The JoBerg2c 2017 !!!! The Route Is King!!!!

9 dagen - 900km – 13000htm

Na mijn deelname vorig jaar heb ik in mijn naaste omgeving, en ook in de rest van de wereld verkondigt hoe fantastisch deze 9-daagse marathon is. Een vol jaar heb ik de dagen afgeteld om terug naar Johannesburg te reizen. Mijn achterbuurman Marc V. (de fietsende buurmannen in mijn straat heten allemaal Marc), is in de aftelperiode ook enthousiast geraakt door mijn verhalen. Met twee zijn we op dinsdag 18 april het vliegtuig op gestapt, naar de JoBerg2c.

Aan de incheckbalie van Emirates stonden nog 2 Belgen met een fietskoffer uit Diest voor hun eerste deelname. Ik kon alweer mijn “vertellingen” doen van vorig jaar. En toen we na de lange vlucht in Johannesburg op 19 april uitstapten liep ik in de luchthaven de heren Vincent & Vincent tegen het lijf. Met deze 2 Walen heb ik vorig jaar een heerlijke week beleefd in Mongolie ( ja, die afschuwelijk slecht georganiseerde Mongolian Bike Challenge). Daar hebben ze de belofte gedaan dat we elkaar zouden terugzien in Zuid-Afrika, en ze zijn die nagekomen. Uiteindelijk stonden er enkele dagen later een 20-tal Belgen aan de start tussen de 800 deelnemers.

Het was ook een zeer prettig weerzien met Ryan en zijn wederhelft die de buitenlandse deelnemers opvangen en begeleiden ( Game On Sports & Travel). Een absolute aanrader als je geen tijd wil spenderen aan hotel- en taxireserveringen etc.

Op donderdag worden de fietsen in elkaar gezet en afgeleverd, moeten we naar de registratie en briefing. Daar kom ik ook enkele deelnemers van vorig jaar tegen , en ook enkel organisatoren kennen me nog, ook dit is een warm welkom. Na de briefing begint het allemaal wat te “spannen”. Ben ik wel goed, heb ik  genoeg getraind, maar die zenuwen hebben ook de andere Belgen, heerlijk toch… Mijn belangrijkste vraag is zoals steeds of Mr Parkinson mij veel parten zal spelen.

Iedereen kruipt die avond vroeg in bed want morgen vrijdag worden we om 05.00 (u leest dit goed), om 05,00 uur ’s morgens  opgehaald door bussen om ons naar de vertrekplaats 80km buiten de stad te voeren. Deze plaats wordt genoemd naar één van de grootste sponsors van dit event, Karan Beef. Op dit leeg veld gaat die dag de JoBerg2c om 8.00 uur van start.

Als we op dit machtige veld toekomen en uit de tientallen bussen stappen terwijl de zon majestieus opkomt, is iedereen blij. De sfeer is opperbest, de muziek is heerlijk, de speaker van dienst heeft geen moeite om iedereen dolenthousiast te krijgen, de tv-helicopters vliegen enkele keren over, de tv- motoren staan klaar, het is duidelijk feest. Elke avond wordt deze wedstrijd uitgezonden op tv, en vooraleer de Afrikaanse Vive Le Velo op tv wordt uitgezonden, krijgen wij de uitzending te zien rond 19.30 uur, in de eettent na het avonddiner. Ondertussen valt het me op dat de wachtrijen voor de wc’s behoorlijk lang zijn (de zenuwen weet je wel…….).

Ik, Marc, Nic (een andere Belg uit Zemst)  en enkele andere Belgen staan ongeveer halverwege het peleton van 800 deelnemers. Vincent & Vincent zijn altijd zenuwachtig en wanen zich “echte coureurs”, ze staan helemaal vooraan en zullen dat alle volgende dagen blijven doen.

Deze eerste etappe is een kennismaking met het Zuidafrikaanse land, en wordt gereden zonder tijdsopname, iedereen krijgt dezelfde tijd als de winnaar. Bijgevolg kan iedereen het rustig aandoen, wat ook iedereen “zegt” te doen. Zeggen hè….mon oeuil, ik ken het van vorig jaar, als het startschot valt…….En dan is het ineens 8.00 uur!!! Het startschot valt en alle 800 deelnemers stuiven als wildemannen weg.

Day 1 ; Karan Beef to Frankfort 116km / 870htms

We zijn vertrokken, de helicopter cirkelt boven het hele peleton en stof, stof stof…. Ik ben de Marc al kwijt na 100 m, is hij voor mij? Achter mij, de andere Belgen? Dat ik het ni weet. Wat ik wel weet is dat er na enkele kms een nijdige helling volgt, en dat we daarna een kilometerslange singletrack opmoeten. Ik zoek mijn tempo en tijdens de klim haal ik de Marc en de anderen die echt als een fuséé zijn gestart in. Ze zijn absoluut gestart  “oep ’t gemakske”, ik laat ze achter en gniffel.

De volgende 40km haal ik alleen maar renners in, en na 50 km kom ik in de groep van de Vincents terecht. Die vertellen mij dat er nog een peleton voorrijdt. Ik blijf mijn tempo gestaag aanhouden en tijdens een volgende beklimming rij ik weg uit de groep Vincents. Enkele kms verder zie ik inderdaad voor mij uit een stofwolk. Ik heb het gevoel dat ik daar gezien mijn tempo makkelijk naar toe kan rijden. Ik zen goe!!! En zowaar kom ik na een 65 km in een kopgroep van 35 man terecht, en laat me hier gewoon meedrijven tot aan de derde bevoorrading.

Het heeft veel geregend de afgelopen weken waardoor er vele rivieren en stuwmeren veel meer water bevatten dan gemiddeld. Daar is ook niemand kwaad voor, maar de organisatoren kunnen vanwege de hogere waterstand niet zomaar “floterende bruggen” bouwen. En waar vorig jaar mijn eerste kennismaking was met zo’n op het water zwevende brug, zijn er nu overzetboten voorzien vanwege de hoge waterstand in dit stuwmeer.

In deze kopgroep zitten vele UCI-renners, die misschien niet 100% rijden maar toch niet willen onderdoen voor elkaar. Haantjesgedrag zeker, en ik doe graag mee… dus raprap door de tweede bevoorrading, afdalen en de boot op. Ik mag als allerlaatste dat bootje op, en sluit het hekken achter mij, de volgende mtbiker moet 10 meter verder naar boot 2.

Aan de overzijde aangekomen moet ik als eerste van het bootje, wip op mijn bike en pedalleer na 90 km de bergflank op. Bovengekomen kijk ik om, en zie verbaasd niemand in mijn wiel. Ik ben alleen , rij 200 meter voor de kopgroep uit!!! Waar zit die fucking helicopter nu!!! Da kan toch ni, en ik leg me plat, rijden maar…. Maar enkele kms verder denk ik toch al anders, het is nog 25 km, en mijne hartslag is niet echt laag te noemen. Ik rij nog steeds enkele honderden meters voor op de kopgroep maar besluit toch wijselijk om mij terug te laten inlopen want dit zou wel eens slecht kunnen aflopen anders, het is nog 8 dagen koers.

Terug in de kopgroep en met nog 15 km te gaan wordt het tempo echt verhoogd, ook vooral omdat het parcours naar het einde toe nog pittig wordt. De renners lossen één voor één de kopgroep, ook ik moet er aan geloven….en ik begin krampen te krijgen. Neen, deze keer helemaal niet van Mr Parkinson, maar krampen in mijn bovenbeen en kuit, van de inspanningen, echte coureurskrampen…….heerlijk eigenlijk. Beetje minderen en de krampen gaan over.

De laatste 2 km zijn constant bergop naar Frankfort, en hoe korter je komt hoe meer volk er op straat staat te dansen, te zingen, te juichen en te supporteren. De klein mannen staan met uitgestoken hand naar je om “handjeklap” te doen, iets waar ik niet kan aan weerstaan. Net als vorig jaar is binnenrijden in Frankfort hemels, echte kermis, een sensationeel gevoel.

Uiteindelijk eindig ik op de 20^ste plek!!! Ik voel me fantastisch. Het tentendorp is net als in 2016 magnifiek, de bagage wordt voor jou gedragen, de fietsen worden voor jou gepoetst, superdouche’s, de beenmassage heerlijk. Enkele uren later is iedereen binnen, en zie je alleen maar contente mensen, ook mijn buurman Marc is blij hier te zijn. Wat later zitten  alle Belgen bij elkaar in de recovery-zone, eten, drinken, verhalen, lachen, het is plezant. Wat kan het leven mooi zijn.

Over het avonddiner ga ik niet beginnen, vele hotels, restaurants kunnen hier nog veel komen leren. Fantastisch! En na het eten de dagfilm, de foto’s van de dag, briefing voor morgen etc etc. Twee uur ambiance in de tent, maar om negen uur is alles stil. Morgen begint de koers!