|
Wellicht gaat er bij het lezen van de titel onmiddellijk een belletje rinkelen. Recentelijk waren zowel wilsbekwaam als niet-wilsbekwaam veelvuldig in de media. Vandaar dat ik hier maar direct wens te onderstrepen dat het niet mijn bedoeling is om hier mijn standpunt, noch dat van de instelling of eender wie omtrent euthanasie uit de doeken te doen. Dergelijke zaken vergen te veel nuance, althans op dit ogenblik, om hier op dit blog even mijn mening neer te pennen. Wel is het mijn bedoeling om deze term, volgens mij de achillespees van de nieuwe wet even onder de loep te nemen.
Want waarover gaat het hier? De vraag of een kind al dan niet bekwaam is om te willen sterven in tijden van een onomkeerbaar lijden. Verder moeten we ook nog in gedachte houden dat psychisch lijden bij deze niet in aanmerking komt.
Neem voor u zelf even een bepaalde situatie in uw leven waarbij u aan fysieke pijn leed, neem gerust een banaal iets zoals tandpijn. Wat is de eerste gedachte die dan bij u op kwam? Hier wil ik van af, hoe dan ook. Indien u dan iemand zou zeggen dat deze pijn nooit meer weggaat en meer nog dat deze pijn ook je leven zal kosten op lange of middellange termijn, wat dan gezongen? In hoeverre kan men in dergelijke situaties nog spreken over bekwaam zijn om te weten wat je wil of niet wilt. Heel merkwaardig trouwens dat men er blijkbaar van uit gaat dat de psychische gevolgen van zo een situatie niet van die aarde zijn om uw wil te gaan manipuleren. Hoeveel mensen die lijden aan kanker zeggen gedurende de zware chemobehandeling niet te willen stoppen, desnoods sterven en zijn achteraf meer dan gelukkig door te hebben gebeten?
Verder valt het me op dat op deze bekwaamheid geen leeftijd geplakt wordt. Voor eender wat men mag of kan doen is er een leeftijd bepaald, maar om te kunnen weten of je al dan niet wenst te sterven in héél delicate situaties niet. Akkoord door het doormaken van een lijdensweg wordt iemand sneller volwassen dan hem of haar misschien wel lief is maar verhoogt dit nu net niet het risico? We hebben hier immers te maken met een adolecent die bepaalde fasen van zijn opgroeien heeft overgeslagen omwille van een ernstige aandoening. Neem daar dan nog eens het feit bij dat de ouders nog moeten mee instemmen met het verzoek van de minderjarig, hoewel deze bekwaam is om te weten wat hij wil, en je snapt er toch helemaal niks meer van.
Last but not least rest er nog de vraag wie zal bepalen of het kind al dan niet bekwaam is om deze onomkeerbare keuze te maken. In de schoenen van deze mensen zou ik zeker niet willen staan. Eender welk dossier dat op hun tafel terecht komt is immers een hoop ellende waarvan velen onder ons liever niet weten dat ook dit tot onze wereld behoort!
Zo na dit zwaardere thema zal ik het de volgende keer nog eens hebben over het reilen en zeilen binnen DVC Heilig Hart, hopelijk tot dan!
|
