't Was niet min afgelopen weekeinde. Veel last van de warmte gehad en een barstende hoofdpijn bij elke houdingsverandering. Mogelijk nog een gevolg van de ruggenprik die ik donderdag jl gekregen heb. Ik heb dus zo een 48u in mijn bed gelegen. onmogelijk te bloggen of wat dan ook. Wanneer de hitte wat gaat liggen en mijn hoofd terug helder wordt, zal ik me terug onder de mensen begeven. Dan kan ik terug deelnemen aan het dagelijkse leven. Sta me toe, dat ik het hier voorlopig bij hou, ik ga nog wat rusten. Tot snel.
De laatste loodjes wogen nog het zwaarst. Nadat ik woensdagavond met een infuus had gekregen om die witte bloedcellen op te peppen, begon het beenmerg serieus op te spannen. Het was quasi letterlijk een schop onder MIJN kont. Geen houding kon me verlossen van de pijn helemaal van onder in mijn rug (heiligbeen: daar zit het meeste beenmerg). Pilletjes contramal waren ook niet echt een godsgeschenk maar hielpen me wel de nacht door. Het infuus met groeifactoren had goed gewerkt. Gisteren donderdag mocht ik al naar de aferese of stamcelcollector. "Dat duur een drie a vier uren." hadden ze me verwittigd. Dus - zolang stilliggen op mijn rug - nam ik uit voorzorg nog een extra pilletje tegen de pijn. Eens aangekoppeld aan de collector begon mijn bloed door de machine te lopen. Na een uurtje zegt de verpleger: "Ik denk dat het hier al ver gedaan is?" "Hoe? Ver gedaan? "Heeft hij zich niet miskeken?" vroeg ik me af. "Nee, nee, gij hebt gewoon gigantisch veel stamcellen. Normaal afereren we vanaf 10 stamcellen per µl, gij hebt er 594!" verklaarde hij. Wat werd ik trots op mijn stamcelletjes. "Goe ge werkt mannen." Uiteindelijk hebben ze dubbel zoveel stamcellen geafereerd dan nodig is voor de transplantatie en dat op een derde van de tijd. Toch weer een ferme meevaller. Terug op de kamer kreeg ik nog wat bloedplaatjes voor de inspuiting van Chemo Mit in mijn ruggemergvocht. Van die intrathecale inspuiting was ik vorige maal serieus mottig geworden (ben nogal gevoelig ). Deze keer heb ik me flink kunnen houden. De dokter had enkel wat problemen om door mijn dik vel te geraken... zijn naald draaide krom, ai. Mijn avondeten bestond uit een banaan en die is er 's avonds terug uitgekomen toen ik wou gaan slapen. Tja het was net iets te veel die dag denk ik. Het is nu vrijdagochtend en ik wacht nog op een zakje bloed en groen licht om naar huis te mogen gaan. Maar zo happig ben ik vandaag niet, wetende dat het in de Kempen 37° gaat worden. Hallelujah, Heiß wie die Hölle! "Schat, zet de douche maar al koud."
Nou, jullie aansporingen hebben hun vruchten al opgebracht. Bedankt allemaal. Het doet me deugd om op een moeilijker moment zoveel steun te krijgen! Vandaag is waarschijnlijk de dag van de kentering. Van 310 naar 490 witte bloedcelletjes. Als dat morgen nog beter is, dan krijg ik spuitjes Neulasta van de professor. Die spuitjes zijn de spreekwoordelijke "schop onder hun kont". "Dan kan het rap gaan", zei de immer vriendelijke professor. Met wat geluk vrijdag of zaterdag. In het slechtste geval mag ik maandag nog een dagje terugkomen. "In ieder geval stuur ik je zaterdagavond naar huis," zei hij met een glimlach. Opluchting alom. Opluchting omdat het einde in zicht is. Opluchting omdat deze opname al bij al goed is meegevallen. Psychisch was ze zwaarder. Moeilijke dagen wisselden zich snel af met betere dagen. Lichamelijk, op de sinusale prikkeling na, heb ik geen meldenswaardige klachten gehad. Nog even volhouden.
Ook voor Angela was deze kuur een beproeving. Vermoeidheid door zwoele slapeloze nachten. -Ik denk dat jullie daar ook van mee hebben kunnen spreken.- Meerdere keren hield ik mijn hart vast, wanneer ze hier vertrok. Een ongeluk is snel gebeurd. Kijk maar naar Spanje: op weg naar een bedevaartsoord, of Italië: terugkerend van een bedevaartsoord... Nina, nog maar net terug uit Spanje, vertrekt donderdag met de KLJmeisjes naar Lanaken op kamp. Die zit op hete kolen. Ik hoop dat ze geen windhozen of wolkbreuken moeten trotseren. Dat ze zal terug keren met wallen onder haar ogen en haren in duizend knopen, dat weten we nu al. Anaïs en Lucia zullen ons thuis volgende week gezelschap houden. Ik denk dat het voor hen goed is, dat ze een weekje met elkaar kunnen optrekken zonder de grote zus.
Het is wachten, wachten, wachten. Wachten op het stijgen van de witte bloedcellen. Ook vandaag was er geen beweging te bemerken. Het frustreert me, want de kans dat ik volgend weekend naar huis mag, wordt met de dag kleiner. Door zo lang laag te zitten met de witte bloedcellen wordt de kans ook groter dat ik toch nog iets oploop. Sinds gisteren voel ik een pijn in mijn linkeroor en gelaatshelft. Volgens mij een prikkeling van de sinussen. Het voelt aan zoals de pijn die je kan voelen bij het dalen in de bergen of met het vliegtuig. Dafalgan helpt matig. Ze hebben hier natuurlijk nog straffer spul, maar laat ons dat houden voor andere momenten... Ik word er niet vrolijk van. Vergelijkingen met gevangenis en klooster komen in mij op. Ik blijf hopen dat het straks allemaal goed herneemt en ik hier kan vertrekken, vooraleer ik van miserie zelf mijn valies pak. (grapje!) Minder goed nieuws hoeft geen lang betoog, ik laat het hier dus bij.
De laatste dag van de werkweek. Je merkt de weekendstemming bij de verpleging. Elke vrijdagavond van juli vindt op de Oude Markt van Leuven "Beleuvenissen" plaats. De (jongere) verpleegsters zijn dan net iets opgewekter, net iets luidruchtiger. Het is niet makkelijk, wanneer elke dag zo sterk gelijkt op de vorige, om nog een weekritme te vinden. Een dagritme heb ik gelukkig wel gevonden. 's Morgens word ik door de verpleging gewekt voor de bloedname. Op dat zelfde ogenblik wordt mijn ontbijt op mijn tafeltje gezet. Dan moet ik er wel uit, wil ik geen koude thee drinken. Een plasje, even de weegschaal op. Een rolluikje omhoog om het eerste ochtendlicht te laten binnenvallen en een indruk te krijgen van het weer buiten. Na het ontbijt opgeruimd te hebben, zet ik me aan tafel voor een half uurtje studie. Daarna douchetijd. Nu ik zonder infuus rondloop mag ik elke dag de douche onder. Heerlijk ontspannend. Propertjes gewassen zet ik me aan de computer tot de verpleegster het wondje van de catheder komt verzorgen. Nog even op de fiets want het middageten is stipt om 12u klaar. Met een volle buik zet ik me in de longchair met mijn leesboek tot mijn ogen dichtvallen. Dertig minuten knikkebollen. Tot mijn namiddagbezoek komt, speel ik Wordfeud of lees ik een tijdschrift, Humo, Sabato. Opnieuw stipt, om vijf uur komt het avondeten. Richting het nieuws van zeven uur babbel ik met mijn bezoek of schrijf ik, zoals nu, enkele regeltjes in het blog. Een telefoontje met de kindjes indien ze thuis zijn gebleven. Ik kijk tegenwoordig behoorlijk wat televisie. Nieuws, 1000 zonnen, Ter Zake, documentaires of een speelfilm. Tegen elf, twaalf uur gaan de lichtjes uit en de oogjes dicht. Medisch gaat alles nog volgens plan. Ik heb geen klachten, buiten het verstijven van spieren en gewrichten, dat ik wat tracht tegen te gaan door af en toe te ijsberen door de kamer. Ik hoop nog steeds in het WE van 3 augustus naar huis te kunnen...
De kindjes zijn terug thuis. Bruinaangebrande dutskes. Lucia kan ondertussen zwemmen. Dat was alvast een hele geruststelling. Twee weken bij de grootouders in Barcelona, zonder mama of papa, dat was lang genoeg. Ik denk dat ze blij zijn opnieuw thuis te zijn. We kregen dikke knuffels en dikke zoenen. Alleen in het vliegtuig was niet mogelijk bij Ryanair. Tante Nina en nichtje Cristina begeleidden onze kindjes op deze terugreis. Ze blijven nog tot morgen en dan keren ze terug naar Barcelona. Hier op de afdeling loopt alles nog op wieltjes. De bloedwaarden zakken nog en vandaag heb ik twee zakjes bloedplaatjes gekregen. Morgen krijg ik wellicht een zakje bloed. Ik heb een hele cake cadeau gekregen vandaag, dus tussendoortjes genoeg om de energie aan te brengen die ik nodig heb. Ik let wat op mijn lijn, dus op tijd wat calorieën verbranden op de fiets.
Het blijft zomeren. Thuis zitten ze serieus te puffen. Uit mijn raam zie ik de hitte opstijgen. Blinkend asfalt, trillende huizen, verschroeid groen. Ik heb toch sjans. Zonet een verkwikkende douche genomen. Ik ben nog steeds ontkoppeld van de infusen, dat is dus goed nieuws. De witte bloedcellen zitten nu op een absoluut minimum. Hout vasthouden dat alles zo blijft en wachten tot het beenmerg de groei kan hernemen. De dagen gaan wat trager voorbij. Lezen, muziek luisteren, 's avonds wat TV-kijken, het nieuws volgen: "Prins William en prinses Catherina hebben een zoontje" Tja, is het omdat het zomer is dat de mensen daar zo zot van worden? Verder heb ik jullie geen heldendaden te vertellen en ga ik nog wat lezen over mijn boekenheld van het ogenblik: "Anthony Whitelands."
Zondagochtend. De rozijnenboterhammen zijn op. Het zonnetje is opnieuw van de partij. 30° vandaag, amai. De afgelopen dagen zijn rustig voorbij gegaan. Het is wachten en ondertussen je proberen (zinvol) bezig te houden. De witte bloedcellen zakken stilletjes verder weg. Misschien slagen we erin dit te overbruggen zonder koortsepisode? Veel kan je er niet aandoen. Het komt of het komt niet. Volgens de professor zou ik dan tot de "happy few" behoren. Tja, maar wie weet, met zoveel kaarsen die overal voor me branden, met zoveel gezondheidswensen en aandacht van jullie voel ik me al tot dat groepje behoren, dus wie weet...
Zo een koortsopstoot komt omdat bacteriën uit de darm in het bloed komen. Er zijn geen soldaten/witte bloedcellen om die tegen te houden. Dan zal ik antibiotica per infuus krijgen. Wellicht zal tegen het einde van de week mijn bloed terug witte bloedcellen aanmaken. Zolang is het de vingers kruisen.
Vandaag eindigt de Tour de France. Froome zal in Parijs gekroond worden tot winnaar. Soms zijn er jaren dat ik van de Tour niets gezien of gehoord heb. Dit jaar is het elke dag prominent aanwezig en dan begin je dat te volgen. Ik vond het interessant en redelijk amusant. Wordt er vandaag niet nog iemand gekroond? Volgens de radio is die show ook begonnen, negen uur in de ochtend. Mathilde en Philip zijn waarschijnlijk al om zes uur vanochtend moeten opstaan voor hun toilet. Zij liever dan ik.
De moreel zit goed. Met wat goede muziek, een frisse douche en lectuur, bezoek deze namiddag, zal deze dag ook snel voorbij zijn. Ik wens jullie een aangenaam weekend.
Elke dag opnieuw wordt het bloed gecontroleerd. Het belangrijkste zijn de bloedplaatjes, het hemoglobine (laat ons zeggen het aantal rode bloedcellen) en de witte bloedcellen. Die zijn nu een flinke duik aan het nemen. Wellicht zal ik vanaf morgen de isolatiekamer niet meer mogen verlaten. Voor mij is het mooi weer morgen dus gedaan. Toch zit ik liever binnen in een kamertje van 22° dan op een van 28°. Samen met Angela de benen strekken was een dagelijks ritueel. Toertje rond de vijver, eventjes in het cafetaria aan de inkomhal en daarna terug naar boven. Ik zal een tweetal weken opgesloten zitten. Gisteren kreeg ik een prik in de rug. Het ruggemergvocht zal onderzocht worden en met dezelfde prik werd er chemo in het ruggemergvocht gebracht. Van deze chemo ben ik evenmin ziek geworden. Het enige wat ik er van merk is een dolheid bij het rechtstaan, misschien dat dat nog een uitvloeisel ervan is. Op het thuisfront gaat alles naar wens. Maandag zullen de kindjes uit Barcelona opnieuw bij ons zijn. We kijken er echt naar uit. 2 weken zonder je kinderen, dat kenden we nog niet. Het heeft ons, vooral Angela, de kans gegeven het rustiger aan te doen. Volgende week begint het dagelijkse leven zoals voorheen. Velen van jullie zijn met vakantie of vertrekken dra. Ik wens jullie een welverdiende vakantie, zo een die de batterijen weer helemaal oplaadt.
Vrij als een vogel. Begrijp me niet verkeerd: niet vogelvrij! Vandaag loop ik rond zonder infuus. Dit is niet zonder voorwaarden natuurlijk. Ik moet goed drinken, goed eten en de bloedcontroles moeten bevredigend zijn. Voor hetzelfde geld leggen ze me morgen terug aan de ketting. Ik geniet nu even van de periode tussen baxters chemo en het moment dat men opnieuw medicatie of bloedproducten moet toedienen. Angela zou me al mee naar huis meenemen. Dat kan helaas nog niet. Ik verwacht een van de dagen ook nog een intrathecale inspuiting. (inspuiting in het ruggemergvocht) Dit klinkt erger dan het is, een beetje als een epidurale infiltratie. Ik ga nu de buitentemperatuur even opmeten met Angela.
Sinds gisterenavond geen chemo Arsène meer en ik merk dat het middageten al opnieuw begint te smaken. Wat een opluchting! Nu valt natuurlijk de echte werking nog af te wachten. Het wegvallen van de witte bloedcellen. Hiermee gepaard gaande het vatbaar zijn voor infecties en slijmvliesontstekingen. Voorlopig gaat het dus goed. De obstipatie is ook verdwenen. Nog zo een opluchting. Gisteren had ik een off-day. Zin in niks. Niet schrijven, niet telefoneren, nada. Vandaag schrijf ik jullie dus opnieuw met het nodige animo. Blijkbaar zit buiten iedereen te puffen en te kreunen onder de hitte. Hierbinnen is het steevast 22°. Soms wat aan de frisse kant wanneer je stilletjes op je bed ligt. Zometeen kruip ik nog eens op de hometrainer. Afgelopen week heb ik 186' gefietst en 60km afgelegd. En volgens de caloriemeter 1500 KCal verbrand. Zien of we deze week beter doen...
Cavendish haalt het dan toch, zij het een dagje later. Ik volg de Tour niet in de rechtstreekse uitzending. De laatavond resumés en talkshows kunnen op mijn aandacht rekenen. Wordt het wielrennen dan toch minder saai? Het spijt me, maar de alleenheerschappij van de ongenaakbare favoriet was alsof je elke dag het zelfde broodje te eten kreeg. Vervelend en smakeloos. Een ander sportevenement dat mij kan bekoren is de Nacht van de Atletiek in Heusden-Zolder, vannavond op Canvas en OP12. Gisteren heb ik mezelf een verlofdag gegeven en schrijf ik jullie vandaag pas. Angela was tot laat hier gebleven,ik belde nog even met de kindjes in Barcelona en daarna liet ik mij over aan het gemak van de televisie. Het is zaterdagochtend en chemo Arsène loopt ten einde. Morgenochtend krijg ik de laatste van 12 zakken. Qua nevenwerkingen valt het nog steeds goed mee. Enkel weer de slappe eetlust en moeilijke stoelgang baren wat zorgen. Hopelijk herstellen die snel. Andere nevenwerkingen zullen desalniettemin nog moeten beginnen zoals aftjes in de mond, pijnlijk plassen, koorts, diarree,... enfin we zien wel. De professor had er alvast goed oog in. Dus ik ook.
Ik denk dat het in een gevangenis makkelijker is om de tijd door te komen dan hier. De voormiddag sleepte zich voort. Ik had weinig energie om te lezen of te fietsen. De nieuwe kaartjes die Angela meebrengt heb ik vandaag aan de wasdraad gehangen. Een telefoontje naar de boekhouders, eentje naar de autogarage. "Dan maar een dutje," dacht ik. Het middaguur sloop langzaam dichterbij. Jammer genoeg is het middagmaal momenteel ook niet om naar uit te kijken. Een ajuinsoepje, een beet in de kippenfilet, wat korreltjes rijst en mijn maag zei: "Basta" Gelukkig kreeg ik in de namiddag bezoek. Bompa en Bomma, petere Roland en tante Rosie zijn langsgeweest. Een ferme prestatie voor mijn twee grootouders, die nog samen en gelukkig leven in hun appartementje in de schaduw van de kerk van Kruibeke. Bedankt! Een mooi gebaar van mijne petere om ze mee te brengen. Bedankt petere en tante Rosie voor jullie hartverwarmend bezoek. En wanneer onze doktoors het ons toestaan, kraken we die fles! (Ge ziet, ik luister naar mijne dokter...) Bompa heeft twee genealogische werken over de familie Hiel meegbracht. Ik zal ze zeker lezen en zodra ik kan het digitaliseren voor de rest van het geslacht Hiel. Zo kan er niets verloren gaan, daar is dat werk te kostbaar en uniek voor. Bedankt voor jullie bezoekje, jullie zagen er allemaal geweldig goed uit! Mama en Angela zijn samen afgekomen. Ons mama had gekookt voor hun beiden, en Angela was de taxi. Angela, mijn vrouwtje, zag er stralend uit. Ze had iets nieuws aan en had zich wat opgemaakt. Brillante y muy guapa. We wandelden nog eens rond de vijvertjes om van de buitenlucht te genieten. Aan de vijver troffen we opnieuw eendekuikentjes aan en ook het waterkieken had er een stuk of vijf. Helaas werden ze in hun rust gestoord door een trio snotneuzen die zich onttrokken hadden aan het ouderlijk toezicht. Ik riep ze ter orde maar lang hielp dit niet... Zo meteen is er "Vive le vélo". Benieuwd of Cavendish zich herpakt heeft, of zijn die Duitsers hem weer te snel af?
Het blijft mooi weer. Bij ons uitstapje rond de vijvertjes van Gasthuisberg kon ik van de aangename temperatuur genieten. Samen met papa en Angela zochten we een bankje op waar we konden vaststellen dat de kleine kuikentjes uitgegroeid waren tot eenden, zo groot dat ze nog moeilijk te onderscheiden zijn van hun ouders. Het sociale samenspel van eenden intrigeert. Moedereend die achter haar jong aangaat en ze tot de orde moet roepen. Herkenbaar. De dag bestond uit weinig spectaculairs. Wat lezen, wat ontbijten, nog wat lezen en fietsen. Voor het middagmaal heb ik vriendelijk bedankt. Op de middag sprong broer Bram binnen, in de namiddag kwamen Angela en papa samen binnen. Vanavond at ik met moeite twee sandwiches met gekookte ham. Angela en ik babbelden nog wat. Ze gaf mijn benen een relaxerende massage wat echt wel deugd deed. Ook vandaag kreeg ik verschillende kaartjes en een boek kado. "De Neergang van Madrid" van Mendoza. Net zoals jullie berichtjes op deze site me blijven verblijden.
Chemo Arsène laat zich voelen. Die eens zo grote eetlust is totaal verdwenen. "Niets forceren", zeggen de verpleegsters. Gelukkig heb ik wat reserves aangelegd. Ik ben vandaag opgestaan met een lusteloos gevoel. Precies of ik gisteren op de lappen was geweest. Geen zin in niets. De professor is langsgeweest en die had mooi nieuws bij. Hij legde mij het plan voor de komende weken en maanden uit. Ondertussen weet ik dat ik een autologe stamceltransplantatie zal krijgen. Op een gegeven moment zullen stamcellen uit mijn bloed gehaald worden en ingevrozen. Dan komt de finale kuisoperatie van het bloed. Alle (kwade) witte bloedcellen worden vernietigd en dan krijg ik mijn eigen gezonde stamcellen terug. Dit is de transplantatie. Ik houd er de moed in, met jullie berichtjes en kaartjes die ik nog steeds dagelijks ontvang. Bedankt om me zo te steunen. Zo, tijd om de kindjes in Barcelona eventjes op te bellen. Tot morgen.
Dag allemaal! Ik zit terug op de internautische snelweg om jullie te berichten over mijn wedervaren.
Vele gemengde gevoelens. Blij om de volgende stap te nemen in mijn behandeling. Triestig omdat vijf weken "vakantie" om zijn. Elke dag met de kindjes naar en van de school. Dikwijls met de fiets onder een stralende ochtendzon. Iets waar ik vroeger geen tijd voor had en nu echt van heb kunnen genieten. Een gesprekje met toevallige voorbijgangers, een barbeque, een bezoekje van familie of vrienden, een uitstapje, een toertje met de fiets en als klap op de vuurpijl een weekje Barcelona.
We vlogen met Ryanair vanuit Charleroi naar Barcelona. De auto konden we kwijt op een parking in de buurt. We hadden onze bagage zorgvuldig gewogen om niet het klassieke slachtoffer te zijn dat bij het inchecken plots voor ieders ogen de inhoud van zijn koffers moet herverdelen. Het inschepen verliep ookal niet van een leien dakje toen Ryanair ter elfder ure de gate veranderde. Gevolg? Zij die laatst waren, werden de eersten om in te schepen... Gelukkig hadden wij daar het ideale tegengif voor. Gereserveerde zitjes. Bij Ryanair heb je zonder gereserveerde zitjes er het raden naar of je met je familie bij elkaar kan zitten of niet. Voor ons dus geen gedrum of gehaast. "Fasten seatbelts", de vakantie was begonnen. De vlucht verliep vlekkeloos incluis het Ryanair trompetgeschal bij landing "on-time".
Zevenentwintig graden Celsius. Die lange jeansbroek ging al snel uit. Een shortje voor mij. Een zwempak of bikini voor de meisjes. We konden meteen onze benen onder tafel steken. Zo zaten we met een vliegende start in het zuiderse ritme: ontbijten om negen uur, middageten om half drie en avondeten om half negen. Zwemmen zat er voor mij niet in, dat deden de meisjes urenlang. In plaats daarvan heb ik enkele ochtendwandelingen gemaakt, naar de bakker en de krantenwinkel. Een keertje winkelen en een keertje naar het strand. Verder vergleed de tijd in het ontspannen nietsdoen en het lezen van Khaled Hosseini: "En uit de bergen kwam de echo". Schoon. Vorig jaar las ik "De vliegeraar" van Hosseini tijdens mijn vakantie. Heel schoon. Vroeger las ik één boek per jaar. Nu ben ik naar de bib geweest om genoeg lectuur bij te hebben. De helft van mijn koffer bestaat uit boeken. Vol pension Vila Capri ***** (koks yayo, yaya en Angela) heeft er toegeleid dat ik hier in Leuven 87,3kg heb laten optekenen. "Geen wonder dat ik de trap maar met moeite opkan", denk ik dan. Ik had mezelf de vrijgeleide gegeven te eten wat en hoeveel ik wou. Dit was trouwens het diëtistisch advies bij mijn ontslag in mei. Goed eten, goei boter, vis, vlees, melk, zetmeel, het maakte niet zoveel uit, als het lekker was en niet rauw, dan mocht het wel. Deze vakantie, anders dan anders, was een geschenk. Een ontspannen gevoel nam ik mee naar huis.
Terwijl ik dit neerschrijf loopt de eerste chemozak naar binnen: chemo Arsène (Ara-C of cytarabine). Om de twaalf uur gedurende zes dagen. Begeleidende oogdruppels die door de verpleegsters vakkundig worden ingedruppeld. De verpleging, de kamer, ze komen me meteen heel familair over. Precies of ik niet ben weggeweest. Ik ben op mijn gemak. Kamertje negen, laatste van de gang, heeft zowaar een nog mooier uitzicht op Leuven dan kamer vijftien waar ik de vorige maal lag. Vanaf mijn stoeltje zie ik door een breed venster. Vanavond straalt het landschap een warme rust uit. De zon, weerspiegeld in de vele vensters, zakt gestaag. Het zomert. En ik ben er blij om.
We zijn in blijde verwachting van onze reis naar Barcelona. Er is nog geen koffer gepakt, dat is voor morgen. Vandaag hebben we met Carmen de abdij van Postel bezocht. Een kleine rondwandeling: de kruidentuin, de kerk, en de taverne. De twee jongsten, Anaïs en Lucía, hadden tezelfdertijd een verjaardagsfeestje. Dus veel tijd was er niet. De abdijwinkel had vandaag haar sluitingsdag. We konden geen abdijkaas noch abdijbier kopen. In plaats daarvan hebben we in de taverne een abdijkoek gegeten, ook lekker!
Ik zit te wachten op wat beter weer, net zoals jullie, niet? Dit weer mat me echt af. Ik kan slapen waar ik sta. Morgen valt er nog wat te regelen en dan zal er een weekje radiostilte heersen. Om dan begin van de tweede week van juli opnieuw naar Leuven te gaan voor vier weekjes. Ik hou het kort vandaag en schrijf jullie graag terug in juli, na mijn vakantie. Geniet ook van je vakantie en laad je batterijen op.
Na de churros van gisteren en de muziekschool van de twee oudsten trokken we naar Turnhout. Wanneer we bezoek hebben uit Spanje of Italië, bezichtigen we allerlei plaatsen waar we zelf niet geweest zijn en nooit zouden komen. Op die manier kwam ik tijdens mijn zoektocht naar daguitstapjes op de website van het speelkaartenmuseum te Turnhout terecht. Het speelkaartenmuseum stond stilletjes op ons te wachten. Geen kat te bespeuren. We waren zo alleen als een ezelsbegrafenis. Drie museumbeambten hielpen ons met de betaling (3x5,00, kinderen gratis) en gaven ons informatie over het museum. Turnhout had vóór de industriële revolutie tientallen drukkerijen. Met de automatisering fusioneerden sommige kaartendrukkers, anderen gingen failliet. Net zoals in de film "Groenten uit Balen", braken er bij de kaartendrukkers stakingen uit. Kinderarbeid, ongezonde en slechte sociale omstandigheden waren ook in Turnhout aan de orde. Carta Mundi is nu de grote multinational die vanuit Turnhout opereert en speelkaarten voor de hele wereld maakt: Harry Potter, Pokemon laten speelkaarten bij hun maken. Mooi hoe een Vlaams bedrijf zich zo stand houdt in een globaliserende wereld. Met een goed gevoel reden we huiswaarts.
Die avond heb ik om mijn hongerige maag te vullen, gezondigd door een keer rauwe groenten gegeten. Die groenten lagen tussen mijn Kebab met Andalouse saus en groene pepers. Gelukkig heb ik buiten wat winderigheid er niets aan overgehouden . Ik frutselde en knutselde nog aan een computer en voor ik het goed en wel doorhad, was het eerste ochtendlijke uur gepasseerd. Bedtijd!
Vanochtend opnieuw vroeg uit de veren om tennis in de GT-hal te spelen (Anaïs, Lucía en Nina). Na het tennissen en tussen de regenbuien door waagden Carmen, Anaïs, Nina en ik ons aan een bos- en duinwandeling in de Most. Hoe heerlijk kan een bos ruiken na zo een plensbui! Door het bladerdek was de grond nog betrekkelijk droog en konden we onze voeten lange tijd droog houden. Het bos zat vol verrassingen. Suskewiet zong zijn lied. Vakantiehuisjes werden opgekalefaterd. Paddestoelen en schimmels waren uit de grond geschoten. De natuur kan een hele verademing zijn, ware het niet dat de sluizen daar boven soms werden opengezet en we het op een lopen moesten zetten om ergens onder een boom te schuilen.
Het Glazen Huis in Lommel was interessant (3,00 volwassenen, 2,50 kinderen). Echter niet berekend op kinderen. Enkele standjes, zoals bevoorbeeld "zand onder een microscoop", stonden veel te hoog. De expo op het beneden verdriep vond ik nog het interessantst: "Jamex en Einar de la Torre". Kleurrijke mayaglasfiguurtjes geïnterpreteerd met een hedendaagse houding van "alles mag gezegd worden". De titels van de werken vertelden de rest. De kegelvormige glastoren tilde ons tot boven de Lommelse daken en bood een uitzicht op de stadskern. Een klein beetje hoogtevrees kwam in me op. Op het einde van de rondleiding kwamen we voorbij de glasshop. De glasshop is een ware schrik des ouders. Men spreekt over een olifant in een porseleinen winkel. Wel, ik spreek over kinderen in een glasshop. Al die vele kleuren en mooie figuurtjes werken té aantrekkelijk op die klein mannen. "Niet aanraken!" "Blijf daar vanaf!" Na net geen hartinfarct te hebben geleden, zochten we de weg naar buiten om iets te gaan drinken. Ik werd moe. Aangenaam moe.
Thuis werden we bediend op lekkere pizza's. Pizza Margaritha, Napolitana, Cippolla, Chorizo, Pesto, quatro fromaggi,... allemaal zelf gemaakt. En als dessert: "Coca de Sant Joan" Een flinterdunne koek met suiker en pijnboonpitten (en tegenwoordig nog wel wat ander zoets). Vandaag is het 23 juni San Joan of "heilige Jan". In de Catalaanse regio is deze nacht "La Verbena". Er wordt gedanst en gedronken onder het gefluit van voetzoekers en ander vuurwerk. Groot feest dus, zoals nieuwjaar bij ons. Velen hebben morgen een dagje vrij...
Goede nacht en als je een knal hoort, dan is dat niet winderigheid, maar wel een voetzoeker vanuit Balen!
Churros con chocolate. Een Spaanse lekkernij die we af en toe ontbijten. In vele recepten wordt er een ei toegevoegd. Het oorspronkelijke originele recept heeft geen ei nodig (Spaanse bron!). Op smulweb.nl vond ik een recept dat het originele goed benadert. Lekker krokant gebakken in zonnebloempitolie en bestrooid met gewone kristalsuiker (geen bloemsuiker!). De churros kan je zo eten, of je kan ze eten gedoopt in warme chocoladepudding. Een flinke start van een nieuw weekend. Voor ons is dit echt een gevoel van vakantie.
21 juni. Ik heb de zonnewende altijd al een magisch moment gevonden. In de zomer volop daglicht, nog een hele periode van lange avonden, op het terras met een lekker drankje. Vorig jaar was dat iets alcoholisch, dit jaar Piedboef 1,1% of een Looza Red Ace. Het is daarom niet minder leuk. Heel juli en augustus veel licht. Je laadt je batterijen op, want je weet: Eens het winteruur is ingezet, is het gedaan met de pret. Dan volgt een donkere, gure en kille tijd. Tót, de nieuwe zonnewende in de winter die schijnbaar eeuwige donkerte terug naar af wijst. Eerst traag, maar je weet:" Het komt goed, de warmte komt, soms wat vroeger, soms wat later, maar ze komt" (En anders ga je op verlof naar een of ander zuiders land in crisis dat wat extra inkomsten kan gebruiken). Op dit moment komt mijn vrouw in de zetel langs me zitten en mijn schoonzus tegenover me. "Y planes para mañana?" "En plannen voor morgen?" Aken? Daar is het morgen mooi weer. Heden zijn de dames naar Einhoven geweest. Ze bezochten daar het nieuwe Philips museum. Vele van de onderhoudsapparaten werden ook in Spanje verkocht: zelfde formaat, zelfde kleur. De 40-jarige fruitpers van Philips wordt door mijn schoonouders nog steeds gebruikt. Kwaliteit! Met mij gaat het verder uitstekend. Ik heb de indruk dat de tintelingen in mijn vingers verminderen. Wishfull thinking? Het trainen in de gym gaat beter en beter. Ik ben er in geslaagd om twee minuten te lopen tegen acht kilometer per uur. Toen was ik zuiver op. Benen leeg en hart op hol. Geen prestatie om een marathon mee te beginnen, maar wel om goede hoop te koesteren dat alles in orde komt. ... en hier gaf de batterij van mijn laptop de geest...
. Ik frutselde en knutselde nog aan een computer en voor ik het goed en wel doorhad, was het eerste ochtendlijke uur gepasseerd. Bedtijd!
