Mijn 3 weken Alpen-avontuur zitten erop. En het heeft pijn gedaan, moeite gekost om me naar het einde te slepen. 20 dagen in de bergen vertoeft, waarvan 16 dagen gefietst. Ik heb mijn “onhaalbaar” programma wat moeten aanpassen door enerzijds enkele regendagen, waardoor ik drie keer een aangepaste of halve etappe heb gefietst, anderzijds door de vele verplaatsingen. Tent opzetten, tent afbreken en de verplaatsing over cols met een camionette neemt ook wel wat tijd in beslag. In totaal heb ik 41 bekende en minder bekende cols beklommen, (Franse bergjes of zogenaamde cote’s tel ik niet mee). De laatste vijf ritten heb ik gereden met een verband rond mijn rechterenkel/scheenbeen. Overbelast en ontstoken. Net zoals enkele maanden terug (tijdens de LCMT) heb ik mijn rechterbeen overbelast, toen mijn knie, nu mijn voet. Ik leg ook nu de oorzaak van dit euvel bij mijn Parkinson-aandoening. Want maar al te vaak merk ik tijdens het fietsen dat ik veel minder of amper kracht zet op mijn linkerbeen. Ook bij het stappen “sleep” ik regelmatig mijn linkerbeen mee. Ik moet daar echt beter opletten, soms lukt dat, vaak ook niet.

Op 16/08 heb ik de Izoard (vanuit Guillestre) beklommen, en had een echte off-day. Tijdens de beklimming ben ik volgens mijn gevoel door 1000 andere fietsers voorbijgereden. Ik kon me niet echt oppeppen omdat ik toch nog 2 dames en 3 oudere (volgens mij waren het zelfs 90-plussers) heren ben “voorbijgesneld” tijdens de klim. Een echte baaldag was het, tong tussen mijn wielen, flanellen benen, en niks kracht. Als toemaatje kreeg ik, toen ik eindelijk na 95 km terug aan de tent was gesukkeld, nog behoorlijk op mijn donder van mijn wederhelft Geja.  Bleek dat ik haar in het afdalen van de mont Dauphin gekruist heb, terwijl zij deze aan het beklimmen was. Ze had me zien afkomen, begon te zwaaien en te roepen, maar pieredood als ik was heb ik daar niks van gemerkt. Ik heb al mijn overredingskracht moeten gebruiken, samen met het harde cijfermateriaal van mijn fietscomputertje dat ik stikkapot zat, of ik had die dag zelf mijn potje moeten koken. Uiteindelijk heb ik de gemoederen kunnen sussen door te trakteren op een etentje, maar ik heb toch in een apart bed moeten slapen. Net als alle anderen dagen trouwens want om te wennen aan het slapen op een veldbedje in een tent tijdens de Crocodile Trophy heb ik mij zo’n beddeke aangeschaft. En dat lukt wel, zeker als je zo moe bent dat je amper je tent nog kan openritsen.

s’Anderendaags  opgestaan en direct gevoeld dat het  met mijn rechterpoot niet in orde was. En vermits ik mijn wijnzuiperij fors heb verminderd kan het niet van de alcohol (het pootje) zijn, zelfs niet van het wijnvertier tijdens het “goedmaaketentje”. Ondanks de licht gezwollen enkel en de pijn in mijn rechterscheenbeen toch maar de col de Vars langs twee zijden beklommen. 85 km en goed voor 2300 hoogtemeters. Zomaar opgeven doe ik niet. Een dag later was het rustdag omwille van de verplaatsing vanuit Guillestre naar Bourge d’Oisans.

Het gevolg na deze rit was dat de pijn en de zwelling toenam. Dus tijdens de “rustdag” toch maar gestopt bij de apotheek om ontstekingsremmers, gel en een verstevigingsverband te kopen. Ideaal is dat niet want rusten zou veel beter zijn. Maar zoals ik net zei, zomaar opgeven doe ik niet. Een levende mens moet af en toe wat afzien. En omdat ik toch al gewend ben aan het slikken van mijn dagelijkse dosis bibberpillen kan er een pilletje meer ook wel bij.

In Bourge d’Oisans goot het water de 18^e augustus, vroeg op de morgen. Daardoor heb ik mijn langste en zwaarste rit opgedeeld in twee etappes, verdeeld over evenveel dagen. En daardoor zou ik mogelijk mijn enkel iets minder belasten. Na de extra tweede fietsdag (ritje van 47 km en 2300 htms, met beklimming van het geitepad col de Sarenne)  hebben we opgekraamd en ons tentje tegen de avond aan rechtgezet in St Jean de Maurienne voor de laatste twee zware Alpentochten.

Dat was toch het plan, maar de Alpen hebben gewonnen van mij. Ik heb de eerste rit aangevat met de col du Mollard. Boven gekomen voelde ik echt dat mijn 132 km lange geplande rit teveel van het goede zou zijn. Ik ben gestopt, heb mijn enkelverband harder aangespannen om toch nog de col de la Croix de Fer te beklimmen en zo enigszins nog wat hoogtemeters (2200 in totaal) op het conto te hebben. Voor de afdaling en de beklimming van de col du Glandon heb ik gepast.

Mijn “esposa” Geja daarentegen werd beter met de dag want zij heeft haar eerste echte grens van 1000 hoogtemeters op één col diezelfde dag doorbroken. Ook zij is de col du Mollard opgefietst, waarvoor proficiat. Dat kost mij dan weer een etentje, want een Hollander trakteert niet als hij iets te vieren heeft, den Belg draait ervoor op.

Dat de Alpen mij pijn gedaan hebben, zeker weten, of ze mij overwonnen hebben, dat oordeel laat ik aan anderen over, want mijn 16^e en laatste etappe over de Galibier heb ik toch niet geschrapt. Hoewel ik lang getwijfeld heb, zelfs tot vlak voor aanvang van mijn laatste rit, heeft mijn koppige aard het toch maar gedaan. Vanuit onze camping (waar alles in het teken van de fiets staat, straatjes hebben namen van befaamde cols etc, echt een aanrader!!!), is het klimmen van de eerste meter tot op de top van de Galibier ofte 49 km aan één stuk met een totaal op de Galibiertop van 2300 hoogtemeters. Een kado is het niet als je nog moet vertrekken. Maar mijn wilskracht heeft mijn ontstoken enkel overwonnen, en het deed enorm deugd toen ik toekwam op de top van de Galibier na meer dan 3,5 uur klimmen, gestaag tot steil, stoempend en beukend tegen de wind op een hoogte van meer dan 2600 meter. En dan 49 km bergaf!!!

Mijn 3 weken fietsavontuur is voorbij gevlogen. Mijn lichaam is eventjes aan rust toe, maar ik denk dat ik hiervan binnen enkele weken in Australie de vruchten pluk. Dat hoop ik toch. En zoniet was dit toch een prettige ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar.

Mijn talloze uren klimmen op mijn Tacx hebben hun nut bewezen. Maar mijne heren Tacx, ondanks jullie verwoede pogingen (die zeker een proficiat verdienen), staat jullie rollensysteem nog ver verwijderd van de beleving in het echt. Klimmen in de bergen is veel lastiger en zwaarder dan eender welke simulatie, maar vooral zoveel mooier.

De cijfers volgens mijn fietscomputer Sigma Rox 8.0 van deze Alpenfietsvakantie;

16 ritten voor een totaal van 1598 km of net geen 100 km/rit. De kortste afstand was 50 km, de langste 140. Bijna 81 uur in het zadel gezeten en dat geeft een gemiddelde snelheid van 19,73 km/uur over de hele afstand, een gemiddelde omwentelingscadans van 69/min aan een hartslag van 131 gemiddeld. Kalorieverbruik 46463 eenheden.

Van de 1598 km waren 656 km bergop met een totaal aan hoogtemeters verdeeld over de 41 cols van 39467 hoogtemeters of 2467 htm/rit. 52 uur geklommen aan een gemiddelde snelheid van 12,14 km/uur en een gemiddeld stijgingspercentage van 5,25% over die 656 klimkilometers.

O ja, thuisgekomen en onmiddellijk op de weegschaal gaan staan + 2,5 kilo!!!!!!  U leest dat goed, 2,5 kilo bijgekomen. Mijn buikvolume is sterk verminderd, mijn beenspieren voelen aan als beton en zijn fors verdikt. Het is dus waar, spiermassa is zwaarder dan vet, of zou ik dan toch weer teveel gellekes en energiebars gegeten hebben?

Wat wel duidelijk is als ik voor de spiegel sta, is dat ik mijn rechterbeen veel meer gebruik dan mijn linkerpoot. De omtrek van mijn dijbeen is rechts bijna 5 cm dikker dan links, de kuit + 3 cm.

En nu rust, ontsteking verzorgen, fietsconditie onderhouden en de eerste week van september “met den toeffer” naar Faakersee!!!