blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
16-08-2013
Mijn proefperiode
Eind november was het zover, eindelijk kon ik starten als vrijwilliger van DVC Heilig Hart. Het gevoel van de eerste schooldag was klein bier in vergelijking met die dag. Wat zou het worden? Als vroeger bouwvakker naar administratie in de sociale sector is op zijn zachtst gezegd toch wel een heuse metamorfose. Neem daar dan nog de handicap van slechtziende bij en je begrijpt dat dit een grote stap was. Bij aanvang van de dag werd ik voorgesteld aan de verantwoordelijke voor de vrijwilligers Kurt de Smet. Samen werden nog eens alles afspraken overlopen en werd ik aan diverse personen voorgesteld. Pas na de pauze kon ik echt beginnen aan mijn eerste taak, een access project. Na de installatie van mijn supernova kon ik echt aan de slag. Deze installatie liet al meteen een eerste positieve indruk op mij na. Want de installatie verliep zeker niet zonder slag of stoot, plots zaten alle computers binnen de administratie opgezadeld met vergrotingssoftware. Gelukkig kon de informatica dit probleem verhelpen, dit was ik alvast niet gewoon iemand die moeite deed waarom het fout liep. Meestal was de oplossing gewoon van de samenwerking stop te zetten want het was niet haalbaar. Hier deed men echter echt moeite om naar een oplossing te gaan zoeken. Direct was het me duidelijk, ik kreeg een eerlijke kans.
Hoewel het eerste project tegenviel omwille van diverse redenen kon ik toch een goede indruk maken. Zo goed zelfs dat ik na drie maanden proef, in plaats van de vooropgestelde zes, te horen kreeg ik dat ik "voorgoed" welkom was binnen de ploeg van de administratie. Trots als een pauw vertelde ik aan al mijn vrienden het goede nieuws, er was een grote stap gezet in de goede richting.
Vanop dat ogenblik bleef de goede samenwerking enkel groeien en een paar jaar later bereikte deze zin eerste hoogtepunt. Wat dat precies was en hoe dat tot stand kwam vertel ik jullie graag in een volgende blogpost. Hopelijk tot dan!
Algauw bleek zelfs het vinden van vrijwilligerswerk geen evidentie. Zelfs verenigingen van het kaliber van "kom op tegen kanker" en nota bene licht en liefde hadden geen plaats voor mij of waren van oordeel dat ik voor hen niet veel kon betekenen. Talloze keren beloofden personen mij dat ze wel iets gingen regelen maar bleek dat ook niets, iets kan zijn. Stilaan begon de moed me in de schoenen te zinken.
Op één van die mooie avonden samen met de mensen van schaakclub Karpov Deinze vroeg Agnes me of ik het eventueel zou zien zitten om vrijwilligerswerk te komen doen in Bachte. Eerlijk gezegd kende ik het instituut louter van horen zeggen en van zien liggen daar in die gevaarlijke bocht te Bachte-Maria-Leerne. Omdat Agnes op dat ogenblik zelf ook in ziekteverlof was diende ik nog enig geduld uit te oefenen alvorens de kat op de koord kwam.
Enkele telefoontjes later kwam er een eerste verkennend gesprek met mijn toekomstig diensthoofd, voor mij was dit een echte sollicitatie. Tot in de puntjes had ik alles voorbereid, zelfs een cv had ik opgesteld. Deze keer mocht het zeker niet fout gaan.
Na dat eerste gesprek had ik er een goed gevoel bij, dit zou het wel eens kunnen worden. Enkele dagen later kwamen er concrete afspraken omtrent mijn taken en het tijdstip waarop ik deze zou uitvoeren. Bingo, eindelijk was het zover, ik kreeg de kans om mezelf te bewijzen. Op voorhand werd afgesproken dat onze afspraak hoe dan ook zou gelden voor zes maanden en daarna herbekeken ging worden. Waarschijnlijk was ik hiermee de eerste vrijwilliger met een proefperiode maar dat vond ik zelf zeker ook niet slecht. Geen van beide partijen wist immers of ons project wel zou slagen.
Voila nu weten jullie hoe ik hier terecht kom, in mijn volgende post kunnen jullie lezen hoe mijn proefperiode verliep, .
Normaal was het voorzien om eerst een post te plaatsen over mijn aankomst en mijn eerste dagen binnen DVC GHeilig Hart. Helaas dwingt de actualiteit mij een ander onderwerp op. Dinsdag werd in Bornem een 62-jarige moeder opgepakt omwille van de moord op haar dochter die leed aan het downsyndroom. Uiteraard is het niet mijn bedoeling om moord goed te praten, moorden kan niet en dit omwille van om het even welke reden. Wel vraag ik me oprecht af hoe diep iemand moet zitten alvorens te besluiten dat het doden van uw eigen vlees en bloed de enige uitweg is.
Waar zijn wij als welvaartstaat mee bezig als iemand nog maar zo kan denken? In dit geval is niet enkel het leven van het slachtoffer ten einde gebracht maar volgens mij ook dat van de dader, om maar niet te zeggen dat ook voor de vader weinig levensvreugde rest. Deze was immers in huis toen de feiten zich voordeden maar heeft niks met de wanhoopsdaad te maken. Vraag is echter wel met welk een schuldgevoel ook deze man niet zal verder moeten leven.
Enkele maanden terug had men het in de media nog over het rugzakje voor persoenen met een handicap, termen als direct toegankelijke hulp en inclusievering van de maatschappij gingen vlotjes over de toonbank. Heeft er iemand bij stil gestaan dat heel wat mensen al lang op jun tandvlees zitten? Indien men dit als heilige oplossing ziet, lijkt het wel zo dat ouders die hun kind laten opnemen in een instelling dit doen uit gemakzucht. In de praktijk is echter niks minder waar, vaak is hier dagen over gepiekerd en kwam dit als laatste noodoplossing uit de bus. Velen onder hen zouden zelfs met grotere financiële ondersteuning nergens anders terecht hebben gekund.
Moraal van het verhaal is dus dat men niet enkel dient te zorgen voor een betere financiële ondersteuning maar dat er ook moet worden voorzien in het productdat men dan met die centen moet kunnen kopen: zorg. Laat dit nu juist wezen waar we tegenwoordig geen tijd of plaats meer voor hebben of willen maken
Eens de diagnose aanvaard kon ik opnieuw beginnen in een totaal nieuw leven. Wat zijn de mogelijkheden voor een slechtzeinde om zo goed mogelijk mee te draaien binnen onze prestatiegerichte maatschappij? Men zou vlug geneigd zijn om het antwoord weinig, of laat ons wel wezen niks, te geven. In ieder geval diendde ik mezelf te herbronnen, hiervoor kwam ik bij licht en liefde terecht. Aan de hand van deze vereniging kwam ik in contact met lotgenoten. Plots opende zich een totaal nieuwe wereld voor mij, ook slechtzienden en zelfs blinden konden werken met een pc. Hoe of wat dat precies inhield wist ik nog niet, maar het klonk niet slecht. In Sint-Rafaël te Brugge (ondertussen in Gent) begon ik in januari 2002 aan mjn herscholing kantoor en verkoop. De eerste maand(en) beperkten zich vooral tot dactylo, letterlijk blind leren tikken zo een 16 tal uur per week. Dagelijks met het openbaar vervoer op en af naar Brugge is zeker als "beginnend" slechtziende niet te onderschatten maar we hadden één doel voor ogen:"terug gaan werken" was de missie. Bij aanvang had men mij voorspelt dat de herscholing zo een twee jaar ging duren en dat ik dan volwaardig zou kunnen meedraaien op een bureau.
Af en toe kwam ik lotgenoten tegen die het al bewezen hadden, het is mogelijk om deze missie te volbregen. Hoewel telefonie niet echt iets voor mij was en nog steeds niet is bleek dat toch de meest voorkomende job. Tegenwoordig ken ik zelfs een jurist met dezelfde aandoening als ik, petje af daarvoor!
Eens ik de dactylo onder de knie had gingen de andere cursussen ook van start en vooral de informatica gerichtte vakken lagen me wel goed. Stilaan begon ik te beseffen dat deze handicap me niet hoefde te veroordelen tot een pensioen op 23 jaar. Wat tot op de dag van vandaag nog stteds mijn grootste angst is, opzij gezet worden en niks meer betekenen binnen deze alsmaar sneller evoluerende samenleving, wie niet mee kan moet maar achterop blijven blijkt maar al te vaak het moto. Hoe meer vorderingen ik maakte hoe hoger ik de lat begon te leggen.
Bj de aanvang van mijn tweede volledige schooljaar kwam er echter slecht nieuws, de opleiding liep vanaf dan niet meer over twee maar over vier jaar. Van bij het begin had ik me enorm gefocusd op het einde, daar lag mijn doel, nu bleek dat einde met twee jaar verlegd te zijn. Zwaar ontgoocheld kreeg ik een klap van jewelste en leek alles zo zinloos. Boven mijn hoofd had iemand beslist dat ik twee jaar langer moest doorbijten en dit terwijl ik naar mijn eigen aanvoelen bijna klaar was om de volgende stap te zetten.
De maanden die hierop volgden waren erg zwaar om dragen, gelukkig had ik vele vrienden om op terug te vallen. In een van de vele gesprekken met hen kwam de vraag waarom ik dat eigenlijk moest doen, al bij al kreeg je daar toch nooit een diploma of iets dergelijk mee. Meer en meer begon mijn besluit zich te vormen. De opleiding was voor mij klaar en ik ging terug werken, vrijwilligerswerk dat zou het worden.
Hoe ik dan uiteindelijk in DVC Heilig Hart terecht ben gekomen kunt u lezen in mijn volgende blogpost. Hopelijk vindt u het wat boeiend en mag ik u dan terug verwelkomen, tot dan!
Eigenlijk is het begin van het verhaal zeker geen vrolijk nieuws. Alles begint na het bouwverlof van 2001 toen we de werken hervatten. Reeds enkele dagen ondervond ik last van een grijze vlek voor mijn ogen, algauw bleek dit fenomeen dagelijks toe te nemen. Nadat ik als passagier betrokken was bjj een arbeidsongeeval kwam het onderzoek in een stroomversnelling terecht en werd ik doorgestuurd naar UZ Gent voor een nadere diagnose, onzekerheid troef er was een ernstig probleem maar niemand kon me zeggen wat de oorzaak noch de uiteindelijke gevolgen zouden zijn. Alvorens enig onderzoek te ondergaan kreeg ik een ziektebriefje voor de periode van zes maanden. "Langer kan ik niet geven" luidde het van de kant van de proffesor. Wat ik diep van binnen wel wist, werd nu met een papier bekrachtigd. Mijn loopbaan in de bouwsectoor was voorbij al wat restte was een groot vraagteken als het ware een dikke laag mist, zowel letterlijk als figuurlijk;..
Eind 2001 werd dan de diagnose "ziekte van Leber" gesteld, een erfelijke aandoening waarbij de oogzenuw afsterf. Na een proces van ongeveer zes maanden stagneert het zichtsvermogen normaal gesproken en blijft de rest behouden. Dit is zowat het ziektebeeld op een pak uitzonderingen na, maar voorlopig klopt dit wel voor mijn situatie.
Op deze manier werd ik gedwongen om een nieuw leven te beginnen, hoe ik aan dit nieuwe leven begon kunt u lezen in één van mijn volgende blogposts.
Hallo, mijn naam is Andy De Clercq en ik draai al ongeveer 8 jaar mee als vrijwilliger binnen de administratie van DVC Heilig Hart. Naast mijn taak om alle aankoopfacturen in te scannen help ik ook nog mee aan het bijhouden van onze facebookpagina en is het de bedoeling dat ik voortaan regelmatig een bericht post op dit blog. U merkt een gevarieerde taak, die ik met hart en ziel invul. Hoe ik hier terecht kwam en waarom ik precies DVC Heilig Hart uitkoos om aan vrijwilligerswerk te doen komen jullie te weten in mijn volgende artikel. Hopelijk tot binnenkort op één van onze vele locaties.
De bedoeling van dit blog is dat u als lezer een beeld krijgt van hoe het is om als vrijwilliger mee te draaien binnen een instelling als DVC Heilig Hart. Telkens er een blogpost is zal deze ook gepubliceerd worden op onze facebook pagina http://www.facebook.com/dvcheilighart Indien u verder nog informatie wenst kan u steeds terecht op onze website www.dvcheilighart.be
Wenst u echt op de hoogte te blijven van alles binnen DVC Heilig Hart? Surf dan naar onze facebookpagina en wordt fan, klik gewoon "vind ik leuk", u helpt er ons mee vooruit!
Hopelijk tot binnenkort voor de echte lancering van dit blog.
