Terug van de Fusion Wok. Ik heb me wat overeten. Dat heb je wanneer je voor een vaste prijs zo veel mag eten als je wil. Veel eiwitten, dat wil zeggen, groentjes, vis en vlees op de hete bakplaat (Teppanyaki) of in de gloeiende wokpan met pikante Szechuansaus. De rijst, frietjes, Nasi en Bami laat ik aan de kant, die eten mijn dochters alsof er niets anders bestaat. Ik vind dit een leuke formule, je eet op je eigen tempo en als je wil eet je supergezond, of net superongezond. Van de sushi moet ik helaas afblijven: rauw is verboden terrein. Net als de barbeque van "Pionier" gisterenavond. Pionier, waar Angela Spaanse les geeft met volle overgave, geeft jaarlijks een BBQ voor de vrijwillige lesgevers en hun partner. Dus ik had mijn eigen geraspte worteltjes, versneden tomaatjes en light coctailsaus meegebracht. Zo een jaarlijkse reünie is leuk om met andere mensen te spreken over hun passie. Of om naar België - Servië te kijken... Ook vandaag was het een prachtige dag die ik startte met het kopen van de krant en tien ovenverse pistolets. Een eitje en spek in de pan. Samen ontbijten om de dag te beginnen, zonder stress, zonder haast. Op dit moment is het leven eenvoudig. Dat was het niet voor mijn ziekte. Ik en hierbij heel het gezin, ook wij kenden de dagelijkse sleur, beslomeringen, zorgen en stress. Wanneer dit alles achter de rug is, zullen we er voor waken dat al die negatieve energieën zich niet opnieuw in ons nestelen. Met minder tevreden zijn, eenvoudiger leven, "carpe diem" zoals ik in jullie kaartjes mocht lezen. Ik zeg: "Less is More". Ik verschiet elke dag opnieuw van hoeveel overvloed, hoeveel triviale dingen, onze aandacht trekken, ons vermoeien. Beetje bij beetje proberen wij ons nest te ontdoen van al die ballast. Het is als een zuivering. Die zuivering geeft energie! In de bib van Balen (de beste van Vlaanderen!) kan je daar veel boeken over vinden. "Een aanrader", zou ik zeggen. Voor mijn verjaardag heb ik me een wit magnetisch bord aangeschaft, zoals ik in het ziekenhuis ter beschikking had. Benieuwd of dit helpt om wat orde en structuur te brengen in ons dagelijks leven. En structuur is nodig! Vooral met een puberende dochter in huis... Tjonge tjonge, we zijn hier nog niet mee aan "de nief patatten". Op de kast staat een boek: "Praten met je tiener" van Peter Adriaenssens. Hoog tijd dat ik daar aan begin. Het is niet allemaal kommer en kwel natuurlijk. Maar toch. "Less is More" is hier niet van toepassing. Less is less en More is more. Enfin, we zullen het allemaal wel ondervinden. Zovelen gingen ons reeds voor, ook mijn eigen ouders. Volgens mijn moeder was ik "geen simpel geval". Dit vertelde ze me vele jaren na mijn puberteit. En ik die dacht dat ik een voorbeeld kind was geweest
Ik denk dat we allemaal genoten hebben van deze mooie dag. En er komen er nog! Tijd voor BBQ-en en terrassen. Mijn suikerziekte verbetert, mijn kracht neemt toe. Na ontslag kostte de trap op lopen echt moeite en aandacht. Vandaag kon ik zelfs twee treden tegelijk nemen. Ik probeerde drie, dat werd link. De kindjes met de fiets naar school brengen is een leuke gewoonte geworden. Daarna naar de gym. Nog wat inkoopjes bij de groenteboer en apotheker en naar huis. Thuis ligt nog veel (papier)werk. De vele vele kaartjes ga ik binnenkort tegen een grote muur ophangen. Nog steeds ontvang ik elke dag jullie mooie kaartjes met sterktewensen en medeleven. Ook hier in het blog. Ook op straat. Bedankt allemaal, het geeft enorm veel energie en moed. Dankjewel. Vandaag is mijn oma Gertrude en vriend Herman op bezoek geweest. Toen kreeg ik een dipje en moest ik even in de lommer mijn oogjes dichtdoen. Ik slaap 's nachts maar een vijftal uurtjes, dus moet ik die overdag bijhalen. Angela en ik maakten samen het eten. Geraspte worteltjes, bloemkool in bechamel, patatjes uit de oven en een kippenbrochette. Goe gegeten.
Vandaag ben ik nog even opgenomen. Chemo Chris, voor de laatste keer. Gelukkig. Mijn vingertoppen zijn sinds een twee weken wat verdoofd en dat komt door deze chemo. Het typen op de laptop is alsof je met wollen handschoentjes zit te tikken. Best vervelend. Of dit nog zou verdwijnen wou de specialiste niet kwijt... De verpleegsters van het daghospitaal waren supervriendelijk en behulpzaam. Alles ging vlot. Om 8u30 binnen, bloed checken, de dokter was er meteen. Ze overliep de planning. Ik kreeg iets tegen misselijkheid, daarna kwam de chemo en op de middag nog 2 zakjes plasma. De diabetesverpleegkundige en de endocrinoloog kwamen me materiaal en uitleg geven over suikerziekte. Tegen half twee werd de Hickmanncatheder die ik draag nog een keer verzorgd en ik was klaar voor ontslag. Ondertussen hadden Angela en de kindjes iets in het cafetaria gegeten. Alles paste als een puzzel in elkaar. We reden samen naar huis. In de namiddag rustten we wat uit in onze tuin. Met een zacht zuchtje wind rond de benen doen we een hazenslaapje in onze ligstoel . Heerlijk ontspannend, terwijl de helft van de bevolking zich uit de naad werkt... De suikerziekte raakt al beter onder controle. Morgen mag ik de insuline laten. Ik moet wel nog wat meten en me aan het dieet houden. Vooral dat laatste gaat me hard af. En ik beken: Vanavond heb ik droge nachos, popcorn en koekjes gegeten. Weliswaar tijdens een partijtje schaken met Gert. Ik heb mijn verlies moeten wegeten. Zo dadelijk, voor het slapen, meet ik de suikspiegel. Ik vrees dat dit resultaat niet om over naar huis te schrijven zal zijn en dus ook niet voor in dit blog.
Elke dag maak je wel iets mee. Vandaag gingen de kleuters van het derde klasje voor de eerste keer naar zwembad "De Keiheuvel". In normale omstandigheden zou ik nooit kunnen gaan zien. Vandaag dus wel. Het is of ik met vakantie ben. Zonder verplichtingen kan ik naar het kleuterzwemmen kijken en ongedwongen kletsen met Angela en enkele mama's en oma's. Gewoon zalig ontspannend. Lucía vond het zwemmen geweldig. Klein maar dapper spletsend in het frisse water. Nu Lucía haar portie sport had gehad, was het mijn beurt. We reden naar de kinesist om een trainingsschema op te stellen. Bauke en Jan legden me het trainingsparcours uit. Ik kon niet wachten. Niet wachten om te beginnen. Niet wachten om het lichaam te laten herstellen van al die chemo. Zo heb ik mezelf een doel vooropgesteld. Opnieuw sterk zijn om in juli de tweede chemokuur aan te vatten. Angela heeft deze foto van me genomen. "Zie ik er niet hemels uit?" Ik heb het moeilijk om mezelf te herkennen. Ik heb al heel wat leuke complimentjes ( van vrouwen) gekregen en denk er sterk over na om dat haar later kort te houden... Vanochtend en vanmiddag waren de suikerwaardes beter. Ik spuit nu voldoende insuline om goed te kunnen eten en trainen. Twee eieren in de pan en 3 crêpkes spek. Ik denk dat ik dat morgen opnieuw ga eten. "Stevig ontbijten," ik promoot het al jaren. Ik loop nu steeds met wat suiker op zak, voor in het geval de suiker plots zou zakken. Je moet weten dat ik nog maar 4 dagen insuline inspuit. Morgen is de laatste dag met cortisonepilletjes, dus die gaan mijn hormoonspiegels met rust laten. Dan kan de suikerziekte snel verdwenen zijn. Althans hoop ik dat. Na de middag reden Angela en ik naar Antwerpen. In de wagen viel ik in een diepe slaap tot mijn echtgenote me bruusk wekte. "Zeg, hoe moeten we nu rijden?" Met een verdwaasde kop keek ik naar de routenavigator. "Euh, volg de weg maar gewoon." Tja, dat was dus niet goed gezien. We misten de afslag thv Wommelgem om "'t Stad" in te rijden en vervolgden onze route via de ring. De temperatuur ging zo omhoog. "Kalmte zal ons redden", ik heb het misschien wel tien keer gezegd op de volgende tien loodzware minuten door het Antwerps verkeer. Angela komt van Barcelona. Daar is, zoals in andere zuiderse steden, autorijden tot kunst verheven. In Antwerpen is autorijden tot sport gedegradeerd. Enfin, tien minuutjes te laat op de afspraak, niemand die daar kwaad om werd. Daar gelijkt Antwerpen dan weer wél op Barcelona. Twee uur op kantoor met uitzicht op het Museum Aan de Stroom. Schoon zicht. Voor we ons opnieuw in het verkeer waagden, dronken we nog een capuccino, nadenkend op wat ons te wachten staat. We voelen ons verbonden. Dit gaan we sámen aan. Hoe moeilijker het parcours, hoe groter de vechtlust en de wens om er voor te gaan. "We gaan ze allemaal een poepje laten ruiken."
Anaïs 10 jaar. Zo stond het gisteren op de taart. Vandaag nodigde ze een bende jonge 10-ers uit om dit samen met haar te vieren. Het werd met het weer een succes. De dreigende ochtendwolken losten op in een rustig voorjaarsnamiddag. Een straaltje zon en een briesje. Gisteren installeerden we een springkasteel van Kris, buurman van Bram, mijn broer. Connecties komen altijd goed van pas... Je weet wel: "via via." Dat kasteel bleek toch een voltreffer. De trampoline en de schommel hielpen ook nog en verder heeft dat jong volk elkáár nodig om zich te amuseren. Zo geschiedde het. Geen ongelukken, blije gezichten op een vrije schooldag. We maakten de obligate curryworst met frietjes, mayonaise en ketchup. Nog wat snoepjes achteraf... Wanneer ik sommige kindjes zag eten, dacht ik: "Die heeft vanavond buikpijn." Ik proefde ook een frietje en frikandel. De suikerspiegel begint onder controle te komen. Vanochtend 137, daarna nog drie maal in de 200. Het kan nog beter, maar ik merk toch verbetering. Op dit moment krijg ik zo een goesting in een stukje van Angela's cake en een tasje thee... Even geduld a.u.b. ... Ziezo de inwendige mens is versterkt, zij het met een verminderd smaakvermogen. Na het avondeten ging het kaarske even uit. Ik viel in een diepe slaap op de canapé, tot plots de deurbel ging. Paul en Jacqueline brachten een lederen canapé met twee lederen fauteuils. Zij waren hem graag kwijt, en wij waren hem graag rijk. Bedankt Paul en Jacky. Ondertussen ziet u het late uur. Ik ga dus maar beter naar bed.
Zondagochtend 9u00, stralend blauwe hemel. Ik zit hier met zonnebril en petje op de tennis-GT bij Johan en Godelieve in het zonneke terwijl onze kindjes met lerares Veronique tennissen.
Gisteren Gisteren zijn we vermoeid in bed gestapt en schoot het bloggen over. Nochtans was het een bewogen dag. Mijn zicht was troebel, het gewicht bleef maar zakken. Ik stond in de douche zwakjes op de benen en vroeg me af, "Wat is er aan de hand?" "Zo veel eten en vermageren?" Ik zocht een suikermetertje (glucometer). 191. Dit was te veel. Gezonde mensen hebben nuchter 100 of minder. Lap het moest er van komen. 4 weken prednisolone 120 mg heeft de suikerziekte opgewekt. "Wat nu?" "Pillekes?" "Spuiten?" 's Middags 254. Dit verklaart ook waarom ik blijf afvallen. Je plast letterlijk al die calorieën uit. De urine is zoeter dan cola... Wat doe je dan op zaterdag? Je belt de huisarts van wacht. Dr Ans Mentens was van dienst en die heeft mij goed geholpen. Om me wat te beschermen tegen zelfbehandeling ontving ze me in haar consultatieruimte, onderzocht me goed en won nog wat specialistisch advies in. Ze gaf me meteen een setje insulinespuiten mee, nog even naar de apotheker van dienst voor naaldjes en ik kon aan de slag. Ik heb me voor genomen op de voeding te letten. Adios, "Häagen-Dazs Dulce de Leche". Geen kilo patatten meer. Geen hele braadkip. Diabetesdieet, min of meer. Ik moet aansterken om die knoken terug te bedekken met spieren. 's Avonds 371. Tijd voor 8E insuline. Om 23 was ons kaarsje uit en kropen we in bed. Dromend van die suikernonkel die ik nu geworden ben...
Vandaag Vanochtend niet meer afgevallen 74,1kg. Het bloedprikken lukt goed. Zonder verpinken dat naaldje in de vinger, druppeltje op de teststrip en meten. 225 mg/dl. Oké, we blijven bezig, dit probleem is nog niet opgelost. 10E insuline. Ik moet zeggen, '"Wanneer het moet, dan kan alles." Het kost soms maanden, jaren iemand te overtuigen zich met insuline te laten behandelen. Die knop omdraaien! Je gezondheid is te belangrijk om ze maar voor de helft waar te nemen. Zondagochtend zacht gekookt eitje, croissants, pistoletjes van de warme bakker. Omkleden en naar de tennis. Ondertussen poetst Angela het huis om morgen een kleine bende van 15 tieners op te vangen. In zeven haasten met de gekende zenuwen en tijdsdruk, rijden we naar het schoolfeest. Nina stond tussen haar vriendinnnen met haar standje op de rommelmarkt. Lucía danste met de kleuters. Op het schoolfeest had ik heel wat leuke babbels. Je merkt dat aangenaam weer, iedereen goed doet. Terug thuis een stukje aardbeienverjaardagstaart en een tasje thee. En plots stond een heel team: dr Kathleen, buurvrouw Els en haar zoontje mijn tuin uit te wieden! Hoe het ene medelijden aanstekelijk werkt op het andere! Dankjewel, groene engeltjes. Als avondeten een pizza met 16E insuline, benieuwd hoe mijn suiker om half elf zal staan... Ik wens dat jullie ook zo genoten hebben van het WE, zoals ik. Een nieuwe week mag beginnen. Sterkte allemaal.
Vandaag hebben we eens een dagje uit genomen met ons tweetjes. Anke nam Anaïs en Lucía mee naar school. Zo kon ik de keuken nog wat opruimen terwijl Angela zich wat opknapte om met me te gaan winkelen. Meestal is het zo dat ik met haar ga winkelen. Bij U thuis toch ook? Enfin, ik was dus in vorm, mijn enkels waren zo goed als ontzwollen. De tips van de kinesist hadden goed geholpen. Het stappen gaat al wat beter en wat langer. We passeerden via de bank (saldo checken) en reden naar de Molse winkels. Vandenborre, Mobistar, de Soeperie voor de hongerige maag en een pitstop, de Freerecordshop en de computerwinkel... Nu begrijp je waarom Angela met mij is gaan winkelen en niet andersom... Na de middag ging ik opnieuw langs de kinesist voor een nieuwe sessie lymfedrainage en wat spierversterkende oefeningen. Met de fiets rij ik langs school, haal de kindjes af en rij met ze huiswaarts. Ook vandaag ontving ik weer vele kaartjes en aandenkens waarvoor ik jullie allen erg wil voor bedanken. Nog wat extra wasknijpers en een petje komen zeker van pas! Dankjulliewel. Buurman Jos is het gras nog eens komen afrijden, nu is het klaar voor het feestje van Anaïs op maandag. Ik ben begonnen met het afbouwen van de cortisone. Eindelijk. Ik hoop dat die overmatige eetlust en tegelijk dat gewichtsverlies gaan stoppen. Mijn armen en beentjes zijn nu nog maar stekskes, ondanks een volle en lege pot ijscrème. (zoek hier vooral geen 7 verschillen, die zitten in de pot )
Dit was dus mei 2013. Mijn eerste maand als blogger. Mijn eerste maand als kankerpatiënt. Mijn eerste maand waarin ik zoveel steun, liefde en kracht heb mogen ervaren van jullie, mijn medemens. Mei 2013, mag dan niet klinken als mei '68. Voor mij is de afgelopen meimaand de schoonste in mijn leven geweest. Nooit eerder voelde het leven zo intens aan. Nooit eerder begreep ik wat leven kon betekenen. Zo puur, zo fragiel. Mensen lieten me deel worden van hun ervaringen, hun energie, hun strijd met ziekte, hun overwinningen op ziekte, soms het falen erop. Allemaal zo eerlijk en oprecht, dat het even ongemakkelijk kon worden. Aan iedereen duizend maal dank voor jullie steun, ik waardeer elk gebaar. Je lach, je knikje, het kruisen van onze ogen, je babbel, je medeleven, je aanwezigheid, dank u allemaal. Ook in naam van Angela, dank ik jullie voor alles wat jullie betekenen voor ons gezin.
Juni wordt een pauze- en vakantiemaandje. Treur niet als ik je een dagje niets laat weten. Dit kan alleen maar betekenen dat het goed met ons gaat. Houd u haaks en nog één cliché vanuit mijn zetel: "Zorg goed voor jezelf" (daarna voor je medemens). Tot binnenkort.
Gisterenavond heb ik met vriend Gert de bloemetjes buitengezet. Een drankje en een pool, wat mannengezwets en op tijd terug thuis. Op andere woensdagen zouden we enkele toertjes aan het draaien zijn op het sportcomplex de Bleukens. Nu dus een drankje en een stootje tegen het balletje. Deze nacht sliep ik opnieuw beter. Ik zit bijna terug in mijn normale ritme. Meer nog, ik denk dat het een echt vakantieritme wordt. Vakantiegevoel, dat krijg ik nu. Thuis, collega Kathleen die zich de naad uit het lijf aan het werken is. Ja, ik voel me een beetje schuldig. Maar het zou niet gaan. Mensen helpen, ondersteunen, behandelen, consultatie voeren. De geest wil wel, het vlees kan het niet. We nemen de tijd om ons huisje verder op te ruimen en te organiseren. Ook daar kan "vakantie" voor dienen. Bij ons staat vakantie voor eropuit trekken. Weekje of maandje Barcelona, weekendje Ardennen, de kust, Eurodisney of zoals afgelopen paasverlof een leuke Italië en skireis met Angela's zuster Carmen. Een belofte van dertien jaar die eindelijk werd ingelost. Vandaag heb ik mijn gezwollen benen laten masseren, lymfedrainage heet dat. Daarna nog eventjes op enkele revalidatie toestellen en hup ons Lucía van school halen. Angela begon aan een heerlijk braadkipje met patatjes in de oven. Tijdterwijl las ik de nieuwe kaartjes die aangekomen waren tot mama en Jan binnensprongen om goedendag te zeggen vooraleer een weekje naar frankrijk te reizen. Na het lekkere en abundante avondeten (ik heb die kip zowat in mijn eentje opgegeten, net als die kilo aardappelen) schreef ik de kindjes in de Kruierie in voor Grabbelpas activiteiten. Deze zomer zullen ze zich bezighouden terwijl hun vader recupereert van de chemosessies van juli. Of het dan ook "vakantie" zal zijn? In ieder geval zal het mij niet meer ontbreken aan interessante lectuur, nu ik 'De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween' van Jonas Jonasson cadeau heb gekregen samen met een hele recentielijst van te lezen boeken. Bedankt! Dit wordt smullen. Elke dag opnieuw doen jullie er mij aan herinneren: "Vooruit met de geit". Het doet me zo goed. Zo goed dat Angela mij vermanend aankijkt en zegt: "Gij moet ook rusten hé!" " Op de zevende dag" riposteer ik dan fluks, mij bukkend voor een zogenaamd aanvliegende pantoffel...
Vandaag een kort blogje. Vanochtend vroeg de kindjes op school afgezet en meteen doorgereden naar het daghospitaal te Geel. Daar hebben ze me een lekje Chemo Chris gegeven, een half litertje plasma en wat vochtafdrijver. Die laatste heeft goed geholpen. terug dunne benen! Daarna de kindjes gaan afhalen bij Kathleen en Evelyne. We hebben ons Nina ingeschreven in "De Rozenberg" om volgend jaar haar middelbaar onderwijs aan te vatten. Ze ziet het blijkbaar allemaal goed zitten... Toch nog even terzijde. Ik las vandaag het plotse overlijden van Professor Boonen op 50 jarige leeftijd, kerngezond aspect, vive en overtuigend in zijn werkgebied. Daar verschiet ik ook van en wordt het even stil. Zo fragiel kan het leven zijn. Dit doet me er aan denken dat ik in de praktijk eigenlijk nooit mensen echt aangespoord heb om een hospitalisatieverzekering af te sluiten. Ik heb geluk gehad. Mijn hospitalisatieverzekering is ... één jaar oud. Ik heb de loterij gewonnen. Het overkomt je niet? Wel des te beter, maar die verzekering mag je niet laten liggen, en al zeker niet wanneer je nog jong bent en die eigenlijk niet veel moet kosten. Breng het vandaag nog in orde, dan ben je vanaf morgen gerust. Dit was wijze raad van tante Kaat.
Het eerste wat ik doe, zijn jullie berichtjes lezen. Het doet me echt goed al die positieve energie die in me naar boven komt wanneer ik jullie mooie teksten en berichtjes lees. Vandaag heeft de ochtendstond opnieuw goud in hare mond. Het is half zes 's ochtends en ik ben klaar voor de dag. Die gnocchi hebben me vannacht nog een paar keer naar de plee getrokken. Ze zijn er uit nu. Oef. Vandaag dus gewoon wat fishsticks uit de vriezer, instant puree, vers geraspte worteltjes met citroen en fijne witte suiker en de restjes appelmoes van eergisteren. Een broccolisoepke van de supermarkt en klaar. Dat hebben we nog net buiten kunnen opeten op ons terrasje totdat de lucht wel erg begon te betrekken. Snel naar binnen! Dikke druppels kletsten steeds feller en feller op de grond. Net op tijd. Met de fiets naar school, 's avonds terug. Dat ging nog net.. Die hometrainer in de isolatieikamer in Leuven heeft geholpen. Volgende keer vraag ik ook een loopband. Ik stap als een oud manneke. Traag, wat voorovergebogen, bedacht, zonder de mogelijkheid zich te haasten. Dus als je een ouderling de straat ziet over taffelen. Dan is dat zo. Die kunnen gewoon niet versnellen. Ik zei vandaag tegen de poetsjuffrouw: "Ik imiteer geen oude mensjes, ik ben gewoon een oud mensje geworden." Overal voel ik mijn spieren, alsof ik een marthon heb gelopen (en dat heb ik zelfs nog niet gedaan). Dafalgan Forte tempert de klachten. Ik wil niet stil zitten. Angela en ik hebben verder het huis wat onderhouden. Met de zee van tijd heb ik het oud papier en plastic, lege batterijen en nog wat grof afval naar het containerpark gebracht. Nog even de drankenhandel binnen, binnenkort is het verjaardagsfeestje van Anaïs. En ik merk, hoe meer ik beweeg, hoe beter mijn benen. "Rust roest," zeggen ze toch? Ik kijk nog even naar het nieuws om zeven uur en krijg nog wat compagnie van ons jongste poes "Witje". Morgen moet ik naar het daghospitaal te Geel voor een bloedcontrole en Chemo Chris. Chemo Chris die nu zijn sporen na laat met wat verdoofde vingertoppen. Nog twee sessies indien die klachten aanvaardbaar blijven. We zien wel.
Hah, leuk weer hé? Ik heb gisteren geen tijd gehad om jullie te schrijven. De kindjes zijn gaan tennissen, in de namiddag hebben we wat opgeruimd en 's avonds lekker gekookt. Aspergesoep, om chemo Aspe nog wat in te dijken. Homemade appelmoes, frietjes en een lekker stukje mignonette. 's Avonds nog wat verder opruimen, Angela die de kindjes in bad stak, het was zo half twaalf. Nu ik in juni thuis ben, moet ik de consultatieruimte wat opruimen voor Sander. Sander is Huisarts in Opleiding en zal de komende weken dokter Kathleen bijstaan. Wij zijn hem daar heel erkentelijk voor net als voor zijn stageleiders die hem hebben outgesourcet... zeg maar uitgeleend. Vandaag met dit prachtige weer zijn we allen naar school gefietst. Dat ging goed. Terug thuis heb ik Sander wat diets moeten maken in het reilen en zeilen van onze praktijk. Sommige mensen verschoten me daar te zien met het mondmaskertje op. Ziek worden is nú geen optie natuurlijk. Vergeef me op voorhand als ik je geen hand geef, ook daar moet ik een beetje mee opletten. Ik ben echter zelf een echte handjesschudder... Zeep en alcoholgel kunnen al veel tegenhouden uiteraard.
In de namiddag hebben Angela en ik het toch aangedurfd om wat gras te maaien. Eigenlijk helpt het stappen goed tegen de dikke enkels en benen. Maar mijn rechterheup zei al snel: "Jongen toch, doet het nu eens kalmer aan." Daarom ben ik nu aan het bloggen in plaats van het joggen achter de grasmaaier. "Ach, het is ook maar gras." En toch wil je het in orde hebben. 't Is niet gemakkelijk om een evenwicht te vinden. He is nu half vijf en ik ga 'ns proberen Jeroen Meus' gnocchi, met Postelkaas, salie en bruin boter te maken. Ik laat je weten wat mijn disgenoten er van vonden. Tot straks.
Het is ondertussen half negen wanneer ik mijn blauwe handschoentjes uittrek. Het avondmaal? "Een katastroof!" Geen Jeroen Meus, geen SOS Piet, noch zender Njam waren heden mijn redding. Terwijl Angela de mannenkarweien in de tuin met veel bravoure aan het afwerken was, zat ik echt te klungelen à la Vlaanderen Leukste Homevideo's, nog net youtube waardig. Het deeg was te vochtig, de gnocchi werden plat gekookt, de botersaus was een vetbad. Kort gezegd: "Een ramp". Mijn geluk viel binnnen onder de vorm van mijn deus ex machina, Angela. Van het resterende deeg kon Angela nog wat redden. "Allé, wie gaat nu een Italiaans gerecht klaarmaken op zijn Vlaams?" "Kijk, zo doet ge dat." Met enkele vlotte handbewegingen en wat extra bloem rolden echte gnocchi uit Angela's handen. We flansten nog snel een tomatensausje ineen en tien minuten later aten de kindjes gnocchi met tomatensaus en Parmigiano Reggiano. Angela en ik aten het smakeloze afkooksel dat in de pan gegaard was met abundant veel boter, salie en een scheut citroensap, kappertjes en rucola, afgekruid met peper, en nog meer peper, en nog wat zout, ...
Koken wanneer je smaakorgaan door de chemo naar de vaantjes is gegaan, is niet verstandig. Ik heb dat niet goed ingeschat. Ik dacht, "chemo erin en klaar is Kees." Het is dus, Chemo erin en die blijft erin. Ook mijn vingertopjes beginnen wat te kriebelen, mijn onderbenen zwellen op, mijn zicht is troebel.
Vandaag moet ik dus alle eer aan mijn echtgenote Angela, heldin van de dag, met haar handen tot bloedens toe bewerkt voor man en kinderen. Tja, ik was blijkbaar toch niet de eerste die haar de hand vroeg omwille van haar kookkunsten... Nu kunnen we er al weer om lachen! Morgen aspergesoep?
In de sofa en Lucía die me vraagt wat ik op die computer doe. Ik zeg, "De mensen laten weten hoe het met me gaat". "Voor iedereen?", vraagt de schat. 'Voor iedereen die het wil weten,' antwoord ik. "Heel de wereld?" "Tja, heel de wereld." Gisterenavond, toen ik mijn vermoeide benen in bed stak kreeg ik voor het eerst het gevoel, "Ik ben thuis". Alles was zo vreemd. Het huis was netjes opgeruimd, voelde wat leeg aan. Het praktijkgedeelte was zo angstvallig stil, weinig commotie. Maar in bed, daar kwam ik tot rust. De eerste nacht was nog geen groot succes, maar toch al beter dan in het ziekenhuis. Vanochtend ben ik naar de bakker gewandeld. Ik wou weten hoe goed dat dat zou gaan... Wel ik zit in de sofa met een blokje ijs tegen mijn rechterheup. Overbelast. Ik zal toch echt het rustig aan moeten doen, niet makkelijk om aan toe te geven... Morgen zal ik met de fiets naar de bakker rijden of Angela sturen. Aan Angela heb ik een goede waakhond. Snel gaat er een vinger omhoog als ik weeral iets zit te versassen. Een bezoekje aan de Carrefour heb ik ook vervroegd moeten afbreken. Ik heb me in de auto gezet en een uiltje gevangen. Angela en Lucía hebben de boodschappen afgewerkt. Ik hoop elke dag een beetje sterker en fitter te worden.
Weet je nog? Ik zag het allemaal op me afkomen, de sprong in het diepe, de giant leap, de afstoot van Bob Beamon en Mike Powell. Wel, de voeten zijn in het zachte witte Balense zand geland. Na drie weken isolatie terug naar buiten, zonder infuusstaander. Onwennig voelt het. Blij dat ik op eigen benen kan. Maar het zijn maar 'elastieke' benen. Ik vermoed dat een astronout na een ruimtereis met het ISS zich ook zo moet voelen. Je zweeft, maar eigenlijk ben je slap. Een trap oplopen. Ongelooflijk hoe al je kracht op zo een korte tijd kan verdwijnen. Rusten, dat zal ik de eerste dagen toch moeten doen. Vooral eens een nachtje doorslapen zou fantastisch zijn! En toch zijn die drie weken omgevlogen. Ik durf zelfs zeggen, dat ik me geen moment verveeld heb. Het afscheid was emotioneel, ookal is het voor even. Dit was dus de inductie, laat ons zeggen, "ze hebben mijn bloed uitgekuist". Geen kanker in het bloed meer, wel nog ergens ver verstopt in het beenmerg, ook dat moet er nog uit. Dat is voor in juli, dan mag ik alles opnieuw gaan overdoen maar met andere medicatie, hun naampjes ken ik nog niet. Als ze even braaf zijn als deze chemo's dan ziet het er allemaal top uit. De professor heeft me echter al gewaarschuwd... Juni zal dus kalm zijn, enkele malen daghospitaal en een weekendje isolatie halverwege. Me goed verzorgen, medicatie correct innemen, niet inspannen, maar toch wat actiever worden. Ik zou je vandaag nog zoveel andere dingen kunnen vertellen, maar nu ben ik toch echt moe. De komende dagen vertel ik je meer: "Stay tuned"
Vannacht nog eens goed geslapen met een kalmeerpilletje. In dat hoofd blijft het onrustig. Niet van de problemen. Van al hetgeen dat ik nu wil gaan doen wanneer ik thuis ben. Lichamelijk versterken (zo een maand dagelijks 120mg Medrol is niet niks), fietsen op een echte fiets, naar de winkel en de bakker gaan, kindjes van school halen, koken voor Angela en de kindjes, zaakjes regelen en overleggen in de thuispraktijk, het stijldansen hervatten op donderdag en zaterdag, een middagkranske meepikken met de huisartscollega's van Balen... Opnieuw zoveel plannen, die door de zee van tijd, me deze komende maand juni gegund zullen worden. Vandaag zijn we dan al met de opruim begonnen. "De Hongerspelen" mogen naar huis. De hele collectie DVD's hebben de kast gevuld maar dat was het ook. Films kijken op de laptop is toch niet dát. De TV is maar van povere kwaliteit. Vanuit mijn bed ging dat niet comfortabel. Soit, ik heb het allemaal niet gemist. Meer plezier heb ik beleefd aan het vertellen van mijn relaas in dit blog. Voor jullie en achteraf voor mezelf ter herinnering. Hoe ziekte een mensenleven kan veranderen. Als arts denk je het te weten, als patiënt weet je het gewoon. De beenmergpunctie is uiterst vlot verlopen. De sympathieke professor Zachee, autoriteit in zijn vak, heeft me goed geholpen. Je moet geen angst hebben voor de punctie, even ontspannen en het is zo gebeurd. Het is heel geruststellend. Die jaren ervaring van trouwe verpleging, empathische dokters en professoren hier verenigd, nemen alle angst weg. Je voelt: "Hier weten ze met wat ze bezig zijn". Ook geruststellend is, dat dit nog allemaal mogelijk is. Blij in België te wonen, waar de gezondheidszorg "state of the art" is en de betaalbaarheid nog net kan. Ik zeg: "nog net" omdat het hier over tienduizenden euro's zal gaan. "Veel geld voor één persoon", denk ik dan. Nu tijdens dit schrijven krijg ik een spuitje Neupogen: kostprijs zeventig euro. Chemo Aspe, Chris en Doc vallen eigenlijk goed mee tussen de vijftien en vijftig euro per toediening. Meer kosten de ontelbare leidinkjes en infusen. Bovendien is recycleren hier uit den boze! Ik denk dat het duurste vooral de "handen aan het bed" zijn. Al die werkuren van dag- en nachtverpleging, erelonen dokters, diëtiste (zeer uitgebreide uitleg gekregen), sociaal assistente (uitgebreid gesprek meegevoerd), logistiek, restaurant doen de factuur oplopen. Je denkt: "Ben ik het waard?" Ik ben in ieder geval bereid na mijn ziekte de draad terug op te nemen en de maatschappij terug te geven waar ze mij mee geholpen heeft: "Hoop, hoop voor iedereen die het niet makkelijk heeft, hoop dat het leven steeds de moeite waard blijft", dat blijf ik eeuwig verschuldigd, nu al. En ik vind het niet erg. Morgen het resultaat van de beenmergpunctie en dan...
't Is zover. Vanmorgen lag het kussen vol met haar. De verpleegster heeft de tondeuze boven gehaald. Zo gebeurd. Een fris kopke voor de zomer vind ik best oké! Ik ben er zeker van dat Angela het sexy vindt. Benieuwd wat Nina, Anaïs en Lucía er van vinden. We zullen seffens zien. Overigens was de CT van buik en longen prima, geen gezwellen meer, de professor is content, ik ben content. Tot straks.
Angela vond het sexy. Lucía vond het grappig. Nina vond het goed. Anaïs was er onderste boven van. Ieder mens is anders. Morgen wacht mij nog de beenmergpunctie. Indien die goed is kan ik dit weekend naar huis! Dat wil zeggen dat ik ongeveer heel juni thuis ben, op enkele dagopnames en midden juni een kortverblijf van twee nachten na. De professor geeft me zelfs toelating om een weekje naar Barcelona te vliegen vooraleer ik aan de tweede chemokuur van vier weken mag beginnen. Ik kan het maar gehad hebben, met deze ziekte weet je maar nooit... Het spook van het levenseinde zit niet meer in mijn hoofd, maar soms sta je er toch even bij stil. Jullie wenskaartjes en reacties blijven in grote getale binnenstromen. Telkens opnieuw zeggen jullie mij, "kop op", "vooruit", "na regen komt zonneschijn". Het doet me goed, elk kaartje, elk berichtje. Die moeite die jullie nemen om me moed in te praten. Dit kan alleen maar goed gaan. Bedankt allemaal, duizend maal bedankt!
Zoals jullie zien, blijf ik in opperbeste stemming en daar heb ik verschillende redenen voor vandaag. Vooreerst wil ik jullie bedanken voor de vele berichtjes en gelukwensen voor mijn vrouwtje Angela. Dat heeft haar animo opgevijzeld, dat ik haar leeftijd erbij had gezegd, vond ze net iets minder leuk. Sorry schat. Maar jij blijft nog steeds dat lieve meisje van 27, dat ik in Sitges op de dijk tegenkwam... Het volgende goede nieuws kwam van de professor, die had ik al een tijdje niet meer gezien. Alles verloopt optimaal. Mijn lichaam verteert de chemo goed, de witte bloedcellen staan stabiel rond 200 (geen nul dus!), mijn suikerspiegel blijft goed, de bloedplaatjes staan stabiel, de bloedarmoede is niet dramatisch. Enkel plasma, heb ik om de tweetal dagen nodig. De planning dan. Chemo Aspe was gisteren de laatste keer. Morgen Chemo Chris. Overmorgen beenmergaspiratie en CT van de borstkas en als dat allemaal goed is mag ik wellicht na het weekend met ontslag! Dan zal ik in daghospitaal nog tweemaal Chemo Chris krijgen en tot half juni thuis zijn. Hierna word ik voor twee nachten opnieuw opgenomen in Leuven. De tweede chemokuur, drie weken later, is geënd op het schema Acute Myeloide Leukemie (AML, ik heb ALL) zal dan vier weken duren. Met wat geluk en toelating van de dokters zou er misschien nog een weekje vakantie in zitten, wie weet???
Angela is wat gaan eten, dus ik neem de tijd om jullie mijn berichtje te schrijven. Vannacht heb ik nog eens een slaapmiddeltje genomen. Half zeven werd ik uiteindelijk wakker. Probeer hier op twintig vierkante meter maar eens moe te worden... Na het ochtendplasje en eens door mijn gezicht gewreven te hebben, leg ik me op bed voor wat bedsport. Ik bedoel de knieën plooien, de rug- en buikspieren opspannen, wat lenigheidsoefeningetjes. 50 tinten bedsport dus Nee, de rest staat hier op een laag pitje hoor! Ik strijk door mijn haren. Mijn haren zijn gevoelig. Er kleven enkele haartjes aan mijn vingers. 't Gaat beginnen. Na het douchen merk ik ook wat meer losse haren in de handdoek. Twee, drie dagen zeggen de verpleegsters, dan gebruiken we de tondeuze. De voormiddag vliegt voorbij. Ik speel Wordfeud nu al tijdens het fietsen.
Een kippetje in de Provençaalse saus omringd met duizend vlokken rijst maakt me zo fris als de nieuwe Paus die naar het laurierblaadje wijst.
Na het middageten haal ik de computer boven en schrijf nog verder aan mijn papers. Tegen half drie komen Angela, Nina, Anaïs en Lucía binnen. Ze zijn goed geluimd en dat is altijd leuk. Toch moet ik wel een standje uitdelen. Probeer je kinderen maar 'ns een uur bezig te houden. Uiteindelijk tempert VTMKazoom de gemoederen. Mijn ogen vallen dicht. Even later bezoeken Johan en Sonja me met lectuur en een zelf gebakken cake. Van Lore krijg ik een mooie tekening en hang haar op mijn wit bord. Nog maar goed en wel is Angela terug van het avondeten of nonkels Patrick en André en tantes Inge en Carine met Thomas verrassen me met hun blitzbezoek. Helemaal uit het verre Limburg brengen ze wensen voor beterschap mee. Bedankt allemaal, ook voor lekkere cadeautjes! Nog eventjes en het is half acht. Angela vertrekt naar huis. Morgen verjaart ze!
Het is vandaag toch nog een mooie dag geworden, niet? Voor de communies en vormsels toch nog een meevaller, ondanks de voorspellingen van slecht weer. Het ochtendgloren boven Leuven zag er vochtig uit maar al snel verdampten de eerste zonnestralen de nevels tussen de bomen. De ochtendstond had goud in de mond. En geloof het maar, ook ik, hier binnen opgesloten, zie liever de zon stralen dan de pijpenstelen regen. Na mijn ochtendtoilet heb ik me gebogen over een wat serieuzer onderwerp. "visie en missie in de huisartsgeneeskunde nu en in de toekomst". Mijn vakgebied laat me niet los en voor mij is dit een maatstaf om mijn motivatie te kennen, de drang om opnieuw de stethoscoop te willen opnemen en iets te willen betekenen voor de -zieke- mens. Meer nog, in deze situatie leer ik wat het is om ziek te zijn, om medicatie te moeten nemen, om hinder te moeten uitstaan, om dipjes door te komen. Ik zal het allemaal meenemen de dag dat ik opnieuw kan huisarts zijn. Maar eerst genezen nu. Dankzij jullie steun van dichtbij als van heinde en verre gaat me dit lukken. Vanochtend inspecteerde ik mijn ogen: ze zijn niet geler geworden. De bloedresultaten zijn goed. Vandaag dus enkel wat plasma en een vochtafdrijver. Ik ben tevreden. Vandaag is papa zestig geworden! Ik ben blij dat ik hem persoonlijk heb kunnen feliciteren. Bedankt paps! Angela was net te laat, ik had haar nog kunnen waarschuwen om nog een dikke kus te geven maar had er spijtig genoeg niet meer aan gedacht. Ze vond het wel jammer. We hebben een uurtje lekker gepraat over soep koken en chocolade eten... (Ik krijg al weer het water in de mond ) Om half vier komt Angela binnen. Een dikke knuffel. Ze brengt weer een volle tas propere was voor me mee. Nu kan ik een week verder. We babbelen wat aan over de afgelopen dagen, de kinderen, hun school en vakanties die gaan komen. Er komt nog heel wat op ons af. Gelukkig springen veel mensen in om ons te helpen dat allemaal te organiseren, waarvoor onze oprechte dank. Na haar vertrek naar huis open ik de laptop om het laatste stukje van de avond te schrijven. Tot morgen.
Nu ik jullie schrijf heb ik Eurovisie opgezet. In een ander jaar zouden Angela en ik langs elkaar in de zetel zitten, commentaar gevend op de optredens. De commentaar zal ik dan nu maar voor mezelf houden zeker ... Vandaag is het een leuke dag geweest. Hoewel de nachtrust niet zo goed vlot. Ik weet ondertussen alles over ruimtereizen. Boekje dat ik lees wanneer ik om vijf uur 's morgens naar het plafond zit te staren. Na een half uurtje probeer ik het nog eens en nog eens, tot uiteindelijk de nachtverpleegster de nuchtere bloedname komt verrichten. Daarna doe ik nog een hazeslaapje tot half acht. Dan ben ik onverbiddelijk: "Eruit! Op die fiets." Op mijn gemakje maak ik me klaar, ook voor mij is het weekend! Ik ben nu langer bezig met mijn toilet dan een vrouw. Tegen elf uur stapt mijn dokter binnen. "Alles goed?" "Geen grote problemen," meld ik haar. Chemo Aspe en plasma vandaag. Mijn oogwit ziet een beetje geel en dat is van Aspe. Na vandaag zou ik die nog tweemaal moeten krijgen. 't Ziet er goed uit. Anderzijds had ik me een beetje misrekend op mijn mogelijke ontslagdatum. Eerst dacht ik einde mei. Het ziet er eerder uit dat dat half juni wordt, waarna ik dan een tiental dagen naar huis mag komen. Ik wacht nu af. In de voormiddag zet ik me nog aan de schrijftafel om wat te pennen. Interval op de fiets. Half twaalf, ik lees "De Hongerspelen" tot het dampende middageten komt. Twee borden courgettesoep, blinde vink met rijst en champignonroomsaus. De eetlust is nog honderd procent. Door papa en Greta ben ik ingewijd in het spelletje "Wordfeud." Als letter en scrabblefan is dit verslavend vanaf het eerste woord. In de late namiddag komen Angela en de kindjes langs. Ik lees Lucía voor uit het boekje "Grote Boom is Ziek". "Heeft ze het wat begrepen?" De analogie met mijn ziekte zal ze ontgaan zijn, maar ze weet dat er met papa toch iets aan de hand is. Angela heeft homemade lasagne en macaroni carbonara bij. Dat wordt smullen! Opnieuw brengt ze een heleboel kaartjes en wensen op beterschap. Ik dank jullie allemaal. Het sterkt mij in de overtuiging dat ik genezen zal, ik kan gewoon niets anders bedenken. Ook jullie reacties in mijn blog blijven mij diezelfde kracht geven.
)
Nee, de rest staat hier op een laag pitje hoor!
)
