Ik denk dat het in een gevangenis makkelijker is om de tijd door te komen dan hier. De voormiddag sleepte zich voort. Ik had weinig energie om te lezen of te fietsen. De nieuwe kaartjes die Angela meebrengt heb ik vandaag aan de wasdraad gehangen. Een telefoontje naar de boekhouders, eentje naar de autogarage. "Dan maar een dutje," dacht ik. Het middaguur sloop langzaam dichterbij. Jammer genoeg is het middagmaal momenteel ook niet om naar uit te kijken. Een ajuinsoepje, een beet in de kippenfilet, wat korreltjes rijst en mijn maag zei: "Basta" Gelukkig kreeg ik in de namiddag bezoek. Bompa en Bomma, petere Roland en tante Rosie zijn langsgeweest. Een ferme prestatie voor mijn twee grootouders, die nog samen en gelukkig leven in hun appartementje in de schaduw van de kerk van Kruibeke. Bedankt! Een mooi gebaar van mijne petere om ze mee te brengen. Bedankt petere en tante Rosie voor jullie hartverwarmend bezoek. En wanneer onze doktoors het ons toestaan, kraken we die fles! (Ge ziet, ik luister naar mijne dokter...) Bompa heeft twee genealogische werken over de familie Hiel meegbracht. Ik zal ze zeker lezen en zodra ik kan het digitaliseren voor de rest van het geslacht Hiel. Zo kan er niets verloren gaan, daar is dat werk te kostbaar en uniek voor. Bedankt voor jullie bezoekje, jullie zagen er allemaal geweldig goed uit! Mama en Angela zijn samen afgekomen. Ons mama had gekookt voor hun beiden, en Angela was de taxi. Angela, mijn vrouwtje, zag er stralend uit. Ze had iets nieuws aan en had zich wat opgemaakt. Brillante y muy guapa. We wandelden nog eens rond de vijvertjes om van de buitenlucht te genieten. Aan de vijver troffen we opnieuw eendekuikentjes aan en ook het waterkieken had er een stuk of vijf. Helaas werden ze in hun rust gestoord door een trio snotneuzen die zich onttrokken hadden aan het ouderlijk toezicht. Ik riep ze ter orde maar lang hielp dit niet... Zo meteen is er "Vive le vélo". Benieuwd of Cavendish zich herpakt heeft, of zijn die Duitsers hem weer te snel af?
Het blijft mooi weer. Bij ons uitstapje rond de vijvertjes van Gasthuisberg kon ik van de aangename temperatuur genieten. Samen met papa en Angela zochten we een bankje op waar we konden vaststellen dat de kleine kuikentjes uitgegroeid waren tot eenden, zo groot dat ze nog moeilijk te onderscheiden zijn van hun ouders. Het sociale samenspel van eenden intrigeert. Moedereend die achter haar jong aangaat en ze tot de orde moet roepen. Herkenbaar. De dag bestond uit weinig spectaculairs. Wat lezen, wat ontbijten, nog wat lezen en fietsen. Voor het middagmaal heb ik vriendelijk bedankt. Op de middag sprong broer Bram binnen, in de namiddag kwamen Angela en papa samen binnen. Vanavond at ik met moeite twee sandwiches met gekookte ham. Angela en ik babbelden nog wat. Ze gaf mijn benen een relaxerende massage wat echt wel deugd deed. Ook vandaag kreeg ik verschillende kaartjes en een boek kado. "De Neergang van Madrid" van Mendoza. Net zoals jullie berichtjes op deze site me blijven verblijden.
Chemo Arsène laat zich voelen. Die eens zo grote eetlust is totaal verdwenen. "Niets forceren", zeggen de verpleegsters. Gelukkig heb ik wat reserves aangelegd. Ik ben vandaag opgestaan met een lusteloos gevoel. Precies of ik gisteren op de lappen was geweest. Geen zin in niets. De professor is langsgeweest en die had mooi nieuws bij. Hij legde mij het plan voor de komende weken en maanden uit. Ondertussen weet ik dat ik een autologe stamceltransplantatie zal krijgen. Op een gegeven moment zullen stamcellen uit mijn bloed gehaald worden en ingevrozen. Dan komt de finale kuisoperatie van het bloed. Alle (kwade) witte bloedcellen worden vernietigd en dan krijg ik mijn eigen gezonde stamcellen terug. Dit is de transplantatie. Ik houd er de moed in, met jullie berichtjes en kaartjes die ik nog steeds dagelijks ontvang. Bedankt om me zo te steunen. Zo, tijd om de kindjes in Barcelona eventjes op te bellen. Tot morgen.
Dag allemaal! Ik zit terug op de internautische snelweg om jullie te berichten over mijn wedervaren.
Vele gemengde gevoelens. Blij om de volgende stap te nemen in mijn behandeling. Triestig omdat vijf weken "vakantie" om zijn. Elke dag met de kindjes naar en van de school. Dikwijls met de fiets onder een stralende ochtendzon. Iets waar ik vroeger geen tijd voor had en nu echt van heb kunnen genieten. Een gesprekje met toevallige voorbijgangers, een barbeque, een bezoekje van familie of vrienden, een uitstapje, een toertje met de fiets en als klap op de vuurpijl een weekje Barcelona.
We vlogen met Ryanair vanuit Charleroi naar Barcelona. De auto konden we kwijt op een parking in de buurt. We hadden onze bagage zorgvuldig gewogen om niet het klassieke slachtoffer te zijn dat bij het inchecken plots voor ieders ogen de inhoud van zijn koffers moet herverdelen. Het inschepen verliep ookal niet van een leien dakje toen Ryanair ter elfder ure de gate veranderde. Gevolg? Zij die laatst waren, werden de eersten om in te schepen... Gelukkig hadden wij daar het ideale tegengif voor. Gereserveerde zitjes. Bij Ryanair heb je zonder gereserveerde zitjes er het raden naar of je met je familie bij elkaar kan zitten of niet. Voor ons dus geen gedrum of gehaast. "Fasten seatbelts", de vakantie was begonnen. De vlucht verliep vlekkeloos incluis het Ryanair trompetgeschal bij landing "on-time".
Zevenentwintig graden Celsius. Die lange jeansbroek ging al snel uit. Een shortje voor mij. Een zwempak of bikini voor de meisjes. We konden meteen onze benen onder tafel steken. Zo zaten we met een vliegende start in het zuiderse ritme: ontbijten om negen uur, middageten om half drie en avondeten om half negen. Zwemmen zat er voor mij niet in, dat deden de meisjes urenlang. In plaats daarvan heb ik enkele ochtendwandelingen gemaakt, naar de bakker en de krantenwinkel. Een keertje winkelen en een keertje naar het strand. Verder vergleed de tijd in het ontspannen nietsdoen en het lezen van Khaled Hosseini: "En uit de bergen kwam de echo". Schoon. Vorig jaar las ik "De vliegeraar" van Hosseini tijdens mijn vakantie. Heel schoon. Vroeger las ik één boek per jaar. Nu ben ik naar de bib geweest om genoeg lectuur bij te hebben. De helft van mijn koffer bestaat uit boeken. Vol pension Vila Capri ***** (koks yayo, yaya en Angela) heeft er toegeleid dat ik hier in Leuven 87,3kg heb laten optekenen. "Geen wonder dat ik de trap maar met moeite opkan", denk ik dan. Ik had mezelf de vrijgeleide gegeven te eten wat en hoeveel ik wou. Dit was trouwens het diëtistisch advies bij mijn ontslag in mei. Goed eten, goei boter, vis, vlees, melk, zetmeel, het maakte niet zoveel uit, als het lekker was en niet rauw, dan mocht het wel. Deze vakantie, anders dan anders, was een geschenk. Een ontspannen gevoel nam ik mee naar huis.
Terwijl ik dit neerschrijf loopt de eerste chemozak naar binnen: chemo Arsène (Ara-C of cytarabine). Om de twaalf uur gedurende zes dagen. Begeleidende oogdruppels die door de verpleegsters vakkundig worden ingedruppeld. De verpleging, de kamer, ze komen me meteen heel familair over. Precies of ik niet ben weggeweest. Ik ben op mijn gemak. Kamertje negen, laatste van de gang, heeft zowaar een nog mooier uitzicht op Leuven dan kamer vijftien waar ik de vorige maal lag. Vanaf mijn stoeltje zie ik door een breed venster. Vanavond straalt het landschap een warme rust uit. De zon, weerspiegeld in de vele vensters, zakt gestaag. Het zomert. En ik ben er blij om.
We zijn in blijde verwachting van onze reis naar Barcelona. Er is nog geen koffer gepakt, dat is voor morgen. Vandaag hebben we met Carmen de abdij van Postel bezocht. Een kleine rondwandeling: de kruidentuin, de kerk, en de taverne. De twee jongsten, Anaïs en Lucía, hadden tezelfdertijd een verjaardagsfeestje. Dus veel tijd was er niet. De abdijwinkel had vandaag haar sluitingsdag. We konden geen abdijkaas noch abdijbier kopen. In plaats daarvan hebben we in de taverne een abdijkoek gegeten, ook lekker!
Ik zit te wachten op wat beter weer, net zoals jullie, niet? Dit weer mat me echt af. Ik kan slapen waar ik sta. Morgen valt er nog wat te regelen en dan zal er een weekje radiostilte heersen. Om dan begin van de tweede week van juli opnieuw naar Leuven te gaan voor vier weekjes. Ik hou het kort vandaag en schrijf jullie graag terug in juli, na mijn vakantie. Geniet ook van je vakantie en laad je batterijen op.
Na de churros van gisteren en de muziekschool van de twee oudsten trokken we naar Turnhout. Wanneer we bezoek hebben uit Spanje of Italië, bezichtigen we allerlei plaatsen waar we zelf niet geweest zijn en nooit zouden komen. Op die manier kwam ik tijdens mijn zoektocht naar daguitstapjes op de website van het speelkaartenmuseum te Turnhout terecht. Het speelkaartenmuseum stond stilletjes op ons te wachten. Geen kat te bespeuren. We waren zo alleen als een ezelsbegrafenis. Drie museumbeambten hielpen ons met de betaling (3x5,00, kinderen gratis) en gaven ons informatie over het museum. Turnhout had vóór de industriële revolutie tientallen drukkerijen. Met de automatisering fusioneerden sommige kaartendrukkers, anderen gingen failliet. Net zoals in de film "Groenten uit Balen", braken er bij de kaartendrukkers stakingen uit. Kinderarbeid, ongezonde en slechte sociale omstandigheden waren ook in Turnhout aan de orde. Carta Mundi is nu de grote multinational die vanuit Turnhout opereert en speelkaarten voor de hele wereld maakt: Harry Potter, Pokemon laten speelkaarten bij hun maken. Mooi hoe een Vlaams bedrijf zich zo stand houdt in een globaliserende wereld. Met een goed gevoel reden we huiswaarts.
Die avond heb ik om mijn hongerige maag te vullen, gezondigd door een keer rauwe groenten gegeten. Die groenten lagen tussen mijn Kebab met Andalouse saus en groene pepers. Gelukkig heb ik buiten wat winderigheid er niets aan overgehouden . Ik frutselde en knutselde nog aan een computer en voor ik het goed en wel doorhad, was het eerste ochtendlijke uur gepasseerd. Bedtijd!
Vanochtend opnieuw vroeg uit de veren om tennis in de GT-hal te spelen (Anaïs, Lucía en Nina). Na het tennissen en tussen de regenbuien door waagden Carmen, Anaïs, Nina en ik ons aan een bos- en duinwandeling in de Most. Hoe heerlijk kan een bos ruiken na zo een plensbui! Door het bladerdek was de grond nog betrekkelijk droog en konden we onze voeten lange tijd droog houden. Het bos zat vol verrassingen. Suskewiet zong zijn lied. Vakantiehuisjes werden opgekalefaterd. Paddestoelen en schimmels waren uit de grond geschoten. De natuur kan een hele verademing zijn, ware het niet dat de sluizen daar boven soms werden opengezet en we het op een lopen moesten zetten om ergens onder een boom te schuilen.
Het Glazen Huis in Lommel was interessant (3,00 volwassenen, 2,50 kinderen). Echter niet berekend op kinderen. Enkele standjes, zoals bevoorbeeld "zand onder een microscoop", stonden veel te hoog. De expo op het beneden verdriep vond ik nog het interessantst: "Jamex en Einar de la Torre". Kleurrijke mayaglasfiguurtjes geïnterpreteerd met een hedendaagse houding van "alles mag gezegd worden". De titels van de werken vertelden de rest. De kegelvormige glastoren tilde ons tot boven de Lommelse daken en bood een uitzicht op de stadskern. Een klein beetje hoogtevrees kwam in me op. Op het einde van de rondleiding kwamen we voorbij de glasshop. De glasshop is een ware schrik des ouders. Men spreekt over een olifant in een porseleinen winkel. Wel, ik spreek over kinderen in een glasshop. Al die vele kleuren en mooie figuurtjes werken té aantrekkelijk op die klein mannen. "Niet aanraken!" "Blijf daar vanaf!" Na net geen hartinfarct te hebben geleden, zochten we de weg naar buiten om iets te gaan drinken. Ik werd moe. Aangenaam moe.
Thuis werden we bediend op lekkere pizza's. Pizza Margaritha, Napolitana, Cippolla, Chorizo, Pesto, quatro fromaggi,... allemaal zelf gemaakt. En als dessert: "Coca de Sant Joan" Een flinterdunne koek met suiker en pijnboonpitten (en tegenwoordig nog wel wat ander zoets). Vandaag is het 23 juni San Joan of "heilige Jan". In de Catalaanse regio is deze nacht "La Verbena". Er wordt gedanst en gedronken onder het gefluit van voetzoekers en ander vuurwerk. Groot feest dus, zoals nieuwjaar bij ons. Velen hebben morgen een dagje vrij...
Goede nacht en als je een knal hoort, dan is dat niet winderigheid, maar wel een voetzoeker vanuit Balen!
Churros con chocolate. Een Spaanse lekkernij die we af en toe ontbijten. In vele recepten wordt er een ei toegevoegd. Het oorspronkelijke originele recept heeft geen ei nodig (Spaanse bron!). Op smulweb.nl vond ik een recept dat het originele goed benadert. Lekker krokant gebakken in zonnebloempitolie en bestrooid met gewone kristalsuiker (geen bloemsuiker!). De churros kan je zo eten, of je kan ze eten gedoopt in warme chocoladepudding. Een flinke start van een nieuw weekend. Voor ons is dit echt een gevoel van vakantie.
21 juni. Ik heb de zonnewende altijd al een magisch moment gevonden. In de zomer volop daglicht, nog een hele periode van lange avonden, op het terras met een lekker drankje. Vorig jaar was dat iets alcoholisch, dit jaar Piedboef 1,1% of een Looza Red Ace. Het is daarom niet minder leuk. Heel juli en augustus veel licht. Je laadt je batterijen op, want je weet: Eens het winteruur is ingezet, is het gedaan met de pret. Dan volgt een donkere, gure en kille tijd. Tót, de nieuwe zonnewende in de winter die schijnbaar eeuwige donkerte terug naar af wijst. Eerst traag, maar je weet:" Het komt goed, de warmte komt, soms wat vroeger, soms wat later, maar ze komt" (En anders ga je op verlof naar een of ander zuiders land in crisis dat wat extra inkomsten kan gebruiken). Op dit moment komt mijn vrouw in de zetel langs me zitten en mijn schoonzus tegenover me. "Y planes para mañana?" "En plannen voor morgen?" Aken? Daar is het morgen mooi weer. Heden zijn de dames naar Einhoven geweest. Ze bezochten daar het nieuwe Philips museum. Vele van de onderhoudsapparaten werden ook in Spanje verkocht: zelfde formaat, zelfde kleur. De 40-jarige fruitpers van Philips wordt door mijn schoonouders nog steeds gebruikt. Kwaliteit! Met mij gaat het verder uitstekend. Ik heb de indruk dat de tintelingen in mijn vingers verminderen. Wishfull thinking? Het trainen in de gym gaat beter en beter. Ik ben er in geslaagd om twee minuten te lopen tegen acht kilometer per uur. Toen was ik zuiver op. Benen leeg en hart op hol. Geen prestatie om een marathon mee te beginnen, maar wel om goede hoop te koesteren dat alles in orde komt. ... en hier gaf de batterij van mijn laptop de geest...
Warm warm warm. Het lijken de hondsdagen wel. Ik ben de afgelopen 48u een slapende luiaard geweest. Het is moeilijk om het onderscheid te maken tussen: moe van de warmte (wat ik vemoed) en moe van de chemo van afgelopen weekend. Ik sleep me wat voort, lig op de zetel, lees mijn boek of post, tot mijn ogen dicht vallen. Mijn ogen kunnen overal dicht vallen. Vandaag nog tijdens het eten van een ijsje in Kerkhoven aan de waterkant. O-N-M-O-G-E-L-I-J-K de ogen open te houden. Een onweerstaanbare slaap doet mijn ogen dichtgaan en mijn hoofd voor overvallen. Dan maar een wandelinkje langs de plezierbootjes die daar liggen aangemeerd. Thuis binnen is er geen ontsnappen aan de warmte. We zitten al aan 25°. Enkel een warme douche voor het slapen, biedt nog enig soelaas. Ik ben niet treurig dat het dit weekend terug wat koeler wordt. Meer heb ik jullie niet te vertellen. Vroeg naar bed en hopen dat morgen beter wordt.
Maandagochtend. 2 nachtjes zitten erop. Vannacht beter geslapen, dankzij de airconditioning. De professor is zonet geweest. Allemaal goed nieuws. Chemo Mit is goed verdragen, de bloedanalyses waren geruststellend. Enkel nog een zakje bloed voor ik naar huis vertrek. Chemo Mit is kwalijk voor de bloedaanmaak en volgende week zal ik het bloedgehalte nog moeten controleren. Zo de bloedarmoede te fors is, zal ik vóór onze vakantie nog een zakje bloed tanken in het daghospitaal te Geel. We maakten meteen de afspraak dat ik maandagochtend 8 juli opnieuw binnen kom voor de tweede lange chemokuur: "Ara-C". Voor het eerst heb ik eens gegoogled naar de nevenwerkingen. Tja, dat kan vanalles zijn, maar met wat geluk valt het nog mee. "Rustig blijven", is het adagium. Ik zal de komende drie weken me nog extra verzorgen. Tijdig rusten, tijdig wat bewegen, luisteren naar Angela, goed eten nu het nog kan. In Barcelona kom ik elke keer sowieso drie kilo bij. Lekkere "Pa amb Pernil i Tomaquet", "Escalivada Catalana", "Pulpo a la Gallega", "Patatas Bravas", "Pasta alla Puttanesca" en natuurlijk toch één keertje "Paella Mixta". Je begrijpt dat ik er erg naar uitkijk. Voor het overige zal ik daar me te goed doen aan literatuur en muziek, een Spaans filmpje meepikken, een kaartje leggen "La Escoba, "La Canasta", "Hijo de su Madre", Rummikub, bezoekjes van vrienden en familie. Een week is zo voorbij.
Gasthuisberg 10u42, afdeling 630. Dit maal geen isolatiekamer, hoewel ik gisteren hier ben aangekomen met dit idee. Gelukkig zijn de verpleegsters even bekwaam en vriendelijk als op E467. De Hickmanncatheder was zo gespoeld en het infuus druppelde al snel in. Ook op deze kamer staat een hometrainer. Voorlopig staat hij nog werkloos, maar met een uitnodigende blik, naar mij te kijken. Chemo Mit (Methotrexaat of Ledertrexaat) 2000mg liep er gisteren op vier uren tijd vlotjes in. Ik ben in mijn uitspraken wat voorzichtiger geworden. De nevenwerkingen van de chemo treden later op. Dat heb ik ondertussen geleerd. Vanochtend na het ontbijt woog ik een verontrustende 84 kg. Wellicht wat veel vocht. Straks krijg ik een vochtafdrijver om het overtollige vocht uit te plassen. Het is me wat. Eerst vlogen de kilo's er af. Nu vet ik aan, nog erger dan een vetmestvarken...
Nadat ik was gearriveerd en me had geïnstalleerd, kroop ik op bed met mijn nieuwe boek: "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween". Al snel werden mijn oogleden zwaar. De vermoeidheid van de laatste weken weegt door. Ik heb de hele namiddag kleine hazenslaapjes gedaan of "powernaps" zoals die tegenwoordig worden genoemd. Ik recupereerde er toch niet echt van. Na een woelige nacht, verwacht ik dat ik vandaag opnieuw enkele hazenslaapjes zal nodig hebben. Ondertussen zijn Allan en Julius op de vlucht naar het zuiden...
Gisterenavond zijn schoonzus Carmen en haar zoon Gianni na een busreis en odysee van 21 uur vanuit Turijn, aangekomen in Brussel. Wanneer ze uitgeslapen zijn, zullen ze deze namiddag een bezoekje brengen aan Leuven en even bij me binnenspringen. Ze blijven tot 27 juni. Hopelijk worden het mooie dagen. Achteraf levert een aangename herinnering en een positieve indruk op. De dag na hun terugkeer naar Turijn, vliegen we met ons vijven naar Barcelona voor een echte vakantie! (Dan zal ik weer een paar kilo's aankomen!)
Leuk hoe jullie massaal helpen bij het maken van aspergeroomsoep! Eerlijkheid gebiedt mij wel toe te geven dat Angela de soep gemaakt heeft. We gaan zeker jullie receptjes proberen. En als ik een keer een vrijgeleide krijg voor het Sanctuarium Cocinae, waag ik me er ook aan. Angela heeft het niet op probeersels van maagdenkoks... Ondertussen ben ik al heel wat bijgekomen en is de suikerziekte verdwenen. Dat is een hele opluchting voor de ribbekesbarbeque van vanavond.
Morgen wordt het weer een drukke dag. Papa komt me om 10u afhalen voor een weekendje Leuven. Het zal een vreemd weerzien zijn in Gasthuisberg. Aan de ene kant al die vriendelijke bekende gezichten van afdeling 467, fijn ze terug te zien. Aan de andere kant het venijn dat ze ditmaal in de aders gaan laten lopen. Ik ben in ieder geval veel rustiger dan de eerste maal. Minder angst, meer vertrouwen. Het komt allemaal goed. Maandagavond zit ik opnieuw langs Angela in mijn zetel.
Tegelijk krijgen we bezoek van Carmencita, zus van Angela, en haar zoon Gianni. Voor het eerst sinds wij in 1999 in Balen wonen, worden we vereerd met hun bezoek. Na vele jaren aandringen is het zover. Weliswaar met de nodige calamiteiten van Franse stakingen. Afgelopen winter waren we nog bij hen te gast. We skieden en wijdden hen in, in het gebruik van de klokken van Rome met Pasen. Zo, tijd om nog wat op te ruimen. Misschien tot straks en anders schrijf ik jullie vanuit Leuven.
Dinsdagvoormiddag moesten we eventjes naar het ziekenhuis voor Angela's hese stem. Het zal gelukkig allemaal wel meevallen. De stem (en het lijf) hebben wat rust nodig. Gisteren was het echt marktweer. Niet te warm, droog, zonnig. We kochten meer dan we van plan waren. Een braadkip, olijfjes met ansjovis, steelkappertjes, zwart ontpitte olijven voor de spaghetti van vandaag. Een kilo asperges: Jeroen Meus mag me leren aspergeroomsoepsoep maken. Of misschien heb jij een lekker en eenvoudig recept? We kochten nog een hoop groentjes en fruit. Als afsluiter kocht ik me nog een strooien hoedje om me beter te beschermen tegen de zon. Ben ik nu geen echte Indiana Jones? Oké dat Mattetaartje schiet er misschien over. Maar het was jaren geleden dat ik een mattetaartje gegeten had. Ik kon er niet aan weerstaan. Op de markt kan het niet anders dan dat je bekend volk tegenkomt. Dat maakte de hele voormiddag geslaagd. Want "metten" doe je toch ook voor het sociale contact? Blij dat ik dit eens mocht meemaken. Als het mooi weer is en ik in goede conditie ben, dan tref je me er misschien opnieuw aan. In de namiddag ging ik na school naar de kinesist. Daar kreeg ik een telefoontje van Leuven. Zaterdag elf uur. Dan mag ik opnieuw binnen voor twee nachtjes. Verse chemo, speciaal om mijn hersenen te beschermen tegen mogelijke uitzaaiingen. Tijdens de training ben ik wat te enthousiast geweest, want om acht uur werd ik dodelijk vermoeid en vocht ik tegen de slaap. Tegen tien uur trok ik naar hogere regionen en vleide ik me tussen de frisse lakens. Ik sliep tot zes uur. Onder de gordijnen stak het eerste zonlicht. Nog wat draaien en keren, tot om tien voor zeven de wekker afliep. Tijd voor mijn dagelijks toilet. Wegen, douchen, de huid insmeren, kleden, de kinderen wekken, de wonde van de catheder verzorgen, de suiker meten (die is ondertussen bijna normaal) en de tafel dekken. Vandaag hebben Anaïs, Lucia en ik een zacht gekookt eitje ontbeten. Lekker! Heel de dag zijn we rond en in huis bezig geweest met opruimen, onderhoud en administratie. Papa was om tien uur paraat en heeft het onkruid uitgetrokken. Bedankt paps! Dat onkruid stak me zo de ogen uit. 's Middags na Angela's spaghetti, de watermeloen (van de Molse met) en een lekker stuk biscuit van Marjo moest ik echt de canapé op om te bekomen. Een uurtje gingen de blaffeturen naar beneden. Wat dronken werd ik wakker. Met lood in de benen begon ik aan het opstellen van de nieuwe computer, die Nina voor haar vormsel had gekregen. Tegelijk hielp ik Anaïs met haar huiswerk. Op het witte bord maakten we samen een mindmap over "het geluid". Een mindmap is een schematische tekening. Het leuke hiervan is, dat je niet veel moet schrijven, vooral tekenen. Het is nu half negen, ik ga me klaar maken voor een vergadering seffens om negen uur. Nee, echt, ik verveel me geen moment.
Gisteren hebben jullie me moeten missen. Niet omdat ik ziek te bed lag, wel omdat ik mijn verjaardag vierde met een bende andere tweelingen. Angela, Gust, Anaïs, Concha, Bert en Rob. Ten huize Concha en Gust werden we vergast op lekkere hapjes en daarna deze lekkere paëlla en als afsluiter: "taart". Dus was het een lange relaxte dag. Vandaag zijn we naar de notaris geweest. Ik wenste me te laten inlichten voor in het geval dat... Heb jij al eens gedacht aan de mogelijke problemen die zouden kunnen ontstaan indien jij of je partner zou wegvallen? Komt daarbij dat voor Angela al die administratieve verplichtingen niet evident zijn. Het was een zeer leerrijke babbel met de notaris. Bovendien rekende hij me niets aan. Ik ben gerustgesteld. Ik zal mijn echtgenote niet in de problemen brengen omdat de kinderen meeërven. Je zou dat kunnen omzeilen of vermijden door een notariële akte te laten opstellen van het "keuzebeding" of anders gezegd "Wie langst leeft, alles heeft." Hoe je het ook doet, op de enige woning moet er geen successierecht betaald worden, dat was voor mij al een opluchting. Op roerende goederen is dat 3% voor de eerste graad. Voor minderjarige kinderen komt daar nog vermindering bij. Het kindgedeelte wordt dan vastgezet tot ze 18 jaar zijn op een gewoon spaarboekje of andere (defensieve) beleggingsvorm. Dat stukje ben je dan "kwijt", anderzijds hebben je kinderen een spaarpotje wanneer ze meerderjarig worden. Rest er mij nog een lijst op te stellen van verzekeringen en spaarplannen die we hebben opdat Angela geïnformeerd is en weet waar ze moet gaan aankloppen indien het noodlot zou toeslaan. Maar natuurlijk zal dat allemaal niet nodig zijn, dat heb ik al beloofd. Aan mezelf, aan Angela en aan jullie die me massaal blijven steunen met tekstjes, brieven, kaarsen, wensen en hulp. Bedankt allemaal. Wij houden van jullie.
Terug van de Fusion Wok. Ik heb me wat overeten. Dat heb je wanneer je voor een vaste prijs zo veel mag eten als je wil. Veel eiwitten, dat wil zeggen, groentjes, vis en vlees op de hete bakplaat (Teppanyaki) of in de gloeiende wokpan met pikante Szechuansaus. De rijst, frietjes, Nasi en Bami laat ik aan de kant, die eten mijn dochters alsof er niets anders bestaat. Ik vind dit een leuke formule, je eet op je eigen tempo en als je wil eet je supergezond, of net superongezond. Van de sushi moet ik helaas afblijven: rauw is verboden terrein. Net als de barbeque van "Pionier" gisterenavond. Pionier, waar Angela Spaanse les geeft met volle overgave, geeft jaarlijks een BBQ voor de vrijwillige lesgevers en hun partner. Dus ik had mijn eigen geraspte worteltjes, versneden tomaatjes en light coctailsaus meegebracht. Zo een jaarlijkse reünie is leuk om met andere mensen te spreken over hun passie. Of om naar België - Servië te kijken... Ook vandaag was het een prachtige dag die ik startte met het kopen van de krant en tien ovenverse pistolets. Een eitje en spek in de pan. Samen ontbijten om de dag te beginnen, zonder stress, zonder haast. Op dit moment is het leven eenvoudig. Dat was het niet voor mijn ziekte. Ik en hierbij heel het gezin, ook wij kenden de dagelijkse sleur, beslomeringen, zorgen en stress. Wanneer dit alles achter de rug is, zullen we er voor waken dat al die negatieve energieën zich niet opnieuw in ons nestelen. Met minder tevreden zijn, eenvoudiger leven, "carpe diem" zoals ik in jullie kaartjes mocht lezen. Ik zeg: "Less is More". Ik verschiet elke dag opnieuw van hoeveel overvloed, hoeveel triviale dingen, onze aandacht trekken, ons vermoeien. Beetje bij beetje proberen wij ons nest te ontdoen van al die ballast. Het is als een zuivering. Die zuivering geeft energie! In de bib van Balen (de beste van Vlaanderen!) kan je daar veel boeken over vinden. "Een aanrader", zou ik zeggen. Voor mijn verjaardag heb ik me een wit magnetisch bord aangeschaft, zoals ik in het ziekenhuis ter beschikking had. Benieuwd of dit helpt om wat orde en structuur te brengen in ons dagelijks leven. En structuur is nodig! Vooral met een puberende dochter in huis... Tjonge tjonge, we zijn hier nog niet mee aan "de nief patatten". Op de kast staat een boek: "Praten met je tiener" van Peter Adriaenssens. Hoog tijd dat ik daar aan begin. Het is niet allemaal kommer en kwel natuurlijk. Maar toch. "Less is More" is hier niet van toepassing. Less is less en More is more. Enfin, we zullen het allemaal wel ondervinden. Zovelen gingen ons reeds voor, ook mijn eigen ouders. Volgens mijn moeder was ik "geen simpel geval". Dit vertelde ze me vele jaren na mijn puberteit. En ik die dacht dat ik een voorbeeld kind was geweest
Ik denk dat we allemaal genoten hebben van deze mooie dag. En er komen er nog! Tijd voor BBQ-en en terrassen. Mijn suikerziekte verbetert, mijn kracht neemt toe. Na ontslag kostte de trap op lopen echt moeite en aandacht. Vandaag kon ik zelfs twee treden tegelijk nemen. Ik probeerde drie, dat werd link. De kindjes met de fiets naar school brengen is een leuke gewoonte geworden. Daarna naar de gym. Nog wat inkoopjes bij de groenteboer en apotheker en naar huis. Thuis ligt nog veel (papier)werk. De vele vele kaartjes ga ik binnenkort tegen een grote muur ophangen. Nog steeds ontvang ik elke dag jullie mooie kaartjes met sterktewensen en medeleven. Ook hier in het blog. Ook op straat. Bedankt allemaal, het geeft enorm veel energie en moed. Dankjewel. Vandaag is mijn oma Gertrude en vriend Herman op bezoek geweest. Toen kreeg ik een dipje en moest ik even in de lommer mijn oogjes dichtdoen. Ik slaap 's nachts maar een vijftal uurtjes, dus moet ik die overdag bijhalen. Angela en ik maakten samen het eten. Geraspte worteltjes, bloemkool in bechamel, patatjes uit de oven en een kippenbrochette. Goe gegeten.
Vandaag ben ik nog even opgenomen. Chemo Chris, voor de laatste keer. Gelukkig. Mijn vingertoppen zijn sinds een twee weken wat verdoofd en dat komt door deze chemo. Het typen op de laptop is alsof je met wollen handschoentjes zit te tikken. Best vervelend. Of dit nog zou verdwijnen wou de specialiste niet kwijt... De verpleegsters van het daghospitaal waren supervriendelijk en behulpzaam. Alles ging vlot. Om 8u30 binnen, bloed checken, de dokter was er meteen. Ze overliep de planning. Ik kreeg iets tegen misselijkheid, daarna kwam de chemo en op de middag nog 2 zakjes plasma. De diabetesverpleegkundige en de endocrinoloog kwamen me materiaal en uitleg geven over suikerziekte. Tegen half twee werd de Hickmanncatheder die ik draag nog een keer verzorgd en ik was klaar voor ontslag. Ondertussen hadden Angela en de kindjes iets in het cafetaria gegeten. Alles paste als een puzzel in elkaar. We reden samen naar huis. In de namiddag rustten we wat uit in onze tuin. Met een zacht zuchtje wind rond de benen doen we een hazenslaapje in onze ligstoel . Heerlijk ontspannend, terwijl de helft van de bevolking zich uit de naad werkt... De suikerziekte raakt al beter onder controle. Morgen mag ik de insuline laten. Ik moet wel nog wat meten en me aan het dieet houden. Vooral dat laatste gaat me hard af. En ik beken: Vanavond heb ik droge nachos, popcorn en koekjes gegeten. Weliswaar tijdens een partijtje schaken met Gert. Ik heb mijn verlies moeten wegeten. Zo dadelijk, voor het slapen, meet ik de suikspiegel. Ik vrees dat dit resultaat niet om over naar huis te schrijven zal zijn en dus ook niet voor in dit blog.
Elke dag maak je wel iets mee. Vandaag gingen de kleuters van het derde klasje voor de eerste keer naar zwembad "De Keiheuvel". In normale omstandigheden zou ik nooit kunnen gaan zien. Vandaag dus wel. Het is of ik met vakantie ben. Zonder verplichtingen kan ik naar het kleuterzwemmen kijken en ongedwongen kletsen met Angela en enkele mama's en oma's. Gewoon zalig ontspannend. Lucía vond het zwemmen geweldig. Klein maar dapper spletsend in het frisse water. Nu Lucía haar portie sport had gehad, was het mijn beurt. We reden naar de kinesist om een trainingsschema op te stellen. Bauke en Jan legden me het trainingsparcours uit. Ik kon niet wachten. Niet wachten om te beginnen. Niet wachten om het lichaam te laten herstellen van al die chemo. Zo heb ik mezelf een doel vooropgesteld. Opnieuw sterk zijn om in juli de tweede chemokuur aan te vatten. Angela heeft deze foto van me genomen. "Zie ik er niet hemels uit?" Ik heb het moeilijk om mezelf te herkennen. Ik heb al heel wat leuke complimentjes ( van vrouwen) gekregen en denk er sterk over na om dat haar later kort te houden... Vanochtend en vanmiddag waren de suikerwaardes beter. Ik spuit nu voldoende insuline om goed te kunnen eten en trainen. Twee eieren in de pan en 3 crêpkes spek. Ik denk dat ik dat morgen opnieuw ga eten. "Stevig ontbijten," ik promoot het al jaren. Ik loop nu steeds met wat suiker op zak, voor in het geval de suiker plots zou zakken. Je moet weten dat ik nog maar 4 dagen insuline inspuit. Morgen is de laatste dag met cortisonepilletjes, dus die gaan mijn hormoonspiegels met rust laten. Dan kan de suikerziekte snel verdwenen zijn. Althans hoop ik dat. Na de middag reden Angela en ik naar Antwerpen. In de wagen viel ik in een diepe slaap tot mijn echtgenote me bruusk wekte. "Zeg, hoe moeten we nu rijden?" Met een verdwaasde kop keek ik naar de routenavigator. "Euh, volg de weg maar gewoon." Tja, dat was dus niet goed gezien. We misten de afslag thv Wommelgem om "'t Stad" in te rijden en vervolgden onze route via de ring. De temperatuur ging zo omhoog. "Kalmte zal ons redden", ik heb het misschien wel tien keer gezegd op de volgende tien loodzware minuten door het Antwerps verkeer. Angela komt van Barcelona. Daar is, zoals in andere zuiderse steden, autorijden tot kunst verheven. In Antwerpen is autorijden tot sport gedegradeerd. Enfin, tien minuutjes te laat op de afspraak, niemand die daar kwaad om werd. Daar gelijkt Antwerpen dan weer wél op Barcelona. Twee uur op kantoor met uitzicht op het Museum Aan de Stroom. Schoon zicht. Voor we ons opnieuw in het verkeer waagden, dronken we nog een capuccino, nadenkend op wat ons te wachten staat. We voelen ons verbonden. Dit gaan we sámen aan. Hoe moeilijker het parcours, hoe groter de vechtlust en de wens om er voor te gaan. "We gaan ze allemaal een poepje laten ruiken."
Anaïs 10 jaar. Zo stond het gisteren op de taart. Vandaag nodigde ze een bende jonge 10-ers uit om dit samen met haar te vieren. Het werd met het weer een succes. De dreigende ochtendwolken losten op in een rustig voorjaarsnamiddag. Een straaltje zon en een briesje. Gisteren installeerden we een springkasteel van Kris, buurman van Bram, mijn broer. Connecties komen altijd goed van pas... Je weet wel: "via via." Dat kasteel bleek toch een voltreffer. De trampoline en de schommel hielpen ook nog en verder heeft dat jong volk elkáár nodig om zich te amuseren. Zo geschiedde het. Geen ongelukken, blije gezichten op een vrije schooldag. We maakten de obligate curryworst met frietjes, mayonaise en ketchup. Nog wat snoepjes achteraf... Wanneer ik sommige kindjes zag eten, dacht ik: "Die heeft vanavond buikpijn." Ik proefde ook een frietje en frikandel. De suikerspiegel begint onder controle te komen. Vanochtend 137, daarna nog drie maal in de 200. Het kan nog beter, maar ik merk toch verbetering. Op dit moment krijg ik zo een goesting in een stukje van Angela's cake en een tasje thee... Even geduld a.u.b. ... Ziezo de inwendige mens is versterkt, zij het met een verminderd smaakvermogen. Na het avondeten ging het kaarske even uit. Ik viel in een diepe slaap op de canapé, tot plots de deurbel ging. Paul en Jacqueline brachten een lederen canapé met twee lederen fauteuils. Zij waren hem graag kwijt, en wij waren hem graag rijk. Bedankt Paul en Jacky. Ondertussen ziet u het late uur. Ik ga dus maar beter naar bed.
Zondagochtend 9u00, stralend blauwe hemel. Ik zit hier met zonnebril en petje op de tennis-GT bij Johan en Godelieve in het zonneke terwijl onze kindjes met lerares Veronique tennissen.
Gisteren Gisteren zijn we vermoeid in bed gestapt en schoot het bloggen over. Nochtans was het een bewogen dag. Mijn zicht was troebel, het gewicht bleef maar zakken. Ik stond in de douche zwakjes op de benen en vroeg me af, "Wat is er aan de hand?" "Zo veel eten en vermageren?" Ik zocht een suikermetertje (glucometer). 191. Dit was te veel. Gezonde mensen hebben nuchter 100 of minder. Lap het moest er van komen. 4 weken prednisolone 120 mg heeft de suikerziekte opgewekt. "Wat nu?" "Pillekes?" "Spuiten?" 's Middags 254. Dit verklaart ook waarom ik blijf afvallen. Je plast letterlijk al die calorieën uit. De urine is zoeter dan cola... Wat doe je dan op zaterdag? Je belt de huisarts van wacht. Dr Ans Mentens was van dienst en die heeft mij goed geholpen. Om me wat te beschermen tegen zelfbehandeling ontving ze me in haar consultatieruimte, onderzocht me goed en won nog wat specialistisch advies in. Ze gaf me meteen een setje insulinespuiten mee, nog even naar de apotheker van dienst voor naaldjes en ik kon aan de slag. Ik heb me voor genomen op de voeding te letten. Adios, "Häagen-Dazs Dulce de Leche". Geen kilo patatten meer. Geen hele braadkip. Diabetesdieet, min of meer. Ik moet aansterken om die knoken terug te bedekken met spieren. 's Avonds 371. Tijd voor 8E insuline. Om 23 was ons kaarsje uit en kropen we in bed. Dromend van die suikernonkel die ik nu geworden ben...
Vandaag Vanochtend niet meer afgevallen 74,1kg. Het bloedprikken lukt goed. Zonder verpinken dat naaldje in de vinger, druppeltje op de teststrip en meten. 225 mg/dl. Oké, we blijven bezig, dit probleem is nog niet opgelost. 10E insuline. Ik moet zeggen, '"Wanneer het moet, dan kan alles." Het kost soms maanden, jaren iemand te overtuigen zich met insuline te laten behandelen. Die knop omdraaien! Je gezondheid is te belangrijk om ze maar voor de helft waar te nemen. Zondagochtend zacht gekookt eitje, croissants, pistoletjes van de warme bakker. Omkleden en naar de tennis. Ondertussen poetst Angela het huis om morgen een kleine bende van 15 tieners op te vangen. In zeven haasten met de gekende zenuwen en tijdsdruk, rijden we naar het schoolfeest. Nina stond tussen haar vriendinnnen met haar standje op de rommelmarkt. Lucía danste met de kleuters. Op het schoolfeest had ik heel wat leuke babbels. Je merkt dat aangenaam weer, iedereen goed doet. Terug thuis een stukje aardbeienverjaardagstaart en een tasje thee. En plots stond een heel team: dr Kathleen, buurvrouw Els en haar zoontje mijn tuin uit te wieden! Hoe het ene medelijden aanstekelijk werkt op het andere! Dankjewel, groene engeltjes. Als avondeten een pizza met 16E insuline, benieuwd hoe mijn suiker om half elf zal staan... Ik wens dat jullie ook zo genoten hebben van het WE, zoals ik. Een nieuwe week mag beginnen. Sterkte allemaal.
. Ik frutselde en knutselde nog aan een computer en voor ik het goed en wel doorhad, was het eerste ochtendlijke uur gepasseerd. Bedtijd!
