Heb jij ook van dat uurtje meer kunnen genieten? Ik genoot van de romantische komedie "Hitch". Laat naar bed was ditmaal niet zo erg. "Hitch" is een entertainende film, die je achteraat met een lekker feel-good gevoel en om net zoals de protagonist Will Smith je wat meer uit te sloven om vrouwen vriendelijker te benaderen of ze te versieren zoals in de film. Leerrijk leuk!
Ondanks het latere uur en een uurtje langer slapen heb ik door herhaaldelijke momenten van stoelgangsdrang de uren zien passeren. Jammer. Komt er bij dat mijn mond ook begint te ontsteken. Een rode keel, en wellicht is dat hetzelfde probleem in mijn darmen. Er zijn gelukkig een hele reeks medicijnen die me kunnen helpen. Imodium en een verdovende mondgel hebben me door de dag geholpen.
Angela en de kindjes zijn vandaag op bezoek geweest. Van elk een dikke knuffel en een zachte kus dat laadt een vader meteen op voor de nieuwe week die komen gaat. Vandaag werd door het kleine tuig de hometrainer afgebeuld. "Zeg papa, ik kan niet aan de pedalen!" Zo opgelost. "Ja maar, die kilometers tellen niet mee voor de papa hé", zei de verpleegster die die kleine schelmen goeddunkend toestond dat ze op die fiets zaten te trappen. En na dat fietsen kregen ze honger en aten ze nog een overgebleven boterhammetje en koekjes uit de grote kom, gevuld met allerlei franchipanes, speculozen en wafeltjes. Ik kreeg nog inzage in goede schoolrapporten en mocht ter goedkeuring mijn handtekening zetten. Opnieuw een feel-good moment net als die afscheidknuffels.
Eventjes later was ik opnieuw alleen. Met de laptop op de schoot, voor de TV, bekijk ik het nieuws, mijmer ik nog over de dagen die me hier nog resten en schrijf hier in het blog.
Tot morgen en houd je vast aan de takken van de bomen!
Behoorlijk goed geslapen vannacht. Ik ben weer in slaapmodus. Om 23u in bed en 's morgens om 8u wanneer het ontbijt gebracht wordt, ben ik lui, lui, lui. "Laat me toch ne keer omdraaien", denk ik dan. Maar het is warme thee of koude thee. Dus sta ik toch maar op als een beer die na zijn winterslaap uit zijn hol naar buitenkomt. "Ruik ik al iets lekkers? Spek met ei? Vers appelsiensap?" "Allee vooruit dan maar." Na een beresterk ontbijt, volgt een kattenwas aan de lavabo. "Toch onhandig, dat infuus." Waar ik me overdag mee bezig moet houden is niet altijd zo evident. De ene moment wil je lezen en laten je ogen het afweten, dan krijg je een koude rilling en spring je op de hometrainer, toch wel met wat tegenzin. "'t Is voor het goede doel," denk ik. Ik blader door een krant, lees een tijdschrift en wacht op het middageten en op Angela die tegen de middag zou binnenvallen. Even later toch even een koude douche. We dachten samen naar het cafetaria af te dalen. Dat werd een "Njet". Ondanks dat de witte bloedcellen nog met zo een 2800 zijn ishet principe dat getransplanteerde patiënten niet meer van de kamer mogen. Dat was pech. Angela is dan maar alleen een lekker broodje gaan eten. Bij mij lag een visrolletje in een geplastificeerde mosterdsaus, helemaal onderkoeld. Vandaag zou ik dus geen frietjes kunnen stelen in het bezoekersrestaurant van Gasthuisberg. Geen frietjes de komende twee weken. "Ga ik dat overleven?" Verder voel ik me opperbest en houd nog hout vast voor de mogelijke dip die nog moet volgen. Ik wens jullie allen een deugddoend weekend.
Pak het er maar eens van (toch een extra uur dit weekend!)
Het geallieerde stamcellenleger dat op 1 augustus werd gerecruteerd is vandaag begonnen aan het bezetten van de lege beenmerghuisjes. "Aan het werk nu mannen, 2 maanden liggen luieren, hier is het werkendag." Spoor ik ze aan. Het zakje met stamcellen was onooglijk klein. Zo klein dat bij het leeglopen van het zakje, de eerste stamcellen in de infuusleiding nog niet geariveerd aan mijn lichaam. De dokter en verpleegster waren het overeens, "Dit is wel het meest geconcentreerde stamceltransplant dat we hier gezien hebben.". Ik was fier opmezelf. Dit feit heeft nog wat voordelen. Zo weinig volume wil zeggen maar weinig antivries (DSMO). Wanneer je dit antivries naar binnenkrijgt, kan je opnieuw misselijker worden en vooral begin je een vreemde geur uit te ademen, die tot drie dagen kan duren. Technisch gezien stelde het allemaal niet zo veel voor. Emotioneel wel natuurlijk. Alle Chemo's An, Milan, Aspe, Roxanne, ... zijn achter de rug. Dat is een opluchting, echt waar. De rit die nu nog te wachten staat, is de rit naar het herstel. Hoe goed gaan het transplant werken, hoe snel ga ik over die ziekelijke vermoeidheid heen geraken? Wanneer zak ik weer kunnen werken voor mijn gezin? Wanneer zal ik al die supporters kunnen zeggen: "Bedankt jullie waren geweldig,." Iemand die me toezingt: "Hier laat ik je los Tim, van hier af moet je gaan." Toch weet ik dat ik nooit alleen zal staan, dat weet ik nu wel zeker, na deze Levensles van 6 maanden. Zoveel liefde, waar een mens toe in staat is. Dat in tegenstelling tot het leed dat hij een ander kan aandoen, dacht ik lezende "Duizend schitterende zonnen." Nee, lijden zou niemand mogen, daar valt weinig uit te leren. Laat dit mijn nieuwe moto worden, wanneer ik die stethoscoop terug mag opnemen. Zo sprak een gelukkig man, echtgenoot, vader, vriend, dokter,
Ondanks het wazige zicht (van de medcatie) wil ik toch nog eventjes vertellen hoe ik mijn dag beleefd heb. Vooreerst wil ik juf Ingrid en alle leerlingen van 5b bedanken voor hun lief kaartje waar ze allen hun naam hebben in opgeschreven. Bedankt jongens en meisjes! Weer een hart onder de riem. Het is fijn te weten dat mensen aan je denken. En het zijn er veel! Korte berichtjes, mooie kange brieven, een kaartje,... het doet me allemaal deugd. Vandaag ging die vervelende blaassonde er opnieuw uit. Oef! Die hindernis is genomen. Daarna ging het plassen weer als vanzelf. Vanochtend heeft de verpleegster mijn rug gewassen. Toch fijn dat iemand die moeilijk bereikbare plek eens extra inzeemt. Ik computerde nog een beetje in de mate van het mogelijke en luisterde naar populaire muziek op MNM. In de namiddag kwamen Angela, Nina, Anaïs, mama en Jan langs. Ze zagen er allen goed uit. Anaïs overhandigde me de wenskaart uit haar klas, en Angela de rest van de post. Want post blijft er komen. Met nog genoeg witte bloedcellen in mijn bloed, mocht ik van de kamer en daalden we af naar het cafetaria om een luchtje te scheppen en een drankje te drinken met een stukje taart. Oja, dat ging er in! Toen een uurtje later de vermoeidheid me parten begon te spelen gingen we terug naar het zesde verdiep en namen afscheid van elkaar. De twee juffrouwen hadden immers nog toesten voor te bereiden... Iets over "Bloemplant" en "Bon Anniversiare" Het is buiten al flink aan het schemeren. Seffens valt de nacht. Ik sluit mijn blaffeturen en begin zometeen aan mijn TV-avond (als mijn ogen het toestaan.)
Na het lezen van jullie berichtjes kon ik niet anders dan toch een woordje te plaatsen in het blog. Het lijkt werkelijk een golf van vrienden die langs de weg staan ze zwaaien en je naar boven trekken. Bedankt! Vandaag de laatste Chemo An (Endoxan). waar ik gisteren veel hinder ondervond van de blaassonde, was het vandaag vooral van de Chemo zelf. Een overgevloeigheidsreactie op het middel waar ik niet goed van werd. Rood gezicht, kloppend hart en uiteindelijk braken. De dokters en verpleegsters stelden allen zeilen bij om het euvel te verhelpen. Cortisone, Antihistaminica en Largactyl hielpen me de namiddag door me wiegend in een licht slaperige roes. Angela hielp me, net zoals gisteren, met een ontspannende massage van mijn onderbenen en voeten. Ze zag er goed uit vandaag. De vermoeidheid leek verdwenen te zijn. Dit weekend waren de kindjes langs geweest met een rugzak vol huiswerk. Terwijl eentje haar huiswerk met me overliep, maakten de andere twee een leuke tekening voor me. Een dikke knuffel bij het afscheid van elk deed me veel deugd. De luikjes van mijn kamer zijn naar beneden, het is zeven uur voorbij. Ik ga de televisie haar werk laten doen. Mij bezighouden. Morgen mag de sonde uit en heb ik een rustdag voor de transplantatie.
Het venijn zit hem in de staart. Dat mag je vandaag letterlijk nemen. Het plaatsen van de blaassonde was geen pretje . In de komende 48u zullen mijn nieren twaalf liter water moeten filteren. Ze spoelen die om de nevenwerkingen van Chemo An tegen te gaan en de sonde dient opdat de blaas zich niet te sterk oprekt en zou beginnen bloeden. Die nevenwerkingen laten zich al voelen. Draaierig, misselijk, koud en warm tegelijk.
Chemo An is de laatste in rij. Het is als met een berg op lopen. De top komt maar niet in zicht. Maar ik beeld me jullie in, langs de weg, supporterend met al jullie goede wensen en zorgen die ik mocht ontvangen.
Ik ga nu eventjes rusten. straks schrijf ik misschien verder.
. In de komende 48u zullen mijn nieren twaalf liter water moeten filteren. Ze spoelen die om de nevenwerkingen van Chemo An tegen te gaan en de sonde dient opdat de blaas zich niet te sterk oprekt en zou beginnen bloeden. Die nevenwerkingen laten zich al voelen. Draaierig, misselijk, koud en warm tegelijk.
