The JoBerg2c 2017 !!!! The Route Is King!!!!

9 dagen - 900km – 13000htm

Na mijn deelname vorig jaar heb ik in mijn naaste omgeving, en ook in de rest van de wereld verkondigt hoe fantastisch deze 9-daagse marathon is. Een vol jaar heb ik de dagen afgeteld om terug naar Johannesburg te reizen. Mijn achterbuurman Marc V. (de fietsende buurmannen in mijn straat heten allemaal Marc), is in de aftelperiode ook enthousiast geraakt door mijn verhalen. Met twee zijn we op dinsdag 18 april het vliegtuig op gestapt, naar de JoBerg2c.

Aan de incheckbalie van Emirates stonden nog 2 Belgen met een fietskoffer uit Diest voor hun eerste deelname. Ik kon alweer mijn “vertellingen” doen van vorig jaar. En toen we na de lange vlucht in Johannesburg op 19 april uitstapten liep ik in de luchthaven de heren Vincent & Vincent tegen het lijf. Met deze 2 Walen heb ik vorig jaar een heerlijke week beleefd in Mongolie ( ja, die afschuwelijk slecht georganiseerde Mongolian Bike Challenge). Daar hebben ze de belofte gedaan dat we elkaar zouden terugzien in Zuid-Afrika, en ze zijn die nagekomen. Uiteindelijk stonden er enkele dagen later een 20-tal Belgen aan de start tussen de 800 deelnemers.

Het was ook een zeer prettig weerzien met Ryan en zijn wederhelft die de buitenlandse deelnemers opvangen en begeleiden ( Game On Sports & Travel). Een absolute aanrader als je geen tijd wil spenderen aan hotel- en taxireserveringen etc.

Op donderdag worden de fietsen in elkaar gezet en afgeleverd, moeten we naar de registratie en briefing. Daar kom ik ook enkele deelnemers van vorig jaar tegen , en ook enkel organisatoren kennen me nog, ook dit is een warm welkom. Na de briefing begint het allemaal wat te “spannen”. Ben ik wel goed, heb ik  genoeg getraind, maar die zenuwen hebben ook de andere Belgen, heerlijk toch… Mijn belangrijkste vraag is zoals steeds of Mr Parkinson mij veel parten zal spelen.

Iedereen kruipt die avond vroeg in bed want morgen vrijdag worden we om 05.00 (u leest dit goed), om 05,00 uur ’s morgens  opgehaald door bussen om ons naar de vertrekplaats 80km buiten de stad te voeren. Deze plaats wordt genoemd naar één van de grootste sponsors van dit event, Karan Beef. Op dit leeg veld gaat die dag de JoBerg2c om 8.00 uur van start.

Als we op dit machtige veld toekomen en uit de tientallen bussen stappen terwijl de zon majestieus opkomt, is iedereen blij. De sfeer is opperbest, de muziek is heerlijk, de speaker van dienst heeft geen moeite om iedereen dolenthousiast te krijgen, de tv-helicopters vliegen enkele keren over, de tv- motoren staan klaar, het is duidelijk feest. Elke avond wordt deze wedstrijd uitgezonden op tv, en vooraleer de Afrikaanse Vive Le Velo op tv wordt uitgezonden, krijgen wij de uitzending te zien rond 19.30 uur, in de eettent na het avonddiner. Ondertussen valt het me op dat de wachtrijen voor de wc’s behoorlijk lang zijn (de zenuwen weet je wel…….).

Ik, Marc, Nic (een andere Belg uit Zemst)  en enkele andere Belgen staan ongeveer halverwege het peleton van 800 deelnemers. Vincent & Vincent zijn altijd zenuwachtig en wanen zich “echte coureurs”, ze staan helemaal vooraan en zullen dat alle volgende dagen blijven doen.

Deze eerste etappe is een kennismaking met het Zuidafrikaanse land, en wordt gereden zonder tijdsopname, iedereen krijgt dezelfde tijd als de winnaar. Bijgevolg kan iedereen het rustig aandoen, wat ook iedereen “zegt” te doen. Zeggen hè….mon oeuil, ik ken het van vorig jaar, als het startschot valt…….En dan is het ineens 8.00 uur!!! Het startschot valt en alle 800 deelnemers stuiven als wildemannen weg.

Day 1 ; Karan Beef to Frankfort 116km / 870htms

We zijn vertrokken, de helicopter cirkelt boven het hele peleton en stof, stof stof…. Ik ben de Marc al kwijt na 100 m, is hij voor mij? Achter mij, de andere Belgen? Dat ik het ni weet. Wat ik wel weet is dat er na enkele kms een nijdige helling volgt, en dat we daarna een kilometerslange singletrack opmoeten. Ik zoek mijn tempo en tijdens de klim haal ik de Marc en de anderen die echt als een fuséé zijn gestart in. Ze zijn absoluut gestart  “oep ’t gemakske”, ik laat ze achter en gniffel.

De volgende 40km haal ik alleen maar renners in, en na 50 km kom ik in de groep van de Vincents terecht. Die vertellen mij dat er nog een peleton voorrijdt. Ik blijf mijn tempo gestaag aanhouden en tijdens een volgende beklimming rij ik weg uit de groep Vincents. Enkele kms verder zie ik inderdaad voor mij uit een stofwolk. Ik heb het gevoel dat ik daar gezien mijn tempo makkelijk naar toe kan rijden. Ik zen goe!!! En zowaar kom ik na een 65 km in een kopgroep van 35 man terecht, en laat me hier gewoon meedrijven tot aan de derde bevoorrading.

Het heeft veel geregend de afgelopen weken waardoor er vele rivieren en stuwmeren veel meer water bevatten dan gemiddeld. Daar is ook niemand kwaad voor, maar de organisatoren kunnen vanwege de hogere waterstand niet zomaar “floterende bruggen” bouwen. En waar vorig jaar mijn eerste kennismaking was met zo’n op het water zwevende brug, zijn er nu overzetboten voorzien vanwege de hoge waterstand in dit stuwmeer.

In deze kopgroep zitten vele UCI-renners, die misschien niet 100% rijden maar toch niet willen onderdoen voor elkaar. Haantjesgedrag zeker, en ik doe graag mee… dus raprap door de tweede bevoorrading, afdalen en de boot op. Ik mag als allerlaatste dat bootje op, en sluit het hekken achter mij, de volgende mtbiker moet 10 meter verder naar boot 2.

Aan de overzijde aangekomen moet ik als eerste van het bootje, wip op mijn bike en pedalleer na 90 km de bergflank op. Bovengekomen kijk ik om, en zie verbaasd niemand in mijn wiel. Ik ben alleen , rij 200 meter voor de kopgroep uit!!! Waar zit die fucking helicopter nu!!! Da kan toch ni, en ik leg me plat, rijden maar…. Maar enkele kms verder denk ik toch al anders, het is nog 25 km, en mijne hartslag is niet echt laag te noemen. Ik rij nog steeds enkele honderden meters voor op de kopgroep maar besluit toch wijselijk om mij terug te laten inlopen want dit zou wel eens slecht kunnen aflopen anders, het is nog 8 dagen koers.

Terug in de kopgroep en met nog 15 km te gaan wordt het tempo echt verhoogd, ook vooral omdat het parcours naar het einde toe nog pittig wordt. De renners lossen één voor één de kopgroep, ook ik moet er aan geloven….en ik begin krampen te krijgen. Neen, deze keer helemaal niet van Mr Parkinson, maar krampen in mijn bovenbeen en kuit, van de inspanningen, echte coureurskrampen…….heerlijk eigenlijk. Beetje minderen en de krampen gaan over.

De laatste 2 km zijn constant bergop naar Frankfort, en hoe korter je komt hoe meer volk er op straat staat te dansen, te zingen, te juichen en te supporteren. De klein mannen staan met uitgestoken hand naar je om “handjeklap” te doen, iets waar ik niet kan aan weerstaan. Net als vorig jaar is binnenrijden in Frankfort hemels, echte kermis, een sensationeel gevoel.

Uiteindelijk eindig ik op de 20^ste plek!!! Ik voel me fantastisch. Het tentendorp is net als in 2016 magnifiek, de bagage wordt voor jou gedragen, de fietsen worden voor jou gepoetst, superdouche’s, de beenmassage heerlijk. Enkele uren later is iedereen binnen, en zie je alleen maar contente mensen, ook mijn buurman Marc is blij hier te zijn. Wat later zitten  alle Belgen bij elkaar in de recovery-zone, eten, drinken, verhalen, lachen, het is plezant. Wat kan het leven mooi zijn.

Over het avonddiner ga ik niet beginnen, vele hotels, restaurants kunnen hier nog veel komen leren. Fantastisch! En na het eten de dagfilm, de foto’s van de dag, briefing voor morgen etc etc. Twee uur ambiance in de tent, maar om negen uur is alles stil. Morgen begint de koers!

Bijlagen:
18058090_1452763764769068_922307099802313730_n.jpg (30.2 KB)   
18118715_1456595927719185_273995661311723900_n.jpg (115.3 KB)   

Day 2 ; Frankfort to Reitz 93km / 1001htms

Het is nog donker en stil, zeer stil. En dan begint er stillekes ver weg een haan te kraaien, maar hij heeft precies een snotvalling, rauw en hees, maar het kraaien wordt luider, geweldiger, heviger, en dan heb je een hond die ver weg terugblaft, 5 seconden later lijkt het wel of je in een discotheek vol hanen en blaffende honden zit, je weet niet wat je overkomt. En dan AC/DC met Thunderstruck! gitaren gieren, snerpen, loeihard………THUNDERSTRUCK!!!! En het stopt niet meer, van het ene snoeiharde nummer naar het andere Sweet Caroline (Neil Diamond) andere meezingers, up-tempo nummers, anderhalf uur aan één stuk. Ziehier de wekdienst in de JoBerg2c, klokvast om 5.30 uur s’morgens begint de verkouden haan te kraaien. Vele deelnemers schrikken zich rot die eerste morgen, maar het zorgt onmiddellijk voor sfeer.

In anderhalf uur moet je klaar zijn  om te starten want elke morgen om 7.00uu stipt worden we op gang geschoten. Terwijl ik gisteren geen moment aan Mr Parkinson heb gedacht laat hij me deze morgen duidelijk verstaan dat hij het nog steeds voor het zeggen heeft. 10 minuten voor de start krijg ik mijn gevreesde teenkrampen (oncontroleerbare bijwerkingen van de zware medicatie of dyskinesieen in het doktersjargon (ik begin ook die taal stillekesaan te kennen). Ik kan geen kant meer uit en sukkel naar de allerlaatste positie van het peleton. Daar tref ik de “bezemwagen” aan. Een man die op een trialmotor het hele parcours achter de laatste renner afbotst. En heel die tijd heeft hij een fufuzela bij zich waar hij regelmatig op blaast. Ge zult maar slecht zijn en de kracht ni meer hebben om die fufuzela van zijne nek te wringen en weg te smijten, om zot van te worden dus. Niettemin, het is een geweldige sympathieke kerel die ik vorig jaar ook heb leren kennen. Ik roep hem tot bij mij en leg hem uit wat er aan de hand is. De start wordt onder neutrale vlag gegeven de eerste 5 km, tot we het stadje Frankfort uit zijn. Na de echte start moeten die 800 man op een 2-sporen track, wat een hele opstopping teweeg brengt. Ook dat weet ik nog van vorig jaar. In overleg met de fufuzela-man rij ik eerst de startlijn over, stop onmiddellijk tot mijn teenklauwende krampen weg zijn. Dat duurt een klein halfuur, en om 07.15 kan ik als allerlaatste de weg op en sluit aan wanneer de laatste deelnemers de 2 sporentrack opgaan. Missie geslaagd, maar wel 800 man voor mij.

Het is niet moeilijk wanneer ik mijn tempo gevonden heb om constant tragere rijders in te halen, voorbij te steken waar dat kan. Op sommige bredere stukken met tientallen tegelijk en zo schuif ik op. Na drie uur inhalen ben ik nog  geen enkele Belg tegengekomen, en zeker de Marc niet, die rijdt ook wel goed dan.  Heb ik ondertussen 300 man of 600 man ingehaald? Ik weet het echt niet, en dan……BAF! daar hangt mijn kopman weer aan mijn trui. Van het éné op het andere moment kan ik met de beste wil ter wereld geen omwentelingen meer maken, ik zit verstijfd op mijn fiets alleen maar in mijn stuur te nijpen, rij amper 15 km/uur. Bij een beetje bergop zakt dat naar 8 a 10 km/uur, en soms als het wat steiler wordt 3 tot 5 km/uur. Mijn hartslag gaat niet hoger dan 120.  Ik word door velen terug voorbij gereden en velen vragen of ik wel ok ben, omdat ik meer zwalp dan rechtdoor rij. Mijn antwoordt luidt steevast ; “no problem, i will get you back”. En dan ineens in ‘t Kampenhouts “alles ok Jan”? De  Marc samen met enkele andere Belgen. Ik roep terug ; “Jaja, Parkinson-momentje”. Vermits ik met Marc samen met enkele andere vrienden, elke week enkele uren mtbike, weet hij ondertussen wel dat het van voorbijgaande aard is en hij peddelt verder. Ik ben toch wel verbaasd dat ik hem veel vroeger heb ingehaald zonder daarvan iets te merken.

Enkele kms verder is het bevoorrading en op het moment dat ik daartoe kom vertrekken enkele andere Belgen die bij de Marc zaten toen ze mij voorbijreden, maar Marc zie ik nergens meer. Ik neem alle tijd omdat ik na het nemen van mijn medicijnen niks anders kan doen dan wachten tot het motortje weer op on gaat. Na een kwartier vertrek ik , zeer rustig en wat later is alles weer even snel voorbij als het gekomen is en ik kan weer trappen. Ik haal de andere Belgen nog in op 10 km van de aankomst tijdens een single downhilltrack, daarna rijden we dwars door een wolvenkwekerij. Special gevoel toch als je door zo’n kennel rijdt waar bijna 100 van die dieren zitten.

Na alle Parkinson ellende eindig ik nog vlak achter de groep van Marc op de 118^e plek. De Marc is 109^e , 20 sec voor mij. Ik ben content. Later die dag zal zoals alle volgende dagen, bij de Belgen in de recovery-zone veel plezier beleefd worden. Het eten en de ambiance in de eettent was ook niet mis, maar een avondgebed met zijn allen, en een preek er bovenop door één of andere pastoor mocht van mij wel achterwege blijven. Niettemin was de sfeer kort na dit gebeuzel terug opperbest.

Day 3 Reitz to Sterkfontein Dam 130km / 1380htms

5.30 uur daar is de haan met zijn “valling” weer,  vandaag beantwoord door wolvengehuil, angstwekkend en toepasselijk, gelet op de passage door de wolvenkennel gisteren. Maar net als de honden verdwijnen ze pijlsnel wanneer de vlijmscherpe gitaren van AC/DC beginnen te huilen.

Van deze etappe weet ik dat het zwaartepunt in de laatste sectie ligt met de beklimming van Mont Paul. Door zijn unieke ligging heb je spectaculaire vergezichten, daarna een sublieme afdaling, om daarna 15 km “met uw smoel tegen een forse wind” naar de aankomst toe te stormen. Het tentendorp is opgeslagen aan de rand van een fantastisch meer ontstaan door de bouw van een stuwdam. Lastige etappe.

De eerste 60 km zijn veelal op brede zanderige dirt  tracks, afgewisseld met nijdige beklimmingen op hotsende singletracks door  grasvlakten, leve de fully-mountainbike!

Ik vertrek weer ergens halverwege, rij tijdens de beklimmingen van groep naar groep, en na 40 km kom ik zowaar de twee mannen uit Diest tegen. Deze twee jongere kerels gaan hard en staan ergens rond de 70^ste plaats in het klassement. Ze denken dat ze in het eerste amateurpeleton zitten. Er zijn zowat 50 profs aan de start, en met die mannen kunnen amateurs echt niet mee, of toch zeer weinige. Ook de Waalse Vincents zitten in die groep. Het is een hele sliert en het valt mij op dat waaierrijden een probleem is voor vele bonkige robuuste Zuid-Afrikaanse kerels, terwijl de Vlamingen daar handig weten gebruik van te maken. Maar op een bepaald moment is er toch een split in dit grote peleton. Ik zit net als de Vincents in het tweede afgewaaierde deel. Maar wat later tijdens een singletrack-klim maak ik alleen toch terug de oversteek en kom in een groep van een 20tal renners terecht waaronder de Diest-boys.

Na 70 km is er de tweede bevoorrading en de Diestse mannen zijn snel weg, ik maak dat ik kan aanpikken. Hun tempo is zo sterk dat ik wel kan volgen, maar van overnemen is geen sprake. Ik weet ook wat er nog komt en doe bewust niet te gek. Aan de voet van de 25 km lange beklimming van Mont Paul begint ook het lampje van Johan uit te gaan,  en zijn teammaat moet rekening houden met hem. Ik rij solo en moet naar niemand wachten, en mijn lampeke brandt nog zeer goed. Merci gasten om in het wiel te mogen hangen, ik betaal jullie straks een pint, maar den deze is weg, ik heb nog kracht op overschot. Ik haal nog wel wat renners in tijdens de klim, ook op het wind tegen stuk en eindig die dag 48^ste. Ik klim in het algemene klassement naar de 68^e plaats. Als dit maar blijft duren. Marc komt zowat 45 minuten later binnen op wat zijn plaats is , ergens tussen de 105e en de 125^e stek. Ik schrik toch wel wat van de behoorlijke tijdsverschillen maar hoe verder je kijkt hoe kleiner ook de tijdsverschillen onderling.

De Diestse mannen hun pint betaald, plezant gerecoverd wat ons vanaf die avond de bijnaam “Crazy Belgians” bij de organisatie oplevert. En elke avond komt er tijdens het avondvullend programma wel één of ander opmerking over de Crazy Belgian Riders.

Bijlagen:
2e418a21104d18d41f304b030e2ce939_DSC_7335.JPG (637.5 KB)   

Day4 ; Sterfontein Dam to Emseni 93km / 1162htm

Vandaag wordt de start gegeven in groepen van 60 man naargelang de ranking. Dit omdat er spectaculaire mountainbiketracks, zowel uphill als downhill aankomen, en zo de tragere deelnemers, de rappe of behendiger mtbikers niet  gaan hinderen. Elke 5 minuten start er een groep, en vanwege mijn plaats mag ik starten in groep B. Groep A is voor de eerste 50 plaatsen + de leiders van de verschillende categorieën.

Om 7.05 worden we op gang geschoten. In deze groep B vertoeven ook Les Vincents en de Diest-boys, en het gaat hard, zeer hard. Maar ik kan goed mee. Na 20 km haken er twee rijders voor mij in elkaar en samen met nog een andere mtbiker ga ik met een klap mee overkop. De klap komt aan want het tempo lag hoog. Ik heb wat schaafwonden op de rechterkant maar mijn fiets zit helemaal vast aan een andere, en er is wat gepruts nodig om ze uit elkaar te halen. Tijdens dit gepruts stuift er een kleine groep voorbij met de Diest-boys bij. Die lagen er dus al af, en ik doe teken dat alles in orde is.

Uiteindelijk zijn de fietsen uit elkaar, maar mijn stuur en zadel staan goed scheef, ook mijn remhendels zijn helemaal verschoven. Ik wil dit allemaal snel verhelpen , klop wat recht, spring terug op mijn tuig maar niks staat zoals ik het wil. Joenge, stop ermee, doe dat rustig en degelijk want er komen nog kms technische stukken, en op je fiets moet je toch kunnen vertrouwen. Dit afstellen neemt allemaal wat tijd in beslag want ondertussen is groep C ( vertrokken 5 minuten na mijn groep B) ook al voorbij. Hierin zit Marc en ook hem roep ik toe dat alles ok is. Enkele minuten later kan ik terug weg op met een goede afgestelde fiets en ik sluit aan bij een 20-tal man, bij het opdraaien van de singletrack klim naar de spectaculaire rotsformatie “Great Wall My China”. Hier ligt de singletrack kilometerslang naast een ijzingwekkende diepe klif, wondermooi.

Tijdens de beklimming passeer ik waar ik kan de tragere deelnemers voor mij, ik maak mij niet druk omdat ik soms lang moet wachten , maar toch……. Uiteindelijk ben ik ze alle 20 voorbij en rij tijdens de rest van de klim naar het volgende groepje toe. Ik sluit net aan op de top van de klim op een steil opkantje, wanneer de renner voor mij ineens stopt om een spectaculaire foto voor zijn nageslacht te maken. Door deze onverwachte stop van hem bots ik tegen zijn achterwiel en ga voor de tweede keer die dag ten gronde, deze keer op mijn linkerkant. De godverdoemmes komen langs alle kanten, en hij excuseert zich, zit ermee verveeld want hij had de hele klim als laatste gereden en had niet verwacht dat er iemand in zijn wiel zat.

Allee vooruit, terug het hort op en verder op deze adembenemende singletrack. Ik stuif verder en rij van de ene deelnemer naar de andere en wordt nu wel gevolgd door de tv-helicopter.

Na deze fantastische singletrack op dit plateau komt de spectaculaire downhill “Great Traverse”.  Tijdens deze downhill kom ik terug bij de Marc, en samen bereiken we de eerste bevoorrading. Bij elke bevoorrading is ook een dokter, en ik besluit toch maar om mijn rechterkant te ontsmetten en te beschermen, vooraleer verder te rijden. De Marc vraagt of hij moet wachten. Zot, rij maar verder, ik haal u straks wel weer in.

Na het oplapwerk vertrek ik weer met een stevig tempo en begin weer aan de zoveelste inhaalrace, en net voor de tweede bevoorrading na 70 km aan de voet van een nijdige klim heb ik de Marc terug bij zijn nekvel. De Marc is ook een karaktermens en een keikop, en hij maakt dat hij wat sneller weg is bij de bevoorrading dan ik. Maar tijdens deze ambetante klim haal ik hem terug in en samen bereiken we de top, ik in zijn wiel.

En dan volgt weer een waanzinnig stukje mountainbiken, bijna 20 km aangelegde downhill track “The Long Drop” , nadien nog 4 km vlak naar de finish. Plezier en fun gegarandeerd, ook voor ons twee. In zijn jonge jaren heeft de Marc (nu 58 jaar) motorcross gereden. Het is eraan te zien, het zot is er ondanks vele breuken nog altijd niet af, zijn verstand duidelijk af en toe wel…… Halverwege de Long Drop komen we achter enkele madammen terecht die vooraan staan in het damesklassement en bijgevolg in groep A mogen starten. Het is duidelijk dat ze technisch een pak  minder zijn dan deze twee ouwe rakkers, en noodgedwongen (en tegen de goesting) blijven we steeds remmend kilometers aan een stuk achter hen. Tot ineens het oud zot van mijn buurman opsteekt en hij in een hairpin een move doet en zo twee madammen “ineens” pakt ( da moet lang geleden zijn), en hij als een gek verder wegstuift. Even later zie ik een spoor waardoor ik de volgende hairpin kan afsnijden en de twee dames ook voorbij kan gaan zonder hen te shockeren. Ik vlieg achter de Marc aan die toch wel dik 100 meter voorligt. Nu mag er veel gebeuren maar diene kerel gaat er mij nu  niet afrijden en met alle kracht die mij rest sluit ik op 2 km van de meet terug aan. Het is te zeggen, ik blijf 20 meter achter hem , want ik weet dat ik er in één ruk naartoe kan. Marc kijkt geen moment achterom, is gefocust op de track voor hem en zal alle moeite doen om mij af te houden. Op 500 meter van de meet gaat hij naar links, ik volg hem blindelings ipv op mijn gps te kijken, en we moeten onmiddellijk al onze remkracht gebruiken om niet op een weidehek te botsen. Ezel dat ik ben, dat ik hem zomaar volg. We kijken hijgend naar mekaar, en dan lachen maar. Nu heeft spurten geen zin meer , de spanning is eraf en we rijden samen over de meet, hij 111^e ik 112^e.

In het tentenkamp toegekomen is het douchen in de open lucht, zalig toch in dit klimaat. Nadien laat ik mijn wonden nog eens verzorgen bij de dokter. De Belgen namiddag is weer zeer snel voorbij, evenals de filmpjesavond. Maar velen zijn toch wat nerveus voor de volgende dagen. Het zwaartepunt van de JoBerg2c begint morgen, en duurt 4 dagen.

Day5 ; Emseni to Cliffton 125km / 2010htm

Ook vandaag vertrekken we in groepen voor deze loodzware rit,  zelfs een halfuur vroeger dan de andere dagen. Ik ben ondertussen wat gezakt in het klassement en sta 83^ste maar vertrek nog steeds in groep B. Vandaag om 6.35 uur. De pees wordt er vanaf de start weer opgelegd maar ik weet wat er komt en ga me niet laten vangen, vandaag kan je veel tijd verliezen, maar ook winnen. Les Vincents daarentegen schieten weer weg als een kanonsbal, als daar maar geen vodden van komen.

Ik kan ook niet wegschieten want daar hangt mijn kopman Parkinson terug aan mijn trui. Ik doe het zeer rustig en na een kwartiertje gaat het beter. Ongetwijfeld vanwege het halfuurtje vroeger starten waren mijn medicijnen nog niet “verteerd” bij de start. Maar zoals alle voorgaande dagen, als de motor op gang is, is er geen stoppen meer aan, en het achtervolgen en voorbijsteken is een dagelijks ritueel geworden.

Hoe waanzinnig deze organisatoren het soms weten te brengen, vandaag rijden we enkele honderden meters op een spoorwegbedding waar de treinen worden gestopt wanneer er mtbikers aankomen. Het omgekeerde is voor ons logischer, in Zuid-Afrika daarentegen……..

Van bij de start van de etappe is het constant vals plat omhoog op bobbelige singletracks door grasvlakten, het bolt voor geen meter, stoempen, stoempen, stoempen…. Maar hoogtemeters tellen zeer langzaam op de eerste 60 km. Onderweg sluit ik aan bij een groepje met de Diestse boys, en zit bij het doorrijden van een klein beekje, gevolgd door een opkant van anderhalve meter in het wiel van de jongste. Alle rijders voor hem rijden het opkantje op, maar hij slaagt er niet in en ik bots tegen zijn wiel, en daar lig ik voor de derde keer op mijn zij. Godverdoemme hoe ist mogelijk, en na zijn excuses begin ik te lachen en van dan af noem ik hem “den Diestse deggereir”. Wat later laat ik hen achter want De andere  Diestenaar Johan heeft zijn  dagje niet.

Vlak voor de tweede bevoorrading na 61 km kom ik in het wiel terecht van Les Vincents, die overduidelijk teveel energie verbruikt hebben bij de eerste 60 “stoempkilometers”. Om hen wat moraal te geven vertel ik hen dat nu pas het echte werk begint , want de volgende 30 km is het echt wel bergop, brede dirt roads (zandwegen) kilometers steil aan een stuk, en dan zeer steil naar beneden zodat er weinig tijd om te recupereren is, om terug weer steil omhoog te gaan, dit een aantal keer na elkaar. Echt content zagen ze er niet uit na deze informatie.

Nadat ik aan deze (en alle bevoorradingen zijn zo) uitgebreide bevoorrading mijn energiepotteke wat had bijgetankt vertrek ik met de Vincents in mijn wiel naar het zeer mooie reservaat “Zulu Waters”. Onmiddellijk bij  het binnenrijden beginnen de dertig kilometer sadomasochistisch klimplezier. Anders kan ik het niet noemen. Bij het klimmen halen wij drie gestaag ook weer rijders in die we direct achterlaten. Het is duidelijk dat deze bikers ook te voorvarend gestart zijn. De klimmen zijn hels maar de afdalingen nodigen uit tot waanzin. Als we in de zeer late Belgennamiddag onze gps en/of fietscomputerke vergelijken qua snelheid ben ik de King, liefst 84,2km/uur met een mtbike. Les Vincents staan op 2 met 82,6 en de traagste Belg haalt nog ruim de 70. Als ik er nu aan denk, brrrrr..

Halverwege de klauterpartij is de naft op bij éné Vincent, en laten we hem ook achter. Of beter, ik laat ze alletwee achter want teamleden moeten bij elkaar blijven. Op het einde van deze track waar 75% van de dag-hoogtemeters inzitten slaag ik er in om voor het tweede jaar op rij goed in beeld te komen met de cameraman op de motor door wat te “spelen” met elkaar. Kortom, ik heb mijn krachten goed gedoseerd in deze etappe en eindig 48^ste, met nog wat overschot.

Ook deze locatie van ons tentendorp is weer subliem en er is teveel van het goede, teveel van alles.

Tot laat die namiddag blijven er rijders binnensukkelen en om halfzes, 30 minuten voor “sluitingstijd” rijdt de laatste over de meet onder luide toejuichingen. Die rijder heeft die dag wel bijna 11 uur gefietst. Ook de Marc had het niet makkelijk, bijna een uur na mij spurt hij binnen op alweer min of meer zijn plaats. Maar enkele tientallen halen deze dag de finish niet.

Bijlagen:
18118715_1456595927719185_273995661311723900_n.jpg (115.3 KB)   

Day 6 ; Cliffton to Glencairn 123km / 1900htm

Zeer zware rit met na 20km een 2km lange helling, recht omhoog, haast nooit onder de 16% de “Gumtree-klim”, waar je neus regelmatig tegen je stuur zal tikken, zo staat het in het briefingsboekje. Om af te sluiten zijn de laatste 200 meter minimum 20% zwaar, loodzwaar. En er  komt nog veel meer moois die dag. Persoonlijk vind ik dit de mooiste rit van de negen dagen, alhoewel het moeilijk kiezen is.

Aan de start om 7.00 uur is het dringen, alsof ze allemaal niet snel genoeg aan de Gumtree-klim kunnen beginnen. Ik sta weer ergens halfweg in het pak dat ondertussen al met 150 rijders minder is. Opgevers, om verschillende redenen zoals één duidelijk niet getrainde Belg, een Waal met  teveel buikvet. Onder begeleiding van doedelzakspelers en amazones te paard verlaten we de Cliffton High School waar we bijzonder lekker hebben gegeten en geslapen.

Na 2km wordt de etappe op gang geschoten, 20km licht dalend naar de voet van de gevreesde klim. Na 200 meter gebeurt het weer. Een echte Parkinson-blokkage, een on-periode. Bergop en bergaf moet ik iedereen laten voorbij rijden en na 15 km zie ik niemand meer achter me. Ik rijd op het vlakke dan ook amper 10 a 12 km/uur. De fufuzela bezemmotard zie ik nog niet achter mij, maar dat is omdat er enkele anderen ongelukkige bikers  al lek gereden zijn, en daar moet hij achter blijven. Maar ik weet met zekerheid dat er geen 20 meer achter mij rijden. Dat betekent dat er  voor mij een slordige 630 bikers fietsen!!!

Ik geef toe dat ik  op dat moment zo niet dacht, want ik zou ter plekke gestopt zijn. Ik was vooral bezig met het moment af te wachten wanneer deze verdoemde blokkage over zou zijn. Een tweetal km voor de waanzinklim was het weer ineens voorbij. Tegen dat we haaks de Gumtree opdraaiden sloot ik bij de laatste rijders aan die onmiddellijk van de fiets stapten. Gelukkig is dit een “brede” klim, en geen singletrack. Hierdoor kon ik laverend, slingerend en roepend tot boven rijden. Twee keer heb ik voet aan de grond moeten zetten omdat er tussen de vele stappers op dat moment geen plaats meer was om voorbij te rijden. Boven gekomen was ik zeker dat ik meer dan de helft van alle vertrekkers die dag voorbij gereden ben, omdat tragere rijders op zo’n hels stuk automatisch in de achterste gelederen verzeilen. Aan de eerste bevoorrading na 35 km kwam ik Nic tegen, de Belg uit Zemst die alle dagen rond plaats 300 of verder binnenkwam. Dat bevestigde mijn vermoeden. De volgende 10 km reden we weer op een plateau met de wind vaak pal op de neus, en bijgevolg ideaal om weer plaatsen te pikken. En dan reden we de singletracks op, en dit haast voor de volgende 90km. Eerst was er een speciaal voor de JoBerg2c gemaakte downhill track ,  “Harrison’s Pass”, met meer dan 50 uiterst scherpe steile haarspeldbochten. Zeer technisch en prettig maar onmogelijk voorbij te steken. In enkel kms daal je haast 600htms om uit te komen pal in een Zoeloedorp. En ook daar is  het de hele dag kermis en feest, zingende, dansende kinderen, vrouwen en mannen. Bijzonder aangenaam maar als je erover nadenkt, wij westerlingen zullen daar eventjes passeren op onze 10.000€ kostende mtbike. Bedrag dat deze mensen nooit van hun leven gaan zien. Maar we hebben ze op zijn minst toch één dag plezier bezorgd.

Na de passage door het dorp waar ik weer enkel rijders kan passeren, is het terug stevig klimmen, om de zone “Rock ’n Roll” in te rijden. 30 km op en neer en waar vooral de eerste 15 km zeer technisch zijn, op en over veel rollende ronde witte stenen en rotsblokken. Ook nadien gaat het nog verder met de singletrack, het woud in, waar inhalen soms mogelijk is.

Op de witte stenen-zone gebeurt het volgende. Ik sluit aan bij een vrouwentrio die veel te traag voor mij rijden, maar noodgedwongen moet ik erachter blijven. Ze botsen en schodderen over elke steen en rijden enkele meters uit elkaar. Plots panikeert de eerste bij het zien van een “afsprongetje” van 20 a 25 cm, ik hoor ze roepen “owowowow”, en pats daar gaat ze over kop. De tweede heeft tijd zat om te stoppen, maar om één of andere duistere reden lukt dat niet of wil ze niet, en ze gaat collegiaal haar vriendin achterna. Ze tuimelt ook over kop , pats op haar vriendin. De derde……ja het is echt waar, doet krek hetzelfde, ik geloof niet wat ik zie. Het is net of ik in een scene van Comedy Capers of Laurel & Hardy zit. Ik moet zelfs niet remmen om te stoppen, mijn voet uit het klikpedaal en ik sta stil, stap af en begin de dames op te rapen om nadien hun fietsen uit elkaar te halen. De eerste had zich toch wel wat bezeerd maar mtbike madammen kunnen wel lomp zijn, maar  het zijn harde tantes. Van één fiets stond het stuur scheef, van een andere was de bidonhouder half afgebroken. Ik heb altijd wat materiaal mee, en met een kniptang en een strippeke lapte ik de bidonhouder op, met de juiste sleutel positioneerde ik de andere haar stuur. Ondertussen was er toch weer wat trager volk ons voorbij gereden en besefte ik dat mijn resultaat die dag niet schitterend zou zijn. Het was voor mij niet alleen een Parkinson-dag, maar ook vanwege het niet kunnen passeren ook een ParkinGson-dag!

Na de beklimming volgde er weer een prachtige 3 km speciaal aangelegde singletrack door het woud, om zo de laatste 7 km vlak naar de finish te rijden. 244^ste ben ik geëindigd, “slechts” drie kwartier na de Marc die alweer rond de 110^e plaats was binnengereden, de regelmaat zelve.

Het tentendorp was voor de zoveelste dag op rij op een schitterende plaats opgetrokken. Op één van de vele boerderijen van farmer Glenn, één van de drie organisatoren. Superlocatie!

Day 7 ; Glencairn to McKenzie Club 87km / 1378htm

Tijdens de briefing de avond voordien werd dit voorgesteld als een overgangsrit. Vooral omdat er meer daalmeters dan hoogtemeters zijn, maar dat wil niks zeggen.  Ik heb alle Belgen die ook s’avonds bij elkaar aan tafel zitten gezegd ; “Tétekeréire, geloof het maar niet”. Stevige rit, niet vergeten dat we al zes dagen weg zijn.

Vanwege de vele singletracks terug in groepen vertrokken. Ondanks mijn triest presteren van gisteren , 244^ste en daardoor gezakt tot de 122^ste plaats in de ranking, mocht ik nog steeds in groep B vertrekken. Vertrekken toch, want ook vandaag zat ik 300 meter na de start alleen, iedereen uit groep B was weggedemareerd en ik bleef eenzaam zitten.  Vandaag waren het weer de afschuwelijke teenklauwen die me parten speelde. Het was zeer lichtjes bergaf de eerste 15 km, maar ik kon mijn voet onmogelijk in het klikpedaal zetten, en moest mij eerder lichtjes laten bollen omdat elke trapbeweging terug het teenklauwen veroorzaakte.  Tegen dat we na 15 km de singletrack opdraaiden hadden de koplopers van groep C me ingehaald, maar het moet zeer eigenaardig zijn voor hen, want op het moment dat ik ingehaald werd kon ik er terug los van weg rijden. De crisis was weer voorbij en “Sterke Jan” (aldus de Vincents) vond zijn kracht en pedaaltred terug. Tijdens de traditionele inhaaljacht kwam ik op een singletrack vast te zitten achter een groepje, waarbij de twee laatste forse potige lady’s waren. Tijdens de voorbije dagen en ook deze dag hadden we nog geen modder gezien, alleen stof. En plots duikt er op de track een modderpoel op van wel drie meter lang!!!! Je kon van veraf zien welk spoor de voorrijdende bikers genomen hadden, echt niks moeilijk om erdoor te bollen…..behalve voor forse manwijven. Ons groepje komt in eendenpas aangereden, niemand sukkelt, maar het eerste manwijf weigert te trappen, waardoor de tweede op haar botst en deze loemperik tegen de laatste tikt, en pardoes voor de vierde keer een pausenkus op Zuid-Afrikaanse bodem geeft. Plat in het slijk, ik had het zien aankomen eigenlijk, ezel dat ik ben. Manwijven “oep ne velo”, ge moet er voor opletten. Van wijven “oep ne velo” moet je ook geen sorry verwachten. Dat is dan ook de reden waarom het woord gentleMAN bestaat, en gentleVROUW allang uit  het groene boekje en andere woordenlijsten uit het ganse universum geschrapt is. Enfin, een goed vettig fietskostuumpje was het enige dat ik eraan over hield, en deels uit colere heb ik ook als een gentleWIJF die twee onmiddellijk voorbijgereden met ellebogenwerk.

Aan het eerste waterpunt na 40 km sloot ik terug aan bij een groep van een 40-tal bikers uit groep B. Hier zaten de Johan en “den Diestse deggereir” bij, ook de twee Vincents. Door het voortdurend op en af, technische beklimmingen en afdalingen was dit zoals voorspeld geen overgangsrit, maar voor de derde dag opeenvolgend loodzwaar. In de laatste 10 km spat alles uit elkaar  en kom ik binnen als 82^ste.  Ik klim terug wat plaatsen in de algemene rangschikking en kom uit op de 125^ste plaats.

Het onderwerp van de dag bij de Belgen, het overgangsritteke, manwijven “oep ne velo” modderbaden en “den Diestse deggereir”. Goed gelachen en ook veel leute aan tafel tijdens het lekkere diner.

05-06-2017 om 14:16 geschreven door Jan Buelens  

Day  8 ; McKenzie Club to Jolivet 96km / 1800htms

Alleen maar lachende gezichten om 7.00 uur aan de start die weer gegeven wordt in groepen met tussentijden van 5 minuten. Ik , Marc, De Vincents, en “den Distse deggereir” en zijn teammaat starten allemaal met de glimlach in groep B. Dat Happy feeling gevoel is te wijten aan het vooruitzicht van de eerste 40 km, alleen bergaf….wat daarna komt, daar weigert ons brein aan te denken. De start wordt gegeven en de eerste 7 km gebeuren in licht dalende lijn, en dan 20km bergaf voor mountainbikers. De zoveelste singletrack speciaal aangelegd voor mountainbikers, de onvergetelijke , wondermooie “Umko-Drop”. Je kan deze schoonheid niet  vertalen, niet beschrijven. Het is slingeren, draaien, keren, technisch, speedy-stukken, soms tricky, van een tafelberg langs de klif naar beneden, naar de Umko-vallei. Ondertussen komt de zon op, verdampen haar warme stralen de vochtigheid in de vallei, het is van een ongeziene schoonheid. Ik krijg nu nog kiekenvel als ik eraan denk, en besef toch weer eens wat een ongelooflijke gelukzakken wij zijn om daar voor ons plezier met ons fietske te kunnen rijden.

Door welke mug de Marc die morgen gebeten is weet ik niet, maar de vele tassen koffie die hij ’s morgens binnenkapt maken hem zeker niet kalmer. Als een dolle hond stort hij zich naar beneden en schuwt geen risico’s. Ik roep hem enkele keren toe om toch niet als een dwaas andere bikers te passeren, maar hij blijft er  doof voor. En plots in een scherpe haarpin is hij verdwenen, onderuit gegaan. Als ik de bocht neem krabbelt hij terug recht, gelukkig is hij langs de klifkant gevallen en niet langs de valleikant. Enfin, hij was nadien plots wel iets rustiger. De kilometers vliegen erdoor en voor je het weet zijn de 20 km onder de wielen gegaan. Beneden fiets je nog enkele kms door de wonderschone Umko-vallei , langs de mistige rivier.

Het gaat zeer snel en ik heb echt kracht op overschot. Mijn tempo ligt zo hoog dat ik van iedereen wegrij en de ene na de andere rijder inhaal en ook achterlaat. Als de mist is weggebrand komen we aan de eerste bevoorrading, waar een minuutje later ook de Marc met een smile tot achter zijn oren stopt. Iedereen heeft het over de fantastische Umko-drop. Maar het lachen zal na het bijtanken wel vergaan, ook voor ondergetekende.

We moeten verder en het gaat na de bevoorradingspost onmiddellijk fors bergop en dat zal het ook de volgende 25km blijven doen. De eerste kms is het op een breed goed bereidbaar pad, maar dan gaat het rechtsaf. Het volgende uur is een steile klim , een singletrack met soms zeer technische stukken. En na enkele honderden meters , pats, het is ni waar hè, nu toch  niet…de Parkinson-blokkage. Mijn off-periode op het meest slechte moment. Ik kan niet meer peddelen en balanceer tegen 3 a 4 km/uur de berg op. Ik kan elk moment omvallen, maar ik weet dat dat niet gebeurt. Ik word langs alle kanten voorbijgereden (alhoewel voorbijgekropen een betere omschrijving is) door “snellere” bikers die wel op een klein verzet omwentelingen kunnen maken. Hun snelheid zal tussen de 8 a 10 km/uur liggen.

Na een kwartier kruipen besluit ik toch te stoppen en een koekje te eten, wat te zitten wachten, tot deze off-periode voorbij is, want zo verder doen heeft echt geen zin. De klim is nog zeer lang.

Er komen steeds meer rijders aan en mijn picknick inspireert sommige om dat ook te doen. Na 10 minuten zittijd (dat duurt lang) kruip ik terug mijn tuig op. Ik voel direct dat het nog niet voorbij is, mijn hartslag blijft zeer laag (max 120). Ik sukkel maar verder en op de technische stukken moet ik bij gebrek aan snelheid soms te voet verder. Ook kan ik zo aan de kant voor de tientallen die mij voorbijrijden. Hoe hoger ik fiets of wandel, hoe langer het duurt voor er weer bikers mij voorbijrijden. Soms ben ik minutenlang alleen. En als ik weer eens afstap op een technisch stuk komt er plots een blonde dame uit de bosjes gehuppeld (neen, ik lijd niet aan zinsverbijstering en neem geen drugs). Ze heeft ook een mtbike bij, draagt een fietsbroekske en heeft een JoBerg2c nummer aan haar stuur hangen.

Ze vraagt of ik even kan helpen met haar kledij. Haar truitje is volledig opengeritst. Natuurlijk wil ik dat, ik ben geen gentleWIJF hè, wat moet ik doen? Wel zegt ze, je moet je hand tussen mijn benen steken en zo mijn broekzeem tegen mijn…… aandrukken. Ik weet niet wat ik hoor, denk dat mijn Engels tekort schiet om dit te verstaan en vraag nog eens wat ik moet doen. Weer zegt ze hetzelfde en doet ze  voor waar ik mijn hand moet leggen. Ze heeft een zitvlakprobleem (in het coureursjargon, “een joekel van een puist oep haar gat”) , en ze komt een hand te kort om een soort van desinfecterende sticker op de juiste plaats aan te brengen.  Ik vertel haar dat ik vanwege Parkinson toch wel wat “handshake”,…. Ze lacht en zegt ;  “ik ben wel wel meer gewend”. En ik doe mijn goede daad die dag. Het ene manwijf is de andere bosnimf niet hè. Je kan wat tegenkomen zomaar ergens in de broesse.

Na het spelletje “broekske wrijven” (dat veel te snel voorbij was) moeten ik en zij weer verder, de steile col op. Uiteindelijk kom ik boven, en kan ik onmogelijk inschatten hoeveel tijd ik verloren heb. Veel, zeer veel, das een zekerheid. Maar eens ik terug enkele honderden meters heb gefietst is plots de power terug. Het is onbegrijpelijk en ongelooflijk, maar ik voel het niet aankomen dat ik in mijn off-periode val, ik voel het ook niet aankomen dat  mijn on-periode terug ingaat. Het is ineens weg, en het is ineens terug. En voor de zoveelste keer begin ik weer te poweren en in te halen. Er blijven nog zo’n 30 km te rijden met nog aardig wat klimwerk en een sterke tegenwind. En daardoor haal ik nog echt veel rijders in, maar ik heb geen enkel idee in welke positie ik rij.

Bij de finish ben ik zeer verbaasd dat ik als 147^e binnenrij, slechts 18 minuten na Marc, die wel lek gereden is, maar toch moet ik sterk gereden hebben die laatste 30 km. Het is ook te merken dat we 8 dagen aan het fietsen zijn, velen zitten op hun tandvlees. Ik daarentegen voel me kiplekker.

Deze finish is eigenlijk het fictieve eindpunt. Hier wordt het eindklassement van de JoBerg2c opgemaakt.  Morgen, de laatste etappe, is een paraderit, de “Champagne Stage” zoals de organisatie het noemt, is er om te genieten. Er worden morgen geen tijdsopnames meer geregistreerd. Dat betekent dat ik 120^e geëindigd ben in het totaal klassement,12^e bij de Masters of de ouwe venten categorie,  ondanks alle Parkinson-ellende.  Regelmatige Marc  eindigt 110^e en 11^e bij de Masters. Het is wel indrukwekkend want van de 800 gestarte deelnemers worden er slechts 393 of de helft geklasseerd. De andere helft heeft om een of andere reden opgegeven, niet alle ritten gereden, is buiten tijd aangekomen etc. Hetzelfde fenomeen in de Master-categorie, 97 deelnemers aan de start en slechts 47 geklasseerd.

De rest van de dag en de avond verloopt natuurlijk in een geweldige sfeer, omwille van het “broekske wrijf” –verhaal en alles wat daarvan gemaakt wordt, maar ook omdat het morgen een paraderit is. Toch waarschuw ik de Belgen dat er morgen toch ook behoorlijk venijnige beklimmingen inzitten, het is geen met 2 vingers in de neus etappe. s’Avonds tijdens de show en de briefing wordt er gezegd dat de start morgen naar keuze is tussen 07.00 en 08.00 uur. Dit wordt met gejuich onthaald. De plezante avond duurt een dik uur langer dan de voorbije en rond 21.30 begint de eetzaal leeg te lopen. Op de Crazy Belgian Table blijven behoorlijk wat lege flessen wijn achter.

Day 9 ; Jolivet to Scottburgh 83km / 970 htm

Voor de laatste keer dit jaar in de JoBerg2c begint stipt om 05.30 uur de haan te kraaien. Het beest is nog altijd snipverkouden, kort daarna beantwoordt een fiere haan het eerste schorre gekraai,  waarop de honden ook weer wakker worden en beginnen blaffen en bassen, in verschillende toonaarden, kortbij en veraf,……………de mannen van AC/DC zijn er ook nog steeds met hun snerpende gitaren en Thunderstruck!!!

Gisterenavond hebben de Belgen afgesproken om met zijn allen de laatste rit in groep te rijden, ook de Waal die opgegeven heeft rijdt mee, en we zouden vertrekken om 07.45 uur. Om halfacht rijden Marc en ik naar de start waar ze al allemaal klaarstaan, en op enkele bikers na is het hele peleton al vertrokken voor 07.10 uur. Het is niet te geloven, dus de Belgengroep vertrekt dan ook na beeldopnames voor de tv-uitzending die dag. Ik voel weer dat het een Parkinson-moeilijk begin voor me zal zijn, en zeg tegen de rest dat ze maar verder rijden zonder naar mij te kijken, ik haal hen wel terug in. Gelukkig duurt mijn ellende niet al te lang en na een dikke 20 km zit ik terug bij de Belgengroep die er een gezapig tempo op nahouden. Zoals eerder gezegd zitten er drie nijdige klimmen in, en even nadat ik terug aangesloten ben is er de “Out of Africa”-klim. Bovengekomen is het lang wachten eer de laatste Belg, de herstarte Waal samen met Nic, terug aansluiten. Halverwege de etappe die door onnoemelijk veel suikerrietvelden gaat, vooral in lichtjes dalende lijn is, komt de zoveelste steile moeilijke en technische helling van deze JoBerg-editie. Deze keer door een weide, en daardoor zie je een sliert van wandelende bikers naar de top klimmen. Tijdens onze beklimming moeten de betere Belgen, waar ik mezelf ook toereken, slalommen en balanceren tussen de rotsen en de wandelaars naar boven toe. En ook hier ga ik voor de vijfde keer dan tegen de vlakte door een domme beweging van een wandelende biker. Maar ach, een schaafplek meer kan de pret niet derven. Bovengekomen wachten we op de andere Belgen. Maar het duurt erg lang en we besluiten dan maar om verder te rijden tot de bevoorrading en daar elkaar op te wachten.

Na de bevoorrading valt onze groep weer uit elkaar, alle Vlamingen zijn samen op Nic na (ook teveel buikvet) , onze Waalse vrienden Les Vincents zijn er ook bij. De andere Walen zitten in groep 2. Wat verder rijdt er één van de twee Vincents lek en besluiten ze dat ze op de andere Walen gaan wachten. Federalistisch Belgie rijdt ook in Zuid-Afrika mee.

We krijgen nog een extra tv-opname van de “Crazy Belgians”, alhoewel Wallonie niet meer vertegenwoordigd is in onze groep, maar dat zeggen we niet. En ineens is het zo ver, de finish is in zicht, enkel nog de 300 meter lange op het water zwevende brug over de zee-arm over, en we zijn er. Maar er is geen water, daarvoor zijn we te laat binnen. Al het zeewater is weg vanwege het getij. Voor de tweede keer op rij kan ik niet over het zeewater rijden, nu omdat  het eb is, vorig jaar omdat de brug gesloten was vanwege teveel wind. Dus moet ik volgend jaar terugkomen.

Marc en ik rijden al hand-shakend over de aankomstlijn en krijgen net als iedereen een fles champagne. Na de proficiats onder elkaar en tegen vele andere deelnemers die we tijdens dit avontuur leren kennen hebben, worden de flessen ontkurkt. Het smaakt afschuwelijk, maar daar maakt niemand een punt van. Het was wreed plezant!!!!

Na een tijdje rijden we verder en zoeken onze gids Ryan op die staat te wachten met onze fietskoffers en bagage. Rond 14.00 uur is alles ingepakt en vertrekken we naar ons hotel in Durban met de bus. We kijken nog eens achterom en ik denk, wees maar zeker dat wanneer mijn lijf en gezondheid het enigszins toelaten  ik in 2018 terugkom, voor de derde keer in drie jaar tijd.

Ik weet niet of dat gaat lukken. Ik heb me daar ook voorgenomen om vanaf heden zulke evenementen eerder op een rustige toeristische manier te beleven, ipv te koersen. Ik weet niet of ik daartoe in staat ben, maar ik ga het proberen. En dat zal nog dit jaar zijn, ook in Zuid-Afrika, in oktober tijdens de 7-daagse Cape Pioneer Trek.

Wij zullen zien!

Alle info ;  http://joberg2c.co.za/

En ga zeker via deze  homepagina naar de knop “media”, en klik op “Youtube videos and images”. Neem iets om te drinken en te knabbelen, en geniet van de bijzonder mooie films/ foto’s van de dag, die wij elke dag tijdens het avonddiner mochten bekijken op groot scherm in de enorme eettenten, voor de tv-uitzending.

Bijlagen:
fa9cfcaa8c5ef23f2b7fa6c2e8b5c552_DSC_4484.JPG (2.7 MB)