Aan de andere kant van de stethoscoop.

Bij dit eerste berichtje wil ik je even uitleggen hoe ik aan de andere kant van de stethoscoop terecht ben geraakt.

Ik werk als huisarts in een duopraktijk in het Kempische Balen. Zoals vele huisartsen worden wij zelden ziek, omwille van de antistoffen die we hebben tegen de kiemen die onze patiënten meebrengen wanneer ze ziek naar ons toekomen. Wanneer je dan toch eens iets mankeert, stel je graag al snel een diagnose bij jezelf en gaat het vaak inderdaad snel beter. "Wat kan er nu misgaan met een dokter? Ik ken mezelf, ik begrijp mijn klachten goed", denk je ietwat hoogmoedig. En zoals het in ons jachtige leven dikwijls gaat, denk ik al snel dat die "zogenaamde ziekte" veroorzaakt is door het vele en harde werken.

Zo dacht ik dinsdagavond tijdens de raadpleging, toen ik een steek in de maagstreek voelde die uitstraalde naar de linkerborst dat die lekkere tortilla van mijn echtgenote Angela een heuse maagzweer had wakkergemaakt... Een avond en een nacht met hevige pijn passeerde en ik begon met maagpilletjes en een flinke Dafalgan. 't Zou zo wel opgelost zijn en in de loop van woensdag ging het al opnieuw beter. Zie je wel, die maagpilletjes doen hun werk al. Donderdag ging ik al opnieuw aan de slag, niet in allerbeste vorm, maar het ging. Tot 's avonds collega Kathleen me bij de lurven vatte en me dwong om ook eens naar die bloeduitslag te kijken, die ik daags ervoor - onder druk van mijn echtgenote - door Kathleen had laten maken. Nou, dat zag er niet zo goed uit. "Myelocyten", "blastair uitzicht" en nog zo wat van die termen die je zo eens om de paar jaar in je carrière tegenkomt. Ik beloofde haar morgen de bloedspecialist te contacteren.
Vrijdag 13u in het ziekenhuis, werd het vermoedelijke slechte nieuws al bevestigd, dit is een bloedkanker. Verdere onderzoeken brachten ons dichter naar de juiste diagnose. Dit werd een opname. Eerst Geel, daarna Leuven. Sinds gisteren weet ik dus dat ik lijd aan Acute Lymfatische T-cel Leukemie of T-ALL.

02-05-2013 om 00:00 geschreven door Danny Hiel