Maandag jongstleden mocht ik al vroeg uit bed om samen met Tinne om half acht te carpoolen naar Leuven. Het was een aangenaam ritje en ik bedank Tinne om me tot voor de ingang van Gasthuisberg te brengen. Bedankt Tinne! Op die manier konden ze thuis rustig aan hun ochtend beginnen. Na ze op school afgezet te hebben kwam Angela naar het daghospitaal. Om half elf kwam ze aan, net toen de professor gepasseerd was. Ze had hem net gemist. De professor had wederom alleen maar goed nieuws. Alle testen van het bloed waren aan het beteren. Geen bloedarmoede meer, bloedplaatjes waren in stijgende lijn, nog genoeg witte bloedcellen. Ik kreeg groen licht om met de kerstvakantie met de hele kroost naar Barcelona op vakantie te gaan. Die avond kochten we onze vliegtuigbiljetten. Joepie! Net voor afreis wil de professor me nog een keer terug zien, over vier weken dus. Ik ben er nu al gerust in. Elke dag voel ik me een beetje sterker. Deze week ben ik opnieuw tot aan de schoolpoort geraakt. Gisteren heb ik zelfs de hele Bonte Avond van de KLJ kunnen meevolgen. Het leven begint normaler te worden. Hoewel sommige inspanningen even later me wel op de sofa dwingen om even te rusten. Net zoals het ochtendwandelinkje door de Most me toch vermoeide en me deze namiddag voor twee uurtjes de canapé opstuurde. De dagen vliegen voorbij, al was het maar dat ik de helft van de vierentwintig uur nog in bed vertoef. 's Avonds er vroeg in, 's morgens er laat uit. Net een sabbatical, je  helemaal loskoppelen van het professionele leven en je herbronnen. Dat herbronnen slaat dan vooral op bijblijven wat er in de medische wereld gebeurt. En daar heb ik nu tijd voor. Dingen waar ik vroeger niet toe kwam, krijgen nu extra aandacht. Natuurlijk is er ook het familiale leven dat wat meer aandacht verdient, ook daar werk ik aan.

Op weg naar het definitieve herstel, voel ik mezelf groeien en dat geeft vertrouwen. Vertrouwen dat het leven de moeite blijft.

24-11-2013 om 18:19 geschreven door Danny Hiel