Het is niet eens half april en toch heb ik deze maand reeds meer dan 750 km (waarvan 250 km met de koersfiets), en een totaal van een kleine 11000 hoogtemeters. Ik vind van mezelf dat ik stevig bezig ben. Ik ben sinds de aanvang van mijn campagne 10 kilo vet kwijtgeraakt. Een hoop vlees als je dat zou zien liggen. Mijn gewicht ligt al enkele weken rond de 75 kg, het mag voorlopig zo blijven. De conditie is goed (denk ik). Dat leid ik af uit het afgelopen weekend waar ik net geen 300 km in toertochten heb gefietst en bijna dertien uur op het zadel heb gezeten.

Afgelopen zaterdag reed ik de Willy Teirlinck Classic in Liedekerke. Goed voor 145 km en 1450 htm. Gestart in een  koud, vochtig, mistig weertje. Dat zijn we dit jaar niet gewend geweest. Ik was dan ook zeer verheugd dat ik toch maar een dikker jasje en lange broek aanhad. Als ik sommige deelnemers zag in korte mouwen en broek, bibberen deden ze, stuk voor stuk. Het duurde bijna twee uur eer de zon doorbrak en het aangenaam werd. De eerste 50 km heb ik het moeilijk om op gang te komen, om soepel te draaien zeg maar. Komt het door mijn leeftijd of door mijn “bibberaandoening”? Het zal wel een combinatie van beide zijn. Feit is dat wanneer ik éénmaal op gang kom er bitter weinig volk mij nog voorbij rijdt, veeleer andersom. En hoe langer de afstand wordt, hoe beter ik fiets. Dat leid ik af wanneer het klimmen is en ik de één na de ander soepel “voorbijsukkel”. Mijn tempo is na 140 km nog steeds even snel of traag (afhankelijk van hoe je het bekijkt) als bij de eerste kms. Op de koersfiets draait dat op het vlakke rond de 30 a 32 km/uur, en dat vertaalt zich dan tot een uiteindelijk gemiddelde van rond de 28 km/uur, voornamelijk alleen fietsend en hoe lang de rit ook mag zijn.

Gisteren zondag ben ik met de mtbike de toertocht in Rillaar gaan rijden. Vertrokken om 7.15 uur (het uur dat mijn buurman Marc na zijn nachtdienst thuiskomt op zijn koersvelo). Met de fiets naar Rillaar (goed voor 31 km). In Rillaar de marathon van 85 km gereden, en terug met de wind vol tegen naar huis. 145 km en 1650 htm, goed voor bijna zeven uur met de mtbike. Het is verbazingwekkend dat we nauwelijks het grondgebied Rillaar verlaten en dat er toch zoveel weggetjes, landwegels en boswegen door het Hageland slingeren. Amper asfalt of beton tegengekomen of het was om deze te kruisen en terug het veld in te duiken. Mooi parcours, droog en stoffig. Met het mistige weer van zaterdag in gedachten ben ik gisteren vertrokken met dikker jasje en lange broek. En dat heb ik geweten. Op de heenrit, in de ochtendstond ging dat nog, maar na 20 km door veld en bos, zwetend als een otter besloot ik toch maar te “strippen” in het bos, uit de wind. Niet zo evident om in een camelbag, gevuld met anderhalve liter water, een door het zweet doorweekte herfstjas en lange broek in de bijzakjes te proppen. Het fietsen voelde onmiddellijk veel beter aan bij surplus aan meer lucht en afkoeling. Maar de rugzak hobbelde en bobbelde onaangenaam op mijn rug. Net zolang tot door het drinken van het water de druk wat afnam van mijn rugzak. Maar 5 km na mijn strip-act, reed ik lek achteraan . Tubelessbanden en latex, ik heb er mijn gedacht ondertussen van. Ondanks het miniscule gaatje werkte het dichtingsmiddel (weer) niet. Het was niet moeilijk om het gaatje te vinden want het witte latexproduct pruttelde door het gat ipv het te dichten. Met mijn boerenverstand, en nadat ik mijn lange broek en jasje met vechten weer uit de camelbag had gesleurd, kwam ik op het lumineuze idee dat er  mogelijk te weinig druk in de band stond om de fit te dichten met latex. Bommetje op het ventiel en het  gas de band in. Noppes dus, de latex pruttelde gewoon sneller door de fit. Handschoentjes aan en dan toch maar de binnenband erin. Ik herkende de situatie van enkele weken terug . Uiteindelijk ben ik  snel veertig minuten bezig geweest met de stripact en het sukkelen bij het lekrijden. Na de rugzak weer met al mijn overtollige kledingstukken te hebben volgepropt ( wat had ik spijt dat ik niet mijn been- en armstukken had aangedaan), terug het veld in om de rest van deze  mooie tocht af te haspelen. Ook gisteren had ik moeite om het juiste tempo te vinden, zelfs na mijn opwarmingsrit naar Rillaar. Maar éénmaal de cadans gevonden geef ik die niet meer af, hoe groot de afstand, en hoe steil de beklimmingetjes ook mogen zijn. Gisteren ben ik ook (na meer dan 100 km op mijn teller) eens gestopt bij een bevoorradingspost, de laatste op het parcours. Omdat ik wist dat ze daar rijsttaart op het menu staan hadden . En na de energiebars- en koekjes smaakt zo’n stuk rijsttaart overheerlijk. Ik heb er dan maar twee genomen en mijn drinkbus laten bijvullen. Bij het vertrek van deze bevoorradingspost op een boerenerf moesten we door de achterdeur, de koeienstal door, om door de grote staldeur terug op het parcours te komen. Leuk gevonden.

Tijdens het laatste technische deel op en rond de konijntjesberg zag ik dat ik weer veel beter was dan vele, vooral jongere bikers. De laatste 5 km sloot ik net op de top van een helling aan bij een groepje jongere mannen. Ik (en dat doe ik alleen als ik  me goed voel om hen helemaal te demoraliseren ) vroeg hen lachend of ze geen goesting meer hadden. Was er toch een leeftijdsgenoot van mij bij die antwoordde dat ze nog wel met de fiets terug naar huis moesten, 20 km! Ikke nog 31 !!!, en heb nu net 110 km gereden. En dat inspireerde mij om er tijdens de laatste beklimming op het oude trainingsparcours van Roland Liboton er nog eens een ferme lap op te geven, en dan remmend in de afdaling naar Rillaar toe me terug te laten inlopen door de jongerenbende en éné ouwe vos. Nog lachend de laatste twee km samen afgereden, en dan de 31 km eenzame tocht, vechtend tegen de wind huiswaarts, met steeds dat liedje spokend door mijn hoofd (Boudewijn de Groot – De Zwemmer).

Gelukkig hadden de echte renners in Parijs Roubaix ook stevige tegenwind, want op mijn tv reed Terpstra pas om 19.15 uur over de meet. Alles opgenomen en in één keer uitgekeken zonder in slaap te dommelen. Daaruit kan ik alleen maar concluderen dat de conditie goed is. Afstand is op dit moment geen probleem meer, maar vanaf volgend weekend ga ik regelmatig de Ardennen in voor een veelvoud aan hoogtemeters te trainen op die afstand.

Maar nu eerst mijn tubelessband vullen met latex .

14-04-2014 om 13:15 geschreven door Jan Buelens