Feliz Año Nuevo, todo lo mejor para 2011 !

Gelukkig Nieuwjaar! Dat 2011 een jaar mag zijn vol vreugde, gezondheid,goed weer, lekker eten en geluk. Of de feestdagen een moeilijke periode waren? Volgens AFS zou dit het eerste ‘dieptepunt’’ worden. Persoonlijk had ik geen dieptepunt maar was ik eerder nostalgisch. Ik zat meer met m’n gedachten bij België (zeker met een witte kerst!) dan normaal, maar was daarom niet minder gelukkig om Kerstmis en Nieuwjaar op z’n Boliviaans te vieren. Dat het zo anders zou zijn had ik niet gedacht. Ik zat met verwachtingen gebaseerd op m’n  eigen cultuur , en had m.a.w. geen flauw idee waar ik me aan kon verwachten.. Hoe jullie het gaan opvatten,  kunnen jullie in volgend blogbericht zelf uitmaken.

En laten we maar meteen beginnen met hèt feest dat niet gevierd kan worden zonder familie: Kerstmis. In vorig blogbericht had ik een opsomming gemaakt van de kadootjes die ik  gekocht had, en op kerstavond was het tijd deze open te maken. In Bolivië is het de gewoonte om ‘s avonds laat te eten (21u-22u) en voor Kerstavond werd er dan ook geen uitzondering gemaakt. Om 23u stonden we fris gewassen, opgekleed en vol verwachting in de living, klaar om te vertrekken naar de familie voor het kerstdiner. Maar net zoals iedereen, konden ook mijn broertjes niet wachten om de kado’s zo snel mogelijk open te scheuren om  met glinsterende ogen te kijken wat de Kerstman dit jaar voor hen gebracht had. (de Kerstman is zowat onze Sinterklaas) Het was dus tijd voor de kado’s, maar voor deze werden opengemaakt was er het belangrijkste van de avond: dank aan God. Hiervoor moesten we –hand in hand- rond de (witte plastieken) kerstboom staan, waar vervolgens zowel de mama als de papa een dankgebed uitspraken. God werd bedankt om zijn zoon naar de aarde te hebben gestuurd om ons te redden, om het gezin in gezondheid en welzijn te laten leven en om mij als nieuw lid van te familie te ontvangen. Eigenlijk was het best emotioneel,vooral om te zien hoeveel belang  hier nog aan de ‘oorspronkelijke’ waarde van Kerstmis wordt gehecht. ‘’Onze Vader’ werd opgezegd door iedereen, en vervolgens werden de kado’s uitgedeeld en (jammer genoeg) tegelijkertijd uitgedeeld en dus snelsnel opengemaakt. Waar we  in Ekeren zoveel tijd aan besteden, was hier het openmaken van de pakjes op 10 minuten voorbij. Van mijn ouders kreeg ik  Miss Dior Chérie, reuk. ‘’omdat wezo  blij zijn dat je bij ons bent dit jaar, dat je lid bent van de familie. Bedankt om bij ons te zijn dit jaar’’ Emoties alom, opnieuw.

Maar goed, we vertrokken naar de familie om. Iedereen was vrolijk, er hing een echte familiale sfeer en allemaal serveerden we ons een bord vol om ons aan de lange tafel om te zetten met de rest van de familie. Na het eten, bijna middernacht, maakte iedereen zich klaar om Kerstmis ècht te beginnen vieren. Hier is Kerstavond de belangrijkste dag (op Kerstdag doen wordt er niets speciaals gedaan) en wordt er vanaf klokslag 12u ‘’Vrolijk Kerstfeest!’’ geroepen. Het had iets weg van Nieuwjaar: Champagne (Laurent Perrier; schandalig lekker/duur) werd ontkurkt, iedereen vloog elkaar in de armen en wenste elkaar een vrolijke kerst, familie en vrienden werden opgebeld, vuurwerk werd de lucht in geschoten, …  Het was een totaal andere ervaring , en ik heb er dan ook met 100% van genoten.

De dagen tussen Kerstmis en Nieuwjaar waren rustig;  zwemmn bij m’n nicht (kwestie van van de warmte te ontsnappen)  feest,  misviering  om 8u ‘s morgens en –jawel-  NEPNAGELS! Om 7.30 werd ik wakker gemaakt door de meid en werd ik onder handen genomen door de manicure/pedicure. Voor Nieuwjaar zou ik nepnagels laten zetten.  Nooit meer doe ik dit opnieuw. M’n nagels werden geknipt en er werden witte plastieken op geplakt met superlijm. Deze werden zò hard vastgeplakt, dat het leek of m’n echte nagels in m’n huid werden geduwd. Pijnpijnpijn, verschrikkelijk veel pijn! Vervolgens werd er donkerrode nagellak op gesmeerd en  een geel met wit/roze bloem +  blaadjes op geschilderd. Ik raak er nog steeds niet aan gewend ; kan amper schrijven en voel constant dat plastiek op m’n vingers hangen.

Genoeg hierover, tijd voor Nieuwjaar! En dat zou ik vieren in ‘Insomnio’ samen met m’n nicht(en) en haar vriendenbende. Misschien toch de moment om het  woord teleurstelling aan te halen; in vergelijking met België, hing hier geen echte ‘nieuwjaarssfeer’. De voorbereidingen van het eten, muziek, …  Er waren zelfs geen hapjes! Pas om 23u schoten we in actie en maakte ik me klaar.(een half uur kostte het me om de mama te overtuigen dat ik m’n haar gekruld wou laten, wat zij heel erg vreemd vond.) Om 23.45u stonden we op het terras met het gezin en een paar nonkels, klaar om 2011 met open armen te ontvangen. Hier is het ‘traditie’ dat je 0.00u viert met je gezin/familie en dan pas naar het feest gaat (het brullend aftellen was er dit jaar dus niet bij) Glazen werden gevuld met champagne, de papa keek even op zijn horloge tot hij zei ‘het is zover, gelukkig 2011!’’ Iedereen werd omhelsd, dronk zijn glas zo snel mogelijk leeg en begon aan traditie nummer 2 : druiven eten! En wel 12, voor elke maand van het nieuwe jaar. Iedereen had z’n druiven op en begaf zich naar traditie nummer 3: varken eten. Met Nieuwjaar eet men altijd  varken, en wel omdat een varken (aldus Bolivia) alles met zijn snuit vòòruit duwt. Eet je met Nieuwjaar varken, hoop je  dat je jaar vooruit gaat, in de zin van succes en vooruitgang in je leven te maken. Vreemd verhaal, maar lekker was het absoluut!

Na het diner stond m’n nicht aan de deur om (eindelijk) ècht te gaan vieren! Er was een massa volk, en buiten een dansvloer stonden er ook tafeltjes met bonnetjes (inkom betaalen=, inlusief bonnetjes voor bier/frisdrank/whisky/…) En toen volgde de muziek: live-bandjes die allerlei dansbare Spaanse/Braziliaanse muziek speelden. Na een paar drankjes stond  iedereen dan ook op de dansvloer, stervend van de hitte maar genietend van 2011. Ook heb ik weer mensen leren kennen, o.a. uit La Paz, Tarija en Cochabamba. Heel  de nacht feest, en thuisgekomen uitgeput in bed.  2011 is begonnen, ik zit bijna in de helft van m’n avontuur.. Hoe gek is dat?

Ondertussen zit bijna een maand in Cobija, en zal ik blij zijn terug thuis (cocha) te komen) Niet dat het hier verschrikkelijk is, neen, er  valt gewoonweg niets te doen. Cobija heft zero cafes, 1 discotheek en 1 ijskraam. Verder kan je wat met de brommer rondrijden (achterop weliswaar) maar heb je op 20min Cobija gezien. De mensen die ik hier ken zijn tof, maar minder open dan ik dacht (zie blogbericht I Cobija) Het lijkt moeilijker je te integreren in de groep, en hoewel ik hier vrienden heb, ben ik meer voor de sociale mentaliteit in Cocha. Ik vond het zeker de moeite om Cobija gezien te hebben (het is tenslotte een andere ervaring in m’n jaar) en eens te hebben geleefd in een tropisch klimaat, maar m’n hart ligt toch in Cocha : )

Wegens verdere uitrekking van m’n, stop ik hier. Ik kruip m’n kamer (noodgedwongen) in om te genieten van een goedwerkende airconditioning.

Besos

04-01-2011 om 19:07 geschreven door Eva