Het is vandaag toch nog een mooie dag geworden, niet? Voor de communies en vormsels toch nog een meevaller, ondanks de voorspellingen van slecht weer. Het ochtendgloren boven Leuven zag er vochtig uit maar al snel verdampten de eerste zonnestralen de nevels tussen de bomen. De ochtendstond had goud in de mond. En geloof het maar, ook ik, hier binnen opgesloten, zie liever de zon stralen dan de pijpenstelen regen. Na mijn ochtendtoilet heb ik me gebogen over een wat serieuzer onderwerp. "visie en missie in de huisartsgeneeskunde nu en in de toekomst". Mijn vakgebied laat me niet los en voor mij is dit een maatstaf om mijn motivatie te kennen, de drang om opnieuw de stethoscoop te willen opnemen en iets te willen betekenen voor de -zieke- mens. Meer nog, in deze situatie leer ik wat het is om ziek te zijn, om medicatie te moeten nemen, om hinder te moeten uitstaan, om dipjes door te komen. Ik zal het allemaal meenemen de dag dat ik opnieuw kan huisarts zijn. Maar eerst genezen nu. Dankzij jullie steun van dichtbij als van heinde en verre gaat me dit lukken. Vanochtend inspecteerde ik mijn ogen: ze zijn niet geler geworden. De bloedresultaten zijn goed. Vandaag dus enkel wat plasma en een vochtafdrijver. Ik ben tevreden. Vandaag is papa zestig geworden! Ik ben blij dat ik hem persoonlijk heb kunnen feliciteren. Bedankt paps! Angela was net te laat, ik had haar nog kunnen waarschuwen om nog een dikke kus te geven maar had er spijtig genoeg niet meer aan gedacht. Ze vond het wel jammer. We hebben een uurtje lekker gepraat over soep koken en chocolade eten... (Ik krijg al weer het water in de mond ) Om half vier komt Angela binnen. Een dikke knuffel. Ze brengt weer een volle tas propere was voor me mee. Nu kan ik een week verder. We babbelen wat aan over de afgelopen dagen, de kinderen, hun school en vakanties die gaan komen. Er komt nog heel wat op ons af. Gelukkig springen veel mensen in om ons te helpen dat allemaal te organiseren, waarvoor onze oprechte dank. Na haar vertrek naar huis open ik de laptop om het laatste stukje van de avond te schrijven. Tot morgen.
Nu ik jullie schrijf heb ik Eurovisie opgezet. In een ander jaar zouden Angela en ik langs elkaar in de zetel zitten, commentaar gevend op de optredens. De commentaar zal ik dan nu maar voor mezelf houden zeker ... Vandaag is het een leuke dag geweest. Hoewel de nachtrust niet zo goed vlot. Ik weet ondertussen alles over ruimtereizen. Boekje dat ik lees wanneer ik om vijf uur 's morgens naar het plafond zit te staren. Na een half uurtje probeer ik het nog eens en nog eens, tot uiteindelijk de nachtverpleegster de nuchtere bloedname komt verrichten. Daarna doe ik nog een hazeslaapje tot half acht. Dan ben ik onverbiddelijk: "Eruit! Op die fiets." Op mijn gemakje maak ik me klaar, ook voor mij is het weekend! Ik ben nu langer bezig met mijn toilet dan een vrouw. Tegen elf uur stapt mijn dokter binnen. "Alles goed?" "Geen grote problemen," meld ik haar. Chemo Aspe en plasma vandaag. Mijn oogwit ziet een beetje geel en dat is van Aspe. Na vandaag zou ik die nog tweemaal moeten krijgen. 't Ziet er goed uit. Anderzijds had ik me een beetje misrekend op mijn mogelijke ontslagdatum. Eerst dacht ik einde mei. Het ziet er eerder uit dat dat half juni wordt, waarna ik dan een tiental dagen naar huis mag komen. Ik wacht nu af. In de voormiddag zet ik me nog aan de schrijftafel om wat te pennen. Interval op de fiets. Half twaalf, ik lees "De Hongerspelen" tot het dampende middageten komt. Twee borden courgettesoep, blinde vink met rijst en champignonroomsaus. De eetlust is nog honderd procent. Door papa en Greta ben ik ingewijd in het spelletje "Wordfeud." Als letter en scrabblefan is dit verslavend vanaf het eerste woord. In de late namiddag komen Angela en de kindjes langs. Ik lees Lucía voor uit het boekje "Grote Boom is Ziek". "Heeft ze het wat begrepen?" De analogie met mijn ziekte zal ze ontgaan zijn, maar ze weet dat er met papa toch iets aan de hand is. Angela heeft homemade lasagne en macaroni carbonara bij. Dat wordt smullen! Opnieuw brengt ze een heleboel kaartjes en wensen op beterschap. Ik dank jullie allemaal. Het sterkt mij in de overtuiging dat ik genezen zal, ik kan gewoon niets anders bedenken. Ook jullie reacties in mijn blog blijven mij diezelfde kracht geven.
't Is dus zover. Sinds gisteren mag ik de kamer niet meer af. Chemo Chris en Aspe hebben mijn witte bloedcellen klein gekregen (en dat was natuurlijk de bedoeling!). Gisteren 800 cellen per microliter, vandaag 230. Nu ben ik neutropeen en dat wil zeggen vatbaar voor vanalles. Dus mensen die een bezoekje willen brengen, mogen zelf niet ziek zijn. Vandaag geen chemokuur wel weer extra plasma en voor het eerst ook twee zakjes bloed. 't Ziet er wel een beetje eng uit. Een rode zak bloed die er in moet, maar ook dat zal wel wennen zeker? Ondanks de bloedarmoede lukt het me om vrolijk op de hometrainer te fietsen. Ik begin 's ochtends half acht stipt voor een twintig minuutjes. Tegen acht uur mijn ontbijt. Maar, "Waar is mijn omelet?" Elke dag krijg ik het keuze menu (jawel à la carte!) dat ik zelf kan samenstellen. Het ontbijt: wit brood, bruin brood, waldkornbrood, samen met een hele keus beleg, nog een papje of yoghurt. Ook 's middags kan ik kiezen uit een viertal hoofdgerechten met passende garnituren en desserts en extra desserts. 's Avonds van hetzelfde met dikwijls een vissalade of een groentesalade of spek met ei, of liever een keer macaroni kaas ham: geen probleem, als ik wil élke avond! Dus vanochtend geen omelet gekregen ondanks ik het juiste hokje had aangeduid op het aanvraagformulier. De dames van de logistiek regelden voor vanavond spek met ei en ja hoor, dit keer prijs. Dat kan afsmaken zie, samen met een halve liter Nesquik, lekker. Ge ziet, ik lig hier ondertussen in de bovenste schuif! Vanmiddag had Angela een nieuwe karrenvracht kaartjes bij. We hebben al een tweede lijn moeten spannen om alles op te hangen. Thuis de was drogen zal niet gaan, want de wasspelden hangen hier met al jullie kaartjes. Even later heb ik Tinne, mama van Lena, Stan, Warre en Dorien over de vloer gekregen met Leuvense Fonskes. Die ga ik in mijn mond laten smelten bij een goede film. Of misschien wel tijdens het lezen van de Hongerspelen: "Katniss stapt in de Arena, spannend." Zonet zijn mama, Jan en de kindjes gepasseerd. Die zakken bloed riepen enkele vragen op, die ik zo simpel mogelijk trachtte te beantwoorden. Afgelopen week heeft Jan ons wagenpark laten onderhouden, zodat Angela en ik weer met een gerust hart de baan op kunnen. Bovendien had ik een paar persoonlijke toetsen gegeven aan mijn moerasgroene Peugeot... Ik sluit hier weer een dagje Leuven af en kijk tevreden terug op het afgelegde traject, zover ben ik al.
Vanmiddag was het bezoekdag. Vrienden Gert en Evi zijn langs geweest, daarna papa en Greta, en daarna mijn peter Roland en Rosie, met de bomma en de bompa. Als afsluiter broer Bram. De bezoekjes volgden elkaar mooi op en waren heel onderhoudend. Vooral ons bomma eens goed vastpakken deed me even wel emotioneel wat trillen. Ons frêle bomma en toch zo sterk. Ik kwam vandaag van haar te weten dat ze tot haar 60ste bloedgeefster is geweest! Ook bompa zag er goed uit. 't Zijn kranige mannen, die Hielen. Tante Rosie en peter Roland die zijn altijd als R&R Papa en Greta waren net terug van hun weekje tangoexcursie in Playa de Aro. Ze straalden. Tof, dat zie ik mij en Angela ooit ook doen. Gert en Evi hadden op aanraden van Jef een heuse breinbreker en IQ-puzzel bij. Jullie slagen er goed in me bezig te houden. Heb zelfs nog geen tijd gehad om mijn leesboek vast te pakken, dat zal voor het slapengaan zijn. Gisteren heb ik me getrakteerd op een avondje film: "Skyfall met een vanilleijsje." Bij het slapengaan heb ik toch een klein kalmeerpilletje gevraagd,. Dit was na de derde slapeloze nacht. Het heeft goed geholpen. Vanochtend om zeven werd ik wakker en deed wat beenoefeningen in bed, een plasje en stapte op de weegschaal: 78,8kg. "Ziet er stabiel uit." Hierna de fiets op tot de dagelijkse bloedname en het ontbijt om acht uur. Vandaag opnieuw douchedag, "joepie!". Ik was mijn haar drie maal na mekaar, het blijft staan. Ik lijk er door geobsedeerd. "Wat ga ik nu nog doen?" Ik denk dat ik nog enkele foto's en filmpjes van Anais' turnfeest ga bekijken. Het nieuws op Eén. Nog een mailtje versturen, enkele kilometertjes fietsen en mijn leesboek ter hand nemen en dán, om half twaalf, gaan de lichten uit.
Eerst dit fotootje. Je ziet dochter Anaïs met een boekje vol met reuze mooie tekeningen van de leerlingen uit haar klas 4A. Erg bedankt jongens en meisjes. Mijn hart slaat over bij zoveel goede wensen. Met jullie steun zal ik nog beter genezen! Bedankt allemaal. Als jullie graag wat meer weten over mijn ziekte kanker, over behandelingen of met andere kankervragen zitten, volg de link voor een heel leerrijke site speciaal voor kinderen van verschillende leeftijdscategorieën: www.kankerspoken.nl. Een echte aanrader, voor iedereen trouwens.
Vandaag was het de beurt aan Chemo Chris. Dit waterachtig infuus was op tien minuten binnen en ik kan letterlijk zeggen: "Tussen de soep en patatten." Geen medelij hier. Nog een spoeling met gewoon wat zoutwater tijdens mijn mangoyoghurt. Dat was dat, zo simpel kan chemo krijgen zijn. Ik heb dus nog steeds geen vervelende nevenwerkingen. Ook mijn haar staat er nog steeds, hoewel het gevoel precies toch begint te veranderen wanneer ik mijn haren kam. Mijn borstel bevat nog verdacht weinig haartjes.
Ook vandaag heb ik heel wat bezoek gekregen. Natuurlijk eerst mijn vrouwtje Angela. Toch weer wat vermoeider, blij dat ze er is. We dalen af naar de cafetaria waar ze een ciabatta met zalm naar binnenspeelt. Zo te zien smaakt het broodje haar goed. Vandaag blijf ik dus van haar eten af. Weet je nog die frieten van gisteren? Later springt moeder en Jan binnen. Onze kindjes zijn meegekomen met Nele en haar drie kindjes. Die Zafira zat goed vol! Bedankt voor de moeite en jullie attenties. Vanavond passeerden nog Ann en Evelyne. De namiddag is voorbij gevlogen. Mijn oogjes worden wat moe, toch besluit ik nog eventjes te fietsen.
Zes uur 's avonds. Afspraakje met mijn blog. Radio Nostalgie speelt leuke eighties muziek. Ik overpeins de dag. Vandaag heb ik gevreten. Vanochtend acht boterhammen met smeerkaas, Petit Gervais, Nutella en als afsluiter een half blik ananas. Dat was er toch over. Het lagere ochtendgewicht vertelde me dat ik me eens mocht laten gaan. Vanochtend las het rijmpje:
Acht boterhammen zijn er naar binnen, kan je de dag nóg beter beginnen? Ik word hier bediend als 'n echte koning zoals in het land van melk en honing
Ook 's middags kreeg ik een tweede bord pompoensoep, een Gentse Waterzooi tot aan de randgevuld met natuurpatatjes en erwten en wortelen. Was dit nog niet genoeg? Een uur later at ik Angela's frieten in het bezoekersrestaurant op. En vanavond? Twee zalmsalades met groentjes en na die met vier boterhammen te hebben opgegeten: "nog ene mee kees." Als dessert de rest van de ananas. Nu sta ik echt wel rond. Vanmiddag ging mijn rijmpje:
Boef! Nu is mijn buik echt wel verzadigd, ik voel me zo rond als een ton. Jullie koks zijn geweldig begenadigd ik kwam bij hen in de leer, als ik kon.
Tot hier het Bachanale vertier, morgen opnieuw tijd voor strenge ascese, die lever blijft daar niet mee lachen!
Het overkomen van mijn ziekte heeft ook aangename nevenwerkingen. Ik zie in mijn nabije omgeving mensen die hun gezondheid met net dat tikkeltje meer motivatie ter harte nemen. Er wordt mee bewogen of gesport, er wordt minder gerookt, er wordt gezonder geleefd, er wordt bewuster gegeten. Dat stemt mij heel gelukkig. Vertrouw op jezelf, je kan het!
De professor waaide nog even binnen. Alles prima. Nog geen neutropenie (lage witte bloedcellen) en hoe langer dat dat zo is, des te beter. Ook Chemo Aspe ging vandaag zonder morren naar binnen. Morgen nog een keer Chemo Chris, laat maar komen!
Ik wil iedereen bedanken voor alle leuke kaartjes, berichtjes, cadeautjes, tekeningen, gelukshangertjes. Het verzacht mijn wachten op genezing. Ook speciaal aan iedereen die op het thuisfront ons Angela en de kindjes bijstaan, zonder jullie zijn we niets. Dank u allemaal. Duizend maal dank.
Vannacht weer minder goed geslapen door een bonzend hart en hoge bloeddruk. Tel maar eens uit: 2 liter infuus, een liter plasma, een liter water, 4 kopjes thee of koffie, soep, je zit in een etmaal al snel aan vijf liter vocht. Als je dat niet uitplast dan heb je geheid problemen. Dus vandaag heeft de verpleegster na het litertje plasma een vochtafdrijver (Lasix) ingespoten met effect kan ik al zeggen. In mijn heldhaftigheid riskeerde ik nog de kamer uit te gaan om Angela en Carmen aan de uitgang van het ziekenhuis uit te wuiven. De terugrit naar mijn kamer op het zesde verdiep werd een race tegen de tijd. Blaaskrampen waren even weer mijn deel... en dan oef. Vanavond vliegt Carmen terug naar Barcelona. Helaas staakt het bagagepersoneel van Swissport. Hopelijk verloopt alles vlot. Het is maandag en ik heb het geweten. Na mijn ochtendtoilet ben ik de papieren geschoten. Ettelijke telefoontjes naar het sociaal kantoor, de sociale kas, de dienst voor preventie op het werk, de praktijk, de belastingen, gaven mij het gevoel van een heuse secretaris te zijn en ik voel me er goed bij! Stilaan krijg ik het administratieve kluwen ontward. Tweede maal oef. Om het middaguur te kunnen halen zonder mijn nagels op te eten van de honger, besluit ik de fiets nog even af te matten. De cortisone begint nu toch wel een groot hongergevoel op te wekken, net nu ik mijn tanden in "De Hongerspelen" van Suzanne Collins heb gezet. O ironie! Ook vandaag heb ik weer een meevaller van formaat. Masseuse Gwen van het Bianca Centrum komt even langs. Ik had mijn plaatsje van vandaag afgestaan aan een andere patiënt die nog geen massage had genoten. Helaas was die te ziek geworden voor een ontspannende massage. Een verkwikkende veertig minutenlange rugmassage werd mijn deel. Heerlijk! Om zes uur viel de professor nog even binnen. Het gaat goed. De witte bloedcellen beginnen nu echt wel te zakken: 1700. De goede tolerantie op alle medicatie stemt hem gunstig. Maar nu zal het gaan beginnen. Eens onder de 1000 witte bloedcellen per microliter (dit noemen we "neutropeen") zal mijn eetlust verminderen, zal ik vermoeider worden, kunnen infecties zich ontwikkelen met of zonder koorts. Ik ben verwittigd. Zo luitjes, het is acht uur, ik ga nog wat achteroverleunen en relaxen. Tot morgen.
)
