Ja de eerste schoolweek zit er op. Bij ons thuis zonder drama's. Nina neemt het allemaal losjes op, "chillen". Ze maakte kennis met de strenge school. Dat shortje was te kort. Shorts of bermuda's minstens een hand boven de knie of langer. De dag erop ging de arme stakker bij een lekkere 30° met een lange broek naar school... Tja die bermuda of rok waren blijkbaar niet hip genoeg. Dat is Nina. Anaïs zit nog op dezelfde school met haar beste vriendinnetjes. Voor haar is alles "cool". Lucia zit nu in het eerste leerjaar en weet nog niet goed wat leren betekent, want na drie minuutjes lezen over "mol" is er volgens haar al hard gewerkt en is ze het moe. Dan is ze klaar om te gaan spelen. "Buiten spelen hé, laat de TV nog maar even uit", roep ik nog na.
Ondertussen zit mijn eerste week van controles op het daghospitaal in Geel erop. Een zakje bloed en zakjes bloedplaatjes houden mij staande. Alles verloopt zoals mij voorspeld was. Bloedarmoede, bloedplaatjesgebrek en het verdwijnen van de witte bloedcellen. Deze week ben ik wat meer vermoeid, doet mijn keel pijn en is mijn stemtimbre een octaaf lager geworden. Best wel sexy, volgens sommigen... Wat me wel wat bezig houdt is een wondprobleem rond mijn Hickmann catheder. Rood en heel gevoelig, waardoor ik weinig nuttigs kan doen. Ik zal toch maar eens bellen naar het cathederteam in Leuven voor extra raad. Jammer, want voor de rest ben ik best tevreden over de evolutie van de behandeling.
Door de vermoeidheid heb ik de kindjes niet naar school kunnen doen of ze gaan ophalen. Dat is jammer. Maandag en donderdag ging dat ook niet omdat ik om 8u in het ziekenhuis moest zijn. Vroeg opstaan. Pijnlijk als je het niet meer gewend bent. Maar zoals ik vorige week vertelde, vroeger naar bed. En dat doe ik ook. Tussen tien en elf lig ik in mijn tram. Vorig weekend was ik zelfs de eerste van de vijf die in zijn bed lag!
Een agenda heb ik niet nodig. Volgende week wordt een copie van deze week.
Met Angela gaat het ook goed. Zij is mijn toegewijde verzorgster en houdt een oogje in het zeil. Wat zou ik zijn zonder haar? Gracias cariño.
Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat, want in oktober zullen we opnieuw aanbellen om eens in te springen voor onze drie kindjes. Bedankt familie en vrienden om steeds paraat te staan en te helpen waar het kan. Zonder jullie kunnen we dit niet aan.
Ook de aandacht die ik van jullie allen nog steeds ontvang, vier maanden na het begin van mijn ziekte houdt me recht. Het is aangenaam jullie berichtjes te lezen, kaartjes te ontvangen of op straat tegen te komen. Bedankt allemaal.

07-09-2013 om 19:20 geschreven door Danny Hiel