Zondagochtend half tien. Er liggen slierten nevel over de velden van Schoorheide. De zon prikt er doorheen. Het zal weer een mooie herfstzondag worden. We rijden naar broer Bram en schoonzus Sylvie in Leopoldsburg om Lucia naar haar tennisles te brengen in sporthal GT Keiheuvel. Met Nina in de Ardennen op stap met Renske en met Anaïs en Lucia bij hun nichtjes Maya en Lina in Leopoldsburg was het hier een merkwaardig stil ontbijt. Met de fiets ben ik naar de bakker gereden voor twee ovenverse croissants en enkele pistolets. Aan tafel met z'n tweetjes mis je al snel het hectisch gedoe van drie meiden. Straks zijn we opnieuw allemaal bijeen. We zien er naar uit.

Donderdag jongstleden ben ik op wekelijkse controle geweest bij de dokter. Ik heb nog een week uitstel gekregen voor opname. Ik vind dit best. Nog een weekje met de kindjes en Angela. Nog wat genieten van het aangename gevoel thuis te zijn. Ik voel me week na week sterker worden. Terwijl Lucia tennisles aan het volgen was, heb ik mijn stoute loopschoenen aangedaan voor een wandeling in het bos. Na vijf minuutjes wandelen kon ik het toch niet laten om in eerste versnelling wat jogingspasjes te zetten. Bijna viel ik over een boomwortel. "Rustig aan jongen, nu is het niet de moment om op je bek te gaan", dacht ik, mezelf vermanend voor zoveel overmoed. Het voelde goed. Wat schokkerig liep ik over de bospaadjes, die ik al zo vaak had betreed met Gert, een half jaar geleden. Het bos is prachtig. In elk seizoen is het bos prachtig. Paddenstoelen van vele verschillende soorten schieten uit de grond. De bladeren beginnen te verkleuren. Het mulle zand wordt wat steviger door de dauw. Hier verademen is heerlijk. Ik raad het iedereen aan.

Ondertussen beginnen de eerste snotvallingen rond me te verschijnen. Anaïs en Angela zijn al bezig. Ik zal best een beetje afstand bewaren. Het is misschien vreemd, nu ik me beter voel, heb ik het moeilijker me in te beelden dat ik ziek ben of zou worden door een of ander virus. Typisch jongens, zich onoverwinnelijk achten. Denken, "ik kan daar tegen". Ik zal die heldhaftige gedachten meenemen, de dag dat ik opnieuw opgenomen word. We zullen zien hoe groot mijn mond dan nog is... Dus beste familie en vrienden, ik zie het weer allemaal goed zitten. Ik ben klaar om er een lap op te geven. Bedankt voor jullie overdadige steun die ik blijf ontvangen, het helpt me erg.

06-10-2013 om 12:53 geschreven door Danny Hiel