Verlengd weekend, vier dagen thuis, drie dagen mtbiken in Luxemburg.

Do 1mei;  Tellin  (Transforestrière)

Topparcours en super georganiseerd. Geen 2 km asfalt op de langste afstand van 87 km en net geen 2000 hoogtemeters. Alleen maar bos, pittige hellingen, mooie afdalingen etc. Maar het is in Tellin verdekke opletten geblazen bij de bevoorradingen, of je komt vetter, dikker en zwaarder thuis dan je vertrokken bent . Al mijn collega-mountainbikers die ooit zeuren en opmerkingen maken (of maakten) over niet genoeg eten dat men krijgt voor het inschrijvingsgeld moeten hier zijn, in Tellin!!! Naast tientallen verschillende koeken, fruit, etc staat de barbecue te branden in het bos met-bbqvlees, satekes, spek met eieren a volonté. Aan de laatste bevoorrading stond zelfs een biertapinstallatie , 20 km voor het einde. Het viel echt wel op dat de wat dikkere rondere mountainbiker eerder franstalig was, en de kortere afstanden fietste (  naar de heren “Saussice en Faits Divers”, in mijn nota “Belgische politiek versus mountainbike-organisaties van 22/4). Ik prijs me gelukkig dat ik nooit aan alle bevoorradingen stop, want het is niet gemakkelijk bij mooi weer om te weerstaan aan die verleidingen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Subliem. 88km, 2000 hoogtemeters, en een gemiddelde van 18,6 km/uur. Leuke toertocht.

Vrij 2mei; Shoppen bij Van Eyck in Aalst

Ik heb de laatste weken behoorlijk wat last van drukpijn aan mijn voeten. Voornamelijk bij de 2 nieuwe paar schoenen die ik begin dit jaar aankocht. Het is zo erg, dat ik van mijn splinternieuwe SIDI wegschoenen zelfs een stuk bovenaan de tong heb weggeknipt, met goed resultaat overigens. Net op het moment dat ik dacht dat het over was, krijg ik hetzelfde met mijn nieuwe Specialized mtb-schoenen. Bij dat model is het niet zo eenvoudig om de tong bij te knippen. Daarom heb ik vorige week mijn oude schoenen uit de kast gehaald. Maar bij het vernieuwen van de schoenplaatjes braken de in de zool ingebouwde bevestingsplaatjes af . Dat is onherstelbaar, dus weg ermee, en shoppen for new Shoes.

Een  gedreven fietser heeft wat meer nodig dan één koersbroek en één trui. Ik denk trouwens ook dat ik nooit genoeg spullen heb voor mijn trip naar Australie. Samen met mijn wederhelft Geja naar de fietsshop, schoenen, twee paar mtb handschoenen, nog een truitje, wat ander materiaal, idem voor Geja want die zou zaterdag en zondag voor de eerste keer wat bergop gaan fietsen in Luxemburg. Een vrouw wil er ook modieus uitzien op haar wegfiets. Plots zag ik in een glazen kast een mooie fietsbril liggen met rood montuur en witte glazen. Prijs, 39,00 euro. Dat kon ik niet laten liggen, dus vroeg ik aan de winkeljuffrouw om de kast te openen en de bril eens te passen . Zegt de winkeljuf nog; “De glazen passen zich automatisch aan, aan de zon- en lichtsterkte, dus geen gedoe meer met het vervangen van het glas naargelang zonnig of bewolkt weer”, handig toch! Gooi maar in mijn mand. Afrekenen. Kortingskaart getoond, totaal ong 850,00 euro. Fietsen is zeker niet goedkoop. Toch niet voor een blinde mol, want dat mooie Oakley-brilletje (Oakley? Wat ken ik nu van brilletjes, laat staan van merken) kostte 239,00 euro ipv de 39,00 € die ik zag staan . Even slikken, want voor een habbekrats heeft een mens vandaag algauw een leesbril. Vanaf heden staat die merknaam in mijn geheugen gebeiteld, en zal ik steeds twee keer goed naar de prijs kijken, wanneer prullaria in een winkel achter slot en grendel liggen. En binnenkort toch een leesbrilletje aanschaffen?

Extra toelichting;

Toen ik mij enkele maanden geleden heb ingeschreven voor de Crocodile Trophy, was ik mij zeer bewust dat dit toch wat voorbereiding en training zou vragen. Daarom heb ik mij toen onmiddellijk ingeschreven in voor mij totaal onbekende marathon-evenementen allerlei. Doorslaggevend daarbij was steeds de locatie (Ardennen en Luxemburg, afstand en vooral de lastigheid vertaald in hoogtemeters). Daar was ook de voor de eerste keer in Belgie georganiseerde Roc d’Ardenne bij, georganiseerd op 4 mei in Houffalize. Nadien ontdekte ik via het internet een site waar vele, zoniet alle zware mtb-marathons in binnen- en buitenland op staan vermeld. Grote massa happenings, maar ook de kleinere (en voor mij) veel leukere tochten. Ik ontdekte (te laat) ook dat de Roc d’Ardenne een organisatie is van het professionele evenementenbedrijf Golazo. Vandaar de hoge deelnamekost van 45,00 euro, dit in tegenstelling tot de kleinere amateur-organisaties/clubs waar de inschrijvingsprijs ergens tussen de 3,00 en 6,00 euro ligt (uitzonderlijk 8,00€). De meeste van die amateurorganisatie’s trekken veel minder volk (dus aangenamer fietsen) alhoewel er ook verschillende zijn die duizenden fietsers aantrekken. Ze bieden minstens dezelfde kwaliteit (en soms betere) bevoorradingen aan, zijn ook goed afgepijld, kortom moeten in niks onder doen dan Golazo. Ik heb niks tegen geld verdienende professionele organisaties en/of bedrijven. Maar ik probeer mijn centen nuttiger te besteden (zoals de aanschaf van een Oakley brilletje) dan af te geven aan Golazo, terwijl er elke week vele kleinere toertochten worden georganiseerd. Maar ieder zijn meug. En zo ontdekte ik pas vorige week zondagavond dat er in Vielsalm een kleine tot 40 deelnemers beperkte gps rit werd georganiseerd. Daags voor de Roc d’Ardenne. Geja erbij betrokken en zaterdagmorgen bij het eerste hanengekraai op weg voor een weekend Luxemburg.

Za 3mei; Vielsalm (Heikki’s Groete Ploate Guerilla Ride)

Start om 9,00 uur aan het station in Vielsalm. Opdracht 95 km af te rijden met behulp van een gps track. Geen bevoorradingen, geen hulp bij pech onderweg. Trek uwe plan! (Dat doen we vandaag de dag al zo weinig).  Beetje “ avontuur” dus en das meer mijn ding. Geja zou terwijl ik mijn parcours afhaspelde, op haar fiets over en weer (65 km) naar Houffalize rijden om mijn inschrijvingsnummer af te halen.  Zo zou ik dat zondagmorgen niet in de massa (meer dan 4000 deelnemers) moeten doen. Tof vrouwke! Tegelijkertijd zou zij ook de eerste keer echt “bergop” fietsen.

Bij de veertig deelnemers in Vielsalm was er ook een vrouw die dit jaar (en voor de tweede keer al) zou deelnemen aan de Crocodile Trophy. Veel gelegenheid om te babbelen was er niet want na enkele honderden meters stond er direct een zware beklimming van 25% voor onze neus. En als er iets is waar ik last van heb is onmiddellijk na de start zo’n muur opklimmen. Rustig de beklimming aanvatten en niet op mijn adem trappen is de boodschap. Bovengekomen was het kaf al direct van het koren gescheiden en lag de hele groep  ver uit elkaar, ik op vijf na de laatste. Gaandeweg en met het vorderen der kilometers en beklimmingen reed ik een 25-tal te snel gestarte deelnemers voorbij. Na een dertigtal pittige kilometers zag ik niemand meer voor of achter mij, tot ik plots enkele deelnemers die ik al vroeger had ingehaald terug voorbij reed. Dat gebeurde later in de rit nog eens. Hadden zij nu een ander gps parcours dan ik? Ik moest wel eens terugdraaien omdat ik af en toe een afslag miste, of kenden zij “binnenwegen”? Dat zal wel eigen zijn aan gps- en “trek uw plan”-ritten. Het gaf altijd aanleiding tot wat plezante praat onderweg. Alleszins was het een lastige track, niet in het minst omdat we ook bospaden aandeden waar allang geen mens meer was gepasseerd en het bospad overwoekerd was. Steile hellingen, zware beklimmingen, pittige afdalingen, technische stukken, regelmatig een riviertje door en vloekend terug bergop omdat ik door concentratie bij het afdalen de afslag niet zag op de gps. Het parcours had alles. Aan km 65 had ik al haast twee uur geen deelnemer meer gezien. Af en toe zag ik in de modder enkele afdrukken van een mtb-band. Of dit van diegenen was die voor mij daar hadden doorgereden of van andere passanten, kom ik nooit te weten. Ik was bijna vier uur onderweg en besloot om even te stoppen en te wachten of er nog deelnemers kwamen, kwestie om te weten dat ik nog wel degelijk juist reed. Volgens mijn gps wel. Ik at een energiereepje en wou via sms eens kijken of Geja in Houffalize was geraakt. Ze was verdorie al terug! Met mijn startnummer. Proficiat

Enkele minuten later zag ik vier andere deelnemers afkomen. Toch wel hetzelfde groepje dat ik vroeger op de dag al drie keer had ingehaald. Ze stopten en vroegen of ze juist waren. Bij vergelijking hadden ze 10 km minder op hun teller staan. Straf! En weer verder op zoek naar Vielsalm. Aan km 80 hield het klimmende bospad plots op aan een koeieweide met prikkeldraad . Dat was meegedeeld bij de start, je moest er “gewoon” rondrijden. Een halfuur heb ik gekeerd, gedraaid, gezocht. Als je op mijn gps mijn parcours bekijkt is er die dag geen konijn, haas of ander vierpotig dier dat zoveel bewegingen heeft gedaan op zo’n kleine plaats dan ik. Het lijkt wel of ik op zoek ben naar een goudader. Ik vond geen spoor, en er kwamen ook geen andere mtbikers toe. Ik heb mijn velo over de prikkeldraad gezet, en tussen de verbaasd kijkende koeien de bergweide rechtdoor te voet omhoog klauterend overgestoken, zoals mijn gps-track aangaf. Bovengekomen weerom de prikkeldraad over, en stond ik terug op een weg. Maar mijn poten die al niet  gewend zijn aan wat wandelen waren goed stijf van het “bergklimmen”. Het heeft wat geduurd eer ik terug wat vlotter mijn verzet kon ronddraaien. Na 98 km en 2700 hoogtemeters tegen een gemiddelde “wandel-en fietssnelheid” van 14,8 km/uur kwam ik voldaan toe aan het vertrekpunt. Goed geamuseerd!

En dan op weg naar ons hotel in Vianden, lekker gegeten en om 21.15 ons beddeke in.

Zo 4mei; Houffalize (Roc d’Ardenn)

Vermits Geja vanuit Vianden de 68 km zou fietsen naar Houffalize was ik om halfacht vertrokken met de auto, en parkeerde ik mij op 3 km van de start in het onooglijk dorpje Vissoule, waar zij ook zou langskomen. Rond negen uur reed ik op mijn mtb het mekka voor de mtb-sport voor één dag binnen. Ik draaide op goed geluk ergens  linksaf en werd onmiddellijk door de organisatie naar mijn startplaats geleid. Vanwege het hoge aantal deelnemers waren er afhankelijk van de categorie en afstand, verschillende starturen en startgroepen van telkens ongeveer 200 man. Ik was ingedeeld in de voor de 81 km marathon vierde en laatste startgroep. Mijn startgroep bestond uit de rugnummers 1000 en +. Deze zou van start gaan om 9.35 uur, 5 minuten na de vorige die weer 5 minuten na de vorige enz…

Omdat ik ruimschoots op tijd was stond ik in mijn startgroep helemaal vooraan aan het startlint. In het aangename ochtendzonnetje, want het was behoorlijk fris. Wel met een zeer vuile fiets van daags voordien tussen door de zon blinkende andere rijtuigen. 10 minuten later dan gepland werd onze groep van start geschoten. Direct weer zo’n muur op , de eerste beklimming uit Luik Bastenaken Luik van dit jaar, de Cote de Saint Roche (of de muur van Houffalize). Onmiddellijk werd ik langs alle kanten voorbij gesneld door de andere deelnemers, in die  mate dat ik eraan dacht dat ik weer bij de laatsten ging bovenkomen. Maar halverwege de klim begon mijn rustig starttempo vruchten af te werpen, want algauw begon ik zwaar hijgende en naar adem happende snelle starters in te halen. Ik voelde me direct goed, en bovengekomen schakelde ik vlot op de grote plateau, zette aan en haalde bij tientallen tegelijk deelnemers in, tot we op de singletrack afdaling kwamen. Waar ik voor vreesde, geschiedde ook, allemaal in eendenpas achter elkaar bergaf (en dat ging nog). Maar beneden aan de afdaling , scherp links steil omhoog het vervolg van de singletrack, geen mogelijkheid tot voorbij steken, regelmatig stoppen, voet aan de grond, wachten en weer verder sukkelen voor enkele meters. Links en rechts toch een gehaaste deelnemer die voorbijstak waar het niet kon, met nog meer gesukkel tot gevolg. Enfin. Zoetjesaan en na het nodige getalm kon er meer en meer gefietst worden tot plots iedereen na enkele kms stilstond. Geen doorkomen aan, wachten en wachten, geen beweging. Zeker 20 minuten later kon ik het euvel zien, een riviertje waar moest doorgewandeld worden van 3 meter breed. Gelet op de wachttijd was het net of we het Albertkanaal, ieder op zijn beurt, moesten overzwemmen . Toen dacht ik al, éné keer maar nooit meer zo’n massagedoe en dacht ik met weemoed aan de rit van 40 deelnemers daags voordien. Enkele kms na deze hindernis splitste het parcours zich voor de kortere afstand van 50 km en ging het fietsen heel wat vlotter. Aan de derde bevoorrading (de laatste op de afsplitsing voor de lange afstand), voor we terug op het algemene traject kwamen, besloot ik te stoppen voor een hap en een plaspauze. De plaspauze was geen probleem, maar gezouten TUC-koekjes als bevoorrading? Neen, bedankt Golazo . En met weemoed dacht ik terug aan de bbq en spek met eieren drie dagen eerder in Tellin. Ik at mijn zelf meegebracht energiereepje op en reed verder. En ik moet zeggen, na deze stop leek het wel of ik plots gouden benen had. Op de hellingen op souplesse naar boven, op het platte het grote mes op souplesse ronddraaiend maakte ik echt meters, en haalde op een vlotte manier daar waar het kon, vele deelnemers in. Toen we nadien terug het gemeenschappelijke parcours van alle afstanden opreden werd het inhalen nog makkelijker. Honderden deelnemers reed ik voorbij, mannen, vrouwen, jong en oud, ik vloog… tot aan km 73. Halverwege een steile afdaling, stoppen, stilstaan, wachten, en nog langer wachten, vijf minuten, een kwartier en nog langer . Inderdaad, een riviertje waar weer iedereen één voor één door moest rijden, 3 meter breed om aan de andere oever te stoppen en daar een anderhalve meter hoge, goed van slijk voorziene berm moest opklimmen. Tegen deze berm zat een fotograaf een voor het nageslacht te bewaren foto’s van je leven te maken (aankoopprijs 6,00 euro). Belachelijk gewoon dat iedere deelnemer door dat stuk moest terwijl ik zeker ben dat dat vlot te omzeilen was. Maar Golazo denkt ook aan de kleine centjes van vele deelnemers. Daar besliste ik dat ik het echt gehad heb met Golazo . Na mijn oversteek van dat beekje (neen ik heb die foto niet gekocht), had ik terug last van stijve poten, net zoals ik dat altijd heb bij de start van een rit. Dat zal wel een stukje de leeftijd zijn, maar ook mijn  Parkinson-aandoening speelt daar parten mee, dat weet ik zeker. Dat voel ik dagelijks in de normale gang van het leven ook. Twintig minuten stilzitten en mijn verstijfde knoken spelen op. Het duurt altijd wat eer ik  me terug vlotter kan bewegen.

Soit, het op souplesse draaien was voor een stuk weg. Bij de laatste beklimming in eendenpas achter elkaar draaide iedereen voor mij rechtsaf, slaafs volgend degene die voor hem reed.  In mijn ooghoek zag ik enkele pijlen tegen de grond liggen, maar ik volgde ook mijn voorrijder en draaide mee rechts. Omdat ik de gps track had gedownload en deze aanstaan had, ging algauw de pieper af dat ik verkeerd reed. Ik zette me opzij, stopte, anderen reden mij voorbij, en begon rond te kijken. Ik ben geen trouwe volgeling van gps, maar deze keer had hij gelijk, ik zag de dorpskern van Houffalize in de vallei links van me liggen, draaide mijn bike, en reed tegen het opkomende mtb verkeer terug. Wat verder zag ik terug de pijlen hangen. De laatste km was de meest technische afdaling van de hele rit. Overal zag je deelnemers sukkelen en zwaar tegen de grond gaan, zo ging een dame voor me overkop en kwam drie meter lager met een smak tegen de grond, hopelijk zonder erg. Beneden aan de voet was de finish en daar zag ik mijn Geja, die al enkele uren op mij stond te wachten, trots dat ze meer dan 1000 hoogtemeters had afgefietst op haar 68 km van Vianden. En dat mag ze!

Ik had 92 km (incl op en af naar de wagen), 2400 hoogtemeters, gemiddelde wacht-wandel en fietsnelheid 16,5km/uur

Mijn conclusie;

Als ik vandaag mijn eigen fietsplezier of fietsergernis wegdenk was het organisatorisch af. Goed afgepijld, en op alle gevaarlijke oversteekplaatsen seingevers. Je moet natuurlijk al een "gestampten boer" zijn om in die streek geen mooi parcours te maken. Je moet wel degelijk een "gestampten boer" zijn ipv een professionele organisatie met meer dan genoeg ervaring, om voor 45€ zo'n afschuwelijk (en hoogstwaarschijnlijk gesponsord) t-shirt  te geven aan elke deelnemer. Geef dan niks, dan valt het zo niet op en kan daar alvast geen opmerking over gemaakt worden. Als ik met dit t-shirt mijn groene gazon ga afrijden , gaat mijn “pelouse” onmiddellijk verdrogen door de aanblik ervan . Ik denk niet dat ik ooit iemand met dit shirt zal tegenkomen op straat. De enige bevoorrading die ik aandeed was zeker geen knaller, evenmin die 2 onnozele riviertjes wetende dat je met zo’n massa deelnemers daar enorme wachttijden krijgt, uitgezonderd de eerste wave deelnemers. Enfin, ik ben content dat ik de Roc d’Ardenne eens gereden heb. Zeer blij dat ik de dag voordien in Vielsalm de 95 km van "Heikki's gruute plateau marathon" heb gereden. En ik heb nog meer respect voor de talloze organisatoren van TT’s elke week. Ik zie organisatorisch echt geen verschil, behalve de deelname prijs. Meestal 1/10 van de 45 euro Golazo prijs.

En dan mijn resultaat of uitslag van de Roc d’Ardenne 2014;

Algemene uitslag van de 81 km marathon;             297^ste op 663 deelnemers

Betere analyse leeftijdscategorie 40+;                     116^e  op 285 deelnemers

Grondige analyse leeftijdscategorie 45+;                  46^e  op 140 deelnemers

Juistere analyse met toelichting; Ik kan onmogelijk geloven dat ik 1 uur 38 minuten na de winnaar zou zijn toegekomen. Vanwege de ordening in de startgroepen op basis van rugnummers zou de winnaar uit mijn wave zijn gekomen. Deze man (en er zijn er nog enkele anderen) zou dus ALLE deelnemers van de vorige wave’s moeten zijn voorbij gereden die 5, 10 en 15 minuten voor hem zijn gestart, geen last hebben gehad van stilstaan en wachten. Hij zou ook op zijn minst enkele honderden deelnemers van de 50 km moeten hebben voorbijgereden. Bijgevolg geen last hebben van tragere en sukkelende medebikers. Hun tijd als  ouwe vos is bijna net zo snel als vele vooraan geeindigde elite-renners die allemaal hun zonen zouden kunnen zijn. Neen, dat maken ze mij niet wijs. Ik denk dat dit “anciens” zijn die truken van de foor toepassen, en geregistreerd zijn door over de startlijn te rijden en vlak voor alle groepen zijn gestart.

Zeer grondige analyse van de deelnemers 45+ die in mijn (4^e en laatste) groep zijn gestart, inclusief de winnaar dus en andere “verdachte” foefelaars;

                                                                                           22^ste op 74 deelnemers

 DE ENIGE ECHTE JUIST ANALYSE;

Algemene uitslag ;

Bij de deelnemers met een neurotische aandoening ( zij die het weten en nog niet weten) met zekerheid op het podium.

Leeftijdscategorie 45+ met Parkinson;

Waarschijnlijke winnaar Roc d’Ardenne 2014 ; JAN BUELENS – Kampenhout.

Desondanks; nooit meer Golazo voor mij, niet op de wegfiets, niet op de mtbike.

Extra info;  Superbrilleke van Oakley!!! Werkt perfect en onmiddellijk in de overgang van schaduw, licht, donker en felle zon .

En zo reed ik samen met Geja tevreden huiswaarts van een leuk fietsweekend Luxemburg, dromend van meer.

06-05-2014 om 00:00 geschreven door Jan Buelens