1 mei 2018; nog 25 dagen

(relaas van de voorbije wintermaanden)

Ik heb de afgelopen twee weken in “droefheid” beleefd.

Na de Cape Pioneer Trek in oktober heb ik in 2017 weinig, om niet te zeggen haast niet meer gefietst. En daar zijn drie redenen voor;

-Daags na mijn crash ben ik met Geja (die de schoenlepel moest gebruiken om mijn door de crash “gebroken” lijf in de auto te krijgen) naar Kaapstad gereden, waar we de volgende dag 2 Harley’s gereserveerd hadden om kriskras door “die scone ZudAfrikanerland” te brommeren. Hoe ik op die Harley geraakt ben en daarmee vertrokken ben doet er hier niet toe, maar geloof me als ik zeg dat het hilarisch was. Wat vroeg u? Veilig en verantwoord.......Ander onderwerp.

-Bij onze thuiskomst stond er een kleine medische ingreep op het programma. Tussen mijn benen was de laatste maanden een bijwijlen ambetant gezwel ontstaan……..in het rennersjargon “een derde bal”. Die ingreep is gelukt en sindsdien ben ik officieel 1/3 minder klootzak.

-Omdat ik dan toch enkele weken niet kon fietsen, en al enkele jaren rondloop met een bijwijlen fors gezwollen en daardoor opspelende bakerscyste in mijn rechter knieholte, heb ik deze begin december ook laten verwijderen. Ook deze ingreep is goed verlopen, en zo ben ik op 1 januari terug met sportieve bedoelingen beginnen fietsen, na twee zeer rustige vooral herstellende maanden. In april 2018 stond immers de formidabele JoBerg2c voor het derde jaar op rij op mijn programma.

Eind januari had ik al meer dan 1500 km “op de teller” staan, een combinatie van koersfiets en mountainbike, maar haast allemaal beton- en asfaltkilometers.

En dat is dus niet doorgegaan. Begin april heb ik noodgedwongen de JoBerg2c moeten schrappen vanwege mijn Parkinson-probleem. Ik heb de afgelopen dagen “met tranen in de ogen” naar de filmpjes en foto’s gekeken van de net verreden negende editie. 

Want de hele maand februari ben ik ziek geweest, eerst een griep-attack, aansluitend een 3 weken durende antibioticakuur vanwege een vreemde bacterie in mijn lijf, gevolgd door een forse aanval van diarree. Meer dan 4 kilo lichaamsgewicht door de wc gespoeld gedurende 1 weekend. Dit samen met de twee gehele operatie-verdovingen in de laatste maanden van 2017 + mijn Parkinson-ellende. De som van deze dingen hebben een impact gehad op mijn lijf.

Of het daaraan te wijten is weet ik niet maar sinds die februari-maand heb ik echt last van de Parkinson. Er zijn nog weinig dingen die ik vlot kan. Maar goed, het is niet anders. En dat is de reden waarom ik de dagen aftel. Tot 25 mei, D-Day, dag van de Grote Operatie aan en in mijn hersenpan. Het kan niet rap genoeg 25 mei zijn.

Ik hoop dat de dokters specialisten, neurologen en neurochirurgen gelijk hebben en dat ik op 26 mei het gevoel heb 10 jaar terug in de tijd getoverd te zijn, enfin wat de Parkinson betreft toch. Jammer dat dat niet voor het hele lijf kan.

Na de revalidatie, die waarschijnlijk wel een tijdje zal duren, geraak ik misschien klaar voor mijn volgende uitdaging(en). In oktober de Crocodile Trophy (voor de 2^e keer), in februari 2019 de Transcape (Zuid-Afrika), en natuurlijk daaropvolgend in april de JoBerg2c (voor de derde keer).

Ik ga ervan uit dat de dokters “hunne stiel” kennen en kijk uit naar het volgend verslag dat ik hier kan plaatsen, dat van de Crocodile Trophy dit jaar!!!

01-05-2018 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Cape Pioneer Trek 2017

7 dagen - 550km – 10500htm

Flashback november 2016 (zie blog the sequel……….2 jaar later, laatste alinea).

Ik schreef toen over mijn Crocodile Trophy beleving “de historische woorden”; ……. mijne kopman, Mr Parkinson, zal straf uit de hoek moeten komen wil hij mij thuishouden van de Crocodile Trophy in 2017.

Dat is dus gebeurd. Nadat ik in het voorjaar de JoBerg2c heb gereden ben ik tot het besef gekomen dat het vanwege mijn Parkinson-probleem alweer wat moeilijker functioneren en fietsen is dan vorig jaar in november. Ook had ik het plan opgevat om een week na de Crocodile 2017 te starten in de Himalaya Bike Challenge. Dat vond ik nog eens een pittige uitdaging.

Maar dat is dus niet doorgegaan om bovenvernoemde reden. Ik val meer en sneller stil (off-toestand), zeer sterk merkbaar als ik fiets. Om dit stilvallen tegen te gaan en toch enigszins nog wat te functioneren moet ik sinds mei alweer meer en zwaardere medicijnen slikken. Daardoor heb ik meer last van medicinale bijwerkingen zoals, oncontroleerbare bewegingen, sufheid, krampen en stijfheid, zeer sterk verstoord slaappatroon (s’nachts), slaperigheid (overdag) en zo kan ik nog wel wat doorgaan. Tijdens het fietsen klik ik daardoor af en toe  uit mijn klikpedalen, wat me al wat tuimelpartijen heeft bezorgd. En bij het stoppen geraak ik soms niet op tijd uit mijn klikpedalen, en lig ik ook daardoor af en toe tegen de grond. Of ik begin plots als een plank zo stijf op mijn fiets te zitten, te knijpen in mijn stuur, mijn ene been duwt vooruit, en het andere probeert dat tegen te houden. Ook hier is de lijst bijwerkingen tijdens het fietsen langer, maar als ik wil fietsen, moet ik deze bijwerkingen erbij nemen. Of kiezen tussen de pest en de cholera, zoals mijn neurologe dat mooi zegt.

Eigenlijk zou ik nog zwaardere medicijnen moeten nemen , om al die bijwerkingen te vermijden, maar dan loop ik de hele dag versuft rond. Om dat te vermijden en het medicijngebruik fors te verminderen en mogelijk (voor een niet vooraf te bepalen periode) helemaal weg te laten, heeft mijn neurologe het voorstel geopperd om een DBS (Deep Brain Stimulation)- operatie te laten uitvoeren in het UZ-Leuven.

Ik was onmiddelijk bereid om de talloze onderzoeken en testen te ondergaan om te zien of ik hiervoor in aanmerking kon komen. Het resultaat was positief, lang geleden dat ik nog eens een goed rapport mee naar huis mocht nemen, met een diploma dat ik tenminste  nog een brein heb dat werkt. Wie kan dat nog zeggen?  Ik sta dus op de lijst om twee antennekes in mijn hoofd te laten boren, een batterij in mijn borstkas te laten planten, en de afstandsbediening in de pollen van mijn Hollandse milf Geja te geven. Zodoende kan ze mij laten afwassen, poetsen, strijken…….. neen, even serieus, meer informatie hierover vind je op volgende link ;  

https://www.uzleuven.be/sites/default/files/Diepe%20hersenstimulatie%20bij%20de%20ziekte%20van%20Parkinson.pdf

Ondanks het feit dat deze operatie niet vaak wordt uitgevoerd is de datum voor deze ingreep vastgesteld op 25 mei 2018. Heel waarschijnlijk duurt het zolang voor er een Poolse bezetter vrij is om de twee boorgaten in mijn schedel dicht te plamuren.

Tot zover mijn huidige Parkinson toestand.

Geen Crocodile Trophy en Himalaya BC (dit jaar) dus, ik heb me dan maar tevreden gesteld om dan “maar” de Cape Pioneer Trek in Zuid Afrika te rijden. Kort na mijn inschrijving kreeg ik contact met een mtbiker uit de buurt , de Kristof, die ook deze 7-daagse ging rijden.

De eerste kennismaking met dit “manneke”, was enkele dagen na mijn terugkeer van de JoBerg2c op de ToerTocht, aan de inschrijving in Overijse en dat ging zo;

Hallo, ik ben de Kristof, hallo ik ben de Jan.

Kristof; Goesting om met ons mee deze TT te rijden (Hij is lid van de mtbclub MTBHa8, en was daar met nog enkele leden).

Ikke; Jazeker, als ik mag , graag.

Kristof; Dan zijn we weg. En we vertrokken, bergaf en na 200 meter scherpe bocht linksaf.

PATS!!!! En daar lag de Kristof, plat “oep zijn bakkes”. Ik dacht : Amai das weer ne nette die ik heb leren kennen…… maar ik gaf hem toch nog een tweede kans. Dik 100 km verder besloot ik om voor de eerste keer sinds ik mtbike, ook lid te worden van deze club. En ondanks de bijzondere manier van kennismaken heb ik tot op heden daar nog geen seconde spijt van gehad. Info, zie de website; www.mtbHa8.be

In tussentijd heb ik de Kristof, “Krikke” voor de vrienden (37 jaar, een schriel venteke, droog aan de haak 60 kg, anderhalve meter “groot” en rijdend op een S Works “kinderfietske”), leren kennen als een kadee met fameus wat kracht in zijn korte poten. Iemand die maar al te graag plezier maakt, niet zal nalaten om een practical joke uit te halen, en ook tegen een weerbots kan, kortom een bijzonder toffe kerel. Ook één van de hardwerkende krachten, initiatiefnemer en organisator allerlei van mtbHa8.

03-11-2017 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

De Cape Pioneer Trek 2017

Het minste dat je van de heren organisatoren kan zeggen is dat ze blijkbaar een hekel hebben om te communiceren. De website van 2017 hangt met haken en ogen aan elkaar hangt en is verwarrend. Het is niet makkelijk om je hele pakket (tenten, massage, transport, service etc) samen te stellen. Eens je je daardoor hebt geworsteld blijf je met de vraag zitten of alles wel correct is zoals jezelf wenst. Vragen daarover worden niet of nauwelijks beantwoord.

Ook staat er op hun website op de ene pagina dat het tentendorp aan de start in Mosselbaai beschikbaar is vanaf zaterdag, daags voor de start zondag. Een pagina verder staat er te lezen vanaf zondag na de finish van de eerste rit. Ook hier wordt niet echt een duidelijk antwoord over gegeven en de verwarring blijft, want de site wordt ook niet aangepast. Soms vroeg ik (ook Kristof) me af of die koers wel zou doorgaan. De enige berichtgeving die we ontvangen van het eventbureau Dryland zijn steeds uitnodigingen om in te schrijven voor andere wedstrijden in Zuid Afrika die zij organiseren. Dit kan echt stukken beter, maar het is niet anders.

Na de lange vlucht komen we donderdagmiddag toe in Cape Town en moeten we nog 400 km met een huurauto naar Mosselbaai. Het ophalen van een huurauto (al betaald en geboekt voorafgaand via het internet), neemt aardig wat tijd in beslag. Rekenen is niet de sterke kant van de man met andere huidskleur achter de balie, maar ook de manager die ter hulp komt is net het telraam ontsnapt, want zijn berekeningen met rekenmachiene en op pc kloppen nog minder. Maar de zwarte Zuidafrikaanse medemens blijft vriendelijk, blijft zijn witte tanden bloot lachen na de zoveelste foute berekening, en na veel yes yes en ok ok komt een uurtje later alles in orde. Welkom in Zuid Afrika waar het leven veel trager gaat, maar is dat erg?

Kristof is niet echt avontuurlijk aangelegd, en heeft al maanden op voorhand heel zijn fiets- en reisavontuur geboekt, tot op de minuut is met zijn slimme telefoon alles geregeld. Twee dagen voor afreis maakt hij zich zorgen dat hij de 400km lange route naar de start niet in één dag kan maken, en boekt hij nog een kamer halverwege. Ik en Geja doen dat niet omdat we tijd zat hebben die dag, en moest het toch niet lukken we wel een hotel vinden onderweg. Uiteindelijk blijven we samen en komen we in het donker rond 19.00 uur toe in ons hotel “The Point Hotel”, dat zichzelf omschrijft als het hotel ter wereld het dichtst bij de oceaan gelegen. Onze kamers hebben 100% “ocean-vieuw”, en als we s’anderendaags onze gordijnen open trekken is het uitzicht adembenemend. Geen letter overdreven in de hotelomschrijving, we staan bijna met onze voeten in de oceaan, ware het niet dat we op de tweede verdieping sliepen. Als we ons schuifraam opendoen en op het balkon staan voel je de druppels van het beukende en schuimende water zo in je gezicht kletsen. Het is prachtig. En hier slapen we dan drie keer.

Na het heerlijke ontbijt gaan we onze fietsen monteren, om nadien een 20 km los te rijden. Mijn twee vederlichte Magura remschijven staan helemaal krom, en na raadpleging van de slimme Kristof-telefoon besluiten we naar de beste fietswinkel van Mosselbaai te rijden in de hoop dat ik daar nieuwe remschijven vind. Eén ding wordt onmiddellijk duidelijk wanneer we vertrokken zijn, wind wind en wind die ongenadig beukt. Als dat ook zo tijdens de koers is, is het stoempen . Op weg naar de fietsenzaak stel ik ook vast dat er een schroef van mijn pedaal helemaal losstaat, en op onze tools staat alles, behalve………juist!

We komen toe in de winkel en worden onthaald door een mechanieker-madam die onmiddellijk uit haar overall de juiste schroevendraaier haalt en mijn losgekomen pedaalschroef vastdraait. Binnen in de winkel is het een zooitje, het is eerder een museum met allemaal 2-hands fietsen, overal staan en hangen oude stalen verroeste fietsen en kaders aan de muur en het plafond. De werkplaats is één vettig boeltje en rommelig tot en met. De eerste woorden van de “Krikke” zijn; “Das ie moar niks, leutte gij een madam aan uwe velo sleutelen”? Terwijl hij deze gevleugelde woorden eruit flapt komt er nog een zwarte medemens uit de vettige werkplaats gekropen, even vettig en ook mecanieker.

Ik leg aan de vriendelijke vetvrije winkeldame op leeftijd uit dat ik op zoek ben naar twee remschijven, waarna zij, de vettige zwarte mecanieker, en ook de vettige blanke madam-mecanieker tussen alle rommel op zoek gaan, en even later halen ze uit de rommel twee spiksplinternieuwe remschijven, en dan nog verstevigde zelfs! Ik vraag of ze tijd hebben om die te monteren en negeer de Krikke die zijn gevleugelde woorden nog eens herhaalt , maar ook “zwette” eraan toevoegt, en een kwartier later draaien mijn wielen als nooit voorheen, zonder tegen mijn kaarsrechte remschijven te wrijven.

In die 15 minuten is het een komen en gaan in de winkel, en gaat de Kristof vruchteloos op zoek naar Hope remblokjes, want zenuwachtig als hij soms is vertrouwt hij plots zijn rempads niet meer. Ik koop nog drie 25 gram co2-bommetjes, en twee reservebinnenbanden. Mijn rekening, inclusief de 2 remschijven en de montage 450 Rand of nog geen 30 euro. Ik probeer de “Krikke” uit te leggen dat je vaak beter af bent in een vettige rommelige workshop dan in een werkplaats waar alles netjes blinkt en glanst. Maar dat staat niet in zijn slimme telefoon, dus begrijpt hij dat niet.

In de namiddag gaan we Kristof zijn huurwagen afzetten in Oudtshoorn aan de aankomstplaats van deze 7-daagse race, 100 km dieper het land in. Als we afkomen rijden we via George (aankomstplaats dag 3 en 4) waar een Specialized dealer te vinden is, in de hoop dat hij de Hope rempads heeft voor Kristofs bike. Een lekker stuk taart en koffie in Oudtshoorn beslissen daar anders over. Te laat om nog naar George te rijden, dat doen we zaterdagmorgen dan maar.

De volgende morgen rijdt chauffeur van dienst Geja met ons naar George naar de Specialized dealer. Het contrast met “mijn vettige fietswinkel” daags voordien met deze nette, blinkende concept store van Specialized kan niet groter zijn. De “Krikke” zijn smile op zijn gezicht is niet weg te krijgen. Ik denk zelfs dat zijne slimme telefoon meelacht. Ook ik kan hier wel een tijdje in rondwandelen. Kristof vindt zijn setje rempads die haast evenveel kosten als mijn rekening gisteren. Maar het paniekmannetje is weer even rustig nu hij zijn pads heeft. We maken een leuke babbel met de mecanieker die niet veel om handen heeft, zijn werkplaats is kraaknet en blinkt even hard als de hele winkel. De hele tijd komt er ook geen mens in de winkel. Ook dit contrast is bijzonder groot met het vettige winkeltje in Mosselbaai.

Na de lunch gaan we naar het tentendorp voor registratie en het rugnummer etc. Daar aangekomen blijken de tenten nu toch wel beschikbaar te zijn, maar zonder ontbijt zondagmorgen. Heren organisatoren van Dryland, dit zijn toch fameuze minpunten, hopelijk betert het de volgende dagen. Maar wij slapen die zaterdagnacht nog in onze kamer met 100% ocean-vieuw. De registratie gaat vlotjes en we gaan onze “luxetenten” eens bekijken. We zijn zeer blij dat we deze meerkost betalen want de gewone tentjes zijn bijzonder klein. De “Krikke” loopt daar nog wel in verloren, maar mijn milf , de haast twee meterlange Geja kan daar nooit in. Leve de luxetent!

Op het moment dat we vertrekken kom ik een oude bekende Hollander tegen. Mark Vennix die ik leren kennen heb als steengoede mtbiker in de Crocodile Trophy vorig jaar. Superkerel, het weerzien is hartelijk en ik stel Kristof en Geja voor. Mark stelt zijn maat Stijn voor, supporter, verzorger, stand up comedian, en vooral cameraman die Marks prestaties en hun daaropvolgende reis door Zuid Afrika, in zeer leuke filmpjes gaat vastleggen voor hun reisblog.

http://markenstijn.reislogger.nl/

Het klikt onmiddellijk en zeg tegen Kristof “As ge dieje kunt volgen en voorbij rijdt stade oep’t podium”, waarbij Mark ontkennend lacht (hij lacht altijd trouwens), maar nadien zal blijken dat dit geen loze woorden waren.

Mark weet ons nog te zeggen dat er 3 Belgen en 10 Nederlanders aan de start staan. Omdat Kristof nog weet heeft van twee startende Belgen vinden we dat raar. Later komen we nog twee andere Belgen tegen, dat zijn er dus al 6. Kristof neemt zijn smartding in zijn hand en begint te schuiven, en barst in lachen uit. Blijkt dat Mark en Stijn in de alfabetische deelnemers/landen lijst zijn gaan snuffelen. Belgie staat alfabetisch op drie en Nederland op plaats tien in de 19 landen die vertegenwoordigt zijn. Dat hebben de Hollanders wel enkele keren moeten horen die week , net als het woord “neger” dat Mark onbewust gebruikte tijdens een conversatie ipv zwarte medemens. Enfin, het was plezant toeven met die gasten, en ik kom hen hopelijk nog wel eens ergens tegen op de aardkloot.

Een tweede bekende die ik tegenkwam, ook uit dezelfde Crocodile was de Duitser Thomas die nadat hij mijn verhalen over de superkoers de JoBerg2c zich ook hiervoor had ingeschreven…………..hij had onthouden dat het in Zuid Afrika was, en niet de Cape Epic, dus was het de Cape Pioneer. Nadat ik hem al lachend had uitgelegd dat hij er toch enkele maanden en locaties naast zat en niet op de JoBerg2c ingeschreven was zei hij lachend “Dan mut ik das nextes jaare machen” (of zoiets).

Die zaterdagavond zijn Kristof, Geja en ik uit eten gegaan in het beste restaurant van Mosselbaai, aldus internetheld Kristof en zijn phone. En het was lekker, tot we de rekening kregen, bijna 900 Rand………of geen 60 euro totaal, 3 gangen en een lekkere fles wijn, ongelooflijk toch, maar duur naar Zuidafrikaanse norm.

Uiteindelijk start de koers dan toch!

Day 1 Mosselbaai – Mosselbaai 95 km / 1600 htm

Zondagmorgen 7.30 wordt in een druilerig Mosselbaai de wedstrijd op gang geschoten, want daar zijn we tenslotte voor naar hier gekomen. Enkele kms neutralisatie tot we buiten Mosselbaai zijn, en dan wordt de meute van 300 deelnemers losgelaten en gaat het onmiddellijk bergop. Ondertussen is het gestopt met regenen maar de wind steekt sterk op en het gaat alsmaar harder waaien. Het hele peleton scheurt helemaal uiteen en onmiddellijk begint voor mij mijn lijdensweg. Ik word door velen voorbijgereden en geraak verzeilt in de achterste gelederen. Kristof en Mark zie ik allang niet meer. Naargelang de kms vorderen op de vooral brede rotserige gravelwegen door parken begin ik in mijn ritme te komen, en na 15 km begin ik volgens mijn gekend procédé mensen in te halen. Dit zal de rest van de etappe zo zijn, ik rij van groepje naar groepje alhoewel het soms lang kan duren eer ik terug iemand voor me zie rijden. Aan de eerste bevoorrading onderweg stop ik even om met Geja 5 minuutjes te babbelen en te vragen waar de twee helden zitten. Kristof en  Mark zijn echt goed bezig en rijden ver voor me uit.

Halverwege de rit krijgen we een leuk stuk singletrack doorheen een droge rivier, onmiddellijk gevolgd door bevoorrading twee. Mark en Kristof rijden dan een half uur voor me uit. Het laatste derde deel is eerder saai. Op een 7-tal km gaan we terug de geasfalteerde wegen opzoeken en razen we vanwege een fameuze afdaling Mosselbaai binnen. Mijn top in deze afdaling tegen de beukende wind in bedraagt 78 km/uur. Ik haal nog enkele leeftijdsgenoten in en eindig op plaats 66 algemeen, 22^ste in de categorie solo mannen (leeftijd tussen 16 en 88 jaar), en verlies een slordige 40 minuten op de twee snotneuzen van 37, Kristof komt binnen op 30 algemeen/ 7^e solo man. Mark 26 alg/ 6^e solo man. Maar ik heb wel de hoogste topsnelheid in de laatste afdaling. Het was een plezant ritje over af en toe toch wel saaie stukken. Douchen, samen middageten, massage en avondeten, verder is er die dag weinig te beleven. De meerderheid van de deelnemers komen echt om te koersen en blijven de hele namiddag in hun tent liggen.

Blooper van de dag is toch het maatje van de Mark Stijn, die met reservemateriaal , proviand en drinkbussen naar de bevoorradingspunt rijdt waar de koers enkele dagen later passeert. Zenuwen zeker.

Bijlagen:
IMG_0822.MOV (8 MB)   

Day2 Mosselbaai – Mosselbaai 70km / 1450 htm

Kristof en ik hebben als extra service een dagelijks check up en onderhoudspakket voor onze fietsen aangekocht, zodat we daar niet bezig moeten mee zijn. Elke dag wordt de bike grondig gereinigd, gesmeerd en nagekeken. ’s Morgens kunnen we dan onze propere mtbike ophalen, en daar check ik alle dagen mijn bandendruk.

Het zenuwachtige paniekmannetje in kleine “Krikke” vergeet dit, en aan zijn tent aangekomen, gaat hij zijn banden oppompen met een handpompje. Hij heeft nog 15 minuten tot de start en begint te pompen. Ik was er jammer genoeg niet bij want ik was nog steeds bij de mecaniekerstent, maar ik zou geld willen geven om het moment mee te maken toen de “Krikke” in al zijn geweldigheid zijn ventiel in 2 brak. Dieje moet nogal gevloekt en gesakkerd hebben, en met zijn kleine zevenmijlslaarzen lopend terug naar de mecanic-stand om rap rap nog een nieuw ventiel te laten steken, zijn band op te pompen om toch maar tijdig aan de start te geraken. Dit wordt mij met tranen in de ogen verteld door de drie Hollanders Mark, Stijn en Geja. En ik was daar niet bij……….dju toch!!! De mecaniciens panikeren veel minder en de “Krikke” al wat minder “Krikkig” komt  mooi op tijd voor de start gegeven wordt.

Net als de eerste dag vertrekken onder neutralisatie, maar na één km gaat de vlag naar beneden en gaat het bijzonder steil trapsgewijs bergop tot het hoogste punt van Mosselbaai centrum. Sommige stukken gaan over enkele tientallen meters aan stijgingspercentages van 25% en meer. Bovengekomen hebben we al meer dan 300 htm en ligt het peleton natuurlijk volledig uit elkaar, er is ook alweer die beukende wind. De rest van deze etappe is min of meer een kopie van de eerste, qua parcours, en qua verloop. Alleen gaat er een deelnemer vlak voor mij op een nogal domme manier overkop en raak ik met mijn linkerknie zijn pedaal, en dat was toch even slikken en vloeken vanwege de pijn.

De laatste 7 km zijn exact hetzelfde als gisteren, inclusief de steile afdaling, maar deze keer met de wind in de rug. Ik kan het niet laten en mijn topsnelheid gaat naar 88,02km/uur. Op alle kruispunten staan politieagenten, maar het is toch spannend om beneden op tijd te stoppen voor de auto’s die op de weg staan. Ook vandaag win ik de trofee “gek van de dag” vanwege de hoogste topsnelheid van ons drieen. Net als gisteren , en dat zal de hele koers zo zijn kom ik binnen algemeen tussen de 60^e en 65^e plaats, 20^e a 22^e solo man.

Mijn twee maten kennen ook hun vaste stek. Mark eindigt steevast tussen 15 en 20 algemeen, 3^e of 4^e solo, Kristof steevast enkele minuten later tussen 17 en 22 algemeen, 4^e of 5^e solo. Ik verlies gemiddeld 10 minuten per wedstrijduur op hen, maar daar kan ik mee leven, ik moet wel.

Ook in deze tweede etappe is er weer een rol voor Stijn weggelegd op het bevoorradingspunt. Hij heeft Marks reservewielen mee, en nadat hij vandaag Marks drinkpullen heeft aangegeven, spurt hij naar zijn wagen om op tijd te zijn aan de volgende bevoorrading. Daar aangekomen stelt hij ontzet vast dat hij het 2000€ kostende wielset van Mark vergeten is op het eerste punt ergens langs de kant van de weg. Het zweet breekt hem uit, en als zijn job gedaan is rijdt hij terug, maar dat punt is allang opgeruimd en geen wielen meer te zien. Hoe moet hij dat aan Mark uitleggen. Op het tentenkamp aangekomen gaat hij naar het race-office en kan hij een gat in de lucht springen. Een brave mens heeft die wielen zien liggen en binnengebracht. En blij dat Stijntje was.

Die dag leren we nog twee Belgen kennen. Een (domme) nuchtere hartspecialist uit Bonheiden , die amper 300 km op een mtbike heeft gezeten, 1 tot 2 keer per week op een koersfiets en dan hier komt meedoen. Hij gaat minstens één keer per dag tegen de grond vanwege totaal geen techniek. Hij zou de eerste moeten zijn om te weten dat dat niet gezond kan zijn, en geeft dat ook ruiterlijk toe. Zijn fietsclubmaat is een triestige plant, een brandweerman die we de hele week niet één keer zien lachen, zelfs niet glimlachen. Een zeurpiet die over van alles en nog wat zaagt en klaagt wanneer hij aanschuift aan de avondtafel. En dan hebben we nog Michel, een Belg die al 20 jaar in Zuid Afrika woont met zijn Belgische madam, en die ik in april in de JoBerg2c heb leren kennen. Toppunt is dat deze man vroeger in mijn huidige gemeente Kampenhout heeft gewoond. Net als de dokter is hij echter ook eerder een saaie grijze mus, maar fietsen kan hij wel. Onze grote tafel heeft dus een plezierige kant en een saaie kant, maar echt storend is het niet.

Na de podiumceremonie, de film en foto’s van de voorbije dag gaat iedereen godbetert om 8.00 uur slapen, en zit ik met Geja moederziel alleen in de grote eettent ons glas wijn te nuttigen. Een half uurtje later gaan we dan ook maar naar onze tent.

03-11-2017 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Day 3 Mosselbaai – George 95 km / 1900 htm

Afgelopen nacht heft het gestormd en bij de éénpersoonstenten is het een echt slagveld. Vele tenten zijn weggewaaid of hangen helemaal door. Onze luxetenten ondervinden geen hinder van de nog steeds beukende wind.

Start in de regen om 7.30 met gelukkig rugwind. Na de neutralisatie gaat het in een rotvaart naar de eerste bevoorrading. Ik zit in een peletonnetje en vlak voor de bevoorrading nemen we een haakse bocht van 90 graden waardoor de wind fors van opzij komt. Niemand stopt om te eten en te drinken, ik ook niet, bang om dan helemaal alleen tegen de wind te moeten vechten. In een flits zie ik Geja staan maar meer dan mijn hand opsteken en even glimlachen doe ik niet, ik wil bij deze groep blijven.

Ook vandaag is er niet veel te beleven op de voornamelijk brede gravelwegen. Na 40 km beland ik plots in mijn off-periode en moet ik de hele groep laten rijden. Ik sukkel verder en af en toe rijdt er mij eens iemand voorbij. Na een half uur sukkelen slaat de Parkinson modus weer af, kom ik weer ineens op snelheid, en mijn dagelijks inhaalrace begint weer. Ik haal renner per renner of kleine groepjes in van dat peleton dat van me is weggereden, en na 70 km zowat houdt dat op en duurt het lang vooraleer ik sporadisch nog iemand kan inhalen. Op een tiental km van de finish haal ik twee teams in, een Hollands Veteran-team (40 tot 49 jaar) en een Zuidafrikaans Master-team met groene shirts (50 tot 59 jaar, mijn categorie indien men ook in de Solo man leeftijdscategorieen had gemaakt).

Eén van die twee is een beer van een mens en heeft kracht over. ’s Anderendaags verneem ik dat deze beer vorig jaar de Pioneer heeft gewonnen en dit jaar derde was in de Cape Epic. En dat zegt alles over deze Powerman. Deze twee teams zal ik vanaf nu elke dag overrulen tijdens mijn dagelijks inhaalkoers na mijn ParkinGson-ellende. In het derde deel van deze rit komt er dan toch nog een fun-stuk na de vele kms brede bos-en gravelwegen. Hier rij ik van de vier anderen weg, maar de laatste vijf km kom ik weer in mijn blokkeerfase. Deze 5 km zijn slopend voor mij en ik doe alles om de vier anderen die enkele honderden meters achter mij rijden en gegangmaakt worden door Powerman voor te blijven. Ik voel ze naderen, en bij het binnendraaien van de aankomstarena is het zover. Toch blijf ik koelbloedig en behoud de binnenkant van de bocht waardoor ik Powerman een beetje in de tang zet, en dan beginnen 5 oude venten te spurten of hun leven ervan afhangt……….voor de 61^ste plaats!!! Ik win deze spurt, en sta te daveren op mijn benen achter de streep waar we met zijn vijven veel leute en plezier hebben over deze laatste kms. s’ Avonds bij het filmpje en foto’s van de dag is onze spurt één van de top-items.

Groot is mijn verbazing die dag dat het Hollands Veteran-team als tweede gehuldigd wordt, en het Zuidafrikaans Powerman team als derde Master-team General Classement op het podium mag. Ik rij dan ondanks mijn gezondheidsprobleem dan toch zo slecht niet. Ik sta 22^e in de Solo Man categorie. Kristof en Mark komen ook op hun plaats binnen.

03-11-2017 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Day 4 Tijdrit George-George 32 km / 700 htm

Mijn start wordt gefilmd door Stijn de Hollandse cameramaat van Mark. Als ik later die dag dat filmpje bekijk, vraag ik hem waarom hij dat vertraagd heeft opgenomen. Man, man, niet om aan te zien. Als ik nadien de start van Kristof, Marc en de elite teams zie weet ik echt niet waar te kruipen. Mijn start is te vergelijken met Comedy Capers maar dan ipv versneld echt vertraagd, belachelijk gewoon. Maar wel plezant. Het parcours van deze tijdrit was een stuk prettiger rijden dan de drie saaiere dagen voorheen. Pluim voor de organisatie is wel dat de hele week alles goed afgepijld is met meer dan genoeg waarschuwingen wanneer het parcours wat tricky wordt en als danger wordt omschreven. Goed gedaan!

Vandaag verlies ik wel enkele plaatsen en kom ik pas als 74^ste binnen, slechtste uitslag van de hele week. Maar morgen en overmorgen komen de beren- en survivalritten eraan, en dan weet ik dat ik mijn plaatsen wel terugneem.  De “Krikke” en Mark blijven hangen waar ze staan. Verder verloopt de dag zoals gewoonlijk, haast iedereen in zijn eigen tentje de rest van de dag, avondeten en om 20.00 gaat iedereen slapen.

Day 5 George – Oudtshoorn 95km / 1500 htm

Ondanks de neutralisatiestart ben ik vanwege het ParkinGson probleem onmiddellijk geparkeert en passeert haast iedereen mij tijdens deze neutralisatie van zo gauw we een heuveltje op moeten. Ik weet dat ik dit maar moet doorbijten, want de feitelijke start wordt  gegeven aan de voet van een zware bergpas. Het eerste uur is het alleen maar stevig klimmen op deze bloedmooie maar zware Montagu bergpas. Na ¾ van de klim ben ik haast allerlaatste , maar dan voel ik dat mijn motor aanslaat, en ik haal nog vele andere mtbikers in het laatste stuk bergpas. Bovengekomen is er weinig afdaling omdat we nu in het hoger bergachtige gedeelte van de streek vertoeven. Poweren maar en halverwege kom ik weer bij het groen shirtdragende Zuid Afrikaans team van Powerman, met steeds in zijn wiel zijn teammaat. Ik kom even op adem, maar na de tweede bevoorrading doe ik mijn deel van het kopwerk, afgewisseld met Powerman. Zijn teammaat blijft steeds in derde positie rijden. Wat later halen we het Hollands Masterteam dat eergisteren op de tweede plaats GC stond, en gisteren notabene de beste waren in de tijdrit bij de Veterans. Ze proberen aan te pikken maar moeten ons drie laten gaan. Anderen ondergaan hetzelfde lot. Eerlijkheidshalve geef ik toe dat Powerman langer op kop blijft rijden dan ik, en ik laat hen dan ook netjes voor mij over de finish rijden.

Ik kom weer op mijn stek binnen, 62^e daguitslag , maar win 2 plaatsen in de GC. Kristof (nu 5^e) en Mark (nu 4^e)  winnen elk een plaats bij de Solo’s. De rest van de dag was het zeer kalm en ook vandaag gaat iedereen na het altijd lekkere eten om 20.00 slapen. Geja en ik blijven alweer een half uurtje “plakken” in de lege eettent.

Bijlagen:
2017-10-19-VIDEO-00000006.mp4 (3 MB)   

Dag 6 Oudsthoorn – Oudtshoorn 100km / 2500 htm (Koninginne-etappe)

De dag waar iedereen het meest voor bevreesd is. Lang, vele hoogtemeters, wind en vooral de beklimming na 92 km van de Swartbergpas. De laatste 8 km moet er bijna 1000 hoogtemeters overwonnen worden. Vandaag kan je veel tijd winnen en veel tijd verliezen. We zullen zien wie het meest gedoseerd heeft de voorbije dagen.

Mijn start was weer dramatisch slecht en het duurde weer een dik halfuur vooraleer ik kon stampen op de pedalen en omwentelingen draaien. Ondertussen zat ik naar dagelijkse gewoonte heel alleen, en begon mijn eigenlijke koers daar.

Groepjes inhalen en achterlaten, groepjes inhalen en achter laten, solorijders inhalen en achterlaten, en na 70 km……. De Hollanders en Powerman!!! Ik haalde hen in, begroette hen en hoorde hen zeggen, daar is hij weer. En zoals gisteren deelde ik het kopwerk met Powerman. De Hollanders moesten er op een lange helling af, en ik moest krabben en harken om op die helling van 4 a 5% Powerman te volgen……….die notabene zijn teammaat ondertussen aan het duwen was. Ongelooflijke sterke pee. En dat deed hij telkens weer wanneer het niet te steil omhoog ging op de brede gravelwegen. Waar ik kon nam ik over van Powerman, maar in mijn achterhoofd zat ik te denken aan de laatste klim.

Net voor de klim was er de laatste bevoorrading waar Geja stond met een gelleke en mijn windjack om na de aankomst op de top met de mtbike terug naar dit punt te dalen. Ik mijn tijd nam om te eten en te drinken. Dat deden mijn Zuidafrikaanse kameraden niet en zo waren ze weer uit mijn gezichtsveld toen ik terug opstapte en aan de klim begon.

Ik had duidelijk nog kracht over en algauw passeerde ik Powerman en zijn teammaat die het duidelijk moeilijk had. Op deze hellingen kon Powerman zijn teammaat niet helpen. Ik reed nog verschillende mensen voorbij en tijdens mijn klim op 4 km van de top kwam ik Mark en wat later de “Krikke” tegen die allang over de finish waren en nu in daalmodus terug naar het laatste waterpunt reden. De “Krikke” stopt, stak zijn fiets in de hoogte om met luide stem te roepen "Allei Jakke, komaan, alles geive"!!!. Uiteindelijk rijd ik hijgend boven over de aankomstlijn, waar ik toch enkele minuten moest bekomen van de inspanningen. Terwijl ik naar mijn windjack op zoek was die Geja, in mijn camelbag had gestoken, genoot ik van het waanzinnige uitzicht. Ik ben in mijn camelbag gekropen, maar mijn windjack had ik niet mee. Zoals meestal zijn de vrouwen vooral in de weer voor andere venten, de broodwinner thuis......? Misverstand tussen twee mensen uit verschillende landen die een andere taal spreken zeker. Dan maar een stuk karton gezocht en als een Ikea-doos naar beneden. Dit was echt een mooie mountainbike parcours. Dat wordt ook door iedereen beaamt.

56^ste in de daguitslag maar ik win geen plaats in de GC alleen veel tijd. Kristof behoudt zijn ranking maar Mark staat opnieuw als derde op het podium die avond, en het ziet ernaar uit dat dat zo blijft met nog één korte etappe te gaan. Het is ook opvallend dat op alle podiums die avond veel Hollanders staan. Mijn wederhelft Geja vergeet weer dat ze op enkele weken na eigenlijk Belgische is en emigreert weer naar Holland, de overloopster. Veel leute aan de eettafel langs de plezante kant, zelfs de ietwat serieuzere kant van tafel lacht af en toe mee, behalve de brandweerman natuurlijk. De “Krikke” blijft ook plakken die avond, ipv van 20.00 uur blijft hij zitten tot 20.15 uur, het fuifbeest. Hij bestiert het zelfs om 2 glazen wijn te drinken.

Day 7 Oudtshoorn – Oudtshoorn 70 km / 1000 htm (Final stage)

Omdat de etappe kort is, is het te verwachten dat er onmiddellijk gas gegeven zou worden. Daarom had ik mijn eerste medicijn-inname van de dag om 5.30 uur bij het opstaan genomen en ipv om 9.30 mijn tweede, nam ik die bij de start om 7.30 uur. Of dat slecht of fout was, dat weet ik niet. Ik hoopte dat mijn off blokkering vanwege dopaminetekort zou uitblijven voor de eerstvolgende drie uur. En inderdaad kon ik van bij de start goed mee. Ik zat in de derde groep maar na de eerste beklimming lag alles uit elkaar. Ondanks mijn hoop om geen off-periode te hebben blokkeerde ik toch na 20 km, en was het weer traag verder bobbelen over rots en zandtracks. Regelmatig werd ik voorbij gereden, tot ik plots weer op mijn plaats zat ergens halverwege het pak, want de gaten tussen de rijders werden groter en groter.

Ik zie een hondertal meter voor mij uit een man fietsen in een rood t-shirt die mij een tijdje geleden gepasseerd is………………..

***“ Aan de bevoorrading is het prettig toeven, veel lekkers, en er wordt gelachen, het is de laatste etappe. Geja is daar ook, en de bevoorrading is op een geasfalteerde weg” ***

Kreunend kom ik overeind en zie een bikster in roze outfit en twee bebaarde bikers die  mij helpen rechtstaan. Mijn hoofd draait als een tol en barst van de hoofdpijn. Ik wil mijn fiets nemen, maar één van de mannen houdt mij tegen en zegt “You going nowhere, we have already phone’t de doctor. Ze vragen wie ik ben en waar ik zit, en daar antwoord ik correct op. En ik zeg hen ook dat we net de geasfalteerde bevoorrading achter de rug hebben.

Ze zeggen alledrie onmiddellijk dat er nog helemaal geen bevoorrading geweest is, dat die er binnen enkele kms aankomt. Vol ongeloof kijk ik hen aan, en ga op een rots zitten. Ik kijk eens goed rond en wij zijn op een haast vlakke, rechte zandweg zonder enig obstakel, enkel struikgewas langs de kant , één meter hoog. Ik herken ook de drie bikers, omdat ze steevast alle dagen als allerlaatste met veel achterstand binnenkomen. Het kan niet dat ik voorlaatste reed, das onmogelijk. Ondertussen neem ik mijn splinternieuwe Specialized Ambush helm af, en die is achteraan helemaal ingedeukt en gebarsten op 4 plaatsen. Zelf heb ik geen enkele verwonding buiten een kleine kras, en ook aan mijn fiets is niks te zien.

Wat is er in godsnaam gebeurd met mij?

Enkele minuten later stopt er een dokter in een Jeep, vraagt wat er is gebeurd, maar ik moet het antwoord schuldig blijven. De drie zeggen dat ze me bewusteloos hebben gevonden en dat ik wartaal uitkraamde. Heel mijn lijf, al mijn botten doen pijn en ik kan amper in de jeep stappen. Mijn koers is voorbij, 30 km voor de finish en ik word per wagen naar de aankomst gebracht. Elke put of rots dat onder de 4x4 wielen komt doet enorm pijn in mijn bekken. Mijn hoofdpijn is ondertussen verdwenen.

Wat is er in godsnaam mij overkomen, das het enige waaraan ik kan denken, ik weet niks.

Aangekomen heb ik hulp nodig om uit de wagen te geraken, ik ben geradbraakt. De dokter onderzoekt mij en legt mijn bekken in ijs en geeft mij pijnstillers. Ik kan amper stappen en zie in een flits de “Krikke” lopen, en roep op hem. Dolenthousiast en blij als een kind komt hij op me afgestapt; “ook al binnen”? Ik lach groen en zeg; “ja , met de ambulance”. Ik leg hem uit wat mij overkomen is en dat duurt niet lang, want ik herinner mij dus niks.

“Allee joeng, neeje , neeje , nu toch ni” zegt hij. Al wat bekomen zeg ik hem, beter nu dan in de eerste etappe. Op mijn vraag gaat hij op zoek naar Geja, die snel gevonden is.

Even later zie ik twee Belgen die ook meer achteraan in het peleton fietsen en die vragen hoe het is. Ik geef antwoord en stomverbaasd zeggen zei dat ze mij gepasseerd zijn terwijl ik recht naast mijn fiets aan de kant stond, en dat ik zei dat alles in orde was terwijl ik mijn helm vastklikte. Ik weet daar niks meer van. Even later de Belgische dokter die enkele minuten voor die twee andere Belgen reed (want ze hebben elkaar gezien op het eerste bevoorradingspunt). Die man heeft mij  dan weer niet gezien. En zo hoor ik gelijkaardige verhalen die dag. Velen hebben mij niet gezien en enkele wel. Waar ben ik geweest dan? Het lijkt erop dat ik meer dan een uur kwijt ben.

Wat is mij toch overkomen?

Ik doe mijn best om mij te douchen en aan te kleden, maar verrek van de pijn bij elke beweging dat ik maak. De “Krikke” neemt de honneurs van mijn fiets waar, en wat later zie en bedank ik de drie mensen die me opgeraapt hebben. Er gaan geruchten de ronde dat er iemand is aangereden tegen een zebra. Zou het?

Ik sta dus in de categorie D.N.F. (Did Not Finished), maar doe een diepe figuurlijke buiging voor Kristof die uiteindelijk op de 5^e plek is geeindigd in de GC Solo’s, en voor Mark die inderdaad in dezelfde categorie op het podium gaat, op plaats drie. Super gereden gasten!!

De verdere namiddag verloopt prettig en pijnlijk aan de Belgische/Hollandse tafel, maar het plezante overheerst, ondanks dat de brandweerman nog steeds niet glimlacht, laat staan lacht, hij blijft zeuren…

’s Avonds vieren we het gebeuren met een bijzonder lekker etentje , lekkere wijn in ons hotel met Geja, Kristof, Mark, Stijn en mezelf. We moeten tenslotte het premiegeld opdoen wat Mark heeft verdiend met zijn derde plaats. Omgerekend 100 euro, verminderd met 15% tax, en dan moet hij nog de internationale bankkosten betalen vermits het geld op zijn rekening wordt gestort. Hij zal moeten bijleggen, denk ik.

Dikke merci Geja voor de bijstand en het het gesleur met vanalles en nog wat tijdens deze koersweek.

Krikke, Mark en Stijn, proficiat en merci voor het gezelschap.

Dit was mijn Cape Pioneer Trek 2017 beleving. Een 8/10 is het zeker waard, ondanks dat ik het parcours wat naar de saaie kant vond. De communicatie van organisatoren naar deelnemers is ondermaats. Maar dat staat in schril contrast met de rest van het gebeuren. De route is zeer goed afgepijld, de bevoorradingen bieden alles wat je maar wil hebben, kleren worden voor een spotprijs (10Rand) gewassen. Het eten is bijzonder lekker, en er is genoeg variatie. De tentenkampen zeer verzorgd, en de bedden in onze luxetent worden zelfs dagelijks opgemaakt en zijn voorzien van kraakwitte lakens en donsdekens.

Een dikke week later ben ik zo goed als helemaal hersteld van mijn smak. En heb al veel nagedacht over dit voorval, waaruit deze theorie komt;

Ik heb op één of andere manier een aanrijding gehad op die rechte zandweg toen een zebra (of andere viervoeter) over het struikgewas sprong, en mij meenam waardoor ik met fiets en al achter het struikgewas ben beland, groggy. Daar heb ik dan een tijdje gelegen, waardoor diegenen die daar voorbij reden mij niet zagen liggen. Ik ben uiteindelijk recht geklefferd, terug op de zandweg beland op het moment dat die twee Belgen en enkele anderen daar passeerden. Nadien moet ik achterwaarts terug in elkaar gestuikt zijn op enkele rotsblokken, waardoor mijn helm aan de achterkant zo zwaar beschadigd is. Zelf ben ik dan terug bewusteloos gevallen tot wanneer ik ontwaakte toen mijn redders over mij heen gebogen stonden. De rest is geschiedenis. Ik kan niks anders bedenken of het moet E.T. geweest zijn.

PS; Indien vroeg of laat er een filmpje opduikt op youtube van een mtbiker die crasht met een zebra, olifant of neushoorn, stuur mij dat door, want ik zou ooit willen weten wat mij daar overkomen is, waar ik gezeten heb.

Nawoord door de “Krikke”;

Klik op deze link en speel dit liedje af tot het refrein in je hoofd zit.

https://www.youtube.com/watch?v=SkOWupwjmOI

En zing uit volle borst daarna deze tekst mee met het refrein;

Jakke is overreeje deur ne Zeebraa,

‘t was ievrans in Oudtshoorn diep inne vallei,

Krikke kon en wou het ni geloeive,

mor Jakke wel… dieje was ‘r zellef bij…

Bijlagen:
IMG_0821.MOV (8 MB)   

 The JoBerg2c 2017 !!!! The Route Is King!!!!

9 dagen - 900km – 13000htm

Na mijn deelname vorig jaar heb ik in mijn naaste omgeving, en ook in de rest van de wereld verkondigt hoe fantastisch deze 9-daagse marathon is. Een vol jaar heb ik de dagen afgeteld om terug naar Johannesburg te reizen. Mijn achterbuurman Marc V. (de fietsende buurmannen in mijn straat heten allemaal Marc), is in de aftelperiode ook enthousiast geraakt door mijn verhalen. Met twee zijn we op dinsdag 18 april het vliegtuig op gestapt, naar de JoBerg2c.

Aan de incheckbalie van Emirates stonden nog 2 Belgen met een fietskoffer uit Diest voor hun eerste deelname. Ik kon alweer mijn “vertellingen” doen van vorig jaar. En toen we na de lange vlucht in Johannesburg op 19 april uitstapten liep ik in de luchthaven de heren Vincent & Vincent tegen het lijf. Met deze 2 Walen heb ik vorig jaar een heerlijke week beleefd in Mongolie ( ja, die afschuwelijk slecht georganiseerde Mongolian Bike Challenge). Daar hebben ze de belofte gedaan dat we elkaar zouden terugzien in Zuid-Afrika, en ze zijn die nagekomen. Uiteindelijk stonden er enkele dagen later een 20-tal Belgen aan de start tussen de 800 deelnemers.

Het was ook een zeer prettig weerzien met Ryan en zijn wederhelft die de buitenlandse deelnemers opvangen en begeleiden ( Game On Sports & Travel). Een absolute aanrader als je geen tijd wil spenderen aan hotel- en taxireserveringen etc.

Op donderdag worden de fietsen in elkaar gezet en afgeleverd, moeten we naar de registratie en briefing. Daar kom ik ook enkele deelnemers van vorig jaar tegen , en ook enkel organisatoren kennen me nog, ook dit is een warm welkom. Na de briefing begint het allemaal wat te “spannen”. Ben ik wel goed, heb ik  genoeg getraind, maar die zenuwen hebben ook de andere Belgen, heerlijk toch… Mijn belangrijkste vraag is zoals steeds of Mr Parkinson mij veel parten zal spelen.

Iedereen kruipt die avond vroeg in bed want morgen vrijdag worden we om 05.00 (u leest dit goed), om 05,00 uur ’s morgens  opgehaald door bussen om ons naar de vertrekplaats 80km buiten de stad te voeren. Deze plaats wordt genoemd naar één van de grootste sponsors van dit event, Karan Beef. Op dit leeg veld gaat die dag de JoBerg2c om 8.00 uur van start.

Als we op dit machtige veld toekomen en uit de tientallen bussen stappen terwijl de zon majestieus opkomt, is iedereen blij. De sfeer is opperbest, de muziek is heerlijk, de speaker van dienst heeft geen moeite om iedereen dolenthousiast te krijgen, de tv-helicopters vliegen enkele keren over, de tv- motoren staan klaar, het is duidelijk feest. Elke avond wordt deze wedstrijd uitgezonden op tv, en vooraleer de Afrikaanse Vive Le Velo op tv wordt uitgezonden, krijgen wij de uitzending te zien rond 19.30 uur, in de eettent na het avonddiner. Ondertussen valt het me op dat de wachtrijen voor de wc’s behoorlijk lang zijn (de zenuwen weet je wel…….).

Ik, Marc, Nic (een andere Belg uit Zemst)  en enkele andere Belgen staan ongeveer halverwege het peleton van 800 deelnemers. Vincent & Vincent zijn altijd zenuwachtig en wanen zich “echte coureurs”, ze staan helemaal vooraan en zullen dat alle volgende dagen blijven doen.

Deze eerste etappe is een kennismaking met het Zuidafrikaanse land, en wordt gereden zonder tijdsopname, iedereen krijgt dezelfde tijd als de winnaar. Bijgevolg kan iedereen het rustig aandoen, wat ook iedereen “zegt” te doen. Zeggen hè….mon oeuil, ik ken het van vorig jaar, als het startschot valt…….En dan is het ineens 8.00 uur!!! Het startschot valt en alle 800 deelnemers stuiven als wildemannen weg.

Day 1 ; Karan Beef to Frankfort 116km / 870htms

We zijn vertrokken, de helicopter cirkelt boven het hele peleton en stof, stof stof…. Ik ben de Marc al kwijt na 100 m, is hij voor mij? Achter mij, de andere Belgen? Dat ik het ni weet. Wat ik wel weet is dat er na enkele kms een nijdige helling volgt, en dat we daarna een kilometerslange singletrack opmoeten. Ik zoek mijn tempo en tijdens de klim haal ik de Marc en de anderen die echt als een fuséé zijn gestart in. Ze zijn absoluut gestart  “oep ’t gemakske”, ik laat ze achter en gniffel.

De volgende 40km haal ik alleen maar renners in, en na 50 km kom ik in de groep van de Vincents terecht. Die vertellen mij dat er nog een peleton voorrijdt. Ik blijf mijn tempo gestaag aanhouden en tijdens een volgende beklimming rij ik weg uit de groep Vincents. Enkele kms verder zie ik inderdaad voor mij uit een stofwolk. Ik heb het gevoel dat ik daar gezien mijn tempo makkelijk naar toe kan rijden. Ik zen goe!!! En zowaar kom ik na een 65 km in een kopgroep van 35 man terecht, en laat me hier gewoon meedrijven tot aan de derde bevoorrading.

Het heeft veel geregend de afgelopen weken waardoor er vele rivieren en stuwmeren veel meer water bevatten dan gemiddeld. Daar is ook niemand kwaad voor, maar de organisatoren kunnen vanwege de hogere waterstand niet zomaar “floterende bruggen” bouwen. En waar vorig jaar mijn eerste kennismaking was met zo’n op het water zwevende brug, zijn er nu overzetboten voorzien vanwege de hoge waterstand in dit stuwmeer.

In deze kopgroep zitten vele UCI-renners, die misschien niet 100% rijden maar toch niet willen onderdoen voor elkaar. Haantjesgedrag zeker, en ik doe graag mee… dus raprap door de tweede bevoorrading, afdalen en de boot op. Ik mag als allerlaatste dat bootje op, en sluit het hekken achter mij, de volgende mtbiker moet 10 meter verder naar boot 2.

Aan de overzijde aangekomen moet ik als eerste van het bootje, wip op mijn bike en pedalleer na 90 km de bergflank op. Bovengekomen kijk ik om, en zie verbaasd niemand in mijn wiel. Ik ben alleen , rij 200 meter voor de kopgroep uit!!! Waar zit die fucking helicopter nu!!! Da kan toch ni, en ik leg me plat, rijden maar…. Maar enkele kms verder denk ik toch al anders, het is nog 25 km, en mijne hartslag is niet echt laag te noemen. Ik rij nog steeds enkele honderden meters voor op de kopgroep maar besluit toch wijselijk om mij terug te laten inlopen want dit zou wel eens slecht kunnen aflopen anders, het is nog 8 dagen koers.

Terug in de kopgroep en met nog 15 km te gaan wordt het tempo echt verhoogd, ook vooral omdat het parcours naar het einde toe nog pittig wordt. De renners lossen één voor één de kopgroep, ook ik moet er aan geloven….en ik begin krampen te krijgen. Neen, deze keer helemaal niet van Mr Parkinson, maar krampen in mijn bovenbeen en kuit, van de inspanningen, echte coureurskrampen…….heerlijk eigenlijk. Beetje minderen en de krampen gaan over.

De laatste 2 km zijn constant bergop naar Frankfort, en hoe korter je komt hoe meer volk er op straat staat te dansen, te zingen, te juichen en te supporteren. De klein mannen staan met uitgestoken hand naar je om “handjeklap” te doen, iets waar ik niet kan aan weerstaan. Net als vorig jaar is binnenrijden in Frankfort hemels, echte kermis, een sensationeel gevoel.

Uiteindelijk eindig ik op de 20^ste plek!!! Ik voel me fantastisch. Het tentendorp is net als in 2016 magnifiek, de bagage wordt voor jou gedragen, de fietsen worden voor jou gepoetst, superdouche’s, de beenmassage heerlijk. Enkele uren later is iedereen binnen, en zie je alleen maar contente mensen, ook mijn buurman Marc is blij hier te zijn. Wat later zitten  alle Belgen bij elkaar in de recovery-zone, eten, drinken, verhalen, lachen, het is plezant. Wat kan het leven mooi zijn.

Over het avonddiner ga ik niet beginnen, vele hotels, restaurants kunnen hier nog veel komen leren. Fantastisch! En na het eten de dagfilm, de foto’s van de dag, briefing voor morgen etc etc. Twee uur ambiance in de tent, maar om negen uur is alles stil. Morgen begint de koers!

Bijlagen:
18058090_1452763764769068_922307099802313730_n.jpg (30.2 KB)   
18118715_1456595927719185_273995661311723900_n.jpg (115.3 KB)   

Day 2 ; Frankfort to Reitz 93km / 1001htms

Het is nog donker en stil, zeer stil. En dan begint er stillekes ver weg een haan te kraaien, maar hij heeft precies een snotvalling, rauw en hees, maar het kraaien wordt luider, geweldiger, heviger, en dan heb je een hond die ver weg terugblaft, 5 seconden later lijkt het wel of je in een discotheek vol hanen en blaffende honden zit, je weet niet wat je overkomt. En dan AC/DC met Thunderstruck! gitaren gieren, snerpen, loeihard………THUNDERSTRUCK!!!! En het stopt niet meer, van het ene snoeiharde nummer naar het andere Sweet Caroline (Neil Diamond) andere meezingers, up-tempo nummers, anderhalf uur aan één stuk. Ziehier de wekdienst in de JoBerg2c, klokvast om 5.30 uur s’morgens begint de verkouden haan te kraaien. Vele deelnemers schrikken zich rot die eerste morgen, maar het zorgt onmiddellijk voor sfeer.

In anderhalf uur moet je klaar zijn  om te starten want elke morgen om 7.00uu stipt worden we op gang geschoten. Terwijl ik gisteren geen moment aan Mr Parkinson heb gedacht laat hij me deze morgen duidelijk verstaan dat hij het nog steeds voor het zeggen heeft. 10 minuten voor de start krijg ik mijn gevreesde teenkrampen (oncontroleerbare bijwerkingen van de zware medicatie of dyskinesieen in het doktersjargon (ik begin ook die taal stillekesaan te kennen). Ik kan geen kant meer uit en sukkel naar de allerlaatste positie van het peleton. Daar tref ik de “bezemwagen” aan. Een man die op een trialmotor het hele parcours achter de laatste renner afbotst. En heel die tijd heeft hij een fufuzela bij zich waar hij regelmatig op blaast. Ge zult maar slecht zijn en de kracht ni meer hebben om die fufuzela van zijne nek te wringen en weg te smijten, om zot van te worden dus. Niettemin, het is een geweldige sympathieke kerel die ik vorig jaar ook heb leren kennen. Ik roep hem tot bij mij en leg hem uit wat er aan de hand is. De start wordt onder neutrale vlag gegeven de eerste 5 km, tot we het stadje Frankfort uit zijn. Na de echte start moeten die 800 man op een 2-sporen track, wat een hele opstopping teweeg brengt. Ook dat weet ik nog van vorig jaar. In overleg met de fufuzela-man rij ik eerst de startlijn over, stop onmiddellijk tot mijn teenklauwende krampen weg zijn. Dat duurt een klein halfuur, en om 07.15 kan ik als allerlaatste de weg op en sluit aan wanneer de laatste deelnemers de 2 sporentrack opgaan. Missie geslaagd, maar wel 800 man voor mij.

Het is niet moeilijk wanneer ik mijn tempo gevonden heb om constant tragere rijders in te halen, voorbij te steken waar dat kan. Op sommige bredere stukken met tientallen tegelijk en zo schuif ik op. Na drie uur inhalen ben ik nog  geen enkele Belg tegengekomen, en zeker de Marc niet, die rijdt ook wel goed dan.  Heb ik ondertussen 300 man of 600 man ingehaald? Ik weet het echt niet, en dan……BAF! daar hangt mijn kopman weer aan mijn trui. Van het éné op het andere moment kan ik met de beste wil ter wereld geen omwentelingen meer maken, ik zit verstijfd op mijn fiets alleen maar in mijn stuur te nijpen, rij amper 15 km/uur. Bij een beetje bergop zakt dat naar 8 a 10 km/uur, en soms als het wat steiler wordt 3 tot 5 km/uur. Mijn hartslag gaat niet hoger dan 120.  Ik word door velen terug voorbij gereden en velen vragen of ik wel ok ben, omdat ik meer zwalp dan rechtdoor rij. Mijn antwoordt luidt steevast ; “no problem, i will get you back”. En dan ineens in ‘t Kampenhouts “alles ok Jan”? De  Marc samen met enkele andere Belgen. Ik roep terug ; “Jaja, Parkinson-momentje”. Vermits ik met Marc samen met enkele andere vrienden, elke week enkele uren mtbike, weet hij ondertussen wel dat het van voorbijgaande aard is en hij peddelt verder. Ik ben toch wel verbaasd dat ik hem veel vroeger heb ingehaald zonder daarvan iets te merken.

Enkele kms verder is het bevoorrading en op het moment dat ik daartoe kom vertrekken enkele andere Belgen die bij de Marc zaten toen ze mij voorbijreden, maar Marc zie ik nergens meer. Ik neem alle tijd omdat ik na het nemen van mijn medicijnen niks anders kan doen dan wachten tot het motortje weer op on gaat. Na een kwartier vertrek ik , zeer rustig en wat later is alles weer even snel voorbij als het gekomen is en ik kan weer trappen. Ik haal de andere Belgen nog in op 10 km van de aankomst tijdens een single downhilltrack, daarna rijden we dwars door een wolvenkwekerij. Special gevoel toch als je door zo’n kennel rijdt waar bijna 100 van die dieren zitten.

Na alle Parkinson ellende eindig ik nog vlak achter de groep van Marc op de 118^e plek. De Marc is 109^e , 20 sec voor mij. Ik ben content. Later die dag zal zoals alle volgende dagen, bij de Belgen in de recovery-zone veel plezier beleefd worden. Het eten en de ambiance in de eettent was ook niet mis, maar een avondgebed met zijn allen, en een preek er bovenop door één of andere pastoor mocht van mij wel achterwege blijven. Niettemin was de sfeer kort na dit gebeuzel terug opperbest.

Day 3 Reitz to Sterkfontein Dam 130km / 1380htms

5.30 uur daar is de haan met zijn “valling” weer,  vandaag beantwoord door wolvengehuil, angstwekkend en toepasselijk, gelet op de passage door de wolvenkennel gisteren. Maar net als de honden verdwijnen ze pijlsnel wanneer de vlijmscherpe gitaren van AC/DC beginnen te huilen.

Van deze etappe weet ik dat het zwaartepunt in de laatste sectie ligt met de beklimming van Mont Paul. Door zijn unieke ligging heb je spectaculaire vergezichten, daarna een sublieme afdaling, om daarna 15 km “met uw smoel tegen een forse wind” naar de aankomst toe te stormen. Het tentendorp is opgeslagen aan de rand van een fantastisch meer ontstaan door de bouw van een stuwdam. Lastige etappe.

De eerste 60 km zijn veelal op brede zanderige dirt  tracks, afgewisseld met nijdige beklimmingen op hotsende singletracks door  grasvlakten, leve de fully-mountainbike!

Ik vertrek weer ergens halverwege, rij tijdens de beklimmingen van groep naar groep, en na 40 km kom ik zowaar de twee mannen uit Diest tegen. Deze twee jongere kerels gaan hard en staan ergens rond de 70^ste plaats in het klassement. Ze denken dat ze in het eerste amateurpeleton zitten. Er zijn zowat 50 profs aan de start, en met die mannen kunnen amateurs echt niet mee, of toch zeer weinige. Ook de Waalse Vincents zitten in die groep. Het is een hele sliert en het valt mij op dat waaierrijden een probleem is voor vele bonkige robuuste Zuid-Afrikaanse kerels, terwijl de Vlamingen daar handig weten gebruik van te maken. Maar op een bepaald moment is er toch een split in dit grote peleton. Ik zit net als de Vincents in het tweede afgewaaierde deel. Maar wat later tijdens een singletrack-klim maak ik alleen toch terug de oversteek en kom in een groep van een 20tal renners terecht waaronder de Diest-boys.

Na 70 km is er de tweede bevoorrading en de Diestse mannen zijn snel weg, ik maak dat ik kan aanpikken. Hun tempo is zo sterk dat ik wel kan volgen, maar van overnemen is geen sprake. Ik weet ook wat er nog komt en doe bewust niet te gek. Aan de voet van de 25 km lange beklimming van Mont Paul begint ook het lampje van Johan uit te gaan,  en zijn teammaat moet rekening houden met hem. Ik rij solo en moet naar niemand wachten, en mijn lampeke brandt nog zeer goed. Merci gasten om in het wiel te mogen hangen, ik betaal jullie straks een pint, maar den deze is weg, ik heb nog kracht op overschot. Ik haal nog wel wat renners in tijdens de klim, ook op het wind tegen stuk en eindig die dag 48^ste. Ik klim in het algemene klassement naar de 68^e plaats. Als dit maar blijft duren. Marc komt zowat 45 minuten later binnen op wat zijn plaats is , ergens tussen de 105e en de 125^e stek. Ik schrik toch wel wat van de behoorlijke tijdsverschillen maar hoe verder je kijkt hoe kleiner ook de tijdsverschillen onderling.

De Diestse mannen hun pint betaald, plezant gerecoverd wat ons vanaf die avond de bijnaam “Crazy Belgians” bij de organisatie oplevert. En elke avond komt er tijdens het avondvullend programma wel één of ander opmerking over de Crazy Belgian Riders.

Bijlagen:
2e418a21104d18d41f304b030e2ce939_DSC_7335.JPG (637.5 KB)   

Day4 ; Sterfontein Dam to Emseni 93km / 1162htm

Vandaag wordt de start gegeven in groepen van 60 man naargelang de ranking. Dit omdat er spectaculaire mountainbiketracks, zowel uphill als downhill aankomen, en zo de tragere deelnemers, de rappe of behendiger mtbikers niet  gaan hinderen. Elke 5 minuten start er een groep, en vanwege mijn plaats mag ik starten in groep B. Groep A is voor de eerste 50 plaatsen + de leiders van de verschillende categorieën.

Om 7.05 worden we op gang geschoten. In deze groep B vertoeven ook Les Vincents en de Diest-boys, en het gaat hard, zeer hard. Maar ik kan goed mee. Na 20 km haken er twee rijders voor mij in elkaar en samen met nog een andere mtbiker ga ik met een klap mee overkop. De klap komt aan want het tempo lag hoog. Ik heb wat schaafwonden op de rechterkant maar mijn fiets zit helemaal vast aan een andere, en er is wat gepruts nodig om ze uit elkaar te halen. Tijdens dit gepruts stuift er een kleine groep voorbij met de Diest-boys bij. Die lagen er dus al af, en ik doe teken dat alles in orde is.

Uiteindelijk zijn de fietsen uit elkaar, maar mijn stuur en zadel staan goed scheef, ook mijn remhendels zijn helemaal verschoven. Ik wil dit allemaal snel verhelpen , klop wat recht, spring terug op mijn tuig maar niks staat zoals ik het wil. Joenge, stop ermee, doe dat rustig en degelijk want er komen nog kms technische stukken, en op je fiets moet je toch kunnen vertrouwen. Dit afstellen neemt allemaal wat tijd in beslag want ondertussen is groep C ( vertrokken 5 minuten na mijn groep B) ook al voorbij. Hierin zit Marc en ook hem roep ik toe dat alles ok is. Enkele minuten later kan ik terug weg op met een goede afgestelde fiets en ik sluit aan bij een 20-tal man, bij het opdraaien van de singletrack klim naar de spectaculaire rotsformatie “Great Wall My China”. Hier ligt de singletrack kilometerslang naast een ijzingwekkende diepe klif, wondermooi.

Tijdens de beklimming passeer ik waar ik kan de tragere deelnemers voor mij, ik maak mij niet druk omdat ik soms lang moet wachten , maar toch……. Uiteindelijk ben ik ze alle 20 voorbij en rij tijdens de rest van de klim naar het volgende groepje toe. Ik sluit net aan op de top van de klim op een steil opkantje, wanneer de renner voor mij ineens stopt om een spectaculaire foto voor zijn nageslacht te maken. Door deze onverwachte stop van hem bots ik tegen zijn achterwiel en ga voor de tweede keer die dag ten gronde, deze keer op mijn linkerkant. De godverdoemmes komen langs alle kanten, en hij excuseert zich, zit ermee verveeld want hij had de hele klim als laatste gereden en had niet verwacht dat er iemand in zijn wiel zat.

Allee vooruit, terug het hort op en verder op deze adembenemende singletrack. Ik stuif verder en rij van de ene deelnemer naar de andere en wordt nu wel gevolgd door de tv-helicopter.

Na deze fantastische singletrack op dit plateau komt de spectaculaire downhill “Great Traverse”.  Tijdens deze downhill kom ik terug bij de Marc, en samen bereiken we de eerste bevoorrading. Bij elke bevoorrading is ook een dokter, en ik besluit toch maar om mijn rechterkant te ontsmetten en te beschermen, vooraleer verder te rijden. De Marc vraagt of hij moet wachten. Zot, rij maar verder, ik haal u straks wel weer in.

Na het oplapwerk vertrek ik weer met een stevig tempo en begin weer aan de zoveelste inhaalrace, en net voor de tweede bevoorrading na 70 km aan de voet van een nijdige klim heb ik de Marc terug bij zijn nekvel. De Marc is ook een karaktermens en een keikop, en hij maakt dat hij wat sneller weg is bij de bevoorrading dan ik. Maar tijdens deze ambetante klim haal ik hem terug in en samen bereiken we de top, ik in zijn wiel.

En dan volgt weer een waanzinnig stukje mountainbiken, bijna 20 km aangelegde downhill track “The Long Drop” , nadien nog 4 km vlak naar de finish. Plezier en fun gegarandeerd, ook voor ons twee. In zijn jonge jaren heeft de Marc (nu 58 jaar) motorcross gereden. Het is eraan te zien, het zot is er ondanks vele breuken nog altijd niet af, zijn verstand duidelijk af en toe wel…… Halverwege de Long Drop komen we achter enkele madammen terecht die vooraan staan in het damesklassement en bijgevolg in groep A mogen starten. Het is duidelijk dat ze technisch een pak  minder zijn dan deze twee ouwe rakkers, en noodgedwongen (en tegen de goesting) blijven we steeds remmend kilometers aan een stuk achter hen. Tot ineens het oud zot van mijn buurman opsteekt en hij in een hairpin een move doet en zo twee madammen “ineens” pakt ( da moet lang geleden zijn), en hij als een gek verder wegstuift. Even later zie ik een spoor waardoor ik de volgende hairpin kan afsnijden en de twee dames ook voorbij kan gaan zonder hen te shockeren. Ik vlieg achter de Marc aan die toch wel dik 100 meter voorligt. Nu mag er veel gebeuren maar diene kerel gaat er mij nu  niet afrijden en met alle kracht die mij rest sluit ik op 2 km van de meet terug aan. Het is te zeggen, ik blijf 20 meter achter hem , want ik weet dat ik er in één ruk naartoe kan. Marc kijkt geen moment achterom, is gefocust op de track voor hem en zal alle moeite doen om mij af te houden. Op 500 meter van de meet gaat hij naar links, ik volg hem blindelings ipv op mijn gps te kijken, en we moeten onmiddellijk al onze remkracht gebruiken om niet op een weidehek te botsen. Ezel dat ik ben, dat ik hem zomaar volg. We kijken hijgend naar mekaar, en dan lachen maar. Nu heeft spurten geen zin meer , de spanning is eraf en we rijden samen over de meet, hij 111^e ik 112^e.

In het tentenkamp toegekomen is het douchen in de open lucht, zalig toch in dit klimaat. Nadien laat ik mijn wonden nog eens verzorgen bij de dokter. De Belgen namiddag is weer zeer snel voorbij, evenals de filmpjesavond. Maar velen zijn toch wat nerveus voor de volgende dagen. Het zwaartepunt van de JoBerg2c begint morgen, en duurt 4 dagen.

Day5 ; Emseni to Cliffton 125km / 2010htm

Ook vandaag vertrekken we in groepen voor deze loodzware rit,  zelfs een halfuur vroeger dan de andere dagen. Ik ben ondertussen wat gezakt in het klassement en sta 83^ste maar vertrek nog steeds in groep B. Vandaag om 6.35 uur. De pees wordt er vanaf de start weer opgelegd maar ik weet wat er komt en ga me niet laten vangen, vandaag kan je veel tijd verliezen, maar ook winnen. Les Vincents daarentegen schieten weer weg als een kanonsbal, als daar maar geen vodden van komen.

Ik kan ook niet wegschieten want daar hangt mijn kopman Parkinson terug aan mijn trui. Ik doe het zeer rustig en na een kwartiertje gaat het beter. Ongetwijfeld vanwege het halfuurtje vroeger starten waren mijn medicijnen nog niet “verteerd” bij de start. Maar zoals alle voorgaande dagen, als de motor op gang is, is er geen stoppen meer aan, en het achtervolgen en voorbijsteken is een dagelijks ritueel geworden.

Hoe waanzinnig deze organisatoren het soms weten te brengen, vandaag rijden we enkele honderden meters op een spoorwegbedding waar de treinen worden gestopt wanneer er mtbikers aankomen. Het omgekeerde is voor ons logischer, in Zuid-Afrika daarentegen……..

Van bij de start van de etappe is het constant vals plat omhoog op bobbelige singletracks door grasvlakten, het bolt voor geen meter, stoempen, stoempen, stoempen…. Maar hoogtemeters tellen zeer langzaam op de eerste 60 km. Onderweg sluit ik aan bij een groepje met de Diestse boys, en zit bij het doorrijden van een klein beekje, gevolgd door een opkant van anderhalve meter in het wiel van de jongste. Alle rijders voor hem rijden het opkantje op, maar hij slaagt er niet in en ik bots tegen zijn wiel, en daar lig ik voor de derde keer op mijn zij. Godverdoemme hoe ist mogelijk, en na zijn excuses begin ik te lachen en van dan af noem ik hem “den Diestse deggereir”. Wat later laat ik hen achter want De andere  Diestenaar Johan heeft zijn  dagje niet.

Vlak voor de tweede bevoorrading na 61 km kom ik in het wiel terecht van Les Vincents, die overduidelijk teveel energie verbruikt hebben bij de eerste 60 “stoempkilometers”. Om hen wat moraal te geven vertel ik hen dat nu pas het echte werk begint , want de volgende 30 km is het echt wel bergop, brede dirt roads (zandwegen) kilometers steil aan een stuk, en dan zeer steil naar beneden zodat er weinig tijd om te recupereren is, om terug weer steil omhoog te gaan, dit een aantal keer na elkaar. Echt content zagen ze er niet uit na deze informatie.

Nadat ik aan deze (en alle bevoorradingen zijn zo) uitgebreide bevoorrading mijn energiepotteke wat had bijgetankt vertrek ik met de Vincents in mijn wiel naar het zeer mooie reservaat “Zulu Waters”. Onmiddellijk bij  het binnenrijden beginnen de dertig kilometer sadomasochistisch klimplezier. Anders kan ik het niet noemen. Bij het klimmen halen wij drie gestaag ook weer rijders in die we direct achterlaten. Het is duidelijk dat deze bikers ook te voorvarend gestart zijn. De klimmen zijn hels maar de afdalingen nodigen uit tot waanzin. Als we in de zeer late Belgennamiddag onze gps en/of fietscomputerke vergelijken qua snelheid ben ik de King, liefst 84,2km/uur met een mtbike. Les Vincents staan op 2 met 82,6 en de traagste Belg haalt nog ruim de 70. Als ik er nu aan denk, brrrrr..

Halverwege de klauterpartij is de naft op bij éné Vincent, en laten we hem ook achter. Of beter, ik laat ze alletwee achter want teamleden moeten bij elkaar blijven. Op het einde van deze track waar 75% van de dag-hoogtemeters inzitten slaag ik er in om voor het tweede jaar op rij goed in beeld te komen met de cameraman op de motor door wat te “spelen” met elkaar. Kortom, ik heb mijn krachten goed gedoseerd in deze etappe en eindig 48^ste, met nog wat overschot.

Ook deze locatie van ons tentendorp is weer subliem en er is teveel van het goede, teveel van alles.

Tot laat die namiddag blijven er rijders binnensukkelen en om halfzes, 30 minuten voor “sluitingstijd” rijdt de laatste over de meet onder luide toejuichingen. Die rijder heeft die dag wel bijna 11 uur gefietst. Ook de Marc had het niet makkelijk, bijna een uur na mij spurt hij binnen op alweer min of meer zijn plaats. Maar enkele tientallen halen deze dag de finish niet.

Bijlagen:
18118715_1456595927719185_273995661311723900_n.jpg (115.3 KB)   

Day 6 ; Cliffton to Glencairn 123km / 1900htm

Zeer zware rit met na 20km een 2km lange helling, recht omhoog, haast nooit onder de 16% de “Gumtree-klim”, waar je neus regelmatig tegen je stuur zal tikken, zo staat het in het briefingsboekje. Om af te sluiten zijn de laatste 200 meter minimum 20% zwaar, loodzwaar. En er  komt nog veel meer moois die dag. Persoonlijk vind ik dit de mooiste rit van de negen dagen, alhoewel het moeilijk kiezen is.

Aan de start om 7.00 uur is het dringen, alsof ze allemaal niet snel genoeg aan de Gumtree-klim kunnen beginnen. Ik sta weer ergens halfweg in het pak dat ondertussen al met 150 rijders minder is. Opgevers, om verschillende redenen zoals één duidelijk niet getrainde Belg, een Waal met  teveel buikvet. Onder begeleiding van doedelzakspelers en amazones te paard verlaten we de Cliffton High School waar we bijzonder lekker hebben gegeten en geslapen.

Na 2km wordt de etappe op gang geschoten, 20km licht dalend naar de voet van de gevreesde klim. Na 200 meter gebeurt het weer. Een echte Parkinson-blokkage, een on-periode. Bergop en bergaf moet ik iedereen laten voorbij rijden en na 15 km zie ik niemand meer achter me. Ik rijd op het vlakke dan ook amper 10 a 12 km/uur. De fufuzela bezemmotard zie ik nog niet achter mij, maar dat is omdat er enkele anderen ongelukkige bikers  al lek gereden zijn, en daar moet hij achter blijven. Maar ik weet met zekerheid dat er geen 20 meer achter mij rijden. Dat betekent dat er  voor mij een slordige 630 bikers fietsen!!!

Ik geef toe dat ik  op dat moment zo niet dacht, want ik zou ter plekke gestopt zijn. Ik was vooral bezig met het moment af te wachten wanneer deze verdoemde blokkage over zou zijn. Een tweetal km voor de waanzinklim was het weer ineens voorbij. Tegen dat we haaks de Gumtree opdraaiden sloot ik bij de laatste rijders aan die onmiddellijk van de fiets stapten. Gelukkig is dit een “brede” klim, en geen singletrack. Hierdoor kon ik laverend, slingerend en roepend tot boven rijden. Twee keer heb ik voet aan de grond moeten zetten omdat er tussen de vele stappers op dat moment geen plaats meer was om voorbij te rijden. Boven gekomen was ik zeker dat ik meer dan de helft van alle vertrekkers die dag voorbij gereden ben, omdat tragere rijders op zo’n hels stuk automatisch in de achterste gelederen verzeilen. Aan de eerste bevoorrading na 35 km kwam ik Nic tegen, de Belg uit Zemst die alle dagen rond plaats 300 of verder binnenkwam. Dat bevestigde mijn vermoeden. De volgende 10 km reden we weer op een plateau met de wind vaak pal op de neus, en bijgevolg ideaal om weer plaatsen te pikken. En dan reden we de singletracks op, en dit haast voor de volgende 90km. Eerst was er een speciaal voor de JoBerg2c gemaakte downhill track ,  “Harrison’s Pass”, met meer dan 50 uiterst scherpe steile haarspeldbochten. Zeer technisch en prettig maar onmogelijk voorbij te steken. In enkel kms daal je haast 600htms om uit te komen pal in een Zoeloedorp. En ook daar is  het de hele dag kermis en feest, zingende, dansende kinderen, vrouwen en mannen. Bijzonder aangenaam maar als je erover nadenkt, wij westerlingen zullen daar eventjes passeren op onze 10.000€ kostende mtbike. Bedrag dat deze mensen nooit van hun leven gaan zien. Maar we hebben ze op zijn minst toch één dag plezier bezorgd.

Na de passage door het dorp waar ik weer enkel rijders kan passeren, is het terug stevig klimmen, om de zone “Rock ’n Roll” in te rijden. 30 km op en neer en waar vooral de eerste 15 km zeer technisch zijn, op en over veel rollende ronde witte stenen en rotsblokken. Ook nadien gaat het nog verder met de singletrack, het woud in, waar inhalen soms mogelijk is.

Op de witte stenen-zone gebeurt het volgende. Ik sluit aan bij een vrouwentrio die veel te traag voor mij rijden, maar noodgedwongen moet ik erachter blijven. Ze botsen en schodderen over elke steen en rijden enkele meters uit elkaar. Plots panikeert de eerste bij het zien van een “afsprongetje” van 20 a 25 cm, ik hoor ze roepen “owowowow”, en pats daar gaat ze over kop. De tweede heeft tijd zat om te stoppen, maar om één of andere duistere reden lukt dat niet of wil ze niet, en ze gaat collegiaal haar vriendin achterna. Ze tuimelt ook over kop , pats op haar vriendin. De derde……ja het is echt waar, doet krek hetzelfde, ik geloof niet wat ik zie. Het is net of ik in een scene van Comedy Capers of Laurel & Hardy zit. Ik moet zelfs niet remmen om te stoppen, mijn voet uit het klikpedaal en ik sta stil, stap af en begin de dames op te rapen om nadien hun fietsen uit elkaar te halen. De eerste had zich toch wel wat bezeerd maar mtbike madammen kunnen wel lomp zijn, maar  het zijn harde tantes. Van één fiets stond het stuur scheef, van een andere was de bidonhouder half afgebroken. Ik heb altijd wat materiaal mee, en met een kniptang en een strippeke lapte ik de bidonhouder op, met de juiste sleutel positioneerde ik de andere haar stuur. Ondertussen was er toch weer wat trager volk ons voorbij gereden en besefte ik dat mijn resultaat die dag niet schitterend zou zijn. Het was voor mij niet alleen een Parkinson-dag, maar ook vanwege het niet kunnen passeren ook een ParkinGson-dag!

Na de beklimming volgde er weer een prachtige 3 km speciaal aangelegde singletrack door het woud, om zo de laatste 7 km vlak naar de finish te rijden. 244^ste ben ik geëindigd, “slechts” drie kwartier na de Marc die alweer rond de 110^e plaats was binnengereden, de regelmaat zelve.

Het tentendorp was voor de zoveelste dag op rij op een schitterende plaats opgetrokken. Op één van de vele boerderijen van farmer Glenn, één van de drie organisatoren. Superlocatie!

Day 7 ; Glencairn to McKenzie Club 87km / 1378htm

Tijdens de briefing de avond voordien werd dit voorgesteld als een overgangsrit. Vooral omdat er meer daalmeters dan hoogtemeters zijn, maar dat wil niks zeggen.  Ik heb alle Belgen die ook s’avonds bij elkaar aan tafel zitten gezegd ; “Tétekeréire, geloof het maar niet”. Stevige rit, niet vergeten dat we al zes dagen weg zijn.

Vanwege de vele singletracks terug in groepen vertrokken. Ondanks mijn triest presteren van gisteren , 244^ste en daardoor gezakt tot de 122^ste plaats in de ranking, mocht ik nog steeds in groep B vertrekken. Vertrekken toch, want ook vandaag zat ik 300 meter na de start alleen, iedereen uit groep B was weggedemareerd en ik bleef eenzaam zitten.  Vandaag waren het weer de afschuwelijke teenklauwen die me parten speelde. Het was zeer lichtjes bergaf de eerste 15 km, maar ik kon mijn voet onmogelijk in het klikpedaal zetten, en moest mij eerder lichtjes laten bollen omdat elke trapbeweging terug het teenklauwen veroorzaakte.  Tegen dat we na 15 km de singletrack opdraaiden hadden de koplopers van groep C me ingehaald, maar het moet zeer eigenaardig zijn voor hen, want op het moment dat ik ingehaald werd kon ik er terug los van weg rijden. De crisis was weer voorbij en “Sterke Jan” (aldus de Vincents) vond zijn kracht en pedaaltred terug. Tijdens de traditionele inhaaljacht kwam ik op een singletrack vast te zitten achter een groepje, waarbij de twee laatste forse potige lady’s waren. Tijdens de voorbije dagen en ook deze dag hadden we nog geen modder gezien, alleen stof. En plots duikt er op de track een modderpoel op van wel drie meter lang!!!! Je kon van veraf zien welk spoor de voorrijdende bikers genomen hadden, echt niks moeilijk om erdoor te bollen…..behalve voor forse manwijven. Ons groepje komt in eendenpas aangereden, niemand sukkelt, maar het eerste manwijf weigert te trappen, waardoor de tweede op haar botst en deze loemperik tegen de laatste tikt, en pardoes voor de vierde keer een pausenkus op Zuid-Afrikaanse bodem geeft. Plat in het slijk, ik had het zien aankomen eigenlijk, ezel dat ik ben. Manwijven “oep ne velo”, ge moet er voor opletten. Van wijven “oep ne velo” moet je ook geen sorry verwachten. Dat is dan ook de reden waarom het woord gentleMAN bestaat, en gentleVROUW allang uit  het groene boekje en andere woordenlijsten uit het ganse universum geschrapt is. Enfin, een goed vettig fietskostuumpje was het enige dat ik eraan over hield, en deels uit colere heb ik ook als een gentleWIJF die twee onmiddellijk voorbijgereden met ellebogenwerk.

Aan het eerste waterpunt na 40 km sloot ik terug aan bij een groep van een 40-tal bikers uit groep B. Hier zaten de Johan en “den Diestse deggereir” bij, ook de twee Vincents. Door het voortdurend op en af, technische beklimmingen en afdalingen was dit zoals voorspeld geen overgangsrit, maar voor de derde dag opeenvolgend loodzwaar. In de laatste 10 km spat alles uit elkaar  en kom ik binnen als 82^ste.  Ik klim terug wat plaatsen in de algemene rangschikking en kom uit op de 125^ste plaats.

Het onderwerp van de dag bij de Belgen, het overgangsritteke, manwijven “oep ne velo” modderbaden en “den Diestse deggereir”. Goed gelachen en ook veel leute aan tafel tijdens het lekkere diner.

05-06-2017 om 14:16 geschreven door Jan Buelens  

Day  8 ; McKenzie Club to Jolivet 96km / 1800htms

Alleen maar lachende gezichten om 7.00 uur aan de start die weer gegeven wordt in groepen met tussentijden van 5 minuten. Ik , Marc, De Vincents, en “den Distse deggereir” en zijn teammaat starten allemaal met de glimlach in groep B. Dat Happy feeling gevoel is te wijten aan het vooruitzicht van de eerste 40 km, alleen bergaf….wat daarna komt, daar weigert ons brein aan te denken. De start wordt gegeven en de eerste 7 km gebeuren in licht dalende lijn, en dan 20km bergaf voor mountainbikers. De zoveelste singletrack speciaal aangelegd voor mountainbikers, de onvergetelijke , wondermooie “Umko-Drop”. Je kan deze schoonheid niet  vertalen, niet beschrijven. Het is slingeren, draaien, keren, technisch, speedy-stukken, soms tricky, van een tafelberg langs de klif naar beneden, naar de Umko-vallei. Ondertussen komt de zon op, verdampen haar warme stralen de vochtigheid in de vallei, het is van een ongeziene schoonheid. Ik krijg nu nog kiekenvel als ik eraan denk, en besef toch weer eens wat een ongelooflijke gelukzakken wij zijn om daar voor ons plezier met ons fietske te kunnen rijden.

Door welke mug de Marc die morgen gebeten is weet ik niet, maar de vele tassen koffie die hij ’s morgens binnenkapt maken hem zeker niet kalmer. Als een dolle hond stort hij zich naar beneden en schuwt geen risico’s. Ik roep hem enkele keren toe om toch niet als een dwaas andere bikers te passeren, maar hij blijft er  doof voor. En plots in een scherpe haarpin is hij verdwenen, onderuit gegaan. Als ik de bocht neem krabbelt hij terug recht, gelukkig is hij langs de klifkant gevallen en niet langs de valleikant. Enfin, hij was nadien plots wel iets rustiger. De kilometers vliegen erdoor en voor je het weet zijn de 20 km onder de wielen gegaan. Beneden fiets je nog enkele kms door de wonderschone Umko-vallei , langs de mistige rivier.

Het gaat zeer snel en ik heb echt kracht op overschot. Mijn tempo ligt zo hoog dat ik van iedereen wegrij en de ene na de andere rijder inhaal en ook achterlaat. Als de mist is weggebrand komen we aan de eerste bevoorrading, waar een minuutje later ook de Marc met een smile tot achter zijn oren stopt. Iedereen heeft het over de fantastische Umko-drop. Maar het lachen zal na het bijtanken wel vergaan, ook voor ondergetekende.

We moeten verder en het gaat na de bevoorradingspost onmiddellijk fors bergop en dat zal het ook de volgende 25km blijven doen. De eerste kms is het op een breed goed bereidbaar pad, maar dan gaat het rechtsaf. Het volgende uur is een steile klim , een singletrack met soms zeer technische stukken. En na enkele honderden meters , pats, het is ni waar hè, nu toch  niet…de Parkinson-blokkage. Mijn off-periode op het meest slechte moment. Ik kan niet meer peddelen en balanceer tegen 3 a 4 km/uur de berg op. Ik kan elk moment omvallen, maar ik weet dat dat niet gebeurt. Ik word langs alle kanten voorbijgereden (alhoewel voorbijgekropen een betere omschrijving is) door “snellere” bikers die wel op een klein verzet omwentelingen kunnen maken. Hun snelheid zal tussen de 8 a 10 km/uur liggen.

Na een kwartier kruipen besluit ik toch te stoppen en een koekje te eten, wat te zitten wachten, tot deze off-periode voorbij is, want zo verder doen heeft echt geen zin. De klim is nog zeer lang.

Er komen steeds meer rijders aan en mijn picknick inspireert sommige om dat ook te doen. Na 10 minuten zittijd (dat duurt lang) kruip ik terug mijn tuig op. Ik voel direct dat het nog niet voorbij is, mijn hartslag blijft zeer laag (max 120). Ik sukkel maar verder en op de technische stukken moet ik bij gebrek aan snelheid soms te voet verder. Ook kan ik zo aan de kant voor de tientallen die mij voorbijrijden. Hoe hoger ik fiets of wandel, hoe langer het duurt voor er weer bikers mij voorbijrijden. Soms ben ik minutenlang alleen. En als ik weer eens afstap op een technisch stuk komt er plots een blonde dame uit de bosjes gehuppeld (neen, ik lijd niet aan zinsverbijstering en neem geen drugs). Ze heeft ook een mtbike bij, draagt een fietsbroekske en heeft een JoBerg2c nummer aan haar stuur hangen.

Ze vraagt of ik even kan helpen met haar kledij. Haar truitje is volledig opengeritst. Natuurlijk wil ik dat, ik ben geen gentleWIJF hè, wat moet ik doen? Wel zegt ze, je moet je hand tussen mijn benen steken en zo mijn broekzeem tegen mijn…… aandrukken. Ik weet niet wat ik hoor, denk dat mijn Engels tekort schiet om dit te verstaan en vraag nog eens wat ik moet doen. Weer zegt ze hetzelfde en doet ze  voor waar ik mijn hand moet leggen. Ze heeft een zitvlakprobleem (in het coureursjargon, “een joekel van een puist oep haar gat”) , en ze komt een hand te kort om een soort van desinfecterende sticker op de juiste plaats aan te brengen.  Ik vertel haar dat ik vanwege Parkinson toch wel wat “handshake”,…. Ze lacht en zegt ;  “ik ben wel wel meer gewend”. En ik doe mijn goede daad die dag. Het ene manwijf is de andere bosnimf niet hè. Je kan wat tegenkomen zomaar ergens in de broesse.

Na het spelletje “broekske wrijven” (dat veel te snel voorbij was) moeten ik en zij weer verder, de steile col op. Uiteindelijk kom ik boven, en kan ik onmogelijk inschatten hoeveel tijd ik verloren heb. Veel, zeer veel, das een zekerheid. Maar eens ik terug enkele honderden meters heb gefietst is plots de power terug. Het is onbegrijpelijk en ongelooflijk, maar ik voel het niet aankomen dat ik in mijn off-periode val, ik voel het ook niet aankomen dat  mijn on-periode terug ingaat. Het is ineens weg, en het is ineens terug. En voor de zoveelste keer begin ik weer te poweren en in te halen. Er blijven nog zo’n 30 km te rijden met nog aardig wat klimwerk en een sterke tegenwind. En daardoor haal ik nog echt veel rijders in, maar ik heb geen enkel idee in welke positie ik rij.

Bij de finish ben ik zeer verbaasd dat ik als 147^e binnenrij, slechts 18 minuten na Marc, die wel lek gereden is, maar toch moet ik sterk gereden hebben die laatste 30 km. Het is ook te merken dat we 8 dagen aan het fietsen zijn, velen zitten op hun tandvlees. Ik daarentegen voel me kiplekker.

Deze finish is eigenlijk het fictieve eindpunt. Hier wordt het eindklassement van de JoBerg2c opgemaakt.  Morgen, de laatste etappe, is een paraderit, de “Champagne Stage” zoals de organisatie het noemt, is er om te genieten. Er worden morgen geen tijdsopnames meer geregistreerd. Dat betekent dat ik 120^e geëindigd ben in het totaal klassement,12^e bij de Masters of de ouwe venten categorie,  ondanks alle Parkinson-ellende.  Regelmatige Marc  eindigt 110^e en 11^e bij de Masters. Het is wel indrukwekkend want van de 800 gestarte deelnemers worden er slechts 393 of de helft geklasseerd. De andere helft heeft om een of andere reden opgegeven, niet alle ritten gereden, is buiten tijd aangekomen etc. Hetzelfde fenomeen in de Master-categorie, 97 deelnemers aan de start en slechts 47 geklasseerd.

De rest van de dag en de avond verloopt natuurlijk in een geweldige sfeer, omwille van het “broekske wrijf” –verhaal en alles wat daarvan gemaakt wordt, maar ook omdat het morgen een paraderit is. Toch waarschuw ik de Belgen dat er morgen toch ook behoorlijk venijnige beklimmingen inzitten, het is geen met 2 vingers in de neus etappe. s’Avonds tijdens de show en de briefing wordt er gezegd dat de start morgen naar keuze is tussen 07.00 en 08.00 uur. Dit wordt met gejuich onthaald. De plezante avond duurt een dik uur langer dan de voorbije en rond 21.30 begint de eetzaal leeg te lopen. Op de Crazy Belgian Table blijven behoorlijk wat lege flessen wijn achter.

Day 9 ; Jolivet to Scottburgh 83km / 970 htm

Voor de laatste keer dit jaar in de JoBerg2c begint stipt om 05.30 uur de haan te kraaien. Het beest is nog altijd snipverkouden, kort daarna beantwoordt een fiere haan het eerste schorre gekraai,  waarop de honden ook weer wakker worden en beginnen blaffen en bassen, in verschillende toonaarden, kortbij en veraf,……………de mannen van AC/DC zijn er ook nog steeds met hun snerpende gitaren en Thunderstruck!!!

Gisterenavond hebben de Belgen afgesproken om met zijn allen de laatste rit in groep te rijden, ook de Waal die opgegeven heeft rijdt mee, en we zouden vertrekken om 07.45 uur. Om halfacht rijden Marc en ik naar de start waar ze al allemaal klaarstaan, en op enkele bikers na is het hele peleton al vertrokken voor 07.10 uur. Het is niet te geloven, dus de Belgengroep vertrekt dan ook na beeldopnames voor de tv-uitzending die dag. Ik voel weer dat het een Parkinson-moeilijk begin voor me zal zijn, en zeg tegen de rest dat ze maar verder rijden zonder naar mij te kijken, ik haal hen wel terug in. Gelukkig duurt mijn ellende niet al te lang en na een dikke 20 km zit ik terug bij de Belgengroep die er een gezapig tempo op nahouden. Zoals eerder gezegd zitten er drie nijdige klimmen in, en even nadat ik terug aangesloten ben is er de “Out of Africa”-klim. Bovengekomen is het lang wachten eer de laatste Belg, de herstarte Waal samen met Nic, terug aansluiten. Halverwege de etappe die door onnoemelijk veel suikerrietvelden gaat, vooral in lichtjes dalende lijn is, komt de zoveelste steile moeilijke en technische helling van deze JoBerg-editie. Deze keer door een weide, en daardoor zie je een sliert van wandelende bikers naar de top klimmen. Tijdens onze beklimming moeten de betere Belgen, waar ik mezelf ook toereken, slalommen en balanceren tussen de rotsen en de wandelaars naar boven toe. En ook hier ga ik voor de vijfde keer dan tegen de vlakte door een domme beweging van een wandelende biker. Maar ach, een schaafplek meer kan de pret niet derven. Bovengekomen wachten we op de andere Belgen. Maar het duurt erg lang en we besluiten dan maar om verder te rijden tot de bevoorrading en daar elkaar op te wachten.

Na de bevoorrading valt onze groep weer uit elkaar, alle Vlamingen zijn samen op Nic na (ook teveel buikvet) , onze Waalse vrienden Les Vincents zijn er ook bij. De andere Walen zitten in groep 2. Wat verder rijdt er één van de twee Vincents lek en besluiten ze dat ze op de andere Walen gaan wachten. Federalistisch Belgie rijdt ook in Zuid-Afrika mee.

We krijgen nog een extra tv-opname van de “Crazy Belgians”, alhoewel Wallonie niet meer vertegenwoordigd is in onze groep, maar dat zeggen we niet. En ineens is het zo ver, de finish is in zicht, enkel nog de 300 meter lange op het water zwevende brug over de zee-arm over, en we zijn er. Maar er is geen water, daarvoor zijn we te laat binnen. Al het zeewater is weg vanwege het getij. Voor de tweede keer op rij kan ik niet over het zeewater rijden, nu omdat  het eb is, vorig jaar omdat de brug gesloten was vanwege teveel wind. Dus moet ik volgend jaar terugkomen.

Marc en ik rijden al hand-shakend over de aankomstlijn en krijgen net als iedereen een fles champagne. Na de proficiats onder elkaar en tegen vele andere deelnemers die we tijdens dit avontuur leren kennen hebben, worden de flessen ontkurkt. Het smaakt afschuwelijk, maar daar maakt niemand een punt van. Het was wreed plezant!!!!

Na een tijdje rijden we verder en zoeken onze gids Ryan op die staat te wachten met onze fietskoffers en bagage. Rond 14.00 uur is alles ingepakt en vertrekken we naar ons hotel in Durban met de bus. We kijken nog eens achterom en ik denk, wees maar zeker dat wanneer mijn lijf en gezondheid het enigszins toelaten  ik in 2018 terugkom, voor de derde keer in drie jaar tijd.

Ik weet niet of dat gaat lukken. Ik heb me daar ook voorgenomen om vanaf heden zulke evenementen eerder op een rustige toeristische manier te beleven, ipv te koersen. Ik weet niet of ik daartoe in staat ben, maar ik ga het proberen. En dat zal nog dit jaar zijn, ook in Zuid-Afrika, in oktober tijdens de 7-daagse Cape Pioneer Trek.

Wij zullen zien!

Alle info ;  http://joberg2c.co.za/

En ga zeker via deze  homepagina naar de knop “media”, en klik op “Youtube videos and images”. Neem iets om te drinken en te knabbelen, en geniet van de bijzonder mooie films/ foto’s van de dag, die wij elke dag tijdens het avonddiner mochten bekijken op groot scherm in de enorme eettenten, voor de tv-uitzending.

Bijlagen:
fa9cfcaa8c5ef23f2b7fa6c2e8b5c552_DSC_4484.JPG (2.7 MB)   

Eind 2016 krijg ik een telefoontje van “de Luc” (de pechvogel in de derde etappe van de Crocodile Trophy 2016, aan wie ik ook mijn reservebinnenbandje gaf, met alle narigheden en ellende tot gevolg). Of ik geen zin heb om  met hem te vormen in de Algarve Bike Challenge 2016, in Tavira, van 3 tem 5 maart.

Deze wedstrijd bestaat uit een avondproloog  van 2,5 km dwars door het pittoreske stadje , en twee ettape’s in het binnenland van de regio. Ik ben weer direct akkoord, als we maar weg zijn en de hort opkunnen. Mijn esposa Geja heeft nog gratis vliegtickets liggen van Brussels Airlines, dus kunnen we die daarvoor gebruiken, en met haar beslis ik om er ineens 7 dagen van te maken. Een weekje vakantie in een luxe-resort in d’Algarve, “echt iets voor ons”. Dat gaat wat geven.

We proberen ons in te schrijven als Team Tettekerèire, maar dat lukt jammer genoeg niet. Ik had het de Portugezen graag horen uitspreken. Dus wordt het maar Team JanLuc, in de categorie 50+, de Grand Masters , alhoewel ik de “ouweventencategorie” leuker klinken vindt. Ik weet weer waarvoor ik mag trainen.

Eind januari begeeft mijn achterdemper van mijn Specialized Epic het. Vermits het een onderdeel is van het gepatenteerd Brain Systeem van Specialized moet de herstelling gebeuren bij de verdeler. Minstens twee weken zonder fiets. Prachtig marketingsysteem ook vind ik. Ik koop dan maar een S-Works Epic kader en laat deze opbouwen identiek als mijn Specialized Epic. Levertijd 4 dagen, en ik kan verder  trainen.  Het vervolg van deze komedie, want zo gaat dat altijd bij mij, vertel ik later eens misschien.

Op 28 februari nemen Geja en ik het vliegtuig naar Faro, vandaar verder met de huurwagen naar ons resort,  Vila-Gale Albacora in Tavira. Geweldige locatie, een omgebouwd oud visserdorp  en zeer rustig,  want bij aankomst zijn er maar een 10-tal kamers van de slordige 250 bezet. In het hoogseizoen zal dat wel anders zijn. Net als tijdens het raceweekend.

Met een bang hartje haspel ik daar op woensdag (110 km en 2500htm) en donderdag (80km en 2200htm) twee ferme trainingsritten af. De twee tracks van de editie 2016 die ik gedownload heb op mijn gps. Ik kom onderweg regelmatig  en vooral op de zwaardere stukken markeringen en pijlen tegen voor de koers van dit jaar. Het zal duwen, stoempen , puffen en blazen worden, want dit is ook een UCI-wedstrijd.

Donderdagavond begroet ik mijn teammaat Luc. Ik geef hem de hand en hij kan nog net op tijd ingrijpen wanneer ik hem een schouderklop wil geven.  Heeft hij toch wel twee weken voordien drie ribben gebroken bij een schuifpartij op het asfalt, in een mountainbikerace in Spanje!!! Maar zegt Luc, ik ga proberen de proloog te rijden, zaterdag te starten en wanneer de mtbikers het veld indraaien, rij ik rustig verder de weg op, dus Jan ge zult zonder mij moeten rijden. Luc is ook ingeschreven om de Cape Epic in Zuid Afrika te rijden, de derde week van maart, en hij wil na zijn val dit weekend terug beginnen bollen. Karaktervent of zou zot zijn echt geen zeer doen? Behalve met drie gebroken ribben dan!

Het is altijd iets met ouwe mannen die  perse jong willen blijven. Petanque, schaken en dammen, de drie enige sporten die nog zouden mogen toegelaten worden eens je de 50 bent gepasseerd. Hoor wie het zegt. Het wordt er ook niet beter op wanneer we een groot aantal van de 400 twee-mansploegen, 800 deelnemers dus zien binnenvallen. Zelden zien we iemand die meer dan 65 kg weegt, laat staan de 80kg van mij, de 90 kg van de Luc. De koers wordt hier duidelijk bergop gereden en gewonnen.

Op vrijdagavond 3 maart staan wij in het donker op het startpodium om 19.23 uur voor onze 2,5 km lange proloog. Heel het parcours bestaat uit kasseien, trappen op en trappen af, en op de koop toe regent het een beetje, de kasseien zijn spekglad. Ik kan het niet over mijn hart krijgen Luc achter te laten. Heel behoedzaam rij ik met hem de 2,5 km in meer dan 15 minuten, en samen rijden we over de finish. Hoeveel teams er ons voorbij zijn gereden tel ik niet, heeft ook geen belang, want als één rijder van een team opgeeft mag de andere wel verder rijden, maar wordt hij niet meer in de ranking opgenomen. Ondanks onze recordtijd zijn er nog 8 teams trager dan ons, die moeten lekgereden en/of gevallen zijn, dat kan niet anders. Maar we hebben ons toch geamuseerd en een terraske gedaan met de vrouwen. Het heeft wel iets , deze avondproloog in dat stadje , ondanks het gedruppel, leuke sfeer.

Zaterdagmorgen 4 maart regent het pijpestelen en ouwe wijven tegelijk. Er blaast ook een zeer harde wind. De organisatoren besluiten wijselijk de start 2 uur te verlaten en de eerste etappe wordt ook ingekort met ongeveer 15 km. Om halftwaalf worden 798 smalle mannen en 2 wat oudere en dikkere heren, helemaal achteraan in het peleton, op gang geschoten. Enkele kms verder zwaait Luc mij uit, wenst me het  beste, en zegt rij maar. Ik maan hem aan tot voorzichtigheid op zijn wegritteke en duik het rode modderbad in vanwege de regen. Modder is het niet echt, eerder een rode waterige pap vanwege de hevige regenval. Het zal een proper ritteke worden, maar de zon is terug van de partij, en dat  geeft de burger moed.

Ik vind snel mijn tempo en het verbaast mij dat ik constant smalle jongere gasten voorbij peddel, ook bergop. Als je in zo’n pak achteraan start kom je natuurlijk de traagste eerst tegen, en ook veel sukkelaars die niet veel kennis hebben in techniek. Niet dat ik zo’n kennis heb maar goed gelanceerd bergaf  rijden om de volgende helling op te stormen, dat ken ik. Tandje per tandje kleiner schakelen zodat je steeds een constant omwentelingsaantal draait tegen een behoorlijke snelheid is iets wat velen niet kennen. Zo rijd ik ze met tientallen voorbij. zij die aan de voet van een klim onmiddellijk van groot naar klein schakelen en zo direct stilstaan voor ze eigenlijk aan het klimmen gaan.

Ik blijf constant inhalen maar hoe verder ik door het pak rij, hoe meer gaten er zijn die ik moet overbruggen vooraleer een volgend groepje tegen te komen, maar het gaat goed. Hier en daar staat ook Geja te supporteren die met de auto de punten heeft gezocht waar we de openbare weg oversteken. Prettig weerzien steeds.

Na zowat 50 km rij ik al een tijdje in hetzelfde groepje en stop aan de tweede bevoorrading. Dit is zowat het hoogste punt van de rit, en nu gaat het vooral bergaf naar de kust met toch nog wel wat nijdige klimmen in. Ook Geja is hier en zegt dat ze de Luc op het vorige punt (waar ik al voorbij was) heeft gezien. Dieje zit IN DE KOERS!!! Straffe pee, ik kan het niet dikwijls genoeg zeggen. Ik besluit om op hem te wachten,  en sla ondertussen een babbel met een toevallige voorbijfietsende Belg op een koersfiets die stiekem een banaan kwam pikken. Een kwartier later reed hij verder en was Luc nog niet te zien. Was hij nog wel in koers? Ik besluit om toch maar verder te rijden. Geja gaat wachten en mij per sms berichten of hij daar nog passeert, en te vragen wat zijn plannen zijn. Ik vind mijn pedaaltred terug en haal weer rijders in,  om vlak voor  het binnenrijden van Tavira terug bij het groepje rijders te zitten die mij achterlieten bij de 2^e bevoorrading.

Als ik de finishboog zie staan stop ik in de zon op een brug om naar mijn telefoon te kijken. De Luc is nog steeds in koers en fietst met zijn 3 gebroken ribben en een hoop  pijnstillers op zijn tempo naar de aankomst. Ik wacht want ik wil diene kerel zien voor de aankomst om samen als team de meet over te rijden.

Zo wacht ik ongeveer een half uur , honderden rijders zijn al gepasseerd en daar duikt hij op. Scheef op zijne fiets en met een van pijn verwrongen gezicht tovert hij een grijns op zijn vuile moddersmoel als hij mij ziet. Super man, ondanks dat ik vind dat je een idioot bent bewonder ik uw karakter, proficiat, geweldig. Ijzersterke  vent,  en samen bollen we net als de dag voordien over de meet. Ons klassement en de tijd? Wat kan ons dat schelen. Toffe rit (75 km en 2400htm) alhoewel het voor het éné teamlid wat plezanter zal geweest zijn dan de andere.

S’Avonds aan tafel met de bende is het prettig toeven. Zeker  wanneer ik merk dat mijn solidariteit vanwege het wachten op  mijn halve team, beboet wordt met een STRAFTIJD van 3uur 55 minuten!!!!! Blijkt dat er onderweg enkele geheime controlepunten zijn. Het reglement zegt dat teams ten allen tijde bij elkaar moeten blijven , zoniet worden er vijf minuten straftijd toegekend per minuut dat een team uit elkaar rijdt. Deze straftijd geldt alleen voor de “wegrijder”. De “achterblijver” krijgt gewoon zijn gereden tijd. Zodoende heb ik door een halfuur te wachten op de brug vlak voor het laatste controlepunt, de finishlijn  150 minuten of 2uur 30 minuten “gewonnen” Merci Luc!!!!!!

Zondag 5 maart derde etappe. Weerom staan we achteraan het pak en Luc gaat proberen om  na zijn volhardingstest gisteren deze rit ook uit te rijden. Ik blijf bij hem, ik ga deze keer geen extra straftijd riskeren. Maar mijn “solidariteits-achterstand” kan ik nooit goedmaken op hem als hij uitrijdt. En hij zal uitrijden, want nu heeft hij een reden meer natuurlijk. Na het startschot zijn we weg en kijk, ook nu halen we samen regelmatig anderen in. Ik wil ten allen tijde vermijden dat hij valt omdat hij mij probeert te volgen. Of ik rij achter hem of bij het klimmen zoek ik mijn tempo , en  laat hem  achter, maar zodra ik hem niet meer zie of op de top wacht ik hem op. Waar het kan neem  ik hem op sleeptouw en zo rijden we toch een aardig tempo. Ik zeg nog eens dat hij karakter heeft, botsen en schodderen met drie gebroken ribben, doe het maar.

 De laatste 20 km zijn vooral bergaf en vlak en daar geef ik er nog eens een lap op, en hij blijft goed in mijn wiel. Het team JanLuc zal als team uitrijden en aankomen. Op het einde zitten we op de asfaltweg en wordt Luc zowat euforisch en neemt hij zelfs de kop, ik moet begot krabben om in zijn wiel te blijven. Neeje, dat plezier om  mij eraf te rijden gun ik hem niet. In de laatste km jaagt de organisatie ons om één of andere reden door een ondergelopen fietstunneltje waar het water kniehoog staat, en moeten we nog van de fiets, ik ben daar niet kwaad voor. Even later rijden we blij en voldaan hand in hand de meet over waar onze vrouwen ons staan op te wachten.

Leuk evenement, goed georganiseerd en goede sfeer (zelfs met drie gebroken ribben).

Algarve Bike Challenge is een absolute aanrader!

Bijlagen:
AlgBCh17.JPG (157.9 KB)   

I DID IT!!!! YES,YES,YES!!!

Ik heb “hem” gereden, helemaal uitgereden, van de eerste tot de laatste meter, “de Crocodile Trophy 2016”, ik heb “hem” gereden, ik heb “hem” gereden. Ik heb ook gewandeld en gekropen, letterlijk, over onbereidbare steile hellingen…., ik heb “hem” meer dan eens verwenst en vervloekt, ik heb gezucht, geblazen ,gevloekt, getwijfeld, ik heb liters zweet verloren, ben diep geweest, zeer diep, met momenten meer dan ik in mijn lijf had, uitgeput………Soms stonden de tranen in mijn ogen van ellende en uitputting, mezelf afvragend waarom ben ik hier aan begonnen. Ik heb willen opgeven, niet meer afzien. Op andere momenten stonden de tranen in mijn ogen van geluk, van contentement, opperste verrukking, was ik zeer blij dat ik hier toch nog aan begonnen ben. Zoveel emoties, zoveel gevoelens… ik kan het niet omschrijven.Overweldigend.

Terug naar september 2014. Na twee operaties ben ik 3 maand later voorzichtig beginnen fietsen, zegge en schrijven begin december. Omdat ik moeilijk stilzitten kan ben ik tijdens mijn herstelperiode wat plannetjes gaan tekenen om onze badkamer wat op te frissen, om uiteindelijk uit te komen tot een grondige opfrisbeurt/halve verbouwing van onze woning, dit tot ergernis van mijn eega Geja….. die nadien wel tevreden was.

Om die reden heb ik tijdens het voorjaar 2015 minder gefietst, heb hier en daar een toertocht in het weekend meegepikt,  maar ben vooral met verbouwingen aan onze woning bezig geweest. De Crocodile Trophy zat ergens diep in mijn achterhoofd verborgen.

Na de renovatie en de jaarlijkse motorvakantie in de zomer van 2016, heb ik terug wat meer tijd gemaakt voor de mountainbike. Het krokodillebeestje kroop stillekesaan terug naar voor in ‘t koppeke. En tijdens de prachtige, droge  herfst van 2015 zat de Crocodile Trophy terug helemaal daar waar hij met een smak verdween in september 2014.

In de voorbije twee jaar is  mijn dosis dopamine-inname noodzakelijkerwijs verhoogt, en kan ik geen 4 uur meer zonder, dat ontdek ik op de volgende manier;

In het najaar en de winter van 2015/2016 stel ik vast dat Mr Parkinson, samen met de Crocodile Trophy, ook meer op het voorplan komt. Zowel tijdens de dagelijkse beslommeringen, maar tot vervelens toe ook tijdens het fietsen. Ik heb hem dan maar dik tegen mijn goesting opgenomen in mijn tweemansploeg, hem ineens benoemd tot kopman voor het leven. Hij profiteert alleen maar van me, haalt nooit drinken of eten, zet mij nooit even uit de wind. Integendeel, plots duikt hij op, hangt aan mijn zadel, erger nog, hij kruipt gewoon als ballast in de zakken van mijn fietstrui of kruipt gewoon op  mijn rug .

Vandaag de dag ,november 2016, is het zover gekomen dat kopman Parkinson tijdens elke rit één tot twee uur al mijn aandacht opeist. Dat uit zich tot het in kramp trekken van mijn tenen aan mijn rechtervoet. Of het ongecontroleerd wiebelen van mijn linkervoet, die dan soms uit mijn klikpedaal springt. Op die momenten, vooral wanneer mijn rechtertenen in klauwvorm komen te staan, zit er niks anders op dan te stoppen met pedaleren, af te stappen en te wandelen, zodat mijn klauwtenen terug ontspannen. Soms gaat het voorbij na één keer 100 meter wandelen, veeleer moet ik dit enkele keren herhalen en kan het soms een half uur duren eer mijn klauwtenen terug ontspannen zijn.

Maar de wiebelende linkervoet, en de klauwende rechtervoet is nog het minst erge. Tijdens wat langere ritten, toertjes van 3 of meer uren krijg ik van de ene seconde op de andere periodes van “blokkage”. Om te fietsen breng je de kracht via je benen over naar de pedalen, dat doe je spontaan. Tijdens die “blokkage-periodes” doe ik alle moeite om dat te doen, maar dat lukt niet. Mijn kracht kruipt in mijn armen. Ik doe niks anders dan gewoon mijn armspieren opspannen tot deze 1000 kilo en meer “wegen”. Er komt niks van power meer op mijn pedalen.

Op het vlakke, bergop, zelfs bergaf krijg ik amper de benen rond, mijn hartslag gaat tijdens deze periode ook nooit meer boven de 115/120 slagen/minuut, soms blijft hij onder de 100 . Doe ik toch alle moeite om mijn hartslag en omwentelingsaantal terug hoger te krijgen, door bijvoorbeeld een “spurtje” te trekken, en kom ik zo tot aan een “geweldige” hartslag van 130, dan betaal ik dat cash. Er rest mij niks anders dan op mijn zadel neer te ploffen als een bloemzak. Mijn hartslag valt  onmiddellijk terug tot maximum 115.

Het rare eraan is ook dat ik tijdens die “blokkage-periode” ook de meest steile hellingen aankan, maar aan een extreem laag aantal omwentelingen, zodoende fiets ik dan amper 3 a 4km/uur. Op het vlakke kom ik niet harder dan 16 a 18 km/uur. Ook tijdens deze “periode van blokkering”  moet ik amper ademhalen, ik ben of voel me ook niet moe. Ik fiets gewoon rond met de hartslag van een mummie, draai een maximaal omwentelingsaantal van een 150-jarige.

Ondertussen heb ik dat allemaal moeten aanvaarden, weet ik dat ik niks anders kan doen om te wachten tot wanneer de voetproblemen en blokkeringsperiode voorbij is. Dat gebeurt ook van de ene op de andere seconde, net zoals het opkomt. Ik voel dit niet aankomen, en voel ook niks meer nadat dit voorbij is. Tot op heden weet ik alleen dat het voorbijgaat. Soms snel na een tiental minuten, maar evengoed kan het anderhalf tot twee uur duren, zoals ik dezer dagen mocht meemaken in de tweede helft van de Crocodile Trophy. Vermoeidheid en overmatig zweten tijdens het fietsen is zeker een bepalende factor.

Mijn neurologe heeft voor al deze dingen geen verklaring, bij gebrek aan naslagwerk of onderzoek van andere Parkinson-patiënten die zoals zei het zegt, extreem sporten.

Ze zegt dat ik een boek of een naslagwerk moet schrijven. Om dan te overhandigen aan haar? Zodat ze weer 55 euro kan aanrekenen voor een bezoek? Téitekereire, ik fiets liever…………

Terug naar het najaar 2015;

In oktober 2015 koop ik een nieuwe mountainbike, een full suspension (voor-en achteraan geveerd) Specialized Epic Expert Carbon 2016. En ook nieuwe schoenen.

Ongelukkigerwijs start ik op advies van de neurologe in dezelfde periode met andere medicijnen om Prolopa-bijwerkingen tegen te gaan. Ik start met de inname van Stalevo die de Prolopa moet vervangen. Het opduiken van de problemen die ik ervaar wijt ik en mijn dokters helemaal aan de nieuwe fiets en de nieuwe schoenen.

Na vele bezoeken bij dokters, neurologen die me verschillende test laten doen, die me van kop tot teen onderzoeken, bezoeken aan podologen die verschillende soorten en types steunzolen voor  me maken, komen vooral de klauwtenen frequenter voor. Ook wanneer ik helemaal niet fiets, bij dagelijkse handelingen. Het duurt ook veel langer eer mijn rechtervoet terug ontspannen is. Hetzelfde geldt voor de “blokkeringsperiode”.

Begin februari heb ik al een drietal weken helemaal niet gefietst en ben ik moe, zeg maar uitgeput. Op een donderdagmorgen kom ik helemaal tot “stilstand”. Ik kan mijn broeksriem niet meer sluiten, en neen, ik ben niet dikker geworden.

Ik zet mij neer, neem pen en papier, en begin op te schrijven wat er de voorbije maanden veranderd is, hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik op goed drie maand 120 jaar geworden ben. Ik kom tot het besluit dat het niks te maken heeft met nieuwe fiets of schoenen, nog minder met al of niet speciale steunzolen. Het is de nieuwe medicatie.

Ik doe alsof de laatste drie maand er niet zijn geweest en besluit op eigen houtje om terug een dosis oude “stopgezette” pillen in te nemen. Alle zes uur een half tabletje Prolopa250. Een kwartier later krijg ik een ongelooflijke boost. Het kan mij helemaal niet schelen wanneer één of andere specialist toen en nu zegt dat dit niet kan, en ik wil ook niemand ertoe aanzetten om zelf te gaan experimenteren, maar dit is wat er gebeurde die donderdagvoormiddag.

Een half uur na inname van mijn pillen trek ik mijn “nief schoenen”, kruip ik niet meer, maar spring terug op  mijn “nieve velo” en doe een toerreke. Ik voel me herboren, kan mezelf terug afdrogen na het douchen en een broeksband sluiten is geen enkel probleem meer.

Het weekend daarop maak ik twee keer een mountainbiketoer van meer dan vier uur met aardig wat hoogtemeters. Twee keer stel ik vast dat mijn klauwtenen opduiken vier uur later nadat ik mijn pillen heb geslikt.

Mijn simpele  redenering luidt als volgt; mijn dopamine is mijn brandstof , mijn lichaam is de benzinetank, “de naftbak” Mijn armen en benen zijn de motor. En als je niet op tijd en stond naft in de naftbak kapt stopt de moteur met rijden.

En dat is wat er is voorgevallen tijdens de herfst/winter 2015-’16. Elke 6 uur een half dopaminetabletje is niet meer voldoende om dit lijf te laten functioneren, laat staan fietsen zoals voorheen.

Omdat ik elke dag, ondanks de waarschuwingen van lijf en leden, de klauwtenen en blokkage-problemen, de laatste restjes dopamine uit de reservetank heb genomen ben ik langzamerhand trager en trager gaan functioneren, om uiteindelijk helemaal stil te vallen op "broeksband-donderdag" in februari.

Vanaf dat weekend neem ik ’s morgens (weer op eigen initiatief) om 6 uur ¾ tablet Prolopa250 en vul elke 4 uur aan met een ½ tablet. En kijk, het wonder is geschied, ik val niet meer stil en mijn klauwtenen zijn weg. Ik ben ook haast zeker dat de nieuwe pillen Stalevo ipv Prolopa ook wel zullen werken, alleen geldt voor de nieuwe pillen ook het “naftbak-principe”, en moet de dosis hoger zijn, of de toevloed frequenter. Maar omdat ik ondertussen weer met nieuwe moed aan de weg naar de Crocodile-Trophy begonnen ben, ga ik het overschakelen van Prolopa naar Stalevo, pas na de Croq doen (gisteren 2 november begonnen). Dat mijn neurologe zegt wat ze wilt, ik ben het die moet slikken.

Drie weken later heb ik een afspraak  met mijn neurologe. Opgewekt en blij vertel ik haar mijn verhaal zoals hier beschreven, zij luistert en noteert aandachtig. Na mijn verhaal zegt ze; “Allee, das goed, ik ben blij voor u, doe zo voort, het is 55 euro”.

Drie weken na “broeksband-donderdag” haal ik al terug een behoorlijk fietsniveau en schrijf mij in voor een ander meerdaagse mountainbike-race, in Zuid-Afrika. De JoBerg2c (lees van “Johannesburg to Coast), een negendaagse race in lijn. Van Johannesburg tot Durban. 900 km, 14000 hoogtemeters, dwars door de wondermooie schoonheid van Zuid-Afrika, door Zoeloe-land, eindigend op de beach van Scottburgh, waar je eerst een door de golven bewegende 300 m lange brug vlak voor de finish moet overrijden. Ga, kijk en geniet;  www.JoBerg2c.co.za en schrijf u in.

De overtreffende trap van fantastische beleving is niet genoeg voor dit heerlijk evenement. Elke deelnemer is daar een kampioen en wordt van de eerste tot de laatste minuut in de watten gelegd. Het enige wat je moet doen is fietsen, eten en naar het toilet gaan. Verder wordt je daar behandeld als koningen. Je bagage wordt  gedragen, je fiets wordt elke dag gepoetst en gesmeerd, bevoorradingen onderweg zijn buffetten die heerlijker zijn dan Romeinse schranspartijen ten tijde van Julius Cesar, om van de avonddiners nog maar te zwijgen. Dagelijkse filmreportages die niet moeten onderdoen voor de uitzendingen van de Tour de France, met filmploegen in helicopters, in de koers en broadcasting op de Zuid-Afrikaanse tv. Om duimen en vingers af te likken.Een unieke ervaring waar je natuurlijk wel voor moet getraind hebben, maar een absolute to do marathon voor de geoefende amateur-mountainbiker. Ik vond het alvast zo prachtig dat zolang mijn lijf  het toelaat ik elk jaar terugga, alvast in 2017.

In het begin van de zomer merk ik terug dat mijn “naftbakske dopamine” alweer rapper leeg is, en slik ik noodgedwongen elke 3 ½ uur een ¾ tablet Prolopa250, zeker bij het fietsen. Desondanks komen de klauwtenen en blokkagemomenten meer en meer voor. Ik begin er rekening mee te houden dat het haast elke lange training of rit (meer dan 4 uur) wel het ene of het andere opduikt.

Na mijn terugkeer uit Zuid-Afrika had was de goesting naar meer van dit events groot. Ik zocht en vond een ander avontuur. Een zesdaagse race in Mongolie eind augustus 2016, The Mongolia Bike Challenge.

Het enorme lege landschap is overweldigend mooi. Mooie maar ook zware ritten vanwege de hoogtemeters, maar vooral vanwege de wind. Er is altijd en overal wind die blijkbaar altijd tegen staat. Heb je het geluk dat hij voluit op de rug blaast ga je natuurlijk wel vooruit, maar net vanwege deze snelheid is het dan ook vaak snel afgelopen, en is  het terug stoempen geblazen. Van een technisch parcours moet je zeker niet spreken, remmen heb je haast niet nodig, een geveerde fiets is ook geen must, singletracks zijn er totaal niet, maar nog eens, het is een overweldigend landschap.

De sfeer onder de deelnemers was super. Ik heb me geamuseerd , tijdens de ritten, en zeker ook nadien. Het eten was ook best in orde, maar daarmee zijn alle goede punten van de organisatoren vermeld.

Qua organisatie is het een zootje, een dikke nul en zwaar gebuisd. Alles wat er wordt beloofd op hun website is er niet. Amper gelegenheid tot douchen na de race, laat staan wat water om de  mountainbike wat op te poetsen. Als er al water is , is het alleen koud water of een groene rivier. Ondanks de vele uren zon komt de temperatuur overdag amper boven de 15 graden vanwege de hoogte en de wind. De overjaarse gps routes zijn al jaren niet ge-update, er is weinig of geen correcte bepijling. Deze twee factoren zorgen voor veel ellende bij de deelnemers en leidt tot nachtelijke zoektochten naar deelnemers. Zelf ben ik enkele uren aangehouden omdat ik onwetend op militair gebied aan het fietsen was. Slapen in tenten waar meer gaten dan zeildoek aanwezig was, en dit terwijl de organisatoren elke nacht in een hotel verblijven. Bevoorradingsposten hebben water en chips, met wat geluk is er ook nog cola en that’s it. Transport van de mtbikes gebeurt op open bouwtrucks, waar voor enkele honderduizenden euro’s aan fietsen op staat, zonder enige bescherming tussen de fietsen. Deze worden tegen elkaar getrokken door koorden alsof het oud ijzer is, en zo kan ik nog wel doorgaan.

Mijn persoonlijk advies (maar ik ben er natuurlijk wel geweest); Wegblijven!  De vertrekplaats Ulaanbataar, tevens hoofdstad, is een echte hel voor fietsers, fietsen is levensgevaarlijk. Maar een avontuur is het zeker wel.

En dan nu het hoofdstuk waar ik deze blog voor heb gemaakt. De Crocodile Trophy (niet 2014) maar de 22^ste editie in 2016. Jaren van gedroomd en nu werkelijkheid.

Na mijn hoofdstuk Mongolie merk ik dat de conditie niet opperbest meer is. Ik heb in september de kaap van 10.000 kms op mijn mtbike overschreden, en weer krijg ik sneller, klauwtenen, wiebelvoeten of blokkage. De duurtijd om erover te komen duurt vaak ook langer. Maar ik weiger nu pertinent om nog meer dopamine te slikken, of de inname tijd nog te verkorten.

Gesteund en aangemoedigd doorop de eerste plaats mijn eega Geja, mijn drie beste jeugdmaten den Toinkes, den Biste, en de Fluppe, alsook hun respectievelijke wederhelften, vertrek ik op 17 oktober met een klein hartje en “dikke peurre” met mijne kopman Parkinson richting Cairns.

Mijn doelstellingen zijn in twee jaar wel veranderd, in eerste plaats vanwege mijn aandoening, in tweede plaats vanwege mijn val. Ik wil uitrijden, overleven, aankomen en heb op 51-jarige leeftijd niet meer de gedachte, wat een ander kan, kan ik ook.

Aan de ellenlange vlucht lijkt geen einde te komen. Uiteindelijk land ik toch op het kleine vliegveld in Cairns, waar de shuttle mij staat op te wachten om mij naar het luxueuze Paradise Palm Resort te brengen. Daar aangekomen ontmoet ik alvast andere enthousiaste deelnemers die net als ik den bibber hebben. Neen, niet van Parkinson, maar van de uitdaging. Op vrijdagnamiddag worden alle deelnemers per shuttle overgebracht naar de briefingplaats in een mooi park in het centrum van Cairns. Daar krijgen we ons rugnummer en info. Onmiddellijk valt op dat de Crocodile Trophy organisatie toch ook wel een beetje leuke chaos kent, en een beetje wanorde troef is. Dit zal tijdens de race ook blijken. Tijdens deze briefing leer ik de andere deelnemers kennen, Belgen, Neder-en andere buitenlanders die ik regelmatig lees in uitslagen. Ik ontmoet ook enkele Australische kerels die ik heb leren kennen in Mongolie. Het is een blij weerzien in dat kleine wereldje.

Na drie dagen losfietsen gaat op zaterdag 22oktober de eerste etappe van start op het technisch uitgetekende World-Cup parcours in Smithfield.  Vier rondjes van bijna 8 km, nadien in lijn naar de finish die voor de deur van het Paradise Palm Resort ligt. Op dat parcours is er geen 10 meter rechtdoor. Draaien, keren, slingeren, omhoog en omlaag door het tropisch woud, 95% singletrack. Geweldig.

Het startsein wordt gegeven omstreeks 12.30 uur. Onmiddellijk wordt er gespurt naar de eerste meter singletrack. Ik doe het zeer rustig en draai als voorlaatste van de 99 starters het parcours op. Gestaag haal ik in, en ik amuseer me rot. In de derde ronde kom ik zowaar een kameleon op  mijn weg tegen. Het beestje duikt weg als hij mij ziet, komt op zijn beslissing weer, en duikt recht onder mijn voorwiel. Ik kan niet stoppen en rij helemaal op zijn langse zijde over dat mooie dier zijn gladde rug. Mijn achterwiel doet net hetzelfde en zowel de kameleon als ik belanden in het decor. Het beestje schiet vervolgens de jungle in en ik kruip terug op mijn fiets, met spijt dat ik over dat dier ben gereden.

Na 4 ronden draaien we af naar de finish, maar daarvoor moeten we een 2 km lange muur over. Of hoe noem je een helling die van zeeniveau klimt naar 450 meter hoogte in 2 km? Das gemiddeld meer dan 20%. Enkele echte elite-renners raken boven, de anderen moeten net zoals ik het overgrote deel van de klim wandelen. En tijdens dat wandelen roept mijne kopman Parkinson mij. Hij kruipt op mijne rug en ik wandel trager en trager. Het wordt zo erg dat ik op een bepaald moment mijn voeten niet meer vooruitkrijg, en ik moet gaan zitten om alzo zittend opnieuw te “leren” stappen. Een blokkage tijdens het stappen, het was weer een nieuwe ervaring. Uiteindelijk raak ik boven, 20 andere deelnemers (ik tel ze om aan iets anders te denken) zijn mij ondertussen voorbijgewandeld. Tijdens de levensgevaarlijke extreem technische afdaling wordt ik nog door enkelen voorbij gereden, omdat ik hier en daar afstap. Uiteindelijk kom ik op de 60^ste plek in de rangschikking. Maar ik ben best tevreden over mijn prestatie als ik over de meet rij. Iedereen heeft het nadien over de zwaarte van die “wandelklim”.

’s Anderendaags moeten we gepakt en gezakt om 8.00 uur in het hotel klaarstaan in koerstenue. Onze bagage moet deels naar het tentenkamp in Atherton worden gebracht. Atherton is de aankomstplaats van de volgende drie ritten. De fietskoffers en bagagespullen die we niet gebruiken tijdens de koersdagen moeten speciaal gelabeld zijn en worden naar de eindstreep in Port Douglas gebracht. Maar de trucks die dit moeten brengen zijn  te laat, en wanneer ze uiteindelijk toekomen ook niet groot genoeg. Zo blijven alle valiezen en koffers in de receptie van het hotel terwijl een deel van de groep al per shuttle overgebracht wordt naar de start van de tweede etappe. Enkelen moeten nog wat wachten want er blijken ook te weinig shuttlebussen te zijn. Heerlijke chaos dus.

Uiteindelijk raakt iedereen aan de startplaats in het centrum van Cairns, waar de start noodgedwongen met een uur is uitgesteld. Tweede etappe gaat van Cairns naar Atherton over 130 km inclusief de neutralisatie en 3200 hoogtemeters.

Na de eigenlijk start 14 km buiten Cairns beginnen we onmiddellijk met zijn allen aan een “wandelklim”. Iedereen moet uiteindelijk te voet naar boven klefferen, alhoewel de elite renners langer in het zadel kunnen blijven, vooraleer ook zij moeten wandelen net als de amateur-deelnemers zoals ik.

Om 12.00 uur heb ik 28 km op mijn teller staan, het wordt een loodzware lange dag.

Vanwege de chaos aan de start en de vroege inval van de nacht (om 18.30 uur is het pikdonker), besluit de organisatie en de UCI commissarissen om de koers voor de tragere deelnemers om 16.00 uur, aan de laatste bevoorradingspost op 15 km van de finish met nog een zeer zware klim, stop te zetten en hen een berekende tijd mee te geven in de rangschikking. Ze worden niet uit de wedstrijd gezet omdat de fout niet bij de rijders ligt waarom de koers zo laat van start is kunnen gaan.

Ik ben de eerste die gestopt wordt om 16.02 uur en zie voor mij in de verte een andere renner die wel mag doorrijden omdat hij net voor 16.00 uur is gepasseerd. Dit gebeurd op de volgende manier nadat een UCI commissaris mij dit heeft meegedeeld;

Ik;  Look man, i’m here to ride the full Crocodile, and that’s what i’m going to do, I won’t stop.

UCI;   You must stop, we decide to stop you.

Ik; Fuck man, to stop me , you must shoot me, I’m going.

UCI; We gonna give you an extra time penalty!!!

Ik; You can disqualify me, but I ride the whole tour!!!

UCI; It’s you’re descission and responsibility!!!!!

Ik; Yeah, yeah, ciao! En weg was ik.

Ik was netjes voor de donkerte binnen om 17.40uur en heb nog drie rijders ingehaald. Ik krijg niet mijn effectieve tijd, maar de berekende tijd zoals diegenen die na 16.00 uur aan de bevoorrading braaf zijn gestopt, maar ook een  extra time penalty van bijna 30 minuten vanwege het niet opvolgen van het bevel van een UCI commissaris. Het kan me niet schelen, ik heb de rit uitgereden.

En dan was er plots chaos . Na het overschrijden van de meet zocht ik mijn bagage. Die was er niet, evenmin die van een andere deelnemer. Ik moet mijn bagage hebben, ook vanwege mijn spullen, maar vooral voor mijn medicatie. Na de melding en de daaropvolgende discussie ging men een auto opsturen om in Port Douglas onze spullen op te halen, over en weer meer dan 400km. Maar alle voertuigen waren weg naar de laatste bevoorrading om de gestopte rijders en hun fietsen op te halen. Rond 18.45 uur vertrok de wagen. Ik reed mee want zo won ik enkele uren om mijn pillen sneller te kunnen slikken. Mijn  laatste dopamine-inname gebeurde rond 15.30 uur. Aangekomen in Port Douglas zat ik helemaal geblokkeerd en nam ik zo snel  mogelijk mijn pillen.

Omstreeks 23.40 uur kwamen we terug toe in het tentenkamp waar alle rijders al vredig enkele uren sliepen. Voor mij stond er nog wat koude pasta onder een zilverpapier. Ik kreeg vanwege Regina Schneider en Gerhard Schonbacher ter compensatie een hotelkamer aangeboden om het leed wat te verzachten. Iets wat ik in dank aanvaarde. Tot bleek dat het 45 minuten duurde eer ik in mijn hotelkamer was omdat geen van beide organisatoren de weg naar het hotel wist. Uiteindelijk lag ik na een snelle douche om 01.15 uur in bed. Om 5.15 uur moest ik er weer uit omdat ze mij om 5.45 uur kwamen ophalen om naar het tentenkamp terug te keren. Ik was niet echt uitgerust en fris die ochtend.

Derde etappe Atherton-Atherton 65 km waarvan twee rondjes van 25 km op alweer een zeer technisch WorldCup circuit, 1700 hoogtemeters. Een zeer mooie etappe bood zich aan.

En dat was het ook, op en af , slingeren tussen bomen rotspartijen, rotsblokken, draaien en keren, geen tien meter rechtdoor en geen meter vlak. Er was een bevoorrading bij het opdraaien van ronde twee en daar vroeg een Belg of er iemand een reserve binnenbandje teveel bij had, omdat hij het zijne had weggegeven aan een dame die lek gereden was.

Ik heb er altijd twee bij en gaf er dus ééntje aan hem. Ook omdat ik nog een wiekenset voor herstelling van tubeless-banden bijheb en ook enkele “rustinnekes” of bandenplakkers. Ook allerlei gereedschap en tools sleur ik mee, want wanneer ik pech heb ben ik niet zo handig meer met mijn Parkinson vingertjes. Ik stop in de tweede ronde bij een pechvogel wiens ketting tussen de pion en de spaken geklemd zat. Met vier handen en geholpen door een nijptang die ik bijheb, lukte het ons om de ketting los te krijgen. Thank you en weer verder op dit heerlijke circuit.

15 km voor het einde , plat achteraan, stoppen en herstellen , het steken van een binnenbandje duurt altijd een half uur of langer vanwege mijn vingertjes. Uiteindelijk is de taak volbracht en kan ik terug de singletrack op. Drie km verder in een heerlijke curp-stone bocht tijdens de afdaling ontploft mijn voorband, de latex spat uit het gat. Mijn fiets is onbestuurbaar en ik vlieg over de curpstone voor de tweede keer in drie dagen het decor in. Zonder erg, wat krassen en blutsen op het vege lijf, maar dat hoort nu eenmaal bij het mountainbiken. Erger is dat ik geen binnenband meer heb. Ik probeer het gat in mijn voorband met een wiek te dichten, maar ook dat duurt altijd lang. Uiteindelijk lukt dat ook. Natuurlijk ben ik teleurgesteld door het vele tijdverlies, maar er is weinig aan te doen. Op 5 km van de finish wacht weer een ellenlange zeer steile wandelklim waar geen enkele renner al rijdend bovenkomt, ook geen enkele van de elite renners. Iedereen vraagt zich af wat de meerwaarde is van dit soort beklimmingen. Ook ik kruip naar boven om nadien de even steile afdaling aan te vatten. In deze afdaling krijg ik terug een klapband, nu achteraan met nog 3 km te gaan. De moed zakt in mijn schoenen en de wanhoop is nabij. Het gat is veel te groot om een wiek in te steken maar ik heb geen binnenband meer, dus twee wieken in het gat en pompen maar. Weer enorm tijdverlies en ik  moet nog vier keer stoppen om bij te pompen vooraleer ik volledig pissed off over de meet rij. Ik ben zo kwaad dat ik mijn fiets weggooi en mij wegtrek om mijn woede te verwerken . Ik wil niemand zien of horen. Maar uiteindelijk moet ik na een douche mijne velo terug gaan ophalen en herstellen wil ik de volgende dag starten. Ondertussen verneem ik dat de Luc aan wie ik mijn tweede reservebandje heb gegeven overkop gegaan is en een AC luxatie heeft opgelopen. Tiens, waar ken ik dat van. Nog erger is dat deze man in 2014 aan de start stond voor zijn eerste Crocodile Trophy. Hij is toen in de eerste rit zwaar gevallen en heeft toen ook moeten  opgeven. Nu opgave in rit drie. Ze bestaan dus nog, grotere pechvogels dan ik.

Ik moet terug beroep doen op een wagen van de organisatie om in het stadje Atherton twee nieuwe tubeless banden te kopen. Omstreeks 19.30 uur is mijn fiets terug in orde en proper voor de volgende etappe en kan ik naar de eettent voor mijn diner. Alle andere renners hebben hun avondmaal dan  allang achter de kiezen. Rond halftien kruip ik in mijn slaapzak. Moe en toch nog wat gefrustreerd.

Rit 4 Atherton - Atherton; 78 km, loodzwaar met 2700 hoogtemeters.

Onmiddellijk na de start volgt een 12 km lange lastige klim, met een gemiddelde stijgingspercentage van net geen 8% , maar wel op een goed berijdbare bosweg. Dan afdalen tot aan de eerste bevoorrading, gevolgd door een 45 km lange lus door een natuurpark, en weerom dezelfde beginklim maar dan in de andere richting. Ook deze dag is het broeierig warm met temperaturen van +40 graden, gelukkig rijden we veel in de schaduw door de jungle.

De hellingen in het natuurpark zijn nooit extreem lang, maar waanzinnig steil, met als toppunt een 300 meter lange beklimming op een gladde rots met stukken die gaan tot 41%. Wie verzint zoiets, wie kan daar nu op fietsen. Dat is bergbeklimmen met een mountainbike in je hand of op je rug. Rijders moeten elkaar helpen om boven te geraken. Uiteindelijk lukt dat toch. De ene steile beklimming volgt op de andere, dan de tweede bevoorrading om vervolgens de zeer lastige beginklim in de andere richting aan te vatten. Bovengekomen dalen we af op een zeer technisch stuk van het WorldCup circuit van de  etappe gisteren, heerlijk geconcentreerd mtbiken is dat, en daardoor vergeet ik haast alle ellendige klauterpartijen van deze dag. Beneden consternatie alom want ook nu jaagt de organisatie ons nog eens over die laatste onberijdbare wandelklim van gisteren. Waarom toch? Bovengekomen op dit stuk ellende denk ik aan mijn derde lekke band van gisteren en kies  bewust voor een andere track. Ik zoef naar beneden en zie op de plek waar ik gisteren mijn band hersteld heb een Crocodile wegwijzerpijl hangen. Das mijn souvenir, ik stop en plooi deze in mijn camelbag. Ik zet mij terug in het zadel en stel vast dat ik OPNIEUW PLAT sta achteraan. Dit is erover, dit kan niet, dit is Guantanamo in de hel. Straft "de Heer" onmiddellijk voor het “stelen” van een plastieken pijltje. Mijn gevloek en getier doet alle kangeroes, krokodillen en andere beesten die me gadeslaan wegkruipen . Moest dit in Belgie zijn, ik liet alles achter en kwam te voet terug naar huis. Maar hier kan ik niet anders dan opnieuw herstellen. De twee rijders die mij voorbijrijden stoppen gelukkig niet, maar zeggen beiden en zonder enig leedvermaak; “Oh no Jan, not again, on the same spot”. Morgen kunnen zij het zijn. De harde wet van het mountainbiken, pech en tegenslag rijden altijd mee.

Uiteindelijk sukkel ik weerom over de meet, zoek nog maar eens voor de derde dag op rij een wagen met chauffeur. Weer om een nieuwe achterband te kopen. Als dat geregeld is krijg ik bijstand van andere Belgische deelnemers die met mij te doen hebben. Merci Bart, bedankt Michel, deze superkerels gaan voor mij naar de winkel, vervangen mijn band, en poetsen mijn fiets. Nochtans staan zij hoog in de algemene rangschikking, ze winnen alletwee ook enkele etappes in hun categorie. Maar ze weten ook wat het betekent om door pech en ellende achtervolgd te worden. Door de hulp van deze gasten  kan ik voor de eerste keer in drie dagen toch nog een beetje extra rusten in de late namiddag na drie loodzware dagen. En met nog meer zware etappes de volgende dagen is deze extra rust welgekomen. Ik kan ook voor de eerste keer in drie dagen samen het avondeten nuttigen met de andere deelnemers. Gasten nog eens bedankt!

Mijn cijfers van deze vierde etappe; net geen 80 km, die ik in 5 uur 56 min heb afgelegd, of een gemiddelde “snelheid” van 13,5km/uur. 2800 hoogtemeters over 29 km geeft een gemiddelde stijgingspercentage van 8% !!! aan, en aan deze klimpartijen heb ik 3 uur 42min “plezier” beleefd. Mijn benen doen terug pijn als ik dit lees.

Vijfde etappe Atherton-Skyburry, 141 km en alweer venijnig met 2800 hoogtemeters en iets over halfkoers dertig km waanzin.

Vanwege de lastigheid moet ongeveer de helft van de nog 80 in koers zijnde deelnemers , de tragere rijders (ik dus ook) een uur vroeger starten. Om 7.00 uur ipv  om 8.00 uur. Dat komt me prima uit, ik ben toch steeds vroeg wakker, en zo rijden we toch een uur minder in de broeierige hitte fietsen.

Onmiddellijk na de start terug die lastige beginklim van gisteren. Tot nu toe heeft elke racedag mijne kopman Parkinson aan mijn zadel gehangen tijdens mijn “blokkage-uurtje", maar nu wordt ik na enkele klimkilometers geconfronteerd met klauwtenen. Noodgedwongen moet ik wel een tiental keer van mijn fiets om te wandelen en zo mijn voet te ontspannen. Maar omdat het altijd maar weer onmiddellijk duwen is nadat ik terug in het zadel zit keren de klauwtenen vanwege de druk op mijn pedalen snel terug. Ik kom als allerlaatste van de vroegstarters boven op deze lange lastige klim. Nadien tijdens de heerlijke afdaling komt mijn voet tot rust, en voor we aan de eerste bevoorrading zijn heb ik er al terug enkele ingehaald. Na de bevoorrading is het 30 km golvend, op en af en het gaat prima. Regelmatig haal ik rijders bij en laat ze ter plaatse. Halfweg deze rit beginnen de elite-rijders die op de reguliere starttijd, 8.00 uur gestart zijn ook mij voorbij te rijden. En dan duiken we de 30 km lange waanzin in. Extreem steile hellingen en afdalingen over niets anders dan losse rotsblokken, rond en zo groot als een  voetbal. Het lijkt wel of de Griekse Goden hier hun knikkers hebben uitgestrooid, je rolt en bolt van links naar rechts, schokt van boven naar onder, allemaal in een poging om een goede track te vinden en vooral om recht te blijven.

Mick Jagger heeft hier zijn naam uitgevonden van zijn muziekbandje, dat kan niet anders .

Ook liggen tussen deze rotsblokken metersdiepe putten en sleuven, het is waanzinnig en blijft duren. Uiteindelijk ben ik voorbij de rotspartij en komen we onmiddellijk in helwit losliggend zand terecht. Dit doet gewoon pijn aan de ogen, ondanks de goede zonnebril, stoempen, zweten, hijgen en puffen, het stopt niet, ik vervloek alles en iedereen, en vind mezelf de grootste onnozelaar, de grootste ezel en dommerik dat ik hieraan begonnen ben. Het lijden wordt een beetje verzacht wanneer er af en toe een elite renner mij voorbij kruipt, ook traag en onderworpen aan dezelfde ellendige lijdensweg. Aan alle miserie komt een einde, dus uiteindelijk hier ook, maar wat verder onderga ik de wet van mijn kopman Parkinson en blokkeer ik. Deze keer duurt het lang, zeer lang, de vermoeidheid, het vele zweetverlies, het zal zeker meespelen. Maar na anderhalf uur tergend traag fietsen, met benen die weinig omwentelingen aankunnen en een lage hartslag  max.115 gaat het plots weer beter. Ineens heb ik terug power in de benen. Ik drink net als die andere lange etappe op dag twee bijna meer dan 10 liter zoutaanvullende energiedrank, eet meer dan genoeg energiebars en gellekes onderweg, en aangevuld met heerlijke ananas, bananen, meloen en watermeloen tijdens de bevoorradingen, zit ik die dag 8 ½ uur op mijn zadel om 141 km af te leggen en de 2800 hoogtemeters te overbruggen. In het programmaboekje worden slechts 1700 hoogtemeters vermeld. Drukfoutje.  Ook deze dag worden net als alle andere dagen rijders die uitgedroogd zijn afgevoerd naar een medische post of klein hospitaal.

Tijdens deze lijdensweg kom ik tot het besluit dat dit echt niet meer voor mij is, dit is te lastig, te zwaar. Ik begin wel te beseffen dat ik het einde ga halen als er mij geen ongelukken overkomen. Die wetenschap beurt me dan weer op. Maar ik ben moe, zeer moe als ik die dag over de finish rij. Dat geldt ook voor de anderen, iedereen is precies 10 jaar ouder geworden tijdens deze etappe. De heerlijke campingplaats op een koffieplantage maakt die avond veel goed. De sfeer onder de rijders is heerlijk. Er wordt veel plezier gemaakt maar om 21.00 uur slaapt iedereen.

Stage zes lijkt een feestdag, slechts 54 km en amper 400 hoogtemeters. Voor mij en sommige tragere rijders die niks om hun klassement geven is het dat wel. Voor de elite renners en rensters, en de amateurs die er echt voor gaan is het anders. Het gaat waanzinnig hard tegen onzacht onder hen in deze stoffige etappe.

Eerst is er een kleine neutralisatie en worden we pas echt van start geschoten na het kruisen van een lokale highway. Ik voel onmiddellijk na enkele meters dat mijne kopman Parkinson aan mijn zadel hangt en kom geen meter vooruit. Op een stuk asfaltweg “vals plat” naar beneden toe kan ik niemand volgen. Ik rij niet harder dan 18km/u en weer met een hartslag van een mummie. Het lijkt of het hele peleton wegdemmareert en ik alleen blijf zitten. De met de wagen volgende UCI-commissarissen komen zelfs vragen of er niks mis is, vragen mijn naam, waar ik ben en wat ik aan het doen ben. Ik verzeker hen dat alles in orde is.

Na een tiental km heb ik anderhalve minuut achterstand. Daar draaien we van de asfaltweg een park in waar we twee rondjes rond een meer moeten rijden. Het is stoempen vanwege het losse zand, rotsblokken liggen er amper. Ik vind onmiddellijk op dat zand mijn tempo terug, mijne kopman afgegooid en hij kan mijn kloten kussen, ik ben weg en begin aan een hoog tempo mijn pedalen rond te draaien. Ik zie ook enkele Walibi’s en één echte kangoeroe rondhuppelen die verdwaasd staan te kijken, en lees hun gedachten, daar zijn ze weer, de gekken op hunne velo met hun onnozel kostumeke, de wielerterroristen .

Na één ronde heb ik al enkele rijders bijgehaald en achtergelaten. Ik rij tijdens ronde twee nog een 15-tal rijders voorbij en rij met een goed gevoel over de aankomst, waar nog steeds enkele elite-renners liggen uit te hijgen van hun hoge snelheidskoers. Het is duidelijk te zien dat het voor hen geen plezierritje was. Ook die avond is het prettig toeven op de terrassen van de koffieplantage met een fantastisch uitzicht op de outback.

Etappe zeven; Skyburry – Weatherby Station 115 km en 1500 hoogtemeters

De trage rijders mogen weer een uur vroeger op pad. Deze groep is ondertussen aangegroeid tot meer dan de helft van het deelnemersveld. Het zegt genoeg over de lastigheidsgraad door de opeenvolging van de helletochten. De etappe lijkt gemakkelijker, maar we geloven allang Gerhard en Regina niet meer tijdens de briefing . Onder de rijders wordt dikwijls gelachen met de dagelijkse kleine chaos over alles en nog wat en het gezegde ontstaat ; “Het gemakkelijkste aan de Crocodile zijn de etappes”,…… heerlijk toch.

Dit is ook weer aan de orde bij deze start. Vertrek om 7.00 uur voor de tragere rijders, maar om 6.50 uur wordt het peleton 10 minuten te vroeg op gang geschoten. Ikzelf en nog enkele anderen missen daardoor de start en zijn onmiddellijk op achtervolgen aangewezen. Maar mijn benen zijn goed na een pijnlijke maar deugddoende massage de dag voordien door Bompa Lawijt , een levende legende/verzorger in het profpeleton (Daf-trucks, PDM etc ). Ik heb power op overschot, en samen met enkele anderen die de te vroege start hebben gemist slagen we vrij snel om de grote groep in te halen. We gaan erop en erover omdat we ons tempo aanhouden. Tot km 75 is het heerlijk rijden over het golvende parcours met een snelheid die nooit onder de 35km/uur gaat op het vlakke. Er is op dat moment nog geen enkele elite renner die ons heeft ingehaald. Maar dan moet ik ineens weer mijn kopman dienen, de profiteur. Ik moet mijn groepje laten gaan. Vervolgens wordt ik regelmatig voorbijgereden door andere groepjes, want ik rij weer bijzonder traag en mijn hartslag gaat alweer niet hoger dan anders tijdens dit "kopmanuurtje". Tijdens deze periode komen er ook langere en steilere beklimmingen in het parcours, maar dat geeft geen probleem. Ik kan ze allemaal aan zonder moeite, maar oh zo traag. Ondertussen sjeesen ook de eerste elite-renners voorbij. Ergens hoop ik dat ze te laat komen om de eerste tragere rijders in te halen, dat zou wat zijn. Maar dat gebeurt niet. De tragere rijders vallen één voor één dood, vanwege het naar het einde toe steeds lastiger wordende parcours. Mijn kopman mag een goed uur op mijn rug zitten, maar dan gooi ik hem in een fractie van een seconde weer af en kan ik mijn trapfreqwentie gevoelig verhogen, en ook mijn hart bonkt weer. Het is een dagelijks ritueel geworden, helaas onvoorspelbaar. De laatste dertig km gaan goed, en in gedachten weet ik dat ik het einde van de Crocodile Trophy zal halen. Morgen, de laatste etappe, 35 km tijdrijden waarvan de laatste 20 km bergaf door het tropisch regenwoud, de laatste 5 kms vlak tot de finish in Port Douglas. Het geeft een heerlijk gevoel, ik ga hem uitrijden, deze ellendige vervloekte extreme mountainbiketocht, maar ook o zo jammer,  het is zo rap gegaan, dit heerlijk avontuur, zo intens beleefd, zo mooi, het is raar. Deze bedenkingen vloeien door elkaar in ’t koppeke. Maar in de Crocodile Trophy ligt er overal gevaar, en in een flauwe bocht licht bergaf schrik ik me rot, het angstzweet breekt mij uit. Daar ligt hij dan, een echte krokodil, op  mijn gekozen traject, moeder Gods. Hij schrikt zo hard van mij als ik van hem en kruipt vliegensvlug weg en zo zie ik dat ik het mis heb. Dit is een varaan, een reuzenvaraan, wat een machtig dier. Hij kruipt snel een boom in en geschrokken als ik ben doe ik bijna hetzelfde, langs de andere kant van het bospad, maar ik kan de boom nog net ontwijken. Joengejoenge… en ik begin te lachen, hard te lachen. Ik weet weer wat te vertellen thuis en tegen dat ik wat later over de aankomst rij herzie ik mijn gedachte en belofte van eergisteren. Ik kom terug, volgend jaar. Dat zeg ik ook die avond aan mijn eega, Geja. Ze klinkt niet echt verbaasd, ondanks alle klaagzang en ellende die ze via ons dagelijks telefoontje de voorbije dagen heeft moet aanhoren. Maar morgen is er nog de tijdrit. Wel jammer dat ik later die dag nog het moment heb gemist toen een meterslange Python zonder kloppen de massageruimte binnensloop .

Day 8 Final Stage;

35 km, 400 hoogtemeters in de eerste 8kms

Elke 30 seconden start er een rijder. De laatst gerangschikte als eerste om 10.00 uur, ikzelf om 10.16 uur. Iedereen is vroeg uit de veren, want de keuken van het camp wordt afgebroken om 7.30 uur.  De tijd na het ontbijt tot de start duurt lang, veel te lang. Iedereen suft maar wat rond, ikzelf val nog in slaap op mijn campingbedje.

En dan is het ineens 10.00 uur, daar start de eerste dame, plots is het 10.16 uur en dan start ik, Jan Buelens, wie had dit nu gedacht. Ik ben de eerste kms weer geblokt en op het tweede hellingkje van de dag, amper twee km na de start, zijn er al 4 rijders mij voorbijgereden. Maar het maakt  mij niks uit. Enkele kms verder is mijn Parkinson moment over en kom ik definitief op gang. Ik pak enkele rijders terug en begin aan de heerlijk slingerende afdaling via een singletrack door het tropisch regenwoud. Kilometer na kilometer dalen van een hoogte van 450 meter naar zeeniveau. Toch altijd geconcentreerd blijven. En ineens kom ik uit het regenwoud, dwars door een parkje in Port Douglas, en plots fiets ik op de eindeloze stranden van Queensland. Links van mij de laatste bomen van het regenwoud, voor en achter mij eindeloos ver, alleen maar wit zand, rechts van mij het koraalrif, het fantastisch blauwe zeewater van de Stille Oceaan, het grote barrièrerif.

Dit alles ligt er heel even voor mij alleen, geen mens te bespeuren, een waanzinnig moment, alsof het regenwoud mij uitwuift recht naar de aankomst. Ik schreeuw terug naar het regenwoud, merci, merc, merci…. Mijn ogen schieten vol, muziek van Creedence Clearwater Revival klinkt in mijn oren……..Vier kilometer nog met mijn mountainbike te fietsen over naar wat heet “de mooiste beach ter wereld”. Plots kom ik tot het besef dat ik veel te hard fiets, ik stop deze keer bewust met trappen, ik moet hiervan genieten, zo lang mogelijk, wat kan  het mij nu schelen dat ik nog twintig minuten langer in dit decor kan rijden. Niet mijn rijtijd is van belang, maar het intens plezier dat ik daar, op dat  moment beleef, dat telt…….

Ik schreeuw en roep naar elke andere held die mij voorbij rijdt met de fiets, go,go,go,go…. Supergevoel, en elke omwenteling brengt mij korter bij de finishlijn….. daar komt er weer één aan, go,go,go,go,go….. en ik kijk rond, kijk om me heen, adem, geniet en beleef... ik haal het einde.

03-11-2016 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

DRAMA!

Het is gebeurd. Pech zit in een klein hoekje, of in mijn geval, in een diepe put tijdens een afdaling in de buurt van Ciney, afgelopen zaterdag de DERTIENDE september. De Crocodile Trophy 2014 gaat van start met minstens één deelnemer uit Belgie minder. Me, myself and i , of ikke Jan Buelens.

Nadat ik vorige week mijn voorbereiding had hervat met twee mtb-trainingen in de streek van Bertem, ben ik zaterdagmorgen vol vertrouwen naar de tweedaagse toertocht “de Transcondroz” vertrokken. Onmiddellijk na de start van de eerste 115 km lange etappe had ik benen vol power. Na enkele kms reed ik helemaal alleen, iedereen achterlatend. Het ging zo goed dat ik de eerste (verplaatste) controle na 40km niet eens had gemerkt, en dat men mij telefonisch op de hoogte bracht dat ik er voorbij was. Ook omdat de controlestand nog niet volledig in orde was.

Aan km 85, tweede controleblad, voorsprong meer dan 20 minuten. Rustig voorraad eten en drinken aangevuld, en verder. Tien km later hopeloos de gps-track kwijtgeraakt aan de oever van een rivier. Toen ik uiteindelijk doorhad dat we de rivier moesten oversteken via een (niet meer in gebruik zijnde) spoorwegbrug, was ik zo goed als alle voorsprong kwijt. Aan de overkant gekomen vond ik onmiddellijk mijn tempo terug en reed weer alleen verder.

En dan km 101. Een steile afdaling in een bos, vol rotsblokken. Geconcentreerd slingerend tussen putten en rotsen. Bijna beneden, uit het bos, zie ik het onmiddellijk. Ik zit in het verkeerde spoor. Twee diepe putten vlak na elkaar, remmen is onmogelijk vanwege de hellingsgraad. Ik voel dat het zeer gaat doen, de eerste put lukt wonderwel, de tweede is er teveel aan. Een keiharde smak overkop op de rotsgrond. Hoofdpijn, groggy en duizelig, ik moet bijna braken, mijn rechterschouder!

Er komen nog deelnemers aan. Die kunnen mij niet zien vanwege het bos dat daar eindigt. Mijn fiets en ikzelf moeten hier weg, en  ik moet ze verwittigen om nog meer tuimelpartijen te voorkomen. Ik slaag in mijn opzet net op het moment dat ik drie mtbikers hoor afkomen, en begin te roepen dat ze moeten stoppen. Daarna wordt ik door hen geholpen (nadien nog door vele anderen), waarvoor oprechte dank. Zij zien wat ik niet kan zien, mijn sleutelbeen steekt 5 cm hoger. Omdat ik nog steeds wat groggy en misselijk ben en vooral barstende hoofdpijn heb, voel ik niet echt schouderpijn. Maar wel dat ik mijn arm niet kan tillen.

Nadat mijn helpers gsm verbinding hebben gevonden, ben ik al wat van de slag bekomen en wandel ik mijn rechterarm steunend in mijn linker, rustig het bos uit. Tijdens die wandeling van een half uur vraagt iedere deelnemer die mij voorbij rijdt of ze kunnen helpen. Ik bedank hen, maar wil eigenlijk even mijn teleurstelling alleen verwerken want ik besef dat mijn jaar voorbereiding voor niks is geweest. In de laatste rechte lijn naar de start ben ik Murphy tegengekomen. Pech, tegenslag, niks aan te doen. Geen Crocodile Trophy 2014 voor mij. Ik wordt met de wagen opgehaald, en besluit om thuis naar het hospitaal te gaan ipv in Dinant.

Nadat ik Geja heb verwittigd om me op te halen, wordt ik langs alle kanten geholpen door collega-mtbikers. De hulp bij de warme douche na de ijskoude (teleurstelling) deed deugd, veel deugd.

Om halfnegen s’ avonds toegekomen op de Spoed in het St-Maarten ziekenhuis in Mechelen. Wat later de chirurg met de conclusie, maar ik had eerst een vraag voor hem. Kan ik binnen vier weken starten in Australie? Het antwoord was kort, krachtig en duidelijk. NEEN!

Geen botbreuk, wel gescheurde pezen en spieren of in hun taaltje “AC-luxatie  graad 3 rechterschouder”. Een botbreuk was simpeler geweest. Donderdag 18/9 eerste operatie, zes weken later een tweede.

Er zijn ergere dingen in het leven.

THE END (of komt er een sequel in 2015?)

15-09-2014 om 12:09 geschreven door Jan Buelens  

16 dagen niet gefietst. Na mijn doktersbezoek ivm met mijn overbelaste rechterenkel, verplichte rust, en aansluitend “9 days with on the road in Europe”. Met vrouw, pak en zak op onze Harley’s deze keer. Het is nu de hoogste tijd om de trainingen te hervatten. Het is ook van 27 juli geleden dat ik nog op de mountainbike heb gezeten.

Gisteren dinsdag 9 september ben ik met de mtb, op mijn vertrouwd trainingsparcours in de “Bertemse bossen en bergen”, en een bang hart mijn enkel en conditie gaan testen. 75 km en 900 hoogtemeters. Awel, het ging beter dan verhoopt. Voorlopig denk ik dat mijn enkelprobleem is opgelost, en de conditie is nog goed. Misschien is de 2 kilo aanwinst in gewicht de voorbije veertien dagen dan toch spiervolume ipv van vet.  Spiervolume gekweekt door gas te geven op de Harley, dat zou pas wat zijn.

Morgen donderdag staat er een rit van 110 km en dik 1500 htm op het programma. Maar pas na het weekend zal ik weten hoe het zit. Dan rij ik de Transcondroz, 2-daagse, dik 200 km en ongeveer 5000 hoogtemeters.

Nog één maand vooraleer ik het vliegtuig opstap naar het grote avontuur.

10-09-2014 om 08:06 geschreven door Jan Buelens  

Mijn 3 weken Alpen-avontuur zitten erop. En het heeft pijn gedaan, moeite gekost om me naar het einde te slepen. 20 dagen in de bergen vertoeft, waarvan 16 dagen gefietst. Ik heb mijn “onhaalbaar” programma wat moeten aanpassen door enerzijds enkele regendagen, waardoor ik drie keer een aangepaste of halve etappe heb gefietst, anderzijds door de vele verplaatsingen. Tent opzetten, tent afbreken en de verplaatsing over cols met een camionette neemt ook wel wat tijd in beslag. In totaal heb ik 41 bekende en minder bekende cols beklommen, (Franse bergjes of zogenaamde cote’s tel ik niet mee). De laatste vijf ritten heb ik gereden met een verband rond mijn rechterenkel/scheenbeen. Overbelast en ontstoken. Net zoals enkele maanden terug (tijdens de LCMT) heb ik mijn rechterbeen overbelast, toen mijn knie, nu mijn voet. Ik leg ook nu de oorzaak van dit euvel bij mijn Parkinson-aandoening. Want maar al te vaak merk ik tijdens het fietsen dat ik veel minder of amper kracht zet op mijn linkerbeen. Ook bij het stappen “sleep” ik regelmatig mijn linkerbeen mee. Ik moet daar echt beter opletten, soms lukt dat, vaak ook niet.

Op 16/08 heb ik de Izoard (vanuit Guillestre) beklommen, en had een echte off-day. Tijdens de beklimming ben ik volgens mijn gevoel door 1000 andere fietsers voorbijgereden. Ik kon me niet echt oppeppen omdat ik toch nog 2 dames en 3 oudere (volgens mij waren het zelfs 90-plussers) heren ben “voorbijgesneld” tijdens de klim. Een echte baaldag was het, tong tussen mijn wielen, flanellen benen, en niks kracht. Als toemaatje kreeg ik, toen ik eindelijk na 95 km terug aan de tent was gesukkeld, nog behoorlijk op mijn donder van mijn wederhelft Geja.  Bleek dat ik haar in het afdalen van de mont Dauphin gekruist heb, terwijl zij deze aan het beklimmen was. Ze had me zien afkomen, begon te zwaaien en te roepen, maar pieredood als ik was heb ik daar niks van gemerkt. Ik heb al mijn overredingskracht moeten gebruiken, samen met het harde cijfermateriaal van mijn fietscomputertje dat ik stikkapot zat, of ik had die dag zelf mijn potje moeten koken. Uiteindelijk heb ik de gemoederen kunnen sussen door te trakteren op een etentje, maar ik heb toch in een apart bed moeten slapen. Net als alle anderen dagen trouwens want om te wennen aan het slapen op een veldbedje in een tent tijdens de Crocodile Trophy heb ik mij zo’n beddeke aangeschaft. En dat lukt wel, zeker als je zo moe bent dat je amper je tent nog kan openritsen.

s’Anderendaags  opgestaan en direct gevoeld dat het  met mijn rechterpoot niet in orde was. En vermits ik mijn wijnzuiperij fors heb verminderd kan het niet van de alcohol (het pootje) zijn, zelfs niet van het wijnvertier tijdens het “goedmaaketentje”. Ondanks de licht gezwollen enkel en de pijn in mijn rechterscheenbeen toch maar de col de Vars langs twee zijden beklommen. 85 km en goed voor 2300 hoogtemeters. Zomaar opgeven doe ik niet. Een dag later was het rustdag omwille van de verplaatsing vanuit Guillestre naar Bourge d’Oisans.

Het gevolg na deze rit was dat de pijn en de zwelling toenam. Dus tijdens de “rustdag” toch maar gestopt bij de apotheek om ontstekingsremmers, gel en een verstevigingsverband te kopen. Ideaal is dat niet want rusten zou veel beter zijn. Maar zoals ik net zei, zomaar opgeven doe ik niet. Een levende mens moet af en toe wat afzien. En omdat ik toch al gewend ben aan het slikken van mijn dagelijkse dosis bibberpillen kan er een pilletje meer ook wel bij.

In Bourge d’Oisans goot het water de 18^e augustus, vroeg op de morgen. Daardoor heb ik mijn langste en zwaarste rit opgedeeld in twee etappes, verdeeld over evenveel dagen. En daardoor zou ik mogelijk mijn enkel iets minder belasten. Na de extra tweede fietsdag (ritje van 47 km en 2300 htms, met beklimming van het geitepad col de Sarenne)  hebben we opgekraamd en ons tentje tegen de avond aan rechtgezet in St Jean de Maurienne voor de laatste twee zware Alpentochten.

Dat was toch het plan, maar de Alpen hebben gewonnen van mij. Ik heb de eerste rit aangevat met de col du Mollard. Boven gekomen voelde ik echt dat mijn 132 km lange geplande rit teveel van het goede zou zijn. Ik ben gestopt, heb mijn enkelverband harder aangespannen om toch nog de col de la Croix de Fer te beklimmen en zo enigszins nog wat hoogtemeters (2200 in totaal) op het conto te hebben. Voor de afdaling en de beklimming van de col du Glandon heb ik gepast.

Mijn “esposa” Geja daarentegen werd beter met de dag want zij heeft haar eerste echte grens van 1000 hoogtemeters op één col diezelfde dag doorbroken. Ook zij is de col du Mollard opgefietst, waarvoor proficiat. Dat kost mij dan weer een etentje, want een Hollander trakteert niet als hij iets te vieren heeft, den Belg draait ervoor op.

Dat de Alpen mij pijn gedaan hebben, zeker weten, of ze mij overwonnen hebben, dat oordeel laat ik aan anderen over, want mijn 16^e en laatste etappe over de Galibier heb ik toch niet geschrapt. Hoewel ik lang getwijfeld heb, zelfs tot vlak voor aanvang van mijn laatste rit, heeft mijn koppige aard het toch maar gedaan. Vanuit onze camping (waar alles in het teken van de fiets staat, straatjes hebben namen van befaamde cols etc, echt een aanrader!!!), is het klimmen van de eerste meter tot op de top van de Galibier ofte 49 km aan één stuk met een totaal op de Galibiertop van 2300 hoogtemeters. Een kado is het niet als je nog moet vertrekken. Maar mijn wilskracht heeft mijn ontstoken enkel overwonnen, en het deed enorm deugd toen ik toekwam op de top van de Galibier na meer dan 3,5 uur klimmen, gestaag tot steil, stoempend en beukend tegen de wind op een hoogte van meer dan 2600 meter. En dan 49 km bergaf!!!

Mijn 3 weken fietsavontuur is voorbij gevlogen. Mijn lichaam is eventjes aan rust toe, maar ik denk dat ik hiervan binnen enkele weken in Australie de vruchten pluk. Dat hoop ik toch. En zoniet was dit toch een prettige ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar.

Mijn talloze uren klimmen op mijn Tacx hebben hun nut bewezen. Maar mijne heren Tacx, ondanks jullie verwoede pogingen (die zeker een proficiat verdienen), staat jullie rollensysteem nog ver verwijderd van de beleving in het echt. Klimmen in de bergen is veel lastiger en zwaarder dan eender welke simulatie, maar vooral zoveel mooier.

De cijfers volgens mijn fietscomputer Sigma Rox 8.0 van deze Alpenfietsvakantie;

16 ritten voor een totaal van 1598 km of net geen 100 km/rit. De kortste afstand was 50 km, de langste 140. Bijna 81 uur in het zadel gezeten en dat geeft een gemiddelde snelheid van 19,73 km/uur over de hele afstand, een gemiddelde omwentelingscadans van 69/min aan een hartslag van 131 gemiddeld. Kalorieverbruik 46463 eenheden.

Van de 1598 km waren 656 km bergop met een totaal aan hoogtemeters verdeeld over de 41 cols van 39467 hoogtemeters of 2467 htm/rit. 52 uur geklommen aan een gemiddelde snelheid van 12,14 km/uur en een gemiddeld stijgingspercentage van 5,25% over die 656 klimkilometers.

O ja, thuisgekomen en onmiddellijk op de weegschaal gaan staan + 2,5 kilo!!!!!!  U leest dat goed, 2,5 kilo bijgekomen. Mijn buikvolume is sterk verminderd, mijn beenspieren voelen aan als beton en zijn fors verdikt. Het is dus waar, spiermassa is zwaarder dan vet, of zou ik dan toch weer teveel gellekes en energiebars gegeten hebben?

Wat wel duidelijk is als ik voor de spiegel sta, is dat ik mijn rechterbeen veel meer gebruik dan mijn linkerpoot. De omtrek van mijn dijbeen is rechts bijna 5 cm dikker dan links, de kuit + 3 cm.

En nu rust, ontsteking verzorgen, fietsconditie onderhouden en de eerste week van september “met den toeffer” naar Faakersee!!!

24-08-2014 om 09:04 geschreven door Jan Buelens  

Het is vandaag 12 augustus. Over exact twee maanden vertrekt mijn vliegtuig naar de andere kant van de wereldbol, om daar de Crocodile Trophy te rijden. Het is al meer dan negen maanden geleden dat ik me heb ingeschreven. Negen maanden aftellen, trainen en voorbereiden. Het lijkt of het gisteren was om maar eens een clichè te gebruiken.

Sinds gisteren zit ik over de helft van mijn “hoogtestage” in de Franse Alpen. Acht ritten en 950 km gefietst met tot op heden ongeveer 20000 hoogtemeters op het conto. Vanwege het weer in een iets andere volgorde dan op mijn schema. Het gaat me beter af dan ik had verhoopt. Maar het is blazen, puffen, zweten en doorbijten. Je voelt de roes van de overwinning elke keer weer wanneer je bovenkomt op een prestigieuze col in dit majestieus landschap. En dan volgt er de afdaling als beloning, jammer dat dat zo snel voorbij is vooraleer het weer stoempen is.

Het zegt misschien niks, maar het geeft mij voldoening dat er tot op vandaag maar 2 fietsers zijn die mij hebben voorbijgereden tijdens het vele klimwerk, en dat ik er vele tientallen heb ingehaald. Het geeft de mens moed. Ik ben tot op vandaag ook nog geen andere wielertoerist tegengekomen die net zoals ik gek genoeg is om hier toertochten van meer dan 110 km, met telkens 3 tot 5 cols erin, samen met mij af te haspelen. Die gekken zijn dun gezaaid blijkbaar.

Toen ik op zondag 3 augustus mijn eerste col aanvatte (col de la Colombiere) trapte ik aan een tempo van gemiddeld 65 omwentelingen bergop. Ondertussen ligt de cadans al rond de 75, en kan ik een gemiddelde van 10 a 12 km/u aanhouden wanneer de hellingsgraad tussen de 6% en 11% bedraagt, met een hartslag tussen de 140 en 150 slagen.

Na mijn eerste beklimming van de col d’Iseran moest ik in volle afdaling naar Val d’Isere stevig in de remmen na een bocht voor een overstekende marmot. Vermoedelijk schrok het beestje harder dan ik want ondanks dat het beestje al 2/3 van het wegdek was overgestoken, besloot ze toch vierklauwens op haar poten terug te keren, naar de kant waar ze vandaan kwam. De glimlach van de omhoogfietsende mountainbiker zei genoeg toen ik hem passeerde.

Ik heb al vele bekende cols  beklommen maar het zijn vooral enkele mindere gekende die me het meest pijn deden aan mijn benen. Zoals gisteren toen ik na 90 km te hebben afgelegd  en  daarbij al 2 cols te hebben beklommen,  de col de la Couillole op mijn bord kreeg. Vanuit St Saveur sur Tinèe, 21 km klimmen aan een gemiddelde van 7 procent op een slecht wegdek. Dat doet wat met een mens zijn door warmte en dorst vermoeid lijf. Ook sinds gisteren op die klim heb ik beloofd nooit nog te lachen met een Bmw-motard, want ik was maar al te blij dat ik van één van die voor mij vreemde wezens een flesje water aangereikt kreeg op 3 km van de top, en het was begot nog een Hollander ook.

De beklimming die het meest in mijn benen kroop was de 8 km lange col naar het plateau des Glières (vanaf de D12). Niet zozeer vanwege de laatste 5 km asfalt, nauwelijks de naam van een veredeld “geasfalteerd” geitepad waardig, maar wel vanwege de steiltegraad. Vijf km nooit onder de 11% en met pieken tot 17%. Mijn cadans bedroeg op die stukken dan ook soms maar 38 omwentelingen. Eigenlijk tegen het omvallen af moest er zijwind geweest zijn. Beestig, en dan kom je boven op een 3 km lange zandweg. Maar ik wist waar ik aan begon, want ook met de Harley’s zijn we hier al enkele keren overgereden, maar das wel stukken makkelijker.

En om bij de beesten te blijven, eergisteren de col des Champs opgereden vanuit Villards-Colmars. Twaalf km , gemiddeld 8%, ook hier en daar wat asfalt neergegooid op een oud bospad, want 3/4 van deze klim gaat door een bos. Vliegen, tientallen vliegen rond mijn hoofd, lijf, armen en benen, en vooral om één of andere reden op mijn handschoentjes. Je weet onmiddellijk waarom een koe of “ne meutte” het opgeeft om vlieg-attacks te bestrijden. Het is gewoon onmogelijk. Op de stukken waar het zonlicht door de bomen priemden zag ik op de schaduw op het asfalt een zwerm vliegen rond mijn helm hangen. En de eerste kms deed ik alle moeite om regelmatig die beesten rond mijn kop weg te slagen, tevergeefs. Op deze klim reed ik ook een groepje van vier man voorbij. En jawel, ook zij hadden overal vliegen rondom zich die traag maar gestaag met hen meeklommen. Er was echter één fietser bij die geen vliegen rondom zich had. Te wijten aan de lijfgeur van zijn maten (en dus ook de mijne)? Of stonk hij te hard? Alleszins bizar. Eens de boomgrens voorbij, op de meer winderige hoogvlaktes waren de beestjes ook onmiddellijk weg.

Nu resten er nog zeven ritten. Met uitzondering van één rit, steeds meer dan 3000 hoogtemeters, over vooral vele gekende tourcols. De apotheose volgt ergens volgende week, 150 km met 3800 hoogtemeters. Volgens de gps althans, en dat beestje durft ook wel eens “liegen”. Soms in het voordeel (minder htms), soms in het nadeel (meer htms).

Als binnen exact twee maanden vanaf vandaag het vliegtuig naar Australie vertrekt zal het niet aan mijn trainingsijver gelegen hebben moest ik het einde van de Crocodile Trophy niet halen. Dat is wel zeker. Nu nog wat rusten met een hazenslaapje vanmiddag.

Bijlagen:
Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)   

Waar blijft in godsnaam de “onplatbare” band? Hoe is het mogelijk dat deze anno 2014 nog steeds niet is uitgevonden (zie ook in mijn blog “Banden(service) en pillekes”). Bandjes vervangen zal nooit mijn dada zijn, of beter gezegd vanwege mijn Parkinson-aandoening nooit mijn dada meer worden.

Vanmorgen ben ik om 8.00 uur vertrokken voor mijn laatste trainingsrit vooraleer ik en Geja met de fiets de Alpen gaan opklauteren. Omdat ik daar gedurende drie weken toch wel deftig wil gaan trainen heb ik deze week mijn koersfiets (Scott Addict 2014) wat “vernieuwd”, gesmeerd en afgeregeld. Ketting en cassette vervangen, twee nieuwe buitenbandjes opgelegd en alleen met die nieuwe buitenbanden ben ik anderhalf uur zoet vanwege mijn vinger- en gewrichtenstijfheid. Vloeken, sakkeren en zweten hoort daar allemaal bij.

Maar goed, vanmorgen de fiets op. Na 11 km kom ik op een recht stuk weg waar men asfalt aan het wegfrezen is, fietsers kunnen door op het fietspad. Ik ben ook wel eens een wielerterrorist maar maak toch veel gebruik van het fietspad, dus ik rij door. Wat verderop zie ik al een tijdje een wagen op de weg geparkeerd staan. Maar wanneer ik genaderd ben tot op enkele meters draait die wagen plots toch de oprit van een huis op, over het fietspad waar ik rij . Ik “smijt” mij op de weg en onmiddellijk plat achteraan, de eerste keer dit jaar na bijna 3000km koersfietskilometers. Een snakebite want vanwege de freeswerken is de borduurrand scherp. Tegen de tijd dat ik stilsta is de auto natuurlijk allang gedraaid en weggereden, en moet ik tegen mijn eigen vloeken. Maar goed ook want door ruzie te maken komt er toch geen lucht in de bandjes. Aan de kant en een nieuw binnenbandje steken, binnenbandje oppompen en op het moment dat ik het wiel terug in mijn fiets wil zetten ploft dat splinternieuwe bandje aan het ventiel . Godverdoemmes helpen echt niet, dus buitenband er voor de tweede keer af zonder één meter te hebben gereden en dan maar een tweede nieuw binnenbandje plaatsen, oppompen, rotzooi inpakken, en terug naar huis want de goesting om te fietsen is samen met de bandenlucht ontsnapt en weg. Ik had ook maar twee reservebandjes mee en zat dus zonder. Thuisgekomen na een geweldige trainingstocht van 20 km heb ik mijn drinkbussen in de gootsteen gekieperd, de energiebars terug in de koekendoos gegooid, mijn fietskledij uitgetrokken en de tweebandjesrotzooi de vuilbak ingekapt.

En nu ga ik mijn fietsspullen, tent en campingspullen inpakken om zaterdag te vertrekken naar Frankrijk en de Alpen te gaan “platrijden”.

De juli-cijfers

Mtbike ;              6 ritten     7739htm          596km                  28h41min            19251cal

                               gem.20,56km/u               gem.139 hartsl.

Racefiets;           6 ritten       8549htm        754km                  28h39min             18826cal

                               gem.26,49km/u               gem.138 hartsl.

31-07-2014 om 11:27 geschreven door Jan Buelens  

Dromen we niet allemaal om op onze oude dag fit en gezond te zijn en vooral te blijven? Ik denk dat je dat niet verkrijgt door een heel leven lang alleen maar te werken. Sinds enkele weken zeg ik ook met grote zekerheid dat je dat ook niet bekomt door gezond te leven. Aandacht besteden aan gezonde voeding, voldoende beweging en sporten, een goede nachtrust etc, brengt helemaal niks op, dat dient tot niks. De toverformule is je hele leven lang volgieten met drank, booze, alcohol en gelijkaardige rotzooi, je lijf volpompen met drugs en andere vuiligheid, deelnemen aan orgieen en andere excessen, helemaal geen aandacht besteden aan rust en regelmatig slaapritme. Want dan sta je op je 72^ste nog uren rond te springen als een jong veulen op een groene weide . Kortom, de Rolling Stones waren geweldig tijdens hun meer dan twee uur durende muzieksessie op Werchter Classic. En ik ook. De dag nadien was het veel minder. Het urenlange rechtstaan op de weide was een regelrechte aanslag op mijn gewrichten. Het voelde aan of er een kilometerslange goederentrein over mijn aangetaste ledematen was gedenderd. Ik zal nooit weten hoe Mick Jagger en zijn kornuiten zich voelen de dag na hun optredens. Maar het was de moeite waard.

Enkele dagen later kwam ik op een ritje met de mtb ten val. Tijdens een steile bosklim in Pecrot ritste ik weg en kwam met mijn dijbeen op een boomwortel te recht. Pijn! Tegen de tijd dat ik “rechtgeklefferd” was en drie keer gewreven had op de geteisterde spier had ik zeven dazenbeten. En das de manier om ondanks de pijn toch snel terug op je fiets te springen en te maken dat je wegkomt  vooraleer je huid helemaal is opgevreten door die vervelende beestjes. Ik heb de eerste twee dagen met moeite op de wc-pot kunnen zitten omdat de bloeduitstorting mijn dijbeen zo had laten zwellen dat ik amper mijn been kon plooien, laat staan er nog kracht opzetten. Weer vijf dagen rust erbij, deze keer verplicht.

Toen de zwelling minder werd en ik mijn been terug kon plooien ben ik op 6 juli de TT in Oud Heverlee gaan rijden. Met de mtb heen en terug + de toertocht, goed voor 150 km. Twee dagen later was onze Belgische topzomer elke dag het hoofditem in de nieuwsberichten. En in regenweer fiets ik niet. De week regen- en onweersbuien zijn ondertussen weer verdwenen en nu ben ik (angstig) de dagen aan het aftellen om begin augustus naar de Alpen te trekken. Want dat was het oorspronkelijke plan vooraleer de Crocodile Trophy uitdaging de kop kwam opsteken (zie item “proloog” bij de start van deze blog). Drie weken fietsavontuur over de hoge Alpencols met de koersfiets. Het oorspronkelijke fietsschema kan wat aangepast worden omdat ik ook mijn mtbike meeneem. Zo kan ik ook enkele keren met dit vehikel de cols op. Benieuwd of ik dan ook zal denken “It’s only R&R, but i like it ”

Bijlagen:
Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)