't Is dus zover. Sinds gisteren mag ik de kamer niet meer af. Chemo Chris en Aspe hebben mijn witte bloedcellen klein gekregen (en dat was natuurlijk de bedoeling!). Gisteren 800 cellen per microliter, vandaag 230. Nu ben ik neutropeen en dat wil zeggen vatbaar voor vanalles. Dus mensen die een bezoekje willen brengen, mogen zelf niet ziek zijn. Vandaag geen chemokuur wel weer extra plasma en voor het eerst ook twee zakjes bloed. 't Ziet er wel een beetje eng uit. Een rode zak bloed die er in moet, maar ook dat zal wel wennen zeker? Ondanks de bloedarmoede lukt het me om vrolijk op de hometrainer te fietsen. Ik begin 's ochtends half acht stipt voor een twintig minuutjes. Tegen acht uur mijn ontbijt. Maar, "Waar is mijn omelet?" Elke dag krijg ik het keuze menu (jawel à la carte!) dat ik zelf kan samenstellen. Het ontbijt: wit brood, bruin brood, waldkornbrood, samen met een hele keus beleg, nog een papje of yoghurt. Ook 's middags kan ik kiezen uit een viertal hoofdgerechten met passende garnituren en desserts en extra desserts. 's Avonds van hetzelfde met dikwijls een vissalade of een groentesalade of spek met ei, of liever een keer macaroni kaas ham: geen probleem, als ik wil élke avond! Dus vanochtend geen omelet gekregen ondanks ik het juiste hokje had aangeduid op het aanvraagformulier. De dames van de logistiek regelden voor vanavond spek met ei en ja hoor, dit keer prijs. Dat kan afsmaken zie, samen met een halve liter Nesquik, lekker. Ge ziet, ik lig hier ondertussen in de bovenste schuif! Vanmiddag had Angela een nieuwe karrenvracht kaartjes bij. We hebben al een tweede lijn moeten spannen om alles op te hangen. Thuis de was drogen zal niet gaan, want de wasspelden hangen hier met al jullie kaartjes. Even later heb ik Tinne, mama van Lena, Stan, Warre en Dorien over de vloer gekregen met Leuvense Fonskes. Die ga ik in mijn mond laten smelten bij een goede film. Of misschien wel tijdens het lezen van de Hongerspelen: "Katniss stapt in de Arena, spannend." Zonet zijn mama, Jan en de kindjes gepasseerd. Die zakken bloed riepen enkele vragen op, die ik zo simpel mogelijk trachtte te beantwoorden. Afgelopen week heeft Jan ons wagenpark laten onderhouden, zodat Angela en ik weer met een gerust hart de baan op kunnen. Bovendien had ik een paar persoonlijke toetsen gegeven aan mijn moerasgroene Peugeot... Ik sluit hier weer een dagje Leuven af en kijk tevreden terug op het afgelegde traject, zover ben ik al.
Vanmiddag was het bezoekdag. Vrienden Gert en Evi zijn langs geweest, daarna papa en Greta, en daarna mijn peter Roland en Rosie, met de bomma en de bompa. Als afsluiter broer Bram. De bezoekjes volgden elkaar mooi op en waren heel onderhoudend. Vooral ons bomma eens goed vastpakken deed me even wel emotioneel wat trillen. Ons frêle bomma en toch zo sterk. Ik kwam vandaag van haar te weten dat ze tot haar 60ste bloedgeefster is geweest! Ook bompa zag er goed uit. 't Zijn kranige mannen, die Hielen. Tante Rosie en peter Roland die zijn altijd als R&R Papa en Greta waren net terug van hun weekje tangoexcursie in Playa de Aro. Ze straalden. Tof, dat zie ik mij en Angela ooit ook doen. Gert en Evi hadden op aanraden van Jef een heuse breinbreker en IQ-puzzel bij. Jullie slagen er goed in me bezig te houden. Heb zelfs nog geen tijd gehad om mijn leesboek vast te pakken, dat zal voor het slapengaan zijn. Gisteren heb ik me getrakteerd op een avondje film: "Skyfall met een vanilleijsje." Bij het slapengaan heb ik toch een klein kalmeerpilletje gevraagd,. Dit was na de derde slapeloze nacht. Het heeft goed geholpen. Vanochtend om zeven werd ik wakker en deed wat beenoefeningen in bed, een plasje en stapte op de weegschaal: 78,8kg. "Ziet er stabiel uit." Hierna de fiets op tot de dagelijkse bloedname en het ontbijt om acht uur. Vandaag opnieuw douchedag, "joepie!". Ik was mijn haar drie maal na mekaar, het blijft staan. Ik lijk er door geobsedeerd. "Wat ga ik nu nog doen?" Ik denk dat ik nog enkele foto's en filmpjes van Anais' turnfeest ga bekijken. Het nieuws op Eén. Nog een mailtje versturen, enkele kilometertjes fietsen en mijn leesboek ter hand nemen en dán, om half twaalf, gaan de lichten uit.
Eerst dit fotootje. Je ziet dochter Anaïs met een boekje vol met reuze mooie tekeningen van de leerlingen uit haar klas 4A. Erg bedankt jongens en meisjes. Mijn hart slaat over bij zoveel goede wensen. Met jullie steun zal ik nog beter genezen! Bedankt allemaal. Als jullie graag wat meer weten over mijn ziekte kanker, over behandelingen of met andere kankervragen zitten, volg de link voor een heel leerrijke site speciaal voor kinderen van verschillende leeftijdscategorieën: www.kankerspoken.nl. Een echte aanrader, voor iedereen trouwens.
Vandaag was het de beurt aan Chemo Chris. Dit waterachtig infuus was op tien minuten binnen en ik kan letterlijk zeggen: "Tussen de soep en patatten." Geen medelij hier. Nog een spoeling met gewoon wat zoutwater tijdens mijn mangoyoghurt. Dat was dat, zo simpel kan chemo krijgen zijn. Ik heb dus nog steeds geen vervelende nevenwerkingen. Ook mijn haar staat er nog steeds, hoewel het gevoel precies toch begint te veranderen wanneer ik mijn haren kam. Mijn borstel bevat nog verdacht weinig haartjes.
Ook vandaag heb ik heel wat bezoek gekregen. Natuurlijk eerst mijn vrouwtje Angela. Toch weer wat vermoeider, blij dat ze er is. We dalen af naar de cafetaria waar ze een ciabatta met zalm naar binnenspeelt. Zo te zien smaakt het broodje haar goed. Vandaag blijf ik dus van haar eten af. Weet je nog die frieten van gisteren? Later springt moeder en Jan binnen. Onze kindjes zijn meegekomen met Nele en haar drie kindjes. Die Zafira zat goed vol! Bedankt voor de moeite en jullie attenties. Vanavond passeerden nog Ann en Evelyne. De namiddag is voorbij gevlogen. Mijn oogjes worden wat moe, toch besluit ik nog eventjes te fietsen.
Zes uur 's avonds. Afspraakje met mijn blog. Radio Nostalgie speelt leuke eighties muziek. Ik overpeins de dag. Vandaag heb ik gevreten. Vanochtend acht boterhammen met smeerkaas, Petit Gervais, Nutella en als afsluiter een half blik ananas. Dat was er toch over. Het lagere ochtendgewicht vertelde me dat ik me eens mocht laten gaan. Vanochtend las het rijmpje:
Acht boterhammen zijn er naar binnen, kan je de dag nóg beter beginnen? Ik word hier bediend als 'n echte koning zoals in het land van melk en honing
Ook 's middags kreeg ik een tweede bord pompoensoep, een Gentse Waterzooi tot aan de randgevuld met natuurpatatjes en erwten en wortelen. Was dit nog niet genoeg? Een uur later at ik Angela's frieten in het bezoekersrestaurant op. En vanavond? Twee zalmsalades met groentjes en na die met vier boterhammen te hebben opgegeten: "nog ene mee kees." Als dessert de rest van de ananas. Nu sta ik echt wel rond. Vanmiddag ging mijn rijmpje:
Boef! Nu is mijn buik echt wel verzadigd, ik voel me zo rond als een ton. Jullie koks zijn geweldig begenadigd ik kwam bij hen in de leer, als ik kon.
Tot hier het Bachanale vertier, morgen opnieuw tijd voor strenge ascese, die lever blijft daar niet mee lachen!
Het overkomen van mijn ziekte heeft ook aangename nevenwerkingen. Ik zie in mijn nabije omgeving mensen die hun gezondheid met net dat tikkeltje meer motivatie ter harte nemen. Er wordt mee bewogen of gesport, er wordt minder gerookt, er wordt gezonder geleefd, er wordt bewuster gegeten. Dat stemt mij heel gelukkig. Vertrouw op jezelf, je kan het!
De professor waaide nog even binnen. Alles prima. Nog geen neutropenie (lage witte bloedcellen) en hoe langer dat dat zo is, des te beter. Ook Chemo Aspe ging vandaag zonder morren naar binnen. Morgen nog een keer Chemo Chris, laat maar komen!
Ik wil iedereen bedanken voor alle leuke kaartjes, berichtjes, cadeautjes, tekeningen, gelukshangertjes. Het verzacht mijn wachten op genezing. Ook speciaal aan iedereen die op het thuisfront ons Angela en de kindjes bijstaan, zonder jullie zijn we niets. Dank u allemaal. Duizend maal dank.
Vannacht weer minder goed geslapen door een bonzend hart en hoge bloeddruk. Tel maar eens uit: 2 liter infuus, een liter plasma, een liter water, 4 kopjes thee of koffie, soep, je zit in een etmaal al snel aan vijf liter vocht. Als je dat niet uitplast dan heb je geheid problemen. Dus vandaag heeft de verpleegster na het litertje plasma een vochtafdrijver (Lasix) ingespoten met effect kan ik al zeggen. In mijn heldhaftigheid riskeerde ik nog de kamer uit te gaan om Angela en Carmen aan de uitgang van het ziekenhuis uit te wuiven. De terugrit naar mijn kamer op het zesde verdiep werd een race tegen de tijd. Blaaskrampen waren even weer mijn deel... en dan oef. Vanavond vliegt Carmen terug naar Barcelona. Helaas staakt het bagagepersoneel van Swissport. Hopelijk verloopt alles vlot. Het is maandag en ik heb het geweten. Na mijn ochtendtoilet ben ik de papieren geschoten. Ettelijke telefoontjes naar het sociaal kantoor, de sociale kas, de dienst voor preventie op het werk, de praktijk, de belastingen, gaven mij het gevoel van een heuse secretaris te zijn en ik voel me er goed bij! Stilaan krijg ik het administratieve kluwen ontward. Tweede maal oef. Om het middaguur te kunnen halen zonder mijn nagels op te eten van de honger, besluit ik de fiets nog even af te matten. De cortisone begint nu toch wel een groot hongergevoel op te wekken, net nu ik mijn tanden in "De Hongerspelen" van Suzanne Collins heb gezet. O ironie! Ook vandaag heb ik weer een meevaller van formaat. Masseuse Gwen van het Bianca Centrum komt even langs. Ik had mijn plaatsje van vandaag afgestaan aan een andere patiënt die nog geen massage had genoten. Helaas was die te ziek geworden voor een ontspannende massage. Een verkwikkende veertig minutenlange rugmassage werd mijn deel. Heerlijk! Om zes uur viel de professor nog even binnen. Het gaat goed. De witte bloedcellen beginnen nu echt wel te zakken: 1700. De goede tolerantie op alle medicatie stemt hem gunstig. Maar nu zal het gaan beginnen. Eens onder de 1000 witte bloedcellen per microliter (dit noemen we "neutropeen") zal mijn eetlust verminderen, zal ik vermoeider worden, kunnen infecties zich ontwikkelen met of zonder koorts. Ik ben verwittigd. Zo luitjes, het is acht uur, ik ga nog wat achteroverleunen en relaxen. Tot morgen.
Deze drie lachende gezichtjes vertellen je dat het nog steeds goed met me gaat. Gisteren was het een rustdag, enkel een liter plasma om mijn bloed wat stolbaarder te maken. Chemo Aspe begint op me in te werken. De bloedarmoede neemt verder toe. De witte bloedcellen staan nog goed, dus ook vandaag mag ik uit de cel om een wandelinkje te maken. Was het door die extra liter in mijn bloedbaan? Mijn bloeddruk schoot de hoogte in. Met een bonzend hart verliep de nacht met horten en stoten. Iedereen zal wel eens met gejaagdheid of piekeren zijn bed zijn ingedoken. Daarna is de slaap moeilijk te vatten door dat pompende hart dat niet wil kalmeren. Lastig. Om vijf uur moest ik echt eruit en las nog wat artikeltjes uit de bijlage Sabato van de krant "De Tijd." Om zes uur slaagde ik nog een zoete droom te vangen met een zuiderse schone... Vandaag is het moederkesdag, aan alle lezertjes, denk even aan haar, haar oogjes zullen oplichten. In de kiosk aan de ingang van het ziekenhuis heb ik een wit roosje voor Carmen en Angela gekocht. Karrend met de infuusstaander keerde ik fier met 2 roosjes terug naar boven. Chemo Aspe had ik in de voormiddag al gehad na mijn vierdagelijkse douchemoment. Nu werd het opnieuw tijd voor nog een litertje plasma, blijkbaar was dat van gisteren al verteerd. Als dat zo doorgaat, gaan ze hier een bank met donoren voor mijn deur moeten zetten. Kandidaten? Angela, Carmen en de kindjes vallen omstreeks half vier binnen. Ondanks het late turnfeest gisteren voelt en ziet Angela er vandaag stralend en bruisend uit. Het roosje doet daar nog een schepje bij op: "Voltreffer." Vooral het roosje voor Carmen brengt een traantje naar boven. Net tachtig geworden en tien dagen gescheiden van haar echtgenoot Italo, vader van Angela. Naar het schijnt trekt hij zich goed uit de slag, een echte Italiaan. "Hij mist mij enkel aan tafel, hij zwijgt geen seconde", zegt yaya Carmen. En iedereen die Italo kent weet dat dat zo is: een spraakwaterval. Morgen worden ze terug herenigd. We missen haar nu al. Wat later valt nog vriendenbezoek binnen en collega Kathleen als laatste van de dag. De nacht valt, ik schrijf jullie en bel nog even naar huis. Allen goed thuis gekomen na hun buikjes te hebben volgestoken in de bistro van Arcade. De laatste woordjes nog speciaal voor één persoon: "Mama,ik houd van jou."
In deze zee van tijd heb ik gisterenavond nog een oud spelletje op mijn laptop gevonden: "SimCity 2000". Nu ga ik tijd te kort hebben! Lege momenten bestaan niet meer. Of ik fiets, of ik lees, of ik luister (goede) muziek, of ik speel, of ik eet, of ik zit op de plee. Het is zes uur 's avonds, dit uurtje houd ik voor jullie om mijn blog nog wat te updaten. Vandaag bracht Angela opnieuw een hele lading wenskaartjes mee. Mijn eerste wasdraad hangt al vol. Myriam en Kathleen hebben een kartonnen doos in de praktijk gezet waar mensen een klein woordje in kunnen steken. Al die mensen met al hun steunende woorden, het werd me daarnet even wat te veel. Angela viel net binnen tijdens mijn middageten. Een lekkere stevige groentesoep in een veel te klein kommetje, zodat ik even later Angela's groentesoep in de personeelscafetaria ook nog naar binnensloeg. Een kalkoenlapje, bloemkool in bechamel, natuurpatatjes en een Piedboef. Njam. Nee, mij hoor je hier niet klagen. Hoewel het een betrokken dag is geweest, liepen we nog een keer naar de drie vijvertjes waar zowaar een koppeltje siereenden net twee kuikens had uitgebroed. Aandoenelijk. Ook een koppel waterkiekens (of wat ze moge wezen) zwom vrolijk met de jongste telgjes tussen het riet. Op een droog bankje in de zon knuffelden we wat aan. Een licht briesje waar je van opkikkert, zonder dat je het koud krijgt, waaide langs ons heen. Ontspannen ademden we hoofd tegen hoofd. Terug op de kamer lieten we onze leden rusten, zij in de relax, ik in bed. Ze had het nodig, de stakker, helemaal op, slecht geslapen, wat keelpijn, in een woord: "oververmoeid". Toen eventjes later mijn moeder kwam aflossen, vertrok ze met een glimlach. Klaar voor het turnfeest van Anaïs vanavond in "Den Uyt" in Mol. Dit viel allemaal te regelen dankzij de onvoorwaardelijke steun van de mama's en papa's die voor vervoer zorgden, kaarten kochten, inschrijvingen deden, en nog zoveel meer. Buren en collega's die om en rond ons helpen. Om niemand te vergeten schrijf ik geen namen, maar wij en jullie weten wat dit voor ons betekent. Duizend maal dank.
Denk je ook wel eens: "Die collectie CD's die ik heb verzameld door de jaren heen, ik doe ze eigenlijk weinig eer aan." Wel weet dan, dat ze ooit van pas komt. Wanneer je routine wordt weggevaagd en plaats maakt voor een leegte die je mordicus wil opvullen. Ik ben begonnen met mijn oudste schijfjes. Mijn eerste aankoop, nog vinylplaat, Blaze Of Glory, van Bon Jovi. Ik ken de teksten nog en zing luidkeels mee. (De muren zijn hier goed geïsoleerd, weet je nog 'isolatiekamer' ) Zingen doet goed, ook al is het zo vals als een kat. Ongelooflijk welk een energie uit die oude liedjes straalt. Op mijn hometrainer rijd ik tegen de miezerende regen in met de hard rock ritmes in mijn benen. Opgelet voor die pols! 150 per minuut. Het bloed gonst door mijn hoofd. Tijd om gas terug te nemen. Wat duizelig stap ik af en zet me even op de rand van het bed. Ik voel me leven.
Elke keer voor ik begin te bloggen, lees ik jullie nieuwe berichtjes. Het doet me werkelijk goed, jullie steunende commentaar en te vernemen dat jullie ook denken aan bloedgeven. (dank je Myriam!). Klik gerust eens op een link die ik in mijn blog heb opgenomen. Maar bovenal blijf lezen en commentaar geven! Bedankt allemaal, daar in de buitenwereld.
Vandaag minder last van misselijkheid. Het volgende syndroom zijn de vier muren. De muren die op me afkomen. Tegen beter weten in kruip ik op de fiets voor een intervaltraininkje met Madonna's "Confessions On The Dancefloor" in mijn oren. Wanneer Angela in de voormiddag binnenkomt, gaan we de gang op. We kuieren, of sleffen zoals je wil, op en neer, de infuusstaander als trouwe stille getuige. Door het raam zien we de heliport van Gasthuisberg. Knap. Ik zet me op het vensterbank en rek me evenuit. We praten over koetjes en kalfjes. Het helpt, de monotonie is doorbroken. De wondverzorging is vandaag wat problematisch geweest. De hechting mocht verwijderd worden. Geen probleem ware het niet dat het niet duidelijk was of dat nu een resorbeerbaar draadje was of niet. Angst om me pijn te doen, maakte dat de verpleegster haar collega verpleger er bijhaalde. Gepruts en getrek, "Dat zit precies toch vast..." Eén knopje werd weggeknipt, "Straks zal het cathederteam nog een keer komen kijken." zei ze wat onzeker. Uiteindelijk was het dat maar. Na de zorg viel de professor binnen. Hij had alleen maar goed nieuws. Het bloed is blastenvrij (geen kankercellen). De bloedplaatjes nemen paradoxaal genoeg opnieuw toe, en dat zou zijn door dat mijn beenmerg opnieuw meer plaats heeft gekregen om die bloedplaatjes te maken. Ferm. De bloedarmoede neemt stilletjes toe, maar dat kan liggen aan de dagelijkse bloednames die gebeuren en de chemo die begint te werken. Het beste nieuws is dat mijn witte bloedcellen nog 4000 bedragen, meer dan 1000, dus ik mag van de kamer! Na mijn middageten komen Carmen en de kindjes langs, die zelf de bus vanuit het centrum van Leuven naar Gasthuisberg hebben genomen. Wat een zelfstandigheid van die Nina! Ik ben fier op haar. We gaan naar beneden en zoeken de personeelscafetaria op, de enige die op deze 'lage activiteitendag' open is. Elk hun schoteltje frietjes of puree, vis of pensen. Ik krijg zowaar opnieuw trek en bezondig me aan enkele vette frieten met mayonaise, "wah lekker." Nog een ommetje maken zit er niet meer in. Chemo Aspe staat te wachten en nog een tweede infuus uit een studie waarvoor ik me heb ingeschreven. Eens aangekoppeld zet ik me op de fiets, die chemo doet me niets. Na dat fietsen moet ik even strijk op bed. Tot dat de doktersassistente me nog eventjes komt interpelleren en onderzoeken. Ook dat ziet er allemaal goed uit. Het wordt al snel vijf uur. Het afscheid van mijn familie is onvermijdelijk maar erg hartelijk. Knuffels en kussen langs alle kanten. Met een lach keren ze huiswaarts. "Tot morgen Angela, tot zondag kindjes en Carmen."
20u. Een heldere lucht boven Leuven, de avondzon verwarmt flauwtjes de gevels. De chemo's beginnen zich te laten voelen. De eetlust neemt wat af, de pillen steken wat tegen. Het nieuwe is eraf. Elke nacht wanneer ik moet opstaan om te gaan wateren en slaapdronken naar het toilet strompel, voel ik de confrontatie: "Ah ja, da's waar ik lig in het ziekenhuis, ik ben ziek." Ik heb het nog niet kunnen aanvaarden. Gelukkig slaap ik nog goed zonder slaapmiddelen, van tien tot vijf, daarna lig ik onrustig in bed. Om half acht een kwartiertje opwarmen op de fiets met Q-Music op de achtergrond. Ondertussen gaan de behandelingen verder. Vandaag Chemo Doc (daunorubicine). In de namiddag komt mijn bezoek. Angela, Carmen en de kindjes. Wat later mama en nog een uurtje later vriendin Kathleen. De kindjes nemen het goed op. We praten over de ziekte, het verblijf en hun eigen bekommernissen. Vannacht verblijft mijn familie in het ziekenhuis hotel "St Pieter" om morgen een bezoekje aan Leuven te brengen en me wat vroeger te bezoeken. Na het avondeten probeer ik het nieuws te volgen maar mijn ogen worden zwaar. Ik geef me over aan Morpheus. Na ik jullie tot morgen wens, zal ik me in mijn relax neervleien met mijn boek om de lotgevallen van Daniel Sempere en Fermin Romero de Torres tot mij te laten komen.
Ik heb mijn middagmaal verorberd. Lekkere tomatensoep, kalfslapje met prinsessenboontjes en wakgebakken patatjes en als dessert een potje aardbeienyoghurt. Het eclairke houd ik voor tegen vier uur. Ook hier is het een feestdag! Als dank voor de goede zorgen van het logistiek personeel verras ik hen na het ontbijt en middageten met een klein rijmpje. "Het is de gelukkigste moment van onze dag", zeggen ze me fier. Blijkbaar hangt de keukenmuur al vol met mijn quatrijnen. Ik zal maar geen hoge pet op hebben van het niveau van die versjes. Wel animeert het voor iedereen de sfeer. "Lachen is ons beste medicijn", durfde ik als een cliché tegen mijn patiënten zeggen.
Angela is zonet met een laatste knuffel naar huis vertrokken en ik wil jullie mijn dagelijkse wandel nog even uit de doeken doen. Angela heeft de dagelijkse post meegebracht, propere pyama's en onderbroekjes, shorts, kussensloopjes: allemaal vers gestreken. Opnieuw heb ik veel aanmoedigingen gekregen. Jullie zijn geweldig. Vandaag was het opnieuw douchedag. Ik heb er wat meer van genoten, ben de zwieberende catheder ondertussen gewend. Hij sijpelt niet meer. Het lijkt nu meer op een extra turbo aan uw lijf langswaar alle doping naar binnenkomt. Ik zeg "doping" omdat het gedacht alles is, zoals ik jullie eerder vertelde. Wat het ergste eigenlijk is, is de angst voor het onbekende. Op dit eigenste ogenblik loopt Chemo Aspe (Asparaginase) naar binnen, een gummioranjeachtige vloeistof, zonder enige hinder, geen allergische shock, niet misselijk, niets. Mijn lieve eega kreeg het echter Spaans benauwd en moest zich meteen laten onderuitzakken in de relaxzetel... Chemo Chris (Vincristine) en Chemo Doc (Doxorubicin) zijn al gepasseerd zonder zijeffecten. Oei, de infuuspomp begint te piepen! Lucht in de leiding! Snel, de alarmknop. Geen probleem, verpleegster Birgit haalt met enkele trucjes à la Jimi Hendrix op de leiding, de lucht er zo uit, zo gefikst. Professioneel. Al bij al is het opnieuw goed meegevallen. De professor heeft alles goed met me doorgenomen. Momenteel heb ik beperkte bloedarmoede, dit zal toenemen. Ik zal bloed, plasma en bloedplaatjes nodig hebben. De chemo's gaan het bloed afbreken, het kwaad moet eruit en dat zal niet zonder nevenwerkingen zijn. De witte bloedcellen moeten eruit: "Tot nul" zei hij. Dat was even slikken. Geen afweer meer, geen defensie, vatbaar voor de minste scheet, slijmvliezen die gaan ontsteken en allerlei ongemakken van inwendige aard. Misschien word ik wel zo geel als een Chinees. Het kan allemaal. Een patiënt hoort goed geïnformeerd te zijn, en ik denk dat ik dat ben. Ik heb nog maar net mijn sprong ingezet. Langs elkaar in de zetel genieten Angela en ik van ons samen zijn. We praten over de kinderen, over de familie, de vrienden, de ziekte. We peppen elkaar op. Het komt goed, we voelen het allebei zo aan.
Wanneer ik denk aan al die bloedproducten, denk ik aan al die vrijwilligers, die belangeloos hun bloed doneren. Zelf heb dit ook een aantal maal gedaan, ik werd er echter te mottig van en moest dit staken. Ik heb ooit op het punt gestaan om mezelf als beenmergdonor op te geven en nu ga ik het zelf nodig hebben. Ik doe dus een warme oproep aan alle gezonde mensen om even belangeloos een aantal keer per jaar bloed te gaan doneren, of plaatjes, of plasma, het kan allemaal. Het zou mij gelukkig maken te weten dat die bloedbanken (ook in crisis!) wat meer liqiditeiten zouden bezitten. Het is nodig en het kost je gene rooie duit! Je krijgt er zelfs koffie en koekjes en geschenkenbonnen. Geef bloed bij de inzamelacties van het Rode Kruis.
21u wanneer ik jullie nog eens wil berichten over mijn exploten van de dag, rustig radio Nostalgie op de achtergrond met Bruce Hornsby. Nu toch mijn klopke gekregen. 's Morgens voor een elektrocardiogram naar cardiologie, foto van de longen aan bed, de huidspecialist (heb nogal een gevoelig velleke), de sociaal assistente. Tussendoor nog wat telefoontjes naar her en der, 'ns kijken hoe het Anaïs vergaat op zeeklassen in Nieuwpoort. Daar is het schitterend weer, blijkbaar hebben ze het ginds goed naar hun zin. Fijn! Nog wat bankverrichtingen (ook die gaan door!) en een half uurtje de fiets op. Het was zo middag toen Angela stralend binnenwandelde met een zak vol post en presentjes. Een dikke knuffel, "alles goed?" Toch ook moe. "Precies of ik die chemo heb gehad," zegt ze me met een lach. Ik krijg langs alle kanten berichtjes, hier in het gastenboek, kaartjes, zelfs een telegram per ziekenhuisemail. Dankjewel allemaal. Angela en ik bekijken via internet de Spaanse serie "Gran Hotel" die we in andere omstandigheden thuis volgden. Met twee voor de laptop, handen in elkaar. De diëtiste valt binnen om me aan te sporen goed te blijven eten. Een ijsje, een koekske, tussendoortjes, ... tof zo een diëtiste. Ze maakt zich snel uit de voeten. Tot dan plots de verpleegster me oogdruppeltjes komt indruppelen. Na de middag komt de oogspecialist om te zien of er geen bloedinkjes optreden in het netvlies door lage bloedplaatjes. Een vervelend onderzoek waarna je een aantal uur niet meer scherp kunt kijken. Ik begin te knikkebollen en na de TVserie moet ik op bed. Na het avondeten slaap ik opnieuw anderhalf uur. Ons mama komt nog op bezoek om me te knuffelen. Ik skype eventjes met familie uit Barcelona. Skypen is vermoeiend en ik behoud dit voor de familie, anders kan ik hier beter een TV-station openen. Morgen ben ik er weer, met meer gezweer.
. Het uitgestrekte zicht op Leuven en Heverlee is vandaag nog mooier. Nevelige slierten blinkend in de ontwakende zon. Een donkere kerktorenspits piekt boven de lovende bomen uit. Magnifiek. Vannacht was het nog tweemaal oef. In afwachting van het tweede en derde vochtafdrijvende infuus, besloot ik "Hasta La Vista" op DVD te bekijken. Over die film: "Toch maf dat Gentse accent, zou dat in het Limburgs even grappig geweest zijn?" Om middernacht gingen de lichten uit en ben ik nog een keer of twee mijn bed uit gemoeten om te wateren. Een voorproevertje voor later als die prostaat echt begint op te spelen... Enfin, 't is dus goed meegevallen. Vandaag een rustdag. Morgen het volgende kanon.
Oef. De grootste waterloop is erdoor. Als compensatie heb ik een ijsje verdiend. Ik zou zeggen, neem jij er ook maar een het is vandaag toch internationale anti-dieet dag.
Chemo An is dus het eerste medicijn dat ik gekregen heb om de kwaadaardige witte bloedcellen te vernietigen. Ik heb besloten mijn lot in de handen van de dokters te leggen en een voorbeeld patiënt te worden, dus beperk ik me tot die kennis, geen gegoogle of zo. Het aantal pilletjes is vanochtend toegenomen van 3 naar 6. Ik slik ze met de glimlach. Waar ik wat minder om kan lachen is het plassen. Om Chemo An terug uit je bloed te krijgen krijg ik zowat 5 liter vocht extra toegediend de komende 24u met een vochtafdrijver om het nog wat spannender te maken. Dat is het equivalent van een bak bier op een dag, iets wat ik nooit gepresteerd heb... als ik me goed herinner. Wel herinner ik me de spanning die op je blaas kan komen indien je verzaakt aan plasdrang. Maar dat was een schoonheidsfoutje toen ik met vrienden in café Oriënt in Leuven na een eerste fles Champagne van Chris een tweede bestelde en omdat die precies lang achterbleef opnieuw bestelde. Die derde fles was de fles die even later me de blaaskrampen bezorgde... De rest van dit verhaal vertel ik je wel eens tussen pot en pint.
De sprong is dus gemaakt. Chemo An (Endoxan) zit in mijn bloed. Het eerste infuus was meteen een speciale ervaring. Angst heb je. "Wat gaat dit met me doen? Wat als het niet loopt als verwacht?" Wil het toeval (wie gelooft daar in?) dat ik enkele dagen eerder van het Bianca centrum Leuvens Kanker Instituut een massage aangeboden kreeg. Deze mensen bieden specifieke schoonheidsverzorging, waaronder massage. We spraken af 6 mei 15u. De voet- en beenmassage ontspande me volledig, de begeleidende ontspannende muziek dempte het getik van de infuuspomp. Ik kreeg tijd om te mijmeren. Ik dacht aan thuis, aan al die bezorgde mensen die hulp aan bieden, aan collega dokter Kathleen die haar nu uit de naad aan het werken is en aan de huisartsen collega's uit Balen en Mol en omstreken hoe samenwerken in de toekomst nog beter kan worden. Bovenal dacht ik: "Hoe ga ik dat allemaal terug betalen?" En het antwoord leek me evident. "Door deze tweede kans volledig te grijpen." Wat jullie zeggen en doen, kan ik alleen maar beantwoorden met mijn lach en zeggen: "Ja, ik wil leven."
Tot voor een week wist ik amper wat een blog was. Nu weet ik dat ik hier heel veel steun uit put. Al jullie reacties, hetzij per sms, email of gastenboek, telkens opnieuw klopt mijn hart wat krachtiger bij zoveel peptalk. Maar bovenal wil ik jullie vooral danken voor de aangeboden steun op het thuisfront. Zoveel mensen die spontaan bereid zijn ons uit de nood te helpen. De kindjes op te vangen, thuis te helpen, een luisterend oor zijn, een schouderklopje. Het betekent heel veel voor ons jullie zo dichtbij te voelen. In alle eerlijkheid, ik heb nooit ervaren dat ook wij Belgen zo warm van hart zijn. 't Is niet omdat we niet samen aan dezelfde tafel zitten, of elkaar al 2 jaar niet meer gezien hebben, of misschien enkel maar een blik hebben gewisseld dat er geen verbondenheid zou zijn. Nee, de schoonheid zit in ons en straalt nu uit. Nogmaals bedankt allemaal. Jullie verdienen meer.
Papa en Greta waren net terug van hun weekje tangoexcursie in Playa de Aro. Ze straalden. Tof, dat zie ik mij en Angela ooit ook doen. Gert en Evi hadden op aanraden van Jef een heuse breinbreker en IQ-puzzel bij. Jullie slagen er goed in me bezig te houden. Heb zelfs nog geen tijd gehad om mijn leesboek vast te pakken, dat zal voor het slapengaan zijn.
