Brandende zon, venijnige insecten en een prachtige tropische vegetatie

Ja jongens, het afgelopen weekend zat ik met AFS in Villa Tunari (Chapare), het tropische gedeelte van Cochabamba. Vroeg in de ochtend stapte AFS Cochabamba een busje op dat ons na 4uur reizen in Chapare zou droppen. Met de ramen wagenwijd open en cumbia/reggaeton weerklinkend uit de boxen kwamen we aan, waar de hitte als een betonnen blok op ons viel. Voor we naar ons ‘hotel’ gebracht zouden worden moesten we eerst iets gaan eten in een plaatselijk restaurant aan de rand van de weg. Het toilet bevond zich achter het restaurant onder een met golfplaten stenen hokje, met als deur een gescheurde zwarte vuilniszak. Wou je je handen wassen, kon je deze in een regenton onderdompelen. Naast het toilet was een vuur gebouwd (in veronderstelling de keuken van het restaurant) waarboven iets groots wit, rozig en harig lag. Toen we dichterbij kwamen keken we met grote ogen naar een stuk vlees dat blakend in de zon lag te wachten om klaargemaakt te worden. Als dit ons middagmaal zou worden, zouden we gedurende ons verblijf in Chapare niet meer van de wc raken.. Nee, we hadden geluk; voor ons haalde de kok een grote surubi (vis) uit de diepvries, die we wat later gefrituurd en vergezeld met yucca, rijst en groenten op ons bord kregen. Toen iedereen genoeg had, vertrokken we naar het hotel: twee bungalows met keuken, slaapkamer, badkamer en vliegenramen. Maar goed ook, want al snel maakten we kennis met onze tropische vriendjes. Muggen; ze zagen er eerder uit als vleesetende monstertjes, 3x zo groot als een Antwerpse wesp. Na een afkoelende plons in het zwembad trokken we erop uit om het omringende dorpje te verkennen. Het dorpje was gezellig, arm en de bewoners keken ons met vreemde gezichten aan (‘wat komen die gringa s hièr nu doen?’). Tegen de avond kwamen we terug aan in het hotel waar we de rest van de avond in het zwembad hebben doorgebracht met een lekkere mojito.

Zondagochtend bracht de buschauffeur ons (op muziek van Enrique Iglesias – cuando me enamoro) naar het park in de jungle waar we de kick van ons leven zouden beleven. Ik, die natuurlijk niet goed had nagedacht, kwam aan met sleffers … Klaar voor het avontuur, maar natuurlijk ! Met een gids die in tegenstelling tot ons al gewend was aan het drukkende klimaat kregen we een rondleiding door het park. Gedurende deze tour moesten we wandelen door een parcour, konden we genieten van de natuur en vloeken op de hitte, tot we bij het hoogtepunt van de dag waren aanbeland. Springen (met een soort schommel + touw) op hoogtes van 3m, 8m, 12m en … 18m! Na een aantal ‘voorbereidende’ sprongen op lagere hoogtes stond deze laatste ons op te wachten. Met knikkende knieën en een klein hartje kropen we op een krakkemikkelige houten stelling, waar een begeleider ons stond op te wachten. Ik wurmde me in een soort beveiligingspakje tot ik vervolgens aan de afgrond plaats moest nemen en de schommel over me heen werd getrokken. Er stond een enorme druk op, waardoor ik niet meer terug kon. Het was zover, 3 2 1 en WHAM! Ik vloog! Wat een kick, het was gelukt! en ik leefde nog! We hadden het gedaan, en verlieten het park dan ook met opgeheven hoofd.

Hop naar het volgende park van de dag: Parque Maichi. Hier stond er ons een wandeltocht naar boven te wachten, om eens aangekomen een prachtig uitzicht van de stad vast te leggen op camera. Toen we boven aankwamen, leek het wel of we gezwommen hadden; drijfnat waren we. Een paar foto’s van het uitzicht en ja hoor, stond daar toch wel een aap zeker ? Ook deze kon niet ontsnappen aan een foto. Tijdens de tocht terug naar beneden stootten we op een tamme zwarte beer, die begeleid werd door drie vrijwilligers van het park.  Stuk voor stuk waren we uitgehongerd, uitgedroogd en hadden we dringend nood aan water en rust. Voor we terug naar ons hotel konden gaan stopten we nog even om fruit te kopen voor onze fruitsla. Toen we gezellig in de bungalow van de anderen zaten gebeurde wat we de hele dag al aan hadden zien komen: Storm in Chapare. Elke 5seconden verlichtte bliksems de intussen donker geworden wereld, af en toe weerklinkte een donder die steeds dichterbij kwam en onvermijdelijk viel de regen met bàkken uit de lucht. Het goot pijpenstelen, het waaide, de elektriciteit begaf het, het donderde en bliksemde, … het was een tropische storm zoals we deze nog nooit hadden meegemaakt. Omdat het na uren nog steeds niet was opgeklaard, waren we wel gedwongen om ons in het midden van de storm naar ons huisje te begeven. Aan onze bungalow was een overdekt terras, en omdat we toch niet zouden kunnen slapen door het lawaai, besloten we ons even buiten te zetten. Van de schrik kropen we dicht tegen elkaar terwijl we genoten van een ware tropische storm. Terug in de slaapkamer waren Jessica en ik blij een dubbelbed te delen, en ook Jorik kroop even bij ons. Toen hij zich echter uit het bed hijste om naar zijn eigen bed te gaan, begaf de steunbalk van de lattenbodem het. (KRAK!) Gelukkig is hij niet helemaal doormidden, anders had deze gratis (!) reis ons tòch nog iets gekost...

Toen we maandagochtend wakker werden merkten we dat het nog steeds aan het regenen was. Ik, altijd even goed georganiseerd, had natuurlijk geen regenjas bij (suf en vergeetachtig, ik ben nog niet veranderd!) en mocht me met een rokje + topje buiten begeven. Snel sprong ik in de bus, die ons bracht naar het ‘cocamuseum’ (een museum over cocaïne, opgericht door het leger van Chapare). Vol verwachting stapten we uit de bus, door de regen, naar het museum; het museum was niet meer dan een kazerne gevuld met voorwerpen waarin mensen mogelijk cocaïne kunnen verstoppen. Ook werd er uitgelegd hoe men vroeger cocaïne maakte (men begon met uren te wandelen door een bak gevuld met cocabladeren). In minder dan een uur waren we alweer buiten en moesten we, na een verschrikkelijk middagmaal, snel snel onze koffers pakken om terug naar huis te gaan.

Chapare, het was de moeite, maar Cochabamba blijft toch mijn thuis.

02-12-2010 om 20:59 geschreven door Eva

Glitter & Glamour = Graduacion de la Promociòn 2010.

Beste vrienden, afstuderen in Bolivië? decadentie, exageratie + elegantie. Als jullie mijn blogs af en toe volgen, zullen jullie al wel gemerkt hebben dat schoonheid iets verschrikkelijks belangrijks is in Bolivië. Schmink ontbreekt nooit bij een meisje, en donderdag 25/11 + vrijdag 26/11 voelde ik me dan ook 100% boliviaans. Donderdag en vrijdag was het proclamatie, twee dagen feest om met opgeheven hoofd het middelbaar te kunnen verlaten.

Laten we van start gaan met donderdag, ‘el Acto’. El acto, de act, begon om 19u ‘s avonds, nadat iedereen uren had doorgebracht bij de kapper en styliste. Helemaal opgemaakt trok ik de toga over mijn hoofd en zette ik het bijhorende hoedje op; het was tijd. Op het middenplein van de school was een rode loper uitgerold, waarnaast allemaal mensen neerzaten. Iedereen werd op alfabetische volgorde naar voren geroepen en omdat ik Vrijens ben EN uitwisselingsstudente ben was ik uiteraard laatst. Het leek wel of ik ging trouwen. Werd je naam geroepen, liep je (met opgeheven hoofd!) samen met je papa over de rode loper naar het podium, waar je na een innige omhelzing van de leerkracht wiskunde je diploma overhandigd kreeg. Met diploma in de hand en een glimlach op het gezicht begonnen we aan het hoogtepunt van de avond: ZINGEN; en dit wel driemaal. Na een hele middag oefenen kon ik het volkslied van Bolivië meebrullen, alsook het lied van Anglo Americano en het lied van de Promo. Het lied van de promo (nunca decirte adios) vond iedereen geweldig. Zeker met het refrein ‘'no voy a llorar, me quiero emborrachar'‘ (''nee ik ga niet wenen, ik wil me bezatten'') gaf iedereen het beste van zichzelf. Deze hele ceremonie eindigde met de overhandiging van het jaarboek, waar ook ik een plaatsje in heb gekregen, en een boeket bloemen van de oudjes. Omdat ook zij het een speciale avond vonden, besloten ze om te gaan eten in een ‘exclusief’ restaurant. De papa bestelde boliviaanse witte wijn (die verbazingwekkend heer-lijk was) en na sint-jacobsschelpjes met parmezaanse kaas verscheen er trucha (vis) met heerlijke groentjes op mijn bord. Om 00.30 kwamen we thuis, en kropen we snel in bed want morgen zou nog decadenter worden...

Want ja hoor, toen was het tijd voor HET feest van het jaar. Iedereen was zenuwachtig, en na een frisse douche trokken de mama en ik naar de kapper. Mijn haar werd platgetrokken, losjes gekruld en opgestoken met wat speldjes. Vervolgens werd ik gedurende een half uur opgemaakt. De kapper, die een echt meesterwerk van mijn haar wilde maken, vroeg me of ik niet wou poseren om in de vitrine van het kapsalon te hangen. ‘van MIJ?!’ was dan ook het eerste wat ik vroeg. 'Ja, van jou!' Ja jongens, vanaf volgende week ben ik te zien in de vitrine van het kapsalon, wie had dat ooit gedacht.. Thuis aangekomen restte me weinig tijd, waardoor ik met hulp van Alejandra (mijn nicht) het kleed over mijn hoofd trok en m'n voeten in de zilveren naaldhakjes schoof. Voor de nieuwsgierigen onder jullie, foto’s krijgen jullie zeker te zien! Aangekomen op het feest (een gi-gan-tische zaal gevuld met dansruimte, tafeltjes, obers, drinken en heel veel mensen) konden de gastpapa en ik ons opnieuw in de rij voegen om, eens mijn naam werd afgeroepen, naar de dansruimte te wandelen op muziek van the Verve (the bittersweet symphony). Toen iedereen zich met zijn vader/moeder op de dansvloer had verzameld begon, jawel, de wals. Terwijl er foto’s werden gemaakt en iedereen langst alle kanten tegen elkaar duwde vanwege plaats tekort dansten mijn gastpapa en ik de wals. Geweldig was het, en allemaal zo verschillend met de proclamatie in België.. Dat de Verenigde Staten een grote invloed uitoefenen op Latijns Amerika, werd nog maar eens bevestigd.

Na de wals begon het feestmaal: een reepje biefstuk met saus, groentjes, aardappelpuree, kip met asperges en een fles rum voor ons tafel. Toen we ons buikje vol hadden ging iedereen naar zijn vriendengroep voor een gezellige babbel en fotoshoot. Hierna verzamelde iedereen zich opnieuw op de dansvloer om het afscheidslied te zingen, en vervolgens in tranen uit te barsten. Hoewel ik slechts deel van de klas was voor drie maanden, voelde ik me echt deel van de groep, en ben ik ervan overtuigd dat ik iedereen ga missen. Als gevolg kon ook ik me niet langer inhouden, waardoor de tranen over mijn gezicht vloeiden terwijl iedereen melig knuffelde. Er waren mensen die God al roepend begonnen te bedanken, en hier was iedereen enorm aangedaan door ... Heel deze ceremonie en decadentie, het was een ervaring om U tegen te zeggen. Nooit gedacht dat mijn uiterlijk zo kon veranderen. Ik heb er weer een unieke ervaring bij, en die koester ik voor de rest van mijn leven.

Na het feest (+- 3u) kleedde iedereen zich om om op de bus te stappen richting ‘La Continuada’ (de verderzetting) Iedereen trok naar het huis van Dani Perez, om daar te drinken en te slapen met de hele promociòn. Ook ik had er graag bij willen zijn, maar omdat we zaterdagochtend (8u) met AFS naar Chapare vertrokken kon ik jammer genoeg niet mee.

02-12-2010 om 01:44 geschreven door Eva

Trouwe bloglezers,

NEEN, ik ben niet van plan jullie aan jullie lot over te laten door niets meer van me te laten horen. JA, ik blijf mezelf verplichten jullie regelmatig op de hoogte te houden van wat er zich allemaal afspeelt in Bolivië. En JA, die regelmatigheid begint langzaam maar zeker te veranderen in een onregelmatigheid. Maar wees gerust, hoe lang het ook mag duren, de blogberichten zullen er zijn !

Laat ik van start gaan... Santa Cruz! Voor diegenen die het niet weten: ik zat in Santa Cruz. Na een helse zoektocht naar de juiste (en veilige) bus vertrokken we (Jorik, Jessica, Marieke, Berdien en ik) om 22u richting het tropische gedeelte van dit magische land. Na een uitputtende busrit (onze medereizigers waren enkel jongeren die naar het concert van David Guetta gingen) kwamen we na zo’n 10uur reizen aan, en werd ik opgehaald door Andy (mijn broer van 25, getrouwd en 1 kind) Bij hem mocht ik blijven tot ik terug naar huis ging. Na een noodzakelijk koude douche, konden we samen de stad gaan verkennen. Aan Plaza Principal (het hoofdplein van de stad) had je cafeetjes, restaurants (waaronder een Irish Pub), ijskraampjes en toeristische winkeltjes. We kozen er dan ook voor om met alle AFS’ers (uit Santa Cruz, Tarija, La Paz en Cochabamba) pizza te gaan eten, om vervolgens te vertrekken naar het stadion … David Guetta kwam steeds dichterbij.

Het concert begon om 21u. In Bolivië wil dit zeggen: afschuwelijk, eentonige dj’s tot 2u en met gevolg enorm verveelde mensen. Na 2u barstte de menigte dan ook los toen David Guetta op het podium verscheen en ontvangen werd met gekrijs, gejuich en gedans. Zijn show bevatte vuurwerk, licht en geweldige beats die een sfeer tot in Ekeren met zich meebrachten. De sfeer zat goed tot het onvermijdelijke gebeurde: pickpockets, en wel bij (bijna) iedereen. Er was vanalles weg: camera’s, gsm’s , mp3’s, portefeuilles, een sjaal, … Beroofd worden moest eens gebeuren, ditmaal in Santa Cruz. Gelukkig is enkel mijn gsm gestolen, waardoor het waardevolste niet in onbekende handen is geraakt.

Maar goed, in Santa Cruz hebben we genoten van (en gevloekt op) het warme weer. Ijsjes, terrasjes, parken, lekker eten, Berdien haar 18de verjaardag, … het was een rustige maar plezante reis.

02-12-2010 om 01:21 geschreven door Eva