1 mei 2018; nog 25 dagen

(relaas van de voorbije wintermaanden)

Ik heb de afgelopen twee weken in “droefheid” beleefd.

Na de Cape Pioneer Trek in oktober heb ik in 2017 weinig, om niet te zeggen haast niet meer gefietst. En daar zijn drie redenen voor;

-Daags na mijn crash ben ik met Geja (die de schoenlepel moest gebruiken om mijn door de crash “gebroken” lijf in de auto te krijgen) naar Kaapstad gereden, waar we de volgende dag 2 Harley’s gereserveerd hadden om kriskras door “die scone ZudAfrikanerland” te brommeren. Hoe ik op die Harley geraakt ben en daarmee vertrokken ben doet er hier niet toe, maar geloof me als ik zeg dat het hilarisch was. Wat vroeg u? Veilig en verantwoord.......Ander onderwerp.

-Bij onze thuiskomst stond er een kleine medische ingreep op het programma. Tussen mijn benen was de laatste maanden een bijwijlen ambetant gezwel ontstaan……..in het rennersjargon “een derde bal”. Die ingreep is gelukt en sindsdien ben ik officieel 1/3 minder klootzak.

-Omdat ik dan toch enkele weken niet kon fietsen, en al enkele jaren rondloop met een bijwijlen fors gezwollen en daardoor opspelende bakerscyste in mijn rechter knieholte, heb ik deze begin december ook laten verwijderen. Ook deze ingreep is goed verlopen, en zo ben ik op 1 januari terug met sportieve bedoelingen beginnen fietsen, na twee zeer rustige vooral herstellende maanden. In april 2018 stond immers de formidabele JoBerg2c voor het derde jaar op rij op mijn programma.

Eind januari had ik al meer dan 1500 km “op de teller” staan, een combinatie van koersfiets en mountainbike, maar haast allemaal beton- en asfaltkilometers.

En dat is dus niet doorgegaan. Begin april heb ik noodgedwongen de JoBerg2c moeten schrappen vanwege mijn Parkinson-probleem. Ik heb de afgelopen dagen “met tranen in de ogen” naar de filmpjes en foto’s gekeken van de net verreden negende editie. 

Want de hele maand februari ben ik ziek geweest, eerst een griep-attack, aansluitend een 3 weken durende antibioticakuur vanwege een vreemde bacterie in mijn lijf, gevolgd door een forse aanval van diarree. Meer dan 4 kilo lichaamsgewicht door de wc gespoeld gedurende 1 weekend. Dit samen met de twee gehele operatie-verdovingen in de laatste maanden van 2017 + mijn Parkinson-ellende. De som van deze dingen hebben een impact gehad op mijn lijf.

Of het daaraan te wijten is weet ik niet maar sinds die februari-maand heb ik echt last van de Parkinson. Er zijn nog weinig dingen die ik vlot kan. Maar goed, het is niet anders. En dat is de reden waarom ik de dagen aftel. Tot 25 mei, D-Day, dag van de Grote Operatie aan en in mijn hersenpan. Het kan niet rap genoeg 25 mei zijn.

Ik hoop dat de dokters specialisten, neurologen en neurochirurgen gelijk hebben en dat ik op 26 mei het gevoel heb 10 jaar terug in de tijd getoverd te zijn, enfin wat de Parkinson betreft toch. Jammer dat dat niet voor het hele lijf kan.

Na de revalidatie, die waarschijnlijk wel een tijdje zal duren, geraak ik misschien klaar voor mijn volgende uitdaging(en). In oktober de Crocodile Trophy (voor de 2^e keer), in februari 2019 de Transcape (Zuid-Afrika), en natuurlijk daaropvolgend in april de JoBerg2c (voor de derde keer).

Ik ga ervan uit dat de dokters “hunne stiel” kennen en kijk uit naar het volgend verslag dat ik hier kan plaatsen, dat van de Crocodile Trophy dit jaar!!!

01-05-2018 om 00:00 geschreven door Jan Buelens