Zondagochtend 9u00, stralend blauwe hemel. Ik zit hier met zonnebril en petje op de tennis-GT bij Johan en Godelieve in het zonneke terwijl onze kindjes met lerares Veronique tennissen.
Gisteren Gisteren zijn we vermoeid in bed gestapt en schoot het bloggen over. Nochtans was het een bewogen dag. Mijn zicht was troebel, het gewicht bleef maar zakken. Ik stond in de douche zwakjes op de benen en vroeg me af, "Wat is er aan de hand?" "Zo veel eten en vermageren?" Ik zocht een suikermetertje (glucometer). 191. Dit was te veel. Gezonde mensen hebben nuchter 100 of minder. Lap het moest er van komen. 4 weken prednisolone 120 mg heeft de suikerziekte opgewekt. "Wat nu?" "Pillekes?" "Spuiten?" 's Middags 254. Dit verklaart ook waarom ik blijf afvallen. Je plast letterlijk al die calorieën uit. De urine is zoeter dan cola... Wat doe je dan op zaterdag? Je belt de huisarts van wacht. Dr Ans Mentens was van dienst en die heeft mij goed geholpen. Om me wat te beschermen tegen zelfbehandeling ontving ze me in haar consultatieruimte, onderzocht me goed en won nog wat specialistisch advies in. Ze gaf me meteen een setje insulinespuiten mee, nog even naar de apotheker van dienst voor naaldjes en ik kon aan de slag. Ik heb me voor genomen op de voeding te letten. Adios, "Häagen-Dazs Dulce de Leche". Geen kilo patatten meer. Geen hele braadkip. Diabetesdieet, min of meer. Ik moet aansterken om die knoken terug te bedekken met spieren. 's Avonds 371. Tijd voor 8E insuline. Om 23 was ons kaarsje uit en kropen we in bed. Dromend van die suikernonkel die ik nu geworden ben...
Vandaag Vanochtend niet meer afgevallen 74,1kg. Het bloedprikken lukt goed. Zonder verpinken dat naaldje in de vinger, druppeltje op de teststrip en meten. 225 mg/dl. Oké, we blijven bezig, dit probleem is nog niet opgelost. 10E insuline. Ik moet zeggen, '"Wanneer het moet, dan kan alles." Het kost soms maanden, jaren iemand te overtuigen zich met insuline te laten behandelen. Die knop omdraaien! Je gezondheid is te belangrijk om ze maar voor de helft waar te nemen. Zondagochtend zacht gekookt eitje, croissants, pistoletjes van de warme bakker. Omkleden en naar de tennis. Ondertussen poetst Angela het huis om morgen een kleine bende van 15 tieners op te vangen. In zeven haasten met de gekende zenuwen en tijdsdruk, rijden we naar het schoolfeest. Nina stond tussen haar vriendinnnen met haar standje op de rommelmarkt. Lucía danste met de kleuters. Op het schoolfeest had ik heel wat leuke babbels. Je merkt dat aangenaam weer, iedereen goed doet. Terug thuis een stukje aardbeienverjaardagstaart en een tasje thee. En plots stond een heel team: dr Kathleen, buurvrouw Els en haar zoontje mijn tuin uit te wieden! Hoe het ene medelijden aanstekelijk werkt op het andere! Dankjewel, groene engeltjes. Als avondeten een pizza met 16E insuline, benieuwd hoe mijn suiker om half elf zal staan... Ik wens dat jullie ook zo genoten hebben van het WE, zoals ik. Een nieuwe week mag beginnen. Sterkte allemaal.
Vandaag hebben we eens een dagje uit genomen met ons tweetjes. Anke nam Anaïs en Lucía mee naar school. Zo kon ik de keuken nog wat opruimen terwijl Angela zich wat opknapte om met me te gaan winkelen. Meestal is het zo dat ik met haar ga winkelen. Bij U thuis toch ook? Enfin, ik was dus in vorm, mijn enkels waren zo goed als ontzwollen. De tips van de kinesist hadden goed geholpen. Het stappen gaat al wat beter en wat langer. We passeerden via de bank (saldo checken) en reden naar de Molse winkels. Vandenborre, Mobistar, de Soeperie voor de hongerige maag en een pitstop, de Freerecordshop en de computerwinkel... Nu begrijp je waarom Angela met mij is gaan winkelen en niet andersom... Na de middag ging ik opnieuw langs de kinesist voor een nieuwe sessie lymfedrainage en wat spierversterkende oefeningen. Met de fiets rij ik langs school, haal de kindjes af en rij met ze huiswaarts. Ook vandaag ontving ik weer vele kaartjes en aandenkens waarvoor ik jullie allen erg wil voor bedanken. Nog wat extra wasknijpers en een petje komen zeker van pas! Dankjulliewel. Buurman Jos is het gras nog eens komen afrijden, nu is het klaar voor het feestje van Anaïs op maandag. Ik ben begonnen met het afbouwen van de cortisone. Eindelijk. Ik hoop dat die overmatige eetlust en tegelijk dat gewichtsverlies gaan stoppen. Mijn armen en beentjes zijn nu nog maar stekskes, ondanks een volle en lege pot ijscrème. (zoek hier vooral geen 7 verschillen, die zitten in de pot )
Dit was dus mei 2013. Mijn eerste maand als blogger. Mijn eerste maand als kankerpatiënt. Mijn eerste maand waarin ik zoveel steun, liefde en kracht heb mogen ervaren van jullie, mijn medemens. Mei 2013, mag dan niet klinken als mei '68. Voor mij is de afgelopen meimaand de schoonste in mijn leven geweest. Nooit eerder voelde het leven zo intens aan. Nooit eerder begreep ik wat leven kon betekenen. Zo puur, zo fragiel. Mensen lieten me deel worden van hun ervaringen, hun energie, hun strijd met ziekte, hun overwinningen op ziekte, soms het falen erop. Allemaal zo eerlijk en oprecht, dat het even ongemakkelijk kon worden. Aan iedereen duizend maal dank voor jullie steun, ik waardeer elk gebaar. Je lach, je knikje, het kruisen van onze ogen, je babbel, je medeleven, je aanwezigheid, dank u allemaal. Ook in naam van Angela, dank ik jullie voor alles wat jullie betekenen voor ons gezin.
Juni wordt een pauze- en vakantiemaandje. Treur niet als ik je een dagje niets laat weten. Dit kan alleen maar betekenen dat het goed met ons gaat. Houd u haaks en nog één cliché vanuit mijn zetel: "Zorg goed voor jezelf" (daarna voor je medemens). Tot binnenkort.
Gisterenavond heb ik met vriend Gert de bloemetjes buitengezet. Een drankje en een pool, wat mannengezwets en op tijd terug thuis. Op andere woensdagen zouden we enkele toertjes aan het draaien zijn op het sportcomplex de Bleukens. Nu dus een drankje en een stootje tegen het balletje. Deze nacht sliep ik opnieuw beter. Ik zit bijna terug in mijn normale ritme. Meer nog, ik denk dat het een echt vakantieritme wordt. Vakantiegevoel, dat krijg ik nu. Thuis, collega Kathleen die zich de naad uit het lijf aan het werken is. Ja, ik voel me een beetje schuldig. Maar het zou niet gaan. Mensen helpen, ondersteunen, behandelen, consultatie voeren. De geest wil wel, het vlees kan het niet. We nemen de tijd om ons huisje verder op te ruimen en te organiseren. Ook daar kan "vakantie" voor dienen. Bij ons staat vakantie voor eropuit trekken. Weekje of maandje Barcelona, weekendje Ardennen, de kust, Eurodisney of zoals afgelopen paasverlof een leuke Italië en skireis met Angela's zuster Carmen. Een belofte van dertien jaar die eindelijk werd ingelost. Vandaag heb ik mijn gezwollen benen laten masseren, lymfedrainage heet dat. Daarna nog eventjes op enkele revalidatie toestellen en hup ons Lucía van school halen. Angela begon aan een heerlijk braadkipje met patatjes in de oven. Tijdterwijl las ik de nieuwe kaartjes die aangekomen waren tot mama en Jan binnensprongen om goedendag te zeggen vooraleer een weekje naar frankrijk te reizen. Na het lekkere en abundante avondeten (ik heb die kip zowat in mijn eentje opgegeten, net als die kilo aardappelen) schreef ik de kindjes in de Kruierie in voor Grabbelpas activiteiten. Deze zomer zullen ze zich bezighouden terwijl hun vader recupereert van de chemosessies van juli. Of het dan ook "vakantie" zal zijn? In ieder geval zal het mij niet meer ontbreken aan interessante lectuur, nu ik 'De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween' van Jonas Jonasson cadeau heb gekregen samen met een hele recentielijst van te lezen boeken. Bedankt! Dit wordt smullen. Elke dag opnieuw doen jullie er mij aan herinneren: "Vooruit met de geit". Het doet me zo goed. Zo goed dat Angela mij vermanend aankijkt en zegt: "Gij moet ook rusten hé!" " Op de zevende dag" riposteer ik dan fluks, mij bukkend voor een zogenaamd aanvliegende pantoffel...
Vandaag een kort blogje. Vanochtend vroeg de kindjes op school afgezet en meteen doorgereden naar het daghospitaal te Geel. Daar hebben ze me een lekje Chemo Chris gegeven, een half litertje plasma en wat vochtafdrijver. Die laatste heeft goed geholpen. terug dunne benen! Daarna de kindjes gaan afhalen bij Kathleen en Evelyne. We hebben ons Nina ingeschreven in "De Rozenberg" om volgend jaar haar middelbaar onderwijs aan te vatten. Ze ziet het blijkbaar allemaal goed zitten... Toch nog even terzijde. Ik las vandaag het plotse overlijden van Professor Boonen op 50 jarige leeftijd, kerngezond aspect, vive en overtuigend in zijn werkgebied. Daar verschiet ik ook van en wordt het even stil. Zo fragiel kan het leven zijn. Dit doet me er aan denken dat ik in de praktijk eigenlijk nooit mensen echt aangespoord heb om een hospitalisatieverzekering af te sluiten. Ik heb geluk gehad. Mijn hospitalisatieverzekering is ... één jaar oud. Ik heb de loterij gewonnen. Het overkomt je niet? Wel des te beter, maar die verzekering mag je niet laten liggen, en al zeker niet wanneer je nog jong bent en die eigenlijk niet veel moet kosten. Breng het vandaag nog in orde, dan ben je vanaf morgen gerust. Dit was wijze raad van tante Kaat.
Het eerste wat ik doe, zijn jullie berichtjes lezen. Het doet me echt goed al die positieve energie die in me naar boven komt wanneer ik jullie mooie teksten en berichtjes lees. Vandaag heeft de ochtendstond opnieuw goud in hare mond. Het is half zes 's ochtends en ik ben klaar voor de dag. Die gnocchi hebben me vannacht nog een paar keer naar de plee getrokken. Ze zijn er uit nu. Oef. Vandaag dus gewoon wat fishsticks uit de vriezer, instant puree, vers geraspte worteltjes met citroen en fijne witte suiker en de restjes appelmoes van eergisteren. Een broccolisoepke van de supermarkt en klaar. Dat hebben we nog net buiten kunnen opeten op ons terrasje totdat de lucht wel erg begon te betrekken. Snel naar binnen! Dikke druppels kletsten steeds feller en feller op de grond. Net op tijd. Met de fiets naar school, 's avonds terug. Dat ging nog net.. Die hometrainer in de isolatieikamer in Leuven heeft geholpen. Volgende keer vraag ik ook een loopband. Ik stap als een oud manneke. Traag, wat voorovergebogen, bedacht, zonder de mogelijkheid zich te haasten. Dus als je een ouderling de straat ziet over taffelen. Dan is dat zo. Die kunnen gewoon niet versnellen. Ik zei vandaag tegen de poetsjuffrouw: "Ik imiteer geen oude mensjes, ik ben gewoon een oud mensje geworden." Overal voel ik mijn spieren, alsof ik een marthon heb gelopen (en dat heb ik zelfs nog niet gedaan). Dafalgan Forte tempert de klachten. Ik wil niet stil zitten. Angela en ik hebben verder het huis wat onderhouden. Met de zee van tijd heb ik het oud papier en plastic, lege batterijen en nog wat grof afval naar het containerpark gebracht. Nog even de drankenhandel binnen, binnenkort is het verjaardagsfeestje van Anaïs. En ik merk, hoe meer ik beweeg, hoe beter mijn benen. "Rust roest," zeggen ze toch? Ik kijk nog even naar het nieuws om zeven uur en krijg nog wat compagnie van ons jongste poes "Witje". Morgen moet ik naar het daghospitaal te Geel voor een bloedcontrole en Chemo Chris. Chemo Chris die nu zijn sporen na laat met wat verdoofde vingertoppen. Nog twee sessies indien die klachten aanvaardbaar blijven. We zien wel.
Hah, leuk weer hé? Ik heb gisteren geen tijd gehad om jullie te schrijven. De kindjes zijn gaan tennissen, in de namiddag hebben we wat opgeruimd en 's avonds lekker gekookt. Aspergesoep, om chemo Aspe nog wat in te dijken. Homemade appelmoes, frietjes en een lekker stukje mignonette. 's Avonds nog wat verder opruimen, Angela die de kindjes in bad stak, het was zo half twaalf. Nu ik in juni thuis ben, moet ik de consultatieruimte wat opruimen voor Sander. Sander is Huisarts in Opleiding en zal de komende weken dokter Kathleen bijstaan. Wij zijn hem daar heel erkentelijk voor net als voor zijn stageleiders die hem hebben outgesourcet... zeg maar uitgeleend. Vandaag met dit prachtige weer zijn we allen naar school gefietst. Dat ging goed. Terug thuis heb ik Sander wat diets moeten maken in het reilen en zeilen van onze praktijk. Sommige mensen verschoten me daar te zien met het mondmaskertje op. Ziek worden is nú geen optie natuurlijk. Vergeef me op voorhand als ik je geen hand geef, ook daar moet ik een beetje mee opletten. Ik ben echter zelf een echte handjesschudder... Zeep en alcoholgel kunnen al veel tegenhouden uiteraard.
In de namiddag hebben Angela en ik het toch aangedurfd om wat gras te maaien. Eigenlijk helpt het stappen goed tegen de dikke enkels en benen. Maar mijn rechterheup zei al snel: "Jongen toch, doet het nu eens kalmer aan." Daarom ben ik nu aan het bloggen in plaats van het joggen achter de grasmaaier. "Ach, het is ook maar gras." En toch wil je het in orde hebben. 't Is niet gemakkelijk om een evenwicht te vinden. He is nu half vijf en ik ga 'ns proberen Jeroen Meus' gnocchi, met Postelkaas, salie en bruin boter te maken. Ik laat je weten wat mijn disgenoten er van vonden. Tot straks.
Het is ondertussen half negen wanneer ik mijn blauwe handschoentjes uittrek. Het avondmaal? "Een katastroof!" Geen Jeroen Meus, geen SOS Piet, noch zender Njam waren heden mijn redding. Terwijl Angela de mannenkarweien in de tuin met veel bravoure aan het afwerken was, zat ik echt te klungelen à la Vlaanderen Leukste Homevideo's, nog net youtube waardig. Het deeg was te vochtig, de gnocchi werden plat gekookt, de botersaus was een vetbad. Kort gezegd: "Een ramp". Mijn geluk viel binnnen onder de vorm van mijn deus ex machina, Angela. Van het resterende deeg kon Angela nog wat redden. "Allé, wie gaat nu een Italiaans gerecht klaarmaken op zijn Vlaams?" "Kijk, zo doet ge dat." Met enkele vlotte handbewegingen en wat extra bloem rolden echte gnocchi uit Angela's handen. We flansten nog snel een tomatensausje ineen en tien minuten later aten de kindjes gnocchi met tomatensaus en Parmigiano Reggiano. Angela en ik aten het smakeloze afkooksel dat in de pan gegaard was met abundant veel boter, salie en een scheut citroensap, kappertjes en rucola, afgekruid met peper, en nog meer peper, en nog wat zout, ...
Koken wanneer je smaakorgaan door de chemo naar de vaantjes is gegaan, is niet verstandig. Ik heb dat niet goed ingeschat. Ik dacht, "chemo erin en klaar is Kees." Het is dus, Chemo erin en die blijft erin. Ook mijn vingertopjes beginnen wat te kriebelen, mijn onderbenen zwellen op, mijn zicht is troebel.
Vandaag moet ik dus alle eer aan mijn echtgenote Angela, heldin van de dag, met haar handen tot bloedens toe bewerkt voor man en kinderen. Tja, ik was blijkbaar toch niet de eerste die haar de hand vroeg omwille van haar kookkunsten... Nu kunnen we er al weer om lachen! Morgen aspergesoep?
)
