In de sofa en Lucía die me vraagt wat ik op die computer doe. Ik zeg, "De mensen laten weten hoe het met me gaat". "Voor iedereen?", vraagt de schat. 'Voor iedereen die het wil weten,' antwoord ik. "Heel de wereld?" "Tja, heel de wereld." Gisterenavond, toen ik mijn vermoeide benen in bed stak kreeg ik voor het eerst het gevoel, "Ik ben thuis". Alles was zo vreemd. Het huis was netjes opgeruimd, voelde wat leeg aan. Het praktijkgedeelte was zo angstvallig stil, weinig commotie. Maar in bed, daar kwam ik tot rust. De eerste nacht was nog geen groot succes, maar toch al beter dan in het ziekenhuis. Vanochtend ben ik naar de bakker gewandeld. Ik wou weten hoe goed dat dat zou gaan... Wel ik zit in de sofa met een blokje ijs tegen mijn rechterheup. Overbelast. Ik zal toch echt het rustig aan moeten doen, niet makkelijk om aan toe te geven... Morgen zal ik met de fiets naar de bakker rijden of Angela sturen. Aan Angela heb ik een goede waakhond. Snel gaat er een vinger omhoog als ik weeral iets zit te versassen. Een bezoekje aan de Carrefour heb ik ook vervroegd moeten afbreken. Ik heb me in de auto gezet en een uiltje gevangen. Angela en Lucía hebben de boodschappen afgewerkt. Ik hoop elke dag een beetje sterker en fitter te worden.
Weet je nog? Ik zag het allemaal op me afkomen, de sprong in het diepe, de giant leap, de afstoot van Bob Beamon en Mike Powell. Wel, de voeten zijn in het zachte witte Balense zand geland. Na drie weken isolatie terug naar buiten, zonder infuusstaander. Onwennig voelt het. Blij dat ik op eigen benen kan. Maar het zijn maar 'elastieke' benen. Ik vermoed dat een astronout na een ruimtereis met het ISS zich ook zo moet voelen. Je zweeft, maar eigenlijk ben je slap. Een trap oplopen. Ongelooflijk hoe al je kracht op zo een korte tijd kan verdwijnen. Rusten, dat zal ik de eerste dagen toch moeten doen. Vooral eens een nachtje doorslapen zou fantastisch zijn! En toch zijn die drie weken omgevlogen. Ik durf zelfs zeggen, dat ik me geen moment verveeld heb. Het afscheid was emotioneel, ookal is het voor even. Dit was dus de inductie, laat ons zeggen, "ze hebben mijn bloed uitgekuist". Geen kanker in het bloed meer, wel nog ergens ver verstopt in het beenmerg, ook dat moet er nog uit. Dat is voor in juli, dan mag ik alles opnieuw gaan overdoen maar met andere medicatie, hun naampjes ken ik nog niet. Als ze even braaf zijn als deze chemo's dan ziet het er allemaal top uit. De professor heeft me echter al gewaarschuwd... Juni zal dus kalm zijn, enkele malen daghospitaal en een weekendje isolatie halverwege. Me goed verzorgen, medicatie correct innemen, niet inspannen, maar toch wat actiever worden. Ik zou je vandaag nog zoveel andere dingen kunnen vertellen, maar nu ben ik toch echt moe. De komende dagen vertel ik je meer: "Stay tuned"
Vannacht nog eens goed geslapen met een kalmeerpilletje. In dat hoofd blijft het onrustig. Niet van de problemen. Van al hetgeen dat ik nu wil gaan doen wanneer ik thuis ben. Lichamelijk versterken (zo een maand dagelijks 120mg Medrol is niet niks), fietsen op een echte fiets, naar de winkel en de bakker gaan, kindjes van school halen, koken voor Angela en de kindjes, zaakjes regelen en overleggen in de thuispraktijk, het stijldansen hervatten op donderdag en zaterdag, een middagkranske meepikken met de huisartscollega's van Balen... Opnieuw zoveel plannen, die door de zee van tijd, me deze komende maand juni gegund zullen worden. Vandaag zijn we dan al met de opruim begonnen. "De Hongerspelen" mogen naar huis. De hele collectie DVD's hebben de kast gevuld maar dat was het ook. Films kijken op de laptop is toch niet dát. De TV is maar van povere kwaliteit. Vanuit mijn bed ging dat niet comfortabel. Soit, ik heb het allemaal niet gemist. Meer plezier heb ik beleefd aan het vertellen van mijn relaas in dit blog. Voor jullie en achteraf voor mezelf ter herinnering. Hoe ziekte een mensenleven kan veranderen. Als arts denk je het te weten, als patiënt weet je het gewoon. De beenmergpunctie is uiterst vlot verlopen. De sympathieke professor Zachee, autoriteit in zijn vak, heeft me goed geholpen. Je moet geen angst hebben voor de punctie, even ontspannen en het is zo gebeurd. Het is heel geruststellend. Die jaren ervaring van trouwe verpleging, empathische dokters en professoren hier verenigd, nemen alle angst weg. Je voelt: "Hier weten ze met wat ze bezig zijn". Ook geruststellend is, dat dit nog allemaal mogelijk is. Blij in België te wonen, waar de gezondheidszorg "state of the art" is en de betaalbaarheid nog net kan. Ik zeg: "nog net" omdat het hier over tienduizenden euro's zal gaan. "Veel geld voor één persoon", denk ik dan. Nu tijdens dit schrijven krijg ik een spuitje Neupogen: kostprijs zeventig euro. Chemo Aspe, Chris en Doc vallen eigenlijk goed mee tussen de vijftien en vijftig euro per toediening. Meer kosten de ontelbare leidinkjes en infusen. Bovendien is recycleren hier uit den boze! Ik denk dat het duurste vooral de "handen aan het bed" zijn. Al die werkuren van dag- en nachtverpleging, erelonen dokters, diëtiste (zeer uitgebreide uitleg gekregen), sociaal assistente (uitgebreid gesprek meegevoerd), logistiek, restaurant doen de factuur oplopen. Je denkt: "Ben ik het waard?" Ik ben in ieder geval bereid na mijn ziekte de draad terug op te nemen en de maatschappij terug te geven waar ze mij mee geholpen heeft: "Hoop, hoop voor iedereen die het niet makkelijk heeft, hoop dat het leven steeds de moeite waard blijft", dat blijf ik eeuwig verschuldigd, nu al. En ik vind het niet erg. Morgen het resultaat van de beenmergpunctie en dan...
't Is zover. Vanmorgen lag het kussen vol met haar. De verpleegster heeft de tondeuze boven gehaald. Zo gebeurd. Een fris kopke voor de zomer vind ik best oké! Ik ben er zeker van dat Angela het sexy vindt. Benieuwd wat Nina, Anaïs en Lucía er van vinden. We zullen seffens zien. Overigens was de CT van buik en longen prima, geen gezwellen meer, de professor is content, ik ben content. Tot straks.
Angela vond het sexy. Lucía vond het grappig. Nina vond het goed. Anaïs was er onderste boven van. Ieder mens is anders. Morgen wacht mij nog de beenmergpunctie. Indien die goed is kan ik dit weekend naar huis! Dat wil zeggen dat ik ongeveer heel juni thuis ben, op enkele dagopnames en midden juni een kortverblijf van twee nachten na. De professor geeft me zelfs toelating om een weekje naar Barcelona te vliegen vooraleer ik aan de tweede chemokuur van vier weken mag beginnen. Ik kan het maar gehad hebben, met deze ziekte weet je maar nooit... Het spook van het levenseinde zit niet meer in mijn hoofd, maar soms sta je er toch even bij stil. Jullie wenskaartjes en reacties blijven in grote getale binnenstromen. Telkens opnieuw zeggen jullie mij, "kop op", "vooruit", "na regen komt zonneschijn". Het doet me goed, elk kaartje, elk berichtje. Die moeite die jullie nemen om me moed in te praten. Dit kan alleen maar goed gaan. Bedankt allemaal, duizend maal bedankt!
Zoals jullie zien, blijf ik in opperbeste stemming en daar heb ik verschillende redenen voor vandaag. Vooreerst wil ik jullie bedanken voor de vele berichtjes en gelukwensen voor mijn vrouwtje Angela. Dat heeft haar animo opgevijzeld, dat ik haar leeftijd erbij had gezegd, vond ze net iets minder leuk. Sorry schat. Maar jij blijft nog steeds dat lieve meisje van 27, dat ik in Sitges op de dijk tegenkwam... Het volgende goede nieuws kwam van de professor, die had ik al een tijdje niet meer gezien. Alles verloopt optimaal. Mijn lichaam verteert de chemo goed, de witte bloedcellen staan stabiel rond 200 (geen nul dus!), mijn suikerspiegel blijft goed, de bloedplaatjes staan stabiel, de bloedarmoede is niet dramatisch. Enkel plasma, heb ik om de tweetal dagen nodig. De planning dan. Chemo Aspe was gisteren de laatste keer. Morgen Chemo Chris. Overmorgen beenmergaspiratie en CT van de borstkas en als dat allemaal goed is mag ik wellicht na het weekend met ontslag! Dan zal ik in daghospitaal nog tweemaal Chemo Chris krijgen en tot half juni thuis zijn. Hierna word ik voor twee nachten opnieuw opgenomen in Leuven. De tweede chemokuur, drie weken later, is geënd op het schema Acute Myeloide Leukemie (AML, ik heb ALL) zal dan vier weken duren. Met wat geluk en toelating van de dokters zou er misschien nog een weekje vakantie in zitten, wie weet???
Angela is wat gaan eten, dus ik neem de tijd om jullie mijn berichtje te schrijven. Vannacht heb ik nog eens een slaapmiddeltje genomen. Half zeven werd ik uiteindelijk wakker. Probeer hier op twintig vierkante meter maar eens moe te worden... Na het ochtendplasje en eens door mijn gezicht gewreven te hebben, leg ik me op bed voor wat bedsport. Ik bedoel de knieën plooien, de rug- en buikspieren opspannen, wat lenigheidsoefeningetjes. 50 tinten bedsport dus Nee, de rest staat hier op een laag pitje hoor! Ik strijk door mijn haren. Mijn haren zijn gevoelig. Er kleven enkele haartjes aan mijn vingers. 't Gaat beginnen. Na het douchen merk ik ook wat meer losse haren in de handdoek. Twee, drie dagen zeggen de verpleegsters, dan gebruiken we de tondeuze. De voormiddag vliegt voorbij. Ik speel Wordfeud nu al tijdens het fietsen.
Een kippetje in de Provençaalse saus omringd met duizend vlokken rijst maakt me zo fris als de nieuwe Paus die naar het laurierblaadje wijst.
Na het middageten haal ik de computer boven en schrijf nog verder aan mijn papers. Tegen half drie komen Angela, Nina, Anaïs en Lucía binnen. Ze zijn goed geluimd en dat is altijd leuk. Toch moet ik wel een standje uitdelen. Probeer je kinderen maar 'ns een uur bezig te houden. Uiteindelijk tempert VTMKazoom de gemoederen. Mijn ogen vallen dicht. Even later bezoeken Johan en Sonja me met lectuur en een zelf gebakken cake. Van Lore krijg ik een mooie tekening en hang haar op mijn wit bord. Nog maar goed en wel is Angela terug van het avondeten of nonkels Patrick en André en tantes Inge en Carine met Thomas verrassen me met hun blitzbezoek. Helemaal uit het verre Limburg brengen ze wensen voor beterschap mee. Bedankt allemaal, ook voor lekkere cadeautjes! Nog eventjes en het is half acht. Angela vertrekt naar huis. Morgen verjaart ze!
Nee, de rest staat hier op een laag pitje hoor!
