiken, verf bladert in grote plakken van de muren, etc. Daarom zal er volgende week een staking worden gehouden (want als er 1 richting is die voor alles wil staken, is het sociologie wel. Allemaal zijn ze heel defensief opgesteld, en willen ze verandering brengen in de samenleving) om hopelijk een verbetering te krijgen. Mijn lessenrooster valt heel goed mee, hoewel het soms grote blokken zijn; zo heb ik bv. elke donderdag les van 14.15 tot 20.15. Ook heb ik het vak 'Quechua', het dialect van o.a. Cochabamba. Ver-schri-ke-lijk moeilijk, alsook de uitspraak.
Voorbeeld ? - Lees het getal 6 780 luidop  = suqtawaranqa ganchispachak pusaqchukayuq
                    - Vertaal 'gele kleren wassen' = q'illu p'achaykila t'oqsay             
                                                                                                            - Doe jezelf geen pijn, de uitspraak bespaar ik jullie -

Leerkrachten komen regelmatig niet opdagen, en de leerkracht Quechua gaf ons gisteren toestemming vroeger door te gaan omdat we honger hadden. Studeer ne keer in Bolivië, je maakt wat mee.
Tot zover de Univ!

Want nu volgt het misschien wel belangrijkste nieuws: mijn visum is in orde ! Na 8.5 maanden 'illegaal' verblijf in Bolivië, is AFS er dan toch in geslaagd een visum te regelen. Nu hebben we een visum tot maart 2012; misschien overwegen hier te blijven tot die datum ? Just kidding. Want ook onze vertrekdatum staat sinds enkele weken vast: 23 juni vertrekken we naar huis, om 24 juni aan te komen in Zaventem, kapot van een lange reis. En of ik er naar uit kijk? Ja, om jullie na al die tijd terug te zien en in de armen te vliegen. En nee, want ik zal mijn tot dan opgebouwde leven hier moeten verlaten, niet wetende wanneer ik hier terug naar kan komen.

Vorige vrijdag trokken we trouwens met alle Belgen naar het concert van 'Los Kjarkas', de vrijwel bekendste muziekgroep uit Cochabamba die folklorische muziek voor jong en oud uit hun panfluiten, gitaar en charango's toveren. Zeker de moeite dit eens te googlen. Zaterdag was het feest bij m'n neef (die eind juni gaat trouwen! Hopelijk ben ik hier dan nog) en zondag werd Jorik 19. En zo'n verjaardag, dat lieten we niet aan ons voorbij gaan. 's Morgens stonden Marieke, Emily en ik aan Jorik's deur met versgebakken pannekoeken, broodpudding en een verjaardagskaart. Die dag erna maakten we ook nog koffiekoeken met pudding en chocolade, kwestie van hem zijn grootste gemis in België voor te schotelen. Hij was er blij mee, en terecht (:

Ook vierden we 'Vaderkesdag' vorige week zaterdag. Hiervoor kwam de papa speciaal overgevlogen van Cobija, om deze dag met ons door te brengen. Na een gezamelijk middagmaal en een siesta van de oudjes, vertrokken we met z'n allen naar de cinema. We zagen 'Yogi the Bear' (el oso Yogi) in 3D en met popcorn in alle kleuren. 's Avonds zouden de oudjes iets gaan drinken, maar hiervoor moest ik me even op hun bed zetten.
De papa wou met me praten, en aan de manier waarop hij dit zei dacht ik dat er iets mis was. Maar niet heus, want wat hij zei ontroerde me helemaal. ''Eva, dochter, binnen 3 maanden ben je weg ... We gaan je enorm hard missen hoor! We mogen zeker het contact niet verliezen, want jij hoort nu bij de familie, en je zal hier voor de rest van je leven welkom zijn. En dat met wie je wilt: of je nu met je ouders komt (want die willen we dolgraag eens ontmoeten), met je zus, je broer, je vriendje (want dat zal je in België wel hebben!) of wie dan ook, we installeren ons zo dat je bij ons kan verblijven. Zie maar dat je ons nog veel komt bezoeken meisje'' Ik voelde me meer geaccepteerd dan ooit, aanvaard en welkom in de familie  Ik heb hen maar gezegd dat we nog niet aan het afscheid moeten denken, want dat 3 maanden nog iéts is! En heb ik geld, keer ik terug. Want het afscheid zal iets pijnlijk zijn, misschien wel het pijnlijkste wat ik zal moeten doen in m'n 18de levensjaar. 

En dat het avontuur begint te korten, is wel zeker! Twee weken geleden vierden we onze 'Chrisostemos Bolivië', de laatste 100 dagen in Zuid-Amerika. We maakten er een gezellige avond van met lekkere hapjes en pasta.

Wat heb ik jullie nog meer te vertellen ... Het Spaans blijft verbeteren, mijn band met de familie versterken en zelfs de fitness houd ik nog trouw vol! Enkel ga ik nu later, want fitnessen om 7uur 's morgens is toch gekkenwerk.
En ja, de grote reis komt nu wel heel dichtbij. 30/03/2011 vertrek ik naar Buenos Aires, 1/04/2011 is er het concert van U2 (met Muse als voorprogramma!) en 3/04/2011 vertrekken we met een cruise naar Uruguay en Santos (Brazilië). In Brazilië verblijven we een nacht in Sao Paolo en nog 3 in Rio de Janeiro, om vervolgens 12/04/2011 terug aan te komen in Cochabamba (hopelijk met een zuiders kleurtje!)

Voorlopig laat ik het hierbij, ik heb jullie bijna een boek vol geschreven. Mijn eigen schuld, want elke week bloggen lijkt iets onhaalbaars te zijn gewroden. Maar blogberichten zullen er zijn; vroeg, laat of heel erg laat.

Eva