Feliz Año Nuevo, todo lo mejor para 2011 !

Gelukkig Nieuwjaar! Dat 2011 een jaar mag zijn vol vreugde, gezondheid,goed weer, lekker eten en geluk. Of de feestdagen een moeilijke periode waren? Volgens AFS zou dit het eerste ‘dieptepunt’’ worden. Persoonlijk had ik geen dieptepunt maar was ik eerder nostalgisch. Ik zat meer met m’n gedachten bij België (zeker met een witte kerst!) dan normaal, maar was daarom niet minder gelukkig om Kerstmis en Nieuwjaar op z’n Boliviaans te vieren. Dat het zo anders zou zijn had ik niet gedacht. Ik zat met verwachtingen gebaseerd op m’n  eigen cultuur , en had m.a.w. geen flauw idee waar ik me aan kon verwachten.. Hoe jullie het gaan opvatten,  kunnen jullie in volgend blogbericht zelf uitmaken.

En laten we maar meteen beginnen met hèt feest dat niet gevierd kan worden zonder familie: Kerstmis. In vorig blogbericht had ik een opsomming gemaakt van de kadootjes die ik  gekocht had, en op kerstavond was het tijd deze open te maken. In Bolivië is het de gewoonte om ‘s avonds laat te eten (21u-22u) en voor Kerstavond werd er dan ook geen uitzondering gemaakt. Om 23u stonden we fris gewassen, opgekleed en vol verwachting in de living, klaar om te vertrekken naar de familie voor het kerstdiner. Maar net zoals iedereen, konden ook mijn broertjes niet wachten om de kado’s zo snel mogelijk open te scheuren om  met glinsterende ogen te kijken wat de Kerstman dit jaar voor hen gebracht had. (de Kerstman is zowat onze Sinterklaas) Het was dus tijd voor de kado’s, maar voor deze werden opengemaakt was er het belangrijkste van de avond: dank aan God. Hiervoor moesten we –hand in hand- rond de (witte plastieken) kerstboom staan, waar vervolgens zowel de mama als de papa een dankgebed uitspraken. God werd bedankt om zijn zoon naar de aarde te hebben gestuurd om ons te redden, om het gezin in gezondheid en welzijn te laten leven en om mij als nieuw lid van te familie te ontvangen. Eigenlijk was het best emotioneel,vooral om te zien hoeveel belang  hier nog aan de ‘oorspronkelijke’ waarde van Kerstmis wordt gehecht. ‘’Onze Vader’ werd opgezegd door iedereen, en vervolgens werden de kado’s uitgedeeld en (jammer genoeg) tegelijkertijd uitgedeeld en dus snelsnel opengemaakt. Waar we  in Ekeren zoveel tijd aan besteden, was hier het openmaken van de pakjes op 10 minuten voorbij. Van mijn ouders kreeg ik  Miss Dior Chérie, reuk. ‘’omdat wezo  blij zijn dat je bij ons bent dit jaar, dat je lid bent van de familie. Bedankt om bij ons te zijn dit jaar’’ Emoties alom, opnieuw.

Maar goed, we vertrokken naar de familie om. Iedereen was vrolijk, er hing een echte familiale sfeer en allemaal serveerden we ons een bord vol om ons aan de lange tafel om te zetten met de rest van de familie. Na het eten, bijna middernacht, maakte iedereen zich klaar om Kerstmis ècht te beginnen vieren. Hier is Kerstavond de belangrijkste dag (op Kerstdag doen wordt er niets speciaals gedaan) en wordt er vanaf klokslag 12u ‘’Vrolijk Kerstfeest!’’ geroepen. Het had iets weg van Nieuwjaar: Champagne (Laurent Perrier; schandalig lekker/duur) werd ontkurkt, iedereen vloog elkaar in de armen en wenste elkaar een vrolijke kerst, familie en vrienden werden opgebeld, vuurwerk werd de lucht in geschoten, …  Het was een totaal andere ervaring , en ik heb er dan ook met 100% van genoten.

De dagen tussen Kerstmis en Nieuwjaar waren rustig;  zwemmn bij m’n nicht (kwestie van van de warmte te ontsnappen)  feest,  misviering  om 8u ‘s morgens en –jawel-  NEPNAGELS! Om 7.30 werd ik wakker gemaakt door de meid en werd ik onder handen genomen door de manicure/pedicure. Voor Nieuwjaar zou ik nepnagels laten zetten.  Nooit meer doe ik dit opnieuw. M’n nagels werden geknipt en er werden witte plastieken op geplakt met superlijm. Deze werden zò hard vastgeplakt, dat het leek of m’n echte nagels in m’n huid werden geduwd. Pijnpijnpijn, verschrikkelijk veel pijn! Vervolgens werd er donkerrode nagellak op gesmeerd en  een geel met wit/roze bloem +  blaadjes op geschilderd. Ik raak er nog steeds niet aan gewend ; kan amper schrijven en voel constant dat plastiek op m’n vingers hangen.

Genoeg hierover, tijd voor Nieuwjaar! En dat zou ik vieren in ‘Insomnio’ samen met m’n nicht(en) en haar vriendenbende. Misschien toch de moment om het  woord teleurstelling aan te halen; in vergelijking met België, hing hier geen echte ‘nieuwjaarssfeer’. De voorbereidingen van het eten, muziek, …  Er waren zelfs geen hapjes! Pas om 23u schoten we in actie en maakte ik me klaar.(een half uur kostte het me om de mama te overtuigen dat ik m’n haar gekruld wou laten, wat zij heel erg vreemd vond.) Om 23.45u stonden we op het terras met het gezin en een paar nonkels, klaar om 2011 met open armen te ontvangen. Hier is het ‘traditie’ dat je 0.00u viert met je gezin/familie en dan pas naar het feest gaat (het brullend aftellen was er dit jaar dus niet bij) Glazen werden gevuld met champagne, de papa keek even op zijn horloge tot hij zei ‘het is zover, gelukkig 2011!’’ Iedereen werd omhelsd, dronk zijn glas zo snel mogelijk leeg en begon aan traditie nummer 2 : druiven eten! En wel 12, voor elke maand van het nieuwe jaar. Iedereen had z’n druiven op en begaf zich naar traditie nummer 3: varken eten. Met Nieuwjaar eet men altijd  varken, en wel omdat een varken (aldus Bolivia) alles met zijn snuit vòòruit duwt. Eet je met Nieuwjaar varken, hoop je  dat je jaar vooruit gaat, in de zin van succes en vooruitgang in je leven te maken. Vreemd verhaal, maar lekker was het absoluut!

Na het diner stond m’n nicht aan de deur om (eindelijk) ècht te gaan vieren! Er was een massa volk, en buiten een dansvloer stonden er ook tafeltjes met bonnetjes (inkom betaalen=, inlusief bonnetjes voor bier/frisdrank/whisky/…) En toen volgde de muziek: live-bandjes die allerlei dansbare Spaanse/Braziliaanse muziek speelden. Na een paar drankjes stond  iedereen dan ook op de dansvloer, stervend van de hitte maar genietend van 2011. Ook heb ik weer mensen leren kennen, o.a. uit La Paz, Tarija en Cochabamba. Heel  de nacht feest, en thuisgekomen uitgeput in bed.  2011 is begonnen, ik zit bijna in de helft van m’n avontuur.. Hoe gek is dat?

Ondertussen zit bijna een maand in Cobija, en zal ik blij zijn terug thuis (cocha) te komen) Niet dat het hier verschrikkelijk is, neen, er  valt gewoonweg niets te doen. Cobija heft zero cafes, 1 discotheek en 1 ijskraam. Verder kan je wat met de brommer rondrijden (achterop weliswaar) maar heb je op 20min Cobija gezien. De mensen die ik hier ken zijn tof, maar minder open dan ik dacht (zie blogbericht I Cobija) Het lijkt moeilijker je te integreren in de groep, en hoewel ik hier vrienden heb, ben ik meer voor de sociale mentaliteit in Cocha. Ik vond het zeker de moeite om Cobija gezien te hebben (het is tenslotte een andere ervaring in m’n jaar) en eens te hebben geleefd in een tropisch klimaat, maar m’n hart ligt toch in Cocha : )

Wegens verdere uitrekking van m’n, stop ik hier. Ik kruip m’n kamer (noodgedwongen) in om te genieten van een goedwerkende airconditioning.

Besos

04-01-2011 om 19:07 geschreven door Eva

Gegroet allemaal,

Wonder boven wonder zit ik terug op schema met m’n blogberichten, en hoef ik jullie enkel over de afgelopen week Cobija te vertellen.

Ondanks het slechts een week was, heb ik weer veel nieuwe indrukken opgedaan, die ik maar al te traag met jullie wil delen. De afgelopen week heb ik zowel van het uitgaansleven, als van ‘’den Boerenbuiten’’ (de jungle) genoten.

 Als jullie m'n laatste blogbericht gelezen hebben, zullen jullie al wel gemerkt hebben dat Cobija een andere wereld is vergeleken met Cochabamba. Boerderijen, paarden, uitgestrekte velden, oneindig veel groen, … Een beeld zullen jullie je ongetwijfeld al wel gevormd kunnen hebben. En door in volgend blogbericht over vanalles en nog wat te praten, kunnen jullie je beeld wat bijschaven.  

Feit: zo’n 90% van Pando (het departement) is groen

Feit; mijn gastpapa bezit zo’n 700 hectare ‘grond’ (jungle, velden) waar in 1 van de gebieden onze boerderij gebouwd is. Volgend jaar wil hij hier een huis bouwen met alles erop en eraan, zodat ze hier binnen een aantal jaar kunnen gaan wonen.

‘’Den chako’’ (boerderij) is er geen zoals wij er kennen. Om binnen te rijden wordt een houten poort opengemaakt; vervolgens rijd je een lange rode-aarde-weg op (met langs beide kanten kokosbomen) die je binnen laat op de boerderij. De huisjes die er staan zijn volledig van houten planken gemaakt, en beschikken niet over elektriciteit. Op ‘’den chako’’ leeft een gezin dat bij ons in dienst is, om het zo te zeggen. Zij zorgen voor de verzorging van de paarden, maar ook van de boerderij in ruil voor eten, brandstof (voor de brommer) en andere primaire behoeften. Een aantal dagen geleden mocht ik deelnemen aan wat zij alle dagen doen; we gingen naar de jungle, op zoek naar fruit...

Met muggenstift in aantocht en hoed op het hoofd sprong ik het paard op en galoppeerden we richting de jungle, waar we de paarden vastmaakten aan een kokosboom en vervolgens te voet de jungle in trokken. Na twee stappen viel er een drukkende warmte op me, en krioelde het van muggen/wespen en andere beestjes. ‘’Kruidvat, uw muggenstift trekt op niks!’’

Hoewel de papa zei dat ik de insecten niet als een panische gek moest ontwijken, was de angst groter als mezelf en huppelde ik heen en weer. En ja hoor, voelde ik plots toch wel een pijnscheut door m’n arm heen gaan zeker? Een of ander beest vond het geweldig zijn gif in me te spuiten… Gestoken of niet, ananas moesten we zoeken en vinden nog ook! Ik zelf had nog nooit de ananasboom (ik dacht dat het een boom was) gezien, en was dan ook verbaasd dat we op een plant stuitten waartussen grote ananassen verborgen zaten, klaar om geplukt te worden. Zo snel mogelijk plukken, alsook een aantal mango’s en andere tropische vruchten, om zo snel mogelijk weer met de paarden te gaan rijden.

Het fruit was heerlijk; natuurlijk, fris, vers, vrij van chemische rommel en onvergelijkbaar met het fruit uit de supermarkt.

Een aantal dagen later ben ik met de papa naar een ander domein geweest, uiteraard vergezelfd met de paaGigantisch groot, niets van menselijke activiteit te bespeuren, puur natuur. Zalig. We hebben er lang rondgereden, langst de kudde koeien gereden om uiteindelijk uitgeput en oververhit van de brandende zon thuis te komen. En gelukkig, want ‘’ik ging uit vannacht!’’

En dit met m’n nicht en haar bende. We trokken met de brommer naar ''Insomnio'', dè discotheek van Cobija, waar live-bandjes Braziliaanse en Spaanse muziek uit hun instrumenten toverden. Die avond was het ‘’fiesta de cerveza’’ waardoor we enkel inkom moesten betalen en verder gratis bier konden bestellen. Geweldig om gewoon nog eens bier te drinken, met toffe mensen die allemaal flauwe mopjes maakten.

Die volgende dag nam m’n nicht me mee naar een barbecue (=hopen vlees + yucca. Uiteraard, GEEN groenten) waar al haar unief-vrienden naartoe zouden komen. Wel goed om terug onder jongeren te komen, want door alle dagen op den chako door te brengen voel ik me soms wat afgezonderd. Er was zo’n 20 man, en bijna allemaal tof! We aten, dronken bier, aten nog wat, en tenslotte besloot iedereen in het zwembad te springen met kleren aan. ‘’Eva doe je handtas weg, we gooien u erin!’’ en Whoops, ook ik lag met m’n kleedje in het water.. Toen ik erna naar huis werd gebracht (om me om te kleden, want we zouden nog gaan eten in Brazilië) keek iederen me verbaasd aan, maar mij kon het eigenlijk niet schelen: Ein-de-lijk wat afkoeling !

Wat meer? Oja, kerstkadootje kopen! Dit jaar krijgt de gastmama een mooie portefeuille, de gastpapa een hemd (wegens verslaving aan hemden), m’n aan wapens-verslaafde tweelingbroertjes nep-politie-attributen en m’n andere broertje een cd van Enrique Iglesias en Daddy Yankee.

En meer nieuws over Kerstmis krijgen jullie in, jawel, een nieuw bericht te lezen!

En tot we daar zijn aanbeland, wens ik jullie allemaal een Vrolijk Kertsfeest. Dat er leuke kadootjes mogen zijn, lekker (en veel te veel) eten, sneeuw (tòch maar een witte kerst) en een familiale kerstsfeer  )

Liefs

24-12-2010 om 19:24 geschreven door Eva

Gegroet,

Ondertussen zijn we aanbeland in Cobija, en staat er versgeschreven blogbericht dan ook klaar voor jullie.

Vlucht 1: Cochabamba - La Paz (35min)       Vlucht 2: La Paz - Cobija (1u)

Onderweg van La Paz naar Cobija kon ik aan de vegetatie zien dat we steeds dichterbij kwamen. Van een koud/bergachtig landschap vlogen we richting een vlakke, groene en tropische vegetatie. Alleen nog maar bij het zien van Cobija leek het wel of ik de warmte kon voelen, de zon voelde branden in de uitgestrekte velden.

En ja, toen ik me uit het vliegtuig begaf viel de warmte als een gigantisch zware blok op me neer. Binnen de vijf minuten stonden we allemaal in het zweet, en werden onze koffers gelukkig op een karretje naar de auto gebracht.

De papa stond ons op te wachten met een gigantische jeep waarin de airco vollen bak stond te draaien; maar goed ook, want bij de aankomst had ik het gevoel dat ik deze hitte geen maand ga kunnen uithouden.

Mijn (voorlopige) ervaring in Cobija :

-       40graden = haast uithoudbaar

-       het lijkt een dorp; volgens de papa wonen hier zo’n 80.000 mensen (de menigte van Pukkelpop 2009 ...)

-       geen enkele supermarkt te bespeuren, enkel kleine winkeltjes waar je àlles kan vinden.

-       Mini-eetkraampjes aan de rand van de straat

-       Een ander type mensen: Cobijenen hebben een donkerdere huidskleur

-       Omdat we ons op 5minuten van de Braziliaanse grens begeven, lopen hier veel brazilianen rond. (deze zien ero ok stukken beter uit dan de Bolivianen)

-       De taxi is een moto/brommer

-       VLEES + rijst met kaas (rijst gekookt in water, waar vervolgens kaas bij wordt gekapt tot het een brij wordt. ik ben nog steeds niet gewend aan de afschuwelijke smaak..)

-       Familie lijkt nog belangrijker als in Cochabamba; je ziet ze praktisch alle dagen

-       Stortbuien zijn vaak voorkomend

-       Nieuwe gruwelijke insecten (ook hàd ik een vriendje in mijn kamer, die leek op het vriendje van Wall-E. Wegens de grootte en de snelheid waarmee het door mijn kamer hostte kon ik hem niet langer in leven laten.)

-       Muziek = Funky; braziliaanse muziek die je kan vergelijken met Reggaeton alleen ‘sexier’ (aldus neef Jaime) Ik moet dringend iets doen aan mijn hakkerige danspasjes..

-       Bijna iedereen bezit een ‘Chako’ (boerderij op de boerenbutien). Wij hebben er koeien (melk kopen we niet in de winkel) en paarden.

-       Mensen zijn opener dan in Cochabamba, en lijken gelukkiger.

-       Douche = douchekop waar dunne sliertjes water uitkomen.Gebruiksaanwijzing: laat de douchekop openstaan tot deze een plastieken bak vult met koud (¡) water. Neem een kruik, kap deze over je heen, smeer je in en kap de rest van het water over je zeeploos bent.

-       Hier hebben we twee ‘meiden’: Nancy die eens in Cocha was (ik kan ze niet uitstaan) en Miyuki (15 jr) die sinds een maand werkt bij ons thuis.

-       Internet = meeeeega traag

-       Armoede reikt zich over heel Bolivië, en dus ook in Cobija. Op straat lopen nog steeds 8-jarigen rond die je helpen met te parkeren, in de hoop ze hiervoor een paar bolivianos krijgen.

-       Het hele gezin lijkt wel open te bloeien nu ze hier zijn; veel vrolijker, vragen constant of ik het hier ook zo leuk vind als zij, en genieten van de hitte en de boerderij met huisgekweekte ananas. Ook valt het me op dat m’n relatie met hen steeds beter en beter wordt, waar ik natuurlijk ook vrolijker van word.

Èen van mijn (voorlopige) hoogtepunten de trouw van ‘Yvanna en Elias’ (11/12/’10) Hiervoor moèst ik een (Braziliaans) kleedje kopen, werd m’n haar platgetrokken (door een rokende/zwetende kapper die meedanste op de ‘90s muziek weerklinkend uit zijn kapsalon) en m’n gezicht volgeplamuurd. De trouw zelf was èèn decadente bedoeling, alles tot in de kleinste details uitgewerkt. Er was een ceremonie, de aantrede van het koppel, de eerste dans, het aansnijden van de taart en veel feest.Er was zo’n 400 man aanwezig, en iedereen kreeg een aandenken mee naar huis: een bord met foto van het koppel, gebakjes, een speciale servet met hun initialen, een vaas met bloemen, een waaier en meer gebakjes. Hoeveel geld er in deze avond gestoken is wil ik echt niet weten … Niettemin was het een schitterende avond! Het koppel strààlde echt geluk uit..

+ : op de trouw heb ik de Boliviaanse ‘SAmmy TANghe’ leren kennen. Het duurde even voor ik wist aan wie hij me deed denken, mar als snel moest ik m’n lach inhouden.Ge-wel-dig !  

Boodschappen doen en gaan uiteten in Brazilië is de gewoonste zaak van de wereld in Cobija. Een paar dagen geleden nam m’n nicht me met haar vrienden mee naar Braziliê om te smullen van een pizza buffet. Pizza met kip, vlees, fritjes, spek, kaas, groentjes maar ook pizza met dulce de leche (caramelachtig), chocolade en allerlei fruit ! Ik beeld me jullie al in met gruwelijk afkerende gezichten, maar deze pizza’s waren heerlijk :)

Ook boodschappen doen, doen we geregeld over de grens, ook vooral omdat ze er een groter aanbod hebben. Wel tof om zo maar even de grens over te gaan voor wat melk en fruit, om vervolgens weer terug te keren.

Zoals jullie kunnen lezen, heeft Cobija veel te bieden. Zoveel nieuwe indrukken, nieuwe mensen met verschillende persoonlijkheden. Hoewel Cochabamba de top is, wil ik hier nog niet weg. Er valt nog veel te ontdekken, feesten, leren eten en meer van dat.

Que te vaya bien

17-12-2010 om 16:44 geschreven door Eva

14-12-2010 om 17:38 geschreven door Eva

Brandende zon, venijnige insecten en een prachtige tropische vegetatie

Ja jongens, het afgelopen weekend zat ik met AFS in Villa Tunari (Chapare), het tropische gedeelte van Cochabamba. Vroeg in de ochtend stapte AFS Cochabamba een busje op dat ons na 4uur reizen in Chapare zou droppen. Met de ramen wagenwijd open en cumbia/reggaeton weerklinkend uit de boxen kwamen we aan, waar de hitte als een betonnen blok op ons viel. Voor we naar ons ‘hotel’ gebracht zouden worden moesten we eerst iets gaan eten in een plaatselijk restaurant aan de rand van de weg. Het toilet bevond zich achter het restaurant onder een met golfplaten stenen hokje, met als deur een gescheurde zwarte vuilniszak. Wou je je handen wassen, kon je deze in een regenton onderdompelen. Naast het toilet was een vuur gebouwd (in veronderstelling de keuken van het restaurant) waarboven iets groots wit, rozig en harig lag. Toen we dichterbij kwamen keken we met grote ogen naar een stuk vlees dat blakend in de zon lag te wachten om klaargemaakt te worden. Als dit ons middagmaal zou worden, zouden we gedurende ons verblijf in Chapare niet meer van de wc raken.. Nee, we hadden geluk; voor ons haalde de kok een grote surubi (vis) uit de diepvries, die we wat later gefrituurd en vergezeld met yucca, rijst en groenten op ons bord kregen. Toen iedereen genoeg had, vertrokken we naar het hotel: twee bungalows met keuken, slaapkamer, badkamer en vliegenramen. Maar goed ook, want al snel maakten we kennis met onze tropische vriendjes. Muggen; ze zagen er eerder uit als vleesetende monstertjes, 3x zo groot als een Antwerpse wesp. Na een afkoelende plons in het zwembad trokken we erop uit om het omringende dorpje te verkennen. Het dorpje was gezellig, arm en de bewoners keken ons met vreemde gezichten aan (‘wat komen die gringa s hièr nu doen?’). Tegen de avond kwamen we terug aan in het hotel waar we de rest van de avond in het zwembad hebben doorgebracht met een lekkere mojito.

Zondagochtend bracht de buschauffeur ons (op muziek van Enrique Iglesias – cuando me enamoro) naar het park in de jungle waar we de kick van ons leven zouden beleven. Ik, die natuurlijk niet goed had nagedacht, kwam aan met sleffers … Klaar voor het avontuur, maar natuurlijk ! Met een gids die in tegenstelling tot ons al gewend was aan het drukkende klimaat kregen we een rondleiding door het park. Gedurende deze tour moesten we wandelen door een parcour, konden we genieten van de natuur en vloeken op de hitte, tot we bij het hoogtepunt van de dag waren aanbeland. Springen (met een soort schommel + touw) op hoogtes van 3m, 8m, 12m en … 18m! Na een aantal ‘voorbereidende’ sprongen op lagere hoogtes stond deze laatste ons op te wachten. Met knikkende knieën en een klein hartje kropen we op een krakkemikkelige houten stelling, waar een begeleider ons stond op te wachten. Ik wurmde me in een soort beveiligingspakje tot ik vervolgens aan de afgrond plaats moest nemen en de schommel over me heen werd getrokken. Er stond een enorme druk op, waardoor ik niet meer terug kon. Het was zover, 3 2 1 en WHAM! Ik vloog! Wat een kick, het was gelukt! en ik leefde nog! We hadden het gedaan, en verlieten het park dan ook met opgeheven hoofd.

Hop naar het volgende park van de dag: Parque Maichi. Hier stond er ons een wandeltocht naar boven te wachten, om eens aangekomen een prachtig uitzicht van de stad vast te leggen op camera. Toen we boven aankwamen, leek het wel of we gezwommen hadden; drijfnat waren we. Een paar foto’s van het uitzicht en ja hoor, stond daar toch wel een aap zeker ? Ook deze kon niet ontsnappen aan een foto. Tijdens de tocht terug naar beneden stootten we op een tamme zwarte beer, die begeleid werd door drie vrijwilligers van het park.  Stuk voor stuk waren we uitgehongerd, uitgedroogd en hadden we dringend nood aan water en rust. Voor we terug naar ons hotel konden gaan stopten we nog even om fruit te kopen voor onze fruitsla. Toen we gezellig in de bungalow van de anderen zaten gebeurde wat we de hele dag al aan hadden zien komen: Storm in Chapare. Elke 5seconden verlichtte bliksems de intussen donker geworden wereld, af en toe weerklinkte een donder die steeds dichterbij kwam en onvermijdelijk viel de regen met bàkken uit de lucht. Het goot pijpenstelen, het waaide, de elektriciteit begaf het, het donderde en bliksemde, … het was een tropische storm zoals we deze nog nooit hadden meegemaakt. Omdat het na uren nog steeds niet was opgeklaard, waren we wel gedwongen om ons in het midden van de storm naar ons huisje te begeven. Aan onze bungalow was een overdekt terras, en omdat we toch niet zouden kunnen slapen door het lawaai, besloten we ons even buiten te zetten. Van de schrik kropen we dicht tegen elkaar terwijl we genoten van een ware tropische storm. Terug in de slaapkamer waren Jessica en ik blij een dubbelbed te delen, en ook Jorik kroop even bij ons. Toen hij zich echter uit het bed hijste om naar zijn eigen bed te gaan, begaf de steunbalk van de lattenbodem het. (KRAK!) Gelukkig is hij niet helemaal doormidden, anders had deze gratis (!) reis ons tòch nog iets gekost...

Toen we maandagochtend wakker werden merkten we dat het nog steeds aan het regenen was. Ik, altijd even goed georganiseerd, had natuurlijk geen regenjas bij (suf en vergeetachtig, ik ben nog niet veranderd!) en mocht me met een rokje + topje buiten begeven. Snel sprong ik in de bus, die ons bracht naar het ‘cocamuseum’ (een museum over cocaïne, opgericht door het leger van Chapare). Vol verwachting stapten we uit de bus, door de regen, naar het museum; het museum was niet meer dan een kazerne gevuld met voorwerpen waarin mensen mogelijk cocaïne kunnen verstoppen. Ook werd er uitgelegd hoe men vroeger cocaïne maakte (men begon met uren te wandelen door een bak gevuld met cocabladeren). In minder dan een uur waren we alweer buiten en moesten we, na een verschrikkelijk middagmaal, snel snel onze koffers pakken om terug naar huis te gaan.

Chapare, het was de moeite, maar Cochabamba blijft toch mijn thuis.

02-12-2010 om 20:59 geschreven door Eva

Glitter & Glamour = Graduacion de la Promociòn 2010.

Beste vrienden, afstuderen in Bolivië? decadentie, exageratie + elegantie. Als jullie mijn blogs af en toe volgen, zullen jullie al wel gemerkt hebben dat schoonheid iets verschrikkelijks belangrijks is in Bolivië. Schmink ontbreekt nooit bij een meisje, en donderdag 25/11 + vrijdag 26/11 voelde ik me dan ook 100% boliviaans. Donderdag en vrijdag was het proclamatie, twee dagen feest om met opgeheven hoofd het middelbaar te kunnen verlaten.

Laten we van start gaan met donderdag, ‘el Acto’. El acto, de act, begon om 19u ‘s avonds, nadat iedereen uren had doorgebracht bij de kapper en styliste. Helemaal opgemaakt trok ik de toga over mijn hoofd en zette ik het bijhorende hoedje op; het was tijd. Op het middenplein van de school was een rode loper uitgerold, waarnaast allemaal mensen neerzaten. Iedereen werd op alfabetische volgorde naar voren geroepen en omdat ik Vrijens ben EN uitwisselingsstudente ben was ik uiteraard laatst. Het leek wel of ik ging trouwen. Werd je naam geroepen, liep je (met opgeheven hoofd!) samen met je papa over de rode loper naar het podium, waar je na een innige omhelzing van de leerkracht wiskunde je diploma overhandigd kreeg. Met diploma in de hand en een glimlach op het gezicht begonnen we aan het hoogtepunt van de avond: ZINGEN; en dit wel driemaal. Na een hele middag oefenen kon ik het volkslied van Bolivië meebrullen, alsook het lied van Anglo Americano en het lied van de Promo. Het lied van de promo (nunca decirte adios) vond iedereen geweldig. Zeker met het refrein ‘'no voy a llorar, me quiero emborrachar'‘ (''nee ik ga niet wenen, ik wil me bezatten'') gaf iedereen het beste van zichzelf. Deze hele ceremonie eindigde met de overhandiging van het jaarboek, waar ook ik een plaatsje in heb gekregen, en een boeket bloemen van de oudjes. Omdat ook zij het een speciale avond vonden, besloten ze om te gaan eten in een ‘exclusief’ restaurant. De papa bestelde boliviaanse witte wijn (die verbazingwekkend heer-lijk was) en na sint-jacobsschelpjes met parmezaanse kaas verscheen er trucha (vis) met heerlijke groentjes op mijn bord. Om 00.30 kwamen we thuis, en kropen we snel in bed want morgen zou nog decadenter worden...

Want ja hoor, toen was het tijd voor HET feest van het jaar. Iedereen was zenuwachtig, en na een frisse douche trokken de mama en ik naar de kapper. Mijn haar werd platgetrokken, losjes gekruld en opgestoken met wat speldjes. Vervolgens werd ik gedurende een half uur opgemaakt. De kapper, die een echt meesterwerk van mijn haar wilde maken, vroeg me of ik niet wou poseren om in de vitrine van het kapsalon te hangen. ‘van MIJ?!’ was dan ook het eerste wat ik vroeg. 'Ja, van jou!' Ja jongens, vanaf volgende week ben ik te zien in de vitrine van het kapsalon, wie had dat ooit gedacht.. Thuis aangekomen restte me weinig tijd, waardoor ik met hulp van Alejandra (mijn nicht) het kleed over mijn hoofd trok en m'n voeten in de zilveren naaldhakjes schoof. Voor de nieuwsgierigen onder jullie, foto’s krijgen jullie zeker te zien! Aangekomen op het feest (een gi-gan-tische zaal gevuld met dansruimte, tafeltjes, obers, drinken en heel veel mensen) konden de gastpapa en ik ons opnieuw in de rij voegen om, eens mijn naam werd afgeroepen, naar de dansruimte te wandelen op muziek van the Verve (the bittersweet symphony). Toen iedereen zich met zijn vader/moeder op de dansvloer had verzameld begon, jawel, de wals. Terwijl er foto’s werden gemaakt en iedereen langst alle kanten tegen elkaar duwde vanwege plaats tekort dansten mijn gastpapa en ik de wals. Geweldig was het, en allemaal zo verschillend met de proclamatie in België.. Dat de Verenigde Staten een grote invloed uitoefenen op Latijns Amerika, werd nog maar eens bevestigd.

Na de wals begon het feestmaal: een reepje biefstuk met saus, groentjes, aardappelpuree, kip met asperges en een fles rum voor ons tafel. Toen we ons buikje vol hadden ging iedereen naar zijn vriendengroep voor een gezellige babbel en fotoshoot. Hierna verzamelde iedereen zich opnieuw op de dansvloer om het afscheidslied te zingen, en vervolgens in tranen uit te barsten. Hoewel ik slechts deel van de klas was voor drie maanden, voelde ik me echt deel van de groep, en ben ik ervan overtuigd dat ik iedereen ga missen. Als gevolg kon ook ik me niet langer inhouden, waardoor de tranen over mijn gezicht vloeiden terwijl iedereen melig knuffelde. Er waren mensen die God al roepend begonnen te bedanken, en hier was iedereen enorm aangedaan door ... Heel deze ceremonie en decadentie, het was een ervaring om U tegen te zeggen. Nooit gedacht dat mijn uiterlijk zo kon veranderen. Ik heb er weer een unieke ervaring bij, en die koester ik voor de rest van mijn leven.

Na het feest (+- 3u) kleedde iedereen zich om om op de bus te stappen richting ‘La Continuada’ (de verderzetting) Iedereen trok naar het huis van Dani Perez, om daar te drinken en te slapen met de hele promociòn. Ook ik had er graag bij willen zijn, maar omdat we zaterdagochtend (8u) met AFS naar Chapare vertrokken kon ik jammer genoeg niet mee.

02-12-2010 om 01:44 geschreven door Eva

Trouwe bloglezers,

NEEN, ik ben niet van plan jullie aan jullie lot over te laten door niets meer van me te laten horen. JA, ik blijf mezelf verplichten jullie regelmatig op de hoogte te houden van wat er zich allemaal afspeelt in Bolivië. En JA, die regelmatigheid begint langzaam maar zeker te veranderen in een onregelmatigheid. Maar wees gerust, hoe lang het ook mag duren, de blogberichten zullen er zijn !

Laat ik van start gaan... Santa Cruz! Voor diegenen die het niet weten: ik zat in Santa Cruz. Na een helse zoektocht naar de juiste (en veilige) bus vertrokken we (Jorik, Jessica, Marieke, Berdien en ik) om 22u richting het tropische gedeelte van dit magische land. Na een uitputtende busrit (onze medereizigers waren enkel jongeren die naar het concert van David Guetta gingen) kwamen we na zo’n 10uur reizen aan, en werd ik opgehaald door Andy (mijn broer van 25, getrouwd en 1 kind) Bij hem mocht ik blijven tot ik terug naar huis ging. Na een noodzakelijk koude douche, konden we samen de stad gaan verkennen. Aan Plaza Principal (het hoofdplein van de stad) had je cafeetjes, restaurants (waaronder een Irish Pub), ijskraampjes en toeristische winkeltjes. We kozen er dan ook voor om met alle AFS’ers (uit Santa Cruz, Tarija, La Paz en Cochabamba) pizza te gaan eten, om vervolgens te vertrekken naar het stadion … David Guetta kwam steeds dichterbij.

Het concert begon om 21u. In Bolivië wil dit zeggen: afschuwelijk, eentonige dj’s tot 2u en met gevolg enorm verveelde mensen. Na 2u barstte de menigte dan ook los toen David Guetta op het podium verscheen en ontvangen werd met gekrijs, gejuich en gedans. Zijn show bevatte vuurwerk, licht en geweldige beats die een sfeer tot in Ekeren met zich meebrachten. De sfeer zat goed tot het onvermijdelijke gebeurde: pickpockets, en wel bij (bijna) iedereen. Er was vanalles weg: camera’s, gsm’s , mp3’s, portefeuilles, een sjaal, … Beroofd worden moest eens gebeuren, ditmaal in Santa Cruz. Gelukkig is enkel mijn gsm gestolen, waardoor het waardevolste niet in onbekende handen is geraakt.

Maar goed, in Santa Cruz hebben we genoten van (en gevloekt op) het warme weer. Ijsjes, terrasjes, parken, lekker eten, Berdien haar 18de verjaardag, … het was een rustige maar plezante reis.

02-12-2010 om 01:21 geschreven door Eva

Dag allemaal,

Omdat er de afgelopen twee weken (de twee weken waarvan blogberichten ontbreken) er zich niet al te veel spectaculaire dingen hebben voorgedaan, zet ik in volgende blogbericht de dingen die ik jullie wil vertellen. Als jullie er hierna nog niet genoeg van hebben (ik kan me wel voorstellen dat al die letters jullie op den duur gek maken) overlaad ik jullie met de bekende ‘wist je dat’, ditmaal over Bolivië uiteraard !

Allereerst, op 4 november heb ik een spaghetti-saus gemaakt volgens het recept van DE mama (en hier bedoel ik niemand minder dan mijn echte mama mee), die –hoe kan het ook anders- geslaagd was, en hiermee bedoelende dus (bijna) smaakte naar de spaghettisaus in Ekeren. Meestal experimenter/kook ik als de gastoudjes weg zijn, waar mijn broertjes blij om zijn zolang er geen groenten in het experiment verzeild raken. Helaas, daar draait het hele experiment om: mijn broertjes groenten leren eten! Resultaat van de spaghettisaus? Ze hebben gegeten, gesmuld en slechts de gourgetten laten liggen. Op naar stap 2: meer groenten.

Jullie weten ondertussen al wel allemaal dat ik Skype geïnstalleerd heb. Zondag heb ik hier 4 maal gebruik van gemaakt, door te skypen met Laura, Babette, Evelien en het thuisfront. 4 maal skype = TE VEEL. Omdat ik zo enthousiast was dat iedereen online was, had ik er niet aan gedacht dat het misschien te veel zou zijn. Toen ik dan ook na een paar uur klaar was met de Skype zaten mijn gedachten onvermijdelijk in Ekeren, met gevolg ik niet de vrolijkste was die avond. Les voor mezelf; met maximum 2 mensen per skype-date praten.

Wat ik jullie ook kan vertellen is hetvolgende: sinds een week zijn mijn broertjes veranderd in yoghurtvretende monstertjes. Elk uur van de dag sluipen ze naar de ijskast, om er een zak (veel vloeibare producten als melk en yoghurt zijn niet verpakt in karton maar in een zak) yoghurt uit te halen en deze vervolgens vo-lle-dig op te drinken. Hierdoor moest ik gedurende de 5 dagen dat ik alleen thuis was, 4 maal naar de supermarket om de ijskast (en mijn broers) te voorzien van hun nieuwe verslaving: Yoghurt.

26 november 2010 heb ik mijn ‘graduacion’ m.a.w. mijn proclamatie op Anglo Americano. Op het Koninklijk Atheneum Ekeren gingen we hier naartoe met een deftig kleedje boven de knieën, eventueel hakken en wat opgemaakter  dan anders. Maar beste mensen, ik begeef me in Bolivië en zo gaat dat hier niet. NEE. in Bolivië kruipen de meisjes, na de kapper/styliste bezocht te hebben en na een grondige bruinings-en dieetkuur, in een waar galakleed (zoals wij op tv zien, maar NOOIT gebruiken) tot op de grond met hakken om U tegen te zeggen. Zwart mag het kleed niet zijn, want dan ben je in de rouw en dus niet in form voor het feest. Ik mag me de komende dagen zulk een kleed zoeken, dat me gemiddeld 150$ gaat kosten …

Wat meer? Oja, in februari 2011 trek ik naar de Universidad San Simon om me tussen de filosofen in spe te begeven. Ja, mijn  toekomstige boliviaanse (!) studie wordt filosofie. Eind September 2011, wanneer ik terug aangepast ben aan België, ga ik voor ‘bachelor in de sociologie’ aan de Universiteit Antwerpen. Kan ik rustig van ‘t stad genieten en hoef ik niet nog meer geld van de oudjes af te luizen om op kot te gaan.

Sinds een week huizen mijn grootouders langst de mama haar kant mee bij ons omdat ze ziek zijn en goede medische zorgen nodig hebben die niet in Cobija, maar in Cochabamba te vinden zijn. De oma is 74, de opa is 81 en omdat ze niet weten wat ze juist hebben start een volledige analyse in het ziekenhuis.

Meer nieuws uit Bolivië: woensdag was ik op een decadente theekrans met de mama, een theekrans ten voordele van de eindejaarsreis voor de toekomstige ‘Promo-2011’. Een gigantische zaal bekleed met witte gordijnen, ronde tafels met bloementafellakens, dure tassen + bestek & als kers op de taart een bord met allerlei speciale -duur uitziende- taartjes en koekjes. Alleen al aan de zaal en de bekleding hebben ze, naar mijn mening, een fortuin moeten uitgeven, laat staan aan het eten en de thee. Iedereen was opgekleed, maar omdat ik niet op de hoogte was van het ‘niveau’ van de theekrans strompelde ik (naast mijn opgekleede mama) binnen op sleffers, m’n grijze tweedehandsrokje, een gewone t-shirt en zero shmink. ‘weer een uitwisselingsstudent’ zullen ze denken … Achja, ik ben nu eenmaal niet opgewasssen tegen dat decadente gedoe.

Misschien wel het belangrijkste nieuws van allemaal: IK GA VERHUIZEN. Geen paniek, ik moet/wil niet van gastgezin veranderen. De eigenares van wie we ons huidige appartement huren heeft plots besloten dat ze het appartement enkel nog wil verkopen, en dit voor een belachelijk dure prijs. Gevolg hiervan is dat mijn gastouders besloten te verhuizen, maar dit moet gebeuren voor December … Veel tijd hebben we niet, we zijn als gekken op zoek en hebben al wat appartementen bekeken. Het kan dus zijn dat we wat later naar Cobija gaan, omdat we pas willen vertrekken als we genesteld zijn in ons nieuwe appartement. Als ik nieuwjaar haal, ben ik blij : ) Ook al is het huidige appartement nog maar vier maanden mijn thuis, ik ben er echt gehecht aan, alsook aan mijn vertrouwde stekje (de slaapkamer). Ik vind het dan ook jammer dat we verhuizen maar dan heb ik deze, voor mij nog onbekende, verhuisstress ook eens meegemaakt.

Eergisteren heb ik iets meegemaakt, iets geweldigs-leuk-fijn-onvervangbaar en dus iets waar ik gelukkig van ben. Toen ik de ondergrondse garage opreed met de mama, overhandigde de portier van ons appartementsgebouw me een groot postpakket, waarvan ik het handschrift van Laura herkende op de doos. Thuis was het eerste wat ik deed dan ook het postpakket zorgvuldig openmaken, om vervolgens echte schatten te ontdekken. Echte Belgische chocolade (waarvan ik 2 reepjes reeds verorberd heb), een gigantische Belgische vlag een welverdiende plek aan mijn muur verdient, een prachtige sjaal die sinds eergisteren rond m’n nek hangt, avonturenvoer = chocolademousse uit een zakje (enkel water toe te voegen), een rasecht stationsromannetje dat ik intussen al uit heb wegens zin om me te verdiepen in Nederlandse lectuur van topkwaliteit (!) en tenslotte ellenlange maar niettemin zalige brieven van Laura, Caitlin, Elien en Evelien. It made my day

Laat ik even een einde maken aan mijn blogbericht, dat mits inkorting toch nog lang is geworden. Morgen verlaat ik Cochabamba en vertrek ik naar Santa Cruz voor het concert van mijn goede vriend David Guetta. Meer nieuws krijgen jullie volgend weekend dan ook te horen!

15-11-2010 om 02:26 geschreven door Eva

Een hele boterham, en een boek over de reis naar het Titicacameer ! Neem de tijd, zet je vooral rustig achter de pc en verdiep je in een gigantisch blogbericht.

Donderdag 14.30: het vertrek naar La Paz, voor onze eerste AFS-reis naar het Titicaca-meer. Omdat AFS onze busrit betaalde kwamen we terecht in een luxueuze dubbeldekker met gigantische zetelbedden en een aangename (!) geur. Na 8uur stijgen, dalen, bochten nemen en eten kwamen we aan in het centrum van La Paz, om van daaruit naar het AFS-kantoor te gaan. Hier kregen we per 2 onze gastgezinnen voor de komende dagen toegewezen. Jessica en ik werden meegenomen in een blitse auto door Jorge (18 en terug van Italië) die ons naar huis bracht. Onze eerste indruk die we van hem hadden: wat een serieuze jongen. Hij had een serieuze blik, droeg nette kleren en was zeer beleefd. Gelukkig zijn vooroordelen slecht en verwerpelijk (wat leren we toch allemaal niet bij AFS he) want na 15 minuten begon hij losjes te babbelen  en nam hij ons mee naar een aantal vrienden. Wij hadden geen zin om te drinken, maar wij waren dan ook de enige. Bolivia= zuipcultuur? Ik ben ervan overtuigd dat dit zo is, hoewel ik het vreemd vind dit bij een aspect van de cultuur de rekenen...

‘s Morgens werden we vroeg verwacht aan het AFS-kantoor voor onze Mid-Orientation. Mid-Orientation = eten, energizers, praten over de conflicten die je al dan niet gehad hebt de afgelopen maanden, eten, een curve voorstellen waarin je je humeur tijdens je verblijf in Bolivia weergaf (bij de meeste ging hij na wat heuveltjes in stijgende lijn), je gastfamilie weergeven met een tekening (de mama al kokend, de broertjes al spelend op de computer en de papa al werkend tussen de bomen), eten en tenslotte een persoonlijk interview (in het Spaans uiteraard, want dat begint echt goed te gaan). In de late namiddag werden we terug naar huis gebracht door onze, intussen nieuwe broer, Jorge. Uit zijn we niet geweest, aangezien we zaterdag om 7uur ‘s morgens aan de bus werden we verwacht.

Het was zaterdag, en iedereen sleepte zich met wallen op het rammelende busje naar Copacabana. Na anderhalf uur rijden moesten wij (alsook onze bus!) een oversteek maken op het Titicaca-meer. Net zoals wij in een bootje moesten kruipen, reed onze bus een waggelend bootje op. Na 20minuten konden we de reis weer voortzetten. En toen kwamen we aan in Copacabana, een vrij toeristisch stadje aan het Titicacameer. We hadden uitzicht op het prachtige en immense (8340 km²) Titicacameer op een hoogte van 3812m boven de zeespiegel (dan ook het hoogst gelegen meer ter wereld). Na toeristje te spelen begaven we ons op een kleine witte boot waar we op het dak konden gaan zitten met ons middagmaal in de hand; een plastieken bakje gevuld met hamburger, rijst met erwtjes , wakke frietjes, 1 schijfje komkommer en ketchup+mayonaise. Met de wind in onze haren, de boot volop aan het varen smulden we ons maaltje op terwijl we konden genieten van een uitzicht dat quasi niets van menselijke activiteit vertoonde. Overal in het meer liggen eilanden, sommigen al wat groter dan de andere. Na een klein uurtje op de boot (den Barco) te hebben gevaren kwamen we aan op Isla del Sol (het Eiland van de Zon, waar volgens de Inca's de Zonnegod geboren zou zijn). Omdat we op bijna 4000m zaten scheen de zon enorm fel, met gevolg ik (mits zonnecreme) verbrand ben. Maar goed, we konden beginnen aan de beklimming van het eiland, met de rugzak op de rug en de zon brandend in het gezicht. We kwamen aan in ons hotelletje, een bouwvallig huis waarvan onze toilet stuk was. Wat we moesten doen was naar het toilet gaan, een emmer water vullen uit de regenton op het dak en deze vervolgens leegkappen om zo de indruk te geven dat je had doorgespoeld. De indruk dat je had doorgespoeld, want na een paar uur was onze toilet niet meer de aangenaamste om naartoe te gaan …

De omgeving waar we zaten deed me denken aan het Bokrijk van Bolivië. Huisjes van steen en riet, ezeltjes in de wei, de waslijn gemaakt van een houten paal, niets modern of technologisch aanwezig (op een paar elektriciteitspalen na). Heerlijk, puur natuur en geschiedenis. Na ons geïnstalleerd te hebben gingen we wandelen op het eiland, met gevolg er prachtige foto’s zijn die jullie ooit wel eens te zien zullen krijgen :) Op een hoog punt van het eiland hadden we uitzicht op het meer, de eilandjes, de zonsondergang en allerhande natuurlijke fenomenen. Ons avondeten bestond uit lekkere soep, trucha (vis uit het Titicacameer) met rijst en als dessert blubberige flan. De avondactiviteit was een kampvuur op Isla del Sol, klinkt hemels toch? Want dat was het ook, onvergetelijk mooi.

Zondag kregen we een mager ontbijt en konden we, na het maken van onze rugzak, terug naar beneden wandelen. Tijdens onze tocht  passseerden we de fontein van de jeugdigheid ('was je voeten en blijf eeuwig jong?') en wandelden we de Inca-trap af. Aan de weerszijden van deze trap stonden twee kleurrijke beelden die, naar mijn mening, de Zonnegod en Zonnegodin voorstelden. Tijd voor foto’s en, hupakee, terug in ons bootje. We werden voorlopig nog niet terug naar Copacabana gebrachtmaar naar Isla de la Luna (het Eiland van de Maan). Ook aan dit eiland hangt een legende/historie vast.

Er was eens …

Een eiland in het midden van het Titicacameer. Weg van het eiland, in de bewoonde wereld op het land, werden er ‘Miss-Verkiezingen’ gehouden om de, zoals ik het noem, mooiste vrouw tot Miss-Inca te dopen. Deze vrouwen wonnen echter geen auto’s of jaarabonnementen bij schoonheidsspecialisten maar een leven op het Maaneiland. Alle Miss-Inca’s werden hier (vrijwillig?) naartoe gestuurd, om eens aangekomen er de rest van hun leven door te brengen tussen allemaal andere vrouwen. Maaneiland = Vrouweiland, en slechts 1x per jaar  waagde een ware man (DE Sjamaan) zich op het eiland om een toespraak te geven. Wat deze juist inhield weet ik niet, en waarom deze vrouwen hier leefden ook niet. Ten tijde van de ‘vrouweninvasie’ op dit eiland stond er een gigantische tempel, waar helaas niet veel meer van overblijft. De vrouwen hadden hun eigen samenleving opgebouwd, met eigen waarden en normen, agricultuur en allerlei rituelen.

Na een kleine rondleiding was het tijd om te eten. Er werd een lange witte doek op het gras gelegd, waarop een klein vrouwtje vervolgens allerlei potten legde. Er waren zoete aardappelen, gewone aardappelen, smalle aardappel-worstjes, rijst, maïs en kaas (deze dien je samen te eten), saus, banaan, brood, …. Een waar eetfestijn, ik ben niet voor niets in Bolivië.

Na ons festijn begaven we ons terug op de boot naar Copacabana. Aangekomen hadden we nog even de tijd om de toerist uit te hangen (foto’s maken, allerlei frulletjes kopen, meer foto's maken en wat eten). Na een uur sprongen we uitgeput de bus terug op naar La Paz, de drukke immense stad die onvergelijkbaar is/was met onze twee dagen in het midden van de natuur. Aangekomen stond Jorge klaar om ons op te halen, en eens thuis aangekomen duurde het niet lang voor we lagen te ronken in ons bed.

Maandagochtend stelde onze gastfamilie voor of we niet nog een dag langer zouden blijven, we zaten nu toch in La Paz. De volgende twee uur hebben Jessica en ik als kippen zonder kop rondgebeld naar AFS Cochabamba, AFS La Paz, AFS Cochabamba en nog eens AFS La Paz. Na het invullen van een document was alles in orde, en mochten we blijven.

Dinsdagochtend was het ook in Bolivië Allerheiligen (ik hoop dat ik het niet verwisseld heb met Allerzielen?) met gevolg alles gesloten was. Na een rustig ontbijt en het inpakken van onze spullen vertrokken we met de Taxi naar de Terminal (‘het Centraal Station’ maar dan voor bussen, en dit in Bolivië) We kregen tickets te pakken voor 20Bs, en om 12.30 vertrok de bus naar Cochabamba. Na 5uur onderweg te zijn ontpopten de boliviaanse medereizigers zich tot ramptoeristen: een bus was op zijn zij gevallen, een auto was gecrasht. Toen ik naar buiten keek was dit niet het eerste dat ik zag; er lagen immers drie doden op de weg, niet afgedekt. Heel raar en vooral schokerend om dit te zien, ik denk dat dit de eerste keer was drie doden op de weg te hebben zien liggen. Het was om stil van te worden, zeker toen we pas na een uur een ambulance zagen rijden. Hoe kan het ook anders, je zit midden in de bergen…

Jongens, ik denk dat ik jullie voorlopig niet meer lectuur aanbied aangezien jullie het nu even beu zullen zijn. Al mijn avonturen, en er komen er ongetwijfeld nog zoveel bij !

08-11-2010 om 23:15 geschreven door Eva

Het einde van het schooljaar, en dus ook de examens.

België: picknick onder de vrienden, eten in ‘t stad, 't vlot, feest, wat je maar wil.

Bolivië: een ervaring om U tegen te zeggen. Donderdag 28 november werd ik om 12u verwacht op school voor het afscheid van de Promo-2010. Toen ik aankwam, in jeansbroek en witte polo van de school, zag ik het hele middelbaar dansen/springen/gillen en feesten op de speelplaats. Maar er klopte iets niet, ze waren allemaal nat. Voor ik het wist klampte de leerkracht literatuur zich aan me vast en zei ze ‘Eva! Wat doe jij hier nog meisje, maak dat je bij je klas staat, jij hoort er ook bij!’ Ik keek naar de Promo, waarop vervolgens een aantal mensen begonnen roepen. ‘Maak dat je hier bent meisje!’ Toen ik tussen de klas stond werd ik plots vastgegrepen door Luis en Rodrigo en werd ik, onder het gelach van de meisjes, naar Andres gebracht. Toen pas wist ik waarom iedereen nat was; op de speelplaats stond een brandweerwagen geparkeerd met een brede waterslang waaruit water stroomde. Andres bediende deze slang, en was dan ook dolgelukkig om me ermee te bewerken tot ik doorweekt was.(dit was dus waarom de meisjes geen witte t-shirt droegen..)Tweemaal werd ik bewerkt; toen was ik gedoopt en kon ik mee feesten/dansen en gillen zoals de meisjes. (Hoera!) In slechts een uurtje had in mijn afscheid gehad,  en kon ik te voet en al druipend van het water naar huis slenteren. Even wat spaghetti naar binnenwerken, om me vervolgens om te kleden en naar de Terminal te vertrekken; het was tijd voor TITICACA!

Meer info, lees het blogbericht hierboven.

08-11-2010 om 18:43 geschreven door Eva

Ja jongens,

Ik ben alweer laat met het plaatsen van blogberichten, waarvoor mijn gemeende verontschuldigingen. De moed om te beginnen schrijven lijkt steeds verder weg te drijven, dus wordt het tijd dat ik deze terug vastgrijp.

Vandaag heb ik me, met een heerlijke groene appel, gezet aan de computer om jullie een nieuw bericht voor te schotelen.

Woensdag 20 oktober (ja hoor, voor mijn blog gaan we terug in de tijd) begaf ik me terug naar school, met La Paz nog in mijn gedachten. Het gedacht dat ik nog maar even naar school moest gaan deed echt deugd. Op school vroeg iedereen waar ik in godsnaam uit had gehangen (‘Eva, jij bent te lui om naar school te komen, maar ik zou het in jou plaats ook wel doen meisje!’) Noem me maar lui, ik vind het geweldig school te skippen. ‘s Middags moest iedereen van AFS naar Interpol gaan om opnieuw wat beweging in ons visum te krijgen. Na Interpol zijn we met z’n allen naar mij thuis gegaan om ons rond de tafel te zetten en reisplannen te maken. Het werd een hele kalender, met voor elke maand een reis, die we hopelijk uit kunnen voeren.

Vandaag kreeg ik te horen dat Louisa, onze meid, voortaan niet meer bij ons komt werken. Het is al een aantal keer zo geweest dat ze vroeger vertrekt en later aankomt dan er is afgesproken. Aangezien we het altijd druk hebben thuis (zeker met mijn twee gehandicapte broertjes) vond de mama dat het genoeg was. Ze wil iemand met verantwoordelijkheid, iemand op wie ze kan rekenen, en vandaar dat het agentschap een nieuwe meid gaat zoeken. (Ze hebben hier een hele organisatie/agentschap met potentiële ‘meiden’)

Donderdag stonden we om 8.30 klaar om bloed te laten trekken in het ‘ziekenhuis’. Omdat we vroeg klaar waren en nog niet echt zin hadden ons op de schoolbanken te storten besloten we rustig te ontbijten bij iemand thuis. Resultaat? Toen we op school aankwamen restte ons slechts een uurtje les, waardoor de tijd eens snel voorbij ging.

‘s Middags ging ik eten bij Marieke thuis en van daaruit naar de ‘Relieve’. Relieve is een fotostudio waar alle laatstejaarsstudenten uit Cochabamba foto’s laten trekken voor het jaarboek. Aangezien ik vorige week een Spaanse tekst in elkaar moest puzzelen, kan mijn foto er toch niet bij ontbreken, toch? Gekleed in een felblauwe-met witte kraag- toga en bijpassende hoed (de naam ontglipt me) kon ik me laten vastleggen op camera. De fotograaf was me er eentje; voor hij foto’s nam werd mijn haar goedgelegd en mijn gezicht in de juiste richting geduwd om vervolgens in een verkrampte houding een geforceerde tandpasta-smile te tonen. Maar het is gelukt, ik sta in het jaarboek !

Omdat de griep was uitgebroken (vrij tot zeer overroepen) moesten we vrijdag niet naar school gaan. Na een hele dag luieren (we doen hier ook niets anders) hadden we zin om, ‘s avonds, na Cartys, een nieuw discotheekje te ontdekken. Het werd Chupitos, een kleine maar gezellige discotheek, 18+ en gratis inkom.

Zaterdag werd ik vroeg uit bed gehaald door de mama; het was International Day op de school van mijn broertjes en België was ook van de partij! Dat België hier dan toch ergens bekend is verbaasd me echt. Op AISB (American International School Bolivia) werden 28 landen tentoongesteld in kleine kraampjes met typisch eten en/of drinken. België was niet veel soeps, aangezien niemand wist wat typerend was aan ons land. Samen met de gastmama hebben we gesmuld van Peru, Taiwan, Paraguay, Uruguay, Afrika, Zwitserland, Italia, China, Korea, Venezuela, Nieuw-Zeeland, … Je kan het al raden, we hebben (nog maar eens) veel te veel gegeten…

(Diegene die geïnteresserd zijn, twee kilo extra heeft zich een weg tot bij mij gevonden)

Zondag was het barbecue op het dakterras van Jorik en net zoals de barbecue’s ten huize Ekeren hadden we te veel eten. De zon straalde over Cochabamba, we hadden muziek, het vlees lag op de barbecue, … START! Eten! Het werd een eetfestijn tot en met, waar we allemaal van genoten hebben.

Maandag ging de laatste week les van start. Eigenlijk kan ik het geen les meer noemen; wanneer ik aankwam op school werden de twee eerste lesuren ingelast als examen, waardoor ik niets anders kon doen dan met mijn duimen draaien. I-pod in de oren, hoofd op de bank en luisteren maar. Maandag, dinsdag en woensdag waren dezelfde liedjes. Gelukkig zijn er nog de vriendjes en vriendinnetjes die school even beu waren, anders waren deze dagen een marteling.

Dinsdag trof ik een sympathieke vrouw in mijn badkamer, onze nieuwe meid. Cynthia is 31 jaar, heeft 6 jaar in Spanje gewerkt als huishoudster, heeft daar ook haar vriend gevonden, heeft geen kinderen, is altijd vrolijk en kuist het huis geweldig! Ook is ze streng tegenover mijn kleine broertjes, waar ik wel blij om ben aangezien ze niet echt opgevoed zijn..

Ik denk dat ik met Cynthia een goede relatie kan opbouwen, in tegenstelling tot de lieve maar zwijgende Louisa. Voor sommige betekent zo’n band niets, maar ik vind het belangrijk om met Cynthia een band op te bouwen.

Woensdag ging ik na school naar Berdien. Met haar familie is het serieus misgelopen, en omdat het beter was dat ze er zo snel mogelijk weg was, moest ik haar komen helpen inpakken. Toen de koffers ingepakt waren en een droog afscheid volgde, mocht ze bij mij intrekken tot er een nieuwe familie gevonden was. Toch altijd raar, het veranderen van gastgezin, omdat het soms van de ene dag op de andere (zonder dat je het ziet aankomen) kan gebeuren.

Zo, ik heb nog een typisch Boliviaanse gebeurtenis om te melden, maar deze verdient een apart blogvakje!

06-11-2010 om 22:52 geschreven door Eva

Ik ga naar La Paz en ik neem mee:

• Pyjama, ondergoed, broek, rokje
• Massa’s truien, een prachtige sjaal en jas
• Met verf bekladde All-Stars
• Tandenborstel en andere
• Geld, paspoort en een busticket van Bs43
• Komkommer, cornflakes, brood, graantjes
• Niet te vergeten, ons goed humeur !

Om 7.30 zaten we met z’n 5 (Jorik,Berdien,Marieke,Maren en ik) in de bus, klaar om te vertrekken. Toen we vertelden dat we met de bus zouden reizen verklaarde iedereen ons gek, en misschien hadden ze zo hun redenen. De heenreis verliep vrij vlot, en qua meereizigers ook. We hadden zitplaatsen, een voorraad eten en ramen die we konden openschuiven. Na 15 minuten onderweg te zijn, stormden er echter 10-tallen (welriekende) cholita’s op de bus die met vetomringende sandwiches, gefrituurde of gemuteerde kip, stomende bakjes vlees, kauwgom, koekjes, drinken en fruit verkochten. En met stormden bedoel ik ook echt stormden, het zorgde voor een oncontroleerbare drang om te lachen. (-‘’PAPAJA PAPAJA !’’-) Na 10 minuten konden we verder, ditmaal zonder verkopers. In de helft van onze reis, wanneer de bergen van Cochabamba al ver achter ons lagen, hielden we een plaspauze. We stapten uit de bus en kwamen in een straatarm dorpje terecht waardoor een grote baan lag. Overal bedelende kinderen/volwassenen, hongerige honden en ook de wc was iets om niet over terug te denken. De geur kwam ons al tegemoet toen we uit de bus stapten, ik hoef er geen tekening bij te maken … Gelukkig konden we na 20 minuten de bus weer op, konden we onze voorraad al wat aanslagen en wachten op onze eindbestemming. Om 16u reden we een gigantische stad binnen, gelegen middenin de Bergen en op zo’n 3000m hoogte. We waren er, La Paz. Daar bracht de gastpapa van Marieke ons naar onze slaapplaats voor de komende dagen: een kamer boven/achter Wist’upiku (bekende restaurantketen waarvan de naam in Quechua ‘scheve mond’ betekent. De oprichter heeft dynamiet in zijn gezicht gekregen, waardoor zijn mond scheef stond. Vandaar de naam.) Wist’upiku ligt in het centrum naast Plaza Murillo, waar de president woont. Om in onze kamer te komen moesten we door de winkel, vervolgens door de keuken, en tenslotte door een stoffige ruimte de trap nemen. We hadden matrassen, lakens, een douche (met koud water) en een toilet; meer moet dat niet zijn, zeker als we er niets voor hoefden betalen. Na ons geïnstalleerd te hebben trokken we erop uit om eten te gaan zoeken. Het werden hamburgers van 5Bs, een waar feestmaal om onze drie maanden in Bolivia te vieren.

Zaterdagochtend wachtte het toeristenbusje (we moesten toch eens de tourist uithangen) ons op. We gingen naar Chacaltaya en vervolgens naar Valle de La Luna. We vertrokken in het centrum van het centrum, reden de stad uit, reden door kleinere (en steeds schrijnendere) dorpjes en begonnen tenslotte aan een trip op smalle weggetjes doorheen de bergen, dalen, valleien en riviertjes. 3uur later (en hoger) kwamen we aan aan Chacaltaya, ooit het hoogste skigebied (5400m) en nu een toeristenactiviteit vanwege de opwarming van de aarde. Het uitzicht was prachtig, maar we hadden HET van het nog niet gezien. Hiervoor moesten we ons begeven aan een kleine beklimming, die door de hoogte waarop we ons begaven vermoeiend was en ons op onze adem pakte. En toen was het zover, we bereikten de top, het hoogste punt waar we ons naartoe konden begeven. Het uitzicht was overweldigend: overal bergen, valleien, wat sneeuw en niets op te merken dat nog maar in de buurt kwam van een menselijke activiteit. Ik werd er stil van, en op dat moment overviel een straal geluk me. Ik denk dat Chacaltaya het hoogtepunt (je kan het zelfs letterlijk nemen) van mijn leven was; een ervaring om nooit meer te vergeten, om met een lach terug aan te denken. Na Chacaltaya bracht de bus ons naar Valle de la Luna, een landschap gelegen in de stad dat zijn naam aan erosie te danken heeft. De erosie heeft dit stuk landschap namelijk zo ‘aangetast’ dat het vergeleken kan worden met en maanlandschap, en het dus een ware toeristische locatie is. Ook wij, samen met onze nieuwe braziliaanse vriend (Henrique Iglesias) die alleen door Peru, Chili en Bolivia trok, vonden het de moeite om te bezoeken. Na thuis aangekomen te zijn, en een pizza te hebben gegeten, was het tijd voor LaPaztok, een festival in het stadion van La Paz. Muziek? Elektro (die langdradig maar catchy was), Drum and Bass en waanzinnige, om op los te gehen, GOA. Om 5.30 vielen we uitgeput maar voldaan in ons bed, het was een dag om U tegen te zeggen.

Zondag = rustdag. Na een ‘uitgebreid’ ontbijt, een koude douche en getreuzel zijn we wat gaan rondhangen aan de Plaza Murillo (vol met duiven! Wat die beesten overal ter wereld doen snap ik ook niet...) Ondertussen was het 17u en moesten we op zoek naar eten, want om 18u zou Cristian (de jongen uit La Paz die vorig jaar in Antwerpen woonde) ons komen ophalen. Toen hij uit de auto stapte was het heel raar, maar geweldig, om hem terug te zien. De laatste keer dat ik hem gezien had was op het voetbalveld in het park van Ekeren, en nu was het in Bolivia. Hij nam ons mee naar zijn huis, waar hij ons verwelkomde met 2 blikjes Jupiler, 1 Stella, 1 Westvlieteren en pure chocolade van Cote d’or. Ik denk dat onze avond niet meer stuk kon, een fris pintje in de hand en wat chocolade om op te smullen. We hebben de hele avond over België, de politiek in Bolivia (waar ik later meer over vertel, want het is hier serieus aan het mislopen in Bolivia) en ervaringen gepraat. Om half 1 sprongen we opnieuw in de taxi en kropen we in ons bed.

Maandag, onze laatste dag, werden we om 8.30 verwacht aan het toeristenbusje. Dit keer reden we naar Tiwanaku, een van de oudste (3000jr) en belangrijkste ruïnes van een inca-beschaving uit Bolivia, die verder stond dan ik had kunnen denken. Doordat de Spanjaarden er lang geleden verschrikkelijk veel meegenomen hebben, schiet er niet veel meer over van hun ooit zo rijke cultuur/beschaving. Wel werd ons uitgelegd hoe het er vroeger uitgezien zou moeten gezien hebben. Dat ze ver stonden, en veel afwisten van astrologie/'technologie/... werd me meteen duidelijk. Voorbeeld: in de muren van de ruïnes hadden de inca’s een soort ‘microfoon’ uitgevonden; een gat in de muur in de vorm van een oor, waardoor je moest praten, om zo de hele massa aan te spreken. Je moet er maar op komen.

‘s Middags konden we met een rammelende maag lama naar binnen werken; heerlijk, mals en sappig vlees. Wanneer we terugkeren naar La Paz wil ik dit zeker nog eens eten. Terug ‘thuis’ aangekomen, en al wachtend op onze pizza, sloegen we een babbeltje aan met twee Hollanders en een Brit, die op rondreis in Zuid-Amerika waren. Altijd leuk om met nieuwe mensen te praten, en wat verhalen uit te wisselen. ('Zo moedig seg, op jullie 18 jaar een vertrouwd land verkennen. Toen ik jullie leeftijd had speelde ik nog met de Lego!')

Dinsdag, na ons ontbijt, was het tijd om onze koffers te pakken (zeg maar alles erin te duwen/proppen/frommelen) en een grote kuis te houden in ons stekje. Voor we naar de bussen terugkeerden wouden we nog even de kerk aan de Plaza Murillo bezoeken. De terugreis kostte ons Bs20, omdat we ons ticket niet op voorhand gekocht hadden; we hadden goede plaatsen, dus zeker voor herhaling vatbaar! Wat me wel opviel was dat er op de terugreis veel, hoe zeg ik het, onhygiënischere mensen zaten. De raam was (voor mij en de andere AFS'ers) verplicht om open te blijven, omdat sommige medereizigers hun bijdrage aan de frisse lucht deelden.. Achja, ook dit is Bolivia. Om 22u waren we thuis, en kon ik tevreden  in bed kruipen.

La Paz, het was de moeite, maar ik denk dat dat meer dan duidelijk was.

26-10-2010 om 03:30 geschreven door Eva

Dag allemaal, het wordt steeds moeilijker blogberichten wekelijks op het internet te plaatsen.

Ik doe mijn best, enjoy!

Maandag 11 oktober staat in Bolivia bekend als ‘dag van de vrouw’, met gevolg ik van een aantal felicitaties kreeg. Op school werd ik op het matje geroepen bij de directeur, gevolgd door ‘ooeehh-gebrul’ door de rest van de klas. Natuurlijk had ik niets verkeerd gedaan (jullie kennen me ondertussen toch al wel), neen, ik kreeg de opdracht een tekstje voor het jaarboek schrijven. Hierin moet mezelf voorstellen, wat ik in Bolivia doe, en vooral wat ik vond van ‘Anglo Americano’. (eliteschool, snobs, lange dagen, saaie lessen Engels, …) Niets hiervan zal verschijnen in het jaarboek, en wel met een belangrijke reden: Ook al was het soms saai op school, toch heb ik hier een aantal goeie vrienden gemaakt. Deze tekst, die jullie ongetwijfeld voor jullie neus geduwd zullen krijgen, zal vergezeld worden door mijn prachtige foto. Fijn om in het jaarboek te verschijnen, heerlijk nostalgisch.

Ook werd nog maar eens bewezen hoe volwassen de promo ’10 wel is. Vandaag werden er prijzen uitgedeeld die doorheen het ganse jaar verdiend konden worden; volgens traditie wint de promo altijd, maar dit jaar was hier geen sprake van. Resultaat ? Een staking van 1.5uur, wenende meisjes, agressieve jongens en luid protest tegen jan en alleman.

Dinsdag vertrokken de gastoudjes naar Cobija voor het feest van een heilige (waarvoor Ada deze maand paars gekleed loopt) tot en met donderdag. Op school werd er een wedstrijdje georganiseerd: om ter snelst een zak popcorn naar binnen werken, vastgelegd (hoe kan het ook anders, Facebook is leven…!) op camera. Iemand kreeg de opdracht zijn trui te vullen met zakken, zo binnen te sluipen in de klas, om vervolgens de zakken door te geven. Na drie wedstrijdjes werd er toch maar beslist te stoppen, aangezien de popcorn er bij sommige bijna uitkwam.’s Avonds was het tijd om mijn broertjes groenten te laten eten. Na 1 hapje besloot Wilfredo (4jr) in tranen uit te barsten en zijn eten op de grond te spuwen.

Woensdagavond kwamen Jorik,Marieke en Berdien naar hier voor een filmavond. Eentje met pizza, bier, broodpudding, pringles (die we wegens een walgelijk doordringende geur –vervaldatum 2008- toch niet hebben opgegeten) De film die we allemaal schitterend vonden was American History X.

Iedereen bleef slapen in mijn bed. Dit lukte tot ik uit bed viel en besloot in het bed op zolder te gaan ronken. Als ontbijt hadden we bokes in de pan, pannekoeken, fruit en yoghurt. ‘s Avonds werd ons het nieuwe AFS-comite van Cochabamba voorgesteld; een stel oude, lieve vrouwtjes die een echte organisatie proberen rechtzetten.

Toen ik thuiskwam werd het tijd om mijn zak te pakken, de reis kwam nu wel heel dichtbij.

Nieuwsgierig naar onze hoogtepunten?

23-10-2010 om 21:14 geschreven door Eva

Ik ga ervoor, volgend blogbericht!

Ik heb heel wat in te halen, en ben blij jullie weer lectuur voor te schotelen :)

Maandag moesten we eindelijk, naar Interpol om nog eens beweging te zetten in de regeling van ons visum. We moesten allerlei papieren invullen met onze naam, woonplaats in België en Bolivia, geboortedatum en zelfs kleur van ogen/haar en gewicht. (hoewel ik hier waarschijnlijk al wel ben bijgekomen, schreef ik toch mijn oude gewicht; ik moet mezelf toch nog in de waan houden zeker ;))

Woensdag bestond 'Centro Cultural Anglo Americano' 49 jaar, en dat moest gevierd worden. Toen ik aankwam op school moesten we ons per jaar & per geslacht verzamelen voor het podium, waar meneer de directeur in zijn beste uniform klaar stond een toespraak te houden. Na zijn diepgaande toespraak, waren ook de leekrachten Engels aan beurt, alsook een aantal leerlingen die dansten. Na de 'viering' waren we verplicht af te sluiten met het volkslied van Bolivia en Anglo Americano. Wanneer dit gezongen wordt, worden er altijd 2 leerlingen naar voren geroepen die de vlag van Bolivia en Anglo Americano (ja, de school heeft een vlag!) op te hijsen. De 'beste studenten' krijgen dit privilege altijd en mogen deze o zo belangrijke taak op zich nemen. Misschien moet ik me toch maar eens achter de computer zetten om het Boliviaans volkslied van buiten te blokken, want ik voel me meer en meer een buitenstaander als we dit lied moeten zingen (en dit wordt zo vaak gezongen) Zelfs de kleinsten van de school krijgen de 'lyrics' in hun hoofd gestampt om uit  volle borst en met trots mee te kunnen zingen.

Vrijdagochtend werd er op het nieuws een nieuwe wet voor Bolivia aangekondigd: de Wet omtrent Racisme. Vanaf nu is het verboden om mensen uit te maken voor 'cholita, cholo, indio, negro,...' alsook er andere regels zijn (die ik me niet herinner) Deze wet is er niet door stemming gekomen, neen, Evo Morales heeft deze wet ingevoerd zonder een stemming te houden. Ook de oppositie kreeg geen kans om zijn stem/mening te laten horen. (Lang leve de democratie in België...) De mama is hier niet blij om, ze vindt dat Bolivia op weg is naar totalitarisme en denkt dat het binnekort zover is dat we zelfs onze eigen mening niet meer mogen uitspreken. De persoonlijke mening wordt ingesnoerd door Evo Morales, die nog tot 2025 aan de macht zal blijven. Ik weet te weinig over het land en de president, dus kan niet goed zeggen wat er juist aan het gebeuren is. Wel geef ik mijn gastouders gelijk; Bolivia is een onstabiel land, en als Evo Morales alles gedaan krijgt wat hij wil zal het land misschien nog onstabieler worden.

Op school ging ik over op een nieuw experiment: Wat gebeurt er als ik mijn koptelefoon opzet in de klas? Resultaat: leerkracht kijkt, zegt niets en geeft verder les. Gevolg: een nieuwe bezigheid in de klas.

's Avonds gingen we, hoe kan het ook anders, weer naar onze Cartys. Na er een uurtje te hebben vertoefd werden we uitgenodigd door de vrienden van iemand om mee naar hun huis te gaan. 'Het huis is niet zo ver, en we zullen jullie hierna thuis afzetten'. Bon, we stapten in de auto en kwamen een halfuur later aan in niemandsland. Het huis was een huis zonder ramen, met amper licht en muziek. Het lag helemaal buiten de stad, en op een berg. We beseften pas hoe ver we waren toen we 'El Cristo' (normaal dichtbij) zagen. Een klein lichtgevend stipje in de verte, zo zag hij eruit. Na een gezellige verderzetting van de avond werden we gelukkig veilig en wel terug gebracht naar de bewoonde wereld.

Zaterdag had de mama haar best gedaan lekker te koken. De papa kwam thuis en zijn ex-schoolmaatje kwam eten. Eigenlijk begin ik meer en meer te ontdekken/beseffen dat ik in een, hoe zeg ik het, klassieke Boliviaanse familie terecht ben gekomen. Mijn gastmama had haar eerste kind op 16-jarige leeftijd, is denk ik (geen zekerheid!) op die leeftijd getrouwd, is nu huisvrouw en doet alles voor mijn gastpapa. Zij maakt de kinderen klaar, Louisa (de meid) doet de was en het huishouden, de mama maakt het eten klaar en zorgt voor de rest. De papa werkt en brengt het geld binnen, zet zich aan tafel wanneer het geserveerd wordt en gaat weer van de tafel wanneer hij gedaan heeft met eten. Soms is er een kleine wil in mij om te zeggen 'He jij papa, zo'n moeite is het nu ook weer niet om je bord weg te zetten, toch?' maar dan denk ik 'neen, dit is de cultuur, dit is de man in huis, ik mag hier niet op ingaan'. En dat doe ik ook niet; ik ruim braafjes de tafel af om hierna wat te helpen met de afwas (als Louisa dit niet moet doen) 's Avonds ging de papa naar een reünie van zijn school (de school waar ik nu zit) om na 30 jaar zijn klasgenoten terug te zien.

Zondag (een paar dagen geleden, ik begin late blogberichten in te halen!) was het vergadering bij mij thuis voor de eerste trip. Vrijdag 15/10/2010 om 8u 's morgens vertrekt de bus naar La Paz, waar we met 5 uit AFS Cochabamba naartoe reizen. Dinsdag keren we, onvermijdelijk uitgeput, terug naar huis. Na toestemming te hebben gekregen van de gastoudjes en AFS, moeten we nu beginnen met alles te beginnen regelen. We reizen met de maatschappij ' Trans Copacabana S.A. ' , een veilige busmaatschappij die ons 90Bs aanrekent om heen en terug te reizen. Reizen naar La Paz duurt een 8-tal uur en wanneer we hier aankomen worden we door een vriend uit de familie van Marieke (uit Sint Nijs) opgehaald om gebracht te worden naar ons huisje. Ons 'huisje' is een kamer ter grootte van de tv-kamer in Ekeren, met 1 twijfelaar, 1 matras, 1 toilet en 1 douche. Dat het een avontuur wordt, is zeker. Dat het enorm grappig gaat zijn om hier te verblijven, is ook zeker. In La Paz zelf willen we een aantal dingen bezoeken, de AFS'ers uit La Paz terug zien, en de feestjes eens uittesten. Er is namelijk een drum and bass feestje in La Paz, dat we zeker niet willen missen. (3 maanden geen feestje met zulke muziek, ik ga losgehen als ik die beat in mijn oren hoor suizen)

Op zich gaat het al leuk worden omdat we alles in alle vrijheid kunnen doen. Ook is het de eerste trip die we gaan maken, waardoor iedereen enorm enthousiast is en niet meer kan wachten te vertrekken.

Zondag heb ik ook voor de eerste keer geskyped met de familie in Ekeren.Heel raar om iedereen in (bijna) levende lijve terug te zien. Wel plezant om iedereen (including de katten en de cavia's) terug te zien/spreken. Het lijkt echt lang geleden dat ik nog in Antwerpen heb rondgedwaald, maar dat is het eigenlijk ook.

Eva

13-10-2010 om 21:39 geschreven door Eva

Wel wel, het is gelukt.

27 september 2010: Een zeer gelukkige verjaardag aan mezelf, ik werd 18 !

Volgens mijn gastouders was dit de dag waarop ik volwassen werd, en zou alles wat ik verkeerd deed bestraft worden. Geweldig vooruitzicht, hoewel ik mezelf na deze drie maanden niet volwassen(er) voel dan ik was/niet was in België.

Om 8u moest ik aan het stadion staan, omdat alle scholen in Cochabamba daar de kans kregen een toespraak van hun 'goede vriend' Evo Morales bij te wonen Daar vlogen een aantal me in de nek en kreeg ik ontzettend veel kussen en verjaardagswensen; ze waren het niet vergeten. ik was gelukkig. Terug thuis kwamen mijn gastouders met een speciaal kadootje naar huis: ik kreeg een paar oorbellen en een ketting in zilver en met een lila-achtig steentje genaamd 'Bolivianita'. Dit is een steentje dat men enkel in Bolivia kan verkrijgen en daarom vonden mijn gastouders dit een gepast kado. '' Zo hopen wij dat je ons nooit zal vergeten, je boliviaanse familie ''. ik was ontroerd. 's Avonds, na een hele middag koken/klaarzetten met de AFS'ers, begon het feest. In tegenstelling tot wat ik dacht doken er zo'n 35 mensen op die m'n verjaardag mee wilden vieren. Er waren broodpudding, pannekoeken, broodjes, groentjes, koekjes, chipjes en natuurlijk de onmisbare verjaardagstaart. Hier moest ik, volgens Boliviaanse traditie, in bijten waarna een aantal m'n hoofd hierin duwden. Hierna volgde wat muziek, wijn, bier en andere sapjes. Verjaren aan de andere kant van de wereld, het was geslaagd.

Na twee dagen niksen, luieren op school, was het tijd voor donderdag. En naar die dag keken we uit, want Jasper (uit Turnhout) zou vanuit Tarija naar Cochabamba komen. Toen hij aankwam was het tijd om al onze wilde verhalen uit te wisselen; het waren er veel. Heel plezant om eens verhalen te horen vanuit een andere stad, hoe het leven daar is, hoe de familie is en hoe hij zich daar al heeft geamuseerd deze tijd.

Ook vrijdag hadden we onze dag met Jasper gepland en toen hij 's avonds terug weg moest gingen wij naar Cartys, ons (intussen) vertrouwde stekje, waar we onze avond hebben doorgebracht.

Zaterdag zouden Judith en ik voor haar ouders en mijn gastmama (de papa zat in Cobija) koken; wortelsoep, aardappelgratin, bloemkool in witte saus en worst. Na een hele middag zwoegen en zweten (of is het zweten en zwoegen? ik vergeet zelfs de Nederlands spreekwoorden!) kregen ze allemaal een heerlijk maaltje op hun bord.

Zondag belde m'n neef (Darwin) of ik geen zin had om iets te gaan drinken voor mijn verjaardag; ik werd tenslotte toch maar 1 keer 18! Natuurlijk had ik hier zin in, en nadat hij me kwam ophalen hebben we uren rondgereden door Cochabamba met wat muziek op de achtergrond. We zijn naar overal en nergens gereden, naar plaatsen die ik nog nooit gezien had, om tenslotte ergens iets te gaan drinken. Onderweg heb ik ook m'n eerste Boliviaanse auto-race meegemaakt. Een auto (lijkend op een afschuwelijk speelgoedautootje met allerlei tekeningen) maakte een grollend geluid naar de auto van Darwin, waarop hij antwoordde met een al even vreemd grollend geluid. Tijd om te racen, tussen alle auto's door, om tenslotte in stijl (en snelheid) te winnen. Mijn neef was weer gerustgesteld, zijn ego was weer gestreeld. Hoewel ik er goed mee overeen kom, zijn er sommige dingen waarmee ik niet om kan gaan. Zijn racisme tegenover de 'niet blanken' en de manier waarop hij geweld promoot. Het zit hier vastgeroest in de cultuur om met vechten respect te krijgen van iedereen. En vechten, dan bedoelen ze ook echt slagen tot er iemand neervalt. Integratie in Bolivia of niet, met vechten krijgen de bolivianen toch geen respect van mij..

Eva

13-10-2010 om 21:37 geschreven door Eva

Ik weet het,

mijn blogbericht heeft weer even(tjes) op zich moeten wachten. Mailtjes moeten beantwoord worden, gesprekken moeten onderhouden worden, en natuurlijk is er nog die luiheid om te schrijven ...Vooral dat laatste speelt me te parten, maar ik heb m’n best gedaan er nog eens werk van te maken.

Waar was ik vorige keer gebleven? Oja, Dag van de Student. (we staan ver achter in de tijd) Die dag hadden we geen les, maar moesten we wel naar school komen. Elke klas kreeg de kans zijn acteer en/of danskunsten te tonen, en ook het zesde middelbaar had zijn best gedaan. Rond een uur of 10 verzamelde de promo zich om te dansen (laten we het springen en reopen noemen) op 'Grito Mundial' en 'Waka Waka'. Donald, de jongen die de rol van Shakira op zich nam, deed een performance die me nog lang zal bijblijven.

Omdat er na de dag van de Student een feestje werd georganiseerd, werden we dinsdag vrijgesteld van school. En maar goed ook, want school kan hier saai zijn. Ook al heb ik toffe mensen in mijn klas en wordt er gelachen, is het toch maar je broek verslijten (letterlijk dan) op de schoolbanken. Van de leerkrachten hoef ik niets mee te doen omdat ik het schooljaar ben ingestapt en nog geen perfecte spaanse prater ben, waardoor het op de meeste momenten aftellen is. Maar goed, genoeg geleuterd, geen school! 's Avonds was er een gratis Reggae-concert in het stadion waar we naartoe zijn geweest.

Donderdag vertrok de mama (Ada) naar Cobija om een aantal papieren te tekenen. Ik zou tot en met zaterdag samen met Louisa (onze meid) en mijn broertjes het huishouden overpakken. Louisa zou 's middags koken, ik zou ‘s avonds voor eten zorgen. Eigenlijk was ik heel blij dat Ada en Ciro (de papa) me alleen thuis lieten; dit gaf me echt het gevoel dat ze me vertrouwen, en dat gevoel vind ik dik in orde. Natuurlijk hebben we alle dagen lekker gegeten, hoewel mijn broertjes het iets afgrijselijk vonden groenten op hun bord te zien verschijnen. Donderdag werd het wortelsoep, puree, appelmoes (echte groenten..) en hamburgers. Vrijdag werden er tijdens de les 'moraal' chacha's besteld, een soort empenadas (gefrituurde deegpasteitjes met kip,aardappel,ei,saus,vlees, ... in) die werden opgesmuld terwijl de leraar allerlei Boliviaanse melodietjes uit zijn gitaar toverde.

Zaterdag heb ik bijna een hele dag, samen met Judith, gekookt omdat de oudjes thuis gingen komen. Na een heerlijk (zoutvriendelijk) maaltje gingen we samen naar de Flown, waar we later die avond bekogeld zouden worden met verf. Nietsvermoedend en met ‘deftige’ kleren stapten we onze favoriete discotheek binnen waar iedereen vol groen-en oranje verf hing. Na vijf minuten gingen ook onze kleren en gezicht eraan en werden we bekogeld met groene en oranje verf. Toen de ouders van Judith ons kwamen ophalen zagen we er oogverblindend uit.

Zondag kon ik niet uitslapen omdat we ergens naartoe zouden gaan. Met zowel ons gezin als dat van Jessica reden we de stad uit om een 40-tal minuten later te belanden in de bergen aan een prachtig restaurant. Hier zouden we ‘s middags eten om mijn verjaardag te vieren (maandag werd ik immers ‘volwassen’) Het middagmaal bestond uit heerlijke pindasoep, een buffet met allerlei groentjes/rijst/aardappels/fruit en surubi (Boliviaanse vis die qua smaak en structuur lijkt op zalm) Heerlijk, zeker toen de zon nog eens voor 30 graden zorgde. Toen we net niet verbrand thuiskwamen kwam Jessica helpen met de koekjes voor maandag. Maandag mocht ik van de oudjes een verjaardagsfeestje geven om mijn volwassenheid te vieren.

Omdat jullie waarschijnlijk allemaal benieuwd zijn naar hoe ik mijn verjaardag gevierd heb hier in Bolivia, maak ik er werk van om nu een volgend blogbericht te verwekken!

05-10-2010 om 20:37 geschreven door Eva

Ik vlieg er weer in, in een nieuw blogbericht over de afgelopen week !

Laten we beginnen bij maandag, de dag voor het 200-jarig bestaan van Cochabamba. Omdat Bolivianen houden van feest en parades, moest ook ik deelnemen aan dit festijn. Elke school uit Cochabamba stuurde zijn ‘promo 2010’ (laatstejaarsstudenten) in perfect uniform en begeleid met een schoolfanfare de straat op om een uur in de blakende zon te paraderen doorheen de straten in Cochabamba. Omdat ik bij een van de grootste hoorde, moest ik op de tweede rij vooraan wandelen, waarna een norse man ons de woorden ‘1.2.3.direcha!1.2.3’ commandeerde en we niet anders konden dan hieraan te gehoorzamen. Ik denk dat dit een ervaring was om te koesteren, aangezien dit me nooit in België zal overkomen. Terug thuis konden Judith, Berdien en ik beginnen aan een gigantische fruitsla, om ‘s avonds de stad in te trekken op zoek naar plezier. En plezier vonden we in Cartys, waar we met een aantal van mijn school naartoe gingen. Hier hebben we een hele avond doorgebracht, om daarna moe in bed te kruipen.

Dinsdag 14/09/2010: Hayaya Cochabamba (Leve Cochabamba!) Omdat we (weer al eens) vrijgesteld waren van school, konden Judith en ik naar Ice Norte (de supermarkt) trekken voor ons middagmaaltje. Dit bestond uit krakend stokbrood, gezond kippewit, appels en graantjes. Dit zijn we n het zonnetje gaan opsmullen in een parkje vlakbij thuis. Later zijn ook nog Andres en Marieke langsgekomen, en hebben we wat meer geluierd, suf door de hitte van die dag. Ik ga euforisch zijn wanneer er wat regen neervalt in de vallei. Vreemd, ik verafschuwde regen in België.

Woensdag was het weer tijd voor school. Ook was ik vrij tot zeer in paniek, toen we lazen dat België zich voor zou moeten bereiden op een mogelijke splitsing, want dat Wallonië perfect samen kan leven met Brussel. Wat later zijn we wat gerustgesteld, aangezien dit nieuws naar het buitenland toe sowieso overroepen zou zijn. Wat er precies gaande is in België weet ik nog steeds niet; iemand die zich geroepen voelt mag me dit altijd laten weten :)

Donderdag was een dag zoals de andere; school, gezwans, eten en een brandende zon.

Vrijdag werd er gerepeteerd op school voor ‘Dia del Estudiantes’(Dag van de Student, waarbij elke klas een aantal dansjes doet), en werd me opnieuw duidelijk dat de belgische mannen niets van dansen afweten. Een aantal jongens uit de promo oefenden hun ‘sensuele’ act, waarbij ze met hun heupen dansten en je het ritme doorheen hun hele lichaam kon volgen. Met de promo zal er ook gedanst worden op ‘Waka Waka’ en zal Donald, een jongen uit mijn klas, de rol van Shakira op zich nemen. (met bijhorende kleren, shmink en pruik) Op dit vlak durven de bolivianen toch meer, en zijn ze zelfzekerder over wat ze doen.

Omdat het vrijdag was, was het tijd voor een feestje; ditmaal het verjaardagsfeestje van Juampi (Juan Pablo) uit Anglo Americano. Bijna de hele promo was aanwezig, wat het feestje meer dan geslaagd maakte Vandaag is ook mijn.papa thuisgekomen, na een drietal weken in Cobija te hebben vertoefd.

Zaterdag werd het tijd om mijn kookkunsten boven te halen door, al zeg ik het zelf, heerlijke zandkoekjes te maken. 63 waren het er, en in minder dan 24uur waren deze opgesmuld door iedereen thuis. ‘s Middags kon ook ik smullen van een delicatesse, althans dat dacht ik. Ik kreeg een geel,qua vorm op schnitzel-lijkend en naar paneermeel smakend lapje op mijn bord, waar ik vn moest proeven om vervolgens te zeggen wat het was. Eva, je hebt zonet een schilpad-ei gegeten, een ei dat geen calcium bevat waardoor je op de eierschaal kan duwen zonder dat dit breekt. Een licht gevoel van walging ging er door me heen, toen mijn mama het eitje in alle richtingen wrong.

‘s Avonds heb ik een krabbepoot gegeten in een japans restaurant, gevolgd door een heerlijke portie gezond eten.

Zondag was het tijd voor de mis; als de papa thuis is gaan we hier naartoe, anders niet. Uit gewoonte op zondag, zijn we na de mis gaan eten in een restaurantje.Laterd die dag ben ik bij Berdien een chocolademousse gaan maken, die we maandag zouden proeven (vanwege hij nog altijd niet stijf was geworden…)

Morgen is het ‘Dia del Estudiante’; een verslag volgt volgende week, wanneer mijn 18de verjaardag waarschijnlijk als ik aangebroken !

Eva

21-09-2010 om 19:20 geschreven door Eva

Zoals ik al zei, ik bouw verder op mijn verhaal,op mijn leven in Bolivia.

Maandag ging de wekker om 6.45. Zo’n irritant geluidje dat me duidelijk maakte dat het weer tijd was om me aan een nieuwe schooldag te wagen. Deze ving aan met het zingen van het boliviaanse volkslied + het lied van Cochabamba (als voorbereiding op de feestdag van CBBA 14 september) Het wordt tijd dat ik deze eens volledig ken, want minstens 2x per keer per week hoor ik deze wel ergens. (bijna) Alle Bolivianen zijn zeer patriotisch, en zo worden kinderen hier ook opgevoed. Ze zijn trots op hun land, en trots om deel uit te maken van de Boliviaanse cultuur. Wel is er veel racisme aanwezig: zo zegt men dat de ‘indianen’ de onderontwikkelde bevolking zijn die niet vergeleken mag worden met de stadsmensen, de ‘blanken’. Vandaar dat de meeste van de ‘blanken’ niet blij zijn met Evo Morales, de huidige president van Bolivia. Naar het buitenland toe lijkt hij een goede president, maar de enorme veranderingen die hij wil waarmaken zijn niet allemaal even bevorderlijk voor Bolivia. Op school heb ik de taak gekregen om een essay te schrijven over culturele verschillen tussen Bolivia en Belgica, zowel in het Engels als Spaans. Voor mij was het niet moeilijk om te beginnen pennen; armoede, machoisme, drinken, contrasten, verhouding tussen mannen en vrouwen, … Ik zal mijn best doen, en ook al maak ik verschrikkelijke fouten, is het beter een iets af te geven dan het niet eens te proberen. Want over machoisme liet ik me volledig gaan op mijn huistaak, alsook tegen een klasgenoot. Ik kan er (nog) steeds niet aan wennen, omdat ik het een kwestie van luiheid vind. De man die geen nee aanvaardt, thuis het laatste woord heeft maar qua huishouden niets doet. Ik weet het, dit klinkt ongelofelijk stereotiep en dat is het ook, maar ik krijg er nog steeds geen positief inzicht in. Bolivia is een echte macho-cultuur, en hoewel ik er al wat aan begin te wennen ben ik ervan overtuigd dat ik dit nooit als iets normaals zal beschouwen. Dit is een van de  AFS-uitdagingen, daar ben ik wel degelijk van overtuigd. Ik ga er dan ook volledig voor.

‘s Avonds was het tijd voor de boksles, een les waarbij ik op een razendsnel tempo rond het stadium moest lopen, om vervolgens te gewoonlijke oefeningen te doen. Uitputtend.

Dinsdagmiddag was het tijd om ingrediënten te gaan kopen voor het event van de week: ‘Cocinando con las Belgas, Jessica y Eva’ Jessica en ik zouden woensdag onze beste kookkunsten laten zien. Onze ingrediënten gingen we halen in het ‘hol’ van de stad: La Cancha; Een gigantische plaats met oneindig veel kleine straatjes waar je letterlijk alles kan kopen, en tegen een goedkope prijs. Alle winkeltjes zijn een paar meter groot: net groot genoeg om ze vol te proppen zodat er nog net plaats is voor het winkeljuffrouwtje, dat meestal wel op een of andere berg kleren/rommel zit. Hier moet je oppassen om niet bestolen te worden, want doordat er zo’n mensenmassa rondhost, loop je constant tegen elkaar.

‘s Avonds was het tijd om afscheid te nemen van mijn neef, die gisteren (donderdag) vertrokken is met AFS naar Duitsland. Vreemd om iemand te zien vertrekken voor een jaar, om hem waarschijnlijk niet meer te zien.. Toch kon ik me nog altijd niet voorstellen hoe het voor jullie geweest moet zijn.

Woensdag werd me door de jongens in de klas ‘HET’ spel voorgedaan. Foto’s hiervan volgen (zoals de rest van mijn kiekjes), en de mannen onder jullie zullen hun ogen opentrekken. Bij dit spel moest 1 jongen tegen de muur gaan staan, waar vervolgens twee andere jongen voor gingen staan maar dan gehukt en de ene met zijn hoofd tussen de ander zijn benen. Dan was het de buurt aan drie andere jongens die, na af te tellen, op de gehukte jongens sprongen. En dan was het om ter langste stand houden. Ze waren enorm verbaasd toen ik zei dat mijn belgische vriendjes dit niet spelen.

‘s Middags was het tijd voor een waar eetfestijn. ‘Spaghetti a la manera de Belgica’, door Jessica en mij, en dit voor een twintigtal man. Dit waren zowel vrienden uit mijn klas als vrienden uit de hare. Het was onze poging twee scholen, die enorm verschillen in sociale klasse (zoals ze het hiet zeggen) te verzoenen met elkaar. Na een hele middag onze saus te laten sudderen kwamen de eerste mensen aan om op het dakterras te smullen. Na de eerste mislukte pasta volgde de tweede geslaagde pasta, en iedereen was blij. Twee verschillende ‘klassen’ bij elkaar zien te brengen leek theoretisch toch makkelijker. De school waar ik naartoe ga staat bekend als de school waar de ‘fresas’ en de ‘pendegos’ zitten: de meisjes die om niets anders geven dan hun nagels en hun haar, en de jongens die alle meisjes om hun vinger draaien. Vooroordelen, je komt ze zelfs aan de andere kant van de wereld tegen. Nadat iedereen naar huis was vertrokken, konden we beginnen aan een afwas die vergeleken kon worden met die van op scoutskamp: gigantisch,vuil en met koud water.

Donderdag werd me nog maar eens duidelijk dat de grens tussen leerkrachten en leerlingen hier niet veel voorstelt. Quasi elke les praat de leerkracht met een aantal leerlingen in plaats van les te geven en wordt er gelachen. Ook geven leerlingen de leerkracht een kus, of soms een knuffel; iets waar men in België waarschijnlijk om zou doorslaan..

Vrijdag, bijna weekend, en boliviaanse markt op school. Elk groepje had de taak een bepaald(e) aspect/regio/stad/… van Bolivia tentoon te stellen. Iedereen had ook iets klaargemaakt wat typerend was aan het onderwerp. Wij, die Cochabamba hadden, hadden chicha (een alcoholische drank gemaakt van maïs, en met een afgrijselijke geur/smaak), choclo (gekookte maïs) en zwart-achtige aardappeltjes in een grote pot. Ook waren er kleine optredentjes, zoals de geslaagde rap van mijn klasgenoot, David (DVD) de filosoof.

Zaterdag heb ik kennis gemaakt met de ongelofelijke agressiviteit van de boliviaanse insecten. Ik maak maar een grapje; hoewel ik gestoken ben door een geniepige bij. Deze is tijdens ik wandelde (met mijn sleffers aan) onder mijn teen gesukkeld, met gevolg hij zijn angel eens goed heeft laten doordringen in mijn teen. Heel fijn ook om deze er in de blakende zon al zittend op straat eruit te halen.

En toen was het zondag, het einde van mijn immense blogbericht maar ook het begin van het logement van Judith. Zij kwam logeren tot en met dinsdag omdat haar ouders een paar dagen in Chapare, een tropisch dorpje wat verderop verbleven. ‘s Avonds hebben we dan ook met onze vrienden, Andres en Hugo, op het dakterras gehangen.

Zo, jullie hebben weer een gigantische update gehad, en ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.

Liefs, Eva

15-09-2010 om 21:45 geschreven door Eva

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Eva

Het heeft weer even moeten duren voor er een nieuw blogbericht tot stand is gekomen. Ik heb het hier zo druk, en als ik tijd heb heb om jullie een teken van leven te geven, ben ik meestal te lui om eraan te beginnen. Maar zoals jullie zien, jullie kunnen vol goede moed beginnen aan een hele boterham. Enjoy!

 Maandag 30 augustus (wat klinkt het lang geleden) was het tijd om,samen met Jessica, te beginnen aan de bokslessen in het stadion van Cochabamba; een tamelijk lugubere locatie, een kleine instructuur die verschillende kampioenschappen gewonnen heeft en een paar windels ter bescherming. Qua conditie opbouwen laat hij er geen gras over groeien; nieuwkomer of niet, ik werd meteen ingeleid in het lppen, springen, joggen, sit-uppen en andere vreemde oefeningen. De lessen zijn van 18u-19u of van 19u-21u en kosten ons 80Bs/maand. Spierpijn kon ik zonder twijfel verwachten voor de volgende dagen, en dinsdag was het al zover.

Maar spierpijn of niet, dinsdag was het tijd om samen met Jessica pannekoeken te bakken voor wat vrienden en de mama. Iedereen was nieuwsgierig naar hoe het zou smaken, want pannekoeken zoals wij ze kennen ('iedereen weet toch wat een pannekoek is!') zijn hier vrijwel onbekend voor de bolivianen.Naast 'gewone' pannekoeken hebben we er ook een aantal met appel gemaakt. Er was niemand die niet wild was van onze kookkunsten; we hebben er ontzettend veel gemaakt. Naast suiker, siroop of confituur, hebben we van onze pannekoeken gesmuld door er geconcenctreerde (zoete) melk op te smeren. Heerlijk.

Woensdag zijn Jessica, Marieke, Berdien en ik een ijsje gaan eten in 'Globos', het ijssalon van Cochabamba. Voor 9Bs (1 euro) krijg je hier een plastieken bekertje vol met ijs, vol met heerlijk ijs. Hierna gingen Jessica en ik te voet naar het stadion wandelen voor onze boksles (we gaan er helemaal voor) en is ons onderweg drie maal een verschillende weg uitgelegd. Hier in Bolivia meent iedereen de weg te weten, en meent iedereen het ook goed om deze uit te leggen, maar helaas heeft iedereen er zo zijn eigen idee over ... Resultaat? Tijd om onze oriëntatie in Cochabamba uit te testen, en dit met succes ! Na aan te komen, bleek het dat er geen les was vanwege een kampioenschap (waar we toch nog niet aan deel konden nemen) dus zijn we naar Hugo, een vriend, thuis geweest. Thuis aangekomen is de relatie tussen mijn mama en ik er ook weer op vooruitgegaan, doordat we een hele avond aan tafel hebben gebabbeld. Ook met mijn broertje van 13 klikt het enorm goed; altijd goedgezind, vriendelijk, ...  Ik ben blij dat het zo goed meevalt met mijn familie, het had altijd anders kunnen lopen ...

Want dat het mis kan lopen, is niet vermijdbaar; Caroline, het meisje uit Zwitserland dat verbleef bij mijn tante (die van het restaurant) is een aantal weken geleden veranderd van familie. Ze had haar eigen kamer met alles erop en eraan, kreeg wat ze nodig had, maar datgene ze echt wou kon ze niet krijgen: familiegebeuren, samen dingen doen met de familie, ... AFS-studenten moeten zich (zo zegt AFS) aanpassen aan de normen van de familie, en in deze familie werken beide ouders in het restaurant. Dat het moeilijk was voor beiden was duidelijk, en dat er door jan en alleman geroddeld werd was eens zo duidelijk.

Soit, donderdag was het tijd om samen met Jessica massa's fruit te blenden tot een gezond (!) drankje, vergezeld met een stukje chocoladetaart van de mama. Dit hebben we helemaal opgedronken, samen met het dochtertje van de emplejada van Jessica. Vaak hebben de emplejadas kinderen, die meekomen als ze moeten werken in huis.

Later die dag zijn we met een aantal AFS'ers gaan eten voor 10Bs in een gezellig restaurantje, met een eigenaar uit Italia. (Het verbaast me eigenlijk dat hier toch veel verschillende nationaliteiten zitten, Bolivia is in Europa, zo lijkt me toch, vrijwel onbekend) Als afsluiter van de dag zijn we met z'n allen nog een fruitsla gaan eten in een ander cafeetje. Het was een dag van eten, maar zolang ik dat hier niet altijd en overal doe komt dat wel in orde.

Omdat vrijdag een dag was zoals er zovelen van zijn, skippen we deze maar even. Hop naar zaterdag, een dag waarop ik vroeg uit de veren moest om naar de sportdag van mijn broertjes te gaan. Deze zitten op de American International School of Bolivia, een gigantische (elite) school met alles erop en eraan. Omdat iedereen in Bolivia trots is op zijn land en cultuur, ontbrak deze sportdag ook niet aan het weerklinken van het volkslied van Bolivia. Iedereen, echt iedereen wist dit mee te zingen, wat onvergelijkbaar is met de kennis van het volkslied in België ...

Na mijn broertjes te hebben gezien, kwam Jessica me halen; we gingen (nog maar eens) koken. Ditmaal was het broccoli in de oven met witte saus en een krokant kaaskorstje. Jessica's emplejada ging kip maken met rijst, aardappeltjes, en zoete aardappeltjes. ( natuurlijk met heel veel, heel veel zout)

De oven waarin we onze broccoli echter in wilden plaatsen, zat stampvol met eeuwenoud brood. Resultaat ? Broodpudding natuurlijk !

's Avonds was het tijd voor feest, het was lang geleden. Ditmaal ging ik met Judith, en twee vrienden van haar school (de kunst en muziek- school in Cochabamba) naar Flown, de discotheek in CBBA. Omdat we al vroeg hadden afgesproken, zijn we met z'n vier in Cartys iets gaan drinken. Omdat ook hierna Flown nog niet open was, en we niet veel zin hadden geld uit te geven, besloten we maar naar het huis van een van de vrienden te gaan, om daar iets te drinken en wat naar muziek te luisteren.

Het leek een avond zoals in België, zeker toen Artic Monkeys en MGMT weerklonken in de woonkamer (eindelijk eens iemand met een goede muzieksmaak) 

Op de (bijna) twee (!) maanden dat ik hier woon is mijn sociale netwerk van 'vriendloos' naar 'vriendvol!' gestegen; overal kom je wel mensen tegen, die de vrienden van de vrienden van je vriend/in blijken te staan. Omdat je via via dan toch bekend bent, word je aangesproken alsof je al jaren lid bent  van die vriendengroep. Het sociaal zijn van de bolivianen is enorm plezant, en handig om vrienden te maken.

Zondag was het, geloof het of niet, auto-vrije dag in Cochabamba. 1 dag in het jaar wordt de helse drukte, het getoeter, het levensgevaarlijke rijden en nog wat van dat stilgelegd. Omdat wij hier thuis niet over fietsen beschikken (zo sportief zijn ze niet) was het wandelen geblazen! Aangekomen in het 'centrum' waren er, hoe kan het ook anders, mensen die we kenden waarmee we de hele dag hebben opgetrokken. Ook deze dag leek erg op een middag in België; wat rondhangen op straat, voor de gezelligheid iets drinken, en op het gemak wat babbelen. Ook vandaag zag je de alternatievere jongeren op straat hangen. Deze waren klasgenoten van Judith, en wat later ook deel van mijn sociale netwerk. Later die dag traden er twee jongens uit de kunstschool op als deejay. Met hun installatie op straat speelden ze electro tot 19u 's avonds waarna we terug naar huis moesten.(het werd immers donker, en om dan op straat te lopen is het minder veilig) Een geslaagd weekend.

Zo, Ik heb mijn zegje gedaan over mijn zesde week, maar omdat ik vrij tot zeer achter sta met een volgend blogbericht, kunnen jullie in volgend (dat ik morgen online zet) lezen over meer leuke en dolle avonturen.

Eva

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Eva