Het is een rustig weekje geweest. De praktijk was gesloten, geen mens te bespeuren. Ik heb deze week uitgerust, dat wil zeggen, me rustig bezighouden in en rond het huis. Een beetje haag scheren met vader, de zolder (ont!)-ruimen, een overschrijvinkje doen, naar de drankenhal en andere winkels rijden, Anaïs naar het paardrijkamp brengen. Het verwondert me dat ik dat ook nog allemaal deed toen ik nog niets mankeerde. Wat een druk leven! Het is nu drie maanden sinds ik ziek werd. Steeds meer begint het te kriebelen om terug een normaal leven te kunnen leiden. Werken in de praktijk. Het contact met de mensen. Vooral wanneer ik specialistenbrieven aan het lezen ben, voel ik dat het lang begint te duren. Maar het is niet gedaan. Morgen mag ik een hele week, elke dag naar het daghospitaal in Leuven. Vijf dagen Etoposide en Mitoxantrone infusen met opnieuw als doel de witte bloedcellen onder de knoet te houden tot aan de stamceltransplantatie einde september. Die stamceltransplantatie zou het laatste wapenfeit moeten worden...
Nu ik voldoende sterk ben, probeer ik wat bij te blijven op geneeskundig vlak. 2 weken vakantie of 9 maanden uit roulatie is toch een wezenlijk verschil. Niet dat alles veranderd zal zijn in de geneeskunde, maar wel dat een aantal routines terug ingewerkt zullen moeten worden. Eigenlijk maak ik mij daar geen zorgen om, ik heb nog veel tijd om bij te werken. Alles komt op zijn tijd. Het is wel fijn om voeling te blijven houden met al hetgeen er gebeurt. Ik krijg veel reacties hier op het blog, ook van mensen die nog veel meer hebben meegemaakt dan ik. Mensen met veel meer ongemakken, veel jongere mensen, kinderen, zo veel verschillende dingen, ziektes, lijdenswegen en daartussen loopt die van mij, eigenlijk niet eens zo speciaal. Vreemd, dat in dat lijden, je een ander zicht op het leven cadeau krijgt. Zo een groot cadeau, van warmte, bekommernis en sterkte, allemaal van jullie gekregen, bedankt allemaal.
Ondertussen gebeuren er nog leuke dingen. Een burenbarbecue, de geboorte van Liv: neef Matthias' eerste spruit, collega Jan die een keertje goedendag komt zeggen. Volgende week wordt het door de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar heel wat hectischer. Lucía naar het eerste leerjaar, Nina naar het eerste middelbaar, sportclubs, muziekschool, de jeugdbeweging. Goed dat Angela er nog is, om alles in goede banen te leiden. Ik kijk en zie of het goed is

18-08-2013 om 17:10 geschreven door Danny Hiel