Terug van de Fusion Wok. Ik heb me wat overeten. Dat heb je wanneer je voor een vaste prijs zo veel mag eten als je wil. Veel eiwitten, dat wil zeggen, groentjes, vis en vlees op de hete bakplaat (Teppanyaki) of in de gloeiende wokpan met pikante Szechuansaus. De rijst, frietjes, Nasi en Bami laat ik aan de kant, die eten mijn dochters alsof er niets anders bestaat. Ik vind dit een leuke formule, je eet op je eigen tempo en als je wil eet je supergezond, of net superongezond. Van de sushi moet ik helaas afblijven: rauw is verboden terrein. Net als de barbeque van "Pionier" gisterenavond. Pionier, waar Angela Spaanse les geeft met volle overgave, geeft jaarlijks een BBQ voor de vrijwillige lesgevers en hun partner. Dus ik had mijn eigen geraspte worteltjes, versneden tomaatjes en light coctailsaus meegebracht. Zo een jaarlijkse reünie is leuk om met andere mensen te spreken over hun passie. Of om naar België - Servië te kijken... Ook vandaag was het een prachtige dag die ik startte met het kopen van de krant en tien ovenverse pistolets. Een eitje en spek in de pan. Samen ontbijten om de dag te beginnen, zonder stress, zonder haast. Op dit moment is het leven eenvoudig. Dat was het niet voor mijn ziekte. Ik en hierbij heel het gezin, ook wij kenden de dagelijkse sleur, beslomeringen, zorgen en stress. Wanneer dit alles achter de rug is, zullen we er voor waken dat al die negatieve energieën zich niet opnieuw in ons nestelen. Met minder tevreden zijn, eenvoudiger leven, "carpe diem" zoals ik in jullie kaartjes mocht lezen. Ik zeg: "Less is More". Ik verschiet elke dag opnieuw van hoeveel overvloed, hoeveel triviale dingen, onze aandacht trekken, ons vermoeien. Beetje bij beetje proberen wij ons nest te ontdoen van al die ballast. Het is als een zuivering. Die zuivering geeft energie! In de bib van Balen (de beste van Vlaanderen!) kan je daar veel boeken over vinden. "Een aanrader", zou ik zeggen. Voor mijn verjaardag heb ik me een wit magnetisch bord aangeschaft, zoals ik in het ziekenhuis ter beschikking had. Benieuwd of dit helpt om wat orde en structuur te brengen in ons dagelijks leven. En structuur is nodig! Vooral met een puberende dochter in huis... Tjonge tjonge, we zijn hier nog niet mee aan "de nief patatten". Op de kast staat een boek: "Praten met je tiener" van Peter Adriaenssens. Hoog tijd dat ik daar aan begin. Het is niet allemaal kommer en kwel natuurlijk. Maar toch. "Less is More" is hier niet van toepassing. Less is less en More is more. Enfin, we zullen het allemaal wel ondervinden. Zovelen gingen ons reeds voor, ook mijn eigen ouders. Volgens mijn moeder was ik "geen simpel geval". Dit vertelde ze me vele jaren na mijn puberteit. En ik die dacht dat ik een voorbeeld kind was geweest
Ik denk dat we allemaal genoten hebben van deze mooie dag. En er komen er nog! Tijd voor BBQ-en en terrassen. Mijn suikerziekte verbetert, mijn kracht neemt toe. Na ontslag kostte de trap op lopen echt moeite en aandacht. Vandaag kon ik zelfs twee treden tegelijk nemen. Ik probeerde drie, dat werd link. De kindjes met de fiets naar school brengen is een leuke gewoonte geworden. Daarna naar de gym. Nog wat inkoopjes bij de groenteboer en apotheker en naar huis. Thuis ligt nog veel (papier)werk. De vele vele kaartjes ga ik binnenkort tegen een grote muur ophangen. Nog steeds ontvang ik elke dag jullie mooie kaartjes met sterktewensen en medeleven. Ook hier in het blog. Ook op straat. Bedankt allemaal, het geeft enorm veel energie en moed. Dankjewel. Vandaag is mijn oma Gertrude en vriend Herman op bezoek geweest. Toen kreeg ik een dipje en moest ik even in de lommer mijn oogjes dichtdoen. Ik slaap 's nachts maar een vijftal uurtjes, dus moet ik die overdag bijhalen. Angela en ik maakten samen het eten. Geraspte worteltjes, bloemkool in bechamel, patatjes uit de oven en een kippenbrochette. Goe gegeten.
Vandaag ben ik nog even opgenomen. Chemo Chris, voor de laatste keer. Gelukkig. Mijn vingertoppen zijn sinds een twee weken wat verdoofd en dat komt door deze chemo. Het typen op de laptop is alsof je met wollen handschoentjes zit te tikken. Best vervelend. Of dit nog zou verdwijnen wou de specialiste niet kwijt... De verpleegsters van het daghospitaal waren supervriendelijk en behulpzaam. Alles ging vlot. Om 8u30 binnen, bloed checken, de dokter was er meteen. Ze overliep de planning. Ik kreeg iets tegen misselijkheid, daarna kwam de chemo en op de middag nog 2 zakjes plasma. De diabetesverpleegkundige en de endocrinoloog kwamen me materiaal en uitleg geven over suikerziekte. Tegen half twee werd de Hickmanncatheder die ik draag nog een keer verzorgd en ik was klaar voor ontslag. Ondertussen hadden Angela en de kindjes iets in het cafetaria gegeten. Alles paste als een puzzel in elkaar. We reden samen naar huis. In de namiddag rustten we wat uit in onze tuin. Met een zacht zuchtje wind rond de benen doen we een hazenslaapje in onze ligstoel . Heerlijk ontspannend, terwijl de helft van de bevolking zich uit de naad werkt... De suikerziekte raakt al beter onder controle. Morgen mag ik de insuline laten. Ik moet wel nog wat meten en me aan het dieet houden. Vooral dat laatste gaat me hard af. En ik beken: Vanavond heb ik droge nachos, popcorn en koekjes gegeten. Weliswaar tijdens een partijtje schaken met Gert. Ik heb mijn verlies moeten wegeten. Zo dadelijk, voor het slapen, meet ik de suikspiegel. Ik vrees dat dit resultaat niet om over naar huis te schrijven zal zijn en dus ook niet voor in dit blog.
Elke dag maak je wel iets mee. Vandaag gingen de kleuters van het derde klasje voor de eerste keer naar zwembad "De Keiheuvel". In normale omstandigheden zou ik nooit kunnen gaan zien. Vandaag dus wel. Het is of ik met vakantie ben. Zonder verplichtingen kan ik naar het kleuterzwemmen kijken en ongedwongen kletsen met Angela en enkele mama's en oma's. Gewoon zalig ontspannend. Lucía vond het zwemmen geweldig. Klein maar dapper spletsend in het frisse water. Nu Lucía haar portie sport had gehad, was het mijn beurt. We reden naar de kinesist om een trainingsschema op te stellen. Bauke en Jan legden me het trainingsparcours uit. Ik kon niet wachten. Niet wachten om te beginnen. Niet wachten om het lichaam te laten herstellen van al die chemo. Zo heb ik mezelf een doel vooropgesteld. Opnieuw sterk zijn om in juli de tweede chemokuur aan te vatten. Angela heeft deze foto van me genomen. "Zie ik er niet hemels uit?" Ik heb het moeilijk om mezelf te herkennen. Ik heb al heel wat leuke complimentjes ( van vrouwen) gekregen en denk er sterk over na om dat haar later kort te houden... Vanochtend en vanmiddag waren de suikerwaardes beter. Ik spuit nu voldoende insuline om goed te kunnen eten en trainen. Twee eieren in de pan en 3 crêpkes spek. Ik denk dat ik dat morgen opnieuw ga eten. "Stevig ontbijten," ik promoot het al jaren. Ik loop nu steeds met wat suiker op zak, voor in het geval de suiker plots zou zakken. Je moet weten dat ik nog maar 4 dagen insuline inspuit. Morgen is de laatste dag met cortisonepilletjes, dus die gaan mijn hormoonspiegels met rust laten. Dan kan de suikerziekte snel verdwenen zijn. Althans hoop ik dat. Na de middag reden Angela en ik naar Antwerpen. In de wagen viel ik in een diepe slaap tot mijn echtgenote me bruusk wekte. "Zeg, hoe moeten we nu rijden?" Met een verdwaasde kop keek ik naar de routenavigator. "Euh, volg de weg maar gewoon." Tja, dat was dus niet goed gezien. We misten de afslag thv Wommelgem om "'t Stad" in te rijden en vervolgden onze route via de ring. De temperatuur ging zo omhoog. "Kalmte zal ons redden", ik heb het misschien wel tien keer gezegd op de volgende tien loodzware minuten door het Antwerps verkeer. Angela komt van Barcelona. Daar is, zoals in andere zuiderse steden, autorijden tot kunst verheven. In Antwerpen is autorijden tot sport gedegradeerd. Enfin, tien minuutjes te laat op de afspraak, niemand die daar kwaad om werd. Daar gelijkt Antwerpen dan weer wél op Barcelona. Twee uur op kantoor met uitzicht op het Museum Aan de Stroom. Schoon zicht. Voor we ons opnieuw in het verkeer waagden, dronken we nog een capuccino, nadenkend op wat ons te wachten staat. We voelen ons verbonden. Dit gaan we sámen aan. Hoe moeilijker het parcours, hoe groter de vechtlust en de wens om er voor te gaan. "We gaan ze allemaal een poepje laten ruiken."
Anaïs 10 jaar. Zo stond het gisteren op de taart. Vandaag nodigde ze een bende jonge 10-ers uit om dit samen met haar te vieren. Het werd met het weer een succes. De dreigende ochtendwolken losten op in een rustig voorjaarsnamiddag. Een straaltje zon en een briesje. Gisteren installeerden we een springkasteel van Kris, buurman van Bram, mijn broer. Connecties komen altijd goed van pas... Je weet wel: "via via." Dat kasteel bleek toch een voltreffer. De trampoline en de schommel hielpen ook nog en verder heeft dat jong volk elkáár nodig om zich te amuseren. Zo geschiedde het. Geen ongelukken, blije gezichten op een vrije schooldag. We maakten de obligate curryworst met frietjes, mayonaise en ketchup. Nog wat snoepjes achteraf... Wanneer ik sommige kindjes zag eten, dacht ik: "Die heeft vanavond buikpijn." Ik proefde ook een frietje en frikandel. De suikerspiegel begint onder controle te komen. Vanochtend 137, daarna nog drie maal in de 200. Het kan nog beter, maar ik merk toch verbetering. Op dit moment krijg ik zo een goesting in een stukje van Angela's cake en een tasje thee... Even geduld a.u.b. ... Ziezo de inwendige mens is versterkt, zij het met een verminderd smaakvermogen. Na het avondeten ging het kaarske even uit. Ik viel in een diepe slaap op de canapé, tot plots de deurbel ging. Paul en Jacqueline brachten een lederen canapé met twee lederen fauteuils. Zij waren hem graag kwijt, en wij waren hem graag rijk. Bedankt Paul en Jacky. Ondertussen ziet u het late uur. Ik ga dus maar beter naar bed.
